11 november,

“En 't graf van duizend soldaten
Altijd iemands vader, altijd iemands kind
Duizend en duizend soldaten...”

W.Vermandere

Hoe wreedaardig en heftig de natuur huishoudt aan de andere kant van de wereld, zo rustig vreedzaam oogt het hier. Hoogstens een beetje kil, waterzonnetje op de roestige tuin... Zacht knisperend, gloeiend hout in de haard...

Hoe pijnlijk ook het gemis van hen die ons leven klank en kleur gaven, het verbleekt in vergelijking met wat tienduizenden mensen in het pas geteisterde rampgebied op de Fillipijnen NU meemaken. Met de moed der wanhoop, angst, verdriet... aankijken tegen zoveel overmacht, verandert de Aziatische eeuwige glimlach, tot pijnlijke grimas. Hun zee, rustig kabbelende minnares van witte stranden met wuivende palmen, ontaardde onder het boosaardige gepest van stormwinden in een niets ontziende vernietigende Tyfoon. Geen kruid tegen gewassen.

Memories: Amper een jaar of 13, in een Zwitserse berghut, luisterend naar de nogal luidruchtige adembenemende verhalen van een groep volwassen studenten, was er eentje die het over de zee had. Zoon van een Portugese reder, kapitein in opleiding, die de zee “zijn grote liefde” noemde. Het maakte zo’n diepe indruk op de puber die ik was, dat tot op heden en ondanks mijn ‘jeugddementie’ zijn ellenlange Portugese naam ‘Fernando Sachetti Fernandos de Passos’ nooit gewist werd... Als de zee hem niet tot zich heeft genomen, dist hij als oude zeebonk, wellicht nog straffere verhalen op. De herinnering brengt me in gedachten terug naar de vakanties als kind aan zee. Hoe ontroostbaar boos ik op de zee was als na een storm en de melding van een ‘gezonken vissersboot’ iedereen de dag nadien zijn strandstoel weer opzette en de golfjes strelend onschuldig aanrolden. Gewoon doen of er niets was gebeurd, lukte mij niet en menig uur heb ik aan het uiteinde van de pier gezeten, tevergeefs hopend het ‘waarom’ uit de branding te kunnen afleiden.   

Vernieling door onbeheersbare natuur is nog iets heel anders dan oorlog. oorlog is des mensen. Tijdens de live- uitzending vanmiddag die hier thuis op de achtergrond speelt, zijn intussen de 70 zakjes ‘multiculturele’ aarde uit Flanders Field op de afuit geladen om over zee naar het Eiland te reizen. 100 jaar geleden kwamen ze met honderdduizenden in legeruniformen van over zee hier in de loopgraven hun leven geven voor onze toekomst. For your tomorrow, we gave our today. Nu gaat grond van de slagvelden en begraafplaatsen, met ongedefinieerd DNA van vriend en vijand de weg terug, als voedingsbodem voor bloemen naast het koninklijk paleis

Hopelijk leefde er daar in die modder en het bloed, tussen verminkte mensen naar ziel en lichaam, nog iets anders dan honger en pijn. Eenzaam in koude, natte loopgraven, onder het oorverdovend kanongebulder zal ook vriendschap, geloof, hoop en liefde een sprankel troost geboden hebben op de grens van leven en dood. Groot is daarom de symbolische waarde om met grond uit Flanders Fields, doordrongen met het bloed van zoveel jonge mannen, in Engeland een herdenkingsperk aan te leggen. Alleen, het biedt geen garantie op een vreedzame samenleving... daar is meer voor nodig. Het werd nog eens met zoveel woorden gezegd vanmiddag bij de herdenking, met honderduizenden namen, gekerfd in de witte steen van het memorial als getuigen...

Het verdriet om Roosje en Chris, de onrechtvaardige wijze waarmee onze kleinzoontjes een prachtig stuk jeugd wordt ontnomen en onze grootouderrol herleid wordt tot juridische strijd, zijn naast zoveel bekend en onbekend leed overal op deze aardbol.... uiteindelijk maar druppels in de oceanen van tranen en verdriet door de eeuwen heen Zoveel plaatsen op deze tijdelijke verblijfplaats, waar mensen elkaar naar het leven staan. De kans misgunnen om nog een beetje geluk te proeven. Intriest. 

Mensen die ontroering durven toelaten, wiens hart geen moordkuil is, die willen werken aan een betere wereld, geloven, hopen en liefhebben... ” kunnen dat enkel door hun drijvende innerlijke krachten in de strijd te werpen om de vrede te bewapenen met rechtvaardigheid. Hoe meer mensen hieraan willen werken, hoe groter de hoop dat het ooit kan lukken. “

Nee, het zijn niet mijn woorden, maar vanmiddag opgevangen tijdens de officiële huldiging onder de Menenpoort waar duizenden poppies over de “Grooten Oorlog” neerdwarrelden.

De sleutel tot vrede is haar bewapenen met rechtvaardigheid en in dat perspectief is opgeven dus géén optie....