Kijkend naar de slapende (b)engeltjes, herinner ik me mijn moeders woorden destijds over onze kinderen:  ‘buikje vol, harteke rust’…

Ook zo vanavond na het etentje in een familierestaurant, met tekenblad en kleurtjes en een chocoladefontein op het dessertenbuffet, die naam waardig. Om ook de sla verkocht te krijgen, vertelden we dat je daarvan vlug kan lopen… ‘als een haas of een konijn’, was de cruciale vraag, waarop de test meteen werd uitgevoerd… het voordeel van een familierestaurant met veel ruimte… het werd de haas…en alle sla soldaat gemaakt.

Een mooie vrijdag, een zalige zaterdag en een veelbelovende zondag …

Geen mooier sluitstuk van de ‘touch of Rose’ week denkbaar.

Met een extra nieuw set Bey blades in de arena …werden we ingewijd in een wereld van hardnekkig tollend geweld, dat voor spannende momenten zorgde. De montage van de tollen liep niet van een leien dakje, in tegenstelling tot de handigheid die Rose daarbij tentoon spreidde. Iets wat ook de kinderen zich blijkbaar nog herinnerden...Natuurlijk lieten we ons niet uit ons lood slaan en uiteindelijk kregen we het voor mekaar.

Of hij oefent stiekem met Europese collega’s of hij is een natuurtalent… en dan heb ik het over de onvolprezen nonkel Bak… Zelfs de omwisseling van de draaitopjes of het ruilen van de aantrekveer… de winnaar was … tot groot jolijt… nonkel Bak.

De jongens gierden het uit, toen hij overmoedig werd en bij het volgende spel iedereen waarschuwde met ‘ik maak van iedereen’… waarna beiden aanvulden: ‘kip kap’…, alvorens zijn bey blade te lanceren. Taferelen van drie blije jongens, die op mijn netvlies staan gebrand.

Nu kan ik me best voorstellen dat voor velen onder u bey blades een onbekend fenomeen is. In feite is het de ‘tol’ in mini formaat uit onze kindertijd, die niet tussen duim en wijsvinger werd opgedraaid, maar die via een gekartelde optrekdraad gelanceerd wordt in een grote holle speciale kuip. Ze tollen samen de arena in voor, met wat verbeelding, een titanenstrijd. Eentje zonder bloedvergieten, zonder wreedheid, waarbij de tollen elkaar raken, aantrekken en afstoten, tot ze stilvallen. De langst tollende wint.

Boeiend samen bezig zijn, want er werd ook een ingewikkeld piratenschip geknutseld, waarbij de vraag of er nu nog piraten bestaan, de kans gaf een stukje hedendaagse geschiedenis te vertellen over de Somalische piraterij, het hoe en waarom... Het doet me denken aan de tijd toen ik voor de Goede Pers van Averbode in illo tempore de problematiek van de Gaza- strook, de bezette gebieden... in begrijpelijke jongerentaal mocht uitleggen. Boeiend.

Na de gezellige avond samen, zijn ze naar dromenland vertrokken... de sterren aan de hemel, de maan in volle glorie...en in de verte een vuurwerk wellicht van een of ander bevrijdigsfeest...Seffens voor we zelf slapen gaan, gaan we nog eens kijken. We tillen hen nog even voorzichtig op en met het hoofdje op onze schouder, dragen we ze voorzichtig even de badkamer in om zonder wakker te worden, een pippeltje te doen, dat hen morgenvroeg wat langer laat slapen… Eens wakker is er het ‘grote bed’ moment… Een ritueel dat generaties overleeft: paardje rijden op onze knie of gewoon knus tussen ons in. Het kan lachen, vertellen, vragen worden… Dat zien we morgen dan wel weer. Maar gezellig is het altijd. Tot de honger de kop opsteekt… en dan kan het snel gaan...

Morgen zondag, pistoleetjes mét traditioneel surprise ei, warme chocolademelk, met z’n allen in pyjama en ochtendjas aan de ontbijttafel. Of hoe kleine dingen in het licht van geloof, hoop en liefde, zo’n kracht kunnen geven.

Dan zullen we de tuin inrennen, met Choukie en een grote mand naar de ‘paasklokkenboom’, om de rijke oogst noten te oogsten. De notenkraker ligt al klaar. Kersvers geraapt, zijn ze super makkelijk te pellen en hééééérlijk.

’s Namiddags hebben we afspraak bij tant’Amieke en de nichtjes in Bornem, waar we met zovele sympathisanten ‘Wintertulpen’ gaan plukken. Een benefietvoorstelling met Marleen Merckx voor dat mooie initiatief ‘a touch of Rose’, dat de voorbije dagen definitief van start ging.

Het zal weer veel te vlug zondagavond zijn. Het herinnert aan de internaat periode, dat wee gevoel bij het vertrek, tegelijk met het uitkijken naar de volgende keer. Het is er ook hier weer, maar het blijft ons voor hen verborgen verdrietje. We supporteren en motiveren voor flinke volgende weken op school en bij papa. Want verloren dagen keren niet weer... en dat geldt ook voor kinderen... We zijn er van overtuigd dat hun lieve mama altijd en overal heel dicht bij hen is en over hen waakt zoals alleen engelen dat kunnen… en de glimlach na het gebedje voor mama vanavond, is daarvan het levende bewijs...