Nu ja, figuurlijk, want mijn PC beschuldigen van meer decibels dan het geolied klikken bij de toetsaanslagen, is een brug te ver.
Nu de teerling is geworpen -waar heb ik dat nog gehoord- en de intekenperiode met de vele honderden inschrijvingen onomkeerbaar eindelijk afgesloten is, zoekt mijn op hol geslagen hartslag zijn ritme terug.
Laatkomers teleurstellen viel me té zwaar dus schoof ik die last door naar mijn 'manager' die steeds weer de oplage diende aan te passen. Het kwam zover dat ik 's ochtends bijna mijn mailbox niet durfde te openen. Stress die nu van de baan is, sinds de persen geprogrammeerd zijn... Het aftellen is gestart.
De vele honderden en honderden mails die we naar aanleiding van deze bundeling ontvingen, zouden een prachtige bloemlezing vormen van warme, hartelijke woorden, van mooie, maar ook droeve verhalen, recht uit het leven gegrepen. Stuk voor stuk getuigenissen die bewijzen dat opgeven voor veel mensen géén optie is, tegelijk de vinger op de meest tere plek van een samenleving leggend. Die van schrijnende emotionele armoede, erger dan kanker.
Dat mensen dankbaar zijn voor onze blijkbaar inspirerende veerkr8 waaruit ze voor de eigen grauwe werkelijkheid, kr8 kunnen putten, daar was ik me maar zeer beperkt van bewust en het maakt me in de nieuwe definitie van dat woord in mijn leven, oprecht gelukkig.
'De boer, hij ploegde voort' zonder erbij stil te staan. Vermoedelijk is het zo dat we de voorbije vijf jaar doorkwamen. Want nu ik naar aanleiding van deze uitgave, de feiten terug opgelijst zie - zeer confronterend- besef ik de waarde van een dagboek van een getuige op de eerste rij. Dat alles terug onder ogen krijgen, heeft me héél diep doen gaan. Die enkele keren dat ik dacht het niet te kunnen, kwamen telkens beeld en klank terug van die vrijdagavond toen Roosje na de week ziekenhuis met opengespreide armen haar twee aanstormende jonge leeuwtjes opving na de vaderweek... en die met moedgevende belangstelling naar haar gezondheidstoestand informeert met volgende woorden: "zijde gij nu nog niet dood"...
Gebrand en gekerfd in ons hart for ever.
"Nee, zij is nog niet dood"... van as tot as is wel het moegestreden lichaam geborgen, maar zoals ieder mens die geliefd werd, leeft ook Roosje verder in vele harten. Zeker in die van haar twee 'pientere' prinsjes, in 1001 kleine gebaren, in 1001 glimlachjes, in 1001 goede en mooie dingen, en strijdt ze mee met al wie probeert wat krom is, recht te trekken...
Verlies, verdriet wordt door iedereen op een heel eigen manier verwerkt en dat is hier niet anders. Intro- en extravert, les extrèmes se touchent. Groot was dan ook mijn verbazing dat uitgerekend mijn echtgenoot besliste én daartoe ook de nodige stappen ondernam, om mijn dagboek van de voorbije vijf jaar in boekvorm uit te geven. Hij legde contact met een hem aanbevolen, betrouwbaar professional voor wat een schitterende 'lustrum' uitgave zou worden.
Even speelde ik met de doemgedachte dat hij veronderstelde dat ik eraan was voor de moeite en hij alsnog zeker wilde zijn dat niets van de waarachtige getuigenis zou verloren gaan. Ongegronde en hopelijk ook voorbarige conclusie, maar gewoon zijn kenmerkende "weinig woorden aan vuil makende" uiting van appreciatie voor de waarheidsgetrouwe weergave van 5 jaar geloof, hoop en liefde. Veranderen van wantoestanden begint bij weten. Misschien kan dit boek daar een steentje toe bijdragen. Alvast élke bijdrage van de intekenaars op dit boek, komt het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' ten goede.
Hoe begon dit blogje ook weer?
Oh ja: "en toen werd het stil, over het zachte klikken van de toetsen van mijn PC. " Maar meer dan terwijl ik druk tikkend was, laat nu mijn weerbarstige schouder zich voelen. De extra belasting van de voorbije weken is dan misschien wel de lont voor de knagende pijn, het buskruit ligt in de kelder van het Wouwersnestje...
Ik verklaar me nader:
Toen Roosje haar Wouwersnestje kocht, moest een en ander in orde gebracht worden. Een nieuw dak had ze zelf reeds besteld, veiligheidshalve lieten we een stevige groene omheining rondom plaatsen, werd het terras herlegd, alarm mét buitenspots geïnstalleerd, een fraai poolhuis met berging gebouwd... haar droom gerealiseerd.
Een pittig villaatje voor een moeder met twee zoontjes... Maatwerk. Alleen de kelderruimte diende nog verbouwd. De geplande werken werden 'on hold' gezet toen Roosje ziek werd. Niet het moment om te kappen en te boren... De kelder, ingecalculeerd als haar technische ruimte, optimaal inrichten, leek me primordiaal. Een paar weken afzondering in Gasthuisberg leken me ideaal om een dubbel doel te dienen: de kelderverdieping én mijn paniek...
Alle hens aan dek, "vorderde" ik meteen de aannemer om die kelderklus te klaren. Het materiaal werd al gebracht, maar de werken zouden pas enkele dagen later kunnen starten. Uitstel is achterstel, hanteerde ik dan alvast maar zelf de majestueuze drilboor om een eerste gat in de af te breken muur te boren. Dat verliep relatief vlot, waardoor ik overmoedig werd met het monstertuig, voelde me bijna m8ig...
Een misrekening van formaat. Toen plots de drilboor afweek door een of ander stuk bewapening in de muur, draaide mijn arm ettelijke keren als een spiraal in het rond en vloog tegen mijn gezicht... Dat ik alsnog de helderheid van geest had de stekker uit te trekken, heeft zonder twijfel de schade beperkt tot wat ik nu als 'restschade' ervaar. Even vreesde ik neus of tanden in het rond te zien vliegen, wat gelukkig uitbleef, maakte dat eens de verdoving van de toch wel imposante slag wegebde, de spiegel een gezwollen verkleurde kaak reflecteerde. Oef, de façade was gered, maar mijn arm kon ik nog nauwelijks bewegen.
Wijselijk stopte ik de onvoorzichtige werkzaamheden en keek met lede, doch dankbare ogen later toe, hoe in enkele uren tijd de professionals de kelder van de kleine kotjes tot één grote functionele ruimte ombouwden. Zonder letsels. De opvolging van de werken, zeg maar achter ieders veren zitten om klaar te zijn als Roosje terugkwam, kon als éénarmige zonder problemen... Plafonneren, de loodgieter die was- en extra afwasmachine op een sokkel kwam herinstalleren, electriciteit verleggen, de nodige stekkerdozen installeren, uitlaat voor de droogkast voorzien, over de hele batterij toestellen een ruim werkblad plaatsen, zodat was sorteren, plooien en strijken veel handiger zou kunnen... en dan het herorganiseren van de voorraden op schabben.
Pas toen ik genietend van het resultaat de laatste rommeltjes opruimde, ging ik met mijn 'hangend' pootje naar de orthopedist die bevestigde wat ik wist. Rijmt zelfs... Pees over. Die kon nu nog net opgehaald worden, maar dan wel zonder dralen, want ze was al onderweg naar mijn elleboog... zoals ik me dat tenminste plastisch voorstelde. Een operatie, gevolgd door wekenlange revalidatie. Het mag dan wel weer rijmen, die luxe kan ik mij niet permitteren. Mijn man die voor alle fysische handelingen op mij is aangewezen en dan ons Roosje die naar huis zou komen en me zou kunnen gebruiken. Geen tijd...
Dus maande ik de andere pezekes aan om een beetje solidariteit aan de dag te leggen en wat taken over te nemen van de geknakte tak. Oefening baart kunst en blijven bewegen was dus de boodschap. Dat maakt dat mijn arm nog steeds zwiert en zwaait, al moet links geregeld rechts een handje toesteken.
Verbaasd het u dat Roosje zo gauw ze thuis kwam, nietsvermoedend en een beetje argwanend meteen naar de kelder werd geleid?
Even dacht ze dat het aan de chemo lag dat ze die niet herkende... en ook het feit dat ze 'straalde' lag niet aan de therapie. 'Je hebt het dus toch gedaan, zalig, ik zag daar zo tegenop mama, toen je deze aanpassing voorstelde, maar nu het klaar is, kan ik alleen zeggen, oh super: mama heeft altijd gelijk',
Raar dat net dit verhaal boven komt nu ik de intekenlijst afsluit en even werkloos naar de PC staar... nu ja, buiten het intikken van deze blog... Tijd om die interim- pezen even op adem te laten komen en een beetje bij te voederen met de binnen- handbereik- liggende tube Voltaren. Vol... taren, niet zo veel verschil met Volhouden. Trouwens ik kan ze best te vriend houden als binnenkort de paletten boeken verpakt en geadresseerd moeten worden...
Doch, ieder exemplaar dat door onze handen gaat, zal me 'a touch of Rose' bezorgen en in mijn hart weerklinkt beslist 'a sound of Chris'.
Het zou intellectueel oneerlijk zijn, hier voorbij te gaan aan het feit dat zonder de enorme steun en inlichtingenstroom van mensen die zoveel inzetten om het tij te keren, ik het niet had klaargespeeld.
Mijn 'vermeende' kr8 is een bundeling van veel kr8en. Van veel geloof dat soms ook wel ongeloof werd. Van hoop die blijft bestaan, ondanks dat die verschillende keren de grond ingeboord is, maar boven al van een oneindige onverwoestbare liefde voor- en dankbaarheid aan u allen.
