Zowat de beste samenvatting die ik kan bedenken voor wat zich hier nu al gedurende een maand afspeelt...
8 februari 2011 - 8 februari 2016. Een lustrumviering, ook al is de benaming in deze context geen synoniem van feesten. Deze datum ongemerkt laten passeren kon niet en conform de familietraditie zoeken we naar een passend geschenk. Eentje dat hemel met aarde verbindt. Eentje met 'a touch of Rose'.
Mijn echtgenoot, man van weinig woorden maar decision maker, had vanuit zijn roll on, roll off position, het allemaal voor mekaar. "Zoet, ik heb onlangs al uw blogs herlezen en 'beslist' ze in boekvorm uit te geven. Een beperkte oplage voor wie het als waardevol waarheidsgetrouw tijdsdocument zal weten te waarderen en het wil bewaren".
"Facts and figures. Geen gezever, beslissen en doen". Zo ken ik hem al bijna een halve eeuw. Soms erg overrompelend, nu flatterend.
Toch stond ik versteld van zijn timing toen reeds 's avonds de door hem gecontacteerde projectbegeleider zijn visie inclusief kostenraming voor 50 luxe- exemplaren kwam voorstellen. Samenstellen en opmaken van 1 of 50 exemplaren kost evenveel en los van kinderen, kleinkinderen en de familie, vermoedde de man dat het jammer zou zijn het boek te beperken tot deze wel erg intieme kring. Hoe weten wie het graag wil, kon ik best via mijn blog, die zowiezo verscheen op de 8ste, vijf jaar later... Laat gegadigden inschrijven, was zijn suggestie, dan heb je toch een idee...
Geen commercieel boek, het is ons geschenk aan ons Roosje en haar kinderen, die al bij zoveel 'verloren' familiegelegenheden geschenken zouden gekregen hebben. Voor de symbolische (zij het minimum) 8 euro aan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' werd het plan dan voorgesteld aan de bloglezers. Intussen zou de coach met vijf jaar dagboek aan de slag gaan om het in boekvorm te gieten.
Een paar dagen later lag er een eerste voorstel op tafel om na te lezen. Het eerste katern begint in de lente van 2011, toen Roosje amper 4 maanden overleden was en de perikelen rond de bezoeken van onze kleinkinderen de kop opstaken. Moeizaam worstelde ik me terug door de aangrijpende bladzijden, steeds beter beseffend waarvoor ik nu op de barricades sta.
De man van het vak, dagelijks massa's scripts onder handen nemend, bekende 'ongemeen heftig' geraakt te zijn door dit eerlijk geschreven dagboek. Dit zou geen boek(je) worden, maar een kanjer met 488 bladzijden aangrijpende woorden van geloof, hoop en veel liefde, vanuit een onmachtige positie: die van 'verweesde ouders en grootouders.' Zijn gevatte formulering van de essentie en de noodzaak van deze openheid, was de vlag die de lading dekte. Het kind had een naam. En het zou een prachtig kind worden - kon het anders als ervaringsdeskundigen van prachtige kinderen- gekscheerden we.
Foto's voor het boek. Dat zou een duik worden in het fotoarchief... en ik ging meermaals plat op de buik het donkere water in. Ook al glijden ze ogenschijnlijk snel door je handen, ze blijven kleven... vaak de hele nacht... en ook al zijn dromen bedrog, de harde werkelijkheid waarvan je droomde is er 's morgens nog. Dus best een heel heftige, intense tijd. En heel vreemd, zo leerrijk. Zoveel zekerder en duidelijker komt alles voor de geest. Beslist ook geactiveerd door massa's mails en berichten van mensen die niet langer een blad voor de mond nemen om te vertellen wat er zich allemaal afspeelde. Maar de dagboekteksten liggen vast en zijn geschreven waarheidsgetrouwe documenten, waar niet aan getornd wordt. Een deel ervan werden tijdelijk van het net gehaald met de belofte als daaraan voldaan was, het contact met onze kleinzonen door de vader zou hersteld worden. Die schandelijke vorm van chantage heeft inmiddels ook zijn lustrum bereikt. Beloften, naleving van vonnissen, hoe minutieus en correct we die ook naleefden ... eenrichtingsverkeer en dode letter.
Toch voelt het niet als verloren tijd. Deze absurde strijd, bracht me in contact met mensen van velerlei pluimage in meer of mindere mate vergelijkbare situaties, soms compleet verschillende toestanden, zelfs andere objectieven. Studiemateriaal waarmee ik aan de slag ging als dwingende opdracht.
Ethische beroepstrots, mijn pedagogische opleiding gekoppeld aan journalistiek intellectuele eerlijkheid maakten mij, 65 jaar na datum, toen ik als vijfjarige op het feest van mijnheer pastoor mocht aankondigen: 'van heel het kleine volkje, ben ik vandaag het tolkje'... opnieuw de tolk van wie onrecht ervaart als een onoverwinnelijke vijand. (foto: in de stevige greep van de zuster, ons vastberaden Myriameke.... )
Niets is minder waar. Maar inmiddels is het duidelijk dat je er energie, tijd, geld, sterke schouders en een groot hart moet voor hebben. Dit terzijde, want dat is stof voor een heel ander, wetenschappelijk en juridisch gestructureerd boek, dat ik hoop als testament te kunnen nalaten als mijn tijd gekomen is...
Terug naar 'een vleugje Rose'. Pakweg een dikke week na het eerste contact met de coach, komen de eerste drukproeven. Opnieuw herlezen, en herbeleven... en gesterkt worden in de overtuiging dat de juiste weg werd gekozen. Niet die van het minste verzet, maar die van de sterkste wil om recht te doen aan wat krom getrokken wordt. Bij iedere zin die ik herlees, herinner ik mij hoe hij letter per letter geschreven werd. En het boek groeit door de vijf boekdelen heen, naar de ontluisterende apotheose. Het verkrachte vertrouwen.
Inmiddels is er de dagelijkse overrompeling van mijn mailbox. Dat de vooropgestelde 50 exemplaren zouden verdubbelen, werd al snel duidelijk, maar dat er geen ophouden meer aan was, een complete verrassing. Bovendien bleek de minimale bijdrage van de symbolische 8 euro, gelukkig door velen vertaald in een samengesteld getal van meerder achten... maar dat ook wie zich de luxe van een kostbaar kleinood moeilijker kan permitteren, er niet van verstoken moet blijven, doet Rose beslist glunderen.
Het vrijwilligersteam van het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' opzadelen met de administratie van intekenen, mails met vragen beantwoorden, stortingen registreren, de lijsten updaten, was dus geen optie. Daarom werd een tijdelijke, aparte rekening 'een vleugje Rose' geopend en konden we zo adequaat alles opvolgen. Nu ja, een groot woord voor ook een beetje geknoei... zou blijken. Zoals die eerste update doormailen. Het leek een koud kunstje, kolom D selecteren en hop, in BCC iedereen zou morgen van wanten weten.
Surprise, toen ik 's morgens een mailbox vol 'Delivery Status Notification (Failure)' mails opende. Elk mailadres gecontroleerd en geen enkele fout gedetecteerd, op één spatie na, en één adres waar alleen de voornaam met een punt overeind bleef en de rest misschien wel in een of andere 'cloud' verzeild raakte...
Dan maar opnieuw geselecteerd en back to the future... de ether in... Bijna angstvallig hield ik laat in de nacht, eufemisme voor héél vroeg in de ochtend, mijn postvak IN met argusogen in de gaten en ja, precies als in het liedje: 'de kat kwam weer, de volgende dag was de kat weer daar' . Maar bij nader toezien was het erger dan een teruggekeerd pakketje. Er was in gerommeld en compleet door elkaar gehaald, bleken er een aantal mails door de mazen van het net geglipt. Wie werd wel bedeeld, wie niet. Dat uitpluizen was geen 'kattepis'... om in de sfeer van de weergekeerde kat te blijven.
Je kan natuurlijk nog eens tegen de internetmuur aanbotsen, maar het leek me raadzamer mijn licht op te steken bij een leuke Indische IT- ingenieur die per direct voor een kosteloze 'problem detection and solution' zorgde: allemaal de schuld van het 'the radix point'. Als het u kan helpen, als je een lijst mailadressen gelijk wil gebruiken, moet er een komma tussen. Een eigentijds pleidooi voor het belang van een komma in navolging van het authentieke verhaal waarin het minuscule leesteken het verschil maakt tussen leven en dood: " wacht niet, doden" ten overstaan van "wacht, niet doden".
Dan maar van de nood een deugd makend, elk adres apart terug ingebracht en gescheiden door de komma. Hoera, gelukt, gezien de stroom reacties wederom van ongeduldig op nieuws wachtende intekenaars.
Intussen was de vooropgestelde datum van intekening verstreken, als een van de alerte 'boekskens' (ja, die blijken tussen de meer dan 442 000 bezoeken op mijn blog te steken) een gratis advertentie publiceert en haar lezers laat weten dat kan ingetekend worden voor de lustrumuitgave van 5 jaar blogs... Het zachte kabbelende beekje van intekeningen dat de afsluitdatum bereikte, verandert weer even in een kolkend bergriviertje van mails met smeekbeden....
Wat nu. Heerlijke en ook ontroerende brieven, getuigenissen van mensen die ons Roosje in het hart sloten, mensen die uit de blog kr8 putten, die met hun aanmoedigende woorden me raken waar ik het gevoeligst ben: hun geloof en hoop dat opgeven voor mij geen optie is 'in het belang van de kinderen', maar dan in de échte betekenis van het woord. Niet aan woorden, maar aan werken kan men iemands liefde merken. Die kan ik niet teleurstellen...
En weer worden vele uren aan de PC doorgebracht en komt de begroting van mijn man, dieper in het rood... Belofte maakt schuld. Iedere bijdrage van de intekenaars gaat naar 'a touch of Rose'...
En dan komen de praktische bezwaren. De drukker die al een tijdje aan het lijntje wordt gehouden, klokt af. Akkoord. Het blijft een exclusieve uitgave. Teleurgestelde gegadigden komen op een wachtlijst en een herinneringsmail, mét komma, gaat naar de openstaande intekenaars waarvan nog geen storting werd ontvangen.
O, wee. Ingeschreven op naam van Marie, betaald van het bankrekeningnummer van Jozef en boek te leveren bij Jezus. Een mens zou van minder scheel kijken. Maar leve het internet en lange nachten tijd om op te zoeken, sommigen via fb, te mailen, dubbele namen te schrappen, zodat af en toe iemand uit de wachtlijst kan getransfereerd worden naar de effectieven. Altijd leuk dan de hoera kreet te mogen lezen. Als 10% van de enthousiaste aanhangers voor de overlevering zorgen, dan ben ik overtuigd dat Roosje over 10 jaar, als haar prinsjes 'mannen' zijn, ze haar plaats in hun leven zal terugkrijgen.
De aangeboden hulp om de boeken te verzenden werd aanvankelijk prettig onthaald, maar verviel bij de confrontatie met de te verwachten omvang van zo'n levering... auto's uit de garage, met een vorklift worden de paletten binnengereden, dan elk boek zorgvuldig verpakken in een aan te kopen kartonnen doos - want te mooi om te kwetsen- vervolgens alle adressen manueel ingeven en zoeken naar dichtbij gelegen afhaalpunten, etiketten afdrukken, kleven, naar ophaalpunt brengen...
Eureka, even tussen de vrienden snuisteren en warempel daar zit iemand tussen die van in- en aanpakken weet. Een aanvaardbare offerte om de hele inpak- en verzendoperatie uit te geven, inclusief een mail naar iedere bestemmeling waar en wanneer het boek kan afgehaald worden in zijn buurt, deed ons wijselijk besluiten dat aan deze professionals over te laten, die de klus binnen 48 uur kunnen klaarspelen. Een kost die nauwelijks verschilt van stuk per stuk zelf doen, en met een triage van de adressen die we zelf kunnen bedienen, kunnen we die extra kost een beetje indijken.
Zover staan we. Nog enkele tientallen stortingen blijken onderweg. Inmiddels verscheen er op mijn fb en onder mijn blog nog één "opsporing verzocht". Namelijk van de allereerste intekenaar de avond dat de blog met het voorstel verscheen. Irene Willems, noch mail, noch adres bekend. Dus bij deze, Irene, ik houd één boek achter, mocht je dit blogje lezen, laat even weten of je misschien inmiddels onder een andere naam in onze lijst steekt. in dat geval kan ik iemand van de wachtlijst alsnog 'een vleugje Rose' bezorgen.
)
