"Jamais le dimanche…."

Alleen wie oud genoeg is  zal nog weten dat het uit de film “les enfants du Pirée” komt en dat Hadjidakis of Theodorakis, beiden dissidente Griekse componisten, ervoor tekenden. Er zijn veel uitvoerders geweest, maar Melina Mercouri en Dalida, hadden die rauwheid in hun stem die de gevoelige snaar van ons hart wist te raken, de huidhaartjes rechtop te zetten, de rilling te veroorzaken die warm en koud blaast…beklijvend.

Vreemd hoe uitgerekend dat lied me de laatste dagen, sinds dat fatale busongeval in Zwitserland, in mijn hoofd achtervolgt… Wellicht omdat er nooit meer een zondag met hen komt… Een enthousiaste jolige bende prille tieners, getaande snoetjes met witte uitsparing van de skibril…een beetje hese stemmen van roepen en zingen, extra gezuiverde longen, klaar voor de reis naar huis… zonder aankomst. Het einde van de tunnel lag er midden in met de voor anderen onzichtbare afslag  naar hun eeuwige thuis…

Elk ongeval, elk bruusk ontrukken van een geliefd leven, maakt opstandig. Evenzeer wanneer mensen ziek worden, een kind kanker krijgt, een tumor opduikt… Waarom ik?  Vraagt men zich wel eens af: waarom ik niet? Bij een dodelijk ongeval krijgt men de tijd niet voor die vraag, de achterblijvers des te meer…Wat als... in de gebedsdienst eergisteren in Leuven werd de retorische vraag openlijk gesteld ‘mijn God, waarom heb je mij verlaten?’  Klinkt contradictorisch, maar dat is LEVEN...  Iedereen wordt ooit geconfronteerd met diezelfde machteloosheid, een berg onbeantwoorde vragen, dat ene niet te weerhouden moment dat het verschil is tussen leven en dood. Tussen gewoon geluk en immens verdriet.

Vele families van overleden kinderen, ongeval of ziekte, zijn in hun verdriet vaak enkel op elkaar aangewezen. Ook al wijs je medeleven en aandacht aanvankelijk af, wil je wegkruipen, je opsluiten in dat meest ellendige gevoel van verlatenheid. Achteraf bekeken is het MOETEN communicatief blijven, de ultieme reddingsboei. De noblesse oblige. Ze verplichten je overeind te blijven. Hulp- en contactgroepen van ouders van overleden kinderen spelen in op die noodzaak om er over te praten, om verdriet te delen.

22 kinderen in één klap is een verschrikking. Maar de realiteit is dat er dagelijks zoveel kinderen in de stilte van een familie sterven. Staan ouders er alleen voor en gaan gezinnen en families door dezelfde hel… Laat ook dat een signaal zijn dat we uit deze shock meenemen. Het leven herneemt niet zijn gewone gang als de klokken zwijgen, het grafje is versierd en de kaartjes zijn gepost… dan begint het gemis. Elke dag, tot de dood ons weer verenigt…. 

Gezien de omvang van de ramp en de aandacht die dergelijk rampzalig spectaculair ongeval automatisch krijgt, wordt ook het verdriet en het meeleven gemediatiseerd. Of je dat betreurt dan wel toejuicht, niemand kan om de ook louterende kant van dat gevolg heen. Mensen beseffen, tenminste weer voor even, hoe broos het zogenaamde geluk is. Hoe banaal geschillen zijn, als plots alles stilvalt. De pakkende, aandoenlijke symbolische kracht dat een volk letterlijk “stilstaat” op één en hetzelfde moment tonen dat geen mens aan verdriet ontsnapt. Het gemis zal overal anders voelen. In elk gezin zullen er andere klemtonen gelegd worden, zal er anders mee omgegaan worden, zal het beter of sneller een plaats krijgen. Instinctmatig voelen we een fractie van de pijn van de ander en de behoefte om die te helpen dragen. Maar aan die minuut bezinning voegen velen dagen van reflectie toe en sturen het eigen leven bij.  

Jonge mensen geknakt in de bloesem van het leven, samen met die vertrouwenspersonen die de zware verantwoordelijkheid namen met andermans kinderen erop uit te trekken. Hen leerden dat een beetje loskomen van mensen en dingen, je helpt uit de cocon te ontwikkelen. Ze deelden hetzelfde lot. Voor de gekwetste kinderen duurde het beslist lang voor papa en/of mama bij hen waren, maar ze kregen die kans nog elkaar terug te vinden. Al zal ook dat zwaar zijn, verwondingen die hen lichamelijk en geestelijk tekenen en wellicht het leven van allen zwaar zal beïnvloeden.

De kinderen die ter plaatse het leven lieten, zie ik in mijn droeve dromen samen met de begeleiders de bergen intrekken. Samen met de mensen die ze de laatste week zo nabij waren, samen de berg over naar dat andere land waar iedereen 'voltooid' is.

Als straks overal te lande de vormelingen aantreden en de stoelen van deze kinderen leeg blijven, zullen zij van op hun hemels balkon in het mooiste gewaad, er beslist bij zijn. Mogen ze die en vele volgende dagen, de tranen van hun ouders drogen, door geloof, hoop en liefde in hun harten te zaaien. "Wat zou je nog doen, wetend dat je vanavond dood zal zijn, ontlokte bij de heilige Jan Berchmans het antwoord: verder spelen... " 

Terwijl we aan de schoolpoort staan is uiteraard het onderwerp van gesprek de ramp in Zwitserland. Stel u voor dat ze op uitstap gingen, je de bus verwacht en dan zo'n melding....

Als was het voor dat moment geprogrammeerd, zingt Louis Neefs op de autoradio:  “Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer, door je tranen heen zal je weer lachen, net zoals die laatste keer… en al denk je, dat komt nooit meer, dat komt nooit, nooit meer terug…” en stiekem knipperen we extra heftig met de ogen...

Vannacht, achter mijn PC wordt duidelijk waarom die Griekse liedjesschrijvers me maar niet loslaten. Het was Mikis Theodorakis die orakelde: "Jullie hebben wapens, ik enkel het woord. Maar dat is sterker, want wapens worden schroot en de tijd maakt liedjes (en teksten) onsterfelijk."

Bij deze is dat met ' a touch of Rose' gebeurd... Veel sterkte aan allen die op dit ogenblik het diepe dal doorgaan. Blijf stappen en vind de weg naar boven om dicht bij de sterren te komen, en ze door je tranen veelvoudig te zien schitteren...

Een pasgeboren babylijkje in de kelder van een Chirolokaal… Een nieuwsbericht dat heel Vlaanderen eind september 2008 beroerde en waarover deze week werd gevonnist.

Elke moeder met de geboorte van een kind op haar palmares, herinnert zich deze ingrijpende gebeurtenis levenslang. Hoe goed ze ook omringd was. Het losscheuren uit haar eigen lichaam, het doorknippen van de streng van een verbondenheid die desondanks blijft,… die lege plaats onder haar hart, waar ze dat onbekende groeiende leven koesterde, sterker voelde worden…de pijn bij de geboorte…wonderbaarlijk snel gewist door immens geluk voor dat nieuw leven…

In normale omstandigheden is er de aandacht van de vader, van ouders en vrienden die eerst je misselijkheid, humeurschommelingen, euforie, twijfel en hoop delen, kanaliseren, vermenigvuldigen…een beetje mee “zwanger zijn”  en beleven, je doen groeien in je nieuwe “zijn”: mama.

Ook Sanne, het meisje dat 4 jaar geleden stiekem beviel en haar baby doodde, beleefde hetzelfde, zij het met compleet verschillende omgevingsfactoren.

Dan denk je, 21^ste  eeuw, waarin vrouwen bewust kunnen kiezen, zelfs voor een kind zonder vader, op het genetisch microndeeltje na, levend in een maatschappij die zowat in alles voorziet, waar eigengereide keuzes nauwelijks nog choqueren… waar mogelijkheden te over zijn…waarom dan dit?

Ondanks de massa bedenkingen die sindsdien uit mijn elektronische pen vloeiden,  bleef het een onafgewerkt document, niet klaar om voor te leggen… nu de uitspraak er is, doe ik dat wel.

Dit was geen fait divers. Een onderwerp voor maatschappelijke discussie, reflectie voor iedereen, jong en oud, iedereen op elk niveau van onze georganiseerde maatschappij.

Als de moeder toch voor de “anonimiteit” kiest, waarom dan niet veiliger en comfortabeler bevallen en het kind afstaan, desnoods in de vondelingenschuif leggen…  

Geen oordeel, noch veroordeling van mijn zijde, maar een aanzet om hier SAMEN over na te denken….

Sanne, een meisje van 20. Een kind in een vrouwenlichaam. Een geest in ontwikkeling midden een hormonaal battlefield.  Ge- of misbruik maken van opspelende hormonen heeft voor een meisje duidelijk veel grotere gevolgen dan voor een jongen.

Waar sommige vrouwen enkel van kunnen dromen, vlot zwanger worden, werd voor Sanne haar nachtmerrie.

Vonnis: het doden van een mens is moord. Onomstotelijk de letter van de wet. En de geest?

Voorbedachte rade… Niet het zwanger worden zelf. Koppels die een kind verlangen, noemen het ‘geluk hebben’, bij experimenterende tieners wordt het ‘pech hebben’ … Een zwangerschap, waar 9 maanden lang een kind in je lichaam groeit, geeft je tijd om na te denken en voor te bereiden. De eerste cruciale fout werd de communicatiestop... in plaats van angst en vertwijfeling te delen met de ‘vader’ meteen ook de eerste hindernis, want stel dat er meer contacten waren, met ouders of vertrouweling, al dan niet professioneel.

De ouders? Hoe was hun relatie met hun dochter. Misschien dat juist een goede verstandhouding het meisje weerhoudt  de waarheid te vertellen. Ouders lichten dochters voor, wijzen hen op de valkuilen en als dan blijkt dat je toch risico’s nam… veroorzaakt dat bij hen teleurstelling, verdriet,  boosheid… Die confrontatie tussen woord en daad, ga je misschien juist allemaal uit de weg in zo'n verwarde onbekende situatie.

Laat het een les zijn die elke ouder hieruit onthoudt om die overheersende ene reflex bij elke kind steevast in te bouwen en ook waar te maken: wat er ook gebeurt, je bent en blijft het dierbaarste dat we hebben. Je bent ons kind en samen komen we er steeds weer uit. De deur gaat nooit dicht, staat altijd op een kier en in het slechtste scenario is er altijd een alarmknop…waarachter een hulplijn steekt.

Zoals bij alles kan men een situatie pas begrijpen als men alle factoren kent. Daarom is een volksjury zo’n waardevol instrument in de beoordeling van strafbare feiten. Jammer dat er enkel breed onderzoek wordt gedaan, getuigen worden gehoord, bij assisen… als het kalf verdronken is, dempt men de put...

Jezelf durven verplaatsen in de situatie vooraleer te veroordelen, maakt het minder onbegrijpelijk dat zo’n meisje wacht, uitstelt, te lang wacht tot het afstel wordt, om met haar situatie boven water te komen. Dan komt een fase van verbergen, misleiden, ontkennen, liegen en de weg terug wordt als het ware afgesneden.

Wat hebben ook die ouders nu meegemaakt, zij hadden vragen bij het veranderende gedrag van hun frisse Chiroleidster, maar waar ligt de grens tussen respect voor de privacy van zo’n jonge twen en de wil om tussen te komen, te helpen, raad te geven. Je wordt alvast niet uitgenodigd door henzelf als ze in dergelijke situatie verkeren. Rustig blijven en hopen dat er een opening tot gesprek komt. Daar tegenover staat een pseudo volwassenen, vaak perfect in staat potentiële hulp onverbiddelijk buiten te sluiten. Slapeloze nachten en veel gepieker hoe het gesprek weer aan te gaan, zonder bruggen op te blazen is hartverscheurende machteloosheid. Aan beide kanten waarschijnlijk. 

Negen maanden zullen aanvankelijk eindeloos veel tijd en kans geleken hebben om er alsnog  uit te geraken. Misschien hoopvol wachtend dat het vanzelf zou voorbijgaan, dat het niet waar kan zijn... tot het onvermijdelijke zich aandient en het enige alternatief is: onverwijld dat kind op de wereld zetten. Dat kind waarvan jij alleen weet dat het komt.

Of ze echt wel het hele plan koelbloedig uitkiende, wie zijn wij om te denken dat we alle gedachten die door haar hoofd spookten, kennen, laat staan begrijpen. Voorbedachtheid veronderstelt alleszins een wat gesofistikeerder dumpscenario... dan het lijkje in de kelder van het Chiro lokaal achterlaten, waarvan je als een van de weinigen een sleutel hebt… Het geurt naar onbewust hopen dat men je ‘verplicht’ zal helpen de waarheid te bekennen en je schuldig te vinden.

De fysieke en emotionele heftigheid van de geboorte van een voldragen kindje, alleen in je kamer, met de chaos die dat veroorzaakt, de handelingen die je blijkbaar correct uitvoert, de pijn die je verbijt, de rommel die je opkuist terwijl je uitgeput bent…bijna heroïsch… Wilde ze dat alles haar dochter besparen later?

De tweede helft van het koppel, om het nu maar eens liefdeloos voor te stellen, waar blijft die? Zou ze de kost niet willen geven die zich later integer voordoen, nadat hun ‘gelukt’ experiment spoorloos te hebben laten uitwissen. Buiten specifieke omstandigheden is abortus ook moord.... De man draagt alvast weinig of geen sporen, de vrouw voor altijd… de ‘oef’ , incident gesloten bij de ene, is een onuitwisbaar litteken bij de ander, bij de vrouw ook altijd letterlijk.

Wat doet Sanne? Ze neemt alles op zich. Ze pleit iedereen, behalve zichzelf, vrij. Niet haar ouders of opvoeding, niet haar vrienden, zelfs niet de man in kwestie moet delen in de klappen die ze krijgt. Ze gaat zelfs zo ver als vader -een in haar onvolgroeide geest- onkwetsbare overleden vriend te nemen. Die het bewezen, niet is. Vreemd toch dat haar zgz voorbedachte rade geen rekening hield met DNA. Er loopt beslist eentje rond die zich tenminste afvraagt of… waar was die in haar grote ontreddering en eenzaamheid? Gedeelde pret werd geen gedeelde smart… de letterlijke interpretatie van 'plaisir d' amour'...

Hopelijk kan deze bijdrage helpen eens goed na te denken en voor te lichten, over de al te vrijblijvende experimenten met onveilige sex.  Een daad van dit formaat, is eerder uitzonderlijk, vergeleken bij de vele moorden die in het lichaam van de meisjes/vrouwen worden gepleegd, waar geen haan over kraait. Hoe integer zijn de mannen die het mee hun liefje aandeden en nu hardvochtig oordelen? 

Tegenover elke vader, ook ‘just in a name’ die opgelucht adem haalt dat een avontuur zonder gevolgen afliep, staat altijd een meisje/vrouw, die willens nillens, vanaf het eerste moment dat de koppeling in het lichaam zich voltrekt… moeder is voor altijd…maar worden zij ter verantwoording geroepen?

Nieuwsblad.be van 13 maart 2012 En wat met Lieselotte? Vergelijkbare daad waarna dit meisje haar baby hulpeloos achterliet… en 15 jaar kreeg voor de rechtbank in Brugge…

Citaat uit het artikel:  “De opgetrommelde getuigen schetsten inderdaad geen fraai beeld van Lieselot De Clercq. Op haar achttiende trok de jonge vrouw in bij een man van wie de vrouw op datzelfde moment aan het bevallen was van hun tweede kind.”  ………..

Sanne, wij wensen je veel sterkte en een grote portie touch of Rose om het vertrouwen in jezelf, je familie, je vrienden te herstellen en die tweede kans met beide handen te grijpen…Ze is niet iedereen gegeven…