‘Let’s face it’, was de eerste kreet die ik uitschreeuwde als antwoord op de onverschilligheid die heerste in het woonblok met 118 studio’s aan de Antwerpse Boulevard.

Een oproep om niet langer weg te kijken van mistoestanden. maar in tegendeel te anticiperen.

Wie deze blog al een tijdje volgt of het boek ‘de buik van Antwerpen’ gelezen heeft, weet wat ‘niet wegkijken’ betekent en waar het toe kan leiden.

Dit inleidend stukje naar aanleiding van het nieuws over misbruik allerhande. Het ene rioolputdeksel na het andere gaat eraf. Maar na de stank? Wat dan? Wie pakt het aan? Hoe? Telkens te horen: “ja we wisten het maar deden niets” geeft me een vreselijk vieze smaak.

Melden, ja. Aan wie en wat doet die ermee. Wat intussen met de kwetsbaarheid van het ‘slachtoffer’. TV spotjes over kindermishandeling…  want het houdt “inderdaad” niet vanzelf op. Steeds variaties op eenzelfde thema, met schade die toeneemt tot ze onherstelbaar is als je lijdzaam toekijkt. Verantwoordelijkheid is nooit vrijblijvend. Geen domein lijkt te ontsnappen.

De nog maar eens opgewarmde kost over doping in de wielrennerij, legt het goed bewaarde publiek geheim eindelijk bloot… Bovenmenselijke inspanningen zouden gecontroleerd worden na een glas en een plas en dat steeds minder middelen sporen nalaten wordt als winst opgetekend. Moest al die R&D in onderzoek naar ziektes gebeuren, in plaats van naar gemaskerde doping…  Maar brood en spelen  leidt de massa handig af van de echte problemen. Al eeuwen… Slechte punten voor de mensheid die zich zo laat inpakken…

Een geneesmiddel om doodzieke mensen ‘misschien’ te helpen, mag niet toegediend worden, want onvoldoende getest… Zijn die sporters misschien misleide betaalde proefkonijnen van de pharma industrie? Is dat wetens en willens. Kennen ze de risico’s? Het lijkt erop dat de grote kunst ‘onbetrapt blijven’ is…

Machtsmisbruik over lichaam en ziel.

De sporter die gebruikt, de sportbegeleiding die het weet, blijkbaar soms oplegt, verslaggevers die er helden van maken, hen de hemel in prijzen, de commercie die niet belangloos financiert … en de supporter die voor gek staat in zijn blind geloof in superman.

Iedere burger is gehouden aan meldingsplicht van misbruik, van grensoverschrijdend gedrag, pesten….en toch moet vaak eerst een drama gebeuren voor de tongen loskomen.

De geit en de kool sparen is utopie…zwijgen is medeplichtig zijn. Misbruik staat loodrecht op vertrouwen. Vertrouwen gebruiken om macht te ontwikkelen over anderen om die dan te misbruiken is laakbaar, maar wordt misdadig als dat ‘kwetsbare’ mensen in een slachtofferrol dwingt.

Dat ‘kwetsbaar’ slaat niet uitsluitend op zwakke of onmondige mensen of kinderen. Het gemis aan respect voor deze mensen, die moeten beschermd worden en als makkelijke prooien worden gebruikt, is in één woord walgelijk. Speculerend dat hun getuigenis als minder toerekeningsvatbaar wordt beschouwd is een vruchtbare bodem voor ziekelijke geesten, perverten, manipulators om hun machtswellust bot te vieren.

Maar ook heel mondige mensen doen wel eens beroep op professionele hulp op cruciale momenten in het leven, maar die lopen er dan weer niet mee te koop. Deze vorm van hulpverlening krijgt een ferme dreun door  de recente gebeurtenissen die de geloofwaardigheid en het professionalisme ter discussie stelt.

De uitgezonden signalen van gedupeerden, worden zo vaak genegeerd. Let’s face it. Maar daar mag het niet bij blijven. Geloof me, als je kijkt en ziet, kies je niet voor makkelijk te betreden paden. Dader ontkent,  slachtoffer verbergt… maar ook menselijk opzicht, valse getuigen, het vermoeden van onschuld tot het tegendeel bewezen is, getraumatiseerde loyaliteit en niet in het minst de rechtspraak zelf zijn obstakels die de weg naar de waarheid bemoeilijken. Aan handen en voeten gebonden door onontwarbare lianen van wetten is onze rechtsstaat een paradijs voor minder goede bedoelingen.  

Dat nu juist in die sector van geestelijke gezondheidszorg verschrikkelijke zaken aan het licht komen, versterkt beslist de vaste wil van veel bezorgde mensen om het welzijn van  wie klein of zwak is, te helpen beschermen.

Collectieve verontwaardiging is een belangrijke eerste stap. Maar zonder vervolg, een maat voor niks. Protest alleen verandert niets als mensen op cruciale beleidsplaatsen niet persoonlijk gemotiveerd worden om woorden van protest in daden van handelen en voorkomen om te zetten. Cijfers van zelfmoordgedrag, faalangst, hechtingsproblemen, pestgedrag, seksuele intimidatie… die herleid blijven tot werkgelegenheidsprojecten voor doctoraatsstudenten of instituten voor de statistiek, zijn verloren energie en middelen.

Flagrante schendingen van de eigenwaarde, zeker van de minst mondige mensen in een samenleving, zijn misdaden tegen de mensheid zelf.

Vaak zijn de gevolgen daarvan pas zichtbaar en/of aantoonbaar jaren later wat geweten sussend werkt: het zal wel koelen zonder blazen.

Laat dat nu net een pijnpunt zijn waar we met honderden grootouders maar ook duizenden mensen wier relatie spaak loopt, willen aan werken.

Dat ene huwelijk dat vroeger ‘officieel’ op de klippen liep is vervangen door die paar die nu de stormen overleven… maar de wetten waarop vechtende echtelieden zich kunnen beroepen als ze er onderling niet uit raken, zijn blijven staan bij de uitzondering, van wat nu de regel is.De schuld- en boetevraag doet totaal niet ter zake wanneer het belang van kinderen op tafel ligt en daar dragen we met z’n allen verantwoordelijkheid in.

Het notitieschrift dat ik nu reeds jaren bijhoud –door de pijnlijke confrontatie met deze problematiek-  helpen uitgroeien tot een groenboek, waarvan beleidsverantwoordelijken een witboek zullen maken om recht rechtvaardiger te maken. Want wetten zijn politieke materie.

Mijn vele confrontaties met ouders in splijtende relaties, gesprekken met grootouders en hun verdriet om het kleinkinderenleed en bewust van de gevolgen van turbulenties op hun ontwikkeling, mijn latente kennis van de bekommernis van Jeugdzorg, de ervaring met de rechtspraak: al die onmacht raakt mij diep en maakt pijnlijk duidelijk dat daar dringend aan gesleuteld moet worden. De al overbelaste justitie, aan handen en voeten gebonden door achterhaalde wetten, is herleid tot een scheidsrechter zonder monitoring en boven de hoofden van kinderen met zeer kwalijke gevolgen op lange termijn.  

Onze generatie mobiele en jong- van- geest grootouders kunnen de onmisbare constante factor zijn in het leven van kinderen op de wip. ‘Vaste grond’ als stevig fundament voor een stabiele bouw... Geen machtsgreep, gewoon tradities, ervaring en levenswijsheid als bagage meegeven aan kinderen als voorschot van de omgekeerde pyramide die ze straks torsen.

Een doordenker om samen actief aan de slag te gaan, met ‘a touch of Rose’… en de kr8 van verandering.

Met haar vader in de vertrekhall in Zaventem op weg naar China...

8 oktober, klokslag 8 uur. De klok in de kerktoren maakt de herinnering aan die m8eloze 8ste februari nu al 20 maanden geleden levend.

Met nog een doos gevulde omslagen met verkiezingsfolders bij me, beslis ik even buiten te blijven. Bijna instinctmatig neem ik de straat langs en over het ziekenhuis, de serviceflats en aan het eind van de straat het kerkhof. Ik proef de herfst en ril in mijn trui, terwijl de vredige stilte een stevige ruis vertoont van snelheid op de autostrade. Mensen onderweg naar-of van huis. 

Janneke Maan laat verstek gaan, verstopt achter dichte wolken waaruit zachtjes een ragfijn druppeltjesgordijn sijpelt. De pijnscheut die door me heen flitst, weer ik resoluut af door nog intenser te speuren naar de gleuf in de deuropening, waar ik de omslag met daarin de folder van Bart met papa en Bart met Rose laat binnenglijden.  Aan de andere straatzijde doemen tientallen verlichte ramen op in het Jan Palfijnziekenhuis. Achter elk daarvan een exclusief verhaal van vreugde, verdriet, angst, pijn, eenzaamheid.  zachte handen, troostende woorden. Van geloof, hoop en liefde.

Het herinnert me aan de nachten dat ik van bij Roosje vertrok, niet wetend wat de volgende dag zou brengen…Bezorgd om haar nacht vooral. Zoveel liefde die verschrikkelijk veel pijn deed waar geen kruid tegen gewassen was. Maar het herinnert me ook aan de zalige momenten in het Moederhuis waar ik met mijn pasgeboren kind vol vertrouwen haar toekomst tegemoet zag, overtuigd alles te kunnen doen om die voorspoedig en vooral liefdevol te maken. Daar ben je zo volledig door ingenomen dat voor je ’t weet die eigen dochters moeder worden. En weer doe je vanuit je hart, dezelfde belofte voor de toekomst van je kleinkinderen.

Het zout van de langs mijn wang glijdende tranen lik ik op, me realiserend dat het enkel lukt met een tot glimlach omgevormde mond. A touch of Rose. Ik ben het haar verplicht.

In mijn hand houd ik de omslagen steviger vast dan nodig, terwijl ik in het donker de toegang tot zoveel verschillende brievenbustypes tracht te ontcijferen: de ene klep kiepert naar binnen, de andere moet ik naar buiten hijsen, van nog een andere moet het dak gelicht worden… en af en toe pak ik in een borstelige tochtstrip. Het geeft me een hoog ‘fort Bayard’ gevoel… waar de kandidaten onverwacht met hun hand in een spinnenbokaal terechtkwamen… Voorzichtiger dan noodzakelijk, laat ik elke omslag in de brievenbusgleuf glijden met de wens dat hij bij het openen even mag vertederen. De politieke boodschap volgt vanzelf wel.

Geen idee of het ooit eerder gebeurde dat in verkiezingstijd naar een specifieke folder GEVRAAGD wordt? Nu dus wel. Roosje blijft onder de mensen, waar ze zo graag vertoefde.

Aan Bart die trekt, papa die duwt en alle idealisten die zich engageren, geeft Marie- Rose de N- VA gemeenteraadslijst vleugels. Samen met u hoop ik dat we hen op 14 oktober de sleutels aanreiken om de deur te openen naar een nieuwe gouden eeuw die heel Vlaanderen op sleeptouw kan nemen.

“I am a (realistic) dreamer, but I am not the only one”. 

En daarom hebben we er het volste vertrouwen in dat niemand deze historische kans laat liggen… zodat we met een gerust geweten de toekomst tegemoet gaan. Is het niet meer voor ons, we zijn het onze kinderen en kleinkinderen verplicht.

« Iedere voorzitter wil graag het laatste woord. Maar dat is aan U, volgende zondag. ».

Met die zin rondde Goedele Wachters het groot debat op één af.

Geen idee welk deodorant merk dit optreden sponsorde… maar de lichaamstaal van de gladiatoren sprak een verlangen naar straf spul uit.

Slechts één grimas weerstond de vergelijking met een glimlach. Van de andere gezichten kon je het pijnlijk bewijs lezen dat de ‘verandering’ eraan komt en er geen ontkomen aan zal zijn.

De nog resterende zeven dagen voor het verdict zullen vooral de 30% twijfelende kiezers ‘geviseerd’ worden… Wat willen ze nog horen of zien om overtuigd te raken?

Met de draagtas aan de schouders  -met prachtfoto van Roosje en haar prinsjes, het dierbaarste geschenk ooit dat onder haar laatste kerstboom voor mij lag-  gevuld met verkiezingsfolders van mijn echtgenoot, heb ik de ganse middag ‘gebust’. Daarbij kwamen veel leuke  herinneringen boven aan de verkiezingscampagnes van Roosje.

Het werd een fikse, leerrijke wandeling op deze zonnige zondagmiddag, met een paar hartverwarmende ontmoetingen en gesprekken. Zelfs met bussers van andere partijen.

Mijn respect voor de ‘facteur’ kreeg een sterke opwaartse druk, na de kennismaking met de variaties op één thema:  brievenbussen.

Onwillekeurig dacht ik aan Toon Hermans en zijn ‘tango van het blote kontje’.

Voor de aardigheid geef ik het hier nog even mee…de billen zijn vervangen door bussen.

Het valt me op dat bussen op elkander lijken
Vooral wanneer je ze wat langer kan bekijken
Er zijn er bij die lijken uitgesproken geinig
Er zijn er andere, die zeggen mij maar weinig
Ik vind dat bussen ook iets hebben van gezichten
Je ziet meteen of ze neven zijn of nichten
En ik zag 2 trieste bussen in het water staan
Van waarom komt hier nou nooit eens iemand aan
Ik ben niet kritisch, maar de meeste bussen staan
Of ze hebben van die rare kreukels in de wangen
Je hebt belegen bussen en ook hele blitse
En chagrijnige mensen hebben van die spitse

Zou het associëren met muziek dan toch genetisch bepaald zijn???

Zo’n buurtwandeling levert ook een aantal erg aangename ontmoetingen, waarbij  Marie- Rose nooit veraf was. Doet zo’n deugd, blijvend te voelen dat ze “leeft”.

Ook al passeert morgen al voor de 20^ste keer op de kalender weer de 8^ste. En staat om 8 uur ’s avonds de tijd even stil bij dat onwezenlijk moment waar leven en dood van rol wisselen … maar ook elke keer haalt de kr8 het op de onm8 en gaan we door.

En daarom duw ik de lijstduwer bij de gemeenteraadsverkiezingen van Antwerpen, met de k8 en de m8 van een engel in onze rug.

Volgende zondag rekenen we allemaal op elkaar om de noodzakelijke verandering op gang te brengen.

Een gezamenlijke solidaire eerste stap in de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen om opnieuw samen een stad te maken om lief te hebben.

DOEN...