‘Bij leven en welzijn, tot na de dodentocht met een verslag’… schreef ik gisteren op mijn blog…

Hier ben ik dan…

Deelnemen begint in de tent op de markt. Wie vooraf inschreef kon de korte file nemen, de anderen worden deel van een reuze , tientallen meter lange en vier, vijf mensen brede slang, die zich naar de ingang van de tent kronkelt…Hier en daar probeert een snodaard via stiekeme osmose te infiltreren, maar niemand ergert zich. In feite ook een unieke kans om kennis te maken met anderen en vast te stellen hoe ‘klein de wereld is’.  Eens de inschrijfbalies bereikt, verloopt alles digitaal en relatief vlot.

Al heb ik met een eerste deelname, weinig recht op commentaar, toch bedenk ik dat het vragenmoment met het oog op de statistieken, (hoeveel deelnames, hoeveel uitgestapt, maaltijd onderweg, telefoonnummer) eventueel beter via een in te vullen kaartje op voorhand in de wachtrij kan gebeuren en de wachttijd voor de ingang nuttig invullen en inkorten… vergelijkbaar met de papieren die je in het vliegtuig invult, voor de landing na een transatlantische vlucht … Maar dat tussen haakjes.

Een huzarenstukje om de 11 175 registraties (record) te klaren en de menigte te overtuigen dat tot de laatste kandidaat toe, iedereen mee zal kunnen starten, al nadert dat tijdstip sneller dan de slang kronkelt.

Los van de stappers/lopers, die reeds een paar uur voor de start hun poolposition veilig stellen en aan de onderste takken van de Boomstraat hangen , verandert de kabbelende massa de straten naar de startmeet in een 'gelabelde' mensenzee.Van dan af, kan men immers via een app elke deelnemer op de computer volgen. Niet enkel de organisatie van de Doto, maar ook het thuisfront:… vrijwillige onderwerping aan het alziend oog van big brother…

Van op de balkons van de omringende huizen, moet dat beslist een fascinerend schouwspel zijn. Hier en daar iemand herkennend, wordt er geroepen, gezwaaid met een vlag, een hymne aangeheven, gewuifd… Feest in het dorp. Schuifelend gaat het richting start en eens die gegeven is, komt er een beetje ruimte en wat lucht in het peloton.

De ‘wedstrijdmaniakken’ zijn meteen op de loop gegaan, zonder gevaar dat de achtervolging wordt ingezet. Het is geen wedstrijd. En als ze te vroeg voorbij checkpoint wandeltocht komen, moeten ze verplicht stoom afblazen.

De Boomstraat als winkelstraat, vergeet het maar. Rijen dik staan mensen om de stappers aan te porren, met spandoeken, handgeklap en leuke opmerkingen. ‘Goe bezig, ge zijt er bijna’… als een van de betere.

Telkens een roze ballon, een stapper voor ‘a touch of Rose’ voorbijkomt, laait spontaan  applaus op. Vertederd denk ik telkens: “Roosje, Chris en al wie daar met jullie op de beste tribune zit… gehoord?  Voor jullie, from Bornem with love…

Het kropje in mijn keel zit er nu permanent en bij het passeren van het ‘touch of Rose’ straatje, waar twee trossen roze ballons en dito aanmoedigende kreten opstijgen van het vrijwilligersteam, mijn kleindochters en twee leuke jongetjes, vriendjes van Alexander en Marnix die zelfs een heel eind op het voetpad mijn naam scanderend meelopen, lokt een 'buitje' tranen uit, dat de weervrouw niet had zien hangen.…

En dan wordt het kalmer. Langs het water op weg naar de dijken, tot in Temse. Duizenden boven op de dijk langs de Schelde, duizenden onderaan langs typische huisjes, waar de mensen buiten zitten met een hapje en een drankje... Er wordt doorgestapt en even krijgt het er de schijn van dat iedereen ons zal inhalen… maar ook wij verdapperen en houden flink stand.

Op een van de dijken, tussen hoog en laag, kijkt een kudde schapen naar de stroom boven en onder aan de dijk, zich wellicht afvragend waar die kudde zonder herdershonden naar op weg is….

Een prachtig stukje natuur, dat ons eigenlijk onbekend was, maar waar we na deze kennismaking beslist terugkeren. Nauwelijks bewoond, enorm groen, verfrissend, stil met enkel in de bermen het geluid van massa’s krekels die hun vleugeltjes tegen mekaar schuren en de lucht parfumeren met ‘a sound of Chris’. Zo peace, love and sadness, sorry... happiness...

Er wordt nauwelijks gepraat. Fluisterend vergelijken we die stil stappende menigte met vluchtelingen, zoals onze ouders vertelden over de vlucht naar Frankrijk met hun ouders tijdens de oorlog. Wat een angst moeten onze grootouders gekend hebben met hun kroost door ongekend gebied stappen, met kans dat de vijand vanuit de lucht of de bermen aanvalt en dood en vernieling zaait…  Brr.... We zetten het maar meteen uit ons hoofd en probeer de sfeer te herstellen met een anekdote uit mijn internaatstijd. In de maand mei werd het rozenhoedje 's avonds aan de grot in het bos gebeden. Alle internen stapten in processie en in het donker naar de grot. Als eerste in de rij, nam ik een afslag te vroeg en belandde met in mijn kielzog de hele rij, in het patattenveld... dat er tot overmaat van ramp nogal drassig bijlag. Hilariteit en gegiechel overschaduwde het sacrale moment en ik mocht nooit meer op kop lopen. 

Beiden hebben we stof te over om na te denken en de emoties die onze pelgrimstocht losweekt, te verwerken. Indrukwekkende wolkenformaties met daartussen massa's sterretjes als fonkelende diamantjes, voelen als de beschermende koepel van een heiligdom. 

Tot uit de donkere boskant plots een luide stem enthousiast OMA roept. Speurend tussen de stoere mannenbenen die ons olmringen, de ruige soldaten in volle uitrusting, de getatoeëerde bovenlijven, herken ik vrienden van ‘a touch’ en weer schijnt even licht in de duisternis… We wuiven enthousiast terug. De ballon die erboven uitsteekt en de oplichtende badge die we bij ‘a touch of Rose’ meekregen, werkt in het onverlichte natuurgebied als een draagbaar mobiel vuurtorentje om elkaar te lokaliseren.

Langzaam voel ik mijn lange broek versmallen rond mijn linkerknie. Gezellig elkaar een arm geven, kan niet verhelen dat het moeilijker gaat. Niet met mij, niet met de fysiek, niet met het rechterbeen, door Florence Nightingale met een toverpot ginseng balsem gedopeerd… Maar de brace rond de linkerknie kan de zwelling niet langer verhullen en achterkomers maken me er attent op… mocht ik het niet voelen…

Maar ik wil terug in Bornem arriveren. Solidair, maar in een lagere versnelling zetten we door. Opgeven hier is geen optie. Midden in de bossen en de staart van de optocht wordt alsmaar korter. Geregeld vergewissen we ons ervan die laatste groepen toch als achterhoede te bewaren. Ik wil de kwieke tante Fawie niet ophouden en besluit zodra we tussen de huizen komen, te evalueren en haar vrije baan te geven.

Op 4 km van mijn target aanvaard ik de beperking van die knie en de belofte aan mijn sponsorende echtgenoot… die ik als tegenprestatie moest beloven mezelf niet in de prak te stappen. Een eis niet helemaal wars van een portie eigenbelang...  De laatste vier kilometer zit ik op de achterbank bij twee sympathieke GO's... en blijkt dat we een vergelijkbaar gemis meedragen...

Even terzijde vermelden voor wie research zou doen...de geregistreerde afstand en tijd die vermeld wordt op de officiële site is die van het laatst gepasseerde controlepunt. Zo staan we beiden in de annalen met 7,56 km, terwijl mijn zus er 17 en ik er 13 in de benen hebben. Tien stappen verder dan ons afspraakpunt en mijn zus was ook door checkpoint 2 geflitst en als 17, 79 km stapper geregistreerd.  Beginnersfoutje, maar lesje voor volgende keer...

Bij aankomst staat een vriend van onze Chris klaar en troont me de laatste paar meter mee naar de aanmoedigingsstand  van ‘a touch of Rose’.  Daar heeft men een verrassing klaar en klinkt "zijn" muziek door de luidsprekers...  De gemiste 4 kilometer worden méér dan goed gemaakt…al breekt op dat moment niet alleen mijn klomp...  gelukkig staat voor ieder een glas touch of Rose wijn als balsem klaar.

Roosje en junior... gezondheid... al denk ik: what's in a name?

Nu is het voor ons nog wachten op tante Fawie. Met fikse tred, haast dansend doemt ze op uit de dreef van het kasteel van Marnix van St- Aldegonde. Ze voert als het ware een van de laatste grote groepen aan. Louter mijn schuld, dat we achterop geraakten, want ik durf wedden dat als nonkel Guy daar niet op vinkenslag had gelegen ze nog een heel eind had doorgestapt als was het 'a piece of cake'.  

Opdracht volbracht. Proficiat, tante Fawie...  

Dank aan iedereen, vooral de 75 ‘touch of Rose’ stappers en de gulle sponsors, de -vrijwilligers en de toekomstige kandidaat-stappers die afspraak maakten om volgende keer 'la vie en rose' te delen.

Reken maar dat elke cent wordt ingezet om patiënten en familie een leven te helpen geven, dat de moeite waard is om zoveel voor te doorstaan. Psycho-sociaal oncologisch welzijn...

Liefste allemaal daarboven, waak over wie hier beneden kr8 en moed zoekt in de strijd tegen ziekte … iets waaraan wij hier met ‘a touch of Rose’ en in jullie naam en zoete gedachtenis meehelpen.