‘Let’s face it’, was de eerste kreet die ik uitschreeuwde als antwoord op de onverschilligheid die heerste in het woonblok met 118 studio’s aan de Antwerpse Boulevard.

Een oproep om niet langer weg te kijken van mistoestanden. maar in tegendeel te anticiperen.

Wie deze blog al een tijdje volgt of het boek ‘de buik van Antwerpen’ gelezen heeft, weet wat ‘niet wegkijken’ betekent en waar het toe kan leiden.

Dit inleidend stukje naar aanleiding van het nieuws over misbruik allerhande. Het ene rioolputdeksel na het andere gaat eraf. Maar na de stank? Wat dan? Wie pakt het aan? Hoe? Telkens te horen: “ja we wisten het maar deden niets” geeft me een vreselijk vieze smaak.

Melden, ja. Aan wie en wat doet die ermee. Wat intussen met de kwetsbaarheid van het ‘slachtoffer’. TV spotjes over kindermishandeling…  want het houdt “inderdaad” niet vanzelf op. Steeds variaties op eenzelfde thema, met schade die toeneemt tot ze onherstelbaar is als je lijdzaam toekijkt. Verantwoordelijkheid is nooit vrijblijvend. Geen domein lijkt te ontsnappen.

De nog maar eens opgewarmde kost over doping in de wielrennerij, legt het goed bewaarde publiek geheim eindelijk bloot… Bovenmenselijke inspanningen zouden gecontroleerd worden na een glas en een plas en dat steeds minder middelen sporen nalaten wordt als winst opgetekend. Moest al die R&D in onderzoek naar ziektes gebeuren, in plaats van naar gemaskerde doping…  Maar brood en spelen  leidt de massa handig af van de echte problemen. Al eeuwen… Slechte punten voor de mensheid die zich zo laat inpakken…

Een geneesmiddel om doodzieke mensen ‘misschien’ te helpen, mag niet toegediend worden, want onvoldoende getest… Zijn die sporters misschien misleide betaalde proefkonijnen van de pharma industrie? Is dat wetens en willens. Kennen ze de risico’s? Het lijkt erop dat de grote kunst ‘onbetrapt blijven’ is…

Machtsmisbruik over lichaam en ziel.

De sporter die gebruikt, de sportbegeleiding die het weet, blijkbaar soms oplegt, verslaggevers die er helden van maken, hen de hemel in prijzen, de commercie die niet belangloos financiert … en de supporter die voor gek staat in zijn blind geloof in superman.

Iedere burger is gehouden aan meldingsplicht van misbruik, van grensoverschrijdend gedrag, pesten….en toch moet vaak eerst een drama gebeuren voor de tongen loskomen.

De geit en de kool sparen is utopie…zwijgen is medeplichtig zijn. Misbruik staat loodrecht op vertrouwen. Vertrouwen gebruiken om macht te ontwikkelen over anderen om die dan te misbruiken is laakbaar, maar wordt misdadig als dat ‘kwetsbare’ mensen in een slachtofferrol dwingt.

Dat ‘kwetsbaar’ slaat niet uitsluitend op zwakke of onmondige mensen of kinderen. Het gemis aan respect voor deze mensen, die moeten beschermd worden en als makkelijke prooien worden gebruikt, is in één woord walgelijk. Speculerend dat hun getuigenis als minder toerekeningsvatbaar wordt beschouwd is een vruchtbare bodem voor ziekelijke geesten, perverten, manipulators om hun machtswellust bot te vieren.

Maar ook heel mondige mensen doen wel eens beroep op professionele hulp op cruciale momenten in het leven, maar die lopen er dan weer niet mee te koop. Deze vorm van hulpverlening krijgt een ferme dreun door  de recente gebeurtenissen die de geloofwaardigheid en het professionalisme ter discussie stelt.

De uitgezonden signalen van gedupeerden, worden zo vaak genegeerd. Let’s face it. Maar daar mag het niet bij blijven. Geloof me, als je kijkt en ziet, kies je niet voor makkelijk te betreden paden. Dader ontkent,  slachtoffer verbergt… maar ook menselijk opzicht, valse getuigen, het vermoeden van onschuld tot het tegendeel bewezen is, getraumatiseerde loyaliteit en niet in het minst de rechtspraak zelf zijn obstakels die de weg naar de waarheid bemoeilijken. Aan handen en voeten gebonden door onontwarbare lianen van wetten is onze rechtsstaat een paradijs voor minder goede bedoelingen.  

Dat nu juist in die sector van geestelijke gezondheidszorg verschrikkelijke zaken aan het licht komen, versterkt beslist de vaste wil van veel bezorgde mensen om het welzijn van  wie klein of zwak is, te helpen beschermen.

Collectieve verontwaardiging is een belangrijke eerste stap. Maar zonder vervolg, een maat voor niks. Protest alleen verandert niets als mensen op cruciale beleidsplaatsen niet persoonlijk gemotiveerd worden om woorden van protest in daden van handelen en voorkomen om te zetten. Cijfers van zelfmoordgedrag, faalangst, hechtingsproblemen, pestgedrag, seksuele intimidatie… die herleid blijven tot werkgelegenheidsprojecten voor doctoraatsstudenten of instituten voor de statistiek, zijn verloren energie en middelen.

Flagrante schendingen van de eigenwaarde, zeker van de minst mondige mensen in een samenleving, zijn misdaden tegen de mensheid zelf.

Vaak zijn de gevolgen daarvan pas zichtbaar en/of aantoonbaar jaren later wat geweten sussend werkt: het zal wel koelen zonder blazen.

Laat dat nu net een pijnpunt zijn waar we met honderden grootouders maar ook duizenden mensen wier relatie spaak loopt, willen aan werken.

Dat ene huwelijk dat vroeger ‘officieel’ op de klippen liep is vervangen door die paar die nu de stormen overleven… maar de wetten waarop vechtende echtelieden zich kunnen beroepen als ze er onderling niet uit raken, zijn blijven staan bij de uitzondering, van wat nu de regel is.De schuld- en boetevraag doet totaal niet ter zake wanneer het belang van kinderen op tafel ligt en daar dragen we met z’n allen verantwoordelijkheid in.

Het notitieschrift dat ik nu reeds jaren bijhoud –door de pijnlijke confrontatie met deze problematiek-  helpen uitgroeien tot een groenboek, waarvan beleidsverantwoordelijken een witboek zullen maken om recht rechtvaardiger te maken. Want wetten zijn politieke materie.

Mijn vele confrontaties met ouders in splijtende relaties, gesprekken met grootouders en hun verdriet om het kleinkinderenleed en bewust van de gevolgen van turbulenties op hun ontwikkeling, mijn latente kennis van de bekommernis van Jeugdzorg, de ervaring met de rechtspraak: al die onmacht raakt mij diep en maakt pijnlijk duidelijk dat daar dringend aan gesleuteld moet worden. De al overbelaste justitie, aan handen en voeten gebonden door achterhaalde wetten, is herleid tot een scheidsrechter zonder monitoring en boven de hoofden van kinderen met zeer kwalijke gevolgen op lange termijn.  

Onze generatie mobiele en jong- van- geest grootouders kunnen de onmisbare constante factor zijn in het leven van kinderen op de wip. ‘Vaste grond’ als stevig fundament voor een stabiele bouw... Geen machtsgreep, gewoon tradities, ervaring en levenswijsheid als bagage meegeven aan kinderen als voorschot van de omgekeerde pyramide die ze straks torsen.

Een doordenker om samen actief aan de slag te gaan, met ‘a touch of Rose’… en de kr8 van verandering.