15 juni 2013 - 15 juni 2016 3 jaar gemis van Chris
15 juni 2013 - 15 juni 2016
net als vanavond, viel drie jaar geleden, die onvergetelijke 15de juni, ook de avond. 'Ga nu even naar huis, het was een zeer lange emotionele dag en jullie moeten even bekomen, dan zorgen ze hier nu even voor onze Chris en als je dat wil, kan je seffens terugkeren'... de dwingende toon waarop het betraande gezicht van onze oudste dochter dit zei, liet weinig tegenspraak toe. Begrijpelijk, papa die uren onbeweeglijk in zijn rolstoel naast onze Chris had gezeten, zijn hand in de zijne, beiden vechtend tegen verdriet... zo verschrikkelijk aandoenlijk. Elke keer dat ze elkaar die misschien-wel-laatste blik toewierpen, rolden bij beiden de tranen over de wangen en allebei probeerden hetzelfde: glimlachen. De senior en de junior.
Zo eindigde dus die verschrikkelijke dag, waarbij onze blik gefocust bleef op het van pijn vertrokken gezicht van onze Chris, waar geen pijnstilling tegen gewassen bleek, tot het tegen valavond eindelijk ontspande en we enkel nog zijn sterke sporthart voelden kloppen tot ook dat zich gewonnen moest geven...
Het was volbracht. En net zoals na de zondagsmis van weleer, Ite Missa est, werden we naar huis gestuurd.
De opdracht was duidelijk. Die had ik nog van mijn zoon gekregen, meerdere keren zelfs: "zorg goed voor mijne pa, hé mama". Alsof dat moest gezegd worden, hij waarborgen wilde. Precies als ons Roosje, stervend met haar laatste krachten een toekomst voor haar kinderen veilig wilde stellen....
Eens thuis en papa verzorgd, moest ik naar je terug. Ik werd naar je toe gezogen.
Je had me niet gebeld, wat 's avonds laat en zelfs nachts geregeld gebeurde, als je zin had in een klapke als jouw dag of nacht erop zat.
Nee, nu kwam ik ongevraagd binnen... en je liet me begaan. In de kille kamer, een glasraam als decor, lag je 'opgebaard'... mijn grote slungel, mijn knappe zoon, het evenbeeld van die jongen waarmee ik meer dan 40 jaar geleden overtuigd was, oud te worden, omringd door kinderen en kleinkinderen in ons geliefde Ganzenhof.
En hier ligt nu voor de tweede keer in amper 2 jaar tijd, opnieuw een deel van die prachtige droom aan diggelen.
Hoe moet het nu met alles wat we voor de toekomst opbouwden, hoe herprogrammeer je toekomstperspectieven, schep je waardvolle momenten die verbinden, hoe kan ik je achterlaten in een wereld waar ik niets van weet, de weg niet ken, je niet meer nabij kan zijn als je erom vraagt?
Papa die een leven lang inzette op communicatie mogelijkheden met de andere kant van de wereld, wist geen verbinding te leggen met de onbekende wereld waarnaar nu ook jij ons voorafgaat.
En dus is het gissen.
Daar zat ik nu naast je geknield, je hoofd in mijn arm, en even flitste een gedeeld stil moment me door het hoofd, toen we samen in Rome de wit marmeren pracht van de Piëta van Michelangelo bewonderden. Een sacraal moment, toen je het immens verdriet van de moeder met de dode zoon op haar schoot projecteerde op je eigen bestaan. 'Moeder Maria heeft met haar zoneke ook haar 'pere' gezien. Verloren in de tempel, controversiële stellingen verdedigen, rel schoppen met poenscheppers... kiezen voor de sukkelaars en dan nog aan 't kruis sterven tussen moordenaars. Geef toe, je zou voor minder... ' Ik kon een glimlach niet onderdrukken en ook de leef - tijd klopt nu... mijne Messias... nog zo gek niet !
En nu zat ik daar en zag mijn kans schoon om hem zoveel te vertellen dat ik vaak om de goede orde of de lieve vrede, ongezegd liet... terwijl het mortuarium transformeerde in een tranendal.
Wonderbaarlijk hoe je met alles akkoord was, me niet één keer tegensprak, maar rustig met gesloten ogen luisterde. Ik had het vermoeden of was het een stil verlangen dat je naar me glimlachte...
Helemaal PLH, maar voor de gelegenheid en nog lang daarna wisselde ik de laatste letter voor een S.
Of ik het allemaal toen gezegd heb, of je het toch al eerder geassimileerd had, of je het nu allemaal als vanzelf weet -later, als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten- één zekerheid draag ik mee: je oprechte, zij het soms goed gecamoufleerde liefde voor ons allemaal.
Met een knuffel van jou, werd ik letterlijk en figuurlijk helemaal ingepakt. En dat mis ik ontzettend... Put your hand on my shoulder... mijn antiek singeltje van Paul Anka bleek bij het opruimen, tussen jouw vinyls verdwaald. undecided
Node, maar uit respect voor de nachtzuster die bleef wachten zolang als ik wilde blijven, heb ik je moeten achterlaten, mijn doorgeschoten, 'klein' venteke, mijn Meester- DJ, mijn parel aan de kroon, die wel eens voelde als de nagel aan mijn... je weet wel, maar waar ik nog altijd zo verschrikkelijk veel van houd...
Als papa vanavond in de perfect aangepaste accomodatie naar jouw extra groot flatscreen ligt te kijken, dat speciaal voor het EK in zijn kamer is geplaatst, voel ik hoe hij je mist. De keren dat je samen keek of zelfs enkel maar na de match aan de telefoon hing om na te kaarten, het was dat waar hij al die jaren ver van huis van droomde ooit te doen, met zijn zoon, met zijn kleinzonen... Supporterend of mekkerend, zoals de beste stuurlui altijd aan de wal staan, maar badend in- en genietend van die verbondenheid die we zijn blijven delen.
En ja, ik zorg goed voor 'je' pa... als je iets belooft, moet je het ook doen. En je weet dat ik een vrouw van mijn woord ben. Het is niet simpel voor een man die de wereld zijn dorp noemde, om nu gekluisterd aan een rolstoel, zo zijn mobiliteit beperkt te weten, maar opgeven is zeker voor hem geen optie.
Zoonlief, ben net even in de tuin geweest met Choukie.
Het is een kille nacht, ook al is het half juni, maar er staat een heldere maan aan de bewolkte hemel en via deze natuurlijke sateliet gaat mijn nachtzoen naar al wie hem wil ontvangen met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris' als bewijs van mijn liefde en trouw aan alles waarin we blijven geloven en op hopen. Voor jou en ons Roosje ginds: we all ly.
