We waren er klaar voor
met ons tweetjes en twee flesjes water, ging het richting Brussel, Mijn zus en ik. Niets of niemand had ons kunnen tegenhouden, ook al waren onze mannen er niet helemaal gerust in, zo zonder hen, maar met de rolstoel in Brussel, daar weerhielden eerdere negatieve ervaringen ons van.
Het was 2 uur toen we geparkeerd aan de Jacqmainlaan, de straat overstaken om te luisteren naar 2 getekende vaders en het meisje dat de dans ontsprong, Laetitia.
Ons eerste flesje water sneuvelde als frisse douche voor een jongetje dat even bezweek onder de loodzware hitte terwijl zijn vader een doodskist meezeulde die aan de verbeelding weinig te wensen overliet. Bijna symbolisch voor wat in die kelder allemaal zal gebeurd zijn
Mensen scandeerden Dutroux et Martin, assassins, Martin in de cel, maar ook hip hip hoera voor Laetitia
Brave verontwaardigde mensen, maar hier en daar een duidelijke waarschuwing: Martin, je te tue dès que je te rencontre
Een manke justitie is een wildcard voor recht in eigen hand
een zeer kwalijk vooruitzicht dat doet huiveren
Na een korte wachttijd op een trein met 400 demonstranten, trok de stoet zich op gang. Veel politie die een rustige middag hadden, zonder één enkel incident.
Onderweg verneem je waarom mensen deelnemen
steeds te herleiden tot één hartverscheurende schreeuw: hervorming van het gerecht. Maar er is ook twijfel
al je ziet wat er overblijft van de afschuw die 16 jaar geleden meer dan 300 000 mensen in een witte mars bijeenbracht.
Ieder die hier opstapt doet het uit overtuiging, al hoor je dan een politieker die ik toevallig herken
. diverse keren de cameramensen zonder gevolg overigens, inlichten dat hij aanwezig is
bijna lachwekkend
Vader en moeder Marchal met kleinkind, vader Lejeune en Laetitia die het overleefde en dus kan navertellen
lopen vooraan. Aanvankelijk in dichte drommen volgen velen. Naarmate de stoet vorderde, stappen veel mensen in de schaduw op de voetpaden
op zoek naar lucht
over de binnensingel, bezijden de tunnels, over Madou, langs het Vlaams Parlement, tot aan de Louizalaan met afslag naar het Justitiepaleis.
Bijna symbolisch staat het in de steigers
de indruk wekkend dat hervormingen op til zijn en hopelijk meer dan enkel gevelhervormingen.
Hervorming van het gerecht, het is de alom tegenwoordige ondertoon van deze stille mars
Wat moet je in dit land eigenlijk doen om je straf te moeten uitzitten, als het vermoorden van kinderen al geen reden meer is
vroeg vader Marchal zich in aller naam af.
Dat ook de kerk serieuze vegen uit de pan krijgt, was te verwachten
de hypocrisie die veel mensen voor het hoofd stoot. De gesprekken onderweg liegen er niet om
De kerk is God niet, de kerk is maar een instituut van mensen en door daar machts- en andere geilen
niet te verwarren met het westvlaamse heiligen
Langzaam valt de groep open. Uit de zijstraten komt een koel windje langs en op enkele plaatsen is de brandweer paraat met een verfrissende douche waaraan ook gretig de drinkbusjes gevuld worden
Mensen met kinderen, jonge mensen, oude mensen
niet de tienduizenden die de praalstoet in Brugge bewonderen, niet de honderdduizenden op het strand aan zee, maar wel een paar duizend die niet aanvaarden dat in een kelder kinderen moeten sterven omdat een vrouw een tweede kans kreeg van justitie naar eerder soortgelijke feiten
Had ze toen nog achter de tralies gezeten, dan waren An en Eefje, Julie en Melissa voor iedereen wellicht nobele onbekenden
Het justitie- apparaat wordt door velen, zelfs binnen het systeem, in vraag gesteld. Als niet de schuldigen, maar de slachtoffers in de kou blijven staan
vandaag niet meteen de juiste uitdrukking
.
Volgende week verneemt Martin of ze er vanaf is. Voor de kinderen en de families, begint het echter nooit meer.
Ze mag best heel veel spijt hebben. Paus, Bisschoppen en nonnen mogen gerust vergiffenis schenken
maar MOET ze de straf uitzitten
Kerk en staat, zijn die niet meer gescheiden dan?
Recht rechtvaardig maken, anders hoeft het niet. In de achteruitkijkspiegel zien, leert je meer dan gewoon met je oogkleppen alleen zien wat voor je gebeurt... Een doordeneker ... die bij me opkwam toen we onderweg deze spiegel tegenkwamen. 
Daarom stapten mijn zus en ik mee, in naam van velen, om aandacht te eisen voor onrecht waar geen recht tegenover staat
voor kinderen die er niet meer zijn maar ook voor kinderen wiens vleugels gekortwiekt worden voor ze kunnen leren vliegen.
En dat hoort niet thuis in een maatschappij die zich beschaafd noemt.
In naam van onze en uw kinderen, met a touch of Rose, laat ik mezelf nu te water
de hemel afspeurend naar sterren in de hoop dat ze even willen schitteren als teken dat het goed is.
