Nu ik bijna rond ben met het versturen van een gedachtenisprentje als bedanking voor alle blijken van medeleven en  de vele schenkingen aan ‘a touch of Rose’, (het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum dat werd opgericht na het overlijden van Roosje), kijk ik nog aan tegen een berg mails met troostende woorden die ons een hart onder de riem staken.

Ook van zoveel mensen die we niet eens persoonlijk kennen, maar als het ware deel van ons leven zijn gaan uitmaken, door ons Roosje en nu ook onze Chris. Een warm en intens gevoel van verbondenheid. Mens-zijn op zijn mooist, die het leven naast ‘a touch of Rose’, nu ook ‘a sound of Chris’ geeft…

Kankerpatiënten en hun naasten, die nog mogen en kunnen vechten voor hun leven, helpen om het vol te houden, voelt meer dan een doekje voor ons bloeden. Daarom zeggen we dank aan al wie helpt om dat blijvend mogelijk te maken. Tegelijk hopen en bidden we dat zo weinig mogelijk mensen onder ons er ooit mee te maken moeten krijgen. Ook al vrezen we dat het voorlopig wishfull thinking is…

Voor al wie we niet anders dan via het internet weten te bereiken, wil ik heel graag het gedachtenisprentje van onze zoon hierbij on line zetten.

Makkelijker te lezen versie:  

Dankbare herinnering aan onze zoon, 

Vriend van velen, 

Christian Morel jr 

° 5 januari 1978 † 15 juni 2013 

Master in de Rechten 

DJ Vince Hilton

Zoon-lief, 

Jouw komst 35 jaar geleden, voelde als ‘de kroon op het werk’. Een droom die vervuld werd. Een junior voor de senior en een knappe broer voor je twee prachtige zussen.Zij wilden je als levende pop in hun moedertjesspel en je was toen al diplomaat genoeg om een ‘smakelijke’ deal te sluiten. Tot die ene stap te ver en ze je een rokje lieten aandoen…over and out. Je werd een kamikaze onder de luide kreet: ‘Sandokan’ en joeg hen in de gordijnen. Maar ze hebben je wel geleerd hoe met veel vrouwelijk schoon om te gaan.

Ons Ganzenhof was het Aards Paradijs. Papa, je held, reisde de wereld rond en we leefden van de ene hereniging naar de andere. Toen het ernstige werk eraan kwam, werd je dé collegeboy, scout, maar vooral voetballer. Je wist waar de goal stond en opgeven was geen optie… een passie die je een leven lang zou koesteren. 

Antwerp-supporter-zijnde tollereerde je de paarse vlag van je buur, nu een van je beste vrienden, op de slaapzaal die jullie geregeld in lichterlaaie zetten.Al was een jaartje internaat anders bedoeld! 

Toen je tijdens die laatste dramatische week van je leven je vrienden op de hoogte bracht van je toestand, schertste je: ‘Toch blij dat ik tenminste Beerschot overleef, al word ik zelf niet Great old’. Achter deze humor voelden we ondanks je dapperheid, je immens verdriet dat we allen deelden. 

Je keuze voor Rechten werd een marktstudie van de Vlaamse universiteiten: Antwerpen, Leuven en Gent. Trots op je Master, maakte de discrepantie tussen recht en rechtvaardigheid je opstandig. Het werd duidelijk dat je je toga niet aan de balie zou verslijten. Beetje geïrriteerd suggereerden we je hem dan maar achter je draaitafel aan te doen. Je kon ermee lachen: Meester Vince Hilton. Je ‘sound’ was op een vibe na klaar om te lanceren. 

Wij hebben je muziek intussen méér dan leren waarderen. 

Met Amélie, Eline, Alexander en Marnix zullen we er jou in (h)erkennen, nonkeltje. Ze klopt met je vrijheid, je blijheid, je rebelsheid, je schoonheid, je onuitputtelijke charme, je ongenaakbaarheid. Je wist traditie, stijl en klasse de smaak van peace, love and happiness te geven. Deze ogenschijnlijk onverzoenbare stijlen mixte je wonderbaarlijk in je muziek en je leven. 

Na ‘a touch of Rose’ hopen we op ‘a sound of Chris’ till "we will meet again" some sunny day... 

We zijn inmiddels anderhalve maand verder na die verschrikkelijke 15^de juni. Het ongelooflijke moeten we nu wel geloven. Want hoe vaak ik ook opkijk als Choukie (onze Jack Russell) naar de studio in de tuin sprint… en haar teleurgesteld zonder onze Chris zie terugkomen… dat vertrouwd beeld van ons opspringend circushondje tegen de lange benen van onze junior… speelt zich alleen nog in onze mooie herinneringen af.

Een van onze Chris zijn laatste passages kwam hij binnengezwiept met een paar ijsjes in de hand, voor de deur gekocht aan de ijskar… die kleine leuke geneugten, waarvan hij het monopolie leek te bezitten, want met een diepvries vol ijsjes, gaan we nooit de straat op voor een schepijsje… Onvoorspelbaar, elke gelegenheid tot genieten meepikkend… zijn reactie op wat hij ons verweet te weinig te doen… de wereld van actie en reactie, zeker…

‘s Morgens en ’s avonds, mijn eerste en laatste handeling: een kusje op de urnen, is nu het ritueel dat me helpt om geloof, hoop en liefde, peace, love and happiness elke dag weer een beetje meer waar te maken in een leven vol zorgen en plicht…  

21 juli, 

In onze gelukkige kinderjaren, bestendigd in die van onze kinderen, was het feest van 21 juli, veel meer dan de nationale feestdag…. Voor ons wapperden de vlaggen, werd vuurwerk ontstoken en waren de festiviteiten alom er  … voor de verjaardag van ons Moeke. De vele jaren met alle kleinkinderen samen in Brecht zijn van onschatbare waarde gebleken in de vorming en ontwikkeling van ieder van hen. Normen en waarden kennen en (h)erkennen, met kritiek omgaan, sociale vaardigheden, liefde voor de natuur… Het was er allemaal in overvloed. Een ongelooflijke leerschool. Geen wonder dat deskundigen zoveel belang hechten aan de rol van grootouders in het leven van kleinkinderen. In die liefdevolle omgeving, vierde de creativiteit dan ook hoge toppen en jaar na jaar pakten de kleinkinderen uit met origineler en toepasselijker feestmateriaal tegen die 21 ste juli. De opname in een heuse studio van een CD waarop ze samen een lied voor en over moeke zongen ligt hier als kostbaar bewijs in de bovenste lade van de muziekinstallatie. Hun live performance de dag zelf, na oeverloos samen repeteren… uitgedost in een verzameling outfits van de jarige zelf, was subliem. Op geen enkel festival kreeg een groep meer bisnummers af te werken als de kleinkinderen met die ene act. Zoete herinneringen om te koesteren.

Tijden evolueren, bewustwording krijgt een stem en met drie historici onder de kleinkinderen werden de zondagen het uitgelezen forum voor pittige discussies. Boeiend en verrijkend.  Zeker als eentje een duidelijk politiek Vlaams profiel aankleeft. ;-)

Deze ongewone proloog om mijn gevoelens bij 21 juli anno 2013 te ventileren. Dynastie, koning … op zich al een voorbijgestreefd, ondemocratisch gegeven. Dat de plaats van een wieg garanties biedt voor specifieke capaciteiten van wie in die wieg ligt, kan je bezwaarlijk ernstig nemen. Akkoord,  ook een democratisch systeem, met een verkozen ‘opperhoofd’ biedt veel speelruimte om via marketing en al/dan niet loze beloftes, een kudde alsnog de dieperik in de leiden. En toch biedt een ‘verkozen leider’ betere garanties. Je kan er immers terug van af geraken… ook al heeft een snoodaard cruciale wachttorens bemand met trouwe vazallen en toegangspoorten verzegeld of gebetoneerd, verschroeide aarde…

Interesse- maar beter nog engagement in politiek lijkt me geen overbodige luxe, willen we de volgende generatie toekomstperspectief bieden … Velen zijn geroepen tot de lucratieve kant van leiderschap, weinigen willen de handen vuil maken en DOEN er ook iets mee… Zolang politiek status met privileges is en een soort opvolgrecht groeit… is het dynastie in de dynastie… ;-) Vermoedelijk zijn cycli van vette en magere jaren nodig om bepaalde evenwichten te herstellen … handjes van graaiers op de rug te binden, hi hi…

Koningschap als protocolaire functie?  Kasteel, hofhouding, alles erop en eraan… voor een lintje knippen. Of vermaak voor 20 000 fans (de laatste 5000 kwamen er dan toch niet door om het Paleizenplein te satureren….) die zich met evenveel gemak aan Astrid en den John zouden vergaapt hebben…  Brood en spelen’ met als variante ‘bloot en spelen’… de geïmproviseerde voorbeeldfunctie als hapklaar fata morgana voor ‘kwetsbare’ doelgroepen. Royals passen in het plaatje… 

Toen de dieren nog spraken kon men onze antecedenten bezweren dat God zélf het opperhoofd positioneerde… aanvaardbaar in een van kabel- en satelliet gespaard stukje regenwoud… maar onze Middeleeuwen liggen intussen al zo’n vijfhonderd jaar achter ons, toch?  En wat die goddelijke inbreng betreft, beetje dieper graven leert dat in alle religies, aardse rijkdom eerder belemmerend werkt …  vrouwen als bonus voor de “chief’, scoren altijd hoog, bij een geboren of verkozen exemplaar… 

Stel dat we straks het koningshuis financieren voor een louter protocolair bestaan, moeten we toch eens offertes vragen bij evenementen bureaus.  Die kunnen voor elke specifieke aangelegenheid de meest geschikte en ge- update figurant casten? Van clown tot Duracell konijn, of een Hollandse blonde God in hermelijn… tot zelfs een kussende Pinocchio…  

Wie of wat wilde Philippe/Filip ons land nu voorhouden: een leider, koning, of een vijftig plusser met midlife syndroom, die de boon in de taart vond en kinderlijk blij de belofte aan Mathilde kon inlossen: het offer volbracht.

De vriendelijke koningsgezinde pers, je wordt niet zomaar geaccrediteerd prijst “de bescheidenheid van de koningin zodat de koning kan schitteren”.  Schot voor open doel voor een eindejaarsconference…

Feiten: a) gehuld in een veel te warme winterbruidige ‘Natan’-creatie… b) joekels van hoge hakken om niet onder de korenmaat te blijven,   c) haar arm dominant over zijn schouder… of beschermend… je mag kiezen, d) de permanente rol van souffleuse : ‘kom op, zeg het, je kan het, flink zijn, het is je gelukt’… in ’t Frans vermoed ik zonder te liplezen…;-)

conclusie: ‘bescheidenheid zodat de koning kon schitteren… ‘ Mon oeil.  “Zij” is er helemaal klaar voor… 

En dan die plotse ongeremdheid, gelabeld als ‘spontaniteit’. Eerst rakelings langs elkaars wang, dan mét huidcontact tot overmoed, wellicht na een paar glazen bubbels zijn lippen in de juiste stand brachten… Zelfs Mathilde schrok zichtbaar van zoveel ongekende en onvermoede …‘ontstuimigheid’… Wat een kroning zelfs zonder kroon, met een man vermag…  Nu al ‘gegroeid’ in zijn rol… erg vermoeiend, maar gelukkig lonkte een vakantie weg uit dat ‘dierbaar, mooi Belgi뒅

Dat de verzamelde fans voor ‘de koning van Brussel en het toeristisch gewest’… wachtten op ‘de kus’ zegt alles over wat van een koning verwacht wordt.

Terwijl ik dit blogje schrijf, moet ik echt even “inconsequent” reageren op koninklijk nieuws uit Londen. Het ‘prinsje’ dat ook zijn mama veel te vroeg verloor, heeft nu zelf een zoontje, met de prachtige tweede naam Alexander… Het voelt als balsem op mijn moederhart en herinnert aan de vergelijkingen die opdoken toen een Rozenmoeder van twee prinsjes overleed...  vertederd merk ik hoe subtiel William zijn overleden mama betrekt bij de cruciale momenten in zijn leven: Diana's verlovingsring, een nopjesjurk zoals toen ze haar eerstgeborene toonde…en nu die tweede naam, die zoveel moois oproept... een mooie hommage jongen... het is zeker ook daarboven feest met gepaste vibes van een super DJ  .                                              

Misschien verwondert deze wat andere toon op mijn blogje.  Beschouw het als een voorzichtig herwinnen van mijn strijdlust met het oog op de toekomst van uw en onze kleinkinderen…  Ik probeer niet te blijven hangen in dat alles verterende verdriet. Wetende dat maar een heel kleine fractie van het vele verdriet hier en in de wereld ons treft… ben ik moed en volharding verplicht aan wie zich aan me optrekt… Geloof, hoop en liefde. Peace, love and happiness... Ik doe mijn best...

Daarom is het goed elkaar hier te treffen en met elkaar te delen… omdat communicatie het begin is  van elke verstandhouding… als opgeven géén optie is.  

De voorbije weken lijken niet te hebben bestaan...

Het leven doet zo abnormaal gewoon... terwijl niets in mij nog gewoon is.

Telkens Choukie zonder blaffen opspringt, kijk ik naar de studio in de tuin... waar voordien dan altijd die lange zwikzwak kwam aangestapt en Choukie niet meer te houden was... Choukie is voor wie het niet moest weten, onze Jack Russell en beste maatje van onze Chris... "Hoi, mama en dan boog hij voorover en streek zijn baard van 1 of anderhalve dag (cool...) langs mijn wang. Onzen daddy hier?" Overbodige vraag sinds papa zelden ver loopt...

Koffie? Eet je mee? Nee, een cola of een pintje en een babbel... meer moest dat niet zijn, of toch... wat practische raad, of als het effe kon ook wat economie, wat zich dan ook wel vertaalde als een of andere financiële toelage... hij wist het altijd wel aan boord te leggen als investering in de toekomst...

En dan plots kon hij opstaan, het ritueel in omgekeerde volgorde ging hij er vandoor... altijd onderweg. Als een rusteloze vlinder. Vrienden had hij overal, was overal welkom en voelde zich in alle kringen als een visje in het water... Hij reisde naar het buitenland, met de auto, het vliegtuig, zonder voorbereiding, overal wachtte men hem op... het voelde voor hem als 'de wereld is mijn thuis'. 

Telkens ik nu de afslag stad neem, denk ik aan die laatste keer toen we samen thuis vertrokken, amper een paar dagen voor dat fatale nieuws. Aan de splitsing kaaien/centrum, gingen onze wegen uit elkaar. Nooit zal ik dat beeld kunnen wissen, mijn knappe zoon, als gegoten in zijn open Jeep, met breed gebaar afscheid wuivend tot we uit elkaars zicht verdwenen.

En ik die onhoorbaar voor hem zei: 'kijk maar voor u en let op'... Moeder en grote zoon... een onderschat fenomeen... ik weet dat hij daar eigenlijk pret in had...

In de kerk was er zo een prachtige getuigenis van een super gewaardeerde vriendin Lotte, carrièrevrouw, die getuigt over die extra dimensie aan haar leven, die ze aan haar confrater-vriend overhield...

Zo intens, en zo mooi. Dank u zeggen...

Bij het herlezen ervan zie ik hoe juist ze hem typeert en daarom wil ik hem met u delen. Zo écht en herkenbaar Chris...

Soms denk ik, mensen zouden elkaars uitvaart moeten vieren voor ze dood zijn. Zou stof voor goede, diepgaande gesprekken opleveren en wie alsnog de kans op leven krijgt, zou wat aanpassingen kunnen doorvoeren...

Liefste Chris, 

Gent was de bakermat van onze vriendschap. Maar uiteindelijk belandden we beiden in jouw koekenstad. Er was geen ontkomen aan jouw overtuigingskracht en enthousiasme. Je zei, als fiere Antwerpenaar, altijd dat ik jou zou bedanken hiervoor. Dank je, Chris. 

We hebben talloze gesprekken gehad over de toekomst. Mijn nuchtere kijk en jouw tomorrowland visie, zorgden vaak voor de nodige elektriciteit. Maar we apprecieerden elkaars input en hadden deze beiden ook nodig. Door jou kon ik het ‘moeten’ van deze prestatiegerichte maatschappij even van me afschudden. Door jou kon ik dromen. Dank je, Chris.

Muziek was er altijd en overal bij jou. Iets waar ik helemaal niet mee bezig was. Maar bij jou werd het iets magisch. “Lotje, luister eens. Hoort ge da? “ Ik hoorde het niet, maar keek met veel amusement naar jou aan je draaitafel. Ik zag je kunde, je ongeziene passie. Je kon een volle zaal uit de bol doen gaan. Maar kon ook één ziel raken met je muziek. Dank je, Chris.  

De strijd om 'het laatste woord' tussen ons, is voorlopig beslecht. Geen repliek meer, geen argumentatie ter bevestiging of wraking...  ik hoop die te vinden in je muziek, waar ik heel anders zal naar luisteren, op zoek naar je boodschap van peace, love and happiness... 

mama bij het afscheid in de kerk ... 

Chrisje,

Papa merkte zaterdag nog op dat we zelden zo lang rustig bij jou zaten dan de laatste week. Plots was niets noodzakelijker dan je hand vast te houden, naar je te kijken. Onze grote, knappe zoon…

Jouw grote handen in de mijne. Je wilde los van het buizenstel, de wereld in, leven,. Toen dat niet mogelijk bleek, haalde je de wereld naar je kamer… Ongeloof, verwarring, verdriet… ik betwijfel of men op intensieve ooit kreeft of sushi’s en gekoelde bubbels degusteerde.  

Net als Bavo uit het liedje van Miel Cools, waren de katjes er allemaal’… Er werd verteld, gelachen, maar wie droefheid liet zien, werd onbarmhartig tot de orde geroepen. Temidden de daar ronddolende dood, genoot jij van het leven. Zo irreël, de jongste die daar lag, met het kleinste tijdskrediet.

Het werd uiteindelijk stil die laatste dag. Bestraling slaagde er niet in de vreselijke hoofdpijn te temperen en daarmee was je vonnis betekend.

Er kon nog enkel een beetje comfort gegund worden in een diepe slaap. Geen sinecure, want je had steeds nog iets te zeggen… tot woorden enkel nog een gRimlachje werden bij elke pijnscheut die door je hoofd raasde. Toch gingen nog je twee duimen de hoogte in, als de verpleging langs kwam.

Toen ik zaterdagnacht stilletjes naast jou in het ijskille mortuarium zat, schoot een van onze vele nachtelijke telefoonbabbels  me  door het hoofd en kreeg haast profetische waarde.

“DJ als hobby, als ontspanning, daar kon ik me iets bij voorstellen, maar met jouw kwaliteiten verwachtten we een schitterende carrière als advocaat: scherpe geest, ad rem, goed van de tongriem gesneden…” Je zuchtte en zei dat ik het nog altijd niet snapte… Ik heb toch perfect gedaan wat jullie in petto hadden, en leuk dat je het later op mijn doodsprentje kan zetten… maar ik wil LEVEN.”

“Misschien ben ik wel een soort Messias, Dan is mijn tijd beperkt. De vorige werd maar 33 jaar…en dat nader ik…

Die was voor zijn moeder ook geen simpel manneke en ze verstond hem ook niet. Er in de tempel alleen vandoor gaan, pochen over zijn koninkrijk dat niet van hier was, de kraampjes aan de synagoog omver gooien, heilige huisjes intrappen… Moeder Myriam zal ook vaak met de handen in het haar gezeten hebben…en die zal ook gedacht hebben waarom heeft hij niet gewoon gedaan, toen ze hem tussen 2 bandieten aan het kruis hingen…

Dan val ik nog mee, he Myriammeke….”

Mijn armen rond je koude bleke lichaam geslagen, drupten mijn hete tranen op het laken en even leken we op de Pieta. Samen stonden we in Rome verbaasd dat een kunstenaar zoveel emotie uit hard, wit, koud marmer kon halen.

De hopeloze moeder met haar grote dode jongen op de schoot.

De rest van het verhaal is geloof, hoop en liefde...

Op jouw uitdrukkelijk verzoek leidt ‘Sonnentanz’ jou van hier het eeuwige zonlicht binnen… peace, love and happiness in onze harten achterlatend.

Geef ons Roosje een dikke zoen van ons allemaal en zorg daar voor elkaar.

Geruisloos gleed de wagen weg. Zo anders dan al die keren dat jij in je geliefde jeep, liefst cabrio onder de blote hemel vertrok met nog een laatste wuivend gebaar naar ons op de oprit... Dat beeld staat op mjn netvlies gebrand ... bye bye nonkel Chris... wuifden de handjes van onze vier kleinkinderen.

Bij het glaasje 'touch of Rose' wijn op het kerkplein borrelden zoveel warme herinneringen op en voelden we je terug in ons midden: de formidabele vriend, optimist, onvergetelijke Vince Hilton, onze rebel, maar ook onze advokaat...  grrr...

Moe en uitgeput zullen we toch de kr8 zoeken en vinden om peace, love and happiness in jouw jouw naam gestalte te geven. Help ons daarbij met een vleugje muziek...    

‘Take my breath away’, maar ‘my heart will go on’, zo zou de finale ‘mix’ van onze Chris zijn laatste uren bij ons kunnen heten. Terwijl langzaam de laatste lucht de zieke longen beroerde, bleef zijn sterk hart  het leven vasthouden.

Mijn hand in de zijne, wijsvinger op de ader in zijn pols, herinner ik dat intense gevoel van het eerste tastbaar leven in mijn schoot, waardoor ik voor altijd verkocht was… gebonden en verknocht aan mijn zoneke, al groeide hij door de meter negentig….

Mooi, zo groot, zo sterk. Alles waar een moeder trots op is… maar ook oorzaak en gevolg van haar grijze haren. Onze junior durfde en kon alles. Menige discussie was het gevolg van een uitspraak die ‘ongeveer’ juist was. Daarop kon hij je pakken, dat zei je gisteren anders... al scheelde dat dan een paar euro's of enkele kilometer in het verhaal. Just is just... wat we dan bij een mindere score op school, uiteraard al eens terugkaatsten...

Durver, uitdager, voortdurend grenzen aftastend en verleggend… Tussen de stapels brieven met medeleven die nu toekomen, zitten getuigenissen van oud-leraars, collega’s, mensen die hem soms maar één keer ontmoetten met eenzelfde conclusie: Chris liet niemand onberoerd.

Op school, vaak deelgenoot aan alles waarbij een leraar de wenkbrauwen fronst, volstond de vraag: ‘wie’ om meteen zijn bekentenis beet te hebben. Je doet iets, draag er dan ook de verantwoordelijkheid voor.  De eerste serieuze ontgoocheling en verontwaardiging dateert uit die tijd toen ‘medeplichtigen’ er het zwijgen toe deden. Hij ging alleen naar de woensdagse strafstudie, gaf geen krimp omtrent de anderen, maar taxeerde ze voorgoed.

Onze Chris leefde net als ons Rose op hoog toerental met een enorme gretigheid. Als ik daar nu over nadenk, lijkt het of ze in de hoogste versnelling schakelden, bewust dat de tijd drong. Ondanks de enorme gelijkenissen, waren het twee totaal verschillende persoonlijkheden met een zeer gedifferentieerd uit en thuis patroon.

Ons gezin en later als de meisjes getrouwd waren, papa en vooral ik zelf, waren Chris’ labo. Zijn proefstation, zijn testcircuit. We waren de proefkonijnen voor het leven daarbuiten. Discussiëren, rebelleren, uittesten, in vraag stellen… een groeiproces dat vaak vermoeiend, zelfs uitputtend was voor ons. Zijn interesses bleken zo divers en uiteenlopend, zijn reactievermogen sneller dan wij de vraag konden verwerken. Hij had een eigen mening, wilde die voortdurend  toetsen, evalueren en vergelijken. Als we teveel opties openlieten, was hij geregeld teleurgesteld en concludeerde soms onterecht, dat we berustten…

Als volwassen man rekende hij voor zichzelf af met wat hem niet kon boeien. Het werd een stopwoord. Als een discussie hem niet langer interesseerde, veranderde hij van onderwerp door simpelweg aan te geven: ‘sorry, dat boeit niet…’

Sinds hij zich steeds meer op de muziek toelegde, kwamen de diepste roerselen vaak ’s nachts, als de wereld stilviel, boven. 'Cultuur' van het uitgaansleven ontpopt zich ’s nachts. Ten tijde van Natural Club droomde hij luidop van  een leefbaar uitgaanscircuit met respect voor de volgende dag. Een lovenswaardig idee en ook onze interpretatie van een avondje-uit... succesformule. Maar ook weer vergankelijk.  

De meest intieme momenten beleefde ik met hem als het entertainen erop zat, het feestgedruis verstild was, de lichten gedoofd waren. Dan werd de entertainer zichzelf en ventileerde de intensiteit van zijn inzet. In slow motion herbeleefde hij en blies stoom af.

Vaak kreeg ik dan een nachtelijk telefoontje. De eerste seconde geïrriteerd om de verstoorde dag/nachtorde , nam ik –en daarvoor prijs ik me nu enorm gelukkig- ALTIJD de tijd, klankbord te zijn. Vaak fungeerde ik enkel als ‘prullenbak’ als sorteergids voor wat hij wilde bewaren en wat hij kwijt wou, maar het refrein klonk steeds eender: 'hou van jou, mama'. Soms half slapend, maar altijd gemeend zei ik: 'en ik van jou'… gevolgd door: 'dat weet ik wel...' Het hield me vaak nog uren uit mijn slaap...

Typisch voor een creatief leven waar intensiteit primeert. Creatievelingen zijn vaak zo geconcentreerd, zo allesomvattend ingenomen, dat gewoon pen of penseel neerleggen, de stroom uitschakelen van een PC of een draaitafel, niet mogelijk is.  Als de stilte valt, het publiek vertrekt en de energie opgebruikt is, komt de persoonlijke radar in werking die diepgelegen signalen opvangt en reflecteert. De behoefte aan fysieke mensen om hen heen vervaagt, men zoekt een ziel, soulmate om de golven die beroeren, te delen. Soms zacht kabbelend, vaak stormend, altijd heel nadrukkelijk. Voor mij voelde het dat ik in het bos met vele bomen, vol onherkenbaar versmolten geluiden, de stem van dat unieke kind door alles herkende. Nu weet ik dat het geen stem, maar een vibe was…  Als iets me al kan troosten, is het wel dat ik de geluidloze roep altijd beantwoordde. Het volstond gehoord te zijn, gedeeld te hebben, een compromis noch akkoord deden ertoe...  Minder wàt gezegd werd, was dàt het gezegd werd voor ons beiden het hoogste goed.  

Zijn verontwaardiging over het falen van de systemen, vooral het rechtssysteem dat kleutert met lettertjes van de wet en de confrontatie met de realiteit niet aangaat… was een doorn in zijn oog. We moesten begrijpen dat gevangen zitten in dat kleverige web, niet aan hem besteed was. Het leven is te kort...  haast een profetie.

Peace, love and happiness is méér dan wishfull thinking, nu met verdubbelde steun van daarboven...  

Beste Chris

Ik herinner me nog goed de eerste maal dat ik je ontmoette. Het was ergens op de trappen van een Mechels internaat. Je riep me al van verre toe: “Hey, ben jij de Nagels?”.  Ik draaide me om en zag plots die ranke jongeman met zijn opvallend rechte schouders en een blik die me  doordringend aankeek. Toen ik bevestigend antwoordde, vertelde je me dat je in de kamer naast mij zou slapen. Deze kamerschikking zou later van hogerhand heel snel aangepast worden, maar het bleek toch het begin zijn van een bijzondere vriendschap.

Al snel bleek trouwens dat we veel gemeen hadden: allebei ‘juniors’ van het rebelse soort met een grote voorliefde voor plezier maken, muziek spelen én het Antwerpse voetbal. Ook al zaten we daar in het vijandige kamp, het zou onze band er alleen maar sterker op maken.

Er volgden jaren waarin ik je onder andere leerde kennen als een rasechte publieksspeler. Wanneer je voelde dat je gesteund werd door je volk, deed je vaak de onwaarschijnlijkste dribbels op de grasmat. En als dj bewees je het feestje altijd op een hoger niveau te tillen. Vince Hilton style! Voor zulke momenten leefde je.

Verder beheerste je tot in de puntjes de kunst van het charmeren, niet in het minst bij het andere geslacht. Opgegroeid tussen drie vrouwen wist je precies hoe je een ander aandacht moest geven. Maar je wist die ander ook een spiegel voor te houden en de dingen bij naam te noemen . Zo bracht je poëzie en conflict in elke ontmoeting.

Jouw leven was opwindend, gejaagd en fascinerend tegelijk, waarbij je alles opofferde voor je dierbaren. Daarbij was zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Als we telefoneerden, vroeg je steevast eerst “Waar ben je?”, gevolgd door “Waar spreken we af?”. Hoe het met me was zou je later dan wel vernemen. En hadden we net een hoogoplopende ruzie gehad, werd enkele seconden later gewoon overgegaan tot de orde van de dag. Er was nu eenmaal geen tijd om lang bij de dingen stil te staan. Er moest en zou geleefd worden.

Zo was er ook die keer dat je, na een avondje stappen, besloot om bij mij te blijven slapen. Aangezien dit niet meteen lukte, vroeg je me of je even in mijn boekenkast mocht rondkijken. Ik knikte goedkeurend en sliep al snel in. Groot was mijn verbazing toen ik je ’s morgens ijverig de laatste pagina’s van een boek zag lezen. Eenmaal uitgelezen klapte je het dicht, keek je me breedgrijnzend aan en, zonder één woord te zeggen, doezelde je in.  Ik boog voorover om de titel van het boek te kunnen lezen. Het boek heette : “Oh Lord, life is beautiful!”.

Dank je wel Chris, “for making our lives so beautiful”...

Je maatje, Paul

Chriske, copain,

Bedankt voor de intense vriendschap en de ontelbare geweldige herinneringen…

We deelden onder andere na onze studies samen een bureau bij een kantoor in Brussel, voor ons “ons” eiland dat we aanzagen als ons eigen kantoor, je noemde me “Le Grand Maître” en je had jezelf de naam “The Talent” toegeëigend, volkomen terecht …je kwam altijd binnen met je laptop rond je nek, dit om je eigen muziek voor ons te kunnen afspelen en zo een aangename werksfeer te creëren… na een goeie babbel met een straf verhaaltje en voor we uitgebreid gingen lunchen in ons pizzeria’tje, ging je dan gedreven aan het werk en lukte het je om “meesterlijke” besluiten neer te pennen…

Hoewel je ook razendsnel van tong was en onevenaarbaar snedig en gevat kon reageren, verkoos je om je muzikale talenten verder te ontplooien en als Meester DJ “ Vince Hilton “ door het leven te razen, je was hierin briljant en was vertrokken om naam en faam te maken!

Topvoetballer ook, balletje lekker afleggen met de rug naar de goal en onmogelijke goals heerlijk in de pin knallen, maar op de eerste plaats moest er gewonnen worden, met de nodige grinta nam je steeds de ploeg mee op sleeptouw, je bent onze favoriete nummer 9 die we nooit gaan vergeten.

Maar je harte troef is je warmte en liefde die je mij steeds opnieuw gaf. Ik heb daar zo van genoten en hoop dat ik ze op de één of andere manier nog voldoende zal voelen, in ieder geval probeer ik ze op jouw manier door te geven.

Copain nogmaals van harte bedankt dat je er altijd was voor mij en mijn gezin, niets was je teveel gevraagd, altijd aanwezig voor een goeie babbel, draaitafels mee naar Spanje voor onze trouw, je draaide steeds opnieuw met alle plezier feestjes op onze tennis en voor het verjaardagsfeest van LouLou met een 50 tal andere kinderen …

Je kwam vaak, en ook meestal onverwachts, eens langs bij ons in Temse voor een goeie babbel en knuffel, ik weet echt niet hoe ik dit gemis ga kunnen opvangen.

Ik heb er echt van genoten en ben je eeuwig dankbaar dat je de laatste twee weken nog een paar keer bent langsgekomen, we hebben nog samen kunnen lunchen met de kindjes die je zo graag zien, hun “Nonkel Chris Muziek” is nu hun “Muziekelfje”.

Je kwam de week erna dan langs met het droevige nieuws dat het wel eens heel ernstig kon zijn. Ik wou dit maar niet geloven maar het is gewoon onwerkelijk snel gegaan, zelfs vorige week vrijdag, in ons laatste uurtje samen deed je er alles aan om het zo aangenaam mogelijk te maken en naast de sessie van ongeloof en tranen, hebben we nog goed kunnen lachen en onze beste herinneringen bovengehaald.

Amuseer je daar boven en laat je smakelijke lach weergalmen en je warmte gloeien op deze onvoorspelbare aardbol.

Je bent een getalenteerde mafkees en supervriend, we gaan je heel hard missen en ik hoop dat de ontelbare waanzinnige herinneringen aan je ons allen hier samen de kracht zullen geven om je ondraaglijk heengaan te kunnen plaatsen en aanvaarden, i love you copain!!!

Liefste Chris

Vandaag is het uitgelezen moment om je te bedanken voor zoveel verschillende dingen.

Mede dankzij jou heb ik een schitterende jeugd gehad. De zondagen in Brecht waarin we zoveel kattenkwaad uitstaken en avonturen beleefden zal ik nooit vergeten. We trokken met de kar van Vake het bos in om kampen te bouwen, je leerde me voetballen wat helaas nooit een groot succes geworden is. Jij was de sterspeler en ik de zeer gematigd getalenteerde keeper, geen echt gelijke strijd dus J. We reden de Tour de France op onze BMX’n of speelden uren op de shotterkes van Michel Platini. Het was eens wat anders dan barbiepoppen en schooltje spelen!

Ook in het Ganzenhof beleefden we de tijd van ons leven. Tot grote spijt van je zussen die toen moesten blokken, speelden wij alle afleveringen van The A-team na inclusief de mitraillette-geluiden, jawel. Op die vele zonnige dagen die onze jeugd rijk was, enterden we mekaars boten tot het halve zwembad leeggespat was en wij onze armen niet meer voelden. Schitterende en onvergetelijke momenten.

Toen we groter werden, gingen we samen naar fuiven en nadien zelfs naar I love Techno. Ons mama was er niet helemaal gerust in, maar toch heb je mij een fantastische avond bezorgd én bracht je mij ook veilig weer thuis in de Celica van je mama.

Het was al snel duidelijk dat een 9 to 5-job en huisje-boompje-beestje niet jouw ding was maar in je eigen club Natural voelde je je als een vis in het water. Je ontving iedereen als koningen, was altijd joviaal en helemaal klaar om er een onvergetelijk feest van te maken. Ook in je loft in Brussel heb je ons steeds royaal en met open armen ontvangen.

Je bent ook nog mee komen werken in ons huis: gietijzeren baden 3 verdiepingen naar beneden dragen, een plafond afbreken of een put van 2 meter op 3 schuppen. Je begon aan alles met een onstuitbaar enthousiasme en plezier.

In wat later de laatste week van je leven bleek, heb je jezelf ook legendarisch gemaakt. Op de dienst Intensieve Zorgen waren ze volgens mij niet voorbereid op zo’n wervelwind als jij! Ook nu bleef je weer enthousiast, charmant en innemend. Je was even blij met mijn flessen Dan’Up als met de fles Hendrickx Gin die je kamer werd ingesmokkeld.

Zelfs toen bleef je plannen maken en wou je de situatie naar je hand zetten, het zou op jouw manier en op jouw voorwaarden verlopen: we hebben aan je bed nog goed gelachen en plannen gemaakt voor barbecues, terrassen, feestjes met lekker eten en drinken en mensen die u graag zagen. Zo spijtig dat we het niet meer écht hebben mogen doen, maar aan het plannen hebben we ook al plezier beleefd.

Chris, je blijft voor altijd mijn avontuurlijke grote neef en ik hoop wat van je levensvreugde en enthousiasme altijd bij me te kunnen blijven dragen.

Dikke kus

Je nichtje Evi

Hola, lente, waar zit je? Drie maanden, een TRImester, staat in de kalender… na een paar dagen ben je alweer foetsie… Hoor ik daar niet zingen 'die zomer die begon zowat in mei, je dacht dat er geen einde aan zou komen, maar voor je't weet, is heel die zomer al weer lang voorbij... " Nu al voor hij goed en wel begon.

Luttele dagen kregen we om het tuinstel schoon te maken, de terrassen te schrobben en o ja, een bonus voor wie communie- trouw- of ander leuk feestje perfect timede….  Maar wat met die vreemde ervaring om half mei onder een fleece in de dansende vlammen van de open haard te kijken, genietend van een bord hete erwtensoep in plaats van de geur van een geroosterd hapje op de BBQ en een lange zwoele avond onder de sterrenhemel?  

Na die lang gerokken winter van sneeuw en ijs, zou je verwachten dat de ijsheiligen voor dit jaar geen visum meer zouden durven aanvragen, in casu ook niet krijgen en dat half mei tenminste dan toch de vermaledijde opwarming van de aarde voelbaar zou zijn.

Amper 48 uur geleden zorgde het contact met het gladgeschoren malse gras onder een staalblauwe hemel en een vurige zon, nog aan als herboren worden. De energie boost die daarmee gepaard ging, was collectief zichtbaar in de tuincentra die overrompeld werden door jeukende groene vingers… al wat groeit en bloeit vond zijn weg in karren en koffers en de kassa’s rinkelden uitgelaten vrolijk in de jaarlijks herhaalde musical: Vlaanderen bloemt. Nu zouden we toch wel graag even dat tuinmeubilair ook inzetten, de dikke kussen uitproberen, de bloemen hun kopjes naar de zon zien richten...  Maar ze durven zich amper oprichten, slaan vertwijfeld de oogjes neer... Een stel kirrende verliefde duiven maakt dat de bloesemregen op een zachte sneeuwlawine lijkt. Liefelijk dwarrelt de roze pracht van de Japanse kerselaars door de lucht en vleit zich als een zachtroos karpet neer.

Net een processietapijt, zoals we als kind bij onze oma de bloesemblaadjes verzamelden om te mengen met snippers witte en blauwe papiertjes die we ongelimiteerd uitstrooiden als pad waarover de processie “schreed”. Iedereen kende en zong de Marialiedjes en in mijn geheugen scheen toen altijd de zon.  Of verwar ik die nu met de felle kleur van de gele limonade achteraf??? …  

Twee drukke koolmeesjes duidelijk op huizenjacht bezoeken het nieuwe roze nestkastje met koperbeslag aan de voordeur... dat ik pas op vogelweb zette. Ze vliegen alleszins diverse keren aan en af…  inspecteren de indeling... en stiekem por ik hen aan met de belofte dat de ondergelegen voederplank dagelijks vers bevoorraad wordt. Zou leuk zijn...

Luiheid is het oorkussen van de duivel is ons geleerd en dus wordt ook van de bloempjes een tomeloze inzet verwacht. Wie beter dan 'vlijtige liesjes' kunnen die  verwachting inlossen. Als straks al de roze bloesem aan de bomen afgewaaid is, zullen zij voor ‘a touch of Rose’ garant staan.

En niet alleen op ons terras. Want alle roze exemplaren in het tuincentrum waren die avond uitverkocht.

Enige aarzeling bij een charmante dame omtrent de keuze voor fuchsia of roze bracht twee oma's in contact. 

Alsof een fee hen met haar toverstaf aangeraakt had, herkennen ze plots elkaar als moeders van hun bevriende kinderen...

Een lach en een traan, een hartverwarmende babbel, met humor, herinneringen en een vleugje weemoed... maken de middag heel bijzonder.  Momenten die gelukkig maken zijn schaarser en worden derhalve dankbaar opgenomen.

Met een heel warm gevoel, wat wederzijdse raad van alle slag, een knuffel en een omhelzing verhuizen beide karren  roze ‘vlijtige liesjes’ naar twee tuinen/terrassen, om er een zomer lang méér dan vlijtig bloeiende bloempjes te zijn … maar ze te wijden met 'a touch of Rose' ... 

Met 'leve het leven', 'geloof, hoop en liefde' en 'met de kracht van Marie-Rose' zal menig leesuurtje gesleten worden en zullen we in elkaars hoofd steken.

Met de opbrengst van die boeken staat het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum met de mooie naam, dan weer garant voor dat vleugje Rose in de dagdagelijkse strijd van mensen die het nog kunnen en die we daar met ons allen willen bij helpen, zodat opgeven geen optie is...

Nadat ik woensdag bijna al mijn geduld heb opgebruikt als segment van een 300 km lang filemonster, kies ik voor een snelle hap onderweg naar de laatste stopplaats. Twee toffe madammen letten even op mijn jasje, terwijl ik mijn capuccino haal, orgelpuntje na lekkere asperges op Vlaamse wijze…

Een van de twee vrouwen is juf, wat met een high five die een kleine jongen met haar afklopt, meteen bewezen wordt. ‘Tot maandag’ hé jongen… En dan slaat de vonk snel over…

Twee vlotte madammen die het klappen van de zweep kennen en er leerden mee lachen… een bijzondere ontmoeting die deugd doet..

We praten wat en vertellen wederzijds ervaren om unaniem te concluderen: het systeem faalt.

Chanteren met een omerta om de publieke opinie en een hoog gehalte gezond verstand op afstand te houden, bewijst dat het daglicht geschuwd wordt.

Dat werkt maar tijdelijk en opent op termijn heel wat perspectief, zeker als inmiddels een arsenaal informatie aangereikt is, die meer dan de kroon ontbloot…

Helpen is iemand de kr8 geven zelf iets aan het probleem te doen.
Joana Trollope  

Met de samenvatting “als niets komt tot iets, blijft het niets”, kloppen we die heel bijzondere ontmoeting af als die is ‘a touch of Rose’.

De juf met de dagboeken van Marie-Rose en ik met haar bijdrage voor de stichting op zak, nemen we afscheid en zet ik mijn tocht naar het zuiden verder.

Na middernacht geniet ik op de autoradio van een haast op maat gesneden “blauwe maan” als compagnon de route en door de voorruit knipoog ik naar een pr8ige fel oplichtende ster aan de donkere hemel… en prevel met een glimlach: slaapwel kleine prinsjes, je mama staat hoog aan de hemel met de belofte ‘alles komt goed’… en ik geloof haar… 

Karolien Debecker vertelt...

Zondagmorgen, 14 april …

De zon breekt voorzichtig door als een sms-je van mijn zus meldt: GAUW, Radio 1.

Mijn ‘portatifke’ in de keuken staat trouw afgesteld op Radio 2, maar de FM 94 is vlug gevonden en wie komt daar binnen? Ons Rose… In een interview met Fried’l Lesage vertelt Karolien Debecker over haar ontmoeting met ons Rose. 'a touch of Rose'...

Karolien, de radiopresentatrice van MNM, waarvan Rose enthousiast vertelde dat ze kanker al vier keer had overwonnen… en het levende bewijs was dat zelfs hervallen geen doodvonnis betekent en dus opgeven geen optie is.

En zoals Karolien zelf in het interview zegt: je gaat daarin mee. Marie-Rose haar hele lichaamstaal, haar lach, haar ogen verzekeren je dat je geen andere boodschap hebt dan:  ‘ervoor gaan’.

Het horen van Roosjes stem die uitlegt welke zijsprong ze nog neemt nadat de probate  traditionele middelen uitgeput zijn, doet mijn hart opspringen. Zo vastberaden, zo écht ons Rose… Haar geloof, hoop uit liefde voor wat ze niet MOCHT achterlaten, deelden we uit alle kracht.

Blijkbaar heb ik nog steeds een overvloed aan tranen, want ze zijn niet te stuiten… Sorry voor de bellers, dat ik het heel kort maakte, ik wil nu niet praten WNP… schrijven kan…

Ons Rose bij mij in de keuken, het is zo lang geleden. Ik wil het vasthouden, ik zou in mijn radio willen knijpen… het is plots een radio met beeld…

Beschaamd dat ik dit moment verpest met een niet in te dijken overstroming van tranen, heet, heel erg nat, maar geen bluswater voor mijn onmacht in de strijd tegen onrecht.

De dure eed die we haar deden, ons met haar laatste kracht afgedwongen, haar prinsjes niet over te leveren, maar er zeker mee zorg voor te dragen, wordt tegengehouden… het voelt als een smet op de herinnering aan haar enorme inzet… de pijn is hartverscheurend… mogelijks deel van de verdoken agenda ? De pesterijen die ze moest ondergaan, droegen alvast niet bij tot haar gemoedsrust, een voorwaarde, hoor ik Karolien zeggen… reken maar.   

Zoveel onrecht sloop ons leven binnen…

Maar Karolien, jij bracht daarnet die zonnige Rose  even terug. Dank daarvoor. Wel anders dan voor je ouders die vanmiddag ontzettend gelukkig zijn hun huwelijksverjaardag mét jou te kunnen vieren… maar toch voelde ik haar even ook heel dicht bij me.

Hoe je over hen vertelt, jullie ouder- dochter relatie, de verhoudingen binnen het gezin de rationele vader, de emotionele moeder… veel gelijkenissen…

Karolien, haal nog vele decennia. Geniet van het geluk van elke dag, het is je zo hard gegund, zonder enige jaloersheid. Een gevoel dat Rose zeker niet kende, zelfs niet eens doorhad, toen het voor velen overduidelijk was wat er écht gebeurde… bedankt dat je haar een plaatsje in je hart voorbehoudt…

www.radio1.be Karolien Debecker bij Fried'l Lesage, twee boeiende delen, in tweede deel vertelt ze over haar ontmoeting met Roosje

Van ’18 was hij, onze pa die vandaag 95 zou worden. 

Onze ‘pa’ die met plezier ‘ Vake’werd: de naamswijziging toen het eerste kleinkind zich aankondigde… en onze ouders Moeke en Vake werden…  8 keer. Hun kr8 van 8. 

Was Moeke het kloppend hart van onze familie… Vake kreeg van de  kleinkinderen het verdiend achtervoegsel: ‘Vake KAN’. Hij kon letterlijk alles, steeds met monnikengeduld en -nauwkeurigheid.  Groot, sterk, slim en onverstoorbaar was Vake de rots in de branding.  Met Moeke als enthousiaste aandrijfkracht, beleefden we de hemel op aarde.  Wij, zijn geliefde driemeisjeshuis, ten gepaste tijd aangevuld met drie ‘schone’ zonen, zoals Vake hen inhaalde en het werden alle drie ‘blijvers’. Met de kr8 van 8 kleinkinderen groeide de illusie ‘dat het nooit voorbij zou gaan’.  Op zijn verjaardag vandaag (al is het middernacht voorbij en dan heet het gisteren), denk ik aan hem en ik niet alleen, afgaand op het sms-je met de melding dat er met een ‘witteke’ op Vakes heil werd geklonken.  In de aanloop naar de 'vieringen' voor 100 jaar Grooten Oorlog, lijkt dat alles zo ver af, zelfs  een beetje irreëel. Films en series verweven een brok romantiek in de loopgravenoorlog... waarvan ik me pas nu ten volle realiseer dat die tijd ook de start van Vakes leven was. In die tijd was zijn moeder een mooie jonge vrouw, zwanger van onze pa. Nooit zag ik het zo duidelijk...

Met als achtertuin de Kalmthoutse Heide, altijd een of ander stukje wild in de stoofpot kan het erop lijken dat ze leefden als God in Frankrijk…aan de Nederlandse grens… Sterke, gezonde mensen, van geen kleintje vervaard, eerlijk als goud, met hoog sociaal vermogen…  

De gruwelen van de oorlog speelden zich dan wel voornamelijk aan de andere kant van het land af en communicatie in beeld noch klank verstoorden de rust van de hei… toch beroerde ‘de grooten oorlog’ de gemeenschap in dat kleine verdoken dorpje, met soldaten- dorpsgenoten aan het front. Onder hen de broer priester- hospic waarvan men ‘zonder’ nieuws was, toen zowel Vakes moeder als haar schoonzus- buur beiden een zoon ter wereld brachten. Als eerbetoon aan de vermeende ‘gesneuvelde’ Constant van Loon, werden beide neefjes: Constant van Loon gedoopt. Toen een tijd daarna nonkel pater niets vermoedend van de deining die hij had veroorzaakt, opdook waren ze met drie naamgenoten in hetzelfde dorp...

Alle drie verwisselden intussen het tijdelijke voor het eeuwige en vierden  waar dan ook, vandaag zeker ons Vake… 

Hopelijk heeft Vake het ons intussen vergeven, hem ons verdriet van de laatste jaren te hebben verzwegen.  We bleven zeggen dat 'alles goed' was...   en omzeilden zijn vragen naar iedereen, ook toen het helemaal NIET goed ging. Die pijn wilden we hem besparen. Dat verdiende hij niet. Het verdriet om Moeke had eerder zijn hart en veerkracht gedeeltelijk gebroken. 

Stil denk ik wel eens dat hij met uitgerekend op de 8^ste van de laatste maand van hetzelfde jaar als Roosje die laatste reis aan te vangen… wilde laten weten dat hij ons die bezorgdheid om hem gunde, maar wel beter wist. Hij was geen man van veel woorden... maar hij had ons wel door... 

Een feestje voor Vake organiseren, was geen sinecure en vereiste veel creativiteit. Er tussenuit muizen  was namelijk een van zijn specialiteiten… Dat beterde met ouder worden en toen hij voor de vierde keer 20 plus 5 werd en we onze gevoelens en blijken van waardering in een indrukwekkend ‘liber amicorum’ hadden bijeengebracht, raakten we een gevoelige snaar … De man die elk compliment afwimpelde, die eenvoud hoog in het vaandel droeg, was geraakt door de openheid waarmee we hadden neergeschreven wat hij voor elk van ons betekende… hij was er zichtbaar ontroerd en gelukkig om.  En wij nog meer. Dat we het hem zo uitdrukkelijk en dankbaar zwart op wit hebben kunnen meegeven wat vaak al te weinig wordt gezegd...  na de euforie van het moment heeft hij het boek vaak ter hand genomen om bij het lezen en herlezen te voelen dat elk woord gemeend en waar was…

Vake, gelukkige verjaardag en nu weet je zeker wat het betekent: met ‘a touch of Rose’…

“Het instituut opnieuw bij de mensen brengen… “Is een van de slotbedenkingen die Jan Becaus maakt op het einde van de intronatie ceremonie die ik, zonder mantilla, in mijn gezellige ‘roze’ peignoir, als een van de velen op TV volg...  Het verwachte miljoen mensen onder de blote staalblauwe hemel, bleken er ‘toch maar’ tweehonderdduizend te zijn. Wie de pootjes geteld heeft en door twee gedeeld… het zullen de kleurrijke zouaven niet geweest zijn, want die verroerden geen vin. Maar "één"- commentator van wacht, de éminence grise van de redactie, was een verademing van geconditioneerd verslag, mét respect voor ieders waarheid...  een vergeten kunstvorm.

De nieuwe paus laat alvast een pak uiterlijke tekenen achterwege, waarbij de rode Prada schoentjes blijkbaar het meest tot de verbeelding zouden gesproken hebben. De Sedia Gestatoria en de tiara verdwenen al eerder uit het attributen arsenaal. Toch een twijfelachtige bedenking bij de aanvaarding van de twee lammetjes rond zijn nek... waar die andere Franciscus niet blij mee zal zijn...

Een man van 76, die het juk alsnog wil opnemen en de leeftijdsgrens voor actieve mensen upgrade. "Het leert iets over hoe en waar de dynamiek te zoeken die de wereld drijft".  

Pauselijk antecessor Julius II tekende voor machtsuitstraling van de kerk. Daar zijn de producers die het gebeuren in beeld brengen, hem eeuwig dankbaar voor.  Dat ook de weergoden die renners en motards in de Giro van de weg spoelden, dinsdag voor een staalblauwe hemel tekenden, stemt blij, al is het allemaal cinema. Voortbordurend op de eerste indruk die Paus Franciscus maakte zou hij toch voor een stijlbreuk gaan. Een bangelijk moeilijke opdracht… met een bejaardenhuis als RvB.

Wie politiek, juridisch, klerikaal, industrieel, artistiek… ingekapseld zit, maar het mens- zijn achterliet, heeft bij het verworven ‘iets’: NIETS.  Doch leeftijd is positief voor wie niet gekneld zit in een keurslijf van compromissen die je gevangen zetten en schatplichtig maken aan je eigen maffia.  Leeftijd heeft in zich de ongeëvenaarde weelde van ervaring in combinatie met het besef van eindigheid. Impulsen tot vaak moedige daadkracht bij mensen die het verschil zouden moeten kunnen durven maken. (vijf op een rij...)

Terug naar het Sint- Pietersplein: ritueel, protocol…  met op de eerste rij ‘de katjes’, van boer Bavo, ‘ze waren er allemaal’ Waaraan denkt die ‘oude’ man in het wit, kijkend naar de gevestigde waarden op de voorbehouden plaatsen, over het festivalplein, tot in de sloppen van zijn parochies aan de andere kant van de wereld.

Zijn lichaamstaal verraadt minstens tweestrijd. Dit ceremonieel is een opgelegd nummertje. De slippendragers zullen hem behoeden te struikelen, maar hebben ze ook een onderliggende agenda? Hoe kleverig zit het curieweb in elkaar? De reële fantasie, gevoed door intriges uit de ‘Da Vinci code’ of het ‘Bernini mysterie’ gekruid met de pedofilie schande… het zet ook de niet-denker aan het werk. Antwoorden zoeken, brengen je bij meer vragen. Hoe duidelijk is de boodschap nog van de man van Nazareth, die niet eens oud werd. 

Hij was dan wel de enige die ooit terugkwam na zijn dood om te zeggen dat het ginds dik in orde is, maar repetitieve ondersteuning is er voorlopig niet... En dat terwijl de herder al zijn schapen naar de stal moet leiden ... Jesus, wat een klus...

Opvallend in de parade: geen vrouw te bespeuren… Maar wel weer pakkend de keuze voor het feest van Sint- Jozef.  De vader die geen DNA- test nodig had om te houden van Jezus als zoon. Mooie symboliek die past bij de nieuwe ‘Heilige Vader’.

Het echte werk van start: Wat is bij Franciscus blijven hangen na het verplichte nummertje na de plechtigheid, waar buiten het oog van de camera, de geestelijke en wereldlijke leiders oog in oog staan. De knieval, het kussen van de Ring… wie voelt/beseft/herkent/erkent/misprijst... de betekenis ervan? Wordt hun opwachting gecatalogeerd in de index van de geschiedenisboeken of is het toch een inspiratiebron?

Franciscus. De naamkeuze wekt vermoedens, verwachtingen. Is het een indicatie, wat wordt het? “Met wie die man ’s middags aan tafel zit”, de mensen naar wie hij zal luisteren intra en extra muros, herinneringen aan de mensen van Buenos Aires… “zullen bepalend zijn voor zijn pontificaat” is de bedenking van de commentator. “Zeg me wie uw vrienden zijn, en ik zeg u wie gij zijt”… Ik houd van dat soort doordenkers en bedenk dat deze 'extra time', 'quality time' is als hedendaagse vorm van retraite. Jammer genoeg geen prioriteit in het tijdschema voor wie het heilzaam zou kunnen zijn.

Een eigentijdse Franciscus die niet in de val trapt van de Farizeeër, maar de tollenaar uit de boom plukt… die afstapt voor de zwaar gehandicapte man in de armen van zijn vrienden… ‘Sta op en ga naar huis’ , allez Lieve Heer, doe het nog een keer. Zo vaak heb ik ervoor gebeden, zovelen bidden er dagelijks voor… en voor nog zoveel meer… Maar “Zijn Rijk is niet van hier”… met één zekerheid: het verplichte ticket naar daar… Lange termijn visie.

Een boegbeeld klieft door de wilde zee…Voorbeeldgedrag is bepalend en maakt ‘instituten’ zo kwetsbaar als de zwakste. Ouders, leerkrachten, verantwoordelijken in alle geledingen van elke maatschappij hebben een verpletterende verantwoordelijkheid ten overstaan van wie zich aan hen spiegelt. Het resultaat staat of valt  met hun authenticiteit: niet aan woorden, maar aan werken, kan men iemands liefde merken.  Tijdens de korte doortocht in dit leven garen spinnen uit de tranen van anderen, macht gebruiken om te misleiden, verdelen om te heersen, verrijken op verarming van de ander… het is het korte vergankelijke gewin. Vanuit respect voor elkaar zorg dragen in geloof, hoop en liefde, maakt pas mooi en rijk. Een rijkdom die niet devalueert. Die blijvend winst boekt die verborgen blijft voor de armen van geest...

Misschien waren er daar in Rome ook wel een aantal ‘sinterklazen’ die de gladde marmeren vloer van Sint- Pietersbasiliek liever onder hun voeten hadden voelen wegzakken en voortschreden met de troost dat het ceremonieel gewoon een ‘vertoning’ is van een Kerk die aan een grondige grote schoonmaak toe is. Geen zinnig mens die twijfelt aan de waarde van het cultureel belangrijk erfgoed, de architectonische hoogstandjes, de toeristische trekpleisters met historisch gehalte. Doch de pracht en praal, het uiterlijk vertoon en de rijkdommen als 'Kerk' laten doorgaan, geven terecht aanstoot en lokken kritiek uit in een verscheurde arme wereld. 

Hopelijk hebben die gemijterde excellenties oprecht gebeden voor de nieuwe kerkleider die de mensen tegemoet treedt vanuit ervaring, kennis en macht, gedragen door wie wil en niet kan, om structureel te sleutelen aan een eerlijker en rechtvaardiger wereld… Oremus… en als die in de litanie aangeroepen horde heiligen nu ook allemaal een tandje bijsteken….  want opgeven is geen optie, toch?  

De voorbije maanden maakte u geduldig en met respect, het gemis aan dit blogje duidelijk ...En dat terwijl er zoveel te vertellen valt, dat u en ons bezig houdt. Dus:

Als afsluiter van de open deur dag zaterdag loop ik met ons Ann- Marie de laatste ronde in het nieuwe huis van ‘a touch of Rose’.

Bij Roosjes foto in de woonkamer blijf ik vertederd staan, streel even over haar wang, kan ik nooit laten en bedenk wat ze van deze prachtige verwezenlijking in haar naam, vindt, terwijl mijn blik afglijdt naar de ruiker pioenen voor de foto, onze gemeenschappelijke lievelingsroos… ‘missen’ is menselijk… 

“In der Beschräking zeigt sich der Meister”. Daar moest ik aan denken bij de woorden van enthousiaste Schotenaars na hun rondgang door het huis: “dit IS Marie- Rose”.

Nu hier na de hectische weken van ‘laatste hand leggen’, als vervolg op maanden van kopbrekens, zware handenarbeid, afbreken en opbouwen… de sereniteit terugkeert, het zachte licht de kamer inpakt, de laatste klanken in de yogaruimte uitsterven, voel ik hun gelijk.    

Opvoeden en voorgaan in het leven is een taak die men vertrouwensvol en moedig opneemt in naam der liefde. Het geloof en de hoop dat je het goed doet, is echter zonder resultaatsverbintenis, noch minimale kwaliteitswaarborg. De gangbare waarderingsmomenten onderweg steken wel een hart onder de riem: positieve oudercontacten, proclamaties ter bevestiging van inzet en intelligentie, carrièresprongen die woord en daad synchroniseren…maar verbleken bij de vaststelling dat ze vooral tot evenwichtige eerlijke mensen onder de mensen uitgroeien.

Die dankbaarheid overheerst vandaag, gevoed door de overrompeling van sympathie en waardering voor wat de zussen over de dood heen, toch samen waarmaken.…In meter Dina Tersago herken ik een groot stuk Rose… niet enkel uiterlijk, maar ook innerlijk en qua vaardigheden en complementariteit in die nooit aflatende daadkracht met de glimlach…  

Aan de Rijkenhoek 6 in Bornem, getuigt het adres van dit huis voor de rijkdom van gezondheid, al is er geen mens die niets met kanker te maken heeft. De oproep van Kom op tegen Kanker om je tong uit te steken, vertaalt zich hier in een constructieve ongeziene vrijwillige inzet van krachten en middelen. Blijft genezen een kansspel, dan is leven aan de tijd toevoegen misschien even belangrijk zo niet belangrijker, dan tijd aan het leven plakken. 

Bornem geniet de reputatie een warme en vriendelijke gemeente te zijn, al wordt meteen het veel bredere draagvlak voor dit project benadrukt door de insiders: “Hier staan de  schouders van heel klein Brabant en zelfs ver daarbuiten onder.” Meteen gestaafd door de aanwezigheid  van mensen van overal, over de landsgrenzen zelfs… Een bijzonder groot draagvlak. De golf van meeleven toen Roosje overleed, haar dagboeken waar men blijvend kracht uit put en de impact van het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum dat nu bijna twee jaar operationeel is, blijft inspireren tot initiatieven om ‘a touch of Rose’ te verankeren en mensen te verbinden. Een oase in de verzengende en dan weer ijskoude woestijn van ziek zijn, waar vakkundige, onderlegde vrijwilligers hun gewicht in de schaal leggen om tijdens of na de ingrijpende behandelingen, mensen uit dat medicinale keurslijf te halen. De smaakpapillen van het leven te (her)activeren, die een wereld van verschil maken... 

Eenvoudige schoonheid, zachte natuurtinten, practische inrichting met verfijnd oog voor ‘gevoelige’ details, het zijn doorleefde ingrediënten die de betrokkenheid van iedereen accentueren.  

De ruime woonkamer, de stoelen rond de robuuste tafel, waarvan één prominente ‘roze’, verwelkomt elke vrijdag de mensen in het praatcafé. De prachtige keuken waar de diëtiste garant staat voor workshops rond gezond en lekker koken, als chemo er met je smaak vandoor is. Een verzorgd terras met uitnodigende loungemeubelen... niets ontbreekt.

Op de verdieping een aangename lichte wellness ruimte met kaptafel, waar dat ingrijpend moment in de behandeling, intiem en discreet een stuk menselijker wordt. Een aparte intieme ruimte als praathoekje voor de psychologen… omdat praten helpt … Een ruime yoga zaal, waar vakkundig geleerd wordt te dialogeren met het eigen lichaam en op gezonde wijze aan dat noodzakelijk evenwicht te werken… 

Patiënten en families, vrijwilligers, sponsors politieke verantwoordelijken over de grenzen van partijen heen, net als de ziekte zelf overigens,… kwamen en zagen dat het goed is. En nu de laatste sporen van het overweldigend openingssucces zijn opgeruimd, genieten van een zondag om even uit te blazen, wat gezinstijd in te halen.

Want morgen is een nieuwe dag om verder te gaan waar men vorige vrijdag op de vorige locatie gebleven was… met 'a touch of Rose’

 www.atouchofrose.be voor alle uitleg over de stichting,agenda,activiteiten... of  a touch of Rose op faceboek.

Een verhaal van licht en charme…een vleugje nostalgie, passend  bij de tijd van het jaar…

Er was eens, in Syracuse op het eiland Sicilië, vermoedelijk rond 286 een jong meisje met de naam Lucia. Lux, licht… die christen werd toen haar moeder na een bezoek aan het graf van de heilige Agatha op wonderbaarlijke wijze genas... je zou voor minder…

Uit dankbaarheid deelde Lucia haar bezittingen met de armen, wat niet gesmaakt werd door haar heidense echtgenoot die haar ‘aanklaagde’, waarop ze  veroordeeld werd tot  werk in een bordeel. Het verhaal gaat dat ze daar met alle macht en zelfs fysieke kracht  niet toe kon bewogen worden… letterlijke standvastigheid… en toen zelfs de brandstapel haar niet klein kreeg werd ze gedood met een zwaard door de keel …

Staat de waarachtigheid van heiligenlevens zelf misschien ter discussie, de verering trotseert de eeuwen…zoals op 13 december, midden de donkerste dagen van het jaar, het feest van santa Lucia.

Als patrones van ‘het licht in de ogen’ maar ook van prostituees met spijt…, glazeniers,  schrijvers… overleeft haar feest de teleurgang van de kerkelijke kalender.

Vooral in de Scandinavische landen waar het deze tijd van het jaar pas om 10 uur in de voormiddag ‘dag’ wordt en het om 15 uur alweer voorbij is, is Lucia present op zowat alle midwinterse manifestaties.

Dat gebruik inspireerde in de jaren zestig van vorige eeuw !!!  het weekblad ‘De Post’ tot het uitschrijven van een wedstrijd om een Vlaamse Lucia te verkiezen.

Jonge meisjes die zich kandidaat stelden, werden uitgenodigd op een preselectie, waar hun kennis, taal, charme en uiterlijke geschiktheid gescreend werd.

Gezien de reputatie van de heilige Lucia, toch even in de rand vermelden dat het om compleet ‘aangeklede’ kandidaten ging, zonder badpakkenshow of  uitdagende choreografieën…meer een a-typische sollicitatie voor een lichtend moment in een meisjesleven…

Twintig finalisten werden weerhouden om zich een paar weken later in de voormalige ‘tearoom’ van de Innovation op de Meir tijdens een interview aan het publiek voor te stellen.

Daarop volgde een uitgebreid verslag in ‘De Post’ dat zijn lezers aanspoorde te stemmen op hun favoriete Lucia…

Dat leverde een uitgelezen groepje van tien finalisten op, dat herleid werd tot vijf, waaruit tijdens een feestelijk gala in het casino van Knokke dé Vlaamse Lucia werd gekozen. De kans als Vlaamse tegenhanger van de Scandinavische lichtfee de morgen van de Nobelprijsuitreiking de winnaars in Stockholm te mogen wekken, getooid in een lang wit kleed met rood lint, een verse dennenkroon op het hoofd, waarop échte kaarsen ontstoken werden, het mooie lied 'santa Lucia' zingend... deed me dromen.

Ik was 20, stond voor de klas, liep over van idealisme en lichtfee voor 1 dag: het voelde als passend.

Toen de aankondiging in de Post bij ons thuis open op de salontafel lag, was er niet zoveel moed voor nodig om het inschrijvingsformulier op te sturen, vergezeld van een ‘knullig’ zwart-wit fotootje, zoals gevraagd. Lang voor de digitale fotografie kende je het resultaat van een foto pas als het hele filmrolletje opgetrokken was en het 10 dagen na inlevering bij de fotograaf ontwikkeld was... Reken maar dat we toen zuinig omsprongen met het filmrolletje op de Kodak. En een fotootje herdoen, was er niet bij...

Een paar weken later werd  ik uitgenodigd op de preselecties die ik overleefde. Toen de reportage met het stemformulier in het weekblad verscheen, was het enthousiasme van mijn klas enorm. Zeker toen er eentje naar de cinema was geweest en de juf in het Belgavox journaal in de Antwerpse cinemazalen had gezien, iets wat ik tot dan zelf niet eens wist…

Het enthousiasme van de klas inspireerde me om de leerstof in die week een Scandinaafs tintje mee te geven en weetjes over dat stukje Europa in te lassen in mijn lessen, lang voor “Ikea, goed idee” gemeengoed werd…

Zoals het gedoodverfde winnaars wel vaker vergaat, werd ik de Lucia…niet. … maar met publieks- en persprijs kon december 1966 niet meer stuk… Kansen in je leven zien en grijpen, omgaan met succes of teleurstelling… ik hoop dat ik het mijn leerlingen heb kunnen voordoen en meegeven voor het leven. Het inlassen van kwaliteitsmomenten tijdens de donkere dagen na de proefwerken van december, zijn misschien wel de best geconserveerde levenslessen waaraan mijn oud-leerlingen tot op heden, wat aan hebben. Onder de grote kerstboom op de tree  -wie kent nog dat stukje podium voor het bord-  samen zijn. Unieke momenten waar je als juf prachtkansen krijgt om boodschappen te geven zonder te beleren. Luisteren naar wat bij hen leeft, je inlevingsvermogen aanscherpen, heerlijke winterse verhalen vertellen... voedsel voor de ziel.

Als apotheose werd overlegd wie voor één dag lichtfee van de klas kon zijn, steeds op basis van kwaliteiten die er écht toe doen… een keuze die gedragen werd door de klas en steeds dankbaar onderschreven door mezelf. En steeds was er wel een mama die voor een mooie dennenkroon met kaarsen zorgde en héél voorzichtig werden voor even de kaarsjes ook echt ontstoken. Een plechtig ontroerend momentje, waarbij ik de eerste Lucia Annemieke nooit zal vergeten, waarvan de mama een paar maanden eerder naar de hemel was vertrokken.... 

Prachtmomenten die in mijn geheugen, maar vooral in mijn hart gegrift staan en waarvan ik hoop dat ze in donkere koude dagen mijn meisjes van weleer, ‘a touch of light’ bieden.

Nu er steeds meer van die oud-leerlingen ontdekken dat hun juf van toen op facebook zit…vertel ik op deze koude winteravond, een dag na haar naamfeest, weer eens over de Lucia en wens hen allemaal de glans van een flikkerend kaarsje in hun ogen, als pretlichtje dansend, misschien zelfs tussen traantjes door… maar wetend dat morgen een andere nieuwe dag is…  met dank aan Santa Lucia…

Het was slikken vanmiddag, toen ik in de boekenwinkel het prachtig uitgegeven boek: “het Wouwersnestje Alexander, Marnix en de Burgerwolf" bijna eerbiedig en met snel kloppend hart in mijn handen nam.

Het spannend sprookje dat Roosje met- en voor haar twee prinsen schreef, is zopas verschenen als een prachtig uitgegeven boekje.

Een postuum cadeau van een moeder voor haar kinderen op de vooravond van het meest geliefde kinderfeest... Duizenden ouders, grootouders, juffen, meesters en lezende kinderen zelf, keken wekelijks uit naar de verhalen van de twee prinsjes en de Burgerwolf in Dag Allemaal… en leefden de spannende avonturen met hen mee.

Toen weken na Roosjes overlijden men door de voorradige afleveringen raakte, hebben we in haar geest en naar haar aanwijzingen, het verhaal afgerond, zoals aan alle mooie liedjes een eind komt.

De zo vaak gestelde vraag om dit schitterend sprookje als boek uit te geven, is nu door de Standaard Uitgeverij beantwoord met een prachtig uitgegeven kleinood. Het rondt de 'Rose reeks' af zoals ze begon... voor haar zoontjes... en in hen alle kinderen en mama's die ervoor vechten.

Vanop de harde kaft lacht een stralende Marie-Rose me vanuit de medaillon in de bovenhoek toe. “Dag lieveling” kan ik niet onderdrukken, terwijl mijn hand haar lieve gezichtje streelt…

De eenvoudige maar zo sprekende tekening op de kaft van mama in de deuropening van Het Wouwersnestje met haar prinsjes en Amber, blijft voor altijd het beeld van elk bezoek aan hen, zoals het op mijn netvlies geënt staat. Zo was het gewoon. Eenvoudig écht en hartelijk. Ik hoef er maar naar te kijken en voel de warmte weer die ze uitstraalde en ons aller leven kleurde. Het leek toen zo gewoon en onvergankelijk.  

Het 160 pagina’s tellende werkje met inleiding van Frank Vanhecke en mezelf, is prachtig uitgegeven met kinderlijk mooie maar veelzeggende pentekeningen, gedrukt in een aangenaam lettertype, uitermate geschikt om naast voorleesboek, ook door vaardige lezertjes verslonden te worden.  

Beseffen of misschien zelfs weten wat een prachtgeschenk mama hen naliet, zullen haar zonen nu wellicht niet doen, maar ooit vormen zij de bron waaraan ze zich zullen laven en de troost van haar liefde voelen…bagage die ze later zullen uitpakken en dankbaar naar waarde schatten.

Vermoedelijk zal de goede Sint zijn steentje bijdragen in de verspreiding van het sprookjesboek om zo ook ‘a touch of Rose’*, waarnaar de integrale opbrengst gaat, meer armslag te geven.

 * psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum www.atouchofrose.be

Aangekondigd als een globaal nazicht van bel, palofoon, sleutel, wasmachine… levert een 'niet- geheel- onverwacht' positief beeld op van 'ons dorp in de stad’…

Een verhaal van werken aan de samenleving, mag niet beperkt worden tot het blussen van brandjes… in de figuurlijke betekenis uiteraard. Anticiperen is vooruitkijken en de zaken voor zijn... In een liefdevolle relatie heet dat 'je deed het al voordat ik je iets vroeg...' 

Wie de verhalen uit de buik van Antwerpen op dit blogje volgde, of een compilatie ervan meebeleefde in het boek dat zo mooi werd uitgegeven als ‘met de kracht van Marie- Rose, verhalen uit de buik van Antwerpen', kan zich intussen iets voorstellen van ‘hoe het zover is kunnen komen’.

Intussen gaat het goed, met onze ‘kleine’ buik. Het is er met de dag aangenamer leven en dat heeft alles te maken met de mensen die er wonen en die verschillen nogal van elkaar, en blijkbaar toch ook weer niet, want één constante bindt hen: gelukkig zijn....

Langzaam wordt het een steeds wisselende -hoe contradictorisch dat ook mag klinken- gemeenschap, die hoe divers ook, zich bewust is van de ander. Daar draait samenleven om volgens de gulden regel: “niemand leeft voor zichzelf alleen”.

Het is utopisch te denken dat mensen die gewoon een plek om te wonen naast elkaar hebben, zonder impulsen, energie in samenlevingsopbouw steken. Elk van ons kan op een bepaald moment die vonk zijn die overslaat... niet om dood en vernieling te zaaien, maar om te LEVEN.  Al zou men bij het zien van de journaals daaraan twijfelen ...

Niet alleen het gevoel doch ook de wetenschap dat iedereen dezelfde rechten en plichten heeft en respecteert, (en dat ook gecontroleerd = gehonoreerd wordt) verhoogt het evenwaardigheidsgevoel met in het kielzog meer verantwoordelijkheidszin. Dat wakkert in mensen de positieve inspiratie aan en van het een komt het ander. Dat neemt niet weg dat zeker met wisselende bewoning het een perpetuum mobile is...

Grote woorden om eenvoudig te zeggen dat een glimlach naar elkaar, een klein woordje of een hoffelijk gebaar, de naleving van de normen ... mee de sfeer bepalen in een multicultureel wereldje.

Leiding geven (ik noem het liever 'voorgaan') kan uiteindelijk herleid worden tot een soort controlesysteem op een chemisch proces…  Hoe duidelijker de afspraken en de controle op de naleving ervan, hoe makkelijker te realiseren.  De zekerheid dat het niet- naleven consequenties heeft, is daar onlosmakelijk mee verbonden.  Straffeloosheid werkt als memel in een gemeenschap van goede wil...  geen juridische stellingoorlog, maar de kort- op- de- bal methode. Feiten zijn feiten en inmiddels zijn er vaststelmethoden genoeg opdat de scheidsrechter het spel mogelijk houdt. Het matchen van recht en rechtvaardigheid klinkt zo logisch.

De kleine weerzin die sommigen voelen opkomen, bij een beperkte inmenging op het eigen privé domein, smelt als sneeuw voor de zon, bij de ervaring dat die consequent volgehouden inspanning, precies dat eigen privé leven beschermt, de leefwereld beter maakt voor iedereen. Dat de dwarsbomer zich gehinderd voelt... tant pis... so what... minimaal verlies...

Zo vatte een tijdelijke resident het samen toen hij zijn verblijf van enkele maanden hier als ‘the most succesfully experience in years ’ bestempelde.  Nergens ter wereld zei men ‘dag’ als hij in de lift stapte of gaf men raad bij het sorteren van huisvuil… nergens ter wereld werd zo duidelijk en gemotiveerd uitgelegd wat van ieder verwacht werd. Een heel aparte aangename ervaring, die hem opnieuw anders naar mensen deed kijken. Dat zijn momenten die je meeneemt als je uitgeput in slaap valt... momenten die de batterijen opladen naar vernieuwde volle capaciteit. Dat zijn ervaringen die als een pluisje meegedragen worden naar elders en wie weet... zoals het kleine steentje in de rivier de loop kan wijzigen... op termijn de verandering inzet.

Gisteravond hielden we zo'n preventieve handeling, als gericht beleid in plaats van achter feiten aanhollen. Spontaan gingen de meeste deuren open, kon alles gecheckt worden en worden de mankementen eerstdaags aangepast. Een hele klus om met vier vrijwilligers de 118 studio’s op deze vier punten na te kijken, maar de hartelijkheid en de bereidwilligheid van de mensen die het duidelijk waardeerden, liet vermoeidheid overgaan in een weldoend gevoel. Hiermee was de kous niet af, de mails naar de eigenaars van de studio’s waar iets schortte, zijn vorige nacht nog vertrokken en vanmorgen waren de eerste positieve antwoorden reeds binnen. Misschien brengt het anderen op ideeën, met dien verstande uiteraard, dat hier ‘vrijwilligers’ aan het werk zijn die de leuze: 'meer doen met minder, geen woorden maar daden', hoog in het vaandel dragen.

En wat hebben we daaruit geleerd?   Dat het KAN, dat “werkloosheid” relatief is… als er zoveel te doen is… samenwerken aan de eigen samenleving heeft een grote meerwaarde, die niet te berekenen valt, want in het hart past geen “slimme kassa”… Gewoon doen en voelen dat ‘het goed is’ en zien dat het werkt...

Elk van de boeken is nog apart te verkrijgen aan 10 euro per exemplaar. Als trilogie, met de twee prachtige dagboeken "Leve het leven" en "Geloof, hoop en liefde" van Marie- Rose zelf, wordt het boekenpakket aangeboden voor 25 euro. De INTEGRALE opbrengst gaat naar de stichting "a touch of Rose". Een duurzaam gechenk, zomaar of onder de kerstboom, een heerlijke 'touch of Rose' met dubbele werking...  www.atouchofrose.be  

Bestellen kan via myriamvanloon@skynet.be of via info@atouchofrose.be    

In de hemel is het feest… een heel bijzonder vriendenpaar van moeke en vake is herenigd nu ook Rosy is aangekomen.

In een eeuwigheid waar tijd en plaats niet meer van tel zijn, moet de insluiting van elke nieuwe ziel een vervolmaking zijn…zo stel ik me dat voor…

Voor ons bleven ze hun leven lang mijnheer en mevrouw Vermeire. Voor onze ouders waren Rosy en Paul hun eerste buren in de Lange Leemstraat, waar beide jonge koppels na hun huwelijk en de 2^de wereldoorlog… naast elkaar woonden.

Rosy aan wie ik hier een warme hulde wil brengen, runde een speciaalzaak in ‘papeterie’ hartje stad. Ieder jaar was de mooiste kerst- en of verjaardagkaart van hen. En steevast in de zomervakantie konden we –voor ons althans- hun ‘exotische’ reizen volgen: Grenoble, Nice, Menton…  Jaren speelden we er als kinderen ‘kaartenwinkeltje’ mee. We herkenden steeds meteen haar groot, sierlijk, elegant handschrift tussen alle andere correspondentie, toen de brievenbus nog het oog op de wereld was en niet het scherm… 

Terwijl wij een driemeisjeshuis werden, stonden kinderen bij de buren ‘on hold’ tot ze een eigen huis met tuin zouden hebben. Dé voorwaarde om meteen goed te starten. Zekerheid, het stokpaardje van Paul. Alles voorzien, en door het vuur voor zijn gezin.

Natuurlijk belette het hen niet –en zeker Rosy niet- om haar moederhart te oefenen. En dat zullen wij geweten hebben. Alhoewel… pas veel later…

Het heeft niet veel gescheeld of ons Moeke zelf geloofde terug in Sinterklaas toen in het voorspel naar het grote feest van de goedheilig man, geregeld ‘proefbeetjes’ in onze brievenbus belandden… Hun ware herkomst kwam toevallig aan het licht, toen buurpiet op heterdaad betrapt werd…  Heerlijk verrassend: een speculoos sint , roos varkentje of teerling in marsepein, een zakje gouden chocolade munten … “het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar ’t zijn heerlijke herinneringen”…

In ’52 verhuisden we met onze ouders van de stad naar het eigen huis in de ‘residentiële’ (!) Venneborgwijk in Deurne Toen midden in de weide… met koeien die zich schraapten tegen de hofmuur…

Natuurlijk kwamen de stadsburen er op bezoek en gecharmeerd door de landelijke omgeving  werden ze niet zo veel later, opnieuw …buren.

Eens het mooie huisje- tuintje een feit, werden ze zelf ouders.

Een wolk van een zoon, de trots van zijn ouders.

Een pienter kereltje dat zoals alle kleine jongetjes plegen te doen, veel te snel groeide. Onderhuids bewust van zijn onschatbare waarde, vond hij een probaat middel om zijn stukje privé- terrein te verzekeren: een terrarium in zijn kamer!

Rosy kon er de gruwel niet van verhelen en als ze er gejaagd over sprak, deelde je haar koude rillingen … tot het lot haar ter hulp kwam…toen zo’n glibberig ‘monster’ het hazenpad koos en daarmee het terrarium verbannen werd.

Een vijver met ‘gouden’ vissen werd het vader- zoon compromis… al viel er in die dagen dan weer geregeld een hongerige reiger uit de lucht…  De heel expressieve wijze waarop ze die belevenissen vertelden,  leidde in de vriendengroep vaak tot hilarische taferelen…

Paul kon met zoveel superlatieven vertellen, terwijl Rosy heerlijk zo aanstekelijk lachte terwijl ze steeds weer aan zijn lippen hing.

Intussen vlogen alle kinderen uit en in de drukte die de nieuwe starters veroorzaakten, was maar één constante: de tijd die gestaag wegtikte… maar het ontging ons allemaal…

De eerste Lichtmis (2 februari) in het nieuwe millenium kwam het er eindelijk van. Hoe lang liep ik al rond met de gedachte om de ‘old friends’ van mijn ouders eens bij elkaar te brengen zodat ze alles uit het collectief geheugen nog eens in de groep konden gooien.

Het werd een heerlijke middag waar het er bij momenten heftig aan toeging. Het was heerlijk het hartelijke gelach te horen en de wangen te zien blozen…

Natuurlijk was het vroeger beter. Ook al werd dat  niet overtuigend bevestigd door de verhaalflarden die ik tussen het aandragen van pannenkoeken en potten thee/koffie opving…

Maar tussen de regels van de openbare aanklagers, hoorde ik de advocaten van de verdediging… die gelukkige mensen vertegenwoordigden. Tevreden mensen. Ze hadden goed geboerd, brave kinderen, bleven relatief gespaard van de ergste kwalen en zagen er allemaal nog prima uit…

“Ik was geen kind en kon dus weten, dat dit voorgoed voorbij zou gaan…”

Toen haar echtgenoot Paul kort na ons Moeke overleed, leek de final countdown ingezet: Moeke, Paul, Jof, Albert, Vake…  gingen Jos, Jules en Jean achterna en nu nam ook Rosy de laatste trein… eentje die jammer genoeg nooit staakt…

Goede reis, lieve mevrouw Vermeire, bedankt voor de vele lieve keren dat je er was, ons een hart onder de riem stak, terwijl wij het wellicht veel vaker hadden kunnen doen… je blijft een vrouw uit de duizend.

Uw naam zal hier om meer dan één reden (!)… altijd met veel liefde uitgesproken worden. Een prachtige naam, perfect passend bij prachtige mensen…ook uw touch of Rose zullen we nooit vergeten.