Kijkend naar de live- uitzending op 'één' van de herdenking 200 jaar slag van Waterloo, wil ik graag even aan een ludieke actie van oktober 2007 herinneren.
Een Vlaamse actiegroep op weg naar de voet van de hoogtronende leeuw van Waterloo wil er de Vlaamse leeuwenvlag planten. Getelefoneerd, wordt de kleine groep opgewacht en tegengehouden door een sterk peloton van de oproerpolitie. Ze zijn categoriek: tot hier en geen stap verder...
Maar dan zou de leeuwenvlag niet binnen het gezichtsveld van het reuze exemplaar wapperen en dat was de bedoeling: oogcontact.
De seconde grimmigheid leidde echter niet tot een nieuwe bloedige veldslag, door een ontwapenende ingeving van het moment. In haar ongekunstelde stijl en de inspiratie van het ogenblik, verbaasde Marie- Rose Morel vriend en vijand door haar onverwachte voorstel aan de burgemeester en zijn politiechef: "als ik u nu een zoen geef, mogen we dan verder?"
Een bangelijk moment waarbij ook de ordemacht de idiotie van het ogenblik besefte. Anders dan in 1815 werd hier de slag gewonnen zonder één druppel bloedvergieten. De ordemacht zette een stapje terug en genoot van een teder moment toen Marie- Rose met de glimlach, haar leeuwenvlag ongestoord mocht planten en beide leeuwen elkaar vreedzaam in de ogen keken...
Weetje: Constructie van het monument vond plaats tussen 1823 en 1826. Er was 290.486 m³ zand nodig om een 40 meter hoge heuvel op te richten op instructie van koning Willem I , die er in 1815 als prins van Oranje, leider van de Hollandse troepen in het leger van Wellington, gewond werd . Op de top daarvan werd een 28 ton zware leeuw uit gietijzer geplaatst op een sokkel van 4,5 meter. De leeuw zelf is een ontwerp van de Mechelse beeldhouwer Jean-Louis van Geel.
Ter ontzenuwing van de geweldpleging op wat als waarheid werd verteld aan haar zoontjes bij het zien van het 'you tube'- filmpje, even verduidelijken dat 'Mama géén misdadiger was die werd gevangengenomen door de politie', maar dat, zoals wettelijk voorzien, Marie- Rose en de andere betogers administratief, zij het liefelijk en zeer respectvol aangehouden werden om de identiteitskaarten te controleren in de olitiecombi... That's it... 
Meer mooie anekdotes en foto's in de biografie van Marie-Rose Morel: "Al bij al heb ik gelukkig geleefd'
