De strijd om 'het laatste woord' tussen ons, is voorlopig beslecht. Geen repliek meer, geen argumentatie ter bevestiging of wraking... ik hoop die te vinden in je muziek, waar ik heel anders zal naar luisteren, op zoek naar je boodschap van peace, love and happiness...
mama bij het afscheid in de kerk ...
Chrisje,
Papa merkte zaterdag nog op dat we zelden zo lang rustig bij jou zaten dan de laatste week. Plots was niets noodzakelijker dan je hand vast te houden, naar je te kijken. Onze grote, knappe zoon
Jouw grote handen in de mijne. Je wilde los van het buizenstel, de wereld in, leven,. Toen dat niet mogelijk bleek, haalde je de wereld naar je kamer
Ongeloof, verwarring, verdriet
ik betwijfel of men op intensieve ooit kreeft of sushis en gekoelde bubbels degusteerde.
Net als Bavo uit het liedje van Miel Cools, waren de katjes er allemaal
Er werd verteld, gelachen, maar wie droefheid liet zien, werd onbarmhartig tot de orde geroepen. Temidden de daar ronddolende dood, genoot jij van het leven. Zo irreël, de jongste die daar lag, met het kleinste tijdskrediet.
Het werd uiteindelijk stil die laatste dag. Bestraling slaagde er niet in de vreselijke hoofdpijn te temperen en daarmee was je vonnis betekend.
Er kon nog enkel een beetje comfort gegund worden in een diepe slaap. Geen sinecure, want je had steeds nog iets te zeggen
tot woorden enkel nog een gRimlachje werden bij elke pijnscheut die door je hoofd raasde. Toch gingen nog je twee duimen de hoogte in, als de verpleging langs kwam.
Toen ik zaterdagnacht stilletjes naast jou in het ijskille mortuarium zat, schoot een van onze vele nachtelijke telefoonbabbels me door het hoofd en kreeg haast profetische waarde.
DJ als hobby, als ontspanning, daar kon ik me iets bij voorstellen, maar met jouw kwaliteiten verwachtten we een schitterende carrière als advocaat: scherpe geest, ad rem, goed van de tongriem gesneden
Je zuchtte en zei dat ik het nog altijd niet snapte
Ik heb toch perfect gedaan wat jullie in petto hadden, en leuk dat je het later op mijn doodsprentje kan zetten
maar ik wil LEVEN.
Misschien ben ik wel een soort Messias, Dan is mijn tijd beperkt. De vorige werd maar 33 jaar
en dat nader ik
Die was voor zijn moeder ook geen simpel manneke en ze verstond hem ook niet. Er in de tempel alleen vandoor gaan, pochen over zijn koninkrijk dat niet van hier was, de kraampjes aan de synagoog omver gooien, heilige huisjes intrappen
Moeder Myriam zal ook vaak met de handen in het haar gezeten hebben
en die zal ook gedacht hebben waarom heeft hij niet gewoon gedaan, toen ze hem tussen 2 bandieten aan het kruis hingen
Dan val ik nog mee, he Myriammeke
.
Mijn armen rond je koude bleke lichaam geslagen, drupten mijn hete tranen op het laken en even leken we op de Pieta. Samen stonden we in Rome verbaasd dat een kunstenaar zoveel emotie uit hard, wit, koud marmer kon halen.
De hopeloze moeder met haar grote dode jongen op de schoot.
De rest van het verhaal is geloof, hoop en liefde...
Op jouw uitdrukkelijk verzoek leidt Sonnentanz jou van hier het eeuwige zonlicht binnen
peace, love and happiness in onze harten achterlatend.
Geef ons Roosje een dikke zoen van ons allemaal en zorg daar voor elkaar.
Geruisloos gleed de wagen weg. Zo anders dan al die keren dat jij in je geliefde jeep, liefst cabrio onder de blote hemel vertrok met nog een laatste wuivend gebaar naar ons op de oprit... Dat beeld staat op mjn netvlies gebrand ... bye bye nonkel Chris... wuifden de handjes van onze vier kleinkinderen.
Bij het glaasje 'touch of Rose' wijn op het kerkplein borrelden zoveel warme herinneringen op en voelden we je terug in ons midden: de formidabele vriend, optimist, onvergetelijke Vince Hilton, onze rebel, maar ook onze advokaat... grrr...
Moe en uitgeput zullen we toch de kr8 zoeken en vinden om peace, love and happiness in jouw jouw naam gestalte te geven. Help ons daarbij met een vleugje muziek...
