15/8 Een cijfervlag die de lading dekt...
Het gaat hard, de laatste tijd. Zoveel te doen, te regelen
Vraag me soms af hoe mensen alleen, zonder bijstand van expertise en effectieve hulp, dat administratieve kluwen dat een overlijden nog altijd teweeg brengt, tijdig ontward krijgen.
Maar het lukt en maakt ons eindelijk na twee maanden
een klein beetje rustiger. Misschien wel voor het eerst sinds onze Chris op 15juni zo kortstondig overleed.
En dan is het Moederdag, de 15e van de 8ste maand
Een beklemmend, haast verstikkend gevoel dat me besluipt bij het wakker worden, wil ik niet toelaten en roep mezelf meteen tot de orde: opgeven geen optie... Twee van onze drie kinderen zullen er fysiek nooit meer bij zijn. Een onherstelbaar gemis
Zolang ons Moeke onder ons was, ging geen Moederdag voorbij of we vierden haar en haar drie dochters, later zelf moeders, samen ook met al haar kleinkinderen.
De volgende generatie die kr8 doorgeven om blijvend te putten uit een even rijk gevuld verleden, een gelukkige jeugd, daarvoor moeten we nu mét hen voor zorgen
kinderrechten met K .
Toen ons Moeke, de spil en draaischijf er niet meer was, schoof Moederdag een generatie op.
Zolang we Vake in ons midden hadden, was hij de plaatsvervanger van Moeke op aarde, maar ook daar kwam een eind aan. Niets abnormaals, de gang van het leven
en we beseften reden te over te hebben, om ons dankbaar op te trekken aan zoveel mooie herinneringen.
Als echter plots de volgorde niet meer gerespecteerd wordt, en jonge mensen de gemiddelde levensverwachting niet halen, dan is de pijn om het afscheid van een andere grootorde. Veranderen ook de prioriteiten. Is aanvaarden niet evident. Maar we zijn niet de enigen die er voor staan en er door moeten... dat beseffen en elkaar de hand reiken is een enorm voorrecht om 'leven' in zijn volheid te proeven, ook al smaakt het bitterzoet...
Had onze Chris de ergerlijke gewoonte, ondanks het gerespecteerde academisch kwartiertje, binnen te stuiven als de taart al versneden was
deze keer is hij prominent- en vanaf het eerste moment aanwezig
15/6 15/8
twee maanden sinds het ondenkbare toch gebeurde.
De vernietigende diagnose was al een - complete - uit de hand gelopen verrassing voor mijn verjaardag, waarvoor ik alle kr8 van 8 moest inzetten om die dag gewoon door te komen
Deze eerste Moederdag nu ook zonder hem en zijn - mogelijks door papa gesponsorde rozen- verhoogt mijn gevoel voor symbolische waarde van getallen
15 en 8, matchpoint
Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar
Vluchten is niet aan mij besteed, maar de waarde van schuilen bij elkaar is onschatbaar. Dank aan al die armen om ons heen
die we via a touch of Rose en met a sound of Chris willen delen met iedereen en overal waar er behoefte aan is
We koesteren Roosjes geloof, hoop en liefde om onze Chris zijn Peace, love and happiness waar te maken en te kunnen zeggen: Leve het leven
. Dat hebben we gisteren op Moederdag met succes samen geprobeerd.
Ze is nu énig kind en dat is voor onze oudste dochter heel hard wennen. Een jongere zus en broer verliezen, het verdriet van ouders zien, een drukke dokterspraktijk, de zorg voor 'a touch of Rose,' twee tienerdochters... haar extra opleiding psychotherapie is beslist een hulp om alles een plaats te geven met a touch of
maar ze doet het.
Onze twee enthousiaste kleindochters -met tot ieders geruststelling, een hoog Rose- en Chris gehalte houden het vuur brandend
tegen de tijd dat er stoelen bijgezet zullen worden. Organisatorisch, muzikaal- en acteertalent,
we hebben het nog allemaal in huis
en dan waren de hoofdaandeelhouders van dit profiel, niet eens live van de partij
Een mooiere dag dan Moederdag kan ik nu niet bedenken om met vereende krachten blijvend mooie tradities, normen en waarden die er écht toe doen voor het nageslacht en hun gezinnen later, te koesteren als kostbare kleinoden, voor geen geld te koop
Voor de dag helemaal om is en ik zoals elke avond via Janneke Maan onze kleinkinderen een nachtzoen doorstuur, schitteren tussen massas andere sterren er twee opvallend uitbundig boven ons Ganzenhof. Ik weet dat ze er voor altijd zijn, dicht bij ons, met een schittering die nooit zal afnemen. En een kusje voor elk vertrekt hemelwaarts.
Met gerust gemoed doof ik de kaarsjes op tafel, erop vertrouwend dat de sterrenhemel het voor vannacht overneemt
en liefdevol waakt over al wie iemand mist
