Nu ook Leuven waardig massaal afscheid nam van de zesde klassertjes, zal het althans voor de buitenwereld, langzaam stiller worden rond dit drama.

Het leven zal terug op gang komen, zelfs in de getroffen gezinnen: “ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer…” ik blogde het eerder, de veelzeggende woorden  van de tot levenslied verheven waarheid.

Zonnige lentedagen voelen als: ‘just a perfect day’ om dan haast gelijktijdig wanhopig te beseffen dat perfectie nooit meer van deze wereld zal zijn… het voortaan een onvervuld werelds verlangen zal blijven… ik herken nu iets sneller aanstormende paniekpieken en oefen me in het verweer.  Vermoedelijk ontwikkelt ieder mens zijn specifieke unieke methode om met immens verdriet en pijn om te gaan, waarbij enkel ‘tijd’ een mogelijke bondgenoot wordt.

Het leven met een man waarvan ik om beroepsredenen continu afscheid nam, heeft wellicht mijn veerkracht op scherp gezet. Met drie opgroeiende kinderen stond ik vaak voor alleen te nemen beslissingen. Voor de kinderen hield ik hem ondanks de afwezigheden, steeds aanwezig. Het leerde me invulling aan het gemis geven, die troostte en tegelijk kracht gaf, als werkende moeder van drie, niet altijd vanzelfsprekend.

Uit die tijd dateert wellicht een afweermechanisme dat bergen verzet en muren sloopt... niet dat ik deze werkwijze bepleit of ontraad, wil de psycholoog niet uithangen, maar voor mij is het een beproefd middel om van de hoogste nood alvast een kleine deugd te maken.

Verdriet verlamt. Het werk kan wachten, maar stapelt zich niettemin op. Fysieke kracht laat je in de steek, je geest raakt niet uitgeraasd, slapen lukt nauwelijks en vermoeidheid wordt een constante. Een gevaarlijke kolk waaruit ontsnappen erg moeilijk wordt en het dus zaak is, er niet in te sukkelen. Voorkomen is beter dan genezen. Pillen, drank…ik wil er niet aan, ontsnappen aan verdriet voelt als vaandelvlucht, geeft schuldgevoel. Onze geliefden waren immers ook kansloos… is het een vorm van solidariteit?

Na een overlijden komt er zoveel op je af, emotioneel, praktisch, administratief... waardoor je nog nauwelijks aan de gewone dagelijkse rompslomp toe komt. Als bij ziekte lange tijd ‘zorg’ primeert en je volledig in beslag heeft genomen, of als een plots gebeuren als een ongeluk je overrompelt, gaap je in een diep gat waar als uit de krater van een vulkaan, achterstallig werk spuit.

Stel jezelf op de proef, daag jezelf uit je beter te voelen als een vervelend klusje geklaard zal zijn, als materieel je tenminste orde in de chaos brengt… en vooral: begin eraan. Baat het niet, ’t schaadt ook niet. Je hebt tenminste die eerste constructieve stap gezet, leven na de dood …   Pak een klus aan waar je zo erg tegenop ziet dat ze steeds weer vooruitgeschoven werd.….Het afbreken en heropbouwen steen voor steen, staan model voor wat met wanhoop en verdriet ook kan. Het afbreken en met mooie herinneringen opbouwen.

Alle emoties rond Roosje en de gevolgen voor alles wat haar lief is …kwamen door de gebeurtenissen van de voorbije week met de schoolkinderen, weer in een stroomversnelling op me af. Conform mijn persoonlijke therapie theorie koos ik voor het hopeloze plan om naast de garage, ook het tuinhuis in het Ganzenhof en het Wouwersnestje te reorganiseren. Opgelet, zeg nooit gewoon opruimen tegen reorganiseren…  Ideeën en plannenmakers in overvloed, maar uitvoerders ontbreken vaak, maar ik heb de daad bij het woord gevoegd…

... probeerde me tevergeefs voor te stellen dat de spinnen spider men waren... en de rest is geschiedenis...

Het is avond na dag 3 als ik het resultaat van de ingreep met meesterlijke voldoening overschouw. Strelend gaat mijn hand over de gesorteerde bakken met tuin- en werkgerief, de netjes gestapelde boxen mastentoppen = dennenappels voor de open haard… de go-karts, fietsen in zoveel maten, tuinzetels en dito kussens netjes gestapeld op een vaste voorbehouden stek. Dat moet toch een half jaar vol te houden zijn, denk ik met een monkellachje… En de garage, eindelijk terug die naam waardig met een zee van ruimte om in – en uit te stappen, te laden en te lossen.

Vanavond, moe en in camouflagekleuren geschminkt, door weggeveegde tranen in een bestoft gezicht… ben ik net op tijd voor de generiek van Koppen op Eén. En ja, hoor, Roosje met haar oudste prinsje op de arm, is weer op het appel, zoals elke donderdag. Heel even, die glimpvan een blij gezicht dat naar ons lacht.

Het is al heel erg laat als ik door het raam mijn nachtgroet aan de vier kleinkinderen breng via Janneke maan en dan hoop dat de fysieke moeheid me de slaap zal gunnen, tot morgen een nieuwe dag wacht…een onperfecte ‘perfect day’…   

Slaapwel soulmates, in de hoop op een mooie droom …

Voor het laatst vormde de zesde klas van ’t Stekske haar rij en met meester Mon voorop, werden ze de enorme zaal van het Souverein auditorium met militiare eer binnengedragen. Een mahonie houten kist voor de meester, gevolgd door 15 witte kinderkistjes getooid met prachtige roze rozen…

Terwijl de tranen me over de wangen biggelen voelt het bij mij als ‘a touch of Rose’…

De engelenstemmen van Scala zetten de hemelpoort op een kier om de mama’s en papa’s, de broers en zussen, maar ook iedereen die ontroerd deze plechtigheid volgt, een glimp van de zoete vrede aldaar te laten voelen.

Terwijl de commentator op Eén zich uitslooft om alles aan elkaar te praten, zap ik naar de bevestiging dat zwijgen ‘goud’ is op Ned 1. De prachtig verklankte “Sleepy Shores” op deze eerste lentedag, voeren ons mee naar die onbekende overkant, waar de zacht aanspoelende speelse golfjes, balsem voor de ziel zijn.

Ik had mezelf voorgehouden de tv niet aan te zetten, het verdriet niet terug in volle hevigheid op mezelf los te laten. Maar dan bedenk ik hoe al dat meeleven bij het heengaan van ons Roosje ons overeind hield en vind het mijn plicht bij dit meervoudig verdriet, symbolisch mijn schouders aan te bieden… En zo zit ik op die zonnige eerste lentedag voor TV…

Muziek, de taal van emotie, van het hart. Bij het Pie Jesu sluit ik even mijn ogen en bid Hem om erbarmen, om geloof, hoop en liefde als troost, voor al wie met die verschrikkelijke hartepijn, geen kant op kan. En dat nog voor heel lange tijd.

Burgervader Van Velthoven slaat de nagel op de kop als hij geëmotioneerd erkent dat er nog geen plaats is voor een nieuw begin… als dat er al ooit zal zijn.

De weg door het dal van verdriet is een kronkelpad, door donkere smalle steegjes, plots schel verblindend licht waardoor je de weg helemaal kwijtraakt en dan weer in een lange tunnel … en wie weet wat daar gebeuren kan.

Het samen afscheid nemen van de kinderen en hun meester bevestigde het thema van hun laatste jaar lagere school: ‘Samen sterk’. Een leuze die ook hun ouders de voorbije week in de praktijk brachten door dit immense verdriet samen te dragen. Ook met ons allen.

“Ton rêve reste chaud”… zingt Julien Clerc over de in de kiem gesmoorde toekomstdroom van kinderen en hun ouders, ‘het verlangen dat ze achterlieten’ zal een leven lang het pad van hun families kruisen, en op zoveel kruispunten in het leven van wat elke andere 12- jarige van nu gaat beleven, zal het gemis de kop opsteken, zal het pijn doen…maar zal men uit deze samen beleefde sterkte, veerkracht putten.

‘Zij aan zij’ zal men elkaar boven het verdriet tillen, zullen alsnog de verhalen van de sneeuwklas verteld worden en zal het zout van de tranen de pit geven om door te gaan met ‘leve het leven’. Voor elkaar, voor de anderen, voor hen, daarboven waar ‘tijd’ geen rol meer speelt… waar alles altijd NU is.

Wanneer ik vanavond nog eens naar de Italiëlei rijd, staat de zon als een enorme grote ronde hemelpoort laag boven de Schelde. Bij dat prachtige beeld tegen de heldere avondhemel,  droom ik luidop dat die ronde bol, net zoals in de oude Chinese architectuur, een rode ronde deur is, de doorgang naar GELUK waar kommer en zorg niet doorkomen… en waarachter de lente eeuwig is…  

Niet enkel de slijtage van ramen die 40 jaar weer en wind trotseerden, ook het feit dat enkel glas niet langer verantwoord is in tijden van energie besparing, noopte tot het "warm" maken van de mede-eigenaars voor compleet nieuwe ramen met energiebesparend  hoog rendementsglas. 

Financiële tegemoetkomingen vanwege de overheid, gecombineerd met een belastingsvoordeel voor energiebesparende renovaties, maken dat in de Algemene eigenaars Vergadering  van 19 december 2007 het voorstel op tafel ligt. Het moet een gezamenlijke beslissing worden met een privatief prijskaartje. Met dien verstande dat de basisakte vermeldt dat alle studio’s hetzelfde uitzicht dienen te hebben, wat concreet vertaald wordt in het verkrijgen van het akkoord van ¾ van de quotiteiten om het licht op groen te zetten en overal de dubbele schuiframen te vervangen.

Nadat via mede- eigenaars met ervaring ter zake, reeds in 2005 offertes opgevraagd waren bij diverse leveranciers voor aluminium en PVC- ramen met dubbele beglazing, werd na de AV van eind 2007, beslist om in een kleinere werkgroep voor- en nadelen van het een en ander, in combinatie met de prijs en de plaatsingsmodaliteiten uit te werken, zodat uiteindelijk een concreet voorstel op tafel zou liggen. Op de algemene vergadering van 5 maart 2008 werd dan unaniem beslist door te gaan.

Teneinde iedereen toe te laten zijn vereiste financiële mogelijkheden te onderzoeken, werd vastgelegd dat alle ramen voor eind 2011 dienden vervangen te zijn. Iedere eigenaar die op dat moment of later instapt, betaalt zelf contant aan de leverancier tegen het meest gunstige groeps tarief . Daarop kan hij meteen beroep doen op subsidies van de federale-, regionale- en lokale overheid alsook van de energieleverancier. De VVM stelt zich borg ten overstaan van de uitvoerende firma.

Aan het einde van de vergadering telt de intekenlijst de toezegging van 23 eigenaars, goed voor 71 studio’s. Tegen de start van de werken, meteen na het bouwverlof begin augustus 2008, is deze lijst aangegroeid tot 112 van de 118 ramen. De nog overblijvende 6 studio’s vervangen hun raam in 2010. Daarmee is het vooropgestelde doel netjes binnen de termijn gerealiseerd, goed voor een gezamenlijke totale investering door de eigenaars van 300 000 euro, in een realisatie van de firma Witt.

Een huzarenstukje…

Realisatie van dergelijk omvangrijk werk vereist een goede planning en een efficiënte aanpak. Al lijkt elk raam op het eerste zicht identiek, veiligheidshalve werd elk raam apart opgemeten. Vermits het om een 'bewoond' gebouw gaat waar de oude ramen eerst ook moesten worden uitgebroken, diende per studio, alles in één dag beklonken zijn.

Vermits het voor- en achtergevels betreft en de ramen voor de achterliggende studio’s via de voorsten dienen binnengebracht te worden, was het zaak daar tijdig duidelijke afspraken rond te maken en correct te respecteren. Een gebouw van 9 verdiepingen met 14 studio’s per verdieping, waar enerzijds een bestaand raam zorgvuldig dient uitgehaald, via de ladderlift naar beneden gevoerd, een nieuw raam via de ladderlift naar boven moet- en geplaatst worden, vraagt organisatietalent. Dat het gebouw daarenboven op een drukke verkeersas ligt, met een busstrook voor de deur, dienen ook heel wat vergunningen aangevraagd. Kortom: een maand lang ‘dorp in de stad op stelten…’

Maar niet voor de individuele bewoner. Als die ’s morgens vertrekt en zijn studio is aan de beurt, moet die terug bewoonbaar zijn bij zijn terugkeer op een poetsbeurt na. Maar het zacht lopende hagelwitte schuifraam met geluidwerend glas, dat ook het rumoer van de stad buitensluit, …maakt een paar extra uurtje sschoonmaak ruimschoots goed en velen krijgen bovendien een handje hulp van hun eigenaar.

A rato van 4 exemplaren per dag, is er toch ruim 6 weken intense bedrijvigheid. Al die tijd zijn een paar mensen van de VVM elke dag stand by met de sleutels van die studio’s waar mensen uit werken gaan en wiens hebben en houden uiteraard beschermd moet zijn. Geen enkel incident in geen enkele studio verhoogt alweer het intussen blindelingse vertrouwen van de bewoners in de aanpak.

Ons bewijs dat kwaliteit in tegenstelling tot zo vaak, ook kan zonder prijs …  Het heeft me wel de hele maand augustus en een zonnig stuk september gekost… maar het resultaat was schitterend en de tevredenheid groot.

Om toch niet 'onbevlekt' dit hoofdstuk af te sluiten… De zeer specifieke indrukwekkende boormachines van de installateurs, bleven in de gang liggen op de verdieping waar de volgende dag zou gewerkt worden. Wekenlang werd er door niemand één vinger naar uitgestoken. Allemaal eerlijke mensen en bovendien kan niets ongemerkt, vermits camera’s permanent een oogje in ’t zeil houden.   

Tot op die morgen een zeer specifieke accu de benen had genomen. 'Geen mens die daarmee iets kan uitrichten', aldus de werfleider, want alleen bruikbaar op deze specifieke industriële boormachine. Wel vervelend, want één ploeg was nu minstens voor een halve dag technisch werkloos en dat terwijl alles zo minutieus was uitgerekend.

Geen nood, de videobewaking nakijken en meteen is duidelijk wie er met de accu vandoor is…

De man, geregeld bezoeker bij een mede-eigenaar die in het gebouw woont, met de gênante gewoonte me bij iedere ontmoeting met een belerend vingertje een of ander vermeend gezegde van een of ander vermeend filosoof te debiteren altijd met dezelfde aanhef: “Also sprach Zarathustra…” in een walm van 40%vol.

Om het oponthoud van de plaatsers te minimaliseren, bel ik hem  en zonder der doekjes om te winden stel ik hem voor de keuze: binnen het kwartier met de gestolen accu in het gebouw zijn, of ik geef de politie het bewijs van zijn werfdiefstal en stuur hem de kosten van het verlet van de installateurs….

Even sputtert Zarathustra nog tegen dat hij niets…  stokkend in zijn ontkenning als ik hem de permanente videobewaking in herinnering  breng… "Na een poosje werd toen even dit berichtje doorgegeven" beneden werd een pakje afgegeven met daarin de accu met de melding dat hij … toch niet paste op zijn boormachine… Enkele minuten later was de technisch werkloze ploeg aan het inhaalmanoevre bezig… tot meerdere eer en glorie van een kordate aanpak…

En Zarathustra? Niets meer van gezien of gehoord....zelfs niet door het nieuwe raam...