Voor het laatst vormde de zesde klas van t Stekske haar rij en met meester Mon voorop, werden ze de enorme zaal van het Souverein auditorium met militiare eer binnengedragen. Een mahonie houten kist voor de meester, gevolgd door 15 witte kinderkistjes getooid met prachtige roze rozen
Terwijl de tranen me over de wangen biggelen voelt het bij mij als a touch of Rose
De engelenstemmen van Scala zetten de hemelpoort op een kier om de mamas en papas, de broers en zussen, maar ook iedereen die ontroerd deze plechtigheid volgt, een glimp van de zoete vrede aldaar te laten voelen.
Terwijl de commentator op Eén zich uitslooft om alles aan elkaar te praten, zap ik naar de bevestiging dat zwijgen goud is op Ned 1. De prachtig verklankte Sleepy Shores op deze eerste lentedag, voeren ons mee naar die onbekende overkant, waar de zacht aanspoelende speelse golfjes, balsem voor de ziel zijn.
Ik had mezelf voorgehouden de tv niet aan te zetten, het verdriet niet terug in volle hevigheid op mezelf los te laten. Maar dan bedenk ik hoe al dat meeleven bij het heengaan van ons Roosje ons overeind hield en vind het mijn plicht bij dit meervoudig verdriet, symbolisch mijn schouders aan te bieden
En zo zit ik op die zonnige eerste lentedag voor TV
Muziek, de taal van emotie, van het hart. Bij het Pie Jesu sluit ik even mijn ogen en bid Hem om erbarmen, om geloof, hoop en liefde als troost, voor al wie met die verschrikkelijke hartepijn, geen kant op kan. En dat nog voor heel lange tijd.
Burgervader Van Velthoven slaat de nagel op de kop als hij geëmotioneerd erkent dat er nog geen plaats is voor een nieuw begin
als dat er al ooit zal zijn.
De weg door het dal van verdriet is een kronkelpad, door donkere smalle steegjes, plots schel verblindend licht waardoor je de weg helemaal kwijtraakt en dan weer in een lange tunnel
en wie weet wat daar gebeuren kan.
Het samen afscheid nemen van de kinderen en hun meester bevestigde het thema van hun laatste jaar lagere school: Samen sterk. Een leuze die ook hun ouders de voorbije week in de praktijk brachten door dit immense verdriet samen te dragen. Ook met ons allen.
Ton rêve reste chaud
zingt Julien Clerc over de in de kiem gesmoorde toekomstdroom van kinderen en hun ouders, het verlangen dat ze achterlieten zal een leven lang het pad van hun families kruisen, en op zoveel kruispunten in het leven van wat elke andere 12- jarige van nu gaat beleven, zal het gemis de kop opsteken, zal het pijn doen
maar zal men uit deze samen beleefde sterkte, veerkracht putten.
Zij aan zij zal men elkaar boven het verdriet tillen, zullen alsnog de verhalen van de sneeuwklas verteld worden en zal het zout van de tranen de pit geven om door te gaan met leve het leven. Voor elkaar, voor de anderen, voor hen, daarboven waar tijd geen rol meer speelt
waar alles altijd NU is.
Wanneer ik vanavond nog eens naar de Italiëlei rijd, staat de zon als een enorme grote ronde hemelpoort laag boven de Schelde. Bij dat prachtige beeld tegen de heldere avondhemel, droom ik luidop dat die ronde bol, net zoals in de oude Chinese architectuur, een rode ronde deur is, de doorgang naar GELUK waar kommer en zorg niet doorkomen
en waarachter de lente eeuwig is
