In de hemel is het feest een heel bijzonder vriendenpaar van moeke en vake is herenigd nu ook Rosy is aangekomen.
In een eeuwigheid waar tijd en plaats niet meer van tel zijn, moet de insluiting van elke nieuwe ziel een vervolmaking zijn zo stel ik me dat voor
Voor ons bleven ze hun leven lang mijnheer en mevrouw Vermeire. Voor onze ouders waren Rosy en Paul hun eerste buren in de Lange Leemstraat, waar beide jonge koppels na hun huwelijk en de 2de wereldoorlog naast elkaar woonden.
Rosy aan wie ik hier een warme hulde wil brengen, runde een speciaalzaak in papeterie hartje stad. Ieder jaar was de mooiste kerst- en of verjaardagkaart van hen. En steevast in de zomervakantie konden we voor ons althans- hun exotische reizen volgen: Grenoble, Nice, Menton Jaren speelden we er als kinderen kaartenwinkeltje mee. We herkenden steeds meteen haar groot, sierlijk, elegant handschrift tussen alle andere correspondentie, toen de brievenbus nog het oog op de wereld was en niet het scherm
Terwijl wij een driemeisjeshuis werden, stonden kinderen bij de buren on hold tot ze een eigen huis met tuin zouden hebben. Dé voorwaarde om meteen goed te starten. Zekerheid, het stokpaardje van Paul. Alles voorzien, en door het vuur voor zijn gezin.
Natuurlijk belette het hen niet en zeker Rosy niet- om haar moederhart te oefenen. En dat zullen wij geweten hebben. Alhoewel pas veel later
Het heeft niet veel gescheeld of ons Moeke zelf geloofde terug in Sinterklaas toen in het voorspel naar het grote feest van de goedheilig man, geregeld proefbeetjes in onze brievenbus belandden Hun ware herkomst kwam toevallig aan het licht, toen buurpiet op heterdaad betrapt werd Heerlijk verrassend: een speculoos sint , roos varkentje of teerling in marsepein, een zakje gouden chocolade munten het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar t zijn heerlijke herinneringen
In 52 verhuisden we met onze ouders van de stad naar het eigen huis in de residentiële (!) Venneborgwijk in Deurne Toen midden in de weide met koeien die zich schraapten tegen de hofmuur
Natuurlijk kwamen de stadsburen er op bezoek en gecharmeerd door de landelijke omgeving werden ze niet zo veel later, opnieuw buren.
Eens het mooie huisje- tuintje een feit, werden ze zelf ouders.
Een wolk van een zoon, de trots van zijn ouders.
Een pienter kereltje dat zoals alle kleine jongetjes plegen te doen, veel te snel groeide. Onderhuids bewust van zijn onschatbare waarde, vond hij een probaat middel om zijn stukje privé- terrein te verzekeren: een terrarium in zijn kamer!
Rosy kon er de gruwel niet van verhelen en als ze er gejaagd over sprak, deelde je haar koude rillingen tot het lot haar ter hulp kwam toen zon glibberig monster het hazenpad koos en daarmee het terrarium verbannen werd.
Een vijver met gouden vissen werd het vader- zoon compromis al viel er in die dagen dan weer geregeld een hongerige reiger uit de lucht De heel expressieve wijze waarop ze die belevenissen vertelden, leidde in de vriendengroep vaak tot hilarische taferelen
Paul kon met zoveel superlatieven vertellen, terwijl Rosy heerlijk zo aanstekelijk lachte terwijl ze steeds weer aan zijn lippen hing.
Intussen vlogen alle kinderen uit en in de drukte die de nieuwe starters veroorzaakten, was maar één constante: de tijd die gestaag wegtikte maar het ontging ons allemaal
De eerste Lichtmis (2 februari) in het nieuwe millenium kwam het er eindelijk van. Hoe lang liep ik al rond met de gedachte om de old friends van mijn ouders eens bij elkaar te brengen zodat ze alles uit het collectief geheugen nog eens in de groep konden gooien.
Het werd een heerlijke middag waar het er bij momenten heftig aan toeging. Het was heerlijk het hartelijke gelach te horen en de wangen te zien blozen
Natuurlijk was het vroeger beter. Ook al werd dat niet overtuigend bevestigd door de verhaalflarden die ik tussen het aandragen van pannenkoeken en potten thee/koffie opving
Maar tussen de regels van de openbare aanklagers, hoorde ik de advocaten van de verdediging die gelukkige mensen vertegenwoordigden. Tevreden mensen. Ze hadden goed geboerd, brave kinderen, bleven relatief gespaard van de ergste kwalen en zagen er allemaal nog prima uit
Ik was geen kind en kon dus weten, dat dit voorgoed voorbij zou gaan
Toen haar echtgenoot Paul kort na ons Moeke overleed, leek de final countdown ingezet: Moeke, Paul, Jof, Albert, Vake gingen Jos, Jules en Jean achterna en nu nam ook Rosy de laatste trein eentje die jammer genoeg nooit staakt
Goede reis, lieve mevrouw Vermeire, bedankt voor de vele lieve keren dat je er was, ons een hart onder de riem stak, terwijl wij het wellicht veel vaker hadden kunnen doen je blijft een vrouw uit de duizend.
Uw naam zal hier om meer dan één reden (!) altijd met veel liefde uitgesproken worden. Een prachtige naam, perfect passend bij prachtige mensen ook uw touch of Rose zullen we nooit vergeten.
Dit berichtje (kopie aan het eind van dit blogje) zat vorige week in mijn mail .
De doorgestuurde lijst verwijst, voor alle duidelijkheid, naar instellingen in NL en ik heb dan ook de namen van de begunstigde bestuurders niet weerhouden, wegens irrelevant. Het gaat om het principe.
Nu vandaag in weer en wind honderden vrijwilligers de straten afschuimen voor 11.11.11 komt de mail van 5 november me voor de geest, samen met een incident uit mijn kindertijd Een halve eeuw geleden werd na de zondagsmis jaarlijks het paarse papieren bloempje, met dat venijnige ijzerdraadje aan verkocht, ten voordele van de blinden Tot op een dag dat kleine bloempje onderwerp werd van heftig gevoerde gesprekken onder de grote mensen De ware toedracht ontging me, te jong, maar de verbolgenheid van de mensen in discussie, herinner ik me nog levendig. Het leek plots of de massale verkoop van de paarse mini- corsages overal en altijd één grote farce waren geweest en de blinden er niets van zagen. Blijkbaar was er een of andere bloempjesverkoper voor zichzelf begonnen.Ik herinner me niet meer of er nadien geen bloempjes meer GEkocht dan wel VERkocht werden. Feit is dat het schenden van vertrouwen verregaande gevolgen kan hebben.
Decennia geleden, mijn echtgenoot nog een opkomend talent en het begrip headhunter nog prematuur, kreeg hij -bij nader inzicht- een hallucinant voorstel om CEO te worden van een organisatie die wereldwijd fondsen zou inzamelen voor kinderen. Een prachtinitiatief dat economisch- en sociaal engagement vereiste en ons beiden als concept kon warm maken. Toen echter de legale- en extra legale voorwaarden op tafel lagen, werden we ongemakkelijk Naast onbeperkt 'comfortabel !' reizen voor het hele gezin, wagen met chauffeur, bonus op behaalde targets ook nog eens een riant loon piekend boven de verloning in de indsutriële sector en dat om een leger vrijwilligers te motiveren en mobiliseren om mensen tot geven te bewegen.
Carrière, graag. Maar niet zo Leven met een masker, verhalen opdissen om mensen solidariteit aan te praten, wilden we er gratuit bijnemen, niet riant bezoldigd. Dat voorstel en de bedenking dat met de voorgestelde verloning al heel wat leed kon worden verzacht beledigde blijkbaar de toenmalige headhunter
Toch zou het jammer zijn, mochten dergelijke berichten een alibi zijn om solidariteit en financiële hulp te staken. In tegendeel het moet inspireren tot een transparant en gecontroleerd systeem van solidariteit. Iedereen kent de impact van ontwikkelingshulp die verkeerd terechtkomt, corruptie in de hand werkt en meer kwaad dan goed doet. Intussen wordt grof geld verdiend aan vernietigingswapens, worden wellicht conflicten 'ondergronds' uitgelokt en aangewakkerd, met datzelfde doel: GELD.
Intussen willen we ons niet meer sussen met de hoop dat er toch wel IETS van onze solidariteitsbijdrage op de juiste plaats zal terecht komen.
Een administratieve cel voor ontwikkelingssamenwerking, waarvan het totale budget opgaat aan kosten voor accommodatie en verloning van de ambtenaren ... is compleet overbodig en moet opgedoekt worden.
Feestelijkheden, organisaties, verkopen ten voordele van waar na alle onkosten, reclame, eten en drinken op de voorbereidende vergaderingen, huur, taksen maar een percentage voor het goede doel overblijft, is de naam van ten voordele van niet waard Het is een aalmoes na een leuk event... ook goed, maar niet ten bate van...
Een vrijwilligersorganisatie die echter alle krachten bundelt en met veel inzet, moeite en vermoeidheid, belangeloze medewerking een evenement organiseert waarvan elke eurocent ingezet wordt waar het zijn doel bereikt is lovenswaardig. INTEGRAAL schenken is een woord dat geen nuance verdraagt
En daar zijn duizenden vrijwilligers met de beste bedoelingen steeds weer toe bereid. Niet in de spotlights, maar elke dag opnieuw en vaak bij de kleinsten, de minsten, de zieken, de ouderen, de armen zo maar
Respect voor die vele honderden die dit weekeinde koude en nat bezweren en met geloof, hoop en liefde willen helpen.
11.11.11 roept dit jaar iedereen op om de moordende klimaatsverandering aan te pakken en in diezelfde nieuwsuitzending flitsen dan zonder overgang beelden voorbij van een rally, waar met gierende banden een levensgevaarlijk parcours wordt afgereden, met vervuilende uitlaten van autos die tot wrakken worden herleid en dan, ja blog ik dit stukje protest met een zweem van weemoed ter overweging; terwijl de rode poppy's neerdwarrelen door het 'gat in de Menenpoort', bijna symbool voor het gat in de ozon... getuigend van de waanzin van misbruikte m8. Wanner zal de échte 'last post' kunnen geblazen worden... en het dan langer dan één minuut stil blijven... in de hele wereld...
Onderwerp: Fw: Fwd: *** goed doel, ja mijn ..... ***
Hieronder vinden jullie een lijstje met bestuurders van "Goede Doelen", zoals dat heet en hun daarbij passende jaarsalarissen ! Die personen moeten er keihard voor werken {?} hoe durven ze! Ik hoop van harte dat jullie niet zullen verzaken en dat de bestuurders op jullie broodnodige gulle giften kunnen blijven rekenen !
Daarbij nog extra legale voordelen (reizen, leaseauto) !
Terwijl ik dit stukje maak, kijk ik aan tegen een hoge stapel boeken Met een vorkliftje binnengebracht Dierbare boeken, die in vele duizenden huiskamers blijkbaar binnen handbereik liggen
Terwijl ik de stapel bekijk, probeer ik me voor te stellen hoe ik ze aan de man zal brengen en vermits opgeven geen optie is, weet ik dat ze hun veelzijdig nut nog zullen bewijzen
een dierbare vriend naast het bed of op de salontafel
een hartverwarmend geschenk voor iemand die u dierbaar is
een hart onder de riem voor wie een positief duwtje kan gebruiken
een schitterend pakje onder de boom
een collectors item
een thing of beauty as a joy for ever
een integraal goed bestede gift
een hebbeding, prachtig uitgegeven met schitterende fotos
een relatiegeschenk voor uw klanten
Hoe is het zover kunnen komen, vraagt u zich misschien af.
Bij de uitgever liggen boeken twee jaar na uitgave blijkbaar onder de voet en moeten plaats ruimen voor nieuwe titels Zo ook de dagboeken van Roosje.
Zelfs de uitgever had het er moeilijk mee om die twee pareltjes Leve het leven en geloof, hoop en liefde aan het snippermonster te offeren, terwijl ze nog heel lang voor veel mensen een bron van kr8 kunnen zijn, a touch of Rose op cruciale momenten.
En zo blijft het snippermonster op zijn honger zitten
In die dagboeken vertelt Roosje met een lach en een traan haar verhaal, zo herkenbaar voor al wie ver of dicht weet wat ziek zijn betekent. Deel 1 tot de genezing, deel 2 enkele maanden later de laatste rondes
Geen droevig verhaal ook al loopt het niet af zoals ze geloofde, hoopte
Wel boeiend en humoristisch geschreven, recht uit het hart, bovendien prachtig uitgegeven, met schitterende fotos geïllustreerd.
Dagboeken die de lezer meetronen door de drukke dagen van een tedere, bekwame, liefdevolle mama van twee jonge kinderen, die in haar strijd tegen kanker ook met een stukgelopen huwelijk moet afrekenen, maar dat op een wonderbaarlijke wijze aanpakt. Hartverwarmend en ontroerend mooi, en vooral ook inspirerend.
Marie- Rose, de vrouw uit één stuk, onvervangbare moeder, historica, politica, die uiterlijke schoonheid verinnerlijkte en zoveel harten beroerde in haar weg naar de essentie van leven.
De opbrengst van de tienduizenden verkochte boeken schonk ze zelf nog aan Kom op tegen kanker. In heel veel Vlaamse gezinnen ligt Leve het leven en Geloof, hoop en liefde als een leidraad binnen handbereik.
Eigenlijk ben ik er zeker van dat die lezers nog gezinnen kennen waar het boek ook een hart onder de riem zou zijn. Met heel wat feesten in t verschiet waar verinnerlijking niet ver weg is, wil ik deze boeken graag onder de aandacht brengen.
In prijs verlaagd, hopen we dat ze nog in veel meer gezinnen kunnen gelezen worden en tegelijk willen we de psycho-sociale welzijnshulp zoals aangeboden in de stichting a touch of Rose voor kankerpatiënten en hun families uitbreiden en toegankelijker maken .
Ontstaan van de stichting. In haar laatste maand, met de beste zorgen omringd, vertelde de verpleging dat lang niet alle zieken die kleine extras die het allemaal de moeite waard moeten blijven maken, kunnen bekostigen. Daarop beloofde Roosje om daar na haar genezing, werk van te maken. Ze zou dat voor iedereen mogelijk maken en er de financiering voor vinden Zelf kreeg ze die tijd niet meer, maar ik ben overtuigd dat ze de belofte van haar oudere zus Ann- Marie meenam naar daarboven, dat haar laatste wens zou vervuld worden.
Samen met een grote groep vrijwilligers om en rond het ziekenhuis waar Ann- Marie longarts is, werd een pracht intitiatief opgezet het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum: A touch of Rose. Intussen in de wijde omtrek van wat het groot Klein Brabants ziekenhuis heet, geroemd voor die extras tijdens en na de zware behandelingen waar de patiënt en zijn familie zon nood aan hebben.
De inzet van de vrijwilligers is dan wel gratis, maar licht, warmte en materialen vallen niet uit de lucht. En daarvoor worden werkingsmiddelen bijeengebracht door . ondermeer die stapel boeken die de versnipperaar kon verschalken te verkopen.
Wie nog graag één of beide dagboeken wil, haalt daarmee een dierbaar kleinood in huis, dat geregeld ter hand zal worden genomen om dat vleugje Rose te proeven.
Ze worden nu verkocht aan de dumpingprijs van 10 per stuk en wie er de kracht van Marie- Rose: verhalen uit de buik van Antwerpen bijneemt, geniet van de speciale trilogieprijs van 25.
Hoe meer de stapel hier krimpt, hoe meer het budget voor de stichting aangroeit en heel wat gezinnen van kankerpatiënten die touch of Rose aan den lijve zullen kunnen ervaren.
Geef een seintje en ik bezorg u 1, 2 of 3 boeken. U verzekert uzelf of aan wie u schenkt, onvergetelijk mooie uren leesplezier en misschien wel a touch of Rose die het leven voorgoed verandert En tot de laatste eurocent gaat naar de stichting, in dankbare herinnering aan Roosje.
Intussen is het sinds die afscheidsdag in februari al voor de 21 ste keer, weer de 8ste. De 8 die kr8 geeft en me z8 herinnert aan de oneindigheid die ons allen w8
Lichaamstaal die boekdelen spreekt De jonge Van Grieken overleefde de leugendetector niet en bevestigde, met zijn naam als ondersteunende factor, nogmaals het failliet van zijn partij. De aankondiging dat Vlaams Belang- jongeren niet meer van de platte provocerende stijl van de oude garde houdt, dat de plaat is grijsgedraaid bleek een misleidend alibi voor media-aandacht.
Dank u Indra, (geboren in dezelfde maand en jaar als Marie-Rose... ) dat u als journaliste de historische woorden van Marie- Rose van januari 2007 in herinnering bracht. de plaat is grijsgedraaid, dat al wat vreemd-, vals is. Maar de herinnering van de jonge man, reikte niet zo ver...
Haar open geest en juiste terminologie had voor de partij het tij kunnen keren en een breed Vlaams bewustzijn kunnen realiseren. Ze werd binnengehaald door de grote leider Dewinter die haar touch of Rose voor zijn partij zag zitten, niet- beseffend dat het meer dan een mooie glimlach was: ze meer was dan een ja- knikkend poppemieke, dat visie en charisma had, de weg bereidend naar een nieuwe lente.
Die ontdekking bezorgde de partijtop al gauw schele hoofdpijn. Ze bracht hun comfortabele positie veel beloven, weinig geven in het gedrang sois belle et tais- toi Tot dan teerde VB op vermeende verontwaardiging over een cordon dat de poppenstoet van een 'win for live' verzekerde, maar politiek die om de politieker draait, mist zijn doel.
Ja Indra, u heeft gelijk. Marie- Rose was de eerste die openlijk de kat de bel aanbond en het met haar (politiek) leven bekocht. Zij vond het niet kunnen dat een politieke gesubsidieerde partij zich onmogelijk maakte voor beleidsdeelname. Van binnenuit werkte ze hard aan verandering van het misleidend discours als kiezersbedrog, want onuitvoerbaar. Ze won de harten van de militanten, wiens ogen ze opende, dat op die manier geen enkele verzuchting voor een betere samenleving bespreekbaar zou worden. Haar natuurlijke charme vond de juiste ingang voor een duidelijk en eerlijk gesprek over de gevoeligheden in de samenleving binnen (bijna) alle geledingen van de partij. De enorme achterban die al lang aanvoelde dat de vlag de lading niet meer dekte, sloot haar in zijn hart. De taal die zij sprak was dezelfde als die van de mensen, die het veralgemenende sloganeske polariserende taalgebruik niet langer relevant vonden. Duidelijke maar aanvaardbare taal omtrent afspraken van gelijke rechten en plichten met een bruikbare stok achter de deur voor wie niet horen wil, is de echte weg naar rechtvaardigheids- en veiligheidsgevoel. En niet enkel het gevoel.
Roosje was als bloesem in de nieuwe lente.
Bedankt Indra. Goede journalistiek om de nieuwe VB-jongeren voorzitter er nog eens op te wijzen. Dat hij onder een vals voorwendsel aandacht kreeg, had u duidelijk door en bekocht hij met liters angstzweet. Kritiek in dat bastion blijft voorlopig beperkt tot een zielige poging en tot zolang zal de winter niet verganghen en luidt een nieuwe lente met een grijsgedraaide plaat ook geen nieuw geluid in ook al noemt de jongeman het een evergreen zet die ploat af
Het weer is al in de sfeer. Grijs en somber. De tuinmeubelen zijn opgeborgen, het buitenwerk 'beperkt' zich tot bladeren keren... 'hoe zere vallen ze af de zieke zomerblaren...'
Even kijken of de winterjas de zomer overleefde. Winterpantoffels en laarsjes komen weer vooraan in de kast te staan Houtblokken voor de open haard worden dagelijks aangevuld, de thee met citroen staat binnen handbereik Zondag alle uurwerken weer een uurtje terugdraaien in een laatste poging nog wat extra licht te jatten... en dan cocoonen... je zou de gezelligheid binnen vergeten, na een zomer buitenleven.
1 november nadert. "Wat zijn heiligen, oma"... tja... "mensen als u en ik, die hun best doen" en dan maak ik van de gelegenheid gebruik om een 'gedecoreerde' heilige uit Diest voor te stellen aan de jonge generatie.: Sint Jan Berchmans. "Aan die jongen vroeg de meester wat hij nog zou doen, als hij zou weten seffens dood te gaan". "En de jongen antwoordde: "voortspelen, want dat moet ik nu doen." Het antwoord kon mijn publiek bekoren, maar een zou mij dan toch nog snel een dikke knuffel geven... Je zou voor minder smelten.
"Dus, kon ik vervolgen, zijn er heel veel heiligen en er komen er elke dag nog bij, mensen van goede wil die hun best doen, overal ter wereld"... "Maar er zijn toch maar 365 dagen met een heilige op de kalender?" Snuggere opmerking van een kritische nazaat en tegelijk een kans voor open doel: "dat zijn de voorbeelden die we kennen, maar er zijn er miljoenen meer wiens naam geschreven staat in de palm van Gods hand en alleen dat heeft belang"... De vraag naar de afmeting van de hand of beschrijfbare ruimte, bleef gelukkig achterwege... ooit vertelde mijn oma me hetzelfde... en ik doe het ermee... het mysterie van het leven... later als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten... misschien nog niet zo'n slecht vooruitzicht... als je het eens uit die hoek bekijkt.
Her en der zijn mensen nog druk in de weer op het kerkhof: de grafsteen wordt geschrobd, het perkje gerakeld. Eerbetoon aan de geliefden. Soms in schril contrast met graven met hoog Halloween gehalte. Oordeel niet en je zal niet geoordeeld worden. Wie weet welk schrijnend verhaal schuilt achter een vervallen graf.
De serene majestueuse 'kerkhofblomme' die deze tijd van het jaar de eerste vorst uitdaagt, is intussen al geruime tijd verdrongen door de frivolere veelbloemige variant. Ook het wit verkleurde naar paars, geel, dieprood. Minder doods zetten ze tijdens de novemberweek, heel wat kerkhoven in bloei... In andere landen branden kaarsen op de graven in de donkere dagen, en overal herinneren mensen wat hen bindt met die zijn voorgegaan.
Begraafplaatsen zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar gekeerd. Crematie heeft het pleit gewonnen tegenover traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Begraafplaatsen hebben iets magisch. Levenden die ronddolen in het verleden. Een oase van rust, bezinning, aanvaarding, besef van vergankelijkheid. Wie nooit de stilte of de sereniteit ervan ervaart, mist een enorme dimensie van zijn bestaan. Vanaf het eerste moment van leven, is iedereen ten dode opgeschreven.
Als ik daar nu zo eens op terugblik, herinner ik met een zekere verbazing dat waar ook ter wereld we kwamen, de begraafplaatsen me aantrokken. Ook ons Roosje had dat. In de vele maanden dat mijn man in het buitenland verbleef, wandelde ik geregeld met de kinderwagen op de nieuwe begraafplaats van Merksem, vlakbij huis. Terwijl de jongste ongestoord sliep en ik op de open vlakte zon en wind voelde met tussen die zwijgende aanwezigheid in de verte het geruis van de snelweg als mantra, overviel me de noodzakelijke rust om er weer moedig tegen aan te gaan, met onze drie kinderen. Het voelde als een gemeenschapsplaats, zoals we 's avonds ook naar de maan wuifden, die papa aan de andere kant van de aardbol onze groetjes overbracht. Een ritueel dat ik nu met de kleinkinderen deel. Ik kon hen geruststellen dat als het niet 'kon', Janneke Maan me toch vertelde dat we aan elkaar dachten... Een opluchting dat hun 'vergetelheid' geen brokken maakt.
Niet enkel de beroemde begraafplaatsen zoals in de grote Europese steden Milaan, Parijs, Antwerpen maar ook die in andere werelddelen, zoals Egypte, Mexico, China zijn stuk voor stuk stenen encyclopedieën, prachtige monumentale bouwwerken boven familiekelders, als uiterlijke schijn over dynastieën die vaak meer verhullen dan bloot geven. Maar ook dat is heel leerrijk.
Oorlogskerkhoven, proeven bitter. De mensheid op haar wreedst. Overal ter wereld waar bloed het pleit moest beslechten en militaire kerkhoven de wreedheid numeriek gestalte geven, liggen vreedzaam tussen geschoren groene oases, de rijen stille getuigen van de wreedheid die jonge levens offert voor de vrijheid van anderen. Gegeven is gegeven, bewijzen we wel het waard te zijn, er iets uit te leren???
In sommige culturen zijn begraafplaatsen herleid tot confronterende elementen in de natuur die duidelijk maken dat wij hun lening van de volgende generaties, erfden een verantwoordelijkheid die te weinig ernstig genomen wordt. Dat hebberige, die korte termijnvisie, die drang naar hier en nu ten koste van alles en iedereen, het gouden kalf vereren... verklaart deels de over- bevraagde psychiatrische hulp Misschien kan een kerkhofbezoek die wachtlijsten wat verlichten?
Dood wordt soms zelfs idyllisch op die kleine begraafplaatsen rond de plaatselijke kerkjes in landelijk gebied. Daar voel, zie en hoor je nog wat hen bond aan dat stukje heimat. En dan bid ik voor die onbekenden dat heimwee aan de andere kant van de oever, niet bestaat, net zo min als tijd zodat wachten en verlangen, pijnloos overgaan in vervulling. Pijn en verdriet gaan niet mee naar de overkant.
Als het is volbracht - tijd en plaats onbekend- begint een nieuw verhaal. We worden allemaal deel van het verleden waar de hiërarchie bepaald is door niet 'wat', maar WIE we hier zijn, in de betekenis van 'wat' voor mens...
Alles vergaat tot stof en as, de kist, het lichaam, de kleren, het geld ... Enkel de ziel, de herinnering aan een geliefd iemand die ons verder helpt op de weg naar hetzelfde, blijft... geven we weer door...
In hierna hangen we alleszins niet af van de taxatie door beïnvloedbare beoordeelaars, we zijn er oncamoufleerbaar écht. Geen toekomstplannen of loze goede voornemens, de facts and figures liggen vast. Hoe die eruit moeten zien, maken we nu en hier. Elke dag met 'a touch of Rose'.
Dat is de ware betekenis van de 'zalige hoogdag' die mensen elkaar (vroeger dan toch) dezer dagen wensten...
Alle vakantiebestemmingen zijn blijkbaar volgeboekt voor dit novemberverlof, het kerkhof voor velen wellicht veraf maar het logboek van ons leven is niet te verschalken, slaat geen seconde over, reist overal mee, dag en nacht... En binnen afzienbare tijd ligt ook voor ieder van ons de definitieve en echte afdruk van ons leven onder een pot chrysanten of in de Rosengarten, zoals het monument op bijgaande illustraite en is onze plaats in het verleden voorgoed beslecht, in eeuwigheid. Amen
Foto's : Rosengarten en engel op begraafplaats Ohlsdorf 391 ha groot park kerkhof bij Hamburg Duitsland.
Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds
Dat ene zinnetje uit het Franse leerboek uit de lagere school is blijven hangen
Waarom net dat? Misschien door de herinnering aan de gure herfstwind die tussen het spleetje van de voortanden van zuster Adhemar over de klas joeg, telkens ze dat zinnetje met extra s- op ons afvuurde.
Maar ook een lichte vorm van voyeurisme zal ons aan de geschreven reality soap van la famille Duval, Paul et Marie, niet vreemd geweest zijn.
Die initiatie Frans werd in mijn lagere schooltijd ik denk vanaf het 4de leerjaar- facultatief aangeboden NA de normale lestijden. Zoals daar ook waren de speciale turngroep, de muziekacademie, het koor, en vanaf het vijfde leerjaar, twee keer per week de catechese in aanloop naar de plechtige communie
Ieder jaar in de herfst hoor ik ze weer zelfs meerdere keren. Toch moeten een paar elementen meezitten om het plaatje compleet te maken. En vandaag klopt het quasi allemaal.
Op weg naar onze brievenbus door een zee van roestbruine schoonheid, hoor ik ze weer ritselen onder mijn pantoffeltjes: de gedroogde bladeren die de saaie kasseien met een zacht dik tapijt bedekken. Geen vast tapijt, want bij elke stap dwarrelen ze op en leggen zich comfortabel een eindje verder weer neer. En de zon danst mee en wisselt vormen en kleuren als in een kaleidoscoop. Een frivool klank- en lichtspel, voor wie het zien wil.
En daar zijn ze weer, de woorden uit de herfst van mijn jeugd!!!
«Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds. » Elk jaar opnieuw als de tijd rijp was, haalde ik het zinnetje boven en nu hoor ik mijn leuke Rose het ook weer aanvullen: en hoe schrijf je séchées en waarom Een glimlach en wat herfstdauw in mijn ogen bewijzen hoe mooi het allemaal was
Weekend - bijzonder weekend - de zon is van de partij, de temperatuur zacht, de hemel open en een paar heel leuke ideeën in de aanbieding. De korf met houtblokken is binnengehaald. Als straks de avond valt, de buikjes vol en de hartjes gerust zijn, zullen de vrolijk dansende vlammetjes weerkaatsen op de gezichtjes terwijl het zachte knisperen van de haard al het mooie van de dag in het geheugen brandt.
Door het glazen gewelf van de orangerie zullen we voor het slapengaan opkijken naar alle sterren aan de hemel en voelen dat de hemel nooit ver weg is
Wees maar zeker dat we het De Wever moeilijk gaan maken (GvA 15/10/2012 p 7)
Deze uitspraak uit 2 rode monden maakt de overdonderende keuze van de Antwerpenaar voor verandering, aannemelijk.
Dat de nieuwe ploeg in duidelijke bewoordingen belooft werk te maken van het evenwicht tussen recht en plicht, geven en nemen, woord en daad betekent het veranderen van bestaande gewoontes.
Tussen woord en daad zal de nieuwe ploeg derhalve niet alleen wetten en bezwaren vinden, maar ook slechte verliezers Maar de kiezers vertrouwen erop dat de kr8 van de verandering m8iger zal zijn dan de pogingen om ze te verijdelen. Toch typeert die uitspraak hoe diep de liefde voor hun medeburgers zit Tot een paar uur voor de cijfers hard werden gemaakt beweerden ze dat de stadslijst alle Antwerpenaren goed wilde bedienen. Niet dus, want 38% onder hen gaan ze t moeilijk maken .
Foei jongens, weer niet goed bezig. Niets geleerd van een andere hardliner die nu de verdere opwarming van de Schelde afwacht om erin te springen. Niet doen nu daar eindelijk terug gezonde vis zwemt
Een vleugje Rose in de politiek, zou dat niet mooi zijn?
Evenwichtige verhoudingen maken tussen onderlinge verschillen en daarmee de sleutel in het slot omdraaien en de deur openen naar welzijn voor iedereen.
Liefst wil ik de verzuurde uitspraak in mijn sub- titel aan de teleurstelling van een verliezer toeschrijven en er niet verder op parafraseren of polariseren.
Bart De Wever is straks de burgemeester van iedereen die van deze stad houdt en er ook naar handelt, naar godsvrucht en vermogen, met ruimte voor creativiteit, diversiteit, kleuren en soorten steken, zolang we samen waken dat de contouren en de spelregels geëerbiedigd worden.
Om dat noodzakelijke respect voor alle mensen van goede wil te waarborgen en een grotere bewustwording van ieders maatschappelijke verantwoordelijkheid aan te moedigen, is een goed functionerend ontmoedigingsapparaat voor de stoorzenders noodzakelijk.
In de euforie van gisteravond ademde t stad een micro klimaat geen vijandsbeeld, het geloof, de hoop en de liefde dat het ANDERS kan, heeft de keuze voor verandering cijfermatig mogelijk gemaakt.
De tang die onze samenleving decennia in een verkrampte greep houdt, moet worden opgeborgen. Het wij- en zij verhaal is oubollig en net als het rode 'gratis- verhaal' op.
Gratis is geen vies woord als je niet uitdeelt wat niet van jou is, toch. Maar uit eigen kunnen mag je eindeloos gratis geven: inzet, dankbaarheid, glimlach, zorg, tijd investeringen met een hoge toegevoegde waarde aan een stad om lief te hebben .
Grote politieke beslissingen zijn strategenwerk. Maar een stad leefbaar maken, betekent spinnen en verankeren van een duurzaam weefsel. Daarin een stukje van iedereen verweven maakt ook écht van iedereen en komt de zorg om het warm, netjes, betaalbaar, genietbaar, vreedzaam te maken op vele schouders terecht. Samen rechten en plichten torsen en erover waken dat ze gerespecteerd worden, zonder onderscheid.
De kr8 van verandering het kan, we zijn er dagelijks getuige van in de buik van Antwerpen Opgeven is geen optie.
Lets face it, was de eerste kreet die ik uitschreeuwde als antwoord op de onverschilligheid die heerste in het woonblok met 118 studios aan de Antwerpse Boulevard.
Een oproep om niet langer weg te kijken van mistoestanden. maar in tegendeel te anticiperen.
Wie deze blog al een tijdje volgt of het boek de buik van Antwerpen gelezen heeft, weet wat niet wegkijken betekent en waar het toe kan leiden.
Dit inleidend stukje naar aanleiding van het nieuws over misbruik allerhande. Het ene rioolputdeksel na het andere gaat eraf. Maar na de stank? Wat dan? Wie pakt het aan? Hoe? Telkens te horen: ja we wisten het maar deden niets geeft me een vreselijk vieze smaak.
Melden, ja. Aan wie en wat doet die ermee. Wat intussen met de kwetsbaarheid van het slachtoffer. TV spotjes over kindermishandeling want het houdt inderdaad niet vanzelf op. Steeds variaties op eenzelfde thema, met schade die toeneemt tot ze onherstelbaar is als je lijdzaam toekijkt. Verantwoordelijkheid is nooit vrijblijvend. Geen domein lijkt te ontsnappen.
De nog maar eens opgewarmde kost over doping in de wielrennerij, legt het goed bewaarde publiek geheim eindelijk bloot Bovenmenselijke inspanningen zouden gecontroleerd worden na een glas en een plas en dat steeds minder middelen sporen nalaten wordt als winst opgetekend. Moest al die R&D in onderzoek naar ziektes gebeuren, in plaats van naar gemaskerde doping Maar brood en spelen leidt de massa handig af van de echte problemen. Al eeuwen Slechte punten voor de mensheid die zich zo laat inpakken
Een geneesmiddel om doodzieke mensen misschien te helpen, mag niet toegediend worden, want onvoldoende getest Zijn die sporters misschien misleide betaalde proefkonijnen van de pharma industrie? Is dat wetens en willens. Kennen ze de risicos? Het lijkt erop dat de grote kunst onbetrapt blijven is
Machtsmisbruik over lichaam en ziel.
De sporter die gebruikt, de sportbegeleiding die het weet, blijkbaar soms oplegt, verslaggevers die er helden van maken, hen de hemel in prijzen, de commercie die niet belangloos financiert en de supporter die voor gek staat in zijn blind geloof in superman.
Iedere burger is gehouden aan meldingsplicht van misbruik, van grensoverschrijdend gedrag, pesten .en toch moet vaak eerst een drama gebeuren voor de tongen loskomen.
De geit en de kool sparen is utopie zwijgen is medeplichtig zijn. Misbruik staat loodrecht op vertrouwen. Vertrouwen gebruiken om macht te ontwikkelen over anderen om die dan te misbruiken is laakbaar, maar wordt misdadig als dat kwetsbare mensen in een slachtofferrol dwingt.
Dat kwetsbaar slaat niet uitsluitend op zwakke of onmondige mensen of kinderen. Het gemis aan respect voor deze mensen, die moeten beschermd worden en als makkelijke prooien worden gebruikt, is in één woord walgelijk. Speculerend dat hun getuigenis als minder toerekeningsvatbaar wordt beschouwd is een vruchtbare bodem voor ziekelijke geesten, perverten, manipulators om hun machtswellust bot te vieren.
Maar ook heel mondige mensen doen wel eens beroep op professionele hulp op cruciale momenten in het leven, maar die lopen er dan weer niet mee te koop. Deze vorm van hulpverlening krijgt een ferme dreun door de recente gebeurtenissen die de geloofwaardigheid en het professionalisme ter discussie stelt.
De uitgezonden signalen van gedupeerden, worden zo vaak genegeerd. Lets face it. Maar daar mag het niet bij blijven. Geloof me, als je kijkt en ziet, kies je niet voor makkelijk te betreden paden. Dader ontkent, slachtoffer verbergt maar ook menselijk opzicht, valse getuigen, het vermoeden van onschuld tot het tegendeel bewezen is, getraumatiseerde loyaliteit en niet in het minst de rechtspraak zelf zijn obstakels die de weg naar de waarheid bemoeilijken. Aan handen en voeten gebonden door onontwarbare lianen van wetten is onze rechtsstaat een paradijs voor minder goede bedoelingen.
Dat nu juist in die sector van geestelijke gezondheidszorg verschrikkelijke zaken aan het licht komen, versterkt beslist de vaste wil van veel bezorgde mensen om het welzijn van wie klein of zwak is, te helpen beschermen.
Collectieve verontwaardiging is een belangrijke eerste stap. Maar zonder vervolg, een maat voor niks. Protest alleen verandert niets als mensen op cruciale beleidsplaatsen niet persoonlijk gemotiveerd worden om woorden van protest in daden van handelen en voorkomen om te zetten. Cijfers van zelfmoordgedrag, faalangst, hechtingsproblemen, pestgedrag, seksuele intimidatie die herleid blijven tot werkgelegenheidsprojecten voor doctoraatsstudenten of instituten voor de statistiek, zijn verloren energie en middelen.
Flagrante schendingen van de eigenwaarde, zeker van de minst mondige mensen in een samenleving, zijn misdaden tegen de mensheid zelf.
Vaak zijn de gevolgen daarvan pas zichtbaar en/of aantoonbaar jaren later wat geweten sussend werkt: het zal wel koelen zonder blazen.
Laat dat nu net een pijnpunt zijn waar we met honderden grootouders maar ook duizenden mensen wier relatie spaak loopt, willen aan werken.
Dat ene huwelijk dat vroeger officieel op de klippen liep is vervangen door die paar die nu de stormen overleven maar de wetten waarop vechtende echtelieden zich kunnen beroepen als ze er onderling niet uit raken, zijn blijven staan bij de uitzondering, van wat nu de regel is.De schuld- en boetevraag doet totaal niet ter zake wanneer het belang van kinderen op tafel ligt en daar dragen we met zn allen verantwoordelijkheid in.
Het notitieschrift dat ik nu reeds jaren bijhoud door de pijnlijke confrontatie met deze problematiek- helpen uitgroeien tot een groenboek, waarvan beleidsverantwoordelijken een witboek zullen maken om recht rechtvaardiger te maken. Want wetten zijn politieke materie.
Mijn vele confrontaties met ouders in splijtende relaties, gesprekken met grootouders en hun verdriet om het kleinkinderenleed en bewust van de gevolgen van turbulenties op hun ontwikkeling, mijn latente kennis van de bekommernis van Jeugdzorg, de ervaring met de rechtspraak: al die onmacht raakt mij diep en maakt pijnlijk duidelijk dat daar dringend aan gesleuteld moet worden. De al overbelaste justitie, aan handen en voeten gebonden door achterhaalde wetten, is herleid tot een scheidsrechter zonder monitoring en boven de hoofden van kinderen met zeer kwalijke gevolgen op lange termijn.
Onze generatie mobiele en jong- van- geest grootouders kunnen de onmisbare constante factor zijn in het leven van kinderen op de wip. Vaste grond als stevig fundament voor een stabiele bouw... Geen machtsgreep, gewoon tradities, ervaring en levenswijsheid als bagage meegeven aan kinderen als voorschot van de omgekeerde pyramide die ze straks torsen.
Een doordenker om samen actief aan de slag te gaan, met a touch of Rose en de kr8 van verandering.
Met haar vader in de vertrekhall in Zaventem op weg naar China...
8 oktober, klokslag 8 uur. De klok in de kerktoren maakt de herinnering aan die m8eloze 8ste februari nu al 20 maanden geleden levend.
Met nog een doos gevulde omslagen met verkiezingsfolders bij me, beslis ik even buiten te blijven. Bijna instinctmatig neem ik de straat langs en over het ziekenhuis, de serviceflats en aan het eind van de straat het kerkhof. Ik proef de herfst en ril in mijn trui, terwijl de vredige stilte een stevige ruis vertoont van snelheid op de autostrade. Mensen onderweg naar-of van huis.
Janneke Maan laat verstek gaan, verstopt achter dichte wolken waaruit zachtjes een ragfijn druppeltjesgordijn sijpelt. De pijnscheut die door me heen flitst, weer ik resoluut af door nog intenser te speuren naar de gleuf in de deuropening, waar ik de omslag met daarin de folder van Bart met papa en Bart met Rose laat binnenglijden. Aan de andere straatzijde doemen tientallen verlichte ramen op in het Jan Palfijnziekenhuis. Achter elk daarvan een exclusief verhaal van vreugde, verdriet, angst, pijn, eenzaamheid. zachte handen, troostende woorden. Van geloof, hoop en liefde.
Het herinnert me aan de nachten dat ik van bij Roosje vertrok, niet wetend wat de volgende dag zou brengen Bezorgd om haar nacht vooral. Zoveel liefde die verschrikkelijk veel pijn deed waar geen kruid tegen gewassen was. Maar het herinnert me ook aan de zalige momenten in het Moederhuis waar ik met mijn pasgeboren kind vol vertrouwen haar toekomst tegemoet zag, overtuigd alles te kunnen doen om die voorspoedig en vooral liefdevol te maken. Daar ben je zo volledig door ingenomen dat voor je t weet die eigen dochters moeder worden. En weer doe je vanuit je hart, dezelfde belofte voor de toekomst van je kleinkinderen.
Het zout van de langs mijn wang glijdende tranen lik ik op, me realiserend dat het enkel lukt met een tot glimlach omgevormde mond. A touch of Rose. Ik ben het haar verplicht.
In mijn hand houd ik de omslagen steviger vast dan nodig, terwijl ik in het donker de toegang tot zoveel verschillende brievenbustypes tracht te ontcijferen: de ene klep kiepert naar binnen, de andere moet ik naar buiten hijsen, van nog een andere moet het dak gelicht worden en af en toe pak ik in een borstelige tochtstrip. Het geeft me een hoog fort Bayard gevoel waar de kandidaten onverwacht met hun hand in een spinnenbokaal terechtkwamen Voorzichtiger dan noodzakelijk, laat ik elke omslag in de brievenbusgleuf glijden met de wens dat hij bij het openen even mag vertederen. De politieke boodschap volgt vanzelf wel.
Geen idee of het ooit eerder gebeurde dat in verkiezingstijd naar een specifieke folder GEVRAAGD wordt? Nu dus wel. Roosje blijft onder de mensen, waar ze zo graag vertoefde.
Aan Bart die trekt, papa die duwt en alle idealisten die zich engageren, geeft Marie- Rose de N- VA gemeenteraadslijst vleugels. Samen met u hoop ik dat we hen op 14 oktober de sleutels aanreiken om de deur te openen naar een nieuwe gouden eeuw die heel Vlaanderen op sleeptouw kan nemen.
I am a (realistic) dreamer, but I am not the only one.
En daarom hebben we er het volste vertrouwen in dat niemand deze historische kans laat liggen zodat we met een gerust geweten de toekomst tegemoet gaan. Is het niet meer voor ons, we zijn het onze kinderen en kleinkinderen verplicht.
« Iedere voorzitter wil graag het laatste woord. Maar dat is aan U, volgende zondag. ».
Met die zin rondde Goedele Wachters het groot debat op één af.
Geen idee welk deodorant merk dit optreden sponsorde maar de lichaamstaal van de gladiatoren sprak een verlangen naar straf spul uit.
Slechts één grimas weerstond de vergelijking met een glimlach. Van de andere gezichten kon je het pijnlijk bewijs lezen dat de verandering eraan komt en er geen ontkomen aan zal zijn.
De nog resterende zeven dagen voor het verdict zullen vooral de 30% twijfelende kiezers geviseerd worden Wat willen ze nog horen of zien om overtuigd te raken?
Met de draagtas aan de schouders -met prachtfoto van Roosje en haar prinsjes, het dierbaarste geschenk ooit dat onder haar laatste kerstboom voor mij lag- gevuld met verkiezingsfolders van mijn echtgenoot, heb ik de ganse middag gebust. Daarbij kwamen veel leuke herinneringen boven aan de verkiezingscampagnes van Roosje.
Het werd een fikse, leerrijke wandeling op deze zonnige zondagmiddag, met een paar hartverwarmende ontmoetingen en gesprekken. Zelfs met bussers van andere partijen.
Mijn respect voor de facteur kreeg een sterke opwaartse druk, na de kennismaking met de variaties op één thema: brievenbussen.
Onwillekeurig dacht ik aan Toon Hermans en zijn tango van het blote kontje.
Voor de aardigheid geef ik het hier nog even mee de billen zijn vervangen door bussen.
Het valt me op dat bussen op elkander lijken Vooral wanneer je ze wat langer kan bekijken Er zijn er bij die lijken uitgesproken geinig Er zijn er andere, die zeggen mij maar weinig Ik vind dat bussen ook iets hebben van gezichten Je ziet meteen of ze neven zijn of nichten En ik zag 2 trieste bussen in het water staan Van waarom komt hier nou nooit eens iemand aan Ik ben niet kritisch, maar de meeste bussen staan Of ze hebben van die rare kreukels in de wangen Je hebt belegen bussen en ook hele blitse En chagrijnige mensen hebben van die spitse
Zou het associëren met muziek dan toch genetisch bepaald zijn???
Zon buurtwandeling levert ook een aantal erg aangename ontmoetingen, waarbij Marie- Rose nooit veraf was. Doet zon deugd, blijvend te voelen dat ze leeft.
Ook al passeert morgen al voor de 20ste keer op de kalender weer de 8ste. En staat om 8 uur s avonds de tijd even stil bij dat onwezenlijk moment waar leven en dood van rol wisselen maar ook elke keer haalt de kr8 het op de onm8 en gaan we door.
En daarom duw ik de lijstduwer bij de gemeenteraadsverkiezingen van Antwerpen, met de k8 en de m8 van een engel in onze rug.
Volgende zondag rekenen we allemaal op elkaar om de noodzakelijke verandering op gang te brengen.
Een gezamenlijke solidaire eerste stap in de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen om opnieuw samen een stad te maken om lief te hebben.
Een bedenking die vannacht door me heen stoof terwijl buiten het staartje van een of andere draak van een orkaan, nog wat nazwiepte als dat al de stilte is, wat zal dan de storm zijn, vroeg ik aan mijn klepperend rolluik.
Nu de pakken drukwerk -tja, de bomen zijn toch al geveld- slinken en de boodschap quasi verdeeld is, vraag ik me af hoe er in andere gezinnen dan die van kandidaten mee wordt omgegaan. Wordt daar op een foto of een tekst commentaar gegeven? Wordt er over partijprogrammas gepraat, worden ze vergeleken, getoetst op haalbaarheid, woorden uit het verleden aan daden gekoppeld???
Een bloemlezing van de propaganda is één grote belofte voor een hemelse samenleving op aarde, waar 'the sky the limit is'.
Iedereen krijgt de belofte van bevoorrechte klant. Enkel even een bolletje tekenen.
Na het bekijken van Koppen gisteren op één, waar we ons Rose met onze jongste kleinzoon op de wekelijkse afspraak missen nu de nieuwe generiek loopt, kan je enkel bedroefd vast stellen dat het kwaad IN de mens zelf steekt.
Voor wie de quote miste: Het gratis proefpakket dat door een soort enquêteurs op de Antwerpse Meir (en wellicht ook elders op drukke winkelassen) aangeboden wordt, blijkt een betalend abonnement te zijn. Valse verkooptruc, en ja, je moet niet zomaar tekenen, hè dus niemand vertrouwen is de boodschap leve de samenleving!
Pittig practisch detail: je kan dergelijke praktijk voor de rechtbank aanvechten. Dat klinkt als gooi het in de groep, of moet ik schrijven op de berg. Wanneer komt het voor, hoeveel kost je advocaat, wat recupereer je uiteindelijk als je er ook nog een maagzweer mee kweekt om van een hartinfarct nog maar te zwijgen
Om een advocaat zal je niet verlegen zitten nu er volgens de laatste cijfers van de populatie studenten in de faculteit Rechten, nog een paar duizend in de maak zijn. Vermits die als gratis- verpakte verkooptruc vaak een studentenjob is, kan het best zijn dat als over enkele jaren uw klacht voorkomt, gedupeerde en verkoper oog in oog staan. LOL.
Terug naar de verkiezingen. Op reis door het Vlaamse land is het aanbod van politieke kleuren steeds meer een agrarisch gegeven. In tuinen en weiden staan/liggen borden broederlijk- en zusterlijk naast elkaar met rode-, gele-, blauwe-, groene ... kandidaten in de aanbieding. Eigenlijk best humoristisch dat het boer Bavo worst weze wie er zijn grond bemest
Je kan al dat plak- en drukwerk -in crisistijd notabene en ik word tureluurs van de budgetten die daarmee gepaard gaan- best met a touch of Rose bekijken, zodat het tenminste nog een beetje boeiend wordt.
Luister naar hun woorden maar wees u bewust van het vakmanschap van mediatrainers en fotografen. Over hun werk moeten we niet oordelen, wel over de personen die ze ons voorschotelen. In de kiescampagnes moeten de kandidaten echter niks bewijzen, zelfs niet uitleggen hoe ze de financiering zien van wat ze beloven. Ze mogen vrij dromen rondstrooien, wakker worden is voor de dag na de verkiezing. En geen rechtbank die je uw stem teruggeeft als je je bedrogen weet. Dan is het alweer 6 jaar tanden knarsen terwijl het water naar de zee loopt en woestijnvorming verder gaat.
In debatten het eigen programma debiteren, is zoals de van buiten geleerde catechismus opzeggen. De kandidaat die bekent niet alle punten van partijprogrammas te kennen, die erkent niet op alle terreinen beslagen op het ijs te komen, maar die bereid is te luisteren om dan zijn kennis en ervaring ten dienste te stellen. Daar kan ik me tenminste iets bij voorstellen. Een woord dat het toetsen aan daden kan weerstaan, een woord dat een resultaatsverbintenis inhoudt. Dan wordt willen, kunnen.
Wie in debatten kan luisteren om dan in de afgemeten minuten daarop te anticiperen met de zienswijze van wie hij vertegenwoordigt, krijgt van zijn politieke achterban bij een evaluatie misschien wel het verwijt de anderen het onderwerp van discussie te laten bepalen. Maar de aandachtige luisteraar ervaart het als de essentie van politiek. Meningen op elkaar afstemmen, niet polariseren. De strijd aanwakkeren is de beste garantie om een conflict onoplosbaar te maken. Die constructieve voorstellen moeten de mensen tot stemmen bewegen. Met een zeer duidelijke meerderheid die in je oplossingen gelooft, is een redding nabij. En op dat keerpunt staan we straks op 14 oktober. Durven we veranderen, wagen we het het roer om te gooien? Of is de leeuw nog bij de tandarts voor de laatste extractie? Een steen verleggen doe je met velen... samen.
De samenleving is een tijdelijk verblijf op een planeet die aarde heet. Het is als een huurcontract, je woont er samen en dus gelden rechten en plichten waardoor 'leven' die naam waard is. Het kan, met een leider die kan begeesteren, maar vooral die een voorbeeld geeft. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Als het op bezuinigen aankomt, begin dan bij jezelf. Bewijs dat niet alleen de zon voor niets opkomt. Er is zoveel te doen dat ieders leven mooier en beter maakt, zonder dat je moet tellen. Dagelijks bewijzen honderdduizenden vrijwilligers het in de schaduw van de 'grote lichten'...
Dan schiet de dodenrit van doctorandus P, in de versie van ons Marie- Rose tijdens de finale van MissVlaanderen me terug voor ogen. De afvallingskoers waarmee ze de strijd onder kandidaat-missen parafraseerde en pas ik ze toe op de poppenstoet van kandidaten die nu de revue passeren.
En dan, heel af en toe, zie ik een waarachtig iemand.
Iemand die niet alles op één hoop gooit.
Iemand die zich als potentieel roerganger afvraagt hoe het zowel voor de bovendekse- als benedendekse passagier een behouden vaart wordt.
Iemand die beseft dat respect en verantwoordelijkheidsgevoel de échte eerste steen is voor een sociaal woningbeleid.
Iemand die beseft dat een veiligheidsgevoel begint bij veiligheid.
Iemand die vecht om recht rechtvaardig te maken,
Iemand die zijn woord niet breekt uit eigenbelang...
Iemand die moedig tegen de stroom in blijft varen als het doel stroomopwaarts ligt.
Iemand die het leiderschap voelt als een dienst en geen gunst van de kiezer.
Iemand voor wie geld een middel en geen doel is
Iemand die niet aan woorden maar aan werken zijn liefde voor het leven wil doen merken.
Benieuwd wie op 14 oktober de vox populi achter zich krijgt om mee aan het roer van het schip in woelig water te staan in de poging de storm tot bedaren te brengen.
Onbesliste kiezer, ik weet het wel. En het zal niet perfect zijn, maar de verlegde steen zal voor een ander vaarwater zorgen en dat is waar het nu om gaat... succes met uw keuze.
Een lijstduwer is de laatste kandidaat op een kieslijst.
En dat is op de lijst voor de nieuw te kiezen gemeenteraad van Antwerpen, inderdaad
Wellicht de enige kandidaat die vÓÓr de stemmen uitgebracht zijn, écht zeker is van zijn zetel en waar men hem voorlopig althans ook niet uit krijgt jammer, dat zou pas n verkiezingsstunt zijn
Intussen ruikt het hier naar drukinkt die walmt uit een stapel affiches, folders en een paar dozen omslagen voor verkiezingsdrukwerk
Wil iemand een affiche aan het raam of een sticker voor de auto aarzel niet hem zichtbaar maken voor potentiële kiezers is de moeilijkste opdracht... wie hem kent en aan 't werk zag en ziet, weet het wel... al pakt hij er niet mee uit.
De verkiezingsfoto's tonen mijn man op wielen ... niet iets waarmee hij te koop loopt. Betekenen die beelden nu het einde van een tijdperk waarbij ik hem zo onzichtbaar mogelijk op de plaats delict afleverde: achter een katheder aan de universiteit, op het podium van een wereldcongres, aan tafel voor keiharde onderhandelingen met tegenvoeters, waar die verdomde dienstweigerende benen geen spelbrekers mochten zijn...
En dan herinner ik me de woorden van ons Rose die haar vader, geconfronteerd met die vreselijke beperking, opbeurde door te stellen dat Roosevelt de Verenigde Staten wel wist te leiden vanuit een rolstoel en derhalve opgeven geen optie was. Dan besef je als ouder dat woorden wekken, maar voorbeelden strekken...
Een politieke lijst duwen vergt kr8. Als die niet in de benen steekt, dan moet ze van hoger komen. En die is er in overvloed. Van deze Morel wordt verw8 om na een leven van werken en plicht, de opgedane kennis en ervaring in te zetten in de grootste stad van Vlaanderen, met 'a touch of Rose'. Als wereldburger, met de dicipline van een reserve luitenant- kolonel, als man van zijn woord, maar ook als vader en een op handen gedragen opa... zet N-VA een bekwame speler op het schaakbord van een multiculturele havenstad... en dat kan alleen elke Antwerpenaar ten goede komen.
Genoteerd op plaats 55, voorlopig nog zonder stip, vormt hij het sluitstuk van de N-VA lijst. Een stem voor de kop en de staart, verzekert de perfecte combinatie van jong en oud, droom en daad, weten en kunnen, geloven en hopen, durven en doen, maar allebei met 'a touch of Rose'...
Op markten, braderijen of café, zal je de lijstduwer waarschijnlijk niet tegen het lijf lopen Van recepties in een rolstoel herinnert hij zich vooral handtassen die in zijn gezicht bengelen en zit hij met zijn neus letterlijk in andermans zaken maar je voelt misschien wel zijn stille kr8 achter heel wat initiatieven die voor werk, zorg en innovatie moeten zorgen. Geen verkiezingsimago, maar gedrevenheid, kr8 en m8 die uitgaat van aanhoudende inzet, gebaseerd op kennis en ervaring, die verder reikt dan voordeur of achtertuin en gelouterd is door het leven zelf.
Dat ons Roosje een beslissende rol heeft gespeeld in de beslissing van haar vader om ja te zeggen op de vraag van Bart De Wever, lijdt geen twijfel. Of zich dat straks ook vertaalt in stemmen, is een open vraag, maar één ding is zeker: Ons Rose heeft gelijk gekregen. Wielen in plaats van benen doen niets af aan de kennis en ervaring die een cosmopolitische stad als Antwerpen nodig heeft om aan te kunnen wat komt en die handschoen neemt haar vader nu op zodat haar werk kan verder gezet worden.
Bedenk, achter die zittende lijstduwer staat jawel, ook wel de duwer van de rolstoel aangepord door de kr8 van een engel en samen delen we het geloof, de hoop en liefde dat met een Morel int stad, verandering écht gestalte kan krijgen valse hoop bestaat niet... dat bewijzen is ook een opdracht voor opa's...
Geen idee of er een causaal verband is, maar ik vond het opmerkelijk dat meteen na het verschijnen van het boek de buik van Antwerpen Bernard Arnault Frankrijk voor België wil ruilen.
Monsieur Arnault is de eigenaar van Louis Vuitton, Moët et Chandon, Hennesy en Frankrijks rijkste burger. Nu begrijp ik het glaasje bubbels bij de aankoop van een handtas... toch geen koppelverkoop
Heeft zijn marketeer in het boek misschien de foto van "mijn" Louis Vuitton opgemerkt? Heeft hij de grote baas gewezen op dat rollend mormel dat beschreven staat als Louis Vuitton, maar nergens terug te vinden is in de historiek van alle jaargangen catalogi van zijn gerenomeerd bedrijf. Kan ik hem straks aan de deur verwachten en doet hij een bod op mijn exclusief model?
Property rights zoon en stiefkleinzoon, juristen gespecialiseerd in dat rechtsgebied, zullen me hopelijk terzijde staan... maar laat ik alvast mijn verdediging al preventief voorbereiden.
Hoe kom ik erbij een plastieken trolley door het leven te rollen als mijn Louis Vuitton. Zoals vaak is de waarheid vrij eenvoudig en meteen een pledooi voor whats in a name. Het vehikel op wieltjes dankt zijn nominatieve upgrade aan de wet van actie en reactie.
Een winkelafspraak met ons Roosje die startte in de parking van het gebouw, kreeg (zoals wel vaker) een uitgestelde start: containers checken, bellenlijst aanpassen, brievenbuslabels aanbrengen, een praktisch probleem van een of andere bewoner oplossen... waarbij ik dan uit mijn LV een schroevendraaier of een lamp of een gordijnhaakje tevoorschijn toverde, maakte dat Roosje een beetje geïrriteerd door het uitlopend oponthoud verzuchtte: waarom loopt mijn mama niet rond met een Louis Vuitton in plaats van met die bak.
Spreek en uw mond gaat open, zei ik, voortaan is die bak mijne Louis Vuitton. En dat is hij gebeleven. We hebben er nog heel wat mee afgelachen, zeker wat daar soms uit te voorschijn kwam en komt...Intussen is hij wereldberoemd in ons dorp in de stad...
Dat deze uitspraak van mijn oma me vanmorgen te binnen schiet, heeft te maken met het gejoel op de speelplaats van het schooltje achter ons op deze droge zonnige eerste schooldag, nu al aan de eerste speeltijd van het nieuwe jaar Gisteravond herinnerde ik mij mijn eigen ouders, onze papa, meester in het kaften.
Ze lagen op tafel, de rollen blauw papier, zijn lat en schaar. Er kwam geen centimeter plakband aan te pas, dat moest zo perfect aanpassen. Maatwerk. Pure klasse.
Als kers op de taart in zijn prachtig handschrift, onze naam op de etiketten met het merk van de school in goudopdruk, dus ook de klasagenda: mijn meest begeerde en symbolische kleinood, boordevol nog te beschrijven bladzijden. Dit jaarlijks tafereel werd door ons moeke altijd vertederd gadegeslagen met de weerkerende waardering: dat doet niemand onze pa na Toen ik al wat ouder was vertelde ze mij dat ze altijd zijn mooie handen had bewonderd en in mijn herinnering zie ik die al kaftend
Intussen legde ons moeke de uniformen klaar, de schortjes, turnzakken met turnpantoffels die stijf stonden van het witsel.
Het laatste avondmaal was telkens een moment met een preek, zoals wij dat toen noemden wellicht verveelde het ons, maar dat liet je toen niet merken en nu blijkt dat ik me quasi ieder woord herinner.
Er zijn twee plaatsen in een klas: één achter en één voor de lessenaar (pupitter, zei onze papa).
Achter de lessenaar staat iemand die u veel te vertellen heeft, iemand waar je veel van kan leren, iemand die je voorgaat en voor die lessenaar zitten jullie. Een jaar lang krijg je kansen om slimmer en wijzer te worden met aan de meet de prijzen. Alleen wie vanaf de eerste dag goed start, wint.
Onze degelijke lederen boekentassen, meerjaars exemplaren, de onderkant voorzien van een antislijtlaagje boenwas, ontvingen de blauwe invasie in de verdeelvakken als was het een heus sorteercentrum.
Rechtopstaand als een scheidingswand, onze lederen pennendoos met twee geslepen potloden, (zo kon onze slijper thuisblijven en niet voor afleiding zorgen) een aan de familieinktpot volgetankte vulpen een gom met zachte en harde kant, een regeltje van 15 cm én een echte bic. Onderaan in de boekentas als een bodempje lag ook een houten lat van 30 cm meestal met reclame op van de Algemene Spaar- en Lijfrentekas, waarbij ook aan schoolsparen kon worden gedaan Weet je nog wel???
Jaren later stond ik aan de andere kant van de lessenaar, zag ik al die ogen vol verwachting en dacht dankbaar terug aan de preken van weleer.
De vaders en de moeders van deze kinderen, vertrouwden wat hen het liefst was in dit leven, aan mij toe. Een ongelooflijk voorrecht met een enorme verantwoordelijkheid.
Vier keer heb ik vijfentwintig 12-jarigen de wereld mogen helpen ontdekken. Leerstof onder het stof uitgehaald, opgeblonken in de wetenschap dat blinkende materie aantrekkelijker is.
Na dat zesde leerjaar wenkte de humaniora. Ik was de laatste trede naar adolescentie. Een mooie, maar kwetsbare fase in hun leven en op veel terreinen bepalend voor de groeiwijze naar volwassenheid. Normen en waarden meegeven naast de verplichte leerstof een hele uitdaging.
De onvoorwaardelijke trouw, hen beloofd in het begin van het schooljaar, heb ik naar best vermogen gestand gedaan, vermoed ik. Ik ben mij alleszins tot op vandaag bewust, dat woorden wekken, maar voorbeelden strekken.
En ook al liep het al eens mank, de aanpak van elk conflict is meestal bepalend voor het resultaat: escaleren of oplossen. Rechten en plichten, daar is geen weg tussen. Confrontatie met de gevolgen, sociaal en structureel helpt de onderliggende oorzaak bloot te leggen en dan aan te pakken.
Ik voel mezelf glimlachen... decennia later ben ik dus toch niet fundamenteel veranderd. Lets face it daar begint het dus nog altijd mee.
Intussen is het stil geworden op de speelplaats. Iedereen terug de klasjes in? Wellicht. En dan gaat de telefoon. De oudste kleindochter. Zonder nieuws, want de groten beginnen pas vanmiddag. Maar ze heeft vanmorgen de zus uitgeleide gedaan. Die zit nu in t zesde en zo te zien, hadden ze elkaar veel te vertellen, want ze zag ons al meteen niet meer staan, lacht de wijze grote zus
-En jij? Beetje stress, want de klassen zijn door elkaar gemixt en het is afwachten wie terug bij wie zal zitten..
- Eender hoe of wat, er is altijd nog de speelplaats en daar socialisen jullie naar believen, toch?
-Ja, das waar oma, je hebt gelijk.
Zolang ze dat beamen, komt het allemaal wel goed
En toch, toen gisteren de studentjes in het dorp in de stad toekwamen, was het alvast voor eentje zichtbaar emotioneel wat zwaarder, toen de familie huiswaarts keerde.
Heb ik liever zo, zei de vader die zijn kleine grote dochter de noodzakelijke knuffel gaf met de wijze woorden komt helemaal goed en dat was al zo, toen het in haar studiootje al naar lekker eten rook
We zijn dus vertrokken tuut zei de trein en de statie was weg goede vaart aan iedereen.
Al moest het van heel ver komen mijn internaatsperiode in Onze-Lieve-Vrouw Waver waar onze lerares aardrijkskunde- maar ik kan bij God niet meer op haar naam komen- het vermogen bezat om de natuurelementen zodanig te beschrijven, dat je ze bijna aan den lijve ondervond
Zeebeving, vloedgolf, gletsjer, geiser, orkaan, tyfoon, vulkaanuitbarsting, georkestreerd ballet van hemellichamen de wijze waarop zij het ons verkocht, was veel meer dan les geven... Misschien was het kleine spleetje tussen haar voorste tanden en het daarbij horende geluidje van subtiel ontsnappende lucht, al dan niet bevochtigd met minuscule ragfijne druppeltjes extra pedagogisch materiaal. Hoe kan je beter het ontstaan van een regenboog verklaren dan tegen het zonlicht staand, de lichtbreking gestalte geven Zij deed het we hingen aan haar lippen.
Leerkracht/leerling, ze verhouden zich als communicerende vaten. Hoe boeiender de verplichte materie wordt aangebracht, hoe groter het absorptievermogen en de houdbaarheid van wat geleerd wordt. En daar draait het bij 'leren' om...
Toen ik gisteren voor het slapengaan, zoals elke avond de hemel afspeurde naar mijn vaste 'date', kwamen die aardrijkskundelessen van weleer me terug levendig voor de geest.
Tegen het donkerblauw van de nacht, danste de maan tussen plukken wolk. Het ene moment was ze er, het volgende onvindbaar, al liet ze er in haar volle glorie geen twijfel over bestaan present te zijn.
Bij momenten kleurde ze boven de felverlichte wolken lichtblauw
Blauwe maan, zo heet de tweede volle maan als ze het klaarspeelt om 2 keer in één maand te verschijnen. Omdat de maancyclus 29 dagen telt in tegenstelling tot de maanden die 1 of 2 dagen meer tellen, komt in net geen 3 jaar, een volle maan twee keer in één maand voor
Gisteravond was ze die naam waardig, want écht blauw blue moon die mijn nachtgroet van elke avond richting kleinkinderen kleurde. Een uniform blauw tintje... een knipoggje naar waar 1 september voor staat...
A touch of Rose in hemels blauw het is eens wat anders...
Aan iedereen die vandaag en het waren er velen, met bloemen, kaarten, berichtjes zelfs een in de lucht geschreven verjaardagswens ons Roosje herdachten op haar 40 ste verjaardag, hartelijk bedankt.
Zoals ze de kunst verstond iedereen en alles aan te voelen, toen ze nog gewone sterveling hier op aarde was, doet ze dat nu zeker en nog beter als of waar ze ook is
Elke dag, maar zeker op dagen als deze, missen we haar en de prinsjes enorm begrijpen we het ene al niet, het andere nog veel minder.
Al wordt een feest nooit meer als voorheen, de touch of Rose is nooit veraf.
Daarom deden die vele lieve attenties zoveel deugd, zeker van die schare vele echte vrienden die zoveel meer om haar gaven dan alleen maar om haar gulheid.
Zij die de échte Rose graag zien, haar zo missen, wetend dat de leegte nooit opgevuld raakt, maar gelukkig zijn haar te kennen en te koesteren in wat ze ons naliet. Geloof, hoop en liefde... en haar rotsvaste overtuiging dat 'valse hoop niet bestaat'...
We hebben haar hier thuis vandaag rustig gevierd. Zoals het voor tante Rose betaamt, wel de bubbels losgelaten, de taart aangesneden en veel over haar gepraat terwijl ze er de ganse tijd glimlachend mooi bij stond te wezen: een echte engel
Gelukkige verjaardag Roosje, vermits het daarboven allemaal oneindig en dus tijdloos is, blijf je 4ever Young en mooi voor altijd in ons hart.
Wij zijn de mannen die de gaas doen branden De klinken repareren en de vrouwen ambeteren
Dat zullen we geweten hebben.
Zowat 9 maanden geleden op een winterse morgen, leek onze straat belegerd. 5 camions, dubbel zoveel manschappen met fluoriscerende vesten bezig het voetpad op te breken. Onze overburen wel, maar wij niet, waren op de hoogte van wat er te doen stond. In ons klein doodlopend straatje is dergelijke invasie beklemmend. Blijkbaar worden gasleidingen die al 30 jaar in de grond steken en nog van ijzer zijn, overal systematisch vervangen door kunststof buizen. Omdat wij niet benaderd waren, gingen we er vanuit dat het mogelijk enkel de onpare straatzijde betrof. Korte illusie. Een wel erg jong kereltje van zonnige afkomst, kwam enkele dagen later onze gassituatie onderzoeken. 'Waar komt het gas binnen, waar bent u aangesloten op de hoofdleiding, waar de teller, welke toestellen werken op gas ' We fronsten toch even de wenkbrauwen meer dan 30 jaar factureren en zich nu afvragen waar wij het gas vandaan halen? Na grondige inspectie van de teller, de buizen tot ze in de grond verdwijnen, een speleologische tocht door de kruipruimte waar de buizen binnenkwamen, eindigde met de aankondiging dat ze zouden terugkomen En ze hielden woord: een week of twee later: en de gas kwam weer Zelfde scenario, zij het met een paar mensen meer. Van hun gesprekken onder elkaar werden we ook al niet veel wijzer. De jonge gast die meertalig was, maakte afspraak daags nadien om 8 uur. De werken zouden 1 dag in beslag nemen en we hoefden ons geen zorgen te maken over het herleggen van de kasseien op de oprit, zou perfect worden hersteld. 8, 9, 10 uur niemand. De ganse dag niets. Omdat ook nergens in de buurt nog camions of fluo vesten gesignaleerd werden, dachten we dat de kelk aan ons voorbijgegaan was.
Vreemd voorval, maar het vervaagde Maar bijna zoals in het liedje: ...en de gas kwam weer
Enkele dagen geleden: alweer een jong gastje, zij het van een ander zonnig gewest dan dat van vorige keer, kwam de gas inspecteren. Zelfde vragen, zelfde archeologisch onderzoek, zelfde afspraak, zelfde beloften. Niet bepaald gerustgesteld door deze vreemde gang van zaken verzekerde de jongen dat hij anders was dan de vorige, heel wat ervaring had met dergelijke zaken en het allemaal perfect en snel zou verlopen. Dient het gezegd dat zijn 20 jaar niet bepaald het gewenste vertrouwen opwekten om aan gasinstallaties aan en onder je huis te laten werken, ook al in het licht van de eerdere ervaring
Amper één nacht twijfel, want de volgende morgen is de invasie een feit. Camions in alle maten en gewichten en dropping van een legertje 'flikketerende'(kinderlijke verbastering van fluoriscerend) mannen zetten het straatje op stelten.
Aan de oneven kant van de staat had men alles moeten overdoen, maar we mochten gerust zijn, die ploeg van toen was ontslagen. Dat ze aan onze kant toen niet kwamen opdagen was door de moeilijkheidsgraad van de onderneming. Te lange oprit, te moeilijk bereikbaar, kasseien kortom, we waren toen de dans blijkbaar ontsprongen, maar deze keer was het menens...
Elke medaille heeft een keerzijde en het leuke hieraan is dat op deze warme dag de paar buren de tijd nemen om even bij te praten... Met het antwoord op de opmerking waarom mensen uit Bulgarije en Turkije deze werken zo ver van huis uitvoeren bevestigt de toezichter van Imea wat we allemaal weten: in de ellenlange lijsten met werkzoekenden, geen enkele die zoekt wat te vinden is. Daarom worden zoveel werken uitbesteed aan onderaannemers met buitenlandse arbeiders die niet te lui zijn om te werken voor hun geld. Deze ploeg Bulgaren en Turken, aangevoerd door een of twee landgenoten die ook onze taal machtig zijn, gaf alleszins blijk van geen kleintje vervaard te zijn.
Dat de vooropgestelde één dag er twee werden, was niet het gevolg van gebrek aan ijver, wel het ontbreken van degelijke straatplannen met correcte coördinaten van de nutsleidingen. Een snedig gegraven putje onder het voetpad legt de logische ligging van de waterleiding, de electriciteit, de belgacom- en telenetkbels bloot maar waar is de gele gasleiding
Dan maar eens onlogisch graven aan de andere kant... en jawel, zeven putten verder en op aanwijzingen van een metaaldetector kan de slang in de grond opgespoord en gevolgd worden. In Wommelgem, zo vernemen we van de mannen, zouden ze nu alle andere nutsmaatschappijen optrommelen om meteen ook hun ondergrondse leidingen na te kijken, nu alles open ligt. Lijkt me alleszins efficiënt De één dag werden er weliswaar twee. Het ganse arsenaal passeerde de revue: mini graafmachientje, kabelkanon, compressor veel mankracht en grote dorst.
Dat de spinnen in de kruipruimte opgeschrikt werden door het heftig verkeer daar beneden, merkten we aan een paar gefrustreerde exemplaren die wellicht uit protest op het witte gordijn in papas bureau post vatten foute keuze leve Nilfisk
Het is al tegen achten als de rust weerkeert in de straat. De witte hoopjes zand her en der zijn de nog zichtbare sporen van de werkzaamheden. Onder het voetpad kronkelt nu een gladde zwarte slang (die niet mag sissen, want dan is er iets mis) in een fel geel kleedje tot aan de hoofdleiding die er binnenkort ook moet aan geloven, klonk het onheilspellend De nieuwe teller met ronde nulscore, kan er weer aan beginnen
De 'final check': als geen bellen of blaasjes verschijnen na het insmeren van de lassen en dichtingen met een zeepsopje (het brave Burgerwolfje?) is ook de laatste ultieme test geslaagd en meteen de garantie voor veilig gasgebruik de komende 30 tot 50 jaar wordt ons verzekerd.
Levenslang dus als op gasleidingen tenminste geen wet Lejeune van kracht is
We waren er klaar voor met ons tweetjes en twee flesjes water, ging het richting Brussel, Mijn zus en ik. Niets of niemand had ons kunnen tegenhouden, ook al waren onze mannen er niet helemaal gerust in, zo zonder hen, maar met de rolstoel in Brussel, daar weerhielden eerdere negatieve ervaringen ons van.
Het was 2 uur toen we geparkeerd aan de Jacqmainlaan, de straat overstaken om te luisteren naar 2 getekende vaders en het meisje dat de dans ontsprong, Laetitia.
Ons eerste flesje water sneuvelde als frisse douche voor een jongetje dat even bezweek onder de loodzware hitte terwijl zijn vader een doodskist meezeulde die aan de verbeelding weinig te wensen overliet. Bijna symbolisch voor wat in die kelder allemaal zal gebeurd zijn
Mensen scandeerden Dutroux et Martin, assassins, Martin in de cel, maar ook hip hip hoera voor Laetitia Brave verontwaardigde mensen, maar hier en daar een duidelijke waarschuwing: Martin, je te tue dès que je te rencontre Een manke justitie is een wildcard voor recht in eigen hand een zeer kwalijk vooruitzicht dat doet huiveren
Na een korte wachttijd op een trein met 400 demonstranten, trok de stoet zich op gang. Veel politie die een rustige middag hadden, zonder één enkel incident.
Onderweg verneem je waarom mensen deelnemen steeds te herleiden tot één hartverscheurende schreeuw: hervorming van het gerecht. Maar er is ook twijfel al je ziet wat er overblijft van de afschuw die 16 jaar geleden meer dan 300 000 mensen in een witte mars bijeenbracht.
Ieder die hier opstapt doet het uit overtuiging, al hoor je dan een politieker die ik toevallig herken . diverse keren de cameramensen zonder gevolg overigens, inlichten dat hij aanwezig is bijna lachwekkend
Vader en moeder Marchal met kleinkind, vader Lejeune en Laetitia die het overleefde en dus kan navertellen lopen vooraan. Aanvankelijk in dichte drommen volgen velen. Naarmate de stoet vorderde, stappen veel mensen in de schaduw op de voetpaden op zoek naar lucht over de binnensingel, bezijden de tunnels, over Madou, langs het Vlaams Parlement, tot aan de Louizalaan met afslag naar het Justitiepaleis.
Bijna symbolisch staat het in de steigers de indruk wekkend dat hervormingen op til zijn en hopelijk meer dan enkel gevelhervormingen.
Hervorming van het gerecht, het is de alom tegenwoordige ondertoon van deze stille mars
Wat moet je in dit land eigenlijk doen om je straf te moeten uitzitten, als het vermoorden van kinderen al geen reden meer is vroeg vader Marchal zich in aller naam af.
Dat ook de kerk serieuze vegen uit de pan krijgt, was te verwachten de hypocrisie die veel mensen voor het hoofd stoot. De gesprekken onderweg liegen er niet om De kerk is God niet, de kerk is maar een instituut van mensen en door daar machts- en andere geilen niet te verwarren met het westvlaamse heiligen Langzaam valt de groep open. Uit de zijstraten komt een koel windje langs en op enkele plaatsen is de brandweer paraat met een verfrissende douche waaraan ook gretig de drinkbusjes gevuld worden
Mensen met kinderen, jonge mensen, oude mensen niet de tienduizenden die de praalstoet in Brugge bewonderen, niet de honderdduizenden op het strand aan zee, maar wel een paar duizend die niet aanvaarden dat in een kelder kinderen moeten sterven omdat een vrouw een tweede kans kreeg van justitie naar eerder soortgelijke feiten Had ze toen nog achter de tralies gezeten, dan waren An en Eefje, Julie en Melissa voor iedereen wellicht nobele onbekenden
Het justitie- apparaat wordt door velen, zelfs binnen het systeem, in vraag gesteld. Als niet de schuldigen, maar de slachtoffers in de kou blijven staan vandaag niet meteen de juiste uitdrukking .
Volgende week verneemt Martin of ze er vanaf is. Voor de kinderen en de families, begint het echter nooit meer.
Ze mag best heel veel spijt hebben. Paus, Bisschoppen en nonnen mogen gerust vergiffenis schenken maar MOET ze de straf uitzitten Kerk en staat, zijn die niet meer gescheiden dan?
Recht rechtvaardig maken, anders hoeft het niet. In de achteruitkijkspiegel zien, leert je meer dan gewoon met je oogkleppen alleen zien wat voor je gebeurt... Een doordeneker ... die bij me opkwam toen we onderweg deze spiegel tegenkwamen.
Daarom stapten mijn zus en ik mee, in naam van velen, om aandacht te eisen voor onrecht waar geen recht tegenover staat voor kinderen die er niet meer zijn maar ook voor kinderen wiens vleugels gekortwiekt worden voor ze kunnen leren vliegen.
En dat hoort niet thuis in een maatschappij die zich beschaafd noemt.
In naam van onze en uw kinderen, met a touch of Rose, laat ik mezelf nu te water de hemel afspeurend naar sterren in de hoop dat ze even willen schitteren als teken dat het goed is.
Mijn twee benen in zwoel zwembadwater na middernacht. Een heerlijke verademing na een bloedhete dag, en dat ter voorbereiding van de stille tocht morgen in Brussel richting Justitiepaleis.
THIS FEET ARE MADE FOR WALKIN'...
al zien ze er zo onder water niet prozaïsch, maar eerder een beetje mozaïsch uit...
Hoog aan de hemel, recht boven mij een flikkerende ster die weet dat het met geloof, hoop en liefde ook een tocht voor meer gerechtigheid wordt, met ' a touch of Rose'...
de titel liegt er niet om, het is voor onze kinderen... in hun naam nemen we het voor hen op... U toch ook?
verkocht, ten voordele van de blinden
Momentje uit de 7de dag
Begraafplaatsen zijn zowat de laatste infrastructuren die lang ontsnapten aan de modernisering. Maar het tij is ook daar gekeerd. Crematie heeft het pleit gewonnen tegenover traditioneel begraven. Grond wordt alsmaar schaarser en een strooiweide of een urnenveld/toren biedt een respectvol aanvaardbaar alternatief. Daardoor krimpt ook de bloemenzee en het verenigd zijn rond een graftombe. Anderzijds brengt het vele families toch nog samen rond de dis en wordt er bijgepraat... dan bekruipt me telkens de gedachte of we volgende keer nog wel allemaal aan dezelfde kant van het verhaal zullen staan...
Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds
8 oktober, klokslag 8 uur. De klok in de kerktoren maakt de herinnering aan die m8eloze 8ste februari nu al 20 maanden geleden levend.
aangepord door de kr8 van een engel en samen delen we het geloof, de hoop en liefde dat met een Morel int stad, verandering écht gestalte kan krijgen
valse hoop bestaat niet... dat bewijzen is ook een opdracht voor opa's... 
Geen idee of er een causaal verband is, maar ik vond het opmerkelijk dat meteen na het verschijnen van het boek de buik van Antwerpen Bernard Arnault Frankrijk voor België wil ruilen. 
