15 juni 2013 - 15 juni 2016 3 jaar gemis van Chris
15 juni 2013 - 15 juni 2016
net als vanavond, viel drie jaar geleden, die onvergetelijke 15de juni, ook de avond. 'Ga nu even naar huis, het was een zeer lange emotionele dag en jullie moeten even bekomen, dan zorgen ze hier nu even voor onze Chris en als je dat wil, kan je seffens terugkeren'... de dwingende toon waarop het betraande gezicht van onze oudste dochter dit zei, liet weinig tegenspraak toe. Begrijpelijk, papa die uren onbeweeglijk in zijn rolstoel naast onze Chris had gezeten, zijn hand in de zijne, beiden vechtend tegen verdriet... zo verschrikkelijk aandoenlijk. Elke keer dat ze elkaar die misschien-wel-laatste blik toewierpen, rolden bij beiden de tranen over de wangen en allebei probeerden hetzelfde: glimlachen. De senior en de junior.
Zo eindigde dus die verschrikkelijke dag, waarbij onze blik gefocust bleef op het van pijn vertrokken gezicht van onze Chris, waar geen pijnstilling tegen gewassen bleek, tot het tegen valavond eindelijk ontspande en we enkel nog zijn sterke sporthart voelden kloppen tot ook dat zich gewonnen moest geven...
Het was volbracht. En net zoals na de zondagsmis van weleer, Ite Missa est, werden we naar huis gestuurd.
De opdracht was duidelijk. Die had ik nog van mijn zoon gekregen, meerdere keren zelfs: "zorg goed voor mijne pa, hé mama". Alsof dat moest gezegd worden, hij waarborgen wilde. Precies als ons Roosje, stervend met haar laatste krachten een toekomst voor haar kinderen veilig wilde stellen....
Eens thuis en papa verzorgd, moest ik naar je terug. Ik werd naar je toe gezogen.
Je had me niet gebeld, wat 's avonds laat en zelfs nachts geregeld gebeurde, als je zin had in een klapke als jouw dag of nacht erop zat.
Nee, nu kwam ik ongevraagd binnen... en je liet me begaan. In de kille kamer, een glasraam als decor, lag je 'opgebaard'... mijn grote slungel, mijn knappe zoon, het evenbeeld van die jongen waarmee ik meer dan 40 jaar geleden overtuigd was, oud te worden, omringd door kinderen en kleinkinderen in ons geliefde Ganzenhof.
En hier ligt nu voor de tweede keer in amper 2 jaar tijd, opnieuw een deel van die prachtige droom aan diggelen.
Hoe moet het nu met alles wat we voor de toekomst opbouwden, hoe herprogrammeer je toekomstperspectieven, schep je waardvolle momenten die verbinden, hoe kan ik je achterlaten in een wereld waar ik niets van weet, de weg niet ken, je niet meer nabij kan zijn als je erom vraagt?
Papa die een leven lang inzette op communicatie mogelijkheden met de andere kant van de wereld, wist geen verbinding te leggen met de onbekende wereld waarnaar nu ook jij ons voorafgaat.
En dus is het gissen.
Daar zat ik nu naast je geknield, je hoofd in mijn arm, en even flitste een gedeeld stil moment me door het hoofd, toen we samen in Rome de wit marmeren pracht van de Piëta van Michelangelo bewonderden. Een sacraal moment, toen je het immens verdriet van de moeder met de dode zoon op haar schoot projecteerde op je eigen bestaan. 'Moeder Maria heeft met haar zoneke ook haar 'pere' gezien. Verloren in de tempel, controversiële stellingen verdedigen, rel schoppen met poenscheppers... kiezen voor de sukkelaars en dan nog aan 't kruis sterven tussen moordenaars. Geef toe, je zou voor minder... ' Ik kon een glimlach niet onderdrukken en ook de leef - tijd klopt nu... mijne Messias... nog zo gek niet !
En nu zat ik daar en zag mijn kans schoon om hem zoveel te vertellen dat ik vaak om de goede orde of de lieve vrede, ongezegd liet... terwijl het mortuarium transformeerde in een tranendal.
Wonderbaarlijk hoe je met alles akkoord was, me niet één keer tegensprak, maar rustig met gesloten ogen luisterde. Ik had het vermoeden of was het een stil verlangen dat je naar me glimlachte...
Helemaal PLH, maar voor de gelegenheid en nog lang daarna wisselde ik de laatste letter voor een S.
Of ik het allemaal toen gezegd heb, of je het toch al eerder geassimileerd had, of je het nu allemaal als vanzelf weet -later, als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten- één zekerheid draag ik mee: je oprechte, zij het soms goed gecamoufleerde liefde voor ons allemaal.
Met een knuffel van jou, werd ik letterlijk en figuurlijk helemaal ingepakt. En dat mis ik ontzettend... Put your hand on my shoulder... mijn antiek singeltje van Paul Anka bleek bij het opruimen, tussen jouw vinyls verdwaald. undecided
Node, maar uit respect voor de nachtzuster die bleef wachten zolang als ik wilde blijven, heb ik je moeten achterlaten, mijn doorgeschoten, 'klein' venteke, mijn Meester- DJ, mijn parel aan de kroon, die wel eens voelde als de nagel aan mijn... je weet wel, maar waar ik nog altijd zo verschrikkelijk veel van houd...
Als papa vanavond in de perfect aangepaste accomodatie naar jouw extra groot flatscreen ligt te kijken, dat speciaal voor het EK in zijn kamer is geplaatst, voel ik hoe hij je mist. De keren dat je samen keek of zelfs enkel maar na de match aan de telefoon hing om na te kaarten, het was dat waar hij al die jaren ver van huis van droomde ooit te doen, met zijn zoon, met zijn kleinzonen... Supporterend of mekkerend, zoals de beste stuurlui altijd aan de wal staan, maar badend in- en genietend van die verbondenheid die we zijn blijven delen.
En ja, ik zorg goed voor 'je' pa... als je iets belooft, moet je het ook doen. En je weet dat ik een vrouw van mijn woord ben. Het is niet simpel voor een man die de wereld zijn dorp noemde, om nu gekluisterd aan een rolstoel, zo zijn mobiliteit beperkt te weten, maar opgeven is zeker voor hem geen optie.
Zoonlief, ben net even in de tuin geweest met Choukie.
Het is een kille nacht, ook al is het half juni, maar er staat een heldere maan aan de bewolkte hemel en via deze natuurlijke sateliet gaat mijn nachtzoen naar al wie hem wil ontvangen met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris' als bewijs van mijn liefde en trouw aan alles waarin we blijven geloven en op hopen. Voor jou en ons Roosje ginds: we all ly.
26-05-16 15 jaar Child Focus-vermiste kinderen... zijn ook kinderen die 'gemist' worden...
Gisteren "vierde" ons land anderhalf decennium Child Focus - Vermiste kinderen ...opmerkelijk dat het niet respecteren van bezoekrecht één van de vijf categorieën is die ressorteren onder de definitie 'vermist'?
geplukt van de website van:
Child Focus
tel: 116 000
Vermiste kinderen Child Focus deelt de gevallen van vermiste kinderen op in vijf categorieën. Voor elk type verdwijning worden verschillende procedures toegepast. Er bestaan ook verschillende samenwerkingsverbanden met politie, justitie, de FOD Buitenlandse Zaken en Justitie, en met verschillende hulpverleningsorganisaties.
Wat kan ik doen als mijn kind vermist is?
Weglopers Minderjarige weglopers die hun ouderlijke woning, een instelling of het pleeggezin verlaten.
Internationale kinderontvoeringen door ouders Internationale ontvoering van één of meer kinderen door een ouder (of voogd) die het kind (of de kinderen) meeneemt naar een ander land dan het land waar deze doorgaans verblijven, zonder wettelijke toelating van de andere ouder. Onder deze definitie vallen eveneens internationale dossiers waarbij het bezoekrecht van de andere ouder niet wordt gerespecteerd.
Dit gehavend kaartje was de toegangsbadge die ik opgekleefd kreeg bij mijn eerste kruistocht langs de commissie justitie, voor een afspraak met Goedele Uyttersprot. Zij heeft vandaag het uiteindelijke wetsontwerp voor grootoudercontact ingediend, dat ik gedragen weet over de partijen heen. Het bewijs dat opgeven geen optie is en valse hoop niet bestaat... nu velen vandaag het als 'a touch of Rose' voelen...Reden om dit onooglijk papiertje dankbaar als een relikwietje te koesteren.
foto van toegangsbad Kamer van Volksvertegenwoordigers, ecember 2014
myriamvanloon@skynetblogs.be
Uitgerekend vandaag werd in de kamer van Volksvertegenwoordiging een wetsvoorstel ingediend tegen de ONMENSELIJKHEID om kleinkinderen te vervreemden van hun grootouders. Méér dan een onmenselijk leed voor beiden wordt het als een 'gescheiden' ouder van jonge kinderen overlijdt en de innige vertrouwensband met de familie van de overleden ouder abrupt wordt verbroken. De wreedheid van wie dit bewerkstelligt, is het flagrante bewijs dat niet gehandeld wordt in het belang van het kind. Bemiddeling is een edel middel, maar als de afspraken die er uit voortvloeien, eenzijdig niet nageleefd worden, is er maar één alternatief en dat is de rechtbank. Die velt een vonnis waarbij de kinderen één weekend en een woensdagnamiddag per maand in de familie van de overleden ouder mogen doorbrengen, maar de kinderen zijn op dat moment uit school gehaald, of de datum werd vergeten... In de plaats van de 'pester' want dat is het natuurlijk, daarvoor te 'straffen', verandert het dossier in een POS (VOS) dossier en is het voor kleinkinderen en grootouders 'game over'... Die laatsten zijn - of kunnen we straks zeggen- "waren" : quantité négligeable, net als kleinkinderen uit hoofde van hun minderjarigheid, automatisch onmondig en derhalve eenzijdig manipuleerbaar.
Het onder toezicht van de jeugdrechtbank staan zonder contact met de familie van de overleden ouder, herleidt de kleinkind- grootouderband tot het statuut van erfgenaam na diens dood... niet meteen het meest leuke perspectief, na de ervaring dat zonder bescherming van 'eigen volk', het testament van een overleden ouder, boven de hoofden van minderjarige kinderen, verdobbeld kan worden... cry
Liefdevolle oma's speuren de hemel af en vinden allemaal de mooiste ster...
"ik kon mijn jeugd daar niet doorbrengen, omdat iemand mijn vrede wegnam"...uit het lied van Jamala, onverwachte winnares van het Eurovisie- songfestival 2016...
Eigenlijk kijken we al jaren niet meer naar het liedjesfestival... geen negatief- geïnspireerde keuze, maar vaak niet passend in onze agenda's volgens het principe dat tijd een kwestie is van prioriteit... dat veel ruimte biedt aan alternatieven allerhande.
Maar de buitenkans gisteren om op VIP- plaatsen helemaal vooraan en zonder oordopjes, want een van op afstand bedienbaar volume, the European songcontest live te beleven, was een keuze ingegeven door 'Leve het leven'. En ja, ook 'onze' Laura slaagde er in, het ons weer te laten geloven.
Een hele ommezwaai, nadat we 's morgens met velen het verdriet deelden van een papa die met vier jonge kindjes, eentje zelfs nog met fopspeentje onafgebroken op zijn arm, afscheid moest nemen van hun moedige mama. Mijn hart brak zowat de herkenbare hoopvolle woorden van de oma te horen, die ook haar kleinkinderen plechtig beloofde om samen de meest schitterende ster aan de hemel te vinden... Ze zullen er veel vinden en de mooiste kiezen als duurzaam kompas, zoals alle andere mooisten dat ook zijn....
Vlijmscherpe herinneringen aan verdriet dat mensen enkel kunnen delen door elkaar nabij te zijn om blijvend te geloven en hopen dat liefde en tijd de trouwste bondgenoten zijn als opgeven geen optie is. De afdruk van de 4 kleine kinderhandjes op het gedachtenisprentje laat geen twijfel bestaan over de opdracht .
De verwarrende middag van mijmeren en opborrelende herinneringen, abrupt doorbroken door een calamiteit die directe actie vereiste, eindigde uiteindelijk voor het podium in Stockholm. Brood en spelen... opium voor het volk... the show must go on... verstand op nul, blik op oneindig... een resem definities voor 'entertainment'. Maar mispak u niet.
Afgaand op wat gisteren in HD de wereld werd ingestuurd, bewijst het big business- gehalte van amusement. Schril contrast met een totaal ander reëel wereldbeeld waar schuldbergen, armoede- kraters, meedogenloze rivalen, verwoeste steden kleurloos afsteken tegen de illusie van wat hier schittert. Van de hartjes en kushandjes die de wereld moeten rondgaan.
De meest frisse inzending waarvan we zonder muzikaal te oordelen genoten van haar wervelende verschijning, mooi gevormde strakke billetjes, een exemplaar uit de tango van Toon Hermans. Knap en schier moeiteloos zet 'onze' Laura twee hagelwitte sneakers aan het dansen en verdiende beslist de hoofdprijs voor jeugdig vrolijk en perfect synchrone schwung.
Of het Eurovisie Songfestival de weiden, of de festivalweiden het Songfestival bevruchten, de retorische vraag van de kip en het ei... Alleszins qua techniciteit moeten ze niet voor mekaar onderdoen. Dat deze inside songcontest de ijsheiligen met gemak trotseert, sluit wel het genot van de gegeerde modderbaden op de festivalweide uit. Het is maar hoe je 't bekijkt.
Alleszins lijkt er geen limiet te staan op de creativiteit van de IT- specialisten om de fata morgana projectoren te voeden. Zo verandert de 'walk on water' in een vuurzee en breekt het heelal open en vliegen we tussen de sterren... een onzichtbare "one small step for the artist, one giant leap for the show". Is de virtuele wereld maakbaar... moeten we misschien voorbeelden simuleren om ook de échte brandjes aan te pakken? Knopje omdraaien en vuur in Canada geblust, staakt het vuren bestendigd en belagers 'bevriezen' tot ze afgekoeld zijn...
Ach. Is de wil er, het vlees blijft zwak.
De verplichte politieke neutraliteit opgenomen in het Eurovisie songfestival reglement kon nooit verhinderen dat er allianties waren, verbloemde versie voor vriendjespolitiek, die vaak het kwalitatief betere werk in de weg stonden. Buurlanden die elkaar schatplichtig maakten of net niet... Sleutelen aan het systeem zouden objectieve criteria moeten kunnen garanderen. Dat vraagt om experten, de vakjury genoemd. Die zouden deze keer, in een overigens onberispelijk georchestreerd scenario, als eersten hun appreciatie in punten uitdrukken.
Dat die uitslag op het scorebord na de stemming door de volksjury onderuit zou gehaald worden, verraste voor- en tegenstander.
Als televoting een gecontroleerd en niet manipuleerbaar instrument is, dan kan het dooreen geschud scorebord alleen maar aangeven dat de vox populi iets anders dan 'show' oppikte. Ondanks het verwijt van politieke desinteresse bij de burgers, stuurde net die burger, een politiek signaal de wereld in. Een merkwaardig fenomeen, voer voor onderzoekers. Het zij zo...
Al won niet het mooiste lied, niet de meest spetterende act, heb ik te beperkte kennis van de redenen van verdeeldheid rond dit onderwerp in Oekraïne zelf... om een gefundeerd standpunt in te nemen, wat ook geen toegevoegde waarde zou betekenen.
De enige reden waarom de onverwachte kaapster uit Oekraïne een extra punt van mij krijgt, is omdat de gesmoorde stem van haar (over)oma 72 jaar na datum, eindelijk gehoord wordt.
Een hart onder de riem voor deze oma en haar credo dat opgeven géén optie is... al zet dergelijke wachttijd aan tot een tandje bijsteken ... want dat ene zinnetje uit Jamala's lied mag geen enkel kind nog overkomen.
Vormselviering: met één voet op de snelweg naar volwassenheid...
30 april wordt onze oudste kleinzoon gevormd. De bisschop van Antwerpen zelf dient het Vormsel toe in de parochiekerk waar Alexander 12 jaar geleden ook gedoopt werd. Toen hun parochiekerk in Ekeren.
Dat Alexander niet te midden van de leeftijdsgenoten in de eigen parochie in Schoten gevormd wordt, tja, daar zal wel een reden voor zijn. Toch jammer ook, want precies die verankering in de lokale gemeenschap is een meerwaarde voor jongeren. Nu zullen we het maar in de context van risicospreiding bekijken: school in Brasschaat, scouts in Berchem, gevormd onder jongeren van Ekeren, wonen in Schoten... toch een link met opa- globetrotter? Dan komen er nog veel kilometers op de teller...
De laatste dag van april, hopelijk zonder gure gril, is het dan eindelijk D- day. Keek hij verlangend uit naar deze dag? Lost die dan ook zijn verwachtingen in?
Stiekem hoop ik dat die verder reiken dan materiële verzuchtingen als geschenken, kleren, gevulde omslagen of het feestgebak... al kleuren ze uiteraard zijn dag... en dat mag. smile
Mag het sacrament van het Vormsel hem vandaag zegenen met extra kr8 om de beproeving die hem al zo jong overkwam om te zetten in een sterke positieve levenshouding op zijn weg naar volwassenheid.
Mag het chrisma waarmee de bisschop zijn voorhoofd zalft, symbool staan voor het 'charisma', dat hij een leven lang mag uitstralen. Mag hij bij het noemen van zijn mooie naam Alexander, de klank herinneren van de stem van zijn moeder die hem zo vaak vol tederheid en liefde uitsprak. Geef hem het gevoel dat ze alleen van plaats wisselden: zoals hij mocht groeien onder haar hart, leeft zij voor altijd verder in het zijne.
Ondanks het ontbreken van de 'originele' cast zoals bij zijn doopsel, inclusief de originele peter en meter, zijn we met ons allen met hart en ziel met hem verbonden, via onze satelieten in heaven.innocent
Liefste lieveling- vormeling, lang geleden zongen wij bij ons Vormsel het nog in het Latijn: "Veni Creator Spiritus, mentes tuorum visita" maar het gaat duidelijk om dezelfde boodschap, die in de moedertaal vertaald, zo klinkt:
Kom Schepper, Geest, daal tot ons neer,
houd Gij bij ons uw intocht, Heer;
vervul het hart dat U verbeidt,
met hemelse barmhartigheid.
Gij zijt de gave Gods, Gij zijt
de grote Trooster in de tijd,
de bron waaruit het leven springt,
het liefdevuur dat ons doordringt.
Gij schenkt uw gaven zevenvoud,
O hand die God ten zegen houdt,
O taal waarin wij God verstaan,
wij heffen onze lofzang aan.
Verlicht ons duistere verstand,
geef dat ons hart van liefde brandt,
en dat ons zwakke lichaam leeft
vanuit de kracht die Gij het geeft.
Laat vandaag de zon in je hart, zelfs als de grillen van april de kop opsteken. We duimen mee. Intussen staat mei voor de deur, kan je de laatste maanden lagere school aftellen en lonkt een totaal nieuw begin. Het leven lacht je toe, maak het de moeite waard, zodat je in de spiegel niet alleen een 'mooie' jongen ziet, wat heel leuk is, maar ook een eervolle, eerlijke, trouwe, moedige, begripvolle jonge kerel waar men kan op rekenen.
Weet dat wij hier allemaal heel intens met je meeleven en -vieren. Uitgesteld is zeker niet afgesteld. En heel wat gemiste feesten wachten gewoon op jullie om over te doen. Idem dito de geschenkjes... wink
Zie hoe de wind de roze bloesems als een loper voor je uitrolt als 'een vleugje Rose' dat de wereld zoveel mooier en liever maakt.
Kijk vanavond voor het slapengaan nog even naar de hemel waar een stralende ster je goede nacht wenst en zo trots is op haar Vormeling.
Naast de vele kaarten met gelukwensen van iedereen van onze familie, hoop ik dat je ook nog even met Marnix kan genieten van de e- kaart van opa en oma, op de pc van je papa.
Donderdag laatstleden, onderweg naar Leuven voor de dialoogdag van de Ouderwerking Vlaams- Brabant werd ik 'visuele' deelgenoot aan de monsterfile van 350 km die zowat alle toegangswegen naar de koekenstad deed dichtslibben. Omschreven als een 'banaal' ongeluk op de Antwerpse Ring met enkel blikschade, is uiteraard voorbijgaan aan de hart- en zenuwschade alsook slijtage aan het gebit van tandenknarsers...
En hoe groot mijn medeleven met de gedupeerden ook mag zijn, ik adem opgelucht dat ik in tegenovergestelde richting moet. Ik verlaat Antwerpen richting Leuven. Zou best een megafoontje op het dak van mijn auto willen om wie nog rijdt, van geen aankomend kwaad bewust, aan te manen de eerste de beste afrit te nemen... zou men überhaupt die raad dan ook opvolgen, herinnerend hoe dun het lijntje tussen recht op privacy en verantwoordelijkheidsgevoel wel is. Nog maar eens pijnlijk ervaren een dag eerder toen ik met moederlijke bezorgdheid een rokend zwanger heel jong meisje mét al een kleuter in de buggy, het roken afraadde en per kerende kreeg: 'Ik weet het' terwijl ze met de aansteker het kankerstokje in de fik stak. 'Denk aan je kindje en aan dat wat meerookt, longkanker doodt en wie zal er dan voor hen zorgen.' Het antwoord snijdt door mijn hart. 'Misschien is het wel goed bedoeld, maar bemoei u er niet mee, dat is mijn keuze'... En ja, ze heeft gelijk, maar als ze straks ziek is, haar kindjes niet meer kan verzorgen, en zelf een kostelijke patiënt wordt en zonder inkomen zit... waar dan met haar keuze? Ik dwing mezelf door te stappen.
Verder op weg naar Leuven: Geen enkele Vlaamse stad is in mijn 'perceptie' meer veranderd dan Leuven. De eerste levendige indruk dateert van toen ik 18 was met een vriendje aan de KUL. Hoe leuk die tijd, het werd wel de doodsteek voor mijn universitaire ambities. Categorieke beslissing, want in Leuven werd men zwanger ??? Lang vroeg ik me af hoe dat dan in zijn werk ging en waarom uitgerekend daar? Toegegeven, het getuigt van een zekere naïviteit die me jaren later nog doet glimlachen, maar toch wel 'significant' voor de beschermende omgeving waarin ons vader zijn harem beschermde... en als oudste met de bedenkelijke eer de heetste kastanjes uit het vuur te mogen halen.
Telkens ik de wegwijzer Leuven tegenkom denk ik er terug aan. Ook de vele keren met ons Roosje, op kot in een beschermd afgesloten studiootjescomplex, aanleunend tegen het omwalde Leuven- Centraal. De ritjes op zondagavond waren met 'vragen staat vrij'... ideale moeder- dochter momenten.
Daarna ook één jaar met zoonlief dezelfde richting uit, die ik achteraf bekeken niet aan de Universiteit- maar aan een pretpark afzette. De impact van dat jaar is inmiddels omgetuned tot een vreemde vorm van dankbaarheid dat hij er tenminste van genoten heeft...
Op de radio Benjamien Schollaert die 'you'll never walk alone' op de draaitafel legt op verzoek van een luisteraar... en mij een body vol kippenvel bezorgt. Op mijn netvlies, onze moe- getergde, doodzieke Rose op dat podium, een traan wegpinkend bij die belofte dat ze er niet alleen voorstaat, terwijl ze krachtig de steen in de rivier verlegt waardoor Vlamingen haar voorgoed in hun hart sloten.
De talloze ritten naar Leuven gleed het mooie glooiende landschap van Vlaams- Brabant wellicht onzichtbaar voorbij, veronderstellend dat het er toch nog wel zal geweest zijn... toen we eerst met - of naar ons Roosje in Gasthuisberg reden en papa en ik, zwijgend naast elkaar, verzonken in de eigen angsten, zwegen om elkaar te sparen, of ik honderduit babbelde om te overleven... Nochtans voelde ieder woord als een snaar die sprong en de ander in het gezicht zou zwiepen. In het licht van elke tegenligger verraadden onze natte wangen de worsteling met verdriet, hoop en wanhoop en de schroom elkaar nog meer verdriet te doen door die angst uit te spreken... Een beeld en ingegroeid gevoel dat diep in mijn hart opgeslagen zit.
Wie zou op dat moment het doemscenario hebben kunnen verzinnen dat amper twee-en-een-half jaar later we voor de tweede keer de omgekeerde wereld zouden doormaken. Maar toch, het gebeurt... en dan nog is opgeven géén optie...
Heb ik mijn man in die tijd dan toch verwaarloosd, of kwam het door het feit dat hij altijd weer geruststelde dat de doorzit- en/of ligwonde niet zo'n proportie kon aannemen dat de echo er in weergalmde. Behelpen was niet langer een optie en zo belandde hij uiteindelijk in december 2013 met de vreselijke decubituswond in Leuven voor de drastische aanpak.
In alle ellende kreeg hij er onverwacht 'a touch of Rose' van formaat, toen bleek dat hij onder de hoede stond van Jan, een van de close vrienden van Roosje op het superkot, nu diensthoofd Plastische chirurgie in Gasthuisberg. Hij was al een super student en zijn carrière is dus in lijn. Uitgerekend de man met het uitpuilend agenda, nam de tijd om met papa prachtige herinneringen aan ons Roosje, die hij Merel noemde, te delen. Ik ben overtuigd dat die momenten bijdroegen aan het voorspoedig herstel...
Hartverwarmend hoe onze beide kinderen over de dood heen, troost genereren via hun vrienden. Heel bijzondere gewaarwording.
Mijn eenzame ritten toen naar- en van Leuven overtuigden me dat met de kr8 van beiden, ons geloof, hoop en liefde overeind zouden blijven.
En nu ben ik dus tegen de stroom in -niet eens zo verwonderlijk- weer op weg naar Leuven. Naar zoals gezegd, de dialoogdag voor Ouderwerking. Duizenden contacten met (gescheiden) ouders en verweesde grootouders die hun kommer en kwel in onze korf dropten, gelovend en hopend dat valse hoop niet bestaat en we dus zullen blijven sleutelen aan verbetering. Die belofte op zoek te gaan naar de sleutel die recht rechtvaardig kan maken, proberen we in daadkracht om te zetten. De minister van Justitie, bij monde van zijn Kabinetschef, leden van de Kamercommissie Justitie, het Kinderrechtencommissariaat, verantwoordelijken bij Kind en Gezin, maar evengoed magistraten en advocaten kennen en erkennen wat er schort en zijn bereid om samen de grond om te woelen zodat recht er kan gedijen. Al hebben andere terroristen de aandacht nu even afgeleid. undecided
Geen eenvoudige opdracht, zo blijkt bij elke consultatie, in elk contact met zoveel individuele gevallen, waarvan geen enkel gelijk is. En ook op de dialoogdag van donderdag kon ik vaststellen dat altijd weer de communicatie stottert. Forumtheater 'speelde' een improvisatie waarin duidelijk bleek hoe het belang van het kind in goed bedoelde juridische bijstand, compleet uit het oog wordt verloren. Dat oma een prominente rol toebedeeld kreeg in het familiaal toneeltje, voelde als een knap staaltje realiteitszin van de zorgverstrekkers, op dat moment onwetend dat er een oma op het puntje van haar stoel zat... en niet alleen dat...
In de geanimeerde ronde- tafelgesprekken bogen de deelnemers zich over thema's als participatie,continuïteit, bezorgdheden of verontrusting en nieuw samengestelde gezinnen, pleegzorg en jeugdzorg.
En de contacten terug in ogenschouw nemend, concludeer ik dat armoede méér is dan geld tekort. Die nood lenigen is het werk van ons allemaal, 'in het belang van de kinderen'... Wie dat woord nog eens ijdel gebruikt, krijgt het met mij aan de stok... en ja, dat bedoel ik nu net met 'uit je schelp komen'...
Na de donkere droeve dagen die onze samenleving ontredderden, alle waarden op een hoopje gooiden en de terreur van de angst een voedingsbodem gaf om zich in ons hart te nestelen... bleef ik 'een vleugje Rose' rondstrooien.
De explosies die het leven van zoveel mensen veranderden hebben onze kijk op het eigen leven en dat van anderen veranderd. En of er nu door een "significante hoeveelheid" al-dan niet moslims gejuicht werd of het om één gestoorde gaat, het is er één teveel. Juichen of klinken op de dood ... of dat nu gebeurt door een moslim of wie zich als christen en/of beschaafd probeert voor te doen, is de menselijkheid voorbij. 'Daar moeten we ons over beraden', dixit minister Alexander Croo, zondag in de 7de dag...
Maar zoals de aanhef klinkt, is de ene explosie de andere niet. Dat fenomeen voltrok zich tijdens het weekend in de natuur. De afwisselende zon en regen en weer zon... voorzag kale bomen van een heerlijk groene pruik, liet bloesems plots de einder een bruidssluier aanmeten, terwijl de zacht opkomende roze waas de belofte verdedigt dat lente er toch echt wel aankomt nu april uitdeint...
Een uitbarsting die energie aanmaakt. Alle hens aan dek om het terrasmeubilair in staat van paraatheid te brengen om zodra de temperaturen van de partij zijn, geen straaltje van 'Laura' te missen.... tenminste, nadat we nog alle ruiten poetsten, het gazon trimden, de BBQ in stelling brachten, de wintergarderobe switchten, de zomerbloeiers aanplantten... en ons dan strategisch terugtrekken voor een malse april gril... positief stellend dat het goed is voor de meststof op het gazon. De perceptie, weet je wel.
Wij overleefden hier inmiddels onze boekenexplosie. Een wel héél groot vleugje Rose. Heerlijk.
Nu inmiddels stilaan de geur van drukinkt hier vervaagt, kan ik het resterende laatste stapeltje boeken deugdelijk inpakken, om zodra de storting er is, het naar de laatste liefhebbers die ik nog kan plezieren, te verzenden.
Tijd dus voor een terugblik op een drukke, maar hartverwarmende maand...
29 maart verscheen hier mijn laatste blogje, onder de hoofding: "Pasen on the road"... met het verhaal van Paasdagen met een hoog koeriergehalte...
Het enthousiasme van de intekenaars waar we zelf het boek afleverden, trof me. Het was een deugddoend vleugje Rose op de blaren van onze serieuze misrekening in afstanden. Onze keuze voor een verzenddienst die de verpakking én de verzending verzorgde van boeken bestemd voor het 'ver van mijn huis' Vlaamse grondgebied, maakte dat wij de illusie hadden even een aantal pakjes om de hoek te leveren.
De postcodes als leidraad mogen dan amper een cijfer schelen, de afstanden tikken behoorlijk aan. Want zoals eerder in mijn blogje beschreven tik je dan wel in de GPS de bestemming straat per straat in, maar datzelfde slimme ding maakt geen melding van bestemmingen die praktisch in mekaars verlengde liggen. Tot die ontdekking kwamen we tijdens de eerste reis pas bij de déjà vu ervaring ... als je na de straat aan de andere kant van het dorp, opnieuw door de vorige geloodst wordt voor het volgende adres. Zolang je er de glimlach niet bij verliest... is het leerrijk... een verkenningstocht...
Omdat de auto van papa toch binnen moest, lieten we meteen een upgrade van de GPS uitvoeren, zodat voor de tweede ronde, ook alle nieuwe verkavelingen opgenomen waren. Bij de start tikten we nu eerst alle adressen in eenzelfde dorp in en sloegen ze op als 'laatste bestemmingen'. Als je dan de adressen na mekaar oproept, zie je meteen de afstand en bepaal je een meer logische opeenvolging. Nooit te oud om te leren dus.
Na het bezorgen van de laatste boeken waarvoor de storting genoteerd was, kon eindelijk een up to date lijst uitgeprint worden. Geselecteerd naar het volgnummer van de overschrijving werd dan een mail naar openstaande namen verstuurd om te herinneren dat intekenen slechts de helft van het verhaal was... de storting, integraal voor 'a touch of Rose' is de andere helft, die nog ontbrak.
De daaropvolgende dagen kwam of prompt de storting binnen of de valabele uitleg dat op naam van 'meneer' gestort werd voor de intekening van 'mevrouw' en er daardoor in de lijst twee namen vermeld stonden en maar één als gestort was gemarkeerd. En zo viel uiteindelijk alles netjes in de plooi.
Daardoor kwamen dan wel een aantal boeken terug in de running, die ons meer dan van pas zouden komen. Want ... Zodra de eerste golf boeken zijn bestemmelingen bereikt had, barstte mijn mailbox én facebook uit de voegen.
Dat de uitgave 'een vleugje Rose' zelfs de verwachtingen die hoog gespannen waren, overtrof, was méér dan een hart onder de riem. Hartverwarmende reacties die ook vaak erg ontroerden. Zeker die met mooie en/of schrijnende eigen verhalen, met de melding dat mensen uit het boek kr8 putten om het geloof, de hoop en vooral de liefde te bewaren. Veel mooie emotionele momenten waar ik hier expliciet dank wil voor zeggen.
Maar natuurlijk wekten die lovende woorden en de bijpassende mooie foto's op fb, waarbij het boek geëtaleeerd werd, de aandacht van geïnteresseerden die het inteken moment misten, en nu achter het boek aangingen. Doch, het boek is enkel gedrukt op het aantal exemplaren waarvoor ingetekend was en in de handel is het niet te koop. Probleem !
Uit voorzienigheid hadden we zelf wel een buffertje ingebouwd van enkele extra boeken, naast die voor het 'koffertje vol dromen' van de kleinkinderen. Aangevuld met vrijgekomen exemplaren van dubbele inschrijvingen en een aantal intekenaars waarvan geen storting volgde, kunnen we toch nog ingaan op een aantal verzoeken, die vaak zeer gemotiveerd geformuleerd werden... Alleszins blijken er heel wat verzamelaars te bestaan van al wat aan Roosje herinnert. Dat het ons dankbaar en gelukkig maakt, hoeft geen betoog. Haar 'erfenis' is tenminste op een andere manier veilig gesteld voor haar zonen.
Uiteraard willen we nog graag aan die verzoeken voldoen. Met een vraag groter dan het aanbod, hebben we dan even markteconoom gespeeld voor het goede doel, vermits de integrale opbrengst naar 'a touch of Rose' gaat.
En zo zullen ook deze laatste vleugjes Rose de weg naar de liefhebbers vinden.
Het voorraadje karton en plakband om het mooie boek ongeschonden bij de lezer te krijgen, raakt stilaan uitgeput, maar dat kan de pret niet bederven. Elke morgen checkt papa de speciale bankrekening en maken we de etiketten voor Kiala... zo genieten we samen toch ook nog een beetje van ons vleugje Rose...
Elke avond lees ik enkele bladzijden in bed voor het slapen gaan en dan lijkt het of ik 's nachts de hemel ervaar met hen...
Misschien een leuk weetje, dat ook dit boek inmiddels is opgenomen in het archief van de Antwerpse stadsbibliotheek met de prachtige Consciencezaal aan het gelijknamige plein. Het was een van de geliefkoosde pleisterplaatsen van ons Rose, waar de vorige week overleden Laurens de Keyzer zijn memorabel interview met haar afnam voor De Standaard magazine.
De Carolus Borromeuskerk op datzelfde mooie plein, was trouwens de kerk waar ze trouwde... en ik samen met Amélie op city trip, een privé geleid bezoek kreeg in de catacomben... waar voorname families hun laatste rustplaats kregen en waar men een plaatsje voor Marie- Rose reserveert. Daar beslis ik niet over, de urne bewaren we liefdevol voor haar beide zonen, die haar zeker in ere zullen herstellen.
Schrijven mag dan al een stukje bevrijden, maar hoe therapeutisch ook, voor mij is het méér.
Tussen tal van waarderingen en beoordelingen van het boek, grijpt de quote "Knap, moedig, sereen maar tegelijk zo'n krachtdadig pamflet in uw strijd om recht rechtvaardig te maken", me naar de keel. Een perfecte synthese van wat me drijft, in de wetenschap dat valse hoop niet bestaat zolang opgeven geen optie is...
De juiste mensen, die er iets aan kunnen DOEN, pikten het signaal inmiddels al op en DOEN er samen met vele anderen, ook echt iets mee. langzaam maar zeker, maar zeker langzaam... wink
Inmiddels kan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' uitkijken naar een extra vleugje Rose om in te zetten waar het vermeerderd kan worden tot extra leven aan de tijd van kankerpatiënten en hun families.
Mag ik u allen veel intens leesgenot wensen met 'een vleugje Rose' en voel u verbonden met elkaar en solidair met hen die door uw vrijgevigheid kunnen genieten van weldaden die 'a touch of Rose' kan bieden.
En ja, geen paniek. Ik ben niet leeg geschreven en mijn blogje blijft uitnodigen om de waarheid en niks dan de waarheid kond te doen... die ik met veel liefde met U blijf delen.
Eigenlijk ben ik inmiddels aan de Côte d' Azur ... Het had gekund als ik de kilometers aan elkaar had geregen die ik als leverancier vrat tijdens het paasweekend.
Het eerste jaar in ons (groot)ouderleven dat we 'kinder- en/of kleinkinderloos' Pasen celebreerden. Het lag zeker niet aan al wat Pasen kleurt, zoals de uitbundig bloeiende Paasbloemen in de tuin en de verleidelijke snoepklare paaseitjes, met zelfs een heel bijzonder zakje, gekocht van scoutsjes waar een van de verkopertjes 'Roosje' heette en het jongetje dat herkenbaar groen petje droeg, zoals ik er in onze Chris zijn kleerkast een bewaar... Dan weet je 't wel zeker?
Dus voor het eerst geen Paasbrunch in het Ganzenhof en derhalve extra time om 'een vleugje Rose' te verspreiden.
Het begon al op stille zaterdag. Vrijgesteld van de obligate voorbereidingen voor de traditionele feesttafel, kon ik het aantal 'overzeese' pakketten gaan afgeven en werd prompt geconfronteerd met de overigens charmante en correcte security check. Of het wel degelijk boek- en geen 'boem' pakketten waren.
Terug naar onze bergplaats thuis om de volgende reeksen dozen op de achterbank te laden en maar weer de baan op naar hunkerende liefhebbers. Opvallende leuke ontmoetingen, altijd zéér kort want met één oog op de volle dozen die boek per boek, en steeds kilometers uit elkaar, geleverd werden, met mondjesmaat dus, dringt de tijd.
Opvallend hoe klein de gleuf van Antwerpse brievenbussen is. Of ligt het aan de omvang van het boek? Handig dat af en toe een brievenbus achteraan open kan. Lukt het niet, dan is het over naar de buren. Opvallend hoe bereidwillig mensen zijn om 'ons Roosje' binnen te laten ... Dan wordt een mailtje naar de rechtmatige eigenaar verstuurd met de melding van de tussenstop. Bedoeling was om zoveel mogelijk boeken nog in het Paasweekend op de juiste bestemming te krijgen. Een vorm van mijn bijna obsessieve drang om dat ook waar te maken. Op Berchem/ Wilrijk/ Edegem/ Kontich ... na, scheelt het geen haar of dat was gelukt.
Geen paniek voor wie het boek nog niet ontving, er staan nog enkele dozen op de achterbank van de auto die wellicht morgen terecht komen.
Dat het leveren in en rond Antwerpen- toch beter bekend terrein- vlugger zou gaan, is inmiddels een achterhaalde illusie.
Nochtans waren de elementen om goed gezind van te worden, present. Een grondige gratis carwash met bakken hemelwater, een ritje door een heftige natuurlijke droogtunnel, na dat alles de zon en een 'dubbele' regenboog. Even stoppen en een selfietje nemen... oh, nee, dan moet je er zelf opstaan zeker. Dubbele regenboog. Een mens wordt van minder blij.
Leuke muziek aan met af en toe een meezinger van formaat... (I will survive) koos ik maar resoluut voor de verste bestemming eerst, zodat de volgenden als reeds 'op de terugweg naar huis' zouden voelen. En zo kwam ik een beetje thuis, al was ik er nooit eerder fysiek geweest, waar de zielsverwantschap tastbaar was. Duizenden boeken, evenveel verhalen en warme herinneringen. Even deelden we dezelfde passie en voelde het als 'kennen'. Txs.
Taxi- chauffeur. Dat leek me destijds als 18- jarige met de autosleutels van een 'kevertje' op zak, een droomjob... Later evolueerde die 'drive' meer naar lange- afstanden, liefst met open dak op eenzame Amerikaanse highways met gelimiteerde en gerespecteerde snelheidslimiet... Een beetje 'veel' anders en minder poëtisch is het voor wie de Antwerpse- en/of Brusselse Ring frequenteert of in de binnenstad- al dan niet opengereten- zijn weg zoekt. En nu na enkele dagen koerier activiteit heb ik mateloos respect voor pakjesbezorgers. Het spoorzoeken in onmogelijke verkavelingen, die me thans nopen onze GPS te laten updaten, het in- en uitstappen ook als het stortregent want time is money..., afwezige bewoners, onooglijk kleine brievenbusgleuven, een hond aan de omheining die je rauw lijkt te lusten... en dan de koele, toonloze stem van 'Helga' die maar volhoudt dat je moet keren, terwijl je doel bereikt is. Bijna gesprekspartner, want ik hoor me antwoorden "och gij, ik ben er... "
Voor gesloten deuren staan is niet leuk, al heeft het ook wel een lucratieve kant. Je leert behulpzame en opvallend vriendelijke buren kennen, die 'een vleugje Rose' wel smaken... En mensen zien tegen geen moeite op, komen helemaal naar beneden en zullen in 't oog houden wanneer de buur thuiskomt en het pakje geven. Trouwens in een hopeloze verkaveling wachten op een andere wagen om de weg te vragen en dan een 'voorrijder' meekrijgen omdat uitleggen niet evident is... ook dat zijn "wij".
Het boek verpakken in doorschijnend micca heeft een onvermoed voordeel: mensen herkennen de cover en zeggen spontaan dat ze Roosje in hun hart dragen. Dat doet wat met een 'groot' moederhart.
Intussen enkele tientallen boeken later, valt- ook al blijft het langer licht- de avond. Thuis wacht een enthousiaste echtgenoot die meteen wil weten hoeveel dozen er leeg zijn... en de balans opmaakt hoeveel dus nog te doen.
Maar hij heeft nu toch wel een beetje honger ook... Aardappeltjes zijn gaar en de gegarneerde zuurkool met rookworst smaakt als een veredeld paaslam. Dus is het toch nog een beetje feest. Inmiddels sijpelen alweer heel wat berichtjes binnen, waarbij eentje in het oog springt omdat het wijst naar de initiatiefnemer om mijn dagboekblogs te bundelen: "Ik lees op de achterkaft dat het idee van mijn vroegere baas komt en dan kan je ervan op aan dat het zoals steeds, een goed idee is..."
Zou ik lang geleden bij dergelijke verklaring me afvragen of ik me zorgen hoefde te maken, nu doet deze uiting van waardering jaren na zijn actieve loopbaan ons beiden deugd... want geloof het op niet: papa en mama zijn één...
Nee, nee... geen concurrent van 'dwars door Vlaanderen'... al komt het parcours dat ik vanmiddag met opa verkende, aardig in de buurt met een paar knapperige hellingen, enkele pittige stroken stugge kassei, smalle slingerpaden mét agrarisch slijkspoor, lange banen om lekker lang te 'waaieren'... en fraaie omgeving om mooie televisieplaatjes te schieten. Maar nee, onze dwars door Klein- Brabant was er een op vier wielen.
Onze koffer vol boeken trokken we na een uitgebreid ontbijt en de zon in de aanslag, op weg om alvast nog een pak boeken voor Pasen bij de intekenaars te bezorgen. Voor alle adressen buiten onze provincie, buiten de eigen omgeving en die van 'a touch of Rose', besteedden we inpak- en verzending uit, die ons trouwens aangenaam én spectaculair in snelheid pakte.
Zelf nog worstelend met de te verpakken boeken, papier op maat knippend, rollen plakband verslindend, adressen invullend... de voltaren gel voor de overbelaste schouder en arm binnen handbereik ... werd ik al overspoeld door enthousiaste mails en fb -berichten met bijhorende knappe foto's als bewijsmateriaal dat het boek was aangekomen en zelfs een prominent plaatsje had veroverd bij de paasdecoratie.
That's what professionals are for...
Maar ook het familiaal opgetrommelde privé leger leveranciers, versta hieronder tante Fawie en nonkel Guy, lieten zich niet onbetuigd en haalden de reeds verpakte, geadresseerde en per postnummer gesorteerde boeken op en gingen ermee "op weg naar een tevreden klant", de vrienden en sympathisanten van 'a touch of Rose'.
Opa en ikzelf besloten onze tour te beginnen bij het verste punt, Klein- Brabant. De in de GPS ingebrachte adressen zijn dan wel makkelijk te vinden, maar geven hun ligging tegenover elkaar niet prijs. Dat werd al gauw duidelijk toen we van hot naar her reden om vast te stellen dat we daar een uur eerder en amper een paar straten verder al een boek bezorgden. Ook wegenwerken zijn onvoorziene obstakels, die met een beetje oriëntatievermogen "relatief makkelijk" omzeild kunnen worden. Toch niet blijkbaar. Ten einde raad na het derde rondje toeren in dezelfde omgeving en dat zonder de 'flosh' te hebben gepakt, bel ik aan bij het laatste huis waarnaast de straat in een grote bouwput eindigt. Als de geraadpleegde autochtoon dan plots de juf van het eerste leerjaar van de twee kleindochters blijkt te zijn, dan kan je niet anders dan geloven in 'a touch of Rose'...
Dat uitgestrekt gebied, dat zich toch wel een beetje vals bescheiden: Klein- Brabant laat noemen... vergastte ons op een aangenaam tripje door kilometers bos waarvan de bomen met de voetjes in het water staan, dan weer een dorp als een 'nederzetting' rond een imposante kerk. Dan weer eindeloos lijkende smalle slingerende betonnen wegen met hier en daar een huis, 'in the middle of nowhere'. Kilometers lang de zon voor- en dan weer achter ons... kronkelend temidden van weiden met daarin een zeldzaam trekpaard, een hangbuikvarkentje, een paar geiten... en eindeloze velden, sommigen onder een duizenden vierkante meter plastieken afdekking, waar de wind golfslag in brengt... en waaronder iets lekkers kiemt, toch beducht voor misschien nog wat verraderlijke vorst aan de grond...
We rijden om te leveren en dus zijn we iedere keer weer blij het juiste leveringsadres te vinden. Blije gezichten als ze het boek in handen krijgen en het meteen koesteren. Sommigen kregen het pas bij thuiskomst, want ook dat is een positief gevolg van landelijk wonen, waar ons, ons kent en de buur met plezier het pakje zal afleveren. Opdracht die inmiddels ook succesvol volbracht werd, te merken aan de mails die inmiddels binnenkomen om te bedanken.
Maar ik ben het die iedereen wil danken voor die gulle giften voor 'a touch of Rose' waarmee de stichting kankerpatiënten en hun families dat vleugje Rose kan geven, dat het de moeite waard maakt om niet op te geven te blijven geloven en hopen dat enkel in een rechtvaardige wereld, liefde zin heeft...
Inmiddels krijgen we vragen of er boeken over zijn en of ze nog kunnen bekomen worden. We hebben een buffertje en wie daarvoor in aanmerking wil komen, kan een mailtje sturen naar myriamvanloon@skynet.be. Dan bewaar ik die mails in een lijstje en als alle leveringen gedaan zijn, zien we waar we staan en verwittig ik per mail hoe en wat we kunnen doen voor de gegadigden.
Voor nu, slaapwel en ook al is het morgen een uurtje minder lang slapen, maak van Pasen een feest, met chocolade of verse eitjes, maar vooral geloof en hoop op verrijzenis tot beter mens... en de nog niet geleverde boeken komen er de volgende dagen aan...
Zowat de beste samenvatting die ik kan bedenken voor wat zich hier nu al gedurende een maand afspeelt...
8 februari 2011 - 8 februari 2016. Een lustrumviering, ook al is de benaming in deze context geen synoniem van feesten. Deze datum ongemerkt laten passeren kon niet en conform de familietraditie zoeken we naar een passend geschenk. Eentje dat hemel met aarde verbindt. Eentje met 'a touch of Rose'.
Mijn echtgenoot, man van weinig woorden maar decision maker, had vanuit zijn roll on, roll off position, het allemaal voor mekaar. "Zoet, ik heb onlangs al uw blogs herlezen en 'beslist' ze in boekvorm uit te geven. Een beperkte oplage voor wie het als waardevol waarheidsgetrouw tijdsdocument zal weten te waarderen en het wil bewaren".
"Facts and figures. Geen gezever, beslissen en doen". Zo ken ik hem al bijna een halve eeuw. Soms erg overrompelend, nu flatterend.
Toch stond ik versteld van zijn timing toen reeds 's avonds de door hem gecontacteerde projectbegeleider zijn visie inclusief kostenraming voor 50 luxe- exemplaren kwam voorstellen. Samenstellen en opmaken van 1 of 50 exemplaren kost evenveel en los van kinderen, kleinkinderen en de familie, vermoedde de man dat het jammer zou zijn het boek te beperken tot deze wel erg intieme kring. Hoe weten wie het graag wil, kon ik best via mijn blog, die zowiezo verscheen op de 8ste, vijf jaar later... Laat gegadigden inschrijven, was zijn suggestie, dan heb je toch een idee...
Geen commercieel boek, het is ons geschenk aan ons Roosje en haar kinderen, die al bij zoveel 'verloren' familiegelegenheden geschenken zouden gekregen hebben. Voor de symbolische (zij het minimum) 8 euro aan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' werd het plan dan voorgesteld aan de bloglezers. Intussen zou de coach met vijf jaar dagboek aan de slag gaan om het in boekvorm te gieten.
Een paar dagen later lag er een eerste voorstel op tafel om na te lezen. Het eerste katern begint in de lente van 2011, toen Roosje amper 4 maanden overleden was en de perikelen rond de bezoeken van onze kleinkinderen de kop opstaken. Moeizaam worstelde ik me terug door de aangrijpende bladzijden, steeds beter beseffend waarvoor ik nu op de barricades sta.
De man van het vak, dagelijks massa's scripts onder handen nemend, bekende 'ongemeen heftig' geraakt te zijn door dit eerlijk geschreven dagboek. Dit zou geen boek(je) worden, maar een kanjer met 488 bladzijden aangrijpende woorden van geloof, hoop en veel liefde, vanuit een onmachtige positie: die van 'verweesde ouders en grootouders.' Zijn gevatte formulering van de essentie en de noodzaak van deze openheid, was de vlag die de lading dekte. Het kind had een naam. En het zou een prachtig kind worden - kon het anders als ervaringsdeskundigen van prachtige kinderen- gekscheerden we.
Foto's voor het boek. Dat zou een duik worden in het fotoarchief... en ik ging meermaals plat op de buik het donkere water in. Ook al glijden ze ogenschijnlijk snel door je handen, ze blijven kleven... vaak de hele nacht... en ook al zijn dromen bedrog, de harde werkelijkheid waarvan je droomde is er 's morgens nog. Dus best een heel heftige, intense tijd. En heel vreemd, zo leerrijk. Zoveel zekerder en duidelijker komt alles voor de geest. Beslist ook geactiveerd door massa's mails en berichten van mensen die niet langer een blad voor de mond nemen om te vertellen wat er zich allemaal afspeelde. Maar de dagboekteksten liggen vast en zijn geschreven waarheidsgetrouwe documenten, waar niet aan getornd wordt. Een deel ervan werden tijdelijk van het net gehaald met de belofte als daaraan voldaan was, het contact met onze kleinzonen door de vader zou hersteld worden. Die schandelijke vorm van chantage heeft inmiddels ook zijn lustrum bereikt. Beloften, naleving van vonnissen, hoe minutieus en correct we die ook naleefden ... eenrichtingsverkeer en dode letter.
Toch voelt het niet als verloren tijd. Deze absurde strijd, bracht me in contact met mensen van velerlei pluimage in meer of mindere mate vergelijkbare situaties, soms compleet verschillende toestanden, zelfs andere objectieven. Studiemateriaal waarmee ik aan de slag ging als dwingende opdracht.
Ethische beroepstrots, mijn pedagogische opleiding gekoppeld aan journalistiek intellectuele eerlijkheid maakten mij, 65 jaar na datum, toen ik als vijfjarige op het feest van mijnheer pastoor mocht aankondigen: 'van heel het kleine volkje, ben ik vandaag het tolkje'... opnieuw de tolk van wie onrecht ervaart als een onoverwinnelijke vijand. (foto: in de stevige greep van de zuster, ons vastberaden Myriameke.... )
Niets is minder waar. Maar inmiddels is het duidelijk dat je er energie, tijd, geld, sterke schouders en een groot hart moet voor hebben. Dit terzijde, want dat is stof voor een heel ander, wetenschappelijk en juridisch gestructureerd boek, dat ik hoop als testament te kunnen nalaten als mijn tijd gekomen is...
Terug naar 'een vleugje Rose'. Pakweg een dikke week na het eerste contact met de coach, komen de eerste drukproeven. Opnieuw herlezen, en herbeleven... en gesterkt worden in de overtuiging dat de juiste weg werd gekozen. Niet die van het minste verzet, maar die van de sterkste wil om recht te doen aan wat krom getrokken wordt. Bij iedere zin die ik herlees, herinner ik mij hoe hij letter per letter geschreven werd. En het boek groeit door de vijf boekdelen heen, naar de ontluisterende apotheose. Het verkrachte vertrouwen.
Inmiddels is er de dagelijkse overrompeling van mijn mailbox. Dat de vooropgestelde 50 exemplaren zouden verdubbelen, werd al snel duidelijk, maar dat er geen ophouden meer aan was, een complete verrassing. Bovendien bleek de minimale bijdrage van de symbolische 8 euro, gelukkig door velen vertaald in een samengesteld getal van meerder achten... maar dat ook wie zich de luxe van een kostbaar kleinood moeilijker kan permitteren, er niet van verstoken moet blijven, doet Rose beslist glunderen.
Het vrijwilligersteam van het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' opzadelen met de administratie van intekenen, mails met vragen beantwoorden, stortingen registreren, de lijsten updaten, was dus geen optie. Daarom werd een tijdelijke, aparte rekening 'een vleugje Rose' geopend en konden we zo adequaat alles opvolgen. Nu ja, een groot woord voor ook een beetje geknoei... zou blijken. Zoals die eerste update doormailen. Het leek een koud kunstje, kolom D selecteren en hop, in BCC iedereen zou morgen van wanten weten.
Surprise, toen ik 's morgens een mailbox vol 'Delivery Status Notification (Failure)' mails opende. Elk mailadres gecontroleerd en geen enkele fout gedetecteerd, op één spatie na, en één adres waar alleen de voornaam met een punt overeind bleef en de rest misschien wel in een of andere 'cloud' verzeild raakte...
Dan maar opnieuw geselecteerd en back to the future... de ether in... Bijna angstvallig hield ik laat in de nacht, eufemisme voor héél vroeg in de ochtend, mijn postvak IN met argusogen in de gaten en ja, precies als in het liedje: 'de kat kwam weer, de volgende dag was de kat weer daar' . Maar bij nader toezien was het erger dan een teruggekeerd pakketje. Er was in gerommeld en compleet door elkaar gehaald, bleken er een aantal mails door de mazen van het net geglipt. Wie werd wel bedeeld, wie niet. Dat uitpluizen was geen 'kattepis'... om in de sfeer van de weergekeerde kat te blijven.
Je kan natuurlijk nog eens tegen de internetmuur aanbotsen, maar het leek me raadzamer mijn licht op te steken bij een leuke Indische IT- ingenieur die per direct voor een kosteloze 'problem detection and solution' zorgde: allemaal de schuld van het 'the radix point'. Als het u kan helpen, als je een lijst mailadressen gelijk wil gebruiken, moet er een komma tussen. Een eigentijds pleidooi voor het belang van een komma in navolging van het authentieke verhaal waarin het minuscule leesteken het verschil maakt tussen leven en dood: " wacht niet, doden" ten overstaan van "wacht, niet doden".
Dan maar van de nood een deugd makend, elk adres apart terug ingebracht en gescheiden door de komma. Hoera, gelukt, gezien de stroom reacties wederom van ongeduldig op nieuws wachtende intekenaars.
Intussen was de vooropgestelde datum van intekening verstreken, als een van de alerte 'boekskens' (ja, die blijken tussen de meer dan 442 000 bezoeken op mijn blog te steken) een gratis advertentie publiceert en haar lezers laat weten dat kan ingetekend worden voor de lustrumuitgave van 5 jaar blogs... Het zachte kabbelende beekje van intekeningen dat de afsluitdatum bereikte, verandert weer even in een kolkend bergriviertje van mails met smeekbeden....
Wat nu. Heerlijke en ook ontroerende brieven, getuigenissen van mensen die ons Roosje in het hart sloten, mensen die uit de blog kr8 putten, die met hun aanmoedigende woorden me raken waar ik het gevoeligst ben: hun geloof en hoop dat opgeven voor mij geen optie is 'in het belang van de kinderen', maar dan in de échte betekenis van het woord. Niet aan woorden, maar aan werken kan men iemands liefde merken. Die kan ik niet teleurstellen...
En weer worden vele uren aan de PC doorgebracht en komt de begroting van mijn man, dieper in het rood... Belofte maakt schuld. Iedere bijdrage van de intekenaars gaat naar 'a touch of Rose'...
En dan komen de praktische bezwaren. De drukker die al een tijdje aan het lijntje wordt gehouden, klokt af. Akkoord. Het blijft een exclusieve uitgave. Teleurgestelde gegadigden komen op een wachtlijst en een herinneringsmail, mét komma, gaat naar de openstaande intekenaars waarvan nog geen storting werd ontvangen.
O, wee. Ingeschreven op naam van Marie, betaald van het bankrekeningnummer van Jozef en boek te leveren bij Jezus. Een mens zou van minder scheel kijken. Maar leve het internet en lange nachten tijd om op te zoeken, sommigen via fb, te mailen, dubbele namen te schrappen, zodat af en toe iemand uit de wachtlijst kan getransfereerd worden naar de effectieven. Altijd leuk dan de hoera kreet te mogen lezen. Als 10% van de enthousiaste aanhangers voor de overlevering zorgen, dan ben ik overtuigd dat Roosje over 10 jaar, als haar prinsjes 'mannen' zijn, ze haar plaats in hun leven zal terugkrijgen.
De aangeboden hulp om de boeken te verzenden werd aanvankelijk prettig onthaald, maar verviel bij de confrontatie met de te verwachten omvang van zo'n levering... auto's uit de garage, met een vorklift worden de paletten binnengereden, dan elk boek zorgvuldig verpakken in een aan te kopen kartonnen doos - want te mooi om te kwetsen- vervolgens alle adressen manueel ingeven en zoeken naar dichtbij gelegen afhaalpunten, etiketten afdrukken, kleven, naar ophaalpunt brengen...
Eureka, even tussen de vrienden snuisteren en warempel daar zit iemand tussen die van in- en aanpakken weet. Een aanvaardbare offerte om de hele inpak- en verzendoperatie uit te geven, inclusief een mail naar iedere bestemmeling waar en wanneer het boek kan afgehaald worden in zijn buurt, deed ons wijselijk besluiten dat aan deze professionals over te laten, die de klus binnen 48 uur kunnen klaarspelen. Een kost die nauwelijks verschilt van stuk per stuk zelf doen, en met een triage van de adressen die we zelf kunnen bedienen, kunnen we die extra kost een beetje indijken.
Zover staan we. Nog enkele tientallen stortingen blijken onderweg. Inmiddels verscheen er op mijn fb en onder mijn blog nog één "opsporing verzocht". Namelijk van de allereerste intekenaar de avond dat de blog met het voorstel verscheen. Irene Willems, noch mail, noch adres bekend. Dus bij deze, Irene, ik houd één boek achter, mocht je dit blogje lezen, laat even weten of je misschien inmiddels onder een andere naam in onze lijst steekt. in dat geval kan ik iemand van de wachtlijst alsnog 'een vleugje Rose' bezorgen.
Nu ja, figuurlijk, want mijn PC beschuldigen van meer decibels dan het geolied klikken bij de toetsaanslagen, is een brug te ver.
Nu de teerling is geworpen -waar heb ik dat nog gehoord- en de intekenperiode met de vele honderden inschrijvingen onomkeerbaar eindelijk afgesloten is, zoekt mijn op hol geslagen hartslag zijn ritme terug.
Laatkomers teleurstellen viel me té zwaar dus schoof ik die last door naar mijn 'manager' die steeds weer de oplage diende aan te passen. Het kwam zover dat ik 's ochtends bijna mijn mailbox niet durfde te openen. Stress die nu van de baan is, sinds de persen geprogrammeerd zijn... Het aftellen is gestart.
De vele honderden en honderden mails die we naar aanleiding van deze bundeling ontvingen, zouden een prachtige bloemlezing vormen van warme, hartelijke woorden, van mooie, maar ook droeve verhalen, recht uit het leven gegrepen. Stuk voor stuk getuigenissen die bewijzen dat opgeven voor veel mensen géén optie is, tegelijk de vinger op de meest tere plek van een samenleving leggend. Die van schrijnende emotionele armoede, erger dan kanker.
Dat mensen dankbaar zijn voor onze blijkbaar inspirerende veerkr8 waaruit ze voor de eigen grauwe werkelijkheid, kr8 kunnen putten, daar was ik me maar zeer beperkt van bewust en het maakt me in de nieuwe definitie van dat woord in mijn leven, oprecht gelukkig.
'De boer, hij ploegde voort' zonder erbij stil te staan. Vermoedelijk is het zo dat we de voorbije vijf jaar doorkwamen. Want nu ik naar aanleiding van deze uitgave, de feiten terug opgelijst zie - zeer confronterend- besef ik de waarde van een dagboek van een getuige op de eerste rij. Dat alles terug onder ogen krijgen, heeft me héél diep doen gaan. Die enkele keren dat ik dacht het niet te kunnen, kwamen telkens beeld en klank terug van die vrijdagavond toen Roosje na de week ziekenhuis met opengespreide armen haar twee aanstormende jonge leeuwtjes opving na de vaderweek... en die met moedgevende belangstelling naar haar gezondheidstoestand informeert met volgende woorden: "zijde gij nu nog niet dood"...
Gebrand en gekerfd in ons hart for ever.
"Nee, zij is nog niet dood"... van as tot as is wel het moegestreden lichaam geborgen, maar zoals ieder mens die geliefd werd, leeft ook Roosje verder in vele harten. Zeker in die van haar twee 'pientere' prinsjes, in 1001 kleine gebaren, in 1001 glimlachjes, in 1001 goede en mooie dingen, en strijdt ze mee met al wie probeert wat krom is, recht te trekken...
Verlies, verdriet wordt door iedereen op een heel eigen manier verwerkt en dat is hier niet anders. Intro- en extravert, les extrèmes se touchent. Groot was dan ook mijn verbazing dat uitgerekend mijn echtgenoot besliste én daartoe ook de nodige stappen ondernam, om mijn dagboek van de voorbije vijf jaar in boekvorm uit te geven. Hij legde contact met een hem aanbevolen, betrouwbaar professional voor wat een schitterende 'lustrum' uitgave zou worden.
Even speelde ik met de doemgedachte dat hij veronderstelde dat ik eraan was voor de moeite en hij alsnog zeker wilde zijn dat niets van de waarachtige getuigenis zou verloren gaan. Ongegronde en hopelijk ook voorbarige conclusie, maar gewoon zijn kenmerkende "weinig woorden aan vuil makende" uiting van appreciatie voor de waarheidsgetrouwe weergave van 5 jaar geloof, hoop en liefde. Veranderen van wantoestanden begint bij weten. Misschien kan dit boek daar een steentje toe bijdragen. Alvast élke bijdrage van de intekenaars op dit boek, komt het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' ten goede.
Hoe begon dit blogje ook weer?
Oh ja: "en toen werd het stil, over het zachte klikken van de toetsen van mijn PC. " Maar meer dan terwijl ik druk tikkend was, laat nu mijn weerbarstige schouder zich voelen. De extra belasting van de voorbije weken is dan misschien wel de lont voor de knagende pijn, het buskruit ligt in de kelder van het Wouwersnestje...
Ik verklaar me nader:
Toen Roosje haar Wouwersnestje kocht, moest een en ander in orde gebracht worden. Een nieuw dak had ze zelf reeds besteld, veiligheidshalve lieten we een stevige groene omheining rondom plaatsen, werd het terras herlegd, alarm mét buitenspots geïnstalleerd, een fraai poolhuis met berging gebouwd... haar droom gerealiseerd.
Een pittig villaatje voor een moeder met twee zoontjes... Maatwerk. Alleen de kelderruimte diende nog verbouwd. De geplande werken werden 'on hold' gezet toen Roosje ziek werd. Niet het moment om te kappen en te boren... De kelder, ingecalculeerd als haar technische ruimte, optimaal inrichten, leek me primordiaal. Een paar weken afzondering in Gasthuisberg leken me ideaal om een dubbel doel te dienen: de kelderverdieping én mijn paniek...
Alle hens aan dek, "vorderde" ik meteen de aannemer om die kelderklus te klaren. Het materiaal werd al gebracht, maar de werken zouden pas enkele dagen later kunnen starten. Uitstel is achterstel, hanteerde ik dan alvast maar zelf de majestueuze drilboor om een eerste gat in de af te breken muur te boren. Dat verliep relatief vlot, waardoor ik overmoedig werd met het monstertuig, voelde me bijna m8ig...
Een misrekening van formaat. Toen plots de drilboor afweek door een of ander stuk bewapening in de muur, draaide mijn arm ettelijke keren als een spiraal in het rond en vloog tegen mijn gezicht... Dat ik alsnog de helderheid van geest had de stekker uit te trekken, heeft zonder twijfel de schade beperkt tot wat ik nu als 'restschade' ervaar. Even vreesde ik neus of tanden in het rond te zien vliegen, wat gelukkig uitbleef, maakte dat eens de verdoving van de toch wel imposante slag wegebde, de spiegel een gezwollen verkleurde kaak reflecteerde. Oef, de façade was gered, maar mijn arm kon ik nog nauwelijks bewegen.
Wijselijk stopte ik de onvoorzichtige werkzaamheden en keek met lede, doch dankbare ogen later toe, hoe in enkele uren tijd de professionals de kelder van de kleine kotjes tot één grote functionele ruimte ombouwden. Zonder letsels. De opvolging van de werken, zeg maar achter ieders veren zitten om klaar te zijn als Roosje terugkwam, kon als éénarmige zonder problemen... Plafonneren, de loodgieter die was- en extra afwasmachine op een sokkel kwam herinstalleren, electriciteit verleggen, de nodige stekkerdozen installeren, uitlaat voor de droogkast voorzien, over de hele batterij toestellen een ruim werkblad plaatsen, zodat was sorteren, plooien en strijken veel handiger zou kunnen... en dan het herorganiseren van de voorraden op schabben.
Pas toen ik genietend van het resultaat de laatste rommeltjes opruimde, ging ik met mijn 'hangend' pootje naar de orthopedist die bevestigde wat ik wist. Rijmt zelfs... Pees over. Die kon nu nog net opgehaald worden, maar dan wel zonder dralen, want ze was al onderweg naar mijn elleboog... zoals ik me dat tenminste plastisch voorstelde. Een operatie, gevolgd door wekenlange revalidatie. Het mag dan wel weer rijmen, die luxe kan ik mij niet permitteren. Mijn man die voor alle fysische handelingen op mij is aangewezen en dan ons Roosje die naar huis zou komen en me zou kunnen gebruiken. Geen tijd...
Dus maande ik de andere pezekes aan om een beetje solidariteit aan de dag te leggen en wat taken over te nemen van de geknakte tak. Oefening baart kunst en blijven bewegen was dus de boodschap. Dat maakt dat mijn arm nog steeds zwiert en zwaait, al moet links geregeld rechts een handje toesteken.
Verbaasd het u dat Roosje zo gauw ze thuis kwam, nietsvermoedend en een beetje argwanend meteen naar de kelder werd geleid?
Even dacht ze dat het aan de chemo lag dat ze die niet herkende... en ook het feit dat ze 'straalde' lag niet aan de therapie. 'Je hebt het dus toch gedaan, zalig, ik zag daar zo tegenop mama, toen je deze aanpassing voorstelde, maar nu het klaar is, kan ik alleen zeggen, oh super: mama heeft altijd gelijk',
Raar dat net dit verhaal boven komt nu ik de intekenlijst afsluit en even werkloos naar de PC staar... nu ja, buiten het intikken van deze blog... Tijd om die interim- pezen even op adem te laten komen en een beetje bij te voederen met de binnen- handbereik- liggende tube Voltaren. Vol... taren, niet zo veel verschil met Volhouden. Trouwens ik kan ze best te vriend houden als binnenkort de paletten boeken verpakt en geadresseerd moeten worden...
Doch, ieder exemplaar dat door onze handen gaat, zal me 'a touch of Rose' bezorgen en in mijn hart weerklinkt beslist 'a sound of Chris'.
Het zou intellectueel oneerlijk zijn, hier voorbij te gaan aan het feit dat zonder de enorme steun en inlichtingenstroom van mensen die zoveel inzetten om het tij te keren, ik het niet had klaargespeeld.
Mijn 'vermeende' kr8 is een bundeling van veel kr8en. Van veel geloof dat soms ook wel ongeloof werd. Van hoop die blijft bestaan, ondanks dat die verschillende keren de grond ingeboord is, maar boven al van een oneindige onverwoestbare liefde voor- en dankbaarheid aan u allen.
'Wij gaan niet de gevolgen dragen voor daden van individu' (Rudy De Leeuw, ABVV )
19-02-16
'Wij gaan niet de gevolgen dragen voor daden van individu' (Rudy De Leeuw, ABVV )
Nooit gedacht dat ik een quote van een vakbondsman, die zijn organisatie géén rechtspersoonlijkheid laat aanmeten, zou aanhalen om het onrecht dat ons 'te beurt viel', aan te klagen.
Rechtspersoonlijkheid hebben, betekent aansprakelijk kunnen gesteld worden.
Hoe zit dat bij justitie?
Is het inmiddels al iets makkelijker, met de nadruk op 'iets' om medische fouten aan te klagen, bij justitie is het nog moeilijker.
Net zoals in de medische sector heeft ook justitie een eigen justitieel apparaat. Een besloten wereldje waar je naast engelengeduld, ook behoorlijk wat haar op je tanden- en geld op je rekening moet hebben, om een zaak aan te spannen.
Is de wet één facet, de rechter en zijn ego blijkbaar een onaantastbare keerzijde.
Klachten over advocaten komen voor de stafhouder van de balie ...
Tegen een rechter? Succes gewenst...' ja, morgen sta ik er in een andere zaak terug voor en dat is evenveel als zelfmoord'. Proficiat!
Wat met een rechter die je bezweert hem nooit te kunnen passeren, omdat hij alle touwtjes in handen heeft. Met een uitgesproken dreigement dat het uitbrengen van één woord van zijn vonnis of 'beroep' aantekenen tegen zijn uitspraak, hij de kleinkinderen voorgoed uit je leven bant.
Bij het buitenkomen omzwermd worden door advocaten die meewarig het hoofd schudden 'Die man is al jaren compleet 'onbekwaam' om zijn ambt uit te oefenen. Een ramp op deze dienst. Die overtreedt elk recht op verdediging, luistert niet en communiceert nog minder. Van ontslag nemen wegens 'ernstige' ziekte wil hij niet weten en klemt zich halsstarrig aan zijn status vast. In elke andere job zou een C4 meteen in de bus steken. Hier moet hij zelf opstappen... '
Wij wisten met veel anderen wat er speelde in dit hele verhaal, maar een andere weg was er niet, toen elke poging om de normale omgang te behouden werd geboycot. Nooit durven vermoeden dat de pijnlijke leerschool uit zijn eigen verleden, zou inspireren deze praktijk toe te passen: een POS- dossier uitlokken en grootouders zijn niet langer partij.
Aankaarten volstaat niet meer. Veel juridische raad, dito suggesties zelfs vanuit de hoogste gelederen van het apparaat, bleken ontoereikend. Als alle menselijke en wettelijke middelen falen, een blinde ziet wat er gebeurt, maar het dossier gesloten blijft, dan is er maar één middel: het zelf opengooien.
Nog langer met de mantel der liefde bedekken, is de wereld van het Recht op zijn kop.
Justitie verwijt hiaten in de wetgeving met betrekking tot de specifieke materie grootouders- (klein)kinderen en de wetgever verwijst naar het smalle scheidingskoordje tussen wetgevende- en rechterlijke macht, waarop men zich nauwelijks waagt.
Het is al lang niet meer ONS probleem. Duizenden grootouders met vergelijkbaar gemis hebben hun verdriet en onmacht in ons karretje geladen en we hebben beloofd het voort te trekken tot bij 'de Rechtvaardige Rechters'... de symboliek achter het verdwenen paneel.
Al moet me van het hart dat er in mijn karretje duidelijk een tussenschot staat. Verbroken contact met kleinkinderen, waarvan beide ouders leven, al dan niet samen of gescheiden, heeft doorgaans met een dispuut met de eigen kinderen te maken. Dan is de kans groot dat herstel alsnog kan. Communicatie en probleemontleding als schoolvoorbeeld van conflictbeheersing die tot oplossingen leidt.
Helemaal anders wordt het als een gescheiden ouder van minderjarige kinderen overlijdt en er een onomstotelijke en bewezen band bestaat tussen de kinderen en de familie van de overleden ouder. Dan is die familie dé plek bij uitstek om het noodzakelijke rouwproces in goede gezonde banen te leiden. Het is de veilige en liefdevolle plaats waar de herinneringen aan de overleden ouder mogen gekoesterd worden. Een heel belangrijk aspect van rouwverwerking.
Kinderen die vertrouwde armen en harten ontzeggen is een misdaad tegen de menselijkheid. Het harteloze, meedogenloze wraakwapen van een ex- partner, die het ultieme bewijs levert dat het belang van de kinderen, ondergeschikt is.
Geen haar op ons hoofd dat er ook maar aan denkt de kinderen te vervreemden van de enig overblijvende ouder in hun leven. We claimen helemaal hun opvoeding niet, we willen enkel dat ze blijvend deel kunnen uitmaken van mama's familie.
Op elk moment, ook bij opgestookte aantijgingen, toen er nog contact was, vrijwaarden we hun kinderlijke loyaliteit. Voor jonge kinderen is het geen meerwaarde te moeten twijfelen. Zo pijnlijk te ervaren dat de gelukkige dagen hier, telkens onderuit gehaald waren bij hun terugkeer. Zolang het contact er was, konden de kinderen woorden aan daden toetsen.
Is communicatie in conflict de oplossing, dan vraag ik me af waarom de ingeroepen bemiddeling van de best geplaatste persoon, de door de Staat toegewezen en door de gemeenschap betaalde advocaat van de kinderen 5 maanden na ons verzoek voor een gesprek, antwoordt daar het nut niet van in te zien....
Die vraag, ingegeven en geformuleerd door de behulpzame en bekommerde hoogste magistraat, legde ze gewoon naast zich neer.
Bij de kabinetszitting op uitnodiging van de NIEUWE jeugdrechter, daar zonder verpinken aandringen op bemiddeling, terwijl onze brief en haar antwoord in het dossier steken...smaakt hypocriet.
"Wij gaan niet voor de gevolgen opdraaien", zegt de vakbond.
Wel, wij ook niet.
Twee minderjarige kinderen, onder toezicht van de Jeugdrechtbank, spelen de expliciet voor hen bedoelde erfenis, ondersteund door een geregistreerd testament, kwijt.
Rechtstreeks gevolg van het falend systeem.
Naast het verlies van het contact en de bijhorende waarden en voordelen van een familie waar de kinderen hun plaats hebben, wordt onder de neus van het toezicht door de Jeugdrechtbank, de door hun mama expliciet voor hen bedoelde tastbare herinnering verhandeld.
Méér dan schrijnend dat de belofte op haar sterfbed, wettelijk bezegeld met het huwelijk én een geregistreerd testament, dat mama's herinneringen voor hen zouden gevrijwaard blijven, kan dus voor een onwetende vrederechter omgezet worden in een lucratief akkoordje.
Onze kleinkinderen en bij uitbreiding onze hele familie dragen de pijnlijke gevolgen van dit schuldig verzuim. Wie meer, dan de eigen familie van mama, handelt in hun belang.
Door hen de mond te snoeren, krijgen opportunisten vrij spel.
Had de beslissing van het Hof van Beroep, waarin elk derde weekend- en eerste woensdagnamiddag van de maand gerespecteerd geweest, dan was er nooit Jeugdrechtbank aan te pas gekomen, met alle kwalijke gevolgen. Eén partij leeft het vonnis niet na en de sanctie daarop is dat de andere partij niet meer meespeelt...
Zonder enig overleg, zonder communicatie, zonder enige vorm van onderzoek...
Dan nog terechtkomen bij een jeugdrechter, jarenlang kampend met een zware psychische aandoening, die desondanks van geen wijken wil weten op zo'n cruciaal departement, is meer dan een normaal mens wil/kan slikken.
De oprechte verontschuldiging van de nieuwe jeugdrechter heeft ons geraakt. Het siert de man van het Recht, de dingen bij naam te noemen. Off the record zijn het allemaal helden, maar als het erop aan komt de nek uit te steken, klappen de vizieren dicht.
De finale mokerslag zouden we daar incasseren. Alexander, juist 12 en staand naast zijn vader, hoort hem tegen de rechter zeggen: 'later niet het verwijt te willen krijgen, het contact tegen te hebben gehouden'... Daarop wordt het kind gevraagd 'of hij naar oma en opa wil'.
Wat denkt u dat het antwoord is? Schouderophalend: "ik weet het niet".
Dus zoals in de aanhef. Justitie wil de gevolgen niet dragen van de miskleun van een individu.
De rechter die het verwoestend vonnis velde, zonder enige verantwoording, rustig genietend van een doorbetaald ziekteverlof, kan hiervoor niet ter verantwoording geroepen worden.
Het bedrijf, departement Justitie, jarenlang op de hoogte van de geestelijke toestand van haar werknemer, zonder afdoende maatregelen, verwijten we schuldig verzuim met desastreuze gevolgen.
Misschien beginnen met een onderzoek naar de antecedenten in deze case, om doel en middelen te begrijpen.
Waar deze klacht neerleggen met kans op ontvankelijkheid? Bij de wetgevende, de uitvoerende of de rechterlijke macht? Wetend dat elke macht de andere controleert en beperkt!
Steeds duidelijker is de betekenis van de vierde macht: de ONmacht... maar laat dat geen reden zijn om te denken dat opgeven een optie is. Ook in dat bastion groeit het bewustzijn dat het anders moet.
Kwestie van tijd, die wij jammer genoeg te kort zullen komen...
De brievenbus van een studio in 'het dorp in de stad' stond bol van de 'ongevraagde' reclame. De verhuurder die reeds enkele malen een brief in de bus had gepost met de vraag om de huishuur te regelen, vond tussen al die kleurrijke pizza- en gym advertenties en een pakje ongeopende brieven, ook de zijne terug. Daarop ging hij naar de studio zelf, die er nog steeds als bewoond bijlag, ware het niet dat er bedorven waren in de koelkast staken. Vreemd... want kleren en schoeisel stonden nog netjes op hun plaats.
Omdat het een correcte alleenstaande huurster betrof met een kind dat af en toe bij haar verbleef, probeerde de huiseigenaar te achterhalen wat er aan de hand kon zijn. Omdat er geen andere contacten bekend waren, werd navraag gedaan in het ziekenhuis, waar er blijkbaar ook facturen van tussen de ongeopende correspondentie staken.
Wat een vrees was, werd bevestigd, erger nog, de vrouw was inmiddels overleden. Buiten de coördinaten van de huurster, had de eigenaar geen andere contactgegevens en stelde niemand een vraag naar de spullen van de vrouw.
Na een paar weken en geen enkele reactie, werd de studio vrijgemaakt en de spullen die niemand opvroeg, werden verwijderd.
Toen de eerste lading kleding en kleine huishoudspullen in de container belandden, vonden die alras de weg naar andere gegadigden. Interne recyclage zeg maar. Maar toen er ook fotoboeken, brieven en kleine hebbedingetjes met een persoonlijke toets in de container verzeilden, trok dat de aandacht van een vrouwelijke eigenaar- bewoner, die het zacht gezegd bizar vond dat toch wel erg persoonlijke spullen zomaar te grabbel werden gegooid. Ze belde me met die bezorgdheid, waarop ik haar vroeg te bewaken dat niets kon weggehaald worden tot ik ter plaatse zou zijn en we samen zouden bekijken om alsnog emotioneel beladen zaken te vrijwaren.
Dat trouw- en babyfoto's, maar ook brieven en kindertekeningen, souvenirtjes die duidelijk de moeite waard zullen geweest zijn om bij te houden, de kans liepen voor eeuwig te verdwijnen, raakte ons in het hart.
Zelf op dat moment verscheurd, heb ik samen met de geëmotioneerde eerlijke vindster, al wat nog te recupereren viel, in een grote plastic box verzameld, geordend en in veilige bewaring gebracht.
Dat het foto's waren van het dochtertje van de overleden mama, was duidelijk en uit de briefjes die er tussen staken was haar kind haar leven en vice versa...
Van de omstandigheden waarin de alleenstaande vrouw leefde, bleek niemand op de hoogte en de naaste buren konden enkel bevestigen dat de keren dat haar dochtertje bij haar verbleef, ze heel gelukkig leek en lief met haar omging Verder was het een stille vriendelijke vrouw die maar weinig contact zocht...
Een beetje Sherlock spelen, leerde me waar het meisje school liep en dat bracht me bij Zuster Farilda Vervoort . Deze kloosterzuster met een groot hart op de juiste plaats verbleef in een van onze studio's omdat ze gedetacheerd was vanuit de kloosterorde naar de vierde- wereld- werking in de parochie van Sint- Antonius aan de Paardenmarkt. Haar geregeld contact met medezusters verspreid over het Vlaamse land, bracht me op het spoor van het dochtertje van de overleden mama. Niet evident, want het meisje droeg niet moeders naam en die van de vader was ons toen nog onbekend.
Zuster Farilda, getroffen door het verhaal, nam haar taak ter harte en ja hoor, op zekere dag telefoon van Moeder Overste van Zuster Farilda, dat het meisje waarschijnlijk X was. Buiten het feit dat haar mama gestorven was, wist het meisje nauwelijks iets. Tragisch, in het licht van hoe de zieke moeder zal getracht hebben naar haar kind...
In gezamenlijk overleg met de school en de leerlingenbegeleider werd nagegaan hoe het meisje op de hoogte kon gebracht worden van deze onverwachte schat aan herinneringen. Op dat moment ging het meisje nog door een erg moeilijke levensfase en de school zou uitkijken naar een gepast moment. Trouwens de meerderjarigheid kwam ook in zicht met de kans op eigen keuzes.
Dat er grote liefde was geweest tussen het kleine meisje en haar mama, was duidelijk in de tekeningen die ze allemaal had bewaard, in briefjes die getuigden van het wederzijds gemis... In het licht van het drama waarin we zelf gewikkeld waren, voelde ik de pijn van een machteloze zieke moeder om haar kind te overtuigen dat hun liefde over de dood heen ongeschonden zou blijven.
Intussen staat ook de tijd niet stil. De plastic box werd ontelbare keren verzet om te poetsen, enkele keren informeerde ik naar het meisje en googelde haar...
En dan plots, de week voor Kerstmis: telefoon. Het meisje dat inmiddels van het bestaan van het 'koffertje vol dromen' op de hoogte was, wilde hem heel graag krijgen...
Dat was maar een woord.
Dat ik een potje heb geschreid, zal u, lieve lezer niet verbazen. Heb me dan een breuk geheven en ben met mijn kostbare lading naar de hemel op aarde gereden. Een drukke hemel zou blijken, waar ook net een dag uit de warmste week van 'music for life' gevierd werd.
Tussen de warme wafels en de hete chocomelkkraampjes door, werd ik met mijn kostbare vracht naar een kleine spreekkamer geleid. Daar ontmoette ik haar: een tenger, frêle mooi meisje met een bang hartje vol verwachting. De leerlingenbegeleidster en de directrice hadden haar verteld van het bestaan van de onbekende schat aan een verdrongen verleden en nu was ik er daar mee. En reken maar ook ik met een héél klein hartje... zelfs een beetje bang, want ik wist zeker dat deze ontmoeting naast intens geluk ook pijn zou doen. Maar ik hoop dat het wonderolie mag worden op een bezeerd hart...
Als tranen een trap konden bouwen... ja, dat kunnen ze... en met haar koffertje vol dromen, zal dit meisje een jonge vrouw worden in het besef dat moeders voor eeuwig onze grote liefde zijn... en er bewijzen van uit de koffer opdiepen.
Met de dagboeken van Marie- Rose als geschenkje, hoop ik te bewijzen dat moeders een ras apart zijn als het op hun kinderen aankomt... en dat is niet alleen met Kerstmis zo, maar alle dagen van het leven, waar ook ter wereld, waarbij de mogelijke uitzondering enkel de regel bevestigt...
Zalig Kerstfeest aan alle goedwilligen onder ons mee...
Onze ervaring met de Antwerpse politie is een positief verhaal, dat in de reeks ‘de buik van Antwerpen’ wel duidelijk werd. Eerlijke communicatie in-, over- en met een multiculturele samenleving in een dorp in de stad, vrijwaren rechten én plichten van ieder individu. Gelijkheid wordt hier dan ook letterlijk geïnterpreteerd, na duidelijke afspraken vanaf de eerste dag. En we laten er met een zeer efficiënt systeem geen twijfel over bestaan dat de rechten van ieder individu meteen de plicht van elk ander is… De twijfelaars kregen ongelijk. Het werkt. Een geordende samenleving is onbetaalbaar en daarom dat de inzet ook niet betaald wordt, zoals de economisch getinte maatschappij dat graag verstaat, maar met de unanieme steun van alle betrokkenen. Vandaag wil ik een ervaring kwijt die me doet twijfelen aan het nut van verhoging van de capaciteit van politionele diensten. Het feit van springende agenda’s binnen een korps: de vroege, de late, opleidingsdagen, verlof, ziekte… maakt efficiënt afwikkelen van een zaak met de juiste man op de juiste plaats, heel ingewikkeld. Maar met goede wil en bereidheid, komen we een heel eind weg. Burgers die op hun politie willen kunnen blijven rekenen, moeten erop kunnen vertrouwen dat ze samen verantwoordelijkheid dragen. Dat komt de mentaliteit ten goede, waarbij burgers alerter worden en het hoofd niet wegdraaien als het misloopt maar integendeel ook de nek uitsteken. Al wordt persoonlijke interventie niet meteen aangemoedigd. Burgers kunnen zich beter beperken tot waakzaamheid en professionele bijstand inroepen, waar nodig. Alles kan beter: Vanmorgen tussen half zes en zes uur, zou het geluid van een stationair draaiende motor nauwelijks doordringen in onze slaapkamer, mocht dat niet plots door een verblindende lichtflits onderstreept worden, afkomstig van spots met bewegingssensoren. Durft ‘een kat op wandel’ zichzelf wel eens in de schijnwerper zetten, het geluid van een paringsdans klinkt anders dan een motor. Vreemd, te vroeg voor de aflevering van kleinkinderen bij overburen- grootouders, of de uitgestelde huisvuilophaling voor 11 november… wip ik (eufemisme voor laten uitglijden) uit bed en schuif het gordijn opzij… Een witte bestelwagen staat lawaaierig te wezen in ons doodlopend straatje. Beetje verblind door de eigen spots, zie ik dat nu ook bij de overburen de veiligheidsspot aanspringt. Een man staat naast de passagierskant aan de camionette, wit zonder zij- of achterraam. Hij draalt wat heen en weer, kijkt rond en gaat dan tegen onze groencontainer staan en plast. Als de nood het hoogst is, de redding nabij zeker, denk ik even maar vind het toch hoogst eigenaardig dat zo’n relatief volumineuze bestelwagen een heel eind rijdt in een doodlopend parcours voor een plas(je)… Met de ontvoeringspoging van een 15- jarig meisje rond Mechelen, waar een soortgelijk bestelwagen in beeld kwam, werd de voorbije dagen opgeroepen met extra aandacht hier naar uit te kijken. Uiteraard wekt niet iedere witte bestelwagen argwaan, maar de combinatie locatie, tijd en handeling maakt dat ik overweeg 0800 12312 van de blauwe lijn van de politie (geen dringende oproep) in te tikken. Een kinderrijke buurt activeert alerte ouders en grootouders en dus doe ik het. Mijn info is mogelijk weinig relevant, want de nummerplaat was niet te zien. Maar baat het niet, schaden doet het evenmin. “Even geduld, u wordt dadelijk verder geholpen” gunnen me plus minus 10 minuten krediet om dan te horen dat een bericht over een witte bestelwagen aan het speciaal nummer 0800 30300 dient te worden doorgegeven. Gratis, wordt geruststellend geïnformeerd ;-). Ook goed, dus dank ik mezelf voor het geduld en bel het nieuwe nummer. Nog voor het adres waar de witte bestelwagen op het ontiegelijk uur gespot is, doorgegeven is, word ik opnieuw doorverwezen. Niet bij de federale-, maar de lokale politie Mechelen- Willebroek op 015/ 464464 moet ik zijn. Ja zeg, 'wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo... ik volg immers gewoon de aanbevelingen. Waarom dan in de media en via de blauwe lijn, de politie zelf dus, het speciale 0800 nummer meegegeven, vraag ik verwonderd. Bundelen van alle info met betrekking tot één feit, lijkt me de logica zelf en dé reden van de doorgevoerde politiehervorming. “De Antwerpse collega’s deden hun job niet”, is het laconieke federale antwoord. Met alle respect, maar burgers hebben geen boodschap aan de hiërarchie. ‘Stars and stripes’ zijn voor de interne keuken. De burger smaakt enkel een geolied apparaat. Moraal van het verhaal? Toen mijn naam en adres gevraagd werden, voelde ik me verplicht te wijzen op de aangekondigde opname van het gesprek als kwaliteitscontrole, waardoor men perfect in staat is mij te identificeren. Kwestie van tenminste de werking van dat systeem te checken. Eigenlijk heb ik spijt het adres van deze blog niet te hebben meegegeven... De witte bestelwagen heeft een duidelijk spoor achtergelaten, een serieuse plasstraal op mijn groencontainer, hopelijk hoeft het nooit te dienen als forensisch bewijs… ;-)
Zoontjes Marie- Rose Morel nu ook Wouwersnestje kwijt...
08-01-16
Zoontjes Marie- Rose Morel nu ook Wouwersnestje kwijt...
8 januari 2011 - 8 januari 2016 :
houten huwelijksjubileum, herleid tot een splinter...
+
Een koude wintermorgen waarin we met lood in onze schoenen naar Brugge reden, voor de trouw van ons doodziek Roosje.
Nare herinneringen aan haar vorige trouwdag verbleekten die dag in de schaduw van de dood. Brugge was een eind ver, maar blijkbaar was het enkel daar in enkele dagen mogelijk. Meer zelfs, toen Rose zelfs nauwelijks rechtop kon, kwam de bereidwillige schepen zijn voormalig collega- gemeenteraadslid tegemoet. Aan de eetkamertafel was het een kwestie van minuten om de dubbele 'ja' te acteren voor Roosje terug naar de compleet verduisterde kamer kon. Opgelucht en gerustgesteld: een stukje toekomst voor haar kinderen had ze net in vertrouwen veilig gesteld. Gelukkig ook dat het gevaar om gewist te worden uit hun leven, verhinderd werd. Wij gebroken ...
Gevaar dat twee weken eerder, iedereen in de ziekenhuiskamer met verstomming sloeg, bij de laconieke melding van het jongste, toen vierjarig zoontje dat "als mama dood is, papa het Wouwersnestje aan T. verhuurt."
Het Wouwersnestje, waar Marie- Rose na haar mislukte huwelijk met Christian Schellemans zich met haar zoontjes terugtrok, werd de oase van rust waaraan moeder en kinderen nood hadden.
Geen evidente uitdaging, om gewikkeld in een vechtscheiding, de woonst achter te laten waarin ze haar vermogen had geïnvesteerd. Rose liet er zich niet door afschrikken en overleefde, ondanks de blijvende weigering van de handtekening onder de scheidingsvereffening, tot een week voor haar dood...
Haar Wouwersnestje moest bewaard blijven als erfenis van hun mama. Ze zouden er altijd de herinnering aan hun gelukkige 'laatste' jaren samen, blijvend kunnen opdiepen. Het prachtige sprookje met die naam, dat ze samen met- en voor hen schreef, zal nu nog de enige herinnering hieraan zijn.
kaft WWN voorkant.jpg
De gedachte dat alles wat zij geweest is voor haar prinsjes, zo snel mogelijk gewist zou worden, was ondraaglijk. De angst om haar prinsjes misschien toch te moeten achterlaten, nu ze medisch opgegeven was, kneep haar de keel toe. Hoe kon ze hen beschermen, als ze er niet meer zou zijn...
De raad opvolgend van notarissen en advocaten, was er juridisch gezien maar één probaat middel en dat was 'trouwen'. Zo zouden de jongens de naakte eigendom- en de overlevende 'echtgenoot', het vruchtgebruik van het Wouwersnestje erven, alle herinneringen inclusief, waarover Frank in haar naam zou waken.
Nog altijd in de vaste overtuiging dat sterven géén optie was, werd toch aangedrongen die akte niet té lang uit te stellen...
Frank Vanhecke die tijdens de ziekte van Marie- Rose, haar leven met de kinderen in het week/week regime liefdevol hielp organiseren, gaf haar door zijn 'ja' de gemoedsrust en het vertrouwen dat ze broodnodig had voor de laatste verschrikkelijke veldslag met de dood. 8 januari getrouwd, 8 februari overleden... één maand was haar nog gegund, zij het hangend aan bedrading in een verduisterde ziekenhuiskamer.
Al waren hààr dagen geteld, zij was vooral bezorgd om haar kinderen en Frank. Als hij even weg was, bezwoer ze ons te voorkomen dat Frank in een zwart gat zou vallen, na de intense, moeilijke tijd. We beloofden het.
Zolang het ons gegunde één weekeinde en één woensdagnamiddag per maand gerespecteerd werd, lukte dat prima. Toen echter de kinderen tweemaal na mekaar met een maand tussentijd, niet op de afspraak waren, was de enig juridische mogelijkheid, vaststelling door een deurwaarder en klacht indienen bij de plaatselijke politie.
Achteraf bekeken was het de valstrik die we niet kenden: het POS- dossier. Perfect om grootouders buiten spel te zetten. Het hiaat in de wetgeving, waar met vereende krachten aan gewerkt moet worden. Langzaam maar zeker.
Uit liefde voor onze kleinzonen, verlegden we het actieterrein. De spanningsproblematiek kleinkinderen- grootouders is aan een grondige revalidatie toe. Justitie dat zich verschuilt achter het ontbreken van aangepaste wetgeving (en te weinig geld), versus de politiek die makkelijkheidshalve de onafhankelijke status van justitie aanhaalt. Er wordt aan gesleuteld. Opgeven is ook hier géén optie.
Intussen zijn onze kleinzoontjes elk contact met mama's familie, waarin ze geboren en geborgen waren, verloren.
In combinatie met het onverwacht snel overlijden van onze zoon twee jaar geleden en de lichamelijke beperkingen van opa, moeten we dagelijks op een hemelse portie 'touch of Rose' rekenen om niet alleen zelf te overleven, maar ook een hart onder de riem te blijven steken van teveel lotgenoten- grootouders, voor wie in het bos de bomen nog moeilijker te onderscheiden zijn, dit heikel punt op de juiste tafels te krijgen.
Het blootleggen van gebruikte manipulaties, zal beslist het inzicht van de magistraten in het jeugdrecht aanscherpen, ook al omdat er inmiddels zelf een aantal onder hen, het aan den lijve ondervinden.
Frank, ondertussen al enkele jaren opnieuw samenwonend, hertrouwde vorig jaar. 'So what'... gooide het op eigen houtje op een akkoord met vader Christian Schellemans, om het Wouwerssnestje in volle eigendom te verwerven. De laatste wilsbeschikking van Roosje waarvoor hij garant zou staan, is daarmee van de baan. Op hun spaarboek, zonder noemenswaardige intrest, staat nu een schijntje van de werkelijke waarde van mama's nalatenschap, gezien naast de historisch lage villaprijzen de koopsom nog eens verminderd wordt met de wettelijke aftrek van het vruchtgebruik. Een lucratieve deal voor de ene en eindelijk het definitief wissen van de laatste tastbare herinnering aan de moeder van de kinderen, voor de ander.
Wat zijn de wettelijke beschermingen van een individu in een rechtsstaat waard? Het krijgt steeds meer de allure van één groot tewerkstellingsproject, noodzaak voor de vele honderden die jaarlijks met een Rechtendiploma de arbeidsmarkt overspoelen. Maar op welke wijze dragen zij bij aan een rechtvaardigere, leefbare maatschappij. Dat is de KERN van deze boodschap die ik graag ter overdenking lanceer...
Wat blijft er over van het handgeschreven en geregistreerde testament van Marie- Rose, dat moest voorkomen dat haar jongens te jong over een som geld zouden beschikken. Daarmee wilde hun moeder voorkomen dat ze er onverstandig of onverantwoord mee zouden omgaan. Wat is dat rechtsmiddel waard? Wie checkt die databanken?
Tegen het licht van de BV's die geregeld reclame maken voor testamentaire schenkingen, vraag ik me af wie na je overlijden controleert of het gerespecteerd wordt... als zelfs een oma met een blog voor de objectieve vaststelling van feiten, geviseerd wordt... Als iedereen 'goedbedoelde' raad opvolgt om 'los te laten', dan is de samenleving definitief in 'vrije val'. Laat mij tenminste geprobeerd hebben. Ja, misschien wel ten koste van mezelf of tegen de raad in van mensen die me dierbaar zijn, "dat wie voor zichzelf zorgt, zorgt voor een goeie..."
Zo functioneer ik niet, maar geloof dat de 'schijn van contraproductiviteit in een juridisch dossier' op termijn inderdaad "schijn" zal blijken te zijn.
Wat baat het massaal: 'je suis Charlie' te posten, als het delen van feiten en cijfers een pleidooi voor 'de rechten van het kind' zou kunnen schaden...
Het Wouwersnestje, in een prachtig stukje vredig groen, was van mama voor haar twee kinderen. Het zou nooit zijn waarde verliezen ... al was het maar de emotionele- . Dat was het doel, waarvoor Rose alle aangereikte wettelijke middelen legaal inzette. Tevergeefs dus. Ook dure beloftes komen in de solden terecht... onethisch legaal handelen. Als we daarvoor nog meer overheidsgeld in justitie moeten investeren, zijn het letterlijk kosten op het sterfhuis.
Geloof, hoop en liefde... met de kr8 van 8 en vele duizenden met ons, misschien die ene moedige medestander vinden die het tij kan keren...
Het ultieme bewijs dat onrecht de wereld onleefbaar maakt, is er aan doodgaan. Van een-op- termijn-perfect-sluitende bewijsvoering gesproken... (MvL)
Een heel speciaal verhaaltje van een heel bijzonder woefke, Choukie genaamd. Wat ouder, en buiten wat kouder... maakte ons zenuwpeesje aan het rillen. Omdat we zelf een extra pulleke aandoen, maar de Choukie er geen heeft, pakte oma de zak met breinaalden en de mand met wolrestjes. Eerst de roze bolletjeswollen muts als jasje gepast - voor insiders, de minder gesmaakte en dus achtergelaten creatie die bij de trendy sjaal paste, die ik een paar maanden geleden voor beide kleindochters breide. Zelfs alle goede wil en verbeelding om in de muts een hondentrui te willen zien, mislukte. Maar opgeven is géén optie en dus startte ik met het breiwerk te herleiden tot een bol wol, die bij nader toezien qua kleur en textuur toch niet zo geschikt bleek voor het doel. In de mand met wollen restjes, verrasten twee bollekens katoen in de geliefde Flamantkleur... die in een mum van tijd -nu ja, een beetje eufemistisch- onder het getik van mijn breinaalden langzaam maar zeker de naam hondentrui konden ambiëren.
Even tandje bijsteken gisteravond, terwijl de sterren al hoog aan de hemel stonden -wetend dat ook al zag ik ze niet, ze er altijd zijn- en ook vanmorgen na het ontbijt'buffet', terug van dat. Passen en breien maar... Twee keer minderen voor de uitsparing waar twee voorpootjes door moeten. Bij iedere pasbeurt proberen de angst in de ogen van Choukie te negeren, die met doodsverachting de priemen onder haar buik liet doorglijden.
Tot de gewenste lengte van schoft tot staart -oei, geen staartje te bespeuren- bereikt was en ik kon afronden. Alle losse aanzetdraadjes ingestopt -want de twee kluwen wol bleken al recyclage- en Choukie kon eindelijk op veilige wijze zonder gevaar voor steekwonden in de coltrui 'gewrongen' worden. Ook al deed de warmte haar zichtbaar deugd, het lachen verging haar, toen ze de spiegel passeerde...en de dankbare blik overschaduwd werd door een haast gênante vorm van schaamte. Haar blik, glijdend van opa naar mij, kon onmogelijk anders geïnterpreteerd worden dan als 'help'... Zo van "oh, nee, in dat ‘poseke’ kan ik niet onder de mensen komen"…
En gelijk had ze. Ook al bracht ik nog enkele 'maatwerk'-ingrepen aan, een uurtje later stond ik in de petshop voor een confectiepakske., waar ik maandag eerste werk mee terug moet. Misschien wel als reactie op de krappe snit van het eigen handwerk, liet ik me verleiden tot een aankoop 'op de groei'.
Om de pesterijen van de dag enigszins te vergoelijken trakteerde ik haar op een nieuwe luxe rieten zeteltje op pootjes mét bijpassend zacht kussen, waarop ze nu bij ons in de ge’garage’erde slaapkamer naar 'Walk on the clouds' kijkt, zij met haar ogen toe, genietend van het aansluitend zelf gebreide exemplaar ... dat misschien niet trendy, wel warm blijkt.
Tot zover de story van de hond die een jasje gepast werd... Oma
Het subtiele spel met de 8, dat me nu al ruim de helft van 8 jaar in zijn ban heeft, in zoveel gedaantes als z8, kr8, pr8, m8 … zit vandaag extra in mijn moederv8… bij de start van zijn 9de levensjaar.
Marnix, onze jongste kleinzoon kwam op 17 juli 2006 ons zo mooie gezin vervolledigen.Twee pr8ige dochtertjes bij ons Ann- Marie, en dan twee heerlijke prinsjes bij ons Roosje. Onze Chris had nog tijd genoeg en bovendien was de keuze bepaald moeilijk...
De moederlijke bezorgdheid van de meisjes, de stoere kunstjes van de jongetjes, het perfect leren omgaan met elkaar, elkaars gevoeligheden, eer en trots leren respecteren. Het voelde als perfect.
Maar ieder huisje heeft zijn kruisje en zoals Eline op haar fb citeert:
Life isn't about waiting for the storm to pass, i☔ t's about learning to dance in the rain ☔
Hopelijk kan Marnix nu deze 9de verjaardag vieren, temidden van zijn scoutsvriendjes op kamp met toegewijde akela’s, bewust van hun voorbeeldfunctie en ten volle beseffend dat ze het allerkostbaarste van zoveel families toevertrouwd kregen…
Wij denken al de hele dag aan hen allen en hopen dat avontuur en veiligheid, hand in hand gaan en hechte vriendschap het ganse samenzijn kleurt.
Voor onze jarige 'kapoen', wensen we met héél ons hart, de start van een pr8ig nieuw levensjaar, waarin hij gezond en gelukkig mag groeien in wijsheid, oprechtheid, eerlijkheid tot een jonge kerel die respect verdient. We zullen altijd voor hem klaar staan, zoals zijn mama het zo vurig smeekte. Dat we ons nu met heel veel wilskracht terzijde houden, is uit pure liefde, om hem met geen loyauteitsconflict op te zadelen.
Hopelijk was het vandaag feest, geflankeerd en gesteund door zijn grote broer, temidden van een horde leuke welpen in een avontuurlijk bos en met een Akela die niet op de Burgerwolf lijkt…
Op de vleugels van de z8te zomerwind, sturen we onze liefste wensen over het Kanaal, hopend dat ze onze lievelingen bereiken.
Nauwelijks de reuze verjaardagskaart op de post of het angstzweet brak me uit, heb ik nu een gelukkige 8ste of 9de verjaardag geschreven… ik twijfel. Opa spot dan wel lief dat het misschien wel ‘jeugddementie’ is, maar dan van het soort dat niet over gaat…maar eender wat ik schreef, altijd met de beste bedoelingen...
In elk geval lieveling staken we de negen roze kaarsjeshouders op de taart, als a touch of Rose' en zoals je op de foto kan zien, hebben we het kaarsje niet aangestoken. Die eer is aan jou, zo gauw het kan, wanneer we al die gemiste feestjes samen over doen… inclusief cadeautjes uiteraard…
We weten zeker dat vanavond een pr8ige ster aan de hemel schittert en een jarige 'kapoen' én zijn grote broer, zoet zullen dromen.
Geen moment zijn onze vier lievelingen uit onze ged8en. Een gevoel dat iedere rechtgeaarde grootouder niet enkel kent, maar er hopelijk ook naar handelt ... als voorbeeld aan de volgende generatie.
Bloed kruipt waar het niet gaan kan en we bidden dat ons geloof, hoop en liefde kr8ig en m8ig genoeg zijn om nooit op te geven, onrecht met recht te bestrijden.
Een scoutsbelofte die ooit ook de onze was en die we trouw blijven…
Opa, oma, tante Amieke, peter Kris, Amélie en Eline en niet te vergeten Choukie... die ook geduldig wacht op de kindjes ...
8 juli… de bijzondere kr8 van 8 werkt… langzaam maar zeker, maar zeker langzaam, wordt met vereende kr8en gesleuteld aan wat een aanslag op de menselijkheid heet…
De weg is lang en vermoeiend, maar het begrip, de steun en de hulp zijn groot en het vertrouwen oneindig.
Het gaat al lang niet meer om ons alleen. Het gaat er nu vooral om, andere kinderen hier preventief voor te behoeden zonder de slachtoffertjes van vandaag te raken.
Omdat opgeven geen optie is, zetten we al ons geloof, hoop en liefde in om het vreedzaam leger gouden harten aan te voeren in een strijd die niet om winst, maar om mensenrechten gaat.
Met velen de kr8 van de liefde inzetten om domheid, hatelijkheid, gebrek aan inlevingsvermogen, manipulaties, leugens en bedrog…te overwinnen. Check, check, dubbelcheck... het blijft een gezond principe.
Nee, het is geen droom, noch verbeelding, dat Marie- Rose het liefdevol, m8ig leger grootouders aanvoert met ‘a touch of Rose’ in de strijd om kleinkinderen niet te herleiden tot erfgenamen na de dood. ;-(
8 juli, 9 jaar geleden verbleef Roosje op de kraamafdeling van het ziekenhuis, alles trotserend –ook toen een verschroeiende hittegolf- maar vastberaden haar jongste prinsje nog even in te tomen vooraleer ter wereld te komen… om zijn start optimaal te maken, in een wereld die niet meer zo mooi was dan ze op de Vlaamse feestdag 1998 voor ogen had… Voor volgende week, happy Birthday, lieveling...
Ondanks alles was, is en blijft Marie- Rose een inspiratiebron voor velen, in alle facetten van het leven, waar ‘a touch of Rose’ het verschil kan maken…
Met ons verdord gazon smaken we op dit moment het sappig regenbuitje… in de wetenschap en met dank voor de boodschap van onze Chris, dat ‘The Sun always coming up out of the underground’… Want de zomer is nog lang niet voorbij.
Nog ruim de tijd om hopelijk veilig en wel de batterijen op te laden om te groeien in wijsheid, kennis, maar vooral moedige menselijkheid... want daar zal in de toekomst het meest nood aan zijn.
Daarom delen we met heel veel genegenheid dit teder plaatje van ons Roosje, met grote dankbaarheid voor alles wat mensen voor elkaar kunnen betekenen.
Vreemde, maar bij nader toezien erg leuke en vooral lieve opmerking gekregen vanmiddag met de vraag of 'reuze oma' ook naar 'Oma Reus' ging kijken...
De hele middag bleef de beeldspraak een beetje door mijn hoofd dwarrelen als 'a touch of Rose'
Het fotootje van Oma Reus, geplukt van 'de redactie.be' naast mijn profielfotootje gelegd om met heel wat goede wil en een gezonde portie verbeelding, misschien toch wel enige gelijkenis te merken. met permissie gezegd, op de pantoffels na weliswaar...
"Oma reus, jij bent groot en ik is klein... vergelijkbare grijze haarknoet strak achterover gekamd, brilletje op de neus, is opgeven voor geen van ons beiden een optie.
Een ontmoeting zit er niet in, maar ik wens Oma Reus van harte een gezellige wandeling door onze koekenstad, genietend van alle (klein)kinderen die naar haar zullen opkijken.
En mocht ze van daarboven in de massa twee leuke blonde kereltjes ontwaren, dan hoop ik dat ze hen een extra knipoogje schenkt, waarvor bij voorbaat dank.
Kijkend naar de live- uitzending op 'één' van de herdenking 200 jaar slag van Waterloo, wil ik graag even aan een ludieke actie van oktober 2007 herinneren.
Een Vlaamse actiegroep op weg naar de voet van de hoogtronende leeuw van Waterloo wil er de Vlaamse leeuwenvlag planten. Getelefoneerd, wordt de kleine groep opgewacht en tegengehouden door een sterk peloton van de oproerpolitie. Ze zijn categoriek: tot hier en geen stap verder...
Maar dan zou de leeuwenvlag niet binnen het gezichtsveld van het reuze exemplaar wapperen en dat was de bedoeling: oogcontact.
De seconde grimmigheid leidde echter niet tot een nieuwe bloedige veldslag, door een ontwapenende ingeving van het moment. In haar ongekunstelde stijl en de inspiratie van het ogenblik, verbaasde Marie- Rose Morel vriend en vijand door haar onverwachte voorstel aan de burgemeester en zijn politiechef: "als ik u nu een zoen geef, mogen we dan verder?"
Een bangelijk moment waarbij ook de ordemacht de idiotie van het ogenblik besefte. Anders dan in 1815 werd hier de slag gewonnen zonder één druppel bloedvergieten. De ordemacht zette een stapje terug en genoot van een teder moment toen Marie- Rose met de glimlach, haar leeuwenvlag ongestoord mocht planten en beide leeuwen elkaar vreedzaam in de ogen keken...
Weetje: Constructie van het monument vond plaats tussen 1823 en 1826. Er was 290.486 m³ zand nodig om een 40 meter hoge heuvel op te richten op instructie van koning Willem I , die er in 1815 als prins van Oranje, leider van de Hollandse troepen in het leger van Wellington, gewond werd . Op de top daarvan werd een 28 ton zware leeuw uit gietijzer geplaatst op een sokkel van 4,5 meter. De leeuw zelf is een ontwerp van de Mechelse beeldhouwer Jean-Louis van Geel.
Ter ontzenuwing van de geweldpleging op wat als waarheid werd verteld aan haar zoontjes bij het zien van het 'you tube'- filmpje, even verduidelijken dat 'Mama géén misdadiger was die werd gevangengenomen door de politie', maar dat, zoals wettelijk voorzien, Marie- Rose en de andere betogers administratief, zij het liefelijk en zeer respectvol aangehouden werden om de identiteitskaarten te controleren in de olitiecombi... That's it... Meer mooie anekdotes en foto's in de biografie van Marie-Rose Morel: "Al bij al heb ik gelukkig geleefd'
Aardappeltjes zijn gaar en de gegarneerde zuurkool met rookworst smaakt als een veredeld paaslam. Dus is het toch nog een beetje feest. Inmiddels sijpelen alweer heel wat berichtjes binnen, waarbij eentje in het oog springt omdat het wijst naar de initiatiefnemer om mijn dagboekblogs te bundelen: "Ik lees op de achterkaft dat het idee van mijn vroegere baas komt en dan kan je ervan op aan dat het zoals steeds, een goed idee is..."
