"Jamais le dimanche…."

Alleen wie oud genoeg is  zal nog weten dat het uit de film “les enfants du Pirée” komt en dat Hadjidakis of Theodorakis, beiden dissidente Griekse componisten, ervoor tekenden. Er zijn veel uitvoerders geweest, maar Melina Mercouri en Dalida, hadden die rauwheid in hun stem die de gevoelige snaar van ons hart wist te raken, de huidhaartjes rechtop te zetten, de rilling te veroorzaken die warm en koud blaast…beklijvend.

Vreemd hoe uitgerekend dat lied me de laatste dagen, sinds dat fatale busongeval in Zwitserland, in mijn hoofd achtervolgt… Wellicht omdat er nooit meer een zondag met hen komt… Een enthousiaste jolige bende prille tieners, getaande snoetjes met witte uitsparing van de skibril…een beetje hese stemmen van roepen en zingen, extra gezuiverde longen, klaar voor de reis naar huis… zonder aankomst. Het einde van de tunnel lag er midden in met de voor anderen onzichtbare afslag  naar hun eeuwige thuis…

Elk ongeval, elk bruusk ontrukken van een geliefd leven, maakt opstandig. Evenzeer wanneer mensen ziek worden, een kind kanker krijgt, een tumor opduikt… Waarom ik?  Vraagt men zich wel eens af: waarom ik niet? Bij een dodelijk ongeval krijgt men de tijd niet voor die vraag, de achterblijvers des te meer…Wat als... in de gebedsdienst eergisteren in Leuven werd de retorische vraag openlijk gesteld ‘mijn God, waarom heb je mij verlaten?’  Klinkt contradictorisch, maar dat is LEVEN...  Iedereen wordt ooit geconfronteerd met diezelfde machteloosheid, een berg onbeantwoorde vragen, dat ene niet te weerhouden moment dat het verschil is tussen leven en dood. Tussen gewoon geluk en immens verdriet.

Vele families van overleden kinderen, ongeval of ziekte, zijn in hun verdriet vaak enkel op elkaar aangewezen. Ook al wijs je medeleven en aandacht aanvankelijk af, wil je wegkruipen, je opsluiten in dat meest ellendige gevoel van verlatenheid. Achteraf bekeken is het MOETEN communicatief blijven, de ultieme reddingsboei. De noblesse oblige. Ze verplichten je overeind te blijven. Hulp- en contactgroepen van ouders van overleden kinderen spelen in op die noodzaak om er over te praten, om verdriet te delen.

22 kinderen in één klap is een verschrikking. Maar de realiteit is dat er dagelijks zoveel kinderen in de stilte van een familie sterven. Staan ouders er alleen voor en gaan gezinnen en families door dezelfde hel… Laat ook dat een signaal zijn dat we uit deze shock meenemen. Het leven herneemt niet zijn gewone gang als de klokken zwijgen, het grafje is versierd en de kaartjes zijn gepost… dan begint het gemis. Elke dag, tot de dood ons weer verenigt…. 

Gezien de omvang van de ramp en de aandacht die dergelijk rampzalig spectaculair ongeval automatisch krijgt, wordt ook het verdriet en het meeleven gemediatiseerd. Of je dat betreurt dan wel toejuicht, niemand kan om de ook louterende kant van dat gevolg heen. Mensen beseffen, tenminste weer voor even, hoe broos het zogenaamde geluk is. Hoe banaal geschillen zijn, als plots alles stilvalt. De pakkende, aandoenlijke symbolische kracht dat een volk letterlijk “stilstaat” op één en hetzelfde moment tonen dat geen mens aan verdriet ontsnapt. Het gemis zal overal anders voelen. In elk gezin zullen er andere klemtonen gelegd worden, zal er anders mee omgegaan worden, zal het beter of sneller een plaats krijgen. Instinctmatig voelen we een fractie van de pijn van de ander en de behoefte om die te helpen dragen. Maar aan die minuut bezinning voegen velen dagen van reflectie toe en sturen het eigen leven bij.  

Jonge mensen geknakt in de bloesem van het leven, samen met die vertrouwenspersonen die de zware verantwoordelijkheid namen met andermans kinderen erop uit te trekken. Hen leerden dat een beetje loskomen van mensen en dingen, je helpt uit de cocon te ontwikkelen. Ze deelden hetzelfde lot. Voor de gekwetste kinderen duurde het beslist lang voor papa en/of mama bij hen waren, maar ze kregen die kans nog elkaar terug te vinden. Al zal ook dat zwaar zijn, verwondingen die hen lichamelijk en geestelijk tekenen en wellicht het leven van allen zwaar zal beïnvloeden.

De kinderen die ter plaatse het leven lieten, zie ik in mijn droeve dromen samen met de begeleiders de bergen intrekken. Samen met de mensen die ze de laatste week zo nabij waren, samen de berg over naar dat andere land waar iedereen 'voltooid' is.

Als straks overal te lande de vormelingen aantreden en de stoelen van deze kinderen leeg blijven, zullen zij van op hun hemels balkon in het mooiste gewaad, er beslist bij zijn. Mogen ze die en vele volgende dagen, de tranen van hun ouders drogen, door geloof, hoop en liefde in hun harten te zaaien. "Wat zou je nog doen, wetend dat je vanavond dood zal zijn, ontlokte bij de heilige Jan Berchmans het antwoord: verder spelen... " 

Terwijl we aan de schoolpoort staan is uiteraard het onderwerp van gesprek de ramp in Zwitserland. Stel u voor dat ze op uitstap gingen, je de bus verwacht en dan zo'n melding....

Als was het voor dat moment geprogrammeerd, zingt Louis Neefs op de autoradio:  “Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer, door je tranen heen zal je weer lachen, net zoals die laatste keer… en al denk je, dat komt nooit meer, dat komt nooit, nooit meer terug…” en stiekem knipperen we extra heftig met de ogen...

Vannacht, achter mijn PC wordt duidelijk waarom die Griekse liedjesschrijvers me maar niet loslaten. Het was Mikis Theodorakis die orakelde: "Jullie hebben wapens, ik enkel het woord. Maar dat is sterker, want wapens worden schroot en de tijd maakt liedjes (en teksten) onsterfelijk."

Bij deze is dat met ' a touch of Rose' gebeurd... Veel sterkte aan allen die op dit ogenblik het diepe dal doorgaan. Blijf stappen en vind de weg naar boven om dicht bij de sterren te komen, en ze door je tranen veelvoudig te zien schitteren...