Oef, het is voorbij! Niet dat ik de vele sportliefhebbers dit jaarlijks weerkerend pretje niet gun, verre van…Tenminste in hun vrije tijd… het spotje dat ze op kantoor met PC onderduiken om het verloop van de rit te volgen, nu ja.….

Als beide broertjes Schleck, de winnaar als een schouwgarnituur flankeren, krijg ik warempel de krop in de keel. Dat had Roosje voor ogen toen haar kleine Marnix geboren werd: "nu zijn ze met twee en zullen er nooit meer alleen voor staan, maar er altijd voor elkaar zijn". 

Let wel, voor alle duidelijkheid, over wielrennen heeft ze met geen woord gerept...

Maar met het einde van de tour is ook een halve zomer voorbij. Als kind was ik in die periode bij mijn grootouders op vakantie. Onze Bonpa zat toen iedere middag aan de radio gekluisterd naar den tour te luisteren… Louison Bobet, Charly Gaul en onze eigenste Stanneke Ockers… Man, man, wat een auditieve beleving.  En ook toen werd er gevallen… maar bij de eerste hoorglimp, lokte Moemoe ons naar “den hof” en kregen we een rabarberstok… want dat was geen nieuws voor kinderoortjes…  

Kort na de aankomst ergens in het verre Frankrijk, hoorde je dan “live” het motorengeronk van  een klein vliegtuigje dat boven de weide achter mijn grootouders, een pak uitgooide. Daar stonden dan een paar jongens met een petje van “l’ équipe’  en een stoffen zak over de schouders de gazetjes te verdelen.  Met een cent (ik heb geen idee hoeveel het was) liepen wij dan met ons Moekes jongste zus, tante Dina er naartoe en kochten het krantje voor den Bompa.

Nu snap ik uiteraard dat enkel de uitslag “vers van de pers” was, en dat alle verhalen voor de rest voorgekauwd materiaal was.  Maar binnen de kortste keren waren de krantenventers uitverkocht en hees geschreeuwd. “Gazet van den Tour”…

Alles was toen anders.

Het pad naar de strooiweide, in een heel andere betekenis dan nu, was van mul wit zand - Kasterlee lag op een boogscheut -  en in het korenveld smeekten massa’s blauwe bloempjes om geplukt te worden.  En dat deden we gretig want dan vlocht tante Dina een korenbloemenkroon en die ging niet meer af tot hij ’s avonds uitgedroogd op de mesthoop werd gelegd. De dag nadien werd immers een verse gevlochten.   En op de rustdag? Dan was er geen “tour gazet”  en liepen we niet langs het korenveld en was er dus ook geen kroon.  Maar dan zocht Moemoe naar geschikte oorbellen. Heel speciale donkerrode van tweelingkersen…en die kleurden de dag nog vrolijker dan vtm dat vermag…

Als de hitte toesloeg … dan zette Moemoe een teil water op de bleekweide en dan mochten we ons nat maken. Niks te waterpistolen, nee gewoon met blote voeten in de teil en spetten…Af en toe mochten we met een paar tegelijk op vakantie komen.  Dat had te maken met Moekes jongste broer, nonkel René. Zolang die in Leuven studeerde, was er een extra bed vrij…

Ik herinner me een jaar dat ik er op vakantie was toen hij gepakt en gezakt na de examens thuiskwam van het station.  Niks te telefoneren naar huis, waar ze ook vol spanning zaten te wachten op het resultaat. Het was toen nog van erop of eronder.  Het kleine nee- knikje moet ik gemist hebben, want toen nonkeltje langs de zijpoort binnenkwam en ik tegen hem opsprong van blijdschap, waren er tranen bij hem en bij Moemoe.  Even maar. Dan streek zij haar schort glad en zei heel beslist, kom jongen, ik maak u een ‘goei sjatteke koffie’…. Drie maanden hadden ze elkaar niet meer gezien, enkel af en toe een briefje geschreven. Ze  troostte hem, wetend dat hij het onderste uit de kan had gehaald en dat hij het alsnog zou halen in september.  Hij was droevig omdat hij wist dat het voor zijn ouders een aderlating in hun geldbeugel was en dat ze het zelf met minder stelden om hem dat ‘meer’ te bieden…

Hij heeft het meer dan goedgemaakt , zo trots als ze waren toen hij Prof. werd. 

Amper 10 jaar ouder dan ons Roosje stierf hij van een hartinfarct. 

Dat alles staat in mijn geheugen gegrift en als ik merk dat studenten achteloos omspringen met  kansen die hen aangereikt worden en de offers die voor hen gebracht worden, dan maakt me dat verdrietig en soms ook écht boos. Als 'kotmadam' schaam ik me niet, hen dan op hun verantwoordelijkheid te wijzen…

Le Tour est arrivé, kleuren en prijzengeld verdeeld. Tevreden of teleurgesteld… ’t is wat het is… (geleende uitdrukking van nonkel Bak…) De gekwetsten likken hun wonden, iets wat Wouter Weylandt na de Giro niet eens meer kon… maar voor zijn ongeboren kind met veel moed zou hebben gedaan….En hier weer de geleende spreuk van nonkel Bak... 't is w....

Is nu met het einde van de Tour ook die mooie zomer voorbij? Die zomer die begon zowat in mei? …Het ziet er zo naar uit.

En laat ik nu net daarvoor huiveren. Dat vallen van de bladeren, die goudgele droefenis in de natuur, de komst van Allerheiligendagen, het kijken in het knetterend haardvuur…  en in de warme gloed zoveel herkennen dat me zo lief is…

Heerlijke tijd met kinderen en kleinkinderen in het Ganzenhof… genieten van de geur van appelbeignets of pannenkoeken... samen lachen, heftig discussiëren, de wereld verbeteren....kortom LEVEN.

Is dat voorgoed voorbij?

Nee, we hebben een belofte gedaan aan ons Roosje. Dat moeten en zullen ook haar kinderen beleven en er de kracht uit putten om waardige zonen van een fantastische mama te zijn. Over de dood heen…

En…  het eerste signaal kwam gisteren aan.

Amélie sms- te met de dwingende vraag het ‘free podium’ op het kerstfeest, compleet met “wisselbeker Ganzenhof” nieuw leven in te blazen. In één adem vroeg ze ook om de “Kerstkrant”- traditie terug te lanceren.

Tegen zoveel goede wil en enthousiasme van onze oudste kleindochter is geen triest kruid gewassen en reken maar dat het complete genootschap volgende week (!) druk zal overleggen hoe deze ‘touch of Rose’ werkelijkheid te maken.

Neuriënd “if I only have time”….bid ik dat ik mijn belofte zal mogen waarmaken.