Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Handen uit de mouwen voor een gemeenschapsproject...
Door de grotere belangstelling van eigenaars voor het reilen en zeilen van het mede- eigendom in het in eigen handen nemen van het beheer, konden heel wat positieve zaken gerealiseerd worden, zoals het eerder besproken sorteren van het huisvuil.
De met pictogrammen omzeilde hindernis om de sorteerregels in 28 talen uit te leggen, leverde aanvankelijk wel een paar flauwe plezanten inspiratie om te proberen te ontsnappen aan correct sorteren. De voorbeelden op de plaat met wat PMD is boven betrokken container, zouden niet representatief zijn: "ik drink alleen River Cola en drink alleen bier van den Aldi ...en die hangen er niet bij"
. 
Maar de aanzet voor veranderende mentaliteit was alleszins definitief gegeven. En reken maar dat de teugels nooit meer gevierd worden, daarvoor is de verbetering té spectaculair...
Met een bezoekje van de verantwoordelijke van de stadsreinigingsdienst, die zijn bewondering niet onder stoelen of banken stak, kregen we er een zeer waardevolle bondgenoot bij in onze gezamenlijke strijd ...
Het is uit die periode, we schrijven 2005... dat we voor het eerst terug een klein beetje financiële armslag kregen, nu de ongesorteerde peperduur betaalde huisvuilophaling wegviel.
Daardoor konden we rond de containerplaats een metalen afsluiting plaatsen, zodat vanuit de parking sluikstorten onmogelijk werd en kwam er ruimte om tezelfder tijd een fietsenparking te voorzien..
Inspelend op de groeiende tendens om zich in de stad op tweewielers te verplaatsen, lieten toenmalige eigenaars Benedikt en Eddy zich nog eens van hun handigste kant zien door in de voorgevel een toegang naar een inpandige fietsenberging uit te houwen. Een staaltje van hard labeur... en dat altijd zonder enige vergoeding. Van alle eigenaars blijft er amper één krampachtig volhouden dat "het niet kan dat mensen iets gratis doen voor anderen"... Zelfs het zwart op wit bewijs doet hem/haar de andere kant op kijken... Het zij zo... jammer voor hen.
Voor de afwerking, toen de fietsdeur erin stond, werd meteen het ganse gelijkvloerse front in een arduinen kleedje gestoken, een face lift voor een degelijke uitstraling.
Wie echter aan een gevel iets wijzigt, moet daarvoor een bouwtoelating aanvragen
en dat betekent door de administratieve stadsmolen gehaald worden
Eens het plan getekend kon het geloop beginnen: documenten kopiëren om toestemming te vragen, documenten invullen, aanschuiven, wachten, betalen
maar het lukte en de 26 fietshaken bewijzen intussen reeds vele jaren goede dienst.
Het systeem waarbij we de kennis en vaardigheden van mede- eigenaars aanspraken om verbeteringen te helpen realiseren, was een onmisbare aanloopfase tot een gestructureerd systeem. Het blijft zaak erover te waken niet te vervallen in bureaucratie, die tijd- en geldverspillend is. Kort en creatief inspelen op al wat de gemeenschap aanbelangt is cruciaal en de kunst is te handelen alsof het voor jezelf is
Wat uiteraard uniek was en blijft aan het hele opzet, is dat alles wat gedaan wordt voor het geheel, helemaal gratis gebeurt.
Ruim 90 eigenaars, zoals die er waren aan het begin van ons experiment, genoten van de vrijwillige inzet van dat handjevol mede-eigenaars die hun nek uitstaken. Hun namen staan in mijn memorie gegrift
Reinhilde, Eddy, Benedikt, Barbara, Steve, Tom, Marc, Hilde, Walter, Koen .
De 90 mede- eigenaars zijn intussen herleid tot 60, wat overleg toch iets vereenvoudigt. Uiteindelijk zijn nu alleen de RvB nog actieve leden, waarbij (mijn) dagelijkse aanwezigheid op het veld, niet onbelangrijk blijkt... De grote uitdaging is opvolging te waarborgen
al wordt er niet meteen voor gevochten... 
Het feit dat voor adviezen van specifieke aard, we wel steeds vaker beroep kunnen doen op mede-eigenaars en bewoners, beslagen op diverse terreinen, maakt ons beleid toch wel uniek in zijn soort. Aannemer, architect, mensen met disciplinaire capaciteiten, zelfs zielenzorgers, maar ook mensen die de bloemen op straat bewaken (dat wordt ook nog een mooi lente- hoofdstuk dat u tegoed houdt), de Opsinjoorders
. iedereen heeft wel door dat samen bouwen aan een dorp in de stad een gemeenschapsgebeuren is.
En ondanks alles, is dat het gevoel, waaruit ik permanent de kracht put om door te gaan
Volgende week: deurwaarders doorgelicht
