De strijd om 'het laatste woord' tussen ons, is voorlopig beslecht. Geen repliek meer, geen argumentatie ter bevestiging of wraking...  ik hoop die te vinden in je muziek, waar ik heel anders zal naar luisteren, op zoek naar je boodschap van peace, love and happiness... 

mama bij het afscheid in de kerk ... 

Chrisje,

Papa merkte zaterdag nog op dat we zelden zo lang rustig bij jou zaten dan de laatste week. Plots was niets noodzakelijker dan je hand vast te houden, naar je te kijken. Onze grote, knappe zoon…

Jouw grote handen in de mijne. Je wilde los van het buizenstel, de wereld in, leven,. Toen dat niet mogelijk bleek, haalde je de wereld naar je kamer… Ongeloof, verwarring, verdriet… ik betwijfel of men op intensieve ooit kreeft of sushi’s en gekoelde bubbels degusteerde.  

Net als Bavo uit het liedje van Miel Cools, waren de katjes er allemaal’… Er werd verteld, gelachen, maar wie droefheid liet zien, werd onbarmhartig tot de orde geroepen. Temidden de daar ronddolende dood, genoot jij van het leven. Zo irreël, de jongste die daar lag, met het kleinste tijdskrediet.

Het werd uiteindelijk stil die laatste dag. Bestraling slaagde er niet in de vreselijke hoofdpijn te temperen en daarmee was je vonnis betekend.

Er kon nog enkel een beetje comfort gegund worden in een diepe slaap. Geen sinecure, want je had steeds nog iets te zeggen… tot woorden enkel nog een gRimlachje werden bij elke pijnscheut die door je hoofd raasde. Toch gingen nog je twee duimen de hoogte in, als de verpleging langs kwam.

Toen ik zaterdagnacht stilletjes naast jou in het ijskille mortuarium zat, schoot een van onze vele nachtelijke telefoonbabbels  me  door het hoofd en kreeg haast profetische waarde.

“DJ als hobby, als ontspanning, daar kon ik me iets bij voorstellen, maar met jouw kwaliteiten verwachtten we een schitterende carrière als advocaat: scherpe geest, ad rem, goed van de tongriem gesneden…” Je zuchtte en zei dat ik het nog altijd niet snapte… Ik heb toch perfect gedaan wat jullie in petto hadden, en leuk dat je het later op mijn doodsprentje kan zetten… maar ik wil LEVEN.”

“Misschien ben ik wel een soort Messias, Dan is mijn tijd beperkt. De vorige werd maar 33 jaar…en dat nader ik…

Die was voor zijn moeder ook geen simpel manneke en ze verstond hem ook niet. Er in de tempel alleen vandoor gaan, pochen over zijn koninkrijk dat niet van hier was, de kraampjes aan de synagoog omver gooien, heilige huisjes intrappen… Moeder Myriam zal ook vaak met de handen in het haar gezeten hebben…en die zal ook gedacht hebben waarom heeft hij niet gewoon gedaan, toen ze hem tussen 2 bandieten aan het kruis hingen…

Dan val ik nog mee, he Myriammeke….”

Mijn armen rond je koude bleke lichaam geslagen, drupten mijn hete tranen op het laken en even leken we op de Pieta. Samen stonden we in Rome verbaasd dat een kunstenaar zoveel emotie uit hard, wit, koud marmer kon halen.

De hopeloze moeder met haar grote dode jongen op de schoot.

De rest van het verhaal is geloof, hoop en liefde...

Op jouw uitdrukkelijk verzoek leidt ‘Sonnentanz’ jou van hier het eeuwige zonlicht binnen… peace, love and happiness in onze harten achterlatend.

Geef ons Roosje een dikke zoen van ons allemaal en zorg daar voor elkaar.

Geruisloos gleed de wagen weg. Zo anders dan al die keren dat jij in je geliefde jeep, liefst cabrio onder de blote hemel vertrok met nog een laatste wuivend gebaar naar ons op de oprit... Dat beeld staat op mjn netvlies gebrand ... bye bye nonkel Chris... wuifden de handjes van onze vier kleinkinderen.

Bij het glaasje 'touch of Rose' wijn op het kerkplein borrelden zoveel warme herinneringen op en voelden we je terug in ons midden: de formidabele vriend, optimist, onvergetelijke Vince Hilton, onze rebel, maar ook onze advokaat...  grrr...

Moe en uitgeput zullen we toch de kr8 zoeken en vinden om peace, love and happiness in jouw jouw naam gestalte te geven. Help ons daarbij met een vleugje muziek...    

‘Take my breath away’, maar ‘my heart will go on’, zo zou de finale ‘mix’ van onze Chris zijn laatste uren bij ons kunnen heten. Terwijl langzaam de laatste lucht de zieke longen beroerde, bleef zijn sterk hart  het leven vasthouden.

Mijn hand in de zijne, wijsvinger op de ader in zijn pols, herinner ik dat intense gevoel van het eerste tastbaar leven in mijn schoot, waardoor ik voor altijd verkocht was… gebonden en verknocht aan mijn zoneke, al groeide hij door de meter negentig….

Mooi, zo groot, zo sterk. Alles waar een moeder trots op is… maar ook oorzaak en gevolg van haar grijze haren. Onze junior durfde en kon alles. Menige discussie was het gevolg van een uitspraak die ‘ongeveer’ juist was. Daarop kon hij je pakken, dat zei je gisteren anders... al scheelde dat dan een paar euro's of enkele kilometer in het verhaal. Just is just... wat we dan bij een mindere score op school, uiteraard al eens terugkaatsten...

Durver, uitdager, voortdurend grenzen aftastend en verleggend… Tussen de stapels brieven met medeleven die nu toekomen, zitten getuigenissen van oud-leraars, collega’s, mensen die hem soms maar één keer ontmoetten met eenzelfde conclusie: Chris liet niemand onberoerd.

Op school, vaak deelgenoot aan alles waarbij een leraar de wenkbrauwen fronst, volstond de vraag: ‘wie’ om meteen zijn bekentenis beet te hebben. Je doet iets, draag er dan ook de verantwoordelijkheid voor.  De eerste serieuze ontgoocheling en verontwaardiging dateert uit die tijd toen ‘medeplichtigen’ er het zwijgen toe deden. Hij ging alleen naar de woensdagse strafstudie, gaf geen krimp omtrent de anderen, maar taxeerde ze voorgoed.

Onze Chris leefde net als ons Rose op hoog toerental met een enorme gretigheid. Als ik daar nu over nadenk, lijkt het of ze in de hoogste versnelling schakelden, bewust dat de tijd drong. Ondanks de enorme gelijkenissen, waren het twee totaal verschillende persoonlijkheden met een zeer gedifferentieerd uit en thuis patroon.

Ons gezin en later als de meisjes getrouwd waren, papa en vooral ik zelf, waren Chris’ labo. Zijn proefstation, zijn testcircuit. We waren de proefkonijnen voor het leven daarbuiten. Discussiëren, rebelleren, uittesten, in vraag stellen… een groeiproces dat vaak vermoeiend, zelfs uitputtend was voor ons. Zijn interesses bleken zo divers en uiteenlopend, zijn reactievermogen sneller dan wij de vraag konden verwerken. Hij had een eigen mening, wilde die voortdurend  toetsen, evalueren en vergelijken. Als we teveel opties openlieten, was hij geregeld teleurgesteld en concludeerde soms onterecht, dat we berustten…

Als volwassen man rekende hij voor zichzelf af met wat hem niet kon boeien. Het werd een stopwoord. Als een discussie hem niet langer interesseerde, veranderde hij van onderwerp door simpelweg aan te geven: ‘sorry, dat boeit niet…’

Sinds hij zich steeds meer op de muziek toelegde, kwamen de diepste roerselen vaak ’s nachts, als de wereld stilviel, boven. 'Cultuur' van het uitgaansleven ontpopt zich ’s nachts. Ten tijde van Natural Club droomde hij luidop van  een leefbaar uitgaanscircuit met respect voor de volgende dag. Een lovenswaardig idee en ook onze interpretatie van een avondje-uit... succesformule. Maar ook weer vergankelijk.  

De meest intieme momenten beleefde ik met hem als het entertainen erop zat, het feestgedruis verstild was, de lichten gedoofd waren. Dan werd de entertainer zichzelf en ventileerde de intensiteit van zijn inzet. In slow motion herbeleefde hij en blies stoom af.

Vaak kreeg ik dan een nachtelijk telefoontje. De eerste seconde geïrriteerd om de verstoorde dag/nachtorde , nam ik –en daarvoor prijs ik me nu enorm gelukkig- ALTIJD de tijd, klankbord te zijn. Vaak fungeerde ik enkel als ‘prullenbak’ als sorteergids voor wat hij wilde bewaren en wat hij kwijt wou, maar het refrein klonk steeds eender: 'hou van jou, mama'. Soms half slapend, maar altijd gemeend zei ik: 'en ik van jou'… gevolgd door: 'dat weet ik wel...' Het hield me vaak nog uren uit mijn slaap...

Typisch voor een creatief leven waar intensiteit primeert. Creatievelingen zijn vaak zo geconcentreerd, zo allesomvattend ingenomen, dat gewoon pen of penseel neerleggen, de stroom uitschakelen van een PC of een draaitafel, niet mogelijk is.  Als de stilte valt, het publiek vertrekt en de energie opgebruikt is, komt de persoonlijke radar in werking die diepgelegen signalen opvangt en reflecteert. De behoefte aan fysieke mensen om hen heen vervaagt, men zoekt een ziel, soulmate om de golven die beroeren, te delen. Soms zacht kabbelend, vaak stormend, altijd heel nadrukkelijk. Voor mij voelde het dat ik in het bos met vele bomen, vol onherkenbaar versmolten geluiden, de stem van dat unieke kind door alles herkende. Nu weet ik dat het geen stem, maar een vibe was…  Als iets me al kan troosten, is het wel dat ik de geluidloze roep altijd beantwoordde. Het volstond gehoord te zijn, gedeeld te hebben, een compromis noch akkoord deden ertoe...  Minder wàt gezegd werd, was dàt het gezegd werd voor ons beiden het hoogste goed.  

Zijn verontwaardiging over het falen van de systemen, vooral het rechtssysteem dat kleutert met lettertjes van de wet en de confrontatie met de realiteit niet aangaat… was een doorn in zijn oog. We moesten begrijpen dat gevangen zitten in dat kleverige web, niet aan hem besteed was. Het leven is te kort...  haast een profetie.

Peace, love and happiness is méér dan wishfull thinking, nu met verdubbelde steun van daarboven...  

Beste Chris

Ik herinner me nog goed de eerste maal dat ik je ontmoette. Het was ergens op de trappen van een Mechels internaat. Je riep me al van verre toe: “Hey, ben jij de Nagels?”.  Ik draaide me om en zag plots die ranke jongeman met zijn opvallend rechte schouders en een blik die me  doordringend aankeek. Toen ik bevestigend antwoordde, vertelde je me dat je in de kamer naast mij zou slapen. Deze kamerschikking zou later van hogerhand heel snel aangepast worden, maar het bleek toch het begin zijn van een bijzondere vriendschap.

Al snel bleek trouwens dat we veel gemeen hadden: allebei ‘juniors’ van het rebelse soort met een grote voorliefde voor plezier maken, muziek spelen én het Antwerpse voetbal. Ook al zaten we daar in het vijandige kamp, het zou onze band er alleen maar sterker op maken.

Er volgden jaren waarin ik je onder andere leerde kennen als een rasechte publieksspeler. Wanneer je voelde dat je gesteund werd door je volk, deed je vaak de onwaarschijnlijkste dribbels op de grasmat. En als dj bewees je het feestje altijd op een hoger niveau te tillen. Vince Hilton style! Voor zulke momenten leefde je.

Verder beheerste je tot in de puntjes de kunst van het charmeren, niet in het minst bij het andere geslacht. Opgegroeid tussen drie vrouwen wist je precies hoe je een ander aandacht moest geven. Maar je wist die ander ook een spiegel voor te houden en de dingen bij naam te noemen . Zo bracht je poëzie en conflict in elke ontmoeting.

Jouw leven was opwindend, gejaagd en fascinerend tegelijk, waarbij je alles opofferde voor je dierbaren. Daarbij was zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Als we telefoneerden, vroeg je steevast eerst “Waar ben je?”, gevolgd door “Waar spreken we af?”. Hoe het met me was zou je later dan wel vernemen. En hadden we net een hoogoplopende ruzie gehad, werd enkele seconden later gewoon overgegaan tot de orde van de dag. Er was nu eenmaal geen tijd om lang bij de dingen stil te staan. Er moest en zou geleefd worden.

Zo was er ook die keer dat je, na een avondje stappen, besloot om bij mij te blijven slapen. Aangezien dit niet meteen lukte, vroeg je me of je even in mijn boekenkast mocht rondkijken. Ik knikte goedkeurend en sliep al snel in. Groot was mijn verbazing toen ik je ’s morgens ijverig de laatste pagina’s van een boek zag lezen. Eenmaal uitgelezen klapte je het dicht, keek je me breedgrijnzend aan en, zonder één woord te zeggen, doezelde je in.  Ik boog voorover om de titel van het boek te kunnen lezen. Het boek heette : “Oh Lord, life is beautiful!”.

Dank je wel Chris, “for making our lives so beautiful”...

Je maatje, Paul