Moederkensdag… Of je haar nu viert in mei of in augustus, verandert nauwelijks iets aan de intentie. Een dag voor moeder, is een dag dat de tijd voor haar even wordt stil gezet. Dat verhalen opgediept worden die iedereen al lang kent, maar die vandaag in de schittering van een onverwachte traan in haar ogen, regenbogen worden, met aan het einde de pot goud: het moederhart. Nee, je hoeft haar niet vast te binden met een strik op een versierde stoel. Het excuus dat het teveel moeite is voor haar, wuift ze weg. Het is LEVEN. Ze wil jullie samen zien, rond haar. Even weer de moederkloek zijn, trots en blij. De voorbereiding van haar eigen feest, de verwachting zal haar uit de slaap houden. Door haar hoofd spookt alles wat ze zeker niet wil vergeten. Ze heeft niet ‘gevraagd’ om te komen, bang opdringerig te zijn, maar ze koestert de hoop dat de traditie het haalt op andere vrije- dag bestedingen. Het aanbod is zoveel ruimer geworden, de keuze voor haar, des te bewuster. Zij houdt alvast de lamp brandend en is op alles voorbereid. Ze heeft nog eens gewinkeld zoals ze dat jaren lang deed, met een grote korf vol lekkers voor een tafeltje- rond. Ook al impliceert dat wellicht overschotten die de komende dagen zullen herinneren aan de gezamenlijke sit-in of net aan de betreurde afwezigheid. Ze wil zich ’s morgens mooi maken. Als de kapper op maandag gesloten was, zal ze wellicht een paar uur met een ijzerwinkel rondlopen, want als ze een selfie zouden nemen, wil ze niet uit de toon vallen bij al dat schoon jong volk dat haar nageslacht is… en misschien doet het wel ooit dienst voor haar doodsprentje… Ze zal het strak gesteven en gestreken damasten tafelkleed uithalen, de tafel dekken met het porselein dat alleen op een dag als deze uit de kast komt en niet in de vaatwasser mag. Zo breit ze er voor zichzelf nog een na- geniet moment aan… ze kiest zorgvuldig taart of bakt ze misschien wel zelf … met voor elk wat wils- smaakje… de champagne coupes of -flutes worden te schitteren gezet op het zilveren dienblad, de bubbels liggen gekoeld. Wachten maar, inmiddels haar tweede natuur. Ondanks het wisselvallig weer nog snel de ramen zemen, zodat de luttele zonnestraal die verwacht wordt, niet gebroken wordt… Als ze nu maar komen… tenminste één dag per jaar heeft men er zelfs een officiële feestdag midden in de week van gemaakt om zonder verlies van verlofdag, bij moeder te kunnen vertoeven. Maar er is inmiddels ook zoveel ander leuks onder de zon of zelfs in de regen… de concurrentie in het aanbod is groot. Tijd is dus nu een kwestie van prioriteit. Als moeder nog krachtig én veerkrachtig is, dan overleeft en/of relativeert ze het allemaal: de drukte als haar kroost met gevolg door elkaar discussieert, als ze uitgesproken meningen op tafel gooien die soms botsen, als ze klagen of bluffen, als de ene wél en de andere niet bijdraagt tot de gezellige warme sfeer.... ze stuurt onzichtbaar bij... al is het maar door de vraag: 'nog iemand een stuk taart? ' Ook al ontgaat haar de pointe waarmee gelachen wordt, ze is gewoon gelukkig als ze lachen… En voor wie niet komt, zal ze zelf het excuus formuleren dat ‘de kinderen het zo druk hebben’ en ze niet vergeten werd. Ze stuurden immers een kaart of een bloemetje of zoals in deze tijd handiger: een mailtje of een sms- je…. Oudere moeders zijn gewend te incasseren… en ze prijzen zich gelukkig in vergelijking met de ‘vergeten’ of ‘verstoten’ moeders… Een fenomeen dat pas sinds kort ook benoemd wordt en waaraan gesleuteld wordt op hoog niveau... langzaam maar zeker, maar zeker langzaam... hopelijk niet omdat her en der 'verstoters' aan de riemen zitten... wat uiteraard contraproductief werkt. Oud-, ziek, eenzaam zijn er ook tal van moeders die vandaag net iets meer dan andere dagen, weemoedig kijken naar bezoek dat hun deur passeert. Een weemoed waar op dagen als deze, de helende rol van de verpleging niet te schatten is. Aan al deze moeders stuur ik 'a touch of Rose', 'een vleugje Rose'… Graag deel ik hierbij het gedicht van Paul Claudel, dat -zij het met flarden en blijkbaar niet helemaal correct- me de voorbije slapeloze nacht terug door de geest spookte. Moederkensdag op het christelijk feest van Onze- Lieve- Vrouw ten Hemelopneming is méér dan een Antwerps gegeven. Lees en voel het in Claudels gebed...
La Vierge à Midi Auteur : Paul Claudel Il est midi. Je vois l'église ouverte. Il faut entrer. Mère de Jésus-Christ, je ne viens pas prier. Je n'ai rien à offrir et rien à demander. Je viens seulement, Mère, pour vous regarder. Vous regarder, pleurer de bonheur, savoir cela Que je suis votre fils et que vous êtes là. Rien que pour un moment pendant que tout s'arrête. Midi ! Etre avec vous, Marie, en ce lieu où vous êtes. Ne rien dire, mais seulement chanter Parce qu'on a le coeur trop plein, Comme le merle qui suit son idée En ces espèces de couplets soudains. Parce que vous êtes belle, parce que vous êtes immaculée, La femme dans la Grâce enfin restituée, La créature dans son honneur premier Et dans son épanouissement final, Telle qu'elle est sortie de Dieu au matin De sa splendeur originale. Intacte ineffablement parce que vous êtes La Mère de Jésus-Christ, Qui est la vérité entre vos bras, et la seule espérance Et le seul fruit. foto geplukt van website 'Antwerpen in foto vroeger en nu' (Thierry Frencken) Parce que vous êtes la femme, L'Eden de l'ancienne tendresse oubliée, Dont le regard trouve le coeur tout à coup et fait jaillir Les larmes accumulées, Parce qu'il est midi, Parce que nous sommes en ce jour d'aujourd'hui, Parce que vous êtes là pour toujours, Simplement parce que vous êtes Marie, Simplement parce que vous existez, Mère de Jésus-Christ, soyez remerciée
