Ja, er zijn nog  van die dagen….

Woensdag was er zo een. Halfweg tussen haar roots en onze habitat, werd in ‘t Soete Waesland, afscheid genomen van een bijzondere vrouw. Een 6 vooraan, maar een 4 van binnen. Veel te jong…nu we er in dit leven bijna van uit gaan, recht te hebben op de helft méér….

Massa’s margrieten lieten er geen twijfel over bestaan dat in de Onze- Lieve-Vrouwekerk in Waasmunster afscheid werd genomen van Margriet Talpe.

Met aan beide zijden grote families, was de kerk te klein om al wie afscheid kwam nemen een plaats te geven, maar de aanbouw van een grote tent maakte van de parochiekerk een kathedraal. De vele honderden werknemers van e5- mode, goed voor 70 winkels en al wat erbij hoort, konden er samen afscheid nemen van hun mede-stichter en bezielster, de kerkdienst volgend op grote schermen.

Haar foto op het altaar: een glimlachende rustige, maar gedecideerde vrouw. Een foto die boekdelen spreekt. “Een mens moet leven in de wetenschap dat hij zal sterven, opdat hij kan sterven in de wetenschap dat hij geleefd heeft.” De woorden van de Dalai Lama laten aan duidelijkheid niets te wensen over.

Griet heeft dat heel bewust gedaan, haar inzet voor alles wat ze aanpakte was onvoorwaardelijk. Aanstekelijk. Beredeneerd maar niet berekend. Een vrouw uit één stuk. Een rots in de branding.

Niet alleen haar noeste arbeid om samen met haar echtgenoot Etienne, dat enorm bedrijf uit de grond te stampen, daar dag en nacht ononderbroken samen voor te gaan, maar ook de manier van omgaan met alle medewerkers, in het besef dat beide partijen onmisbaar zijn voor elkaar om een succesverhaal te schrijven… de werkgever en de werknemer.  

Prachtig muzikaal omlijst door orgel en koor kwam met het overweldigend Gabriëls Oboe van Morricone, de hemel heel nabij… gelukkig was mijn ‘touch of Rose’ een sterk sjaaltje, waaraan ik mezelf met mijn twee voeten op de grond kon trekken… al was de verleiding groot op te stijgen…

Emotioneel moment ook met twee prachtige Vlaamse Marialiederen: “de Veldkapel” en ‘Liefde gaf u duizend namen”. Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen aan wie we in geloof, hoop en liefde, lief en leed toevertrouwen.

Zelf kinderloos, werd Griet 'the Mongol Mother of the Flanders'. Samen met haar man richtte ze een weeshuis op in Ulaanbaatar, waar niet enkel de huisvesting, maar ook door opvoeding en onderwijs, de kinderen optimale kansen op een beter leven krijgen. De Mongoolse medestichter dankte haar ontroerd in naam van haar 38 kinderen en 15 kleinkinderen, voor wie ze het opbracht hun cultuur en leefwereld te leren kennen en respecteren om elk van hun probleempjes passend op te lossen. Ter plaatse, maar ook uren aan de telefoon en via mails. Met een instrumentaal nummer door een authentieke Mongoolse groep, proefde je het verdriet om haar, in het verre ruige Mongolië, dat zo’n belangrijke plaats innam in haar leven.   

Dat iedereen nadien volgens West-Vlaamse traditie aan tafel genodigd werd, is typerend voor het familiemens dat Griet was, als oudste van het gezin Talpe met 6 jongens en 2 meisjes. Dat ze zo snel herenigd zouden zijn, zal niemand voorzien hebben, toen ze vorige week hun moeder van 89 samen uitgeleide deden...

Even moest ik vertederd glimlachen toen de held van onze jongste prins, zijn tante Griet een laatste groet bracht. Nee, jammer genoeg, tegen deze gang van het leven is zelfs Mega Tobie niet opgewassen… maar zelf een verdrietige jongen.

Door het samenvallen van de verjaardag van Griet en onze kleine prins, zullen we elk jaar op die dag zeker, altijd weer over haar vertellen en blijft ze een plaats in ons midden bekleden.

Griet, bedankt voor de lieve warme vrouw die je was en … geef ons Roosje een dikke knuffel van ons allemaal daarboven alstublieft….