“Het instituut opnieuw bij de mensen brengen… “Is een van de slotbedenkingen die Jan Becaus maakt op het einde van de intronatie ceremonie die ik, zonder mantilla, in mijn gezellige ‘roze’ peignoir, als een van de velen op TV volg...  Het verwachte miljoen mensen onder de blote staalblauwe hemel, bleken er ‘toch maar’ tweehonderdduizend te zijn. Wie de pootjes geteld heeft en door twee gedeeld… het zullen de kleurrijke zouaven niet geweest zijn, want die verroerden geen vin. Maar "één"- commentator van wacht, de éminence grise van de redactie, was een verademing van geconditioneerd verslag, mét respect voor ieders waarheid...  een vergeten kunstvorm.

De nieuwe paus laat alvast een pak uiterlijke tekenen achterwege, waarbij de rode Prada schoentjes blijkbaar het meest tot de verbeelding zouden gesproken hebben. De Sedia Gestatoria en de tiara verdwenen al eerder uit het attributen arsenaal. Toch een twijfelachtige bedenking bij de aanvaarding van de twee lammetjes rond zijn nek... waar die andere Franciscus niet blij mee zal zijn...

Een man van 76, die het juk alsnog wil opnemen en de leeftijdsgrens voor actieve mensen upgrade. "Het leert iets over hoe en waar de dynamiek te zoeken die de wereld drijft".  

Pauselijk antecessor Julius II tekende voor machtsuitstraling van de kerk. Daar zijn de producers die het gebeuren in beeld brengen, hem eeuwig dankbaar voor.  Dat ook de weergoden die renners en motards in de Giro van de weg spoelden, dinsdag voor een staalblauwe hemel tekenden, stemt blij, al is het allemaal cinema. Voortbordurend op de eerste indruk die Paus Franciscus maakte zou hij toch voor een stijlbreuk gaan. Een bangelijk moeilijke opdracht… met een bejaardenhuis als RvB.

Wie politiek, juridisch, klerikaal, industrieel, artistiek… ingekapseld zit, maar het mens- zijn achterliet, heeft bij het verworven ‘iets’: NIETS.  Doch leeftijd is positief voor wie niet gekneld zit in een keurslijf van compromissen die je gevangen zetten en schatplichtig maken aan je eigen maffia.  Leeftijd heeft in zich de ongeëvenaarde weelde van ervaring in combinatie met het besef van eindigheid. Impulsen tot vaak moedige daadkracht bij mensen die het verschil zouden moeten kunnen durven maken. (vijf op een rij...)

Terug naar het Sint- Pietersplein: ritueel, protocol…  met op de eerste rij ‘de katjes’, van boer Bavo, ‘ze waren er allemaal’ Waaraan denkt die ‘oude’ man in het wit, kijkend naar de gevestigde waarden op de voorbehouden plaatsen, over het festivalplein, tot in de sloppen van zijn parochies aan de andere kant van de wereld.

Zijn lichaamstaal verraadt minstens tweestrijd. Dit ceremonieel is een opgelegd nummertje. De slippendragers zullen hem behoeden te struikelen, maar hebben ze ook een onderliggende agenda? Hoe kleverig zit het curieweb in elkaar? De reële fantasie, gevoed door intriges uit de ‘Da Vinci code’ of het ‘Bernini mysterie’ gekruid met de pedofilie schande… het zet ook de niet-denker aan het werk. Antwoorden zoeken, brengen je bij meer vragen. Hoe duidelijk is de boodschap nog van de man van Nazareth, die niet eens oud werd. 

Hij was dan wel de enige die ooit terugkwam na zijn dood om te zeggen dat het ginds dik in orde is, maar repetitieve ondersteuning is er voorlopig niet... En dat terwijl de herder al zijn schapen naar de stal moet leiden ... Jesus, wat een klus...

Opvallend in de parade: geen vrouw te bespeuren… Maar wel weer pakkend de keuze voor het feest van Sint- Jozef.  De vader die geen DNA- test nodig had om te houden van Jezus als zoon. Mooie symboliek die past bij de nieuwe ‘Heilige Vader’.

Het echte werk van start: Wat is bij Franciscus blijven hangen na het verplichte nummertje na de plechtigheid, waar buiten het oog van de camera, de geestelijke en wereldlijke leiders oog in oog staan. De knieval, het kussen van de Ring… wie voelt/beseft/herkent/erkent/misprijst... de betekenis ervan? Wordt hun opwachting gecatalogeerd in de index van de geschiedenisboeken of is het toch een inspiratiebron?

Franciscus. De naamkeuze wekt vermoedens, verwachtingen. Is het een indicatie, wat wordt het? “Met wie die man ’s middags aan tafel zit”, de mensen naar wie hij zal luisteren intra en extra muros, herinneringen aan de mensen van Buenos Aires… “zullen bepalend zijn voor zijn pontificaat” is de bedenking van de commentator. “Zeg me wie uw vrienden zijn, en ik zeg u wie gij zijt”… Ik houd van dat soort doordenkers en bedenk dat deze 'extra time', 'quality time' is als hedendaagse vorm van retraite. Jammer genoeg geen prioriteit in het tijdschema voor wie het heilzaam zou kunnen zijn.

Een eigentijdse Franciscus die niet in de val trapt van de Farizeeër, maar de tollenaar uit de boom plukt… die afstapt voor de zwaar gehandicapte man in de armen van zijn vrienden… ‘Sta op en ga naar huis’ , allez Lieve Heer, doe het nog een keer. Zo vaak heb ik ervoor gebeden, zovelen bidden er dagelijks voor… en voor nog zoveel meer… Maar “Zijn Rijk is niet van hier”… met één zekerheid: het verplichte ticket naar daar… Lange termijn visie.

Een boegbeeld klieft door de wilde zee…Voorbeeldgedrag is bepalend en maakt ‘instituten’ zo kwetsbaar als de zwakste. Ouders, leerkrachten, verantwoordelijken in alle geledingen van elke maatschappij hebben een verpletterende verantwoordelijkheid ten overstaan van wie zich aan hen spiegelt. Het resultaat staat of valt  met hun authenticiteit: niet aan woorden, maar aan werken, kan men iemands liefde merken.  Tijdens de korte doortocht in dit leven garen spinnen uit de tranen van anderen, macht gebruiken om te misleiden, verdelen om te heersen, verrijken op verarming van de ander… het is het korte vergankelijke gewin. Vanuit respect voor elkaar zorg dragen in geloof, hoop en liefde, maakt pas mooi en rijk. Een rijkdom die niet devalueert. Die blijvend winst boekt die verborgen blijft voor de armen van geest...

Misschien waren er daar in Rome ook wel een aantal ‘sinterklazen’ die de gladde marmeren vloer van Sint- Pietersbasiliek liever onder hun voeten hadden voelen wegzakken en voortschreden met de troost dat het ceremonieel gewoon een ‘vertoning’ is van een Kerk die aan een grondige grote schoonmaak toe is. Geen zinnig mens die twijfelt aan de waarde van het cultureel belangrijk erfgoed, de architectonische hoogstandjes, de toeristische trekpleisters met historisch gehalte. Doch de pracht en praal, het uiterlijk vertoon en de rijkdommen als 'Kerk' laten doorgaan, geven terecht aanstoot en lokken kritiek uit in een verscheurde arme wereld. 

Hopelijk hebben die gemijterde excellenties oprecht gebeden voor de nieuwe kerkleider die de mensen tegemoet treedt vanuit ervaring, kennis en macht, gedragen door wie wil en niet kan, om structureel te sleutelen aan een eerlijker en rechtvaardiger wereld… Oremus… en als die in de litanie aangeroepen horde heiligen nu ook allemaal een tandje bijsteken….  want opgeven is geen optie, toch?