Gelukkig is de ene explosie de andere niet...

Na de donkere droeve dagen die onze samenleving ontredderden, alle waarden op een hoopje gooiden en de terreur van de angst een voedingsbodem gaf om zich in ons hart te nestelen... bleef ik 'een vleugje Rose' rondstrooien.

De explosies die het leven van zoveel mensen veranderden hebben onze kijk op het eigen leven en dat van anderen veranderd. En of er nu door een "significante hoeveelheid" al-dan niet moslims gejuicht werd of het om één gestoorde gaat, het is er één teveel. Juichen of klinken op de dood ... of dat nu gebeurt door een moslim of wie zich als christen en/of beschaafd probeert voor te doen, is de menselijkheid voorbij. 'Daar moeten we ons over beraden', dixit minister Alexander Croo, zondag in de 7de dag...

Maar zoals de aanhef klinkt, is de ene explosie de andere niet. Dat fenomeen voltrok zich tijdens het weekend in de natuur. De afwisselende zon en regen en weer zon... voorzag kale bomen van een heerlijk groene pruik, liet bloesems plots de einder een bruidssluier aanmeten, terwijl de zacht opkomende roze waas de belofte verdedigt dat lente er toch echt wel aankomt nu april uitdeint...

Een uitbarsting die energie aanmaakt. Alle hens aan dek om het terrasmeubilair in staat van paraatheid te brengen om zodra de temperaturen van de partij zijn, geen straaltje van 'Laura' te missen.... tenminste, nadat we nog alle ruiten poetsten, het gazon trimden, de BBQ in stelling brachten, de wintergarderobe switchten, de zomerbloeiers aanplantten... en ons dan strategisch terugtrekken voor een malse april gril... positief stellend dat het goed is voor de meststof op het gazon. De perceptie, weet je wel.

Wij overleefden hier inmiddels onze boekenexplosie. Een wel héél groot vleugje Rose. Heerlijk.

Nu inmiddels stilaan de geur van drukinkt hier vervaagt, kan ik het resterende laatste stapeltje boeken deugdelijk inpakken, om zodra de storting er is, het naar de laatste liefhebbers die ik nog kan plezieren, te verzenden.

Tijd dus voor een terugblik op een drukke, maar hartverwarmende maand...

29 maart verscheen hier mijn laatste blogje, onder de hoofding: "Pasen on the road"... met het verhaal van Paasdagen met een hoog koeriergehalte...

Het enthousiasme van de intekenaars waar we zelf het boek afleverden, trof me. Het was een deugddoend vleugje Rose op de blaren van onze serieuze misrekening in afstanden. Onze keuze voor een verzenddienst die de verpakking én de verzending verzorgde van boeken bestemd voor het 'ver van mijn huis' Vlaamse grondgebied, maakte dat wij de illusie hadden even een aantal pakjes om de hoek te leveren.

De postcodes als leidraad mogen dan amper een cijfer schelen, de afstanden tikken behoorlijk aan. Want zoals eerder in mijn blogje beschreven tik je dan wel in de GPS de bestemming straat per straat in, maar datzelfde slimme ding maakt geen melding van bestemmingen die praktisch in mekaars verlengde liggen. Tot die ontdekking kwamen we tijdens de eerste reis pas bij de déjà vu ervaring ... als je na de straat aan de andere kant van het dorp, opnieuw door de vorige geloodst wordt voor het volgende adres. Zolang je er de glimlach niet bij verliest... is het leerrijk... een verkenningstocht...

Omdat de auto van papa toch binnen moest, lieten we meteen een upgrade van de GPS uitvoeren, zodat voor de tweede ronde, ook alle nieuwe verkavelingen opgenomen waren. Bij de start tikten we nu eerst alle adressen in eenzelfde dorp in en sloegen ze op als 'laatste bestemmingen'. Als je dan de adressen na mekaar oproept, zie je meteen de afstand en bepaal je een meer logische opeenvolging. Nooit te oud om te leren dus.

Na het bezorgen van de laatste boeken waarvoor de storting genoteerd was, kon eindelijk een up to date lijst uitgeprint worden. Geselecteerd naar het volgnummer van de overschrijving werd dan een mail naar openstaande namen verstuurd om te herinneren dat intekenen slechts de helft van het verhaal was... de storting, integraal voor 'a touch of Rose' is de andere helft, die nog ontbrak.

De daaropvolgende dagen kwam of prompt de storting binnen of de valabele uitleg dat op naam van 'meneer' gestort werd voor de intekening van 'mevrouw' en er daardoor in de lijst twee namen vermeld stonden en maar één als gestort was gemarkeerd. En zo viel uiteindelijk alles netjes in de plooi.

Daardoor kwamen dan wel een aantal boeken terug in de running, die ons meer dan van pas zouden komen. Want ... Zodra de eerste golf boeken zijn bestemmelingen bereikt had, barstte mijn mailbox én facebook uit de voegen.

Dat de uitgave 'een vleugje Rose' zelfs de verwachtingen die hoog gespannen waren, overtrof, was méér dan een hart onder de riem. Hartverwarmende reacties die ook vaak erg ontroerden. Zeker die met mooie en/of schrijnende eigen verhalen, met de melding dat mensen uit het boek kr8 putten om het geloof, de hoop en vooral de liefde te bewaren. Veel mooie emotionele momenten waar ik hier expliciet dank wil voor zeggen.

Maar natuurlijk wekten die lovende woorden en de bijpassende mooie foto's op fb, waarbij het boek geëtaleeerd werd, de aandacht van geïnteresseerden die het inteken moment misten, en nu achter het boek aangingen. Doch, het boek is enkel gedrukt op het aantal exemplaren waarvoor ingetekend was en in de handel is het niet te koop. Probleem !

Uit voorzienigheid hadden we zelf wel een buffertje ingebouwd van enkele extra boeken, naast die voor het 'koffertje vol dromen' van de kleinkinderen. Aangevuld met vrijgekomen exemplaren van dubbele inschrijvingen en een aantal intekenaars waarvan geen storting volgde, kunnen we toch nog ingaan op een aantal verzoeken, die vaak zeer gemotiveerd geformuleerd werden... Alleszins blijken er heel wat verzamelaars te bestaan van al wat aan Roosje herinnert. Dat het ons dankbaar en gelukkig maakt, hoeft geen betoog. Haar 'erfenis' is tenminste op een andere manier veilig gesteld voor haar zonen.

Uiteraard willen we nog graag aan die verzoeken voldoen. Met een vraag groter dan het aanbod, hebben we dan even markteconoom gespeeld voor het goede doel, vermits de integrale opbrengst naar 'a touch of Rose' gaat.

En zo zullen ook deze laatste vleugjes Rose de weg naar de liefhebbers vinden.

Het voorraadje karton en plakband om het mooie boek ongeschonden bij de lezer te krijgen, raakt stilaan uitgeput, maar dat kan de pret niet bederven. Elke morgen checkt papa de speciale bankrekening en maken we de etiketten voor Kiala... zo genieten we samen toch ook nog een beetje van ons vleugje Rose...

Elke avond lees ik enkele bladzijden in bed voor het slapen gaan en dan lijkt het of ik 's nachts de hemel ervaar met hen...

Misschien een leuk weetje, dat ook dit boek inmiddels is opgenomen in het archief van de Antwerpse stadsbibliotheek met de prachtige Consciencezaal aan het gelijknamige plein. Het was een van de geliefkoosde pleisterplaatsen van ons Rose, waar de vorige week overleden Laurens de Keyzer zijn memorabel interview met haar afnam voor De Standaard magazine.

De Carolus Borromeuskerk op datzelfde mooie plein, was trouwens de kerk waar ze trouwde... en ik samen met Amélie op city trip, een privé geleid bezoek kreeg in de catacomben... waar voorname families hun laatste rustplaats kregen en waar men een plaatsje voor Marie- Rose reserveert. Daar beslis ik niet over, de urne bewaren we liefdevol voor haar beide zonen, die haar zeker in ere zullen herstellen.

Schrijven mag dan al een stukje bevrijden, maar hoe therapeutisch ook, voor mij is het méér.

Tussen tal van waarderingen en beoordelingen van het boek, grijpt de quote "Knap, moedig, sereen maar tegelijk zo'n krachtdadig pamflet in uw strijd om recht rechtvaardig te maken", me naar de keel. Een perfecte synthese van wat me drijft, in de wetenschap dat valse hoop niet bestaat zolang opgeven geen optie is...

De juiste mensen, die er iets aan kunnen DOEN, pikten het signaal inmiddels al op en DOEN er samen met vele anderen, ook echt iets mee. langzaam maar zeker, maar zeker langzaam... wink

Inmiddels kan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' uitkijken naar een extra vleugje Rose om in te zetten waar het vermeerderd kan worden tot extra leven aan de tijd van kankerpatiënten en hun families.

Mag ik u allen veel intens leesgenot wensen met 'een vleugje Rose' en voel u verbonden met elkaar en solidair met hen die door uw vrijgevigheid kunnen genieten van weldaden die 'a touch of Rose' kan bieden.

En ja, geen paniek. Ik ben niet leeg geschreven en mijn blogje blijft uitnodigen om de waarheid en niks dan de waarheid kond te doen... die ik met veel liefde met U blijf delen.