Leve het leven
Met het nieuws dat U vanmorgen bereikte, verdient U als trouwe bloglezer meer dan de naakte waarheid
Hoe en wat staat in t lang en in t breed in de pers. U die mijn blogje opent, leest liever wat ik erbij voel
En dat is een niet geringe hoeveelheid emo
De Rose die met haar vader naar China gaat en hem voortduwt
en nu de vader die het geloof, de hoop en de liefde van zijn dochter een forse duw wil geven
Onze gekende m8eloosheid enerzijds, is nu de kr8 te gaan voor een betere toekomst.
Toen Bart De Wever papa polste, rijpte in ons hart het plichtsbewust schuldgevoel tot een overtuigd "ja".
Onze kinderen kregen normen en waarden mee, pikten die in mindere of meerdere mate op en gaven ze een plaats in hun eigen leven.
Roosje deed het wellicht op de meest in t oog springende wijze. Het maakte haar kwetsbaar, maar ook zo menselijk. Zo écht. En dat is de verandering die we nodig hebben.
Duidelijk, met rechten en plichten, maar haar werd o zo weinig tijd gegund. Toch werden de kiemen gelegd. Het accent verleggen van een kille vijandige samenleving, naar het besef dat met a touch of Rose
zoveel méééééééér kan, met zoveel minder.
Het leven na de dood
werk dat wordt verder gezet
soms heel anders dan vermoed
in een verdere toekomst
die van Vlaanderen in de wereld. De wereld van onze kinderen en kleinkinderen. Voorwaarden scheppen om te geloven, te hopen en lief te hebben
a touch of Rose
Mensen zijn maar naar één ding op zoek: GELUK. De invulling van dat woord, is een variabele
Dat alles rijmen is politiek bedrijven.
Neem van mij aan dat het geen evidente beslissing is om als vader en grootvader, je in de strijd te werpen. Zeker als je geconfronteerd bent met fysische beperkingen. Mobiliteitsprobleem is in dit geval wel een letterlijk te nemen probleem, dat papa zwaar viel
tot Rose hem het juiste woord zei: allez papa, Roosevelt kon Amerika wel aan vanuit een rolstoel
als verstandige historica vergat ze even het débâcle
;-)
Positief denken vanuit een duidelijke rechten- en plichtenfilosofie, met een bruikbare stok achter de deur voor wie zich daar niet aan houdt, is de enige weg om samen te leven. Een samenleving die geen gegronde angst mag kennen, die weet dat de ander betrouwbaar is. Waar iedereen meewerkt aan- en deelgenoot is aan de gemeenschap die we samen vormen. En dat betekent geloofwaardigheid. En hoe geloofwaardig is iemand, wiens woorden verschillen van zijn daden.
Woorden wekken, voorbeelden strekken. Dat is de verandering waar hij, ik en wij voor gaan. Daar wil ik met u allen in geloven en ik zal meeduwen, al is het maar zijn rolstoel
Wij zijn fiere Vlamingen die onze plaats in de wereld hebben, kennen en zullen verdedigen in de wetenschap dat we daar alle redenen toe hebben.
Het gaat niet om ik, het gaat om ons, om Antwerpen, om Vlaanderen. Het gaat om hier en nu, en voor de toekomst van al wie na ons komen
Op dit historisch moment bundelen we al onze kr8en en DOEN het. Geen twijfel, geen verdeeldheid en opgeven is géén optie
