Op de vooravond van 1 augustus herinner ik uit het 'gebed van Tijl' van Anton Van de Velde, deze opbeurende, troostende, sterkende en zo toepasselijke woorden:
Onze Lieve Vrouwke van Vlaanderen, luister,Deze is een avond veel schoner dan d anderen, Want ik leef in verwachting van groot geluk. Och, mensen zijn mager in hun vertrouwen en dik van begeerte, maar Gij alleen,Lieve Vrouwke, kunt bidden als wij t niet kunnen. .Geef Lieve Vrouwke, mijn vreugde weerEn dat ik ze voer gelijk een zon Op schild en harnas.Laat in mijn hart het rivierke klaterenVan uw genade, want ik heb dorstNaar geluk als naar moeders kus.....
Morgen is het zover, dan zullen Roosjes zoontjes er eindelijk zijn. Misschien wel dank zij de mooie herinneringen van de rechter aan de eigen grootouders... , waarvoor we zowel de rechter als die grootouders, dankbaar zijn.
Het wordt een heerlijk weerzien en elke "vervreemding" zal als sneeuw voor de zon smelten temidden van wie en wat hen zo lief is.
Morgenavond kijken we samen naar de sterrenhemel en zullen weten en voelen dat mama er altijd zal zijn...
Dinsdag is er taart, want er was er eentje jarig... nu nog de kroon knutselen... even spieken naar die mama vorig jaar maakte...
Aan iedereen een liefdevolle gelukkige week... en denk erom: "valse hoop bestaat niet"...;
Zeg me wie uw vrienden zijn en ik zeg u wie gij zijt....
28-07-11
Zeg me wie uw vrienden zijn en ik zeg u wie gij zijt....
Deze spreuk was een van Moekes favorieten, Moeke is mijn mama zaliger...
Liefste Roosje, dit is weer zo'n vriend die bevestigt dat jij een schat bent.
Jouw moed en consequent gedrag zijn een inspiratiebron voor velen om het koren van het kaf te scheiden en resoluut moedig met 'a touch of Rose' de juiste richting uit te gaan.
Nee zeggen vanuit je diepste overtuiging is beter dan ja zeggen om te behagen, of erger nog, om moeilijkheden te vermijden. Mahatma Gandhi
Tom, dank u een vriend van ons Roosje te zijn.
U, lieve blogbezoeker, begrijpt wat ik bedoel, als u onderstaande brief leest die Tom verstuurde ....
Wij zijn geen, mogen geen partij zijn zoals de kleurpartijen. Wij moeten bewijzen dat een nieuwe partij niet noodzakelijk een bende tafelspringers, arrivisten, mandaatwellustelingen en regeergeilen hoeft te zijn. Dat het ook anders kan: deze ambitie is de uitdaging aan onszelf. (Karel Dillen in het eerste editoriaal van De Vlaams Nationalist, december 1977)
Beste kameraden,
Op 15-jarige leeftijd ging ik met veel enthousiasme en grote fierheid pamfletten bussen voor het Vlaams Blok (destijds in Londerzeel). De daaropvolgende jaren is dat engagement enkel maar toegenomen, maar ruim 15 jaar na het bussen van het eerste pamflet stopt het. Zoals intussen bekend, gaf ik in juni mijn weloverwogen ontslag als medewerker van het Vlaams Belang. Omdat vele mensen mij daarover de afgelopen weken contacteerden, zet ik - voor wat het waard is - de voornaamste beweegredenen nogmaals op een rijtje.
Vooreerst dit: de beslissing tot ontslag is geenszins ingegeven door persoonlijke motieven of professionele rancune. De verhouding met de directe collegas was en is immers zeer kameraadschappelijk en mijn positie als medewerker (nationaal persverantwoordelijke, medewerker van de partijvoorzitter, coördinator nationale redactie en Vlaams Belang Magazine) was onbedreigd. De beslissing is louter het gevolg van de pijnlijke vaststelling dat de idealistische strijdpartij van weleer is getransformeerd in een lucratief pensioenvehikel ten behoeve van enkele Antwerpse kopstukken.
Want wat voor een partij is het Vlaams Belang vandaag geworden? Een partij die, bijvoorbeeld inzake immigratie, weigert de verpakking van haar (terechte) boodschap aan te passen aan de tijdsgeest (zonder aan radicaliteit in te boeten!) en hoe langer hoe meer een ronduit plat in plaats van radicaal (en Vlaams-nationaal) discours voert.
Een partij waar kopstuk Filip Dewinter na het emotionele vertrek uit het Partijbestuur van erevoorzitter Frank Vanhecke die als opvolger en vertrouweling van Karel Dillen 12 jaar (!) aan het hoofd van de partij stond verklaart dat de lucht nu gezuiverd is.
Een partij waar bekwame en hardwerkende mandatarissen (Bruno Stevenheydens, Karim Van Overmeire) schouderophalend naar de uitgang worden begeleid, terwijl onbekwame kruipdieren worden gehandhaafd (sommigen meermaals gecoöpteerd) en zelfs beloond met vetbetaalde commissievoorzitterschappen. Dat gedreven en idealistische parlementsleden (zoals Luk Van Nieuwenhuysen) na hun vertrek worden vervangen door mouwvegende carrièristen wier parlementaire activiteit omgekeerd evenredig is met het alcoholpercentage in hun bloed, zegt ter zake zeer veel over de complete desintegratie van de partij.
Een partij waar monumenten die méér dan een steentje hebben bijgedragen aan de Vlaamse Beweging en het succes van het Vlaams Blok/Vlaams Belang (Francis Van den Eynde en co) vanwege de huidige partijtop enkel nog op minachting kunnen rekenen.
Een partij waar elke kritische stem vakkundig wordt gesmoord.
Een partij waar gelogen en bedrogen wordt, en waar sommige (personeels)leden zich werkelijk álles kunnen permitteren, enkel omdat ze tot de juiste clan behoren dit terwijl vele honderden goedmenende militanten zich belangeloos inzetten en daarvoor geen enkele (financiële) compensatie verwachten, wel integendeel.
En tot slot, maar niet in het minst: een partij waar zeer zacht uitgedrukt niet als een goede huisvader wordt omgesprongen met financiële middelen. Wie dergelijke wanpraktijken aan het licht brengt en vooral: wijst op de verantwoordelijkheid van de Grote Leider (zoals Marie-Rose Morel deed) wordt op een schandalige manier vernederd en op een zijspoor gezet. Zon partij, waar mensen door meerdere leden uit de directe entourage van Dewinter openlijk en met zoveel woorden dood worden gewenst, is mijn partij niet meer.
De rol van Bruno Valkeniers in dit alles is die van een ijdele keizer zonder kleren, een weliswaar politiek compleet onbekwame maar veeleer tragische figuur zonder ruggengraat die van de échte baas in een zandbakje mag spelen zolang hij braaf is - al mogen zijn leugenachtigheid en zijn verantwoordelijkheid voor de marginalisering van het Vlaams Belang zeker niet onder de mat worden geveegd. Bij het begin van zijn voorzitterschap stelde Valkeniers herhaaldelijk dat hij niet in de politiek was gekomen om vrienden te maken: dat is meteen ook de énige missie die hij succesvol heeft volbracht.
Iedereen met gezond verstand kan vandaag niet anders dan vaststellen dat dit Vlaams Belang is verworden tot de loutere carrièreplanning van een aantal Antwerpse kopstukken en hun volgelingen. Daar kan en wil ik niet langer deel van uitmaken. De woorden die Frank Vanhecke eind januari 2010 al op zijn weblog neerschreef, zijn vandaag meer dan ooit actueel: Er komt een moment waarbij het doel de middelen niet meer heiligt en de middelen zelfs het doel besmeuren. Al wie nu nog zwijgt en het hoofd afwendt, wordt medeplichtig.
Laat er geen misverstand over bestaan: ik ben en blijf overtuigd Vlaams-nationalist. Met velen onder u - sommigen nog in, maar steeds meer buiten de partij - ben ik al vele jaren bevriend, en ik hoop dat ook te blijven.
Deze foto is sinds Roosjes overlijden, ons misschien wel het dierbaarst. (Marleen Peeters)
We moeten verder met haar spiegelbeeld, zelf kijkt ze met haar hart en de gelaten trek smeekt om verder te zetten wat zij begon...
" 't Is goed in 't eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen"... het was ook haar avondliedeken en wij willen haar stem doen weerklinken, opdat haar idealen geen stille dood sterven, maar weerklinken bij iedereen van goede wil, met de moed er iets aan te doen...
Het is het verhaal van een moedig meisje, dat als tiener van haar oma een bronzen Jeanne d' Arc kreeg. Voorteken van een moedig, sterk, beproefd, maar kort leven? ...
Mag ik beginnen bij een hoofstuk dat politiek relevant is op dit moment...
Toen Marie- Rose overstapte naar het Vlaams Belang, was dat voor ons gezin even slikken.
De stijl, de taal en de boodschap waren ons niet bepaald op het lijf geschreven, de Vlaamse identiteit daarentegen is ook onze trots.
Nadat ik eerst zelf op de schoolbanken zat in Sint- Ludgardis, had ik het voorrecht er na mijn afstuderen, zelf vier jaar voor de klas te staan.
De Ludgardisscholen werden een eeuw geleden door Vlaamse ouders mét visie opgericht als katholieke lekenschool met het Nederlands (Vlaams) als voertaal. Een primeur in Vlaanderen, waar tot dan enkel kloosterorden katholiek onderwijs aanboden, vaak in het frans.
Met de financiële- en morele steun van Lieven Gevaert, Vlaams industrieel, werd het mogelijk om de hoge eisen qua opvoeding, opleiding, sociaal en mentaal engagement in te vullen, die dit jaar (2011) al een eeuw lang, generaties bewuste en verantwoordelijke Vlamingen afleveren.
Wordt mijn generatie sociologisch als de protestgeneratie omschreven, dan kreeg die van mijn kinderen het etiket pragmatische- mee.
Ze is de generatie van de gelijke kansen en de vele vrije keuzes. Belangrijk aspect is jezelf blijven. Geen getalm, maar snelle besluitvorming, efficiënt netwerken en vooral gelukkig zijn in wat je doet.
Marie- Rose vulde die kwalificatie perfect in.
Toen ze zonder enige ambitie haar vriend Bart De Wever en N-VA aan de noodzakelijke vrouwelijke kandidate hielp bij de verkiezingen in 2003, maar de partij niet over de kiesdrempel kwam, was haar politiek talent wel de andere partijen opgevallen, die niet te beroerd waren haar te willen kapen .
Haar voorwaarde het cordon op te heffen, zodat op een normale wijze over maatschappelijke problemen gepraat zou worden, zou de doorslag voor haar keuze bepalen.
De andere partijen veegden die eis letterlijk onder de mat en ook Rose werd aangeraden er het zwijgen toe te doen.
Ze baalde van het ondemocratisch buiten spel zetten van mensen die hun kiesplicht hadden volbracht
Ook VB schoof aan.
Rose nam zich voor om te trachten die 24% kiezers mee het beleid te laten bepalen.
Ze pakte de koe bij de horens en vermits niemand met dit VB wilde praten, zou zij er werk van maken dat de problemen waarmee zoveel mensen kampten en naar het VB lokten, ook echt in het beleid zouden kunnen aangepakt worden. Daarom moest VB een volwaardige gesprekspartner worden. Als men ter wille van een ongenuanceerd taalgebruik en een ontbreken aan stijl, geen gesprekspartner kan zijn, dan moet daaraan gewerkt worden.
Het programma realistisch, beschaafd en aanvaardbaar voorstellen, was de enige kans om de mensen die hun hoop stelden op VB, ook daadwerkelijk aan oplossingen te helpen.
Rose had blijkbaar een doorgestoken kaart getrokken erger dan de zwarte piet .
Waar ze pas veel later achterkwam, was de angst van de vuilgebekte clan binnen de partij, dat het cordon zou vallen. De handhaving van dat cordon was een levensgarantie van formaat.
De harde lijn van volgelingen wilde niet doorhebben dat roepen van aan de zijlijn, hen geen stap dichter bij maatregelen zou brengen, die de overlast en de miserie in hun vaak verloederde buurten zou aanpakken.
Waar VB ontstond als Vlaams nationalisme, werd de migrantenproblematiek de corps business. Daar vermoedde men het grote electoraal gewin.
Steek inwijkelingen in het gat van wat allemaal fout loopt en dan ben je zelf wit gewassen
Dat de totaal veranderde economische, sociale, demografische werkelijkheid een andere kaart tekende, daar zweeg men uiteraard over. Dat er veel fout liep en dat migratie daar helemaal niet vreemd aan was, is een harde werkelijkheid. Maar het filmpje terugdraaien of blijven zeggen dat het verkeerd werd aangepakt 30 jaar geleden, lost het probleem vandaag niet op.
Dat discours moest gevoerd worden, niet met harde verwijten, maar met oplossingen. Niet door het uitdelen van handen vol geld zonder tegenprestatie, want daarmee steek je de ogen uit van mensen die voor hetzelfde geld hard werken. Ongeacht je wit of bruin bent.
Je moet niet eens IQ hebben om te weten dat onvrede daarmee gevoed wordt.
Intussen omringde de grootmeester zich met een schare volgelingen om den brode, die zoals het volks gezegde stelt: ook zijn taal hanteerden.
Zonder enige verbintenis te moeten nakomen, kon men vetbetaalde jobs aan de vrienden uitdelen, op kosten van de gemeenschap. Ook wie die politieke strategie niet deelde, betaalde toch maar lustig mee en dat zonder gevaar voor de afrekening. Het cordon was het alibi om de achterban zonder inzicht in de feitelijke toestand, blijvend haatdragend te houden.
Dat de stelling standhoudt, mag blijken uit de verschuivingen van stemmen, op partijen die het moeten waar maken. Die worden telkens afgerekend op de resultaten.
VB zit intussen op een berg geld, die ze lustig opsouperen zonder de stress van oplossingen maken.
Marie- Rose werd inderdaad een VB- er die op beschaafde en onderbouwde wijze, de tegenstander in debatten van repliek kon dienen.
De opeenvolgende scores van Rose met het fatsoenlijk brengen van de boodschap, waren een doorn in het oog van de brute kracht.
Het ging zelfs zover dat als Rose voor een debat uitgenodigd werd, de vuilgebekte clan haar terugfloot en een ander kopstuk voorstelde. Meer dan eens werd daarvoor bedankt door de organisatoren. Het was Morel of geen VB aan tafel.
Rose, een jonge vrouw, met heel wat méér dan uiterlijk schoon in haar marge, verblufte het mannenbastion van VB met haar doortastendheid, haar aanpak en vooral haar ontwapenende eerlijkheid. Het als naïviteit uitleggen, was wellicht de grootste misrekening. Men had op meegaand, dom blond gerekend, maar deze was uit ander hout gesneden.
Haar leven als zakenvrouw, haar ervaring met de reclame wereld, haar doorzicht in de op termijn altijd falende strategie zich te omringen met kleine broodspelers, die altijd ja- knikken hielpen haar om de sekte, want zo noemde ze het clubje slippendragers van de Antwerpse ploeg, te ontmaskeren als ongelooflijke ego- trippers: ik eerst, die bovendien de rest van de ploeg in de luren leggen.
Zoals het meestal gebeurt, is inwijding in de club, medeplichtig worden aan de wandaden ervan. Marie- Rose zag dat anders.
Dit verhaal is nog lang niet af. De waarheid heeft haar rechten, die ik zonder wrok of haat, maar met a touch of Rose volledig zal blootleggen. Het staat iedereen vrij het te willen lezen, maar niemand mag ooit nog kunnen beweren: Wir haben es nicht gewusst
Houden van: is vaak niet poëtisch, is vaak niet profetisch, maar geen mens die zonder kan... (Miel Cools)
21-07-11
Onder de laatste kerstboom was één van de pakjes van ons Roosje een abonnement op Dag Allemaal, met het oog op het verschijnen van haar sprookje: Alexander, Marnix en de burgerwolf.
Meteen een schot in de roos om me met zn allen een beetje te plagen oei, zal mama nu niet van het rechte pad afdwalen
Toegegeven, ik heb het aan mezelf te danken, door een uitspraak in een ver verleden, al was het met de beste bedoelingen.
Ik verklaar me nader: Toen onze kinderen tieners waren, haalde ik al die publicaties rond idolen, missen en prinsen bewust zelden of nooit in huis.
Het zich vergapen aan het exuberante inkomen van een voetballer, tennisser, zanger het quasi legaliseren van promiscue gedrag, de verheerlijking van materieel bezit, de aanbidding van het gouden kalf het kwam me allemaal niet stichtend voor en dus hield ik die tabloids preventief buiten.
Geen evidentie je kroost tot studie aanmanen als buiten zon, zee of strand lonken als de verleiding om te gaan sjotten of tennissen zelfbeheersing vergen. Het leren prioriteiten stellen is een oefening in long term investment
Dus als die boekskes alsnog gelezen werden, was het in uitgesteld relais, bij de kapper of in een wachtzaal.
Die lange houdbaarheidsdatum was ingecalculeerd toen uit bepaalde hoek operatie destructie MRM werd gelanceerd met de fameuze valse mails .
Zelfs als de bui overwaait, ligt het smeuïge verhaal nog maanden in de wachtkamers en mensen zeggen toch dat waar er rook- ook vuur is ervaar ik aan den lijve, als ik wachtend op Roosje aan de radiotherapie in Leuven, een oude Knack doorblader Dit toch even terzijde
Hebben we al meelij met studenten in examentijd, ook voor ouders is het soms écht spitsroeden lopen. Je blijft aanmoedigen, motiveren, geloven, hopen en héél graag zien blind en doof voor het besef dat het tijd en energie is die van je eigen conto afgaat
Tijd voor twee leuke anekdotes goed voor een glimlach, mag ik hopen?
Een hemelse septemberdag rijd ik mijn zoon naar een examen op de UA. Aan de verkeerslichten naast ons, een Opel cabrio met vier gastjes van zijn leeftijd. Hun autoradio op LUID, de petten achterstevoren en duidelijk in een euforische stemming, zag ik het zo aankomen dat ze die gast naast zijn moeder in de auto, met hemd, vest en das op de korrel zouden nemen. Het laatste dat hij nodig had net voor een examen . maar godzijdank, bij groen stoven de vrijbuiters met gierende banden weg.
Oef, die kelk was aan hem voorbijgegaan, dacht ik. Niet dus.
Dat waren er die niet naar hun moeder hebben geluisterd zei hij toen hij lang, mager en bleek de arena binnenging .
Ik troostte mezelf dat hij toch ook een half jaar niet écht naar zijn moeder had geluisterd toen deze dagen nog hééééél ver af leken ondanks de waarschuwing dat enkel in de perceptie het academiejaar laaaaang duurt.
Geen leedvermaak, hoor. Alleen scherp genoeg blijven om dat gat in de lucht te kunnen springen, als het toch gelukt is .
Een tweede leuke dateert uit de tweede kandidatuur van ons Roosje. Een oudere vrije student uit Nederland, kreeg een examenvraag waarop hij zoveel als een encyclopedie moest antwoorden.
Na het lezen ervan liet hij prof en de voorbereidende klasgenoten met open mond achter:
om te antwoorden op zon vraag hebben wij in Nederland, de (en hij spelde expliciet letter voor letter) C-O-M-P-U-T-E-R. Eén tikje op dat ding en je hebt alle antwoorden waarvan jij denkt dat ik die uit mijn hoofd ga leren. Daar doe ik niet aan mee. En weg was hij voorgoed
Hoe kom ik nu van mijn kerstcadeautje bij dit alles?
Met het oog op de biografie van Roosje antwoordt de auteur op een vraag van de journalist hoe het met de prinsjes gaat, dat papa hen graag ziet en goed voor hen zorgt.
Zo zou iedereen het ook verwachten en zou het ook moeten zijn. Maar een vader die zijn kinderen graag ziet, manipuleert die alle mooie herinneringen aan hun mama? Voor een jong kind zowat het vreselijkste dat hen kan overkomen
Waarom ontneemt hij hen het liefdevol samenzijn met opa, oma en de ganse familie van mama. De enige familie die ze kenden nadat hun vader (en enkel en alleen hijzelf) kort na zijn huwelijk alle contact met zijn eigen familie verbrak. Zijn argumentatie daarvoor bespaar ik die mensen, die wij dus evenmin kennen
Bij hun laatste bezoek een maand geleden, werden de boekentasjes van onze prinsjes tijdens de middagpauze op school weggehaald, zodat we geen kans kregen agenda of werkjes met hen te bekijken, hun vorderingen met hen te evalueren. Terwijl het net zon stimulans is als je met oma je agenda kan nakijken of als opa die moeilijke sommen nog eens speels met je doorneemt en je ontdekt dat het toch niet zo moeilijk is
Waar passen in de eigenschappen van vaderliefde opmerkingen als: oma, papa zegt dat je liegt, want mama is géén schitterend sterretje, sterren zijn hemellichamen en dode mensen hangen helemaal niet in de lucht
Hoe reageren als je voorstelt hun kaartspel even in je handtas te steken zodat hun vestzakje niet afscheurt, en ze weigeren, want papa heeft gezegd: jij bent een dief die alles afpakt
Dan bloedt mijn hart. Waar hebben die onschuldige kinderen verdiend om in zon gefrustreerde sfeer op te groeien. Weten dat zij altijd de grootste verliezers zijn, kan bezwaarlijk houden van zijn.
Als al die leugens over hun mama en haar familie, die hen nu geïndoctrineerd worden, achterhaald worden door de waarheid komt die boemerang ongenadig terug.
Dan verliezen die prinsjes weer. Hun vader deze keer
Houden van is meer dan poëtisch is heel iets anders dan speelgoed, gadgets, modische kleertjes en gel in het haar het is een eerlijk, verantwoordelijk, minzaam en positief voorbeeld zijn. Niet voor elke mislukking in het leven een zondebok nemen. Je doet het zelf, t zit van binnen!
We doen er niet aan mee, op 1 augustus komen de prinsjes en mogen ze insinuatie- vrij, volop levensruimte inademen zoals het thuis behoort te zijn.
Als ik genezen ben, ga ik werk maken van de opstart van zon mindfulness dienst...
Geen muur te hoog, geen water te diep als Marie-Rose zich voor de kar spant en na zelf intens te hebben genoten van zon mindfulness- sessie, was ze overtuigd dat iedereen dat verdiende.
Zon verwenbeurt naar geest en lichaam is een heuse verademing, naast de medische behandelingen die zo ingrijpend, pijnlijk en aftakelend zijn.
Het aanbod dat in bepaalde grote oncologische centra wordt aangeboden aan kankerpatiënten, is echter aan strikte voorwaarden gebonden en derhalve niet overal ingericht.
Daarbuiten is het vaak een niet- haalbare kaart voor langdurige zieken, die zich financieel deze luxe niet kunnen veroorloven. Kanker maakt ook vaak arm.
Roosje genoot een paar keer van die opkikker en was vast besloten dat binnen het bereik van alle patiënten te brengen.
Het lot besliste er anders over.
Dit mooie initiatief mocht geen stille dood sterven en zus Ann- Marie nam de fakkel over.
Als longarts is ze vertrouwd met de donkere kant van de ziekte voor de patiënt en ook voor de familie... en als eerbetoon aan Roosje zet zij haar schouders onder de stichting a touch of Rose.
Er is een fonds opgericht dat via sponsoring en het inrichten van diverse acties, middelen verzamelt om een eerste psychosociaal oncologische centrum, a touch of Rose op te starten.
De boeiende voorstelling Wintertulpen in het CCTer Dilft in Bornem, is daar een van.
Misschien een idee voor een andere ZONdagnamiddag op 18 september 2011...
Past het nu niet, misschien ontmoeten we elkaar bij een volgende gelegenheid om met a touch of Rose, geloof, hoop en liefde te geven, aan wie de strijd nog kan leveren en die hen daarin bijstaan...
Oef, het is voorbij! Niet dat ik de vele sportliefhebbers dit jaarlijks weerkerend pretje niet gun, verre van Tenminste in hun vrije tijd het spotje dat ze op kantoor met PC onderduiken om het verloop van de rit te volgen, nu ja. .
Als beide broertjes Schleck, de winnaar als een schouwgarnituur flankeren, krijg ik warempel de krop in de keel. Dat had Roosje voor ogen toen haar kleine Marnix geboren werd: "nu zijn ze met twee en zullen er nooit meer alleen voor staan, maar er altijd voor elkaar zijn".
Let wel, voor alle duidelijkheid, over wielrennen heeft ze met geen woord gerept...
Maar met het einde van de tour is ook een halve zomer voorbij. Als kind was ik in die periode bij mijn grootouders op vakantie. Onze Bonpa zat toen iedere middag aan de radio gekluisterd naar den tour te luisteren Louison Bobet, Charly Gaul en onze eigenste Stanneke Ockers Man, man, wat een auditieve beleving. En ook toen werd er gevallen maar bij de eerste hoorglimp, lokte Moemoe ons naar den hof en kregen we een rabarberstok want dat was geen nieuws voor kinderoortjes
Kort na de aankomst ergens in het verre Frankrijk, hoorde je dan live het motorengeronk van een klein vliegtuigje dat boven de weide achter mijn grootouders, een pak uitgooide. Daar stonden dan een paar jongens met een petje van l équipe en een stoffen zak over de schouders de gazetjes te verdelen. Met een cent (ik heb geen idee hoeveel het was) liepen wij dan met ons Moekes jongste zus, tante Dina er naartoe en kochten het krantje voor den Bompa.
Nu snap ik uiteraard dat enkel de uitslag vers van de pers was, en dat alle verhalen voor de rest voorgekauwd materiaal was. Maar binnen de kortste keren waren de krantenventers uitverkocht en hees geschreeuwd. Gazet van den Tour
Alles was toen anders.
Het pad naar de strooiweide, in een heel andere betekenis dan nu, was van mul wit zand - Kasterlee lag op een boogscheut - en in het korenveld smeekten massas blauwe bloempjes om geplukt te worden. En dat deden we gretig want dan vlocht tante Dina een korenbloemenkroon en die ging niet meer af tot hij s avonds uitgedroogd op de mesthoop werd gelegd. De dag nadien werd immers een verse gevlochten. En op de rustdag? Dan was er geen tour gazet en liepen we niet langs het korenveld en was er dus ook geen kroon. Maar dan zocht Moemoe naar geschikte oorbellen. Heel speciale donkerrode van tweelingkersen en die kleurden de dag nog vrolijker dan vtm dat vermag
Als de hitte toesloeg dan zette Moemoe een teil water op de bleekweide en dan mochten we ons nat maken. Niks te waterpistolen, nee gewoon met blote voeten in de teil en spetten Af en toe mochten we met een paar tegelijk op vakantie komen. Dat had te maken met Moekes jongste broer, nonkel René. Zolang die in Leuven studeerde, was er een extra bed vrij
Ik herinner me een jaar dat ik er op vakantie was toen hij gepakt en gezakt na de examens thuiskwam van het station. Niks te telefoneren naar huis, waar ze ook vol spanning zaten te wachten op het resultaat. Het was toen nog van erop of eronder. Het kleine nee- knikje moet ik gemist hebben, want toen nonkeltje langs de zijpoort binnenkwam en ik tegen hem opsprong van blijdschap, waren er tranen bij hem en bij Moemoe. Even maar. Dan streek zij haar schort glad en zei heel beslist, kom jongen, ik maak u een goei sjatteke koffie . Drie maanden hadden ze elkaar niet meer gezien, enkel af en toe een briefje geschreven. Ze troostte hem, wetend dat hij het onderste uit de kan had gehaald en dat hij het alsnog zou halen in september. Hij was droevig omdat hij wist dat het voor zijn ouders een aderlating in hun geldbeugel was en dat ze het zelf met minder stelden om hem dat meer te bieden
Hij heeft het meer dan goedgemaakt , zo trots als ze waren toen hij Prof. werd.
Amper 10 jaar ouder dan ons Roosje stierf hij van een hartinfarct.
Dat alles staat in mijn geheugen gegrift en als ik merk dat studenten achteloos omspringen met kansen die hen aangereikt worden en de offers die voor hen gebracht worden, dan maakt me dat verdrietig en soms ook écht boos. Als 'kotmadam' schaam ik me niet, hen dan op hun verantwoordelijkheid te wijzen
Le Tour est arrivé, kleuren en prijzengeld verdeeld. Tevreden of teleurgesteld t is wat het is (geleende uitdrukking van nonkel Bak ) De gekwetsten likken hun wonden, iets wat Wouter Weylandt na de Giro niet eens meer kon maar voor zijn ongeboren kind met veel moed zou hebben gedaan .En hier weer de geleende spreuk van nonkel Bak... 't is w....
Is nu met het einde van de Tour ook die mooie zomer voorbij? Die zomer die begon zowat in mei? Het ziet er zo naar uit.
En laat ik nu net daarvoor huiveren. Dat vallen van de bladeren, die goudgele droefenis in de natuur, de komst van Allerheiligendagen, het kijken in het knetterend haardvuur en in de warme gloed zoveel herkennen dat me zo lief is
Heerlijke tijd met kinderen en kleinkinderen in het Ganzenhof genieten van de geur van appelbeignets of pannenkoeken... samen lachen, heftig discussiëren, de wereld verbeteren....kortom LEVEN.
Is dat voorgoed voorbij?
Nee, we hebben een belofte gedaan aan ons Roosje. Dat moeten en zullen ook haar kinderen beleven en er de kracht uit putten om waardige zonen van een fantastische mama te zijn. Over de dood heen
En het eerste signaal kwam gisteren aan.
Amélie sms- te met de dwingende vraag het free podium op het kerstfeest, compleet met wisselbeker Ganzenhof nieuw leven in te blazen. In één adem vroeg ze ook om de Kerstkrant- traditie terug te lanceren.
Tegen zoveel goede wil en enthousiasme van onze oudste kleindochter is geen triest kruid gewassen en reken maar dat het complete genootschap volgende week (!) druk zal overleggen hoe deze touch of Rose werkelijkheid te maken.
Neuriënd if I only have time .bid ik dat ik mijn belofte zal mogen waarmaken.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Oef, het is voorbij! 
