Mijmerend in de vlammen van de open haard, bekruipt me een schuldgevoel…
Tegelijk met de hartverwarmende wensen voor Kerst en Nieuwjaar wordt door vele lieve mensen fijntjes verwezen naar hun geregeld bezoek aan deze blog… die nu -shame on me- alweer meer dan twee weken onbeschreven blijft. Dit in tegenstelling tot de lijvige familiekroniek die in mijn hoofd en hart vorm krijgt om, misschien wel postuum, bewijs te leveren van het jammerlijke grote gelijk…
Het zou getuigen van valse bescheidenheid te ontkennen dat gelezen worden, wezenlijk deel uitmaakt van de dwingelandij van het schrijven. Delen, mee-delen, informeren, raken, helpen op één of andere manier op zoek te gaan naar de glimlach die het ‘half leeg’ glas, vult tot ‘half vol’.
Elke dag maakt deel uit van ieders levensverhaal. In de mate van betrokkenheid is het boeiend, mooi of droevig of schreeuwt het om interactie. Misschien té sterk om van 'roeping' te gewagen, maar toch staan er mensen overal op de barricades om de vinger op zere plekken te leggen, om de menselijkheid te bewaken, om te ageren, te beroeren en wellicht ook aan te zetten tot actie.
Het credo van journalistiek: relevant nieuws, beschouwingen, facts and figures en altijd check, check, dubbelcheck… het fundamenteel verschil, de morel(e) plicht... to say that every word is true.. (Evita)
Communiceren, communicatie... samen aan tafel, gedachten-, woorden-, plannen delen, intermenselijke acties, zo belangrijk en toch al te vaak gedegradeerd tot de klank van holle vaten. Maar het kan ook een o zo positief verhaal worden, zoals ik dagelijks mag ervaren in ‘ons dorp in de stad’. Een blijvend samenwerkingspact waaraan permanent met veel geduld gesleuteld wordt. Daarom blijft het voor mij zo vreemd hoe een individu soms alle realiteitszin verliest en zonder gewetensbezwaar de kudde volgt in een destructief parcours. Het getuigt van weinig empathie, de kwaal van deze tijd. Emotionele armoede.
Maar hoopvol is dat voor velen opgeven geen optie is. Dat altijd weer mensen opstaan om met geloof, hoop en liefde werk te maken van wat krom is, recht te trekken. Het zijn zegeningen die ik koester, mensen die ik bewonder, resultaten die de wereld beter en schoner maken. God zij dank, van welk geloof ook.
Hoe zit het nu met de keuze tussen een oudejaars- dan wel de nieuwjaarsblog?
De vraag is niet eens een vraag meer. De overgang is op natuurlijke wijze gerealiseerd… en het voelt of ik hier een jaar aan sleutelde… van ‘14 tot ’15…
Getraind om met 60 aanslagen, 45 lijnen en sprekende kop de deadline te halen, geniet ik thans van de luxe uit vrije-, zij het niet minder dwingende wil, te commentariëren, op gelijke voet met de lezer, die ook de vrijheid heeft te lezen of niet te lezen… niet voor te betalen.
En toch blijft mijn schermpje soms dagen woordeloos, niet alleen omdat de storm in mijn hart niet- of nauwelijks te verwoorden valt, maar ook omdat het leven zelf erg veeleisend werd, de taken veelvuldig en complex, de jaren wegen.
Nochtans is opgeven géén optie.
Een massa grootouders (en ouders… ) geconfronteerd met relatieproblemen tussen de generaties maar ook tussen oude en nieuwe families, kijken uit naar- en rekenen op mijn inspanningen om het juridisch machtskluwen bij grootouders- kind conflict écht in het belang van het kind te beslechten, niet pro forma.
De ernst waarmee dit thans op het juiste niveau onderzocht wordt, blijft niet zonder resultaat en zal de al te makkelijke manipulatie van het bestaande apparaat ontmantelen.
Hoe verschrikkelijk het voor onze twee kleinzonen en onze familie is, het ons opgedrongen offer zal niet waardeloos zijn. De bewondering die soms geuit wordt over onze sterke schouders, ontlokt me in een zwak moment wel eens de doemgedachte of misschien die vermeende sterke schouders zelf, de oorzaak zijn voor de zware vracht. En dan krijg je zo’n ondersteunende quote uit onverwachte hoek: “Met ieder leven is er een plan. Dat uitgerekend jullie dit allemaal meemaken is omdat jullie de moed en de kracht hebben niet op te geven tot deze schandelijke onrechtvaardigheid en psychische kindermishandeling niet langer onder het mom van‘wettelijk’ zal kunnen gebeuren”.
De ernst waarmee de man dit zei -als gold het een profetie-, sterkt me en in combinatie met de stelling dat je journalist bent voor het leven, heb ik naast de vrijheid zelfs de plicht om dit schrijnend epos neer te schrijven. Hard en hartverscheurend, maar noodzakelijk.
Maar altijd weer komt “the Sun out of the underground” met nieuwe moed en kr8, niet eens te vergelijken met de moed die niet enkel onze kinderen, maar ontelbaar velen met of zonder ‘a touch of Rose’, met of zonder ‘a sound of Chris’, overal in de wereld opbrengen in hun confrontatie met ‘the evil… ‘
Elke dag begint een nieuw jaar… zonder het helse lawaai van geldverkwistend en gevaarlijk vuurwerk, (bijgaande foto als bewijs wat het met hondenoortjes doet) maar met de belofte die in mijn nieuwjaarsbrief staat: from oma with love….
