Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel
Je mag dan met innoverend gedachtengoed rondlopen, je mag zelfs leidersbloed door je aderen voelen stromen. Alleen, sta je met goede plannen nergens. Dat was ook zo in dit dorp in de stad.
Wie de buik van Antwerpen volgt van in het begin, weet dat het allemaal begon met verontwaardiging.
Verontwaardiging en schaamte om wat in onze stad gebeurde in ons aller naam, waar we niet eens weet van hadden. Je leest en/of hoort over huisjesmelkerij en stelt je een lekkend dak en een slecht verluchte boiler voor in een pand waar velen samenhokken en schandalig veel voor betalen. Toch is dat slechts het topje van de ijsberg.
In dat wereldje van hebben is hebben en krijgen is de kunst hanteert men heel andere normen, zoals u al kon lezen. Huisjesmelkers zijn schaamteloos en onverantwoord. Ze geven niets om de mensen, het is enkel om gewin te doen. De herkenbare soort is aan te pakken. De gecamoufleerden zijn van een ander kaliber. Ze zijn niet gekend in die hoedanigheid, rekruteren, intimideren en handelen hun zaakjes dan ook niet zelf af. Het zijn de Pontius Pilatussen van deze tijd, de ich habe es nicht gew
.. wassen de handen in onschuld en laten zich verontwaardigd uit over de maatschappij
waarin zon dingen kunnen gebeuren
Maar ook de overheid speelt in de kaart van de malafide huisjesmelkers. Kleinere gemeenten en steden die migranten en kansarmen doorsluizen naar de grote steden, daar huisvesting zoeken werken dat mee in de hand. Met een paar maanden huishuur, kunnen zij de lasten uit hun begroting schrappen. Geen wonder dat de sociale voorzieningen in de grootsteden, hun tanden stuk bijten op de overrompeling en uiteindelijk en dus in de kaart spelen van huisjesmelkers.
Dat kansarmoede bijna als erfelijk kan bestempeld worden, hoeft niet eens te verwonderen. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Maar het kansarme milieu kan ook een stimulans zijn om het anders te doen en bracht ook genieën voort
Niet zelden geeft ziekte, ongeval, tegenslag
het leven een totaal andere wending en het omgaan daarmee wordt beïnvloed door opvoeding, vrienden, scholing, omgeving, karakter, moed en volharding, mensen die je pad kruisen. Ook dat heb ik geleerd in de voorbije 11 jaar. Eén mens kan het verschil maken om het eigen leven terug in handen te nemen.
Eenzaamheid velt menig mens. Ook dat fenomeen leerde ik hier kennen. Geconfronteerd met een ongeneeslijke ziekte, beroepsleven voorbij, ogenschijnlijk nog weinig perspectief, leek de hele doos pillen de uitkomst. Op de valreep gered, met de brandweerladder door het raam naar het ziekenhuis, zat ik s nachts naast zijn bed, toen hij terug wakker werd. Die éne blik, mijn naam over zijn lippen, voel ik nu als de ultieme bevestiging van de kreet van ons Roosje: Leve het leven.
Maar ook mensen die ongestructureerd in een beter georganiseerd geheel terecht komen, kunnen dat oppikken en eigen maken en zo zelf een verbeterde versie van hun leven creëren. Of ze kunnen in het verzet gaan en de eigen frustraties om de mislukking, omzetten in negatieve energie: energie die contra- productief werkt.
Bij het bezichtigen van een studio, loopt het ook wel eens uit op een méér dan oppervlakkig gesprekje
mensen die even uit elkaar willen, de dagelijkse sleur achterlaten, rust opzoeken om uit te maken waarmee en hoe ze verder willen. Een probaat middel soms. Dat wonder zag ik meer dan eens voltrekken.
Maar het omgekeerde kan ook. Een paar uur praten, waarbij misschien mijn grijze haren het vermoeden wekten dat mijn woorden ook wijs zouden kunnen zijn
deed een potentiële huurder besluiten om niet te gaan lopen van het probleem, maar in tegendeel, er aan te werken. Twee keer kreeg ik de ongelooflijke voldoening een dankbaar berichtje te ontvangen voor de gouden raad
Geloof, hoop en liefde
Of iemand bereid is het dorpsleven te eerbiedigen, is niet altijd even duidelijk, maar een gesprekje kan veel verhelderen. Maar ook de studenten, schier onbezorgd op de drempel van het echte leven, leren hier dat het geen 'verworven' recht is, maar gekregen kansen. En die gebruiken of misbruiken is de eigen verantwoordelijkheid. Een voorrect waar veel plichten aan verbonden zijn. Het wordt in hun jeugdig enthousiasme wel eens uit het oog verloren.
Iemand die financieel gesteund wordt door sociale instanties, kan die kans grijpen om er terug bovenop te geraken en ook dat zien we geregeld. Ik heb mensen zien veranderen sinds ze in dit dorp wonen. Die aan den lijve ondervinden dat duidelijk en rechtvaardig handelen, loont. Die zo ook opnieuw respect krijgen voor een gemeenschap die functioneert en daar willen deel van uitmaken.
Er zijn natuurlijk ook anderen, die net die maatschappij de schuld geven en boete laten doen voor hun mislukken. Dat zijn de moeilijke gevallen
die we nooit meteen laten vallen, maar wel duidelijk maken dat ons huishoudelijk reglement er is om gerespecteerd te worden door iedereen.
Het is een werk van lange adem, waarbij we op elkaar moeten kunnen rekenen: eigenaars én bewoners. Samenleven is een keten vormen, die maar zo sterk is als zijn zwakste schakel. Dat de mix van studenten, werkenden, ouderen, stagiairs, buitenlanders van over de hele wereld, hier gemeenschap vormen, toont aan dat duidelijke afspraken over rechten en plichten én het toezien op de naleving ervan, een ongelooflijke rijkdom is en een ervaring die velen een leven lang meedragen.
Geen huisdieren
een studio is wonen en slapen in één ruimte. En dat is geen habitat voor een huisdier. De goudvis als hij zwijgt
kan nog net. J
Dat is geen geheime regel maar staat in het huurcontract, hangt ad valvas, wordt van bij aanvang duidelijk gecommuniceerd. Geen huisdieren, ook niet van bezoekers
Een unaniem genomen beslissing van ALLE eigenaars, dat strikt moet worden nageleefd. Wie zich daar niet aan houdt, hoort hier niet thuis. Uitwerpselen, etensresten
het zorgt voor ongedierte, is onhygiënisch, een plasje in de lift, tegen de inkomdeur
blaffen, miauwen
nee dus, we gaan niet terug naar af.
Wie niet horen wil, moet voelen, is een aanvaard rechtvaardig middel om het systeem van rechten en plichten te doen respecteren. Het is de eigenaar die de tijd neemt om de huurder juist voor te lichten. Als bij de noodzakelijke controles een ongesorteerde zak wordt gevonden is het makkelijk te achterhalen wie die dropte en dan wordt daar een forfaitaire schadevergoeding voor aangerekend. Geen aanschaf van drie soorten vuilzakken met stadstaks, geen huisvuil in de studio opslaan
simpelweg gesorteerd in de juiste container deponeren, beneden in het gebouw. Kan het nog eenvoudiger?
En toch
een paar jaar geleden was een compleet ongesorteerde vuilzak gedropt en dus kreeg de huurder via zijn eigenaar een brief met de forfaitaire schadevergoeding. Voor alle duidelijkheid, een rasechte Antwerpenaar- stoof op me af, schold me de huid vol: Gaa denkt toch nie dat kik e stuk van maan OCMW- geld in awe conteener gon steken, zaagt al oep, see you in court
. en de middelvinger omhoog, bevestigde het einde van de conversatie.
Dit was erover. Een jonge stadsgenoot, een hele dag voor TV liggend, een leefloon genietend opgehoest door werkende burgers, die het weinige dat van hem gevraagd werd én plicht is voor iedere stadsgenoot, weigert. Dreigen met het gerecht
en daarvoor ook nog een advocaat inspannen die de gemeenschap betaalt
dat vraagt om reactie.
Dus heb ik een afspraak gemaakt met de juridische dienst van het OCMW en voerde een bijzonder verhelderend en constructief gesprek met de advocaat zelf. Toegegeven: zijn lange haar en de non- conformistische kledij deden me even vrezen, maar ik oordeel niet meer op het eerst zicht
Het was een Meester in recht. Zelden recht en rechtvaardigheid zo weten matchen
Betrokkene kreeg de keuze: huisregels respecteren, of het betalen van de huur werd gestaakt.
Het voelde als een hart onder de riem voor een zaak waar ik al zo lang mijn schouders onder zette. De Meester hield woord, de klant had het begrepen en sorteerde van dan af voorbeeldig. Een ketting is maar zo sterk als haar zwakste schakel
Het aanpassen, integreren en inschakelen van de private huurmarkt in het sociale woningbeleid kan maar slagen als men mensen die daarop beroep moeten doen, daar ook degelijk op voorbereidt. Zonder respect voor elkaar, voor het eigendom van anderen, voor het samenleven mét anderen
kan die sociale integratie niet slagen. Het is vaak in de perceptie van die mensen, een rechtenboekje zonder plichtenleer. Dat moet herschreven worden, elke dag opnieuw
en pas dan kan het slagen.
Een never ending story
dat is de essentie van het menselijk bestaan
Zo bewaren we een koffertje vol mooie herinneringen aan een mama die in haar onmacht voor haar dochtertje te kunnen zorgen, zoveel tastbare herinneringen naliet, die bijna teloor gingen. Toen de mama in het ziekenhuis overleed, werd haar studio ontruimd en omdat haar spullen door niemand werden opgehaald, in de container gegooid. Gelukkig waren er een paar attentvolle mede- bewoners die me verwittigden. Samen hebben we gerecupereerd wat kon en bewaren het als een koffertje vol dromen tot het geschikte moment als het meisje jonge vrouw wordt en kan vatten wat ze voor haar moeder betekende
Het greep ons zo aan en bracht al wie er bij betrokken was, weer een hartslag dichter bij elkaar
Dit is voorlopig het laatste hoofdstuk van de buik van Antwerpen, die net zo goed de buik van de stad kan heten, want zo herkenbaar
Misschien kan u met deze ervaringen zelf iets doen. Kiemt het zaadje om de eigen omgeving a touch of Rose
te geven.
Bedankt voor uw trouw, de blog blijft, er is zoveel dat ons bindt.
Voor nu, hang uw wimpel mee aan de boot naar Plopsa... de oranje gekte luwt een beetje, plopsamania neemt toe... het gaat niet om winnen, het gaat om samen een beetje gek doen, decompensatie...
Myriam
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst. 
