We werden eraan herinnerd toen we op de Rijksweg naar Bornem zondagmiddag een kolonne legervoertuigen tegenkwamen, wellicht uit een of andere historische parade weggereden… 65 jaar geleden zal de euforie van “bevrijding” ook vreugde met immense pijn veroorzaakt hebben. Mannen, broers, zonen die niet naar huis weerkeerden, kinderen die nooit hun vader zouden kennen… voor hen luidden de klokken, werd de last post geblazen... maar de vruchten van hun offer smaken, was er niet meer bij. En voor al wie hen zo lief hadden, zal de vreugde bitterzoet gesmaakt hebben... 

Een soortgelijk gevoel maakte zich gisteren van me meester, toen het licht in de zaal doofde en de monoloog ‘Wintertulpen’, meesterlijk gebracht door Marleen Merckx, op de zaal werd losgelaten. Fier dat Ann- Marie het klaargespeeld heeft, maar droef omdat het zonder Marie- Rose is...

Plots was het er allemaal terug. Toen ik het bloed uit mijn hoofd voelde wegtrekken,  oordeelde ik het verstandiger om de grote verdwijntruc toe te passen… en de vele kinderen te vervoegen die op de georganiseerde spelletjesbeurs de nieuwste leuke gezelschapsspelen konden uittesten. Beter dan het risico te lopen met veel omhaal onderuit te gaan. Oef…

Als de bewerkers van het boek dat aan de basis van ‘Wintertulpen’ ligt, de dagboeken: ‘leve het leven’ en ‘geloof, hoop en liefde’ van Marie- Rose tot monoloog ombouwen, ga ik terug. Haar meer dan 60 000 verkochte dagboeken van geloof, hoop en liefde zijn minder somber en in staat het lood uit je vleugels te halen…

Dat vleugje Rose dat haar zo uniek maakt, de humor, de tussendoortjes om van te snoepen… zij het met woorden… pareltjes om te koesteren…

Gelukkig is na zo’n voorstelling een cafetaria nooit ver weg en al duurde het lang voor je aan een natje raakte, er was kans zoveel fantastische mensen te ontmoeten, allemaal geraakt door dat vleugje Rose. Een rijke ervaring te zien hoe mensen elkaar vinden in eenzelfde streven naar…

Maar hoe gelukkig we ook zijn met alles wat Rose zo onder ons houdt…  het gemis is hartverscheurend. Hoe graag zou ik met haar nakaarten, zoals ze als tiener ’s nachts na een feestje aan het voeteind van ons bed kwam zitten en in geuren en kleuren haar avondje- uit kwam vertellen. Wat zou ik haar stralende blik graag terugzien om de realisatie van deze droom. Wellicht zouden we weer haar enthousiasme om nog meer hooi op de vork te nemen, een beetje trachten af te remmen en daar ook weer zeker niet in slagen….

Maar de pijn moet wijken om ruimte te geven aan het geloof dat ze er bij was/is. Dat ze glundert om het welslagen, dat ze zeker zal gezegd hebben tot haar zielsgenoten in de hemel: ‘ons Annemaaike heeft dat goed gedaan, he? ‘ (plaagnaampje voor Ann- Marie)

Wat ik zeker weet is dat ze gelachen heeft met haar inventieve jongste. Even ontsnapt aan de controle, veroverde hij alle harten toen hij in de cafetaria met een ter plaatse gekregen spaarpotje in de ene hand, de ’s morgens vers geraapte noten uit onze tuin, uitdeelde… en trots kwam vertellen dat de mensen ze ‘gekocht’ hadden en eurocentjes in zijn spaarpot hadden gestoken…

Het was even schrikken, maar toen ik zijn ongelooflijke lach zag en die van de andere kinderen in zijn kielzog, kon ik niet anders dan teruglachen en door zijn blonde kuif wrijven.

Toen ik vroeg:  ‘voor a touch of Rose?’ knikte hij vol overtuiging en opengesperde ogen, heftig ja… Dat komt dus wel goed.

Op de terugrit, met opgetrokken knieën in het midden van de achterbank,  twee warme kinderhandjes in de mijne, was de hemel heel dichtbij…

Als niet- kenner ben ik slecht geplaatst om het glas rond te draaien, neus erin te steken, te gorgelen en dan een appreciatie uit te spreken, maar ik kan wel zeggen dat hij heel lekker is.

De witte Chardonnay , gebotteld in een fles met in reliëf  een sierlijke en veelbetekenende ‘R ‘ kreeg een gouden medaille 2010 van het Concours Mondial Bruxelles… Wedden dat Rose nu moet lachen….;-)

De rode wijn met suggestieve naam “cado” is “mis en bouteille au domaine Clavel” …

Beide flessen hebben naast hun origineel etiket ook een verwijzing naar "a touch of Rose", waardoor elke gelegenheid dat vleugje extra krijgt...

Cado

Bijna iedereen zal waarschijnlijk al wel de goedlachse wijnbouwer ‘Pierre Clavel’ van het gelijknamige ‘Domaine Clavel’ kennen vermoed ik.  Zijn wijngaarden bevinden zich in het appellatiegebied ‘Coteaux du Languedoc’ in Zuid-Frankrijk. Dit strekt zich uit over een ruim gebied tussen de steden ‘Nîmes’ en ‘Narbonne’. De bodem is hier arm zoals het hoort voor elke goede wijnbodem, en dikwijls is hij kiezel- en kalkhoudend. Behalve op Domaine Clavel, daar is de bodem bezaaid met keien zoals in Châteauneuf-du-Pâpe. En dat is volgens eigenaar Pierre Clavel, het geheim van zijn superieure wijnen! Zijn nieuwste aanwinst is deze ‘Cado’, een wijn gemaakt met Grenache, Syrah en Carignan. Zoals we van hem gewoon zijn is het een heerlijke rode wijn, gevinifieerd in zijn bekende soepele, gouleyante stijl en dit alles 'betaalbaar'. Hij is gemaakt om redelijk jong te drinken bij allerlei niet te zware gerechten of als glaasje zo-maar, zonder gerecht. Best schenkt u hem tussen zijn tweede en vijfde jaar op zo’n graad of 16, iets frisser dus. Pierre Clavel bewijst alweer zijn groot vakmanschap met deze heerlijk lekkere wijn!

Ropiteau:

Als een Bourgognehuis zoals Ropiteau Frères, dat al meer dan 150 jaar bestaat  en een vlekkeloze reputatie heeft als maker van uitzonderlijke witte Meursault’ s en andere grote Bourgognenamen, op een dag besluit ook een meer prijsbewuste  ‘Chardonnay Vin de Pays’ op de markt te brengen, dan kan u er van op aan dat ze  zich niet zullen laten kennen! Ze verbinden er hun naam en reputatie immers aan  en willen die ten allen koste hoog houden, alleen het allerbeste is dan goed  genoeg. En we mogen wel zeggen dat ze ons niet teleur gesteld hebben, het is  inderdaad een pracht van een wijn met een uiterst interessante  prijs/kwaliteitsverhouding! De druiven zijn afkomstig van wijngaarden in de  streek van ‘Limoux’, een van de beste ‘Chardonnay’ streken in Zuid Frankrijk.  Zo’n volle smaak en indrukwekkend evenwicht zijn uitzonderlijk in deze  prijsklasse. Zijn ronde, verfrissende smaak maakt hem ideaal als  glaasje-zo-maar zonder maaltijd, maar ook bij gerechten zoals kreeft, krab,  garnalen, scampi’s, zalm, gebakken tong, tarbot en vele andere vissoorten, past  hij uitstekend. Ook kip, kalkoen en parelhoen verenigen zich graag met deze  mooie witte wijn. Schenk hem vanaf nu al op ongeveer 10 à 11 graden of bewaar  hem gerust nog  tot tot zijn derde of vierde levensjaar. ‘Ropiteau Frères’ doet  zijn vlekkeloze reputatie alle eer aan met deze knappe witte wijn,  voortreffelijk!

Kijkend naar de slapende (b)engeltjes, herinner ik me mijn moeders woorden destijds over onze kinderen:  ‘buikje vol, harteke rust’…

Ook zo vanavond na het etentje in een familierestaurant, met tekenblad en kleurtjes en een chocoladefontein op het dessertenbuffet, die naam waardig. Om ook de sla verkocht te krijgen, vertelden we dat je daarvan vlug kan lopen… ‘als een haas of een konijn’, was de cruciale vraag, waarop de test meteen werd uitgevoerd… het voordeel van een familierestaurant met veel ruimte… het werd de haas…en alle sla soldaat gemaakt.

Een mooie vrijdag, een zalige zaterdag en een veelbelovende zondag …

Geen mooier sluitstuk van de ‘touch of Rose’ week denkbaar.

Met een extra nieuw set Bey blades in de arena …werden we ingewijd in een wereld van hardnekkig tollend geweld, dat voor spannende momenten zorgde. De montage van de tollen liep niet van een leien dakje, in tegenstelling tot de handigheid die Rose daarbij tentoon spreidde. Iets wat ook de kinderen zich blijkbaar nog herinnerden...Natuurlijk lieten we ons niet uit ons lood slaan en uiteindelijk kregen we het voor mekaar.

Of hij oefent stiekem met Europese collega’s of hij is een natuurtalent… en dan heb ik het over de onvolprezen nonkel Bak… Zelfs de omwisseling van de draaitopjes of het ruilen van de aantrekveer… de winnaar was … tot groot jolijt… nonkel Bak.

De jongens gierden het uit, toen hij overmoedig werd en bij het volgende spel iedereen waarschuwde met ‘ik maak van iedereen’… waarna beiden aanvulden: ‘kip kap’…, alvorens zijn bey blade te lanceren. Taferelen van drie blije jongens, die op mijn netvlies staan gebrand.

Nu kan ik me best voorstellen dat voor velen onder u bey blades een onbekend fenomeen is. In feite is het de ‘tol’ in mini formaat uit onze kindertijd, die niet tussen duim en wijsvinger werd opgedraaid, maar die via een gekartelde optrekdraad gelanceerd wordt in een grote holle speciale kuip. Ze tollen samen de arena in voor, met wat verbeelding, een titanenstrijd. Eentje zonder bloedvergieten, zonder wreedheid, waarbij de tollen elkaar raken, aantrekken en afstoten, tot ze stilvallen. De langst tollende wint.

Boeiend samen bezig zijn, want er werd ook een ingewikkeld piratenschip geknutseld, waarbij de vraag of er nu nog piraten bestaan, de kans gaf een stukje hedendaagse geschiedenis te vertellen over de Somalische piraterij, het hoe en waarom... Het doet me denken aan de tijd toen ik voor de Goede Pers van Averbode in illo tempore de problematiek van de Gaza- strook, de bezette gebieden... in begrijpelijke jongerentaal mocht uitleggen. Boeiend.

Na de gezellige avond samen, zijn ze naar dromenland vertrokken... de sterren aan de hemel, de maan in volle glorie...en in de verte een vuurwerk wellicht van een of ander bevrijdigsfeest...Seffens voor we zelf slapen gaan, gaan we nog eens kijken. We tillen hen nog even voorzichtig op en met het hoofdje op onze schouder, dragen we ze voorzichtig even de badkamer in om zonder wakker te worden, een pippeltje te doen, dat hen morgenvroeg wat langer laat slapen… Eens wakker is er het ‘grote bed’ moment… Een ritueel dat generaties overleeft: paardje rijden op onze knie of gewoon knus tussen ons in. Het kan lachen, vertellen, vragen worden… Dat zien we morgen dan wel weer. Maar gezellig is het altijd. Tot de honger de kop opsteekt… en dan kan het snel gaan...

Morgen zondag, pistoleetjes mét traditioneel surprise ei, warme chocolademelk, met z’n allen in pyjama en ochtendjas aan de ontbijttafel. Of hoe kleine dingen in het licht van geloof, hoop en liefde, zo’n kracht kunnen geven.

Dan zullen we de tuin inrennen, met Choukie en een grote mand naar de ‘paasklokkenboom’, om de rijke oogst noten te oogsten. De notenkraker ligt al klaar. Kersvers geraapt, zijn ze super makkelijk te pellen en hééééérlijk.

’s Namiddags hebben we afspraak bij tant’Amieke en de nichtjes in Bornem, waar we met zovele sympathisanten ‘Wintertulpen’ gaan plukken. Een benefietvoorstelling met Marleen Merckx voor dat mooie initiatief ‘a touch of Rose’, dat de voorbije dagen definitief van start ging.

Het zal weer veel te vlug zondagavond zijn. Het herinnert aan de internaat periode, dat wee gevoel bij het vertrek, tegelijk met het uitkijken naar de volgende keer. Het is er ook hier weer, maar het blijft ons voor hen verborgen verdrietje. We supporteren en motiveren voor flinke volgende weken op school en bij papa. Want verloren dagen keren niet weer... en dat geldt ook voor kinderen... We zijn er van overtuigd dat hun lieve mama altijd en overal heel dicht bij hen is en over hen waakt zoals alleen engelen dat kunnen… en de glimlach na het gebedje voor mama vanavond, is daarvan het levende bewijs... 

Foto 1: Meter Dina Tersago en Burgemeester De Boeck van Bornem knippen het lint dat door Amélie en Eline wordt gedragen, mee in naam van Alexander en Marnix...

Foto 2: Zus Ann- Marie met dochters Amélie en Eline, die ook Alexander en Marnix vertegenwoordigden, samen met Meter Dina, nonkel Bak en ik als fiere, maar ontroerde getuige dat grote zus, Roosjes droom waar maakt...

Met veel genodigden, speeches, muziek en een lint… ging woensdagavond het welzijnscentrum van start in de kapel van het Sint- Jozefziekenhuis in Bornem.

Op uitnodiging van de directie van het ziekenhuis konden de vele genodigden met eigen ogen zien dat ‘a touch of Rose’ er staat. Inhoudelijk maar ook qua vorm.

Een gezellige leefruimte waar niet de ziekte, maar de zieke aan zet is. Waar de ruimte, maar ook de sfeer en het klimaat bijdragen tot “beterschap”.  Waar de geest van ons Rose inspirerend zal werken om er de moed in te houden… zal men in ieder mens die hier op zoek is naar dat extraatje, de glimlach en dankbaarheid van ons Roosje herkennen… 

Ons Roosje komt er niet mee terug, maar haar energie, optimisme, vrolijkheid, wil om er alsnog iets van te maken, zijn hier bijna tastbaar aanwezig. En dat is méér dan de mooie foto aan de muur die herinnert aan de muze voor dit prachtig initiatief.

Patiënten en families inspireren om moed te putten uit haar voorbeeld, is de meest waardevolle erfenis die ze kon nalaten. Dagelijks wordt er in zoveel gezinnen gesproken over Marie- Rose, worden haar boeken terug ter hand genomen om nog eens in te lezen en te beseffen dat er méér is dan ziek, gekwetst, bang of droevig zijn…

Vanavond vertrouwde een aanwezige arts me dat Marie- Rose wezenlijk iets had veranderd aan ziek- zijn. Dat patiënten in zijn praktijk, maar ook bij vele collega’s die hem dat vertelden, haar naam en verhaal geregeld aanhalen en dat ze werkelijk ‘geschiedenis’ schreef

Iedereen was het er over eens dat ze zou genieten bij het zien van zoveel interesse, van zoveel genegenheid die mensen verbindt, van zoveel inzet die dit mogelijk heeft gemaakt. Maar ze zou al denken aan het vervolg. Het volstaat niet aan dingen te beginnen…maar volhouden, continu bijsturen en verbeteren en anderen motiveren om mee te doen. Aanstekelijk zijn voor anderen en hen meenemen in de wereld van geloof, hoop en liefde… Maar dat gaat men hier waarmaken, je voelt de gedrevenheid om het verschil te maken. En dat zullen ze hier ook doen.

A touch of Rose betekent een vleugje Rose, maar ook ’raken’, ‘aanraken’, “geraakt” worden… wat ze zelf zo vaak gedaan heeft, wat zoveel mensen nu voor haar en ons betekenen. Met ons geloven, hopen dat liefde het antwoord is op vele vragen…!!!  

Hartverwarmend vast te stellen dat alvast het hele ziekenhuis in Bornem mee aan de kar trekt. Multidisciplinair de handen uit de mouwen steken, dat is innoverend. Elkaar niet tegenwerken maar samenwerken, uit diverse hoeken kijken hoe de volledige mens terug op weg te helpen. Leve het leven en ‘valse hoop bestaat niet…’

Het was een emotioneel moment in de met roze bloemen versierde kapel van ziekenhuis, maar het was vooral heel mooi. Als moeder sta je daar en ziet die ‘grote zus’ die de droom van ‘kleine zus’, (een eufemisme)…gestalte geeft.

Het maakt warm en week, maar tegelijk ook sterk en moedig en iedereen weet zonder woorden wat dat betekent. De toekomst daagt ons uit om de Rose in haar prinsen tot bloei te helpen komen.

Het cordon dat Rose als onethisch wilde opbreken, wil men nu rond ons leggen.

Maar de eerste regel naar een betere samenleving heet ‘let ‘s face it” . En we zullen het met de gedrevenhed en charmes doen die we gezien hebben bij ons Rose en wat leidde tot ‘a touch of Rose”.

In de paar fijn bedachte kleine details, was Roosje er vanavond helemaal en toch subtiel extra bij. Kleine dingen als een paar ogenschijnlijk niets zeggende kadertjes met foto’s uit… Gone with the Wind, North and South,  Sissi… fijne verwijzingen naar helemaal Rose. J

Voortaan zal de klank, de geur, de kleur van roze… symbool staan voor het gedragen worden door geloof, hoop en liefde, alles wat Roosje uitstraalde. Vandaag is het internationale dag tegen kanker en worden er veel mensen verwacht die ook bij “a touch of Rose” een kijkje zullen komen nemen. De rode en witte wijn die ten voordele van de stichting wordt verkocht, zal in vele gezinnen, op vele feestjes, met de eindejaarsdagen, menige feesttafel een extra gezellige toets geven en wedden dat… de naam van Roosje en haar prinsen vaak zal vallen… en dat het toasten van harte zal zijn ‘ter ere van…’

Intussen zijn alle prachtige beren geadopteerd. Geschonken door een bijzonder lieve mevrouw die Roosje goed gekend heeft en nu in liefdevolle herinnering aan haar overleden echtgenoot, ook Roosjes droom helpt uitkomen. Een mooi moment deze dame te ontmoeten en ik kan me voorstellen dat de superzachte knuffels vannacht dicht bij blije kindjes mogen slapen... 

Bedankt voor alle solidariteit. Zo ook deze namiddag, waar ter gelegenheid van de nationale dag tegen kanker het ook 'open deur' in het nieuwe centrum was. Zoveel mensen die een kijkje kwamen nemen en die kennismaakten met het aanbod van diensten waarop kankerpatiënten en hun familie vanaf nu beroep kunnen doen. Nochtans wens ik voor ieder van u dat het nooit hoeft, ook al is het geruststellend te weten dat ook als dat wél het geval zou zijn… 'a touch of Rose' bestaat…en dat het zal helpen alsnog "la vie en rose" te mogen ervaren.

De exclusieve T- shirts (wit en fuchsia) met de pioenroos, cfr de corsage die haar poortkatheter destijds verhulde... , vonden meteen enthousiaste afnemers. Zondag bij 'Wintertulpen" zullen ze nog eens aangeboden worden aan de zaal...en de opbrengst gaat integraal naar " a Touch of Rose"... 

De virtuele facebookdames, werden plots heel reëel...