Nu ja, figuurlijk, want mijn PC beschuldigen van meer decibels dan het geolied klikken bij de toetsaanslagen, is een brug te ver.
Nu de teerling is geworpen -waar heb ik dat nog gehoord- en de intekenperiode met de vele honderden inschrijvingen onomkeerbaar eindelijk afgesloten is, zoekt mijn op hol geslagen hartslag zijn ritme terug.
Laatkomers teleurstellen viel me té zwaar dus schoof ik die last door naar mijn 'manager' die steeds weer de oplage diende aan te passen. Het kwam zover dat ik 's ochtends bijna mijn mailbox niet durfde te openen. Stress die nu van de baan is, sinds de persen geprogrammeerd zijn... Het aftellen is gestart.
De vele honderden en honderden mails die we naar aanleiding van deze bundeling ontvingen, zouden een prachtige bloemlezing vormen van warme, hartelijke woorden, van mooie, maar ook droeve verhalen, recht uit het leven gegrepen. Stuk voor stuk getuigenissen die bewijzen dat opgeven voor veel mensen géén optie is, tegelijk de vinger op de meest tere plek van een samenleving leggend. Die van schrijnende emotionele armoede, erger dan kanker.
Dat mensen dankbaar zijn voor onze blijkbaar inspirerende veerkr8 waaruit ze voor de eigen grauwe werkelijkheid, kr8 kunnen putten, daar was ik me maar zeer beperkt van bewust en het maakt me in de nieuwe definitie van dat woord in mijn leven, oprecht gelukkig.
'De boer, hij ploegde voort' zonder erbij stil te staan. Vermoedelijk is het zo dat we de voorbije vijf jaar doorkwamen. Want nu ik naar aanleiding van deze uitgave, de feiten terug opgelijst zie - zeer confronterend- besef ik de waarde van een dagboek van een getuige op de eerste rij. Dat alles terug onder ogen krijgen, heeft me héél diep doen gaan. Die enkele keren dat ik dacht het niet te kunnen, kwamen telkens beeld en klank terug van die vrijdagavond toen Roosje na de week ziekenhuis met opengespreide armen haar twee aanstormende jonge leeuwtjes opving na de vaderweek... en die met moedgevende belangstelling naar haar gezondheidstoestand informeert met volgende woorden: "zijde gij nu nog niet dood"...
Gebrand en gekerfd in ons hart for ever.
"Nee, zij is nog niet dood"... van as tot as is wel het moegestreden lichaam geborgen, maar zoals ieder mens die geliefd werd, leeft ook Roosje verder in vele harten. Zeker in die van haar twee 'pientere' prinsjes, in 1001 kleine gebaren, in 1001 glimlachjes, in 1001 goede en mooie dingen, en strijdt ze mee met al wie probeert wat krom is, recht te trekken...
Verlies, verdriet wordt door iedereen op een heel eigen manier verwerkt en dat is hier niet anders. Intro- en extravert, les extrèmes se touchent. Groot was dan ook mijn verbazing dat uitgerekend mijn echtgenoot besliste én daartoe ook de nodige stappen ondernam, om mijn dagboek van de voorbije vijf jaar in boekvorm uit te geven. Hij legde contact met een hem aanbevolen, betrouwbaar professional voor wat een schitterende 'lustrum' uitgave zou worden.
Even speelde ik met de doemgedachte dat hij veronderstelde dat ik eraan was voor de moeite en hij alsnog zeker wilde zijn dat niets van de waarachtige getuigenis zou verloren gaan. Ongegronde en hopelijk ook voorbarige conclusie, maar gewoon zijn kenmerkende "weinig woorden aan vuil makende" uiting van appreciatie voor de waarheidsgetrouwe weergave van 5 jaar geloof, hoop en liefde. Veranderen van wantoestanden begint bij weten. Misschien kan dit boek daar een steentje toe bijdragen. Alvast élke bijdrage van de intekenaars op dit boek, komt het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' ten goede.
Hoe begon dit blogje ook weer?
Oh ja: "en toen werd het stil, over het zachte klikken van de toetsen van mijn PC. " Maar meer dan terwijl ik druk tikkend was, laat nu mijn weerbarstige schouder zich voelen. De extra belasting van de voorbije weken is dan misschien wel de lont voor de knagende pijn, het buskruit ligt in de kelder van het Wouwersnestje...
Ik verklaar me nader:
Toen Roosje haar Wouwersnestje kocht, moest een en ander in orde gebracht worden. Een nieuw dak had ze zelf reeds besteld, veiligheidshalve lieten we een stevige groene omheining rondom plaatsen, werd het terras herlegd, alarm mét buitenspots geïnstalleerd, een fraai poolhuis met berging gebouwd... haar droom gerealiseerd.
Een pittig villaatje voor een moeder met twee zoontjes... Maatwerk. Alleen de kelderruimte diende nog verbouwd. De geplande werken werden 'on hold' gezet toen Roosje ziek werd. Niet het moment om te kappen en te boren... De kelder, ingecalculeerd als haar technische ruimte, optimaal inrichten, leek me primordiaal. Een paar weken afzondering in Gasthuisberg leken me ideaal om een dubbel doel te dienen: de kelderverdieping én mijn paniek...
Alle hens aan dek, "vorderde" ik meteen de aannemer om die kelderklus te klaren. Het materiaal werd al gebracht, maar de werken zouden pas enkele dagen later kunnen starten. Uitstel is achterstel, hanteerde ik dan alvast maar zelf de majestueuze drilboor om een eerste gat in de af te breken muur te boren. Dat verliep relatief vlot, waardoor ik overmoedig werd met het monstertuig, voelde me bijna m8ig...
Een misrekening van formaat. Toen plots de drilboor afweek door een of ander stuk bewapening in de muur, draaide mijn arm ettelijke keren als een spiraal in het rond en vloog tegen mijn gezicht... Dat ik alsnog de helderheid van geest had de stekker uit te trekken, heeft zonder twijfel de schade beperkt tot wat ik nu als 'restschade' ervaar. Even vreesde ik neus of tanden in het rond te zien vliegen, wat gelukkig uitbleef, maakte dat eens de verdoving van de toch wel imposante slag wegebde, de spiegel een gezwollen verkleurde kaak reflecteerde. Oef, de façade was gered, maar mijn arm kon ik nog nauwelijks bewegen.
Wijselijk stopte ik de onvoorzichtige werkzaamheden en keek met lede, doch dankbare ogen later toe, hoe in enkele uren tijd de professionals de kelder van de kleine kotjes tot één grote functionele ruimte ombouwden. Zonder letsels. De opvolging van de werken, zeg maar achter ieders veren zitten om klaar te zijn als Roosje terugkwam, kon als éénarmige zonder problemen... Plafonneren, de loodgieter die was- en extra afwasmachine op een sokkel kwam herinstalleren, electriciteit verleggen, de nodige stekkerdozen installeren, uitlaat voor de droogkast voorzien, over de hele batterij toestellen een ruim werkblad plaatsen, zodat was sorteren, plooien en strijken veel handiger zou kunnen... en dan het herorganiseren van de voorraden op schabben.
Pas toen ik genietend van het resultaat de laatste rommeltjes opruimde, ging ik met mijn 'hangend' pootje naar de orthopedist die bevestigde wat ik wist. Rijmt zelfs... Pees over. Die kon nu nog net opgehaald worden, maar dan wel zonder dralen, want ze was al onderweg naar mijn elleboog... zoals ik me dat tenminste plastisch voorstelde. Een operatie, gevolgd door wekenlange revalidatie. Het mag dan wel weer rijmen, die luxe kan ik mij niet permitteren. Mijn man die voor alle fysische handelingen op mij is aangewezen en dan ons Roosje die naar huis zou komen en me zou kunnen gebruiken. Geen tijd...
Dus maande ik de andere pezekes aan om een beetje solidariteit aan de dag te leggen en wat taken over te nemen van de geknakte tak. Oefening baart kunst en blijven bewegen was dus de boodschap. Dat maakt dat mijn arm nog steeds zwiert en zwaait, al moet links geregeld rechts een handje toesteken.
Verbaasd het u dat Roosje zo gauw ze thuis kwam, nietsvermoedend en een beetje argwanend meteen naar de kelder werd geleid?
Even dacht ze dat het aan de chemo lag dat ze die niet herkende... en ook het feit dat ze 'straalde' lag niet aan de therapie. 'Je hebt het dus toch gedaan, zalig, ik zag daar zo tegenop mama, toen je deze aanpassing voorstelde, maar nu het klaar is, kan ik alleen zeggen, oh super: mama heeft altijd gelijk',
Raar dat net dit verhaal boven komt nu ik de intekenlijst afsluit en even werkloos naar de PC staar... nu ja, buiten het intikken van deze blog... Tijd om die interim- pezen even op adem te laten komen en een beetje bij te voederen met de binnen- handbereik- liggende tube Voltaren. Vol... taren, niet zo veel verschil met Volhouden. Trouwens ik kan ze best te vriend houden als binnenkort de paletten boeken verpakt en geadresseerd moeten worden...
Doch, ieder exemplaar dat door onze handen gaat, zal me 'a touch of Rose' bezorgen en in mijn hart weerklinkt beslist 'a sound of Chris'.
Het zou intellectueel oneerlijk zijn, hier voorbij te gaan aan het feit dat zonder de enorme steun en inlichtingenstroom van mensen die zoveel inzetten om het tij te keren, ik het niet had klaargespeeld.
Mijn 'vermeende' kr8 is een bundeling van veel kr8en. Van veel geloof dat soms ook wel ongeloof werd. Van hoop die blijft bestaan, ondanks dat die verschillende keren de grond ingeboord is, maar boven al van een oneindige onverwoestbare liefde voor- en dankbaarheid aan u allen.
'Wij gaan niet de gevolgen dragen voor daden van individu' (Rudy De Leeuw, ABVV )
19-02-16
'Wij gaan niet de gevolgen dragen voor daden van individu' (Rudy De Leeuw, ABVV )
Nooit gedacht dat ik een quote van een vakbondsman, die zijn organisatie géén rechtspersoonlijkheid laat aanmeten, zou aanhalen om het onrecht dat ons 'te beurt viel', aan te klagen.
Rechtspersoonlijkheid hebben, betekent aansprakelijk kunnen gesteld worden.
Hoe zit dat bij justitie?
Is het inmiddels al iets makkelijker, met de nadruk op 'iets' om medische fouten aan te klagen, bij justitie is het nog moeilijker.
Net zoals in de medische sector heeft ook justitie een eigen justitieel apparaat. Een besloten wereldje waar je naast engelengeduld, ook behoorlijk wat haar op je tanden- en geld op je rekening moet hebben, om een zaak aan te spannen.
Is de wet één facet, de rechter en zijn ego blijkbaar een onaantastbare keerzijde.
Klachten over advocaten komen voor de stafhouder van de balie ...
Tegen een rechter? Succes gewenst...' ja, morgen sta ik er in een andere zaak terug voor en dat is evenveel als zelfmoord'. Proficiat!
Wat met een rechter die je bezweert hem nooit te kunnen passeren, omdat hij alle touwtjes in handen heeft. Met een uitgesproken dreigement dat het uitbrengen van één woord van zijn vonnis of 'beroep' aantekenen tegen zijn uitspraak, hij de kleinkinderen voorgoed uit je leven bant.
Bij het buitenkomen omzwermd worden door advocaten die meewarig het hoofd schudden 'Die man is al jaren compleet 'onbekwaam' om zijn ambt uit te oefenen. Een ramp op deze dienst. Die overtreedt elk recht op verdediging, luistert niet en communiceert nog minder. Van ontslag nemen wegens 'ernstige' ziekte wil hij niet weten en klemt zich halsstarrig aan zijn status vast. In elke andere job zou een C4 meteen in de bus steken. Hier moet hij zelf opstappen... '
Wij wisten met veel anderen wat er speelde in dit hele verhaal, maar een andere weg was er niet, toen elke poging om de normale omgang te behouden werd geboycot. Nooit durven vermoeden dat de pijnlijke leerschool uit zijn eigen verleden, zou inspireren deze praktijk toe te passen: een POS- dossier uitlokken en grootouders zijn niet langer partij.
Aankaarten volstaat niet meer. Veel juridische raad, dito suggesties zelfs vanuit de hoogste gelederen van het apparaat, bleken ontoereikend. Als alle menselijke en wettelijke middelen falen, een blinde ziet wat er gebeurt, maar het dossier gesloten blijft, dan is er maar één middel: het zelf opengooien.
Nog langer met de mantel der liefde bedekken, is de wereld van het Recht op zijn kop.
Justitie verwijt hiaten in de wetgeving met betrekking tot de specifieke materie grootouders- (klein)kinderen en de wetgever verwijst naar het smalle scheidingskoordje tussen wetgevende- en rechterlijke macht, waarop men zich nauwelijks waagt.
Het is al lang niet meer ONS probleem. Duizenden grootouders met vergelijkbaar gemis hebben hun verdriet en onmacht in ons karretje geladen en we hebben beloofd het voort te trekken tot bij 'de Rechtvaardige Rechters'... de symboliek achter het verdwenen paneel.
Al moet me van het hart dat er in mijn karretje duidelijk een tussenschot staat. Verbroken contact met kleinkinderen, waarvan beide ouders leven, al dan niet samen of gescheiden, heeft doorgaans met een dispuut met de eigen kinderen te maken. Dan is de kans groot dat herstel alsnog kan. Communicatie en probleemontleding als schoolvoorbeeld van conflictbeheersing die tot oplossingen leidt.
Helemaal anders wordt het als een gescheiden ouder van minderjarige kinderen overlijdt en er een onomstotelijke en bewezen band bestaat tussen de kinderen en de familie van de overleden ouder. Dan is die familie dé plek bij uitstek om het noodzakelijke rouwproces in goede gezonde banen te leiden. Het is de veilige en liefdevolle plaats waar de herinneringen aan de overleden ouder mogen gekoesterd worden. Een heel belangrijk aspect van rouwverwerking.
Kinderen die vertrouwde armen en harten ontzeggen is een misdaad tegen de menselijkheid. Het harteloze, meedogenloze wraakwapen van een ex- partner, die het ultieme bewijs levert dat het belang van de kinderen, ondergeschikt is.
Geen haar op ons hoofd dat er ook maar aan denkt de kinderen te vervreemden van de enig overblijvende ouder in hun leven. We claimen helemaal hun opvoeding niet, we willen enkel dat ze blijvend deel kunnen uitmaken van mama's familie.
Op elk moment, ook bij opgestookte aantijgingen, toen er nog contact was, vrijwaarden we hun kinderlijke loyaliteit. Voor jonge kinderen is het geen meerwaarde te moeten twijfelen. Zo pijnlijk te ervaren dat de gelukkige dagen hier, telkens onderuit gehaald waren bij hun terugkeer. Zolang het contact er was, konden de kinderen woorden aan daden toetsen.
Is communicatie in conflict de oplossing, dan vraag ik me af waarom de ingeroepen bemiddeling van de best geplaatste persoon, de door de Staat toegewezen en door de gemeenschap betaalde advocaat van de kinderen 5 maanden na ons verzoek voor een gesprek, antwoordt daar het nut niet van in te zien....
Die vraag, ingegeven en geformuleerd door de behulpzame en bekommerde hoogste magistraat, legde ze gewoon naast zich neer.
Bij de kabinetszitting op uitnodiging van de NIEUWE jeugdrechter, daar zonder verpinken aandringen op bemiddeling, terwijl onze brief en haar antwoord in het dossier steken...smaakt hypocriet.
"Wij gaan niet voor de gevolgen opdraaien", zegt de vakbond.
Wel, wij ook niet.
Twee minderjarige kinderen, onder toezicht van de Jeugdrechtbank, spelen de expliciet voor hen bedoelde erfenis, ondersteund door een geregistreerd testament, kwijt.
Rechtstreeks gevolg van het falend systeem.
Naast het verlies van het contact en de bijhorende waarden en voordelen van een familie waar de kinderen hun plaats hebben, wordt onder de neus van het toezicht door de Jeugdrechtbank, de door hun mama expliciet voor hen bedoelde tastbare herinnering verhandeld.
Méér dan schrijnend dat de belofte op haar sterfbed, wettelijk bezegeld met het huwelijk én een geregistreerd testament, dat mama's herinneringen voor hen zouden gevrijwaard blijven, kan dus voor een onwetende vrederechter omgezet worden in een lucratief akkoordje.
Onze kleinkinderen en bij uitbreiding onze hele familie dragen de pijnlijke gevolgen van dit schuldig verzuim. Wie meer, dan de eigen familie van mama, handelt in hun belang.
Door hen de mond te snoeren, krijgen opportunisten vrij spel.
Had de beslissing van het Hof van Beroep, waarin elk derde weekend- en eerste woensdagnamiddag van de maand gerespecteerd geweest, dan was er nooit Jeugdrechtbank aan te pas gekomen, met alle kwalijke gevolgen. Eén partij leeft het vonnis niet na en de sanctie daarop is dat de andere partij niet meer meespeelt...
Zonder enig overleg, zonder communicatie, zonder enige vorm van onderzoek...
Dan nog terechtkomen bij een jeugdrechter, jarenlang kampend met een zware psychische aandoening, die desondanks van geen wijken wil weten op zo'n cruciaal departement, is meer dan een normaal mens wil/kan slikken.
De oprechte verontschuldiging van de nieuwe jeugdrechter heeft ons geraakt. Het siert de man van het Recht, de dingen bij naam te noemen. Off the record zijn het allemaal helden, maar als het erop aan komt de nek uit te steken, klappen de vizieren dicht.
De finale mokerslag zouden we daar incasseren. Alexander, juist 12 en staand naast zijn vader, hoort hem tegen de rechter zeggen: 'later niet het verwijt te willen krijgen, het contact tegen te hebben gehouden'... Daarop wordt het kind gevraagd 'of hij naar oma en opa wil'.
Wat denkt u dat het antwoord is? Schouderophalend: "ik weet het niet".
Dus zoals in de aanhef. Justitie wil de gevolgen niet dragen van de miskleun van een individu.
De rechter die het verwoestend vonnis velde, zonder enige verantwoording, rustig genietend van een doorbetaald ziekteverlof, kan hiervoor niet ter verantwoording geroepen worden.
Het bedrijf, departement Justitie, jarenlang op de hoogte van de geestelijke toestand van haar werknemer, zonder afdoende maatregelen, verwijten we schuldig verzuim met desastreuze gevolgen.
Misschien beginnen met een onderzoek naar de antecedenten in deze case, om doel en middelen te begrijpen.
Waar deze klacht neerleggen met kans op ontvankelijkheid? Bij de wetgevende, de uitvoerende of de rechterlijke macht? Wetend dat elke macht de andere controleert en beperkt!
Steeds duidelijker is de betekenis van de vierde macht: de ONmacht... maar laat dat geen reden zijn om te denken dat opgeven een optie is. Ook in dat bastion groeit het bewustzijn dat het anders moet.
Kwestie van tijd, die wij jammer genoeg te kort zullen komen...
De brievenbus van een studio in 'het dorp in de stad' stond bol van de 'ongevraagde' reclame. De verhuurder die reeds enkele malen een brief in de bus had gepost met de vraag om de huishuur te regelen, vond tussen al die kleurrijke pizza- en gym advertenties en een pakje ongeopende brieven, ook de zijne terug. Daarop ging hij naar de studio zelf, die er nog steeds als bewoond bijlag, ware het niet dat er bedorven waren in de koelkast staken. Vreemd... want kleren en schoeisel stonden nog netjes op hun plaats.
Omdat het een correcte alleenstaande huurster betrof met een kind dat af en toe bij haar verbleef, probeerde de huiseigenaar te achterhalen wat er aan de hand kon zijn. Omdat er geen andere contacten bekend waren, werd navraag gedaan in het ziekenhuis, waar er blijkbaar ook facturen van tussen de ongeopende correspondentie staken.
Wat een vrees was, werd bevestigd, erger nog, de vrouw was inmiddels overleden. Buiten de coördinaten van de huurster, had de eigenaar geen andere contactgegevens en stelde niemand een vraag naar de spullen van de vrouw.
Na een paar weken en geen enkele reactie, werd de studio vrijgemaakt en de spullen die niemand opvroeg, werden verwijderd.
Toen de eerste lading kleding en kleine huishoudspullen in de container belandden, vonden die alras de weg naar andere gegadigden. Interne recyclage zeg maar. Maar toen er ook fotoboeken, brieven en kleine hebbedingetjes met een persoonlijke toets in de container verzeilden, trok dat de aandacht van een vrouwelijke eigenaar- bewoner, die het zacht gezegd bizar vond dat toch wel erg persoonlijke spullen zomaar te grabbel werden gegooid. Ze belde me met die bezorgdheid, waarop ik haar vroeg te bewaken dat niets kon weggehaald worden tot ik ter plaatse zou zijn en we samen zouden bekijken om alsnog emotioneel beladen zaken te vrijwaren.
Dat trouw- en babyfoto's, maar ook brieven en kindertekeningen, souvenirtjes die duidelijk de moeite waard zullen geweest zijn om bij te houden, de kans liepen voor eeuwig te verdwijnen, raakte ons in het hart.
Zelf op dat moment verscheurd, heb ik samen met de geëmotioneerde eerlijke vindster, al wat nog te recupereren viel, in een grote plastic box verzameld, geordend en in veilige bewaring gebracht.
Dat het foto's waren van het dochtertje van de overleden mama, was duidelijk en uit de briefjes die er tussen staken was haar kind haar leven en vice versa...
Van de omstandigheden waarin de alleenstaande vrouw leefde, bleek niemand op de hoogte en de naaste buren konden enkel bevestigen dat de keren dat haar dochtertje bij haar verbleef, ze heel gelukkig leek en lief met haar omging Verder was het een stille vriendelijke vrouw die maar weinig contact zocht...
Een beetje Sherlock spelen, leerde me waar het meisje school liep en dat bracht me bij Zuster Farilda Vervoort . Deze kloosterzuster met een groot hart op de juiste plaats verbleef in een van onze studio's omdat ze gedetacheerd was vanuit de kloosterorde naar de vierde- wereld- werking in de parochie van Sint- Antonius aan de Paardenmarkt. Haar geregeld contact met medezusters verspreid over het Vlaamse land, bracht me op het spoor van het dochtertje van de overleden mama. Niet evident, want het meisje droeg niet moeders naam en die van de vader was ons toen nog onbekend.
Zuster Farilda, getroffen door het verhaal, nam haar taak ter harte en ja hoor, op zekere dag telefoon van Moeder Overste van Zuster Farilda, dat het meisje waarschijnlijk X was. Buiten het feit dat haar mama gestorven was, wist het meisje nauwelijks iets. Tragisch, in het licht van hoe de zieke moeder zal getracht hebben naar haar kind...
In gezamenlijk overleg met de school en de leerlingenbegeleider werd nagegaan hoe het meisje op de hoogte kon gebracht worden van deze onverwachte schat aan herinneringen. Op dat moment ging het meisje nog door een erg moeilijke levensfase en de school zou uitkijken naar een gepast moment. Trouwens de meerderjarigheid kwam ook in zicht met de kans op eigen keuzes.
Dat er grote liefde was geweest tussen het kleine meisje en haar mama, was duidelijk in de tekeningen die ze allemaal had bewaard, in briefjes die getuigden van het wederzijds gemis... In het licht van het drama waarin we zelf gewikkeld waren, voelde ik de pijn van een machteloze zieke moeder om haar kind te overtuigen dat hun liefde over de dood heen ongeschonden zou blijven.
Intussen staat ook de tijd niet stil. De plastic box werd ontelbare keren verzet om te poetsen, enkele keren informeerde ik naar het meisje en googelde haar...
En dan plots, de week voor Kerstmis: telefoon. Het meisje dat inmiddels van het bestaan van het 'koffertje vol dromen' op de hoogte was, wilde hem heel graag krijgen...
Dat was maar een woord.
Dat ik een potje heb geschreid, zal u, lieve lezer niet verbazen. Heb me dan een breuk geheven en ben met mijn kostbare lading naar de hemel op aarde gereden. Een drukke hemel zou blijken, waar ook net een dag uit de warmste week van 'music for life' gevierd werd.
Tussen de warme wafels en de hete chocomelkkraampjes door, werd ik met mijn kostbare vracht naar een kleine spreekkamer geleid. Daar ontmoette ik haar: een tenger, frêle mooi meisje met een bang hartje vol verwachting. De leerlingenbegeleidster en de directrice hadden haar verteld van het bestaan van de onbekende schat aan een verdrongen verleden en nu was ik er daar mee. En reken maar ook ik met een héél klein hartje... zelfs een beetje bang, want ik wist zeker dat deze ontmoeting naast intens geluk ook pijn zou doen. Maar ik hoop dat het wonderolie mag worden op een bezeerd hart...
Als tranen een trap konden bouwen... ja, dat kunnen ze... en met haar koffertje vol dromen, zal dit meisje een jonge vrouw worden in het besef dat moeders voor eeuwig onze grote liefde zijn... en er bewijzen van uit de koffer opdiepen.
Met de dagboeken van Marie- Rose als geschenkje, hoop ik te bewijzen dat moeders een ras apart zijn als het op hun kinderen aankomt... en dat is niet alleen met Kerstmis zo, maar alle dagen van het leven, waar ook ter wereld, waarbij de mogelijke uitzondering enkel de regel bevestigt...
Zalig Kerstfeest aan alle goedwilligen onder ons mee...
Onze ervaring met de Antwerpse politie is een positief verhaal, dat in de reeks ‘de buik van Antwerpen’ wel duidelijk werd. Eerlijke communicatie in-, over- en met een multiculturele samenleving in een dorp in de stad, vrijwaren rechten én plichten van ieder individu. Gelijkheid wordt hier dan ook letterlijk geïnterpreteerd, na duidelijke afspraken vanaf de eerste dag. En we laten er met een zeer efficiënt systeem geen twijfel over bestaan dat de rechten van ieder individu meteen de plicht van elk ander is… De twijfelaars kregen ongelijk. Het werkt. Een geordende samenleving is onbetaalbaar en daarom dat de inzet ook niet betaald wordt, zoals de economisch getinte maatschappij dat graag verstaat, maar met de unanieme steun van alle betrokkenen. Vandaag wil ik een ervaring kwijt die me doet twijfelen aan het nut van verhoging van de capaciteit van politionele diensten. Het feit van springende agenda’s binnen een korps: de vroege, de late, opleidingsdagen, verlof, ziekte… maakt efficiënt afwikkelen van een zaak met de juiste man op de juiste plaats, heel ingewikkeld. Maar met goede wil en bereidheid, komen we een heel eind weg. Burgers die op hun politie willen kunnen blijven rekenen, moeten erop kunnen vertrouwen dat ze samen verantwoordelijkheid dragen. Dat komt de mentaliteit ten goede, waarbij burgers alerter worden en het hoofd niet wegdraaien als het misloopt maar integendeel ook de nek uitsteken. Al wordt persoonlijke interventie niet meteen aangemoedigd. Burgers kunnen zich beter beperken tot waakzaamheid en professionele bijstand inroepen, waar nodig. Alles kan beter: Vanmorgen tussen half zes en zes uur, zou het geluid van een stationair draaiende motor nauwelijks doordringen in onze slaapkamer, mocht dat niet plots door een verblindende lichtflits onderstreept worden, afkomstig van spots met bewegingssensoren. Durft ‘een kat op wandel’ zichzelf wel eens in de schijnwerper zetten, het geluid van een paringsdans klinkt anders dan een motor. Vreemd, te vroeg voor de aflevering van kleinkinderen bij overburen- grootouders, of de uitgestelde huisvuilophaling voor 11 november… wip ik (eufemisme voor laten uitglijden) uit bed en schuif het gordijn opzij… Een witte bestelwagen staat lawaaierig te wezen in ons doodlopend straatje. Beetje verblind door de eigen spots, zie ik dat nu ook bij de overburen de veiligheidsspot aanspringt. Een man staat naast de passagierskant aan de camionette, wit zonder zij- of achterraam. Hij draalt wat heen en weer, kijkt rond en gaat dan tegen onze groencontainer staan en plast. Als de nood het hoogst is, de redding nabij zeker, denk ik even maar vind het toch hoogst eigenaardig dat zo’n relatief volumineuze bestelwagen een heel eind rijdt in een doodlopend parcours voor een plas(je)… Met de ontvoeringspoging van een 15- jarig meisje rond Mechelen, waar een soortgelijk bestelwagen in beeld kwam, werd de voorbije dagen opgeroepen met extra aandacht hier naar uit te kijken. Uiteraard wekt niet iedere witte bestelwagen argwaan, maar de combinatie locatie, tijd en handeling maakt dat ik overweeg 0800 12312 van de blauwe lijn van de politie (geen dringende oproep) in te tikken. Een kinderrijke buurt activeert alerte ouders en grootouders en dus doe ik het. Mijn info is mogelijk weinig relevant, want de nummerplaat was niet te zien. Maar baat het niet, schaden doet het evenmin. “Even geduld, u wordt dadelijk verder geholpen” gunnen me plus minus 10 minuten krediet om dan te horen dat een bericht over een witte bestelwagen aan het speciaal nummer 0800 30300 dient te worden doorgegeven. Gratis, wordt geruststellend geïnformeerd ;-). Ook goed, dus dank ik mezelf voor het geduld en bel het nieuwe nummer. Nog voor het adres waar de witte bestelwagen op het ontiegelijk uur gespot is, doorgegeven is, word ik opnieuw doorverwezen. Niet bij de federale-, maar de lokale politie Mechelen- Willebroek op 015/ 464464 moet ik zijn. Ja zeg, 'wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo... ik volg immers gewoon de aanbevelingen. Waarom dan in de media en via de blauwe lijn, de politie zelf dus, het speciale 0800 nummer meegegeven, vraag ik verwonderd. Bundelen van alle info met betrekking tot één feit, lijkt me de logica zelf en dé reden van de doorgevoerde politiehervorming. “De Antwerpse collega’s deden hun job niet”, is het laconieke federale antwoord. Met alle respect, maar burgers hebben geen boodschap aan de hiërarchie. ‘Stars and stripes’ zijn voor de interne keuken. De burger smaakt enkel een geolied apparaat. Moraal van het verhaal? Toen mijn naam en adres gevraagd werden, voelde ik me verplicht te wijzen op de aangekondigde opname van het gesprek als kwaliteitscontrole, waardoor men perfect in staat is mij te identificeren. Kwestie van tenminste de werking van dat systeem te checken. Eigenlijk heb ik spijt het adres van deze blog niet te hebben meegegeven... De witte bestelwagen heeft een duidelijk spoor achtergelaten, een serieuse plasstraal op mijn groencontainer, hopelijk hoeft het nooit te dienen als forensisch bewijs… ;-)
Zoontjes Marie- Rose Morel nu ook Wouwersnestje kwijt...
08-01-16
Zoontjes Marie- Rose Morel nu ook Wouwersnestje kwijt...
8 januari 2011 - 8 januari 2016 :
houten huwelijksjubileum, herleid tot een splinter...
+
Een koude wintermorgen waarin we met lood in onze schoenen naar Brugge reden, voor de trouw van ons doodziek Roosje.
Nare herinneringen aan haar vorige trouwdag verbleekten die dag in de schaduw van de dood. Brugge was een eind ver, maar blijkbaar was het enkel daar in enkele dagen mogelijk. Meer zelfs, toen Rose zelfs nauwelijks rechtop kon, kwam de bereidwillige schepen zijn voormalig collega- gemeenteraadslid tegemoet. Aan de eetkamertafel was het een kwestie van minuten om de dubbele 'ja' te acteren voor Roosje terug naar de compleet verduisterde kamer kon. Opgelucht en gerustgesteld: een stukje toekomst voor haar kinderen had ze net in vertrouwen veilig gesteld. Gelukkig ook dat het gevaar om gewist te worden uit hun leven, verhinderd werd. Wij gebroken ...
Gevaar dat twee weken eerder, iedereen in de ziekenhuiskamer met verstomming sloeg, bij de laconieke melding van het jongste, toen vierjarig zoontje dat "als mama dood is, papa het Wouwersnestje aan T. verhuurt."
Het Wouwersnestje, waar Marie- Rose na haar mislukte huwelijk met Christian Schellemans zich met haar zoontjes terugtrok, werd de oase van rust waaraan moeder en kinderen nood hadden.
Geen evidente uitdaging, om gewikkeld in een vechtscheiding, de woonst achter te laten waarin ze haar vermogen had geïnvesteerd. Rose liet er zich niet door afschrikken en overleefde, ondanks de blijvende weigering van de handtekening onder de scheidingsvereffening, tot een week voor haar dood...
Haar Wouwersnestje moest bewaard blijven als erfenis van hun mama. Ze zouden er altijd de herinnering aan hun gelukkige 'laatste' jaren samen, blijvend kunnen opdiepen. Het prachtige sprookje met die naam, dat ze samen met- en voor hen schreef, zal nu nog de enige herinnering hieraan zijn.
kaft WWN voorkant.jpg
De gedachte dat alles wat zij geweest is voor haar prinsjes, zo snel mogelijk gewist zou worden, was ondraaglijk. De angst om haar prinsjes misschien toch te moeten achterlaten, nu ze medisch opgegeven was, kneep haar de keel toe. Hoe kon ze hen beschermen, als ze er niet meer zou zijn...
De raad opvolgend van notarissen en advocaten, was er juridisch gezien maar één probaat middel en dat was 'trouwen'. Zo zouden de jongens de naakte eigendom- en de overlevende 'echtgenoot', het vruchtgebruik van het Wouwersnestje erven, alle herinneringen inclusief, waarover Frank in haar naam zou waken.
Nog altijd in de vaste overtuiging dat sterven géén optie was, werd toch aangedrongen die akte niet té lang uit te stellen...
Frank Vanhecke die tijdens de ziekte van Marie- Rose, haar leven met de kinderen in het week/week regime liefdevol hielp organiseren, gaf haar door zijn 'ja' de gemoedsrust en het vertrouwen dat ze broodnodig had voor de laatste verschrikkelijke veldslag met de dood. 8 januari getrouwd, 8 februari overleden... één maand was haar nog gegund, zij het hangend aan bedrading in een verduisterde ziekenhuiskamer.
Al waren hààr dagen geteld, zij was vooral bezorgd om haar kinderen en Frank. Als hij even weg was, bezwoer ze ons te voorkomen dat Frank in een zwart gat zou vallen, na de intense, moeilijke tijd. We beloofden het.
Zolang het ons gegunde één weekeinde en één woensdagnamiddag per maand gerespecteerd werd, lukte dat prima. Toen echter de kinderen tweemaal na mekaar met een maand tussentijd, niet op de afspraak waren, was de enig juridische mogelijkheid, vaststelling door een deurwaarder en klacht indienen bij de plaatselijke politie.
Achteraf bekeken was het de valstrik die we niet kenden: het POS- dossier. Perfect om grootouders buiten spel te zetten. Het hiaat in de wetgeving, waar met vereende krachten aan gewerkt moet worden. Langzaam maar zeker.
Uit liefde voor onze kleinzonen, verlegden we het actieterrein. De spanningsproblematiek kleinkinderen- grootouders is aan een grondige revalidatie toe. Justitie dat zich verschuilt achter het ontbreken van aangepaste wetgeving (en te weinig geld), versus de politiek die makkelijkheidshalve de onafhankelijke status van justitie aanhaalt. Er wordt aan gesleuteld. Opgeven is ook hier géén optie.
Intussen zijn onze kleinzoontjes elk contact met mama's familie, waarin ze geboren en geborgen waren, verloren.
In combinatie met het onverwacht snel overlijden van onze zoon twee jaar geleden en de lichamelijke beperkingen van opa, moeten we dagelijks op een hemelse portie 'touch of Rose' rekenen om niet alleen zelf te overleven, maar ook een hart onder de riem te blijven steken van teveel lotgenoten- grootouders, voor wie in het bos de bomen nog moeilijker te onderscheiden zijn, dit heikel punt op de juiste tafels te krijgen.
Het blootleggen van gebruikte manipulaties, zal beslist het inzicht van de magistraten in het jeugdrecht aanscherpen, ook al omdat er inmiddels zelf een aantal onder hen, het aan den lijve ondervinden.
Frank, ondertussen al enkele jaren opnieuw samenwonend, hertrouwde vorig jaar. 'So what'... gooide het op eigen houtje op een akkoord met vader Christian Schellemans, om het Wouwerssnestje in volle eigendom te verwerven. De laatste wilsbeschikking van Roosje waarvoor hij garant zou staan, is daarmee van de baan. Op hun spaarboek, zonder noemenswaardige intrest, staat nu een schijntje van de werkelijke waarde van mama's nalatenschap, gezien naast de historisch lage villaprijzen de koopsom nog eens verminderd wordt met de wettelijke aftrek van het vruchtgebruik. Een lucratieve deal voor de ene en eindelijk het definitief wissen van de laatste tastbare herinnering aan de moeder van de kinderen, voor de ander.
Wat zijn de wettelijke beschermingen van een individu in een rechtsstaat waard? Het krijgt steeds meer de allure van één groot tewerkstellingsproject, noodzaak voor de vele honderden die jaarlijks met een Rechtendiploma de arbeidsmarkt overspoelen. Maar op welke wijze dragen zij bij aan een rechtvaardigere, leefbare maatschappij. Dat is de KERN van deze boodschap die ik graag ter overdenking lanceer...
Wat blijft er over van het handgeschreven en geregistreerde testament van Marie- Rose, dat moest voorkomen dat haar jongens te jong over een som geld zouden beschikken. Daarmee wilde hun moeder voorkomen dat ze er onverstandig of onverantwoord mee zouden omgaan. Wat is dat rechtsmiddel waard? Wie checkt die databanken?
Tegen het licht van de BV's die geregeld reclame maken voor testamentaire schenkingen, vraag ik me af wie na je overlijden controleert of het gerespecteerd wordt... als zelfs een oma met een blog voor de objectieve vaststelling van feiten, geviseerd wordt... Als iedereen 'goedbedoelde' raad opvolgt om 'los te laten', dan is de samenleving definitief in 'vrije val'. Laat mij tenminste geprobeerd hebben. Ja, misschien wel ten koste van mezelf of tegen de raad in van mensen die me dierbaar zijn, "dat wie voor zichzelf zorgt, zorgt voor een goeie..."
Zo functioneer ik niet, maar geloof dat de 'schijn van contraproductiviteit in een juridisch dossier' op termijn inderdaad "schijn" zal blijken te zijn.
Wat baat het massaal: 'je suis Charlie' te posten, als het delen van feiten en cijfers een pleidooi voor 'de rechten van het kind' zou kunnen schaden...
Het Wouwersnestje, in een prachtig stukje vredig groen, was van mama voor haar twee kinderen. Het zou nooit zijn waarde verliezen ... al was het maar de emotionele- . Dat was het doel, waarvoor Rose alle aangereikte wettelijke middelen legaal inzette. Tevergeefs dus. Ook dure beloftes komen in de solden terecht... onethisch legaal handelen. Als we daarvoor nog meer overheidsgeld in justitie moeten investeren, zijn het letterlijk kosten op het sterfhuis.
Geloof, hoop en liefde... met de kr8 van 8 en vele duizenden met ons, misschien die ene moedige medestander vinden die het tij kan keren...
Het ultieme bewijs dat onrecht de wereld onleefbaar maakt, is er aan doodgaan. Van een-op- termijn-perfect-sluitende bewijsvoering gesproken... (MvL)
Een heel speciaal verhaaltje van een heel bijzonder woefke, Choukie genaamd. Wat ouder, en buiten wat kouder... maakte ons zenuwpeesje aan het rillen. Omdat we zelf een extra pulleke aandoen, maar de Choukie er geen heeft, pakte oma de zak met breinaalden en de mand met wolrestjes. Eerst de roze bolletjeswollen muts als jasje gepast - voor insiders, de minder gesmaakte en dus achtergelaten creatie die bij de trendy sjaal paste, die ik een paar maanden geleden voor beide kleindochters breide. Zelfs alle goede wil en verbeelding om in de muts een hondentrui te willen zien, mislukte. Maar opgeven is géén optie en dus startte ik met het breiwerk te herleiden tot een bol wol, die bij nader toezien qua kleur en textuur toch niet zo geschikt bleek voor het doel. In de mand met wollen restjes, verrasten twee bollekens katoen in de geliefde Flamantkleur... die in een mum van tijd -nu ja, een beetje eufemistisch- onder het getik van mijn breinaalden langzaam maar zeker de naam hondentrui konden ambiëren.
Even tandje bijsteken gisteravond, terwijl de sterren al hoog aan de hemel stonden -wetend dat ook al zag ik ze niet, ze er altijd zijn- en ook vanmorgen na het ontbijt'buffet', terug van dat. Passen en breien maar... Twee keer minderen voor de uitsparing waar twee voorpootjes door moeten. Bij iedere pasbeurt proberen de angst in de ogen van Choukie te negeren, die met doodsverachting de priemen onder haar buik liet doorglijden.
Tot de gewenste lengte van schoft tot staart -oei, geen staartje te bespeuren- bereikt was en ik kon afronden. Alle losse aanzetdraadjes ingestopt -want de twee kluwen wol bleken al recyclage- en Choukie kon eindelijk op veilige wijze zonder gevaar voor steekwonden in de coltrui 'gewrongen' worden. Ook al deed de warmte haar zichtbaar deugd, het lachen verging haar, toen ze de spiegel passeerde...en de dankbare blik overschaduwd werd door een haast gênante vorm van schaamte. Haar blik, glijdend van opa naar mij, kon onmogelijk anders geïnterpreteerd worden dan als 'help'... Zo van "oh, nee, in dat ‘poseke’ kan ik niet onder de mensen komen"…
En gelijk had ze. Ook al bracht ik nog enkele 'maatwerk'-ingrepen aan, een uurtje later stond ik in de petshop voor een confectiepakske., waar ik maandag eerste werk mee terug moet. Misschien wel als reactie op de krappe snit van het eigen handwerk, liet ik me verleiden tot een aankoop 'op de groei'.
Om de pesterijen van de dag enigszins te vergoelijken trakteerde ik haar op een nieuwe luxe rieten zeteltje op pootjes mét bijpassend zacht kussen, waarop ze nu bij ons in de ge’garage’erde slaapkamer naar 'Walk on the clouds' kijkt, zij met haar ogen toe, genietend van het aansluitend zelf gebreide exemplaar ... dat misschien niet trendy, wel warm blijkt.
Tot zover de story van de hond die een jasje gepast werd... Oma
Het subtiele spel met de 8, dat me nu al ruim de helft van 8 jaar in zijn ban heeft, in zoveel gedaantes als z8, kr8, pr8, m8 … zit vandaag extra in mijn moederv8… bij de start van zijn 9de levensjaar.
Marnix, onze jongste kleinzoon kwam op 17 juli 2006 ons zo mooie gezin vervolledigen.Twee pr8ige dochtertjes bij ons Ann- Marie, en dan twee heerlijke prinsjes bij ons Roosje. Onze Chris had nog tijd genoeg en bovendien was de keuze bepaald moeilijk...
De moederlijke bezorgdheid van de meisjes, de stoere kunstjes van de jongetjes, het perfect leren omgaan met elkaar, elkaars gevoeligheden, eer en trots leren respecteren. Het voelde als perfect.
Maar ieder huisje heeft zijn kruisje en zoals Eline op haar fb citeert:
Life isn't about waiting for the storm to pass, i☔ t's about learning to dance in the rain ☔
Hopelijk kan Marnix nu deze 9de verjaardag vieren, temidden van zijn scoutsvriendjes op kamp met toegewijde akela’s, bewust van hun voorbeeldfunctie en ten volle beseffend dat ze het allerkostbaarste van zoveel families toevertrouwd kregen…
Wij denken al de hele dag aan hen allen en hopen dat avontuur en veiligheid, hand in hand gaan en hechte vriendschap het ganse samenzijn kleurt.
Voor onze jarige 'kapoen', wensen we met héél ons hart, de start van een pr8ig nieuw levensjaar, waarin hij gezond en gelukkig mag groeien in wijsheid, oprechtheid, eerlijkheid tot een jonge kerel die respect verdient. We zullen altijd voor hem klaar staan, zoals zijn mama het zo vurig smeekte. Dat we ons nu met heel veel wilskracht terzijde houden, is uit pure liefde, om hem met geen loyauteitsconflict op te zadelen.
Hopelijk was het vandaag feest, geflankeerd en gesteund door zijn grote broer, temidden van een horde leuke welpen in een avontuurlijk bos en met een Akela die niet op de Burgerwolf lijkt…
Op de vleugels van de z8te zomerwind, sturen we onze liefste wensen over het Kanaal, hopend dat ze onze lievelingen bereiken.
Nauwelijks de reuze verjaardagskaart op de post of het angstzweet brak me uit, heb ik nu een gelukkige 8ste of 9de verjaardag geschreven… ik twijfel. Opa spot dan wel lief dat het misschien wel ‘jeugddementie’ is, maar dan van het soort dat niet over gaat…maar eender wat ik schreef, altijd met de beste bedoelingen...
In elk geval lieveling staken we de negen roze kaarsjeshouders op de taart, als a touch of Rose' en zoals je op de foto kan zien, hebben we het kaarsje niet aangestoken. Die eer is aan jou, zo gauw het kan, wanneer we al die gemiste feestjes samen over doen… inclusief cadeautjes uiteraard…
We weten zeker dat vanavond een pr8ige ster aan de hemel schittert en een jarige 'kapoen' én zijn grote broer, zoet zullen dromen.
Geen moment zijn onze vier lievelingen uit onze ged8en. Een gevoel dat iedere rechtgeaarde grootouder niet enkel kent, maar er hopelijk ook naar handelt ... als voorbeeld aan de volgende generatie.
Bloed kruipt waar het niet gaan kan en we bidden dat ons geloof, hoop en liefde kr8ig en m8ig genoeg zijn om nooit op te geven, onrecht met recht te bestrijden.
Een scoutsbelofte die ooit ook de onze was en die we trouw blijven…
Opa, oma, tante Amieke, peter Kris, Amélie en Eline en niet te vergeten Choukie... die ook geduldig wacht op de kindjes ...
8 juli… de bijzondere kr8 van 8 werkt… langzaam maar zeker, maar zeker langzaam, wordt met vereende kr8en gesleuteld aan wat een aanslag op de menselijkheid heet…
De weg is lang en vermoeiend, maar het begrip, de steun en de hulp zijn groot en het vertrouwen oneindig.
Het gaat al lang niet meer om ons alleen. Het gaat er nu vooral om, andere kinderen hier preventief voor te behoeden zonder de slachtoffertjes van vandaag te raken.
Omdat opgeven geen optie is, zetten we al ons geloof, hoop en liefde in om het vreedzaam leger gouden harten aan te voeren in een strijd die niet om winst, maar om mensenrechten gaat.
Met velen de kr8 van de liefde inzetten om domheid, hatelijkheid, gebrek aan inlevingsvermogen, manipulaties, leugens en bedrog…te overwinnen. Check, check, dubbelcheck... het blijft een gezond principe.
Nee, het is geen droom, noch verbeelding, dat Marie- Rose het liefdevol, m8ig leger grootouders aanvoert met ‘a touch of Rose’ in de strijd om kleinkinderen niet te herleiden tot erfgenamen na de dood. ;-(
8 juli, 9 jaar geleden verbleef Roosje op de kraamafdeling van het ziekenhuis, alles trotserend –ook toen een verschroeiende hittegolf- maar vastberaden haar jongste prinsje nog even in te tomen vooraleer ter wereld te komen… om zijn start optimaal te maken, in een wereld die niet meer zo mooi was dan ze op de Vlaamse feestdag 1998 voor ogen had… Voor volgende week, happy Birthday, lieveling...
Ondanks alles was, is en blijft Marie- Rose een inspiratiebron voor velen, in alle facetten van het leven, waar ‘a touch of Rose’ het verschil kan maken…
Met ons verdord gazon smaken we op dit moment het sappig regenbuitje… in de wetenschap en met dank voor de boodschap van onze Chris, dat ‘The Sun always coming up out of the underground’… Want de zomer is nog lang niet voorbij.
Nog ruim de tijd om hopelijk veilig en wel de batterijen op te laden om te groeien in wijsheid, kennis, maar vooral moedige menselijkheid... want daar zal in de toekomst het meest nood aan zijn.
Daarom delen we met heel veel genegenheid dit teder plaatje van ons Roosje, met grote dankbaarheid voor alles wat mensen voor elkaar kunnen betekenen.
Vreemde, maar bij nader toezien erg leuke en vooral lieve opmerking gekregen vanmiddag met de vraag of 'reuze oma' ook naar 'Oma Reus' ging kijken...
De hele middag bleef de beeldspraak een beetje door mijn hoofd dwarrelen als 'a touch of Rose'
Het fotootje van Oma Reus, geplukt van 'de redactie.be' naast mijn profielfotootje gelegd om met heel wat goede wil en een gezonde portie verbeelding, misschien toch wel enige gelijkenis te merken. met permissie gezegd, op de pantoffels na weliswaar...
"Oma reus, jij bent groot en ik is klein... vergelijkbare grijze haarknoet strak achterover gekamd, brilletje op de neus, is opgeven voor geen van ons beiden een optie.
Een ontmoeting zit er niet in, maar ik wens Oma Reus van harte een gezellige wandeling door onze koekenstad, genietend van alle (klein)kinderen die naar haar zullen opkijken.
En mocht ze van daarboven in de massa twee leuke blonde kereltjes ontwaren, dan hoop ik dat ze hen een extra knipoogje schenkt, waarvor bij voorbaat dank.
Kijkend naar de live- uitzending op 'één' van de herdenking 200 jaar slag van Waterloo, wil ik graag even aan een ludieke actie van oktober 2007 herinneren.
Een Vlaamse actiegroep op weg naar de voet van de hoogtronende leeuw van Waterloo wil er de Vlaamse leeuwenvlag planten. Getelefoneerd, wordt de kleine groep opgewacht en tegengehouden door een sterk peloton van de oproerpolitie. Ze zijn categoriek: tot hier en geen stap verder...
Maar dan zou de leeuwenvlag niet binnen het gezichtsveld van het reuze exemplaar wapperen en dat was de bedoeling: oogcontact.
De seconde grimmigheid leidde echter niet tot een nieuwe bloedige veldslag, door een ontwapenende ingeving van het moment. In haar ongekunstelde stijl en de inspiratie van het ogenblik, verbaasde Marie- Rose Morel vriend en vijand door haar onverwachte voorstel aan de burgemeester en zijn politiechef: "als ik u nu een zoen geef, mogen we dan verder?"
Een bangelijk moment waarbij ook de ordemacht de idiotie van het ogenblik besefte. Anders dan in 1815 werd hier de slag gewonnen zonder één druppel bloedvergieten. De ordemacht zette een stapje terug en genoot van een teder moment toen Marie- Rose met de glimlach, haar leeuwenvlag ongestoord mocht planten en beide leeuwen elkaar vreedzaam in de ogen keken...
Weetje: Constructie van het monument vond plaats tussen 1823 en 1826. Er was 290.486 m³ zand nodig om een 40 meter hoge heuvel op te richten op instructie van koning Willem I , die er in 1815 als prins van Oranje, leider van de Hollandse troepen in het leger van Wellington, gewond werd . Op de top daarvan werd een 28 ton zware leeuw uit gietijzer geplaatst op een sokkel van 4,5 meter. De leeuw zelf is een ontwerp van de Mechelse beeldhouwer Jean-Louis van Geel.
Ter ontzenuwing van de geweldpleging op wat als waarheid werd verteld aan haar zoontjes bij het zien van het 'you tube'- filmpje, even verduidelijken dat 'Mama géén misdadiger was die werd gevangengenomen door de politie', maar dat, zoals wettelijk voorzien, Marie- Rose en de andere betogers administratief, zij het liefelijk en zeer respectvol aangehouden werden om de identiteitskaarten te controleren in de olitiecombi... That's it... Meer mooie anekdotes en foto's in de biografie van Marie-Rose Morel: "Al bij al heb ik gelukkig geleefd'
Meeste moeilijke scheidingen zijn geen ‘vechtscheiding’
Dit is de conclusie van Jan Storms, auteur van het boek Destructieve relaties op de schop - psychopathie herkennen en hanteren, waarvan volgende week de negende druk in een herwerkte en uitgebreide uitgave verschijnt.
Het cliché ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’ is niet van toepassing op de meeste scheidingen waarna jarenlange onenigheid over de kinderen bestaat. In werkelijkheid zijn het meestal relaties waarin één twistzieke ouder de kinderen inzet als wapen om er de andere ouder mee te treffen waar het het meest pijn doet, nl. in zijn liefde voor de kinderen.
Een twistzieke ouder lijdt in vele gevallen aan een ernstig gewetensgebrek – psychopathie, eerder niet in de zwaar criminele, maar in de huis-tuin-en-keukenvariant – gecombineerd met aspecten van verschillende persoonlijkheidsstoornissen.
Kinderen en beschermende ouders zijn slachtoffer Mensen die aan psychopathie lijden bezitten vaak aanzienlijke manipulatieve vaardigheden, waarmee zij zich in het leven staande houden.
De medewerkers van raden voor de kinderbescherming, meldpunten kindermishandeling en voogdijinstellingen hebben niet door dat door de wol geverfde oplichters hen bespelen.
Met volle overtuiging gaan ze deze psychisch zieke mensen ‘helpen’ en leveren in talrijke gevallen de kinderen aan hen uit. Wanneer naderhand blijkt dat de mooie façade uit scheuren bestaat, komen jeugdbeschermers niet op hun eerdere mening terug. Fouten worden zelden toegegeven of hersteld. De kinderen en de beschermende ouder zijn dan het slachtoffer, niet alleen van de gestoorde ouder, maar ook van de instanties die zich door de twistzieke ouder op sleeptouw hebben laten nemen.
Waarheidsvinding en psychologisch onderzoek noodzakelijk
Volgens Jan Storms zijn deze gevallen te ingewikkeld om door voogden en raadsonderzoekers te worden beoordeeld. Wel zouden zij op de hoogte moeten zijn van het feit dat deze stoornissen veel voorkomen en vaak moeilijk te herkennen zijn. Wanneer zij op grond van enige training op dit gebied en op grond van informatie van een van de ouders of van de kinderen vermoeden dat er van een stoornis sprake zou kunnen zijn, zouden zij deze gevallen moeten overdragen aan op dit terrein gespecialiseerde teams. Deze deskundigen hebben dan de taak om uit te vissen hoe de vork werkelijk aan de steel zit, middels een gedegen feitenonderzoek, gesprekken met intimi en gericht psychologisch onderzoek. 19 juni 2014 De oplossing voor deze moeilijke scheidingen is vrij eenvoudig: leg het zwaartepunt van de opvoeding bij de geestelijk gezonde, beschermende ouder en geef deze mét de kinderen rust. Pogingen om de communicatie te verbeteren moeten worden gestaakt. Het is voor beschermende ouders en kinderen die al heel wat psychisch en vaak ook fysiek geweld hebben moeten verduren extra traumatiserend. Het heeft geen zin een beroep te doen op redelijkheid wanneer een stoornis er juist in bestaat dat iemand geen redelijkheid kent.
Familierechters kunnen kinderen een veilige haven bezorgen De familierechters kunnen een sleutelrol spelen. Zij moeten ervan doordrongen zijn dat de jeugdbeschermers ondeskundig zijn op dit gebied en dat hun rapporten meestal tot stand zijn gekomen op aansturen van een handig manipulerende ouder die zij niet doorzien. Wanneer de verhalen van de ouders – en eventueel ook de kinderen – zo ver uiteen lopen dat zij onmogelijk tegelijkertijd waar kunnen zijn, dan is er meestal bij één ouder – en in een enkel geval bij beide – sprake van een stoornis. Het vaststellen van de materiële waarheid en passend psychologisch onderzoek zijn dan aangewezen. Wanneer dit wordt nagelaten, zoals nu nog meestal gebeurt, dan zijn verkeerde beslissingen ten koste van kinderen de trieste norm.
Er ruist wat in het struikgewas van familierecht... Ruisen, als eerste positie om iets in beweging te krijgen. Langzaam, maar zeker... maar zeker langzaam...
Adoptie-, maar ook donorkinderen willen niet langer in het ongewisse blijven over hun afkomst. Het verleden kennen om te bouwen aan de toekomst. Woorden die te vaak in de mond genomen worden, maar waar te weinig naar gehandeld wordt. Maar er roert wat in dat wereldje. Literatuur, film, zelfs de eigen soaps... participeren aan het maatschappelijk relevant debat.
In deze context hoort ook het verzoek thuis van grootouders die volhardend als de ‘dwaze moeders op de Plaza de Mayo’, blijven geloven en hopen de rechten van hun (klein)kinderen te bepleiten.
Een ongevaarlijke-, makkelijke, vreedzame groep. Ze staken of terroriseren niet, vernielen niets, zijn vaak zelfs minder mobiel en derhalve -assertief, nauwelijks ervaring met justitie, waardoor ze te goeder trouw té lang geloven dat ‘alles goed komt’. De liefde voor hun kleinkinderen, die altijd in de klappen delen, is de zwaarste hindernis om voluit te gaan. Door de schroom de kinderen te kwetsen in hun loyauteit, blijven de ‘korte metten’ in de pijplijn steken.
Na het overlijden van onze dochter Marie-Rose, was er geen andere kans dan via rechtmatige wijze hemel en aarde te bewegen om haar twee 'prinsjes' nabij te kunnen blijven. Hun moeders vurigste wens, die beter dan wie ook, wist waarom. De positieve vonnissen in de rechtbank van 1ste aanleg, bevestigd en uitgebreid door het Hof van Beroep, om het toegekende ene weekend per maand en de woensdagnamiddag in onze familie te waarborgen, moesten strikt worden nageleefd. Tot drie maal toe echter werd de uitvoering van het vonnis eenzijdig geschonden met de intentie het tot POS- dossier te promoveren (Problematische OpvoedingsSituatie). Dan worden de kinderen aan de jeugdrechtbank toegewezen en zijn grootouders géén partij meer. Geen advokaten meer nodig, geen overleg of communicatie meer, alleen de langstlevende ouder is contactpunt en dat zonder de minste screening. Een ‘legale’ doofpotoperatie... onder het mom van ‘het belang van de kinderen’.
Scheiding der machten.
‘Geef ons de juiste tools’, zegt de ene. ‘Benoem rechters die de geest van een wetgeving begrijpen’, repliceert de ander.’Kwestie van de juiste advokaat’, pleit die zelf.
Wie heeft het nog over het kind én de familie die naast het verlies van een dierbaar iemand, ook nog eens alles wat hen met haar verbindt, afgenomen wordt? Een doordachte misdaad tegen de menselijkheid. Bakken protest als het duizenden kilometer hier vandaan gebeurt of als pestgedrag leidt tot drama’s. Makkelijker en vrijblijvender in de ver van mijn bed- show... tot het je zelf overkomt.
Ons gezin ging zelden het engagement uit de weg. Omdat politiek dat misschien explicieter toont, heeft zeker Marie- Rose een zware steen in de rivier van onverschilligheid verlegd. Ook al stroomt het water nog steeds naar zee, toch niet meer op dezelfde manier. De herinnering aan zo'n mama wissen, getuigt van een compleet gebrek aan empathie. Die armoede wordt op de kinderen overgedragen en dat blijft niet zonder gevolgen. Hoe ervaren ze de niet- nagekomen belofte dat we er altijd voor elkaar zouden zijn. Wie vertelt hen over onze liefdevolle onmacht.
Omdat de kindertijd van haar/onze prinsjes aan ons moet voorbijgaan, zullen we niet rusten voor er naast de wet op het reservatair erfenisrecht voor (klein)kinderen, het recht op het erven van de emotionele rijkdom van grootouders en familie van de overleden ouders, wordt vastgelegd.
Sinds verregaand onderzoek inmiddels aantoont dat er grote verschillen bestaan tussen de aanpak en het inschattingsvermogen van jeugdrechtbanken en –rechters, kan het erkennen van alvast deze ongelijkheid gezien worden als een begin van een noodzakelijke hervorming. De rest zal volgen, want ook in de geëigende middens heerst er zeer grote ontevredenheid over de werking van het systeem.
Bij het overlijden van een gescheiden ouder van minderjarigekinderen, met een bewezen hechte band met de familie van die overleden ouder, moet het onmogelijk zijn voor de overlevende ouder, die band te verbreken en blijven de kinderen onlosmakelijk deel uitmaken van hun eigen geschiedenis.
Ook al ging voor onze kleinzonen zeer kostbare tijd verloren met belangrijke momenten die niet samen konden beleefd worden, het heerlijke kind- zijn niet kon gedeeld worden, ze verstoken bleven van het zich onvoorwaardelijk gedragen te weten in de schoot van een liefhebbende familie, om de normen en waarden die ze in de genen dragen te helpen ontplooien, om mama haar verdiende en terechte plaats in hun hart te vrijwaren... om duizend en één reden blijven we geloven en hopen, in naam van- en met honderden grootouders in ons kielzog, dat opgeven geen optie is.
Eén enkele reden waarom je iets wel doet, is meer waard dan honderd redenen waarom je iets niet doet.
Sadako Ogata
Daarom blijven we ijveren dat NOOIT nog kinderen en grootouders deze wreedheid kan overkomen. De wetenschap dat het verbreken van die vertrouwelijke, warme relatie die jonge kinderen hebben met oma en opa, tantes en nonkels, neefjes en nichtjes van hun overleden ouder, wettelijk uitgesloten wordt, zal veel leed besparen, pesters ontmoedigen, veel haat en nijd in de kiem smoren, lucratieve advokaten terugfluiten... én, last but not least, justitie ontlasten. Een serieuze besparing vermits eens het dossier op de jeugdrechtbank ligt, het de gemeenschap is die de kosten draagt...
Gelijk hebben moet terug gelijk staan met gelijk krijgen, zodat recht terug rechtvaardig is.
Met de magistratuur, de advokatuur, de wetgever, ‘ordes’ allerhande, maar ook die massa ouders en grootouders, die gelukkig niet allemaal én kinderen én kleinkinderen verloren zoals wij... blijven we geloven en hopen op ‘a touch of Rose’...
Deze dagelijkse portie ‘het leven zoals het is’ degusteer ik geregeld pas bij de herhaling, vanuit mijn bed. Vooral het item waar een grootouder als verrassing opduikt in het dagelijkse leven van een kleinkind, intrigeert me steeds weer. Soms vrees ik dat er eentje het gênant zou vinden als oma met een pot balletjes in tomatensaus, de aula binnenkomt... Maar na het eerste 'ongeloof', voel ik haast zelf de innige knuffel die ze delen. Een hoopvol signaal... hoe kon ik vermoeden het zelf te beleven.
En toch...
Aan de hoofdingang van het college worden de cameraman en ikzelf opgewacht door een sympathieke jonge meester.
- “Oma mét frigobox, wat mag dat betekenen", lacht hij me toe, ons meetronend door de voormalige kloostergang naar het schoolgedeelte.
- “Hun plat préféré: pompoensoep en wortelpuree met spekjes, kan ik bezwaarlijk op de speelplaats aanbieden om 3 uur ’s middags, maar een ijsje voor elk kind van de klas, dat is “oma’s aan de top". Dus is de traditionele gebloemde kookpot ingewisseld voor een frigobox… “
- “Super! Was u al eerder in onze school”, wil hij graag weten.
- “Ja, twee keer. al even geleden. In mijn vorig leven, interviewde ik hier voor een krant, de finalisten van de wiskunde biënnale. De tweede keer wandelde ik in deze gang met een dierbare vriend, de inmiddels overleden Abt Ulrik Geniets.”
- “De abt van Averbode”?
- “Ja, we zaten samen in de beheerraad van Levensruimte* en Vader Abt was ook vriend des huizes. Bij een van zijn bezoeken moest hij iets ophalen in dit college en om de hoek wonend, reed ik even mee. Tot vandaag bewaar ik zeer mooie herinneringen aan onze diepgaande gedachtewisselingen over al wat kinderen en jonge mensen aanbelangt. Eén van die gesprekken werd toen hier in deze gang gevoerd... welke middelen inzetten om taalachterstand in de klassen niet tot denivellering te laten leiden."
We stappen door de lange kloostergang, richting schoolgedeelte en ik raak helemaal opgewonden in het vooruitzicht van wat komt…
Nog één minuut scheidt ons van de speeltijd en de ijsjes in mijn frigobox smelten van ongeduld.
Gered door de bel. Binnen een paar seconden krioelt de speelplaats van uitgelaten kinderen en zwelt het geroezemoes aan tot het niveau van een joelende festivalweide. Tegen het felle zonlicht in, speuren mijn ogen als in een dichtbegroeid bos naar de twee jonge boompjes, waarvoor ik her ben. Roosjes prinsjes...
God, wat lijken ze allemaal op elkaar.
Zeulend met de frigobox, slalom ik alsmaar sneller tussen de joelende massa, de cameraman naar adem happend, in mijn kielzog.
- “Qua organisatie kan dat tellen”, hoor ik hem zuchten. “Ontmoeting oma- kleinzonen mag dan voor die laatste wel een verrassing zijn, hoe het gebeurt, is blijkbaar onze verrassing."
“De ijsjes smelten” fluister ik schor, terwijl mijn hart in mijn keel bonst en paniek het zowat van me over schijnt te nemen. Waar zijn ze nu? Ik vind ze niet. Het was toch geregeld? Ik heb voor de twee klasjes ijsjes bij en die smelten.
In mijn hevigheid hen te vinden, realiseer ik me plots dat de hele speelplaats terug leeg- en het gejoel verstomd is. Leraar noch cameraman zijn in geen velden te bespeuren. Ik sta moederziel alleen midden de stenen woestijn. Lood in mijn benen en de smaak van zout in mijn compleet verdroogde mond.
Klankloos scandeer ik hun naam, zonder respons. Surrealistisch.
Radeloos speur ik de ramen rond de speelplaats af en daar… aan één van de ramen, naast elkaar staand, kruisen onze blikken. Ik spring op, hoger dan ik kan en wuif... Net als zij hun hand opsteken, word ik gealarmeerd door het tergend piepend alarmsignaal van een achteruitrijdende vrachtwagen op de speelplaats.
Gedurende een fractie van een seconde wordt het oogcontact verbroken en amper één oogknippering later… zijn ze er niet meer. Ik draai en keer in het rond, speur wanhopig naar alle ramen, wanhoop tracht me te wurgen, maar alle ramen blijven leeg...
Snakkend naar adem, voelt mijn bezwete lijf ijskoud aan en ik ril, alle kanten uitrennend, struikelend en nog altijd dat irritante alarm van die onzichtbare achteruitrijdende vrachtwagen...
Met luid geklepper worden de groencontainers geledigd en rijdt de vuilniskar, nu terug vooruit, de straat uit…
Als verdoofd, glijd ik langzaam uit bed, zwijmel richting badkamer om er een nat washandje tegen mijn slaap te drukken.
In de spiegel zie ik -zonder mijn brilletje- het vage beeld van een trieste grijze vrouw... Medelijdend glimlach ik ernaar en ... het glimlacht terug... a touch of Rose...
Yes, I HAD a dream, but even HAVE one, omdat opgeven géén optie is...
*(gezinsvervangend tehuis voor kinderen geplaatst door de jeugdrechtbanken !!!).
Straffe madammen op vrouwendag met de kr8 van 8...
08-03-15
Straffe madammen
‘Vrouwen moeten eindelijk eens uit de kast komen’… Het was al een stuk na middernacht toen ik ( na het laatavondjournaal begin van de week) eindelijk onder mijn dons kon kruipen en traditiegetrouw al zappend nog even ‘ter zake’ kwam…
“Straffe madammen”, daarvoor wil ik nog wel even mijn elektrische beddenbodem rechten.
‘Wie zijn ze, waar komen ze vandaan, wat doen ze’… ooit dé quote van pieken Paultje…
Om nieuwsberichten die duiding vereisen, vakkundig te stofferen, doet men geregeld beroep op een expert ‘ter zake’: een deskundige in een bepaald vakgebied, waarvan men kennis en ervaring op dat bepaald terrein mag verwachten. Initieel kwamen mensen enkel in contact met een expert bij schadegevallen, waarvoor op tussenkomst van de verzekering kon gerekend worden. Blik- en andere schade in de garage, voor of onder de brug vaststellen en van een prijsetiket voorzien, mannen wisten waarom...
Daar kwam inmiddels verandering in met ‘een expert’ voor 'je kan het zo gek niet bedenken'… waarbij ik me wel eens afvraag of men in het bos de boom nog ziet... Een expert is gedoemd te veralgemenen, statistisch te oordelen, feiten te ordenen volgens procenten... Daarbij is een specifiek geval gedoemd 'de uitzondering te zijn die de regel bevestigt'... Zijn materiële brokstukken desnoods te lijmen, psychisch leed, zeker aan kinderen, zijn misdadig...
Is het al kwestie om voor duiding de juiste ‘man’ op de juiste plaats te vinden, in een vervrouwelijkte maatschappij is het de hoogste tijd dat ook haar visie in het maatschappelijk debat luider klinkt. Politiek en in alle domeinen van de samenleving.
Laat daar nu net het ‘glazen schoentje’ of is dat intussen 'de louboutin' wringen… Het statement waarmee de 'straffe madammen' die dag het nieuws haalden. Een uitgelezen (of is het meer uitgekookt) groepje dames op bezoek bij de VRT, profileren zich als experts in diverse domeinen. Zij gaan dus in de nabije toekomst kunnen aangezocht worden om duiding te geven bij tal van onderwerpen. Hun 'vakkennis' is gestoffeerd met hun persoonlijkheid als vrouw, echtgenote, moeder, oma... wat een gedifferentieerde kijk en een groter inlevingsvermogen levert, naast het typische en té vaak onderschatte 6de zintuig...
Wie voor duiding allerhande een expert aanspreekt, krijgt in eerste instantie vaak een deskundige vrouw aan de lijn. Volgt daarop de vraag om dezelfde duiding voor camera of micro te herhalen, duikt plots een man op. Mogelijk nog hiërarchisch bepaald, maar wie de boodschap zichtbaar brengt, wordt doorgaans als dé expert (h)erkend. En daarom vindt de organisatie ‘straffe madammen’ het niet kunnen dat vrouwen expert ZIJN, maar niet als dusdanig op het voorplan komen. Hoog tijd om hen onder de korenmaat uit te halen. Hoe was het ook weer van de haver en het paard...
Niemand wordt als expert geboren, je wordt ervaringsdeskundig door … ervaring. Een pak kennis wordt opgepikt als ‘boekenwijsheid’, maar maakt je nog geen expert. Wat je leert, toetsen aan de realiteit, boekenwijsheid praktiseren, bekritiseren, corrigeren, redigeren en in verbeterde versie toepassen en implementeren… zijn de aspecten die van een kenner een expert KUNNEN maken. Oefening baart kunst.
Expert en carrière.
Niet zelden is er een discrepantie tussen carrière en expertise in de brede zin van het woord, zoals hierboven geformuleerd. Werken in functie van een carrière stelt een kandidaat vaak voor de verscheurende keuze: to be or not to be… In een relatie lang geen evidente keuze. Capaciteiten van de ene en opportuniteiten voor de ander, durven botsen. Veel relaties sneuvelen in dat duel. Is de man van nature geneigd zichzelf hoog in te schatten...vrouwen die het écht kunnen, houden zich vaak gedeisd.
Zeer confronterend om vast te stellen dat de moeizame klim naar de top, mensen zodanig in een keurslijf wringt en hen vervolgens meedogenloos meesleurt in een bestaand systeem. Hopen om met de verworven macht te sleutelen aan het systeem, wordt vaak snel in de kiem gesmoord, inclusief het idealisme. Jammer, maar helaas. Is er een oorzakelijk verband waarom vrouwen, expert zijnde, passen om schatplichtig te worden aan alle treden op de ladder? Zijn vrouwen geprogrammeerd zichzelf te verloochenen ten voordele van de ander?
Uit jezelf voor het voetlicht treden, voelt (zeker voor wat oudere vrouwelijke ervaringsdeskundigen) ongemakkelijk. Vele generaties lang stelden 'straffe madammen' zich tevreden met het etiket dat 'achter elke succesvolle man een sterke vrouw staat...' Dat durft wel eens zuur opbreken... daarom wil de vereniging van 'straffe madammen' in samenwerking met VRT, vrouwen triggeren 'uit de kast' te komen met de eigen capaciteiten... en zo krijgt de uitdrukking een extra dimensie
Het is een teken des tijds, dat groeiend zelfvertrouwen ook uitstralen en zal zijn waarde nog moeten bewijzen, maar wachten tot je ‘kunde’ in het oog springt, is als wachten op Godot…
Niet aan woorden, maar aan werken kan men iemands liefde merken en met een beetje eerbied voor mijn grijze haren, geef ik met valse bescheidenheid een greep uit een boekdeel van mijn curriculum prijs:
Bijna een halve eeuw trouwe echtgenote, moeder van drie formidabele kinderen waarvan er twee met hemelse status, pedagogisch diploma, oud- leerkracht, oud- journaliste, oma 'aan de top', manusje en toeverlaat in een dorp in de stad, permanente thuiszorg voor een actieve, sociaal geëngageerde, doch verlamde patiënt… huis, tuin en keukenmanager, voorvechter voor een rechtvaardige samenleving waar rechten én plichten geen onderscheid maken … expert in justitieel falen en alles met ‘ a touch of Rose’ , maar ook af en toe met ‘a loud sound of Chris’… En heel serieus: ondervoorzitter van de expertencommissie voor overheidscommunicatie!
Vrouwendag met de kr8 van 8, de zon hoog aan de hemel… mijn hart en mijn kastdeur wagenwijd open, denk ik vandaag voortdurend aan die straffe madam, 49 maanden van hier, maar zo nabij... en dankbaar voor het super lieve kleinood van Ann- Marie en haar 2 toekomstige sterke madammen gekregen als presentje voor vandaag ...
20 maanden sinds die ongelooflijke 15de juni...."mama, zorg dat ik hier weg kan, zelfs als het slecht moet aflopen, dan op mijn plek, met m'n vrienden in m'n nieuwe zetel, kijkend naar de lichtjes van de Schelde... Niet met al die rommel aan bed in een ziekenhuis..."
Mijn hele mama-leven leek het of ik alles kon oplossen. Met geloof, hoop en liefde leek alles haalbaar... Mijn kinderen, mijn alles... Niets was ooit belangrijker. Niets kon ooit voorrang krijgen op jullie.
Alle stadia hebben we samen doorlopen: van het kusje op de buil, de moederkenszalf op de kapotte knie, de windel rond de verstuikte pols, de plaaster rond de overgestampte enkel... het verdriet voor een mislukking, de euforie bij elke triomf... kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen.... onbekende wendingen...
Geen zee te diep, geen berg te hoog of we overwonnen hem, niet altijd zonder slag of stoot, maar overtuigd dat 'het goede' uiteindelijk triomfeert. Daarin willen we blijven geloven.
Dat ons, tussen diagnose en overlijden, amper 10 dagen gegund werden, om afscheid van elkaar te nemen, is nog steeds niet te vatten. Maar als verdriet de kop opsteekt, zoals vandaag, dan probeer ik dankbaar te zijn voor de 'genadige korte' lijdensweg. Onze Chris: onverwoestbaar met z'n 1m90, sterk, sportieveling, lopen, tennissen, zwemmen, skiën, voetballen... levensgenieter pur sang... gebeten door de reismicrobe, beroerd door muziek, literatuur en poëzie....
Maar o zo teleurgesteld door de manier waarop hij als Meester in het Recht, enkel lijdzaam kon toezien hoe onrechtvaardig het systeem werkt. Geen compromis voor hem. Na een aantal jaren Balie, gaf hij zijn toga het nakijken... en schudde meewarig het hoofd om ons geloof dat gerechtigheid van deze wereld is.
Wat je wel voor ons verborgen hield, zoon-lief, maar we van je vrienden vernamen, is de enorme knak die je kreeg toen ons Rose ons ontviel. Met ons wilde je er nauwelijks over praten, we mochten er niet aan ten onder gaan. "Je bent het ons en zeker Alexander en Marnix verplicht, te blijven leven", zei je streng...
Toen ik zo verdrietig was door het verlies van één van de drie diamantjes in een ring die ik bij jouw geboorte van papa kreeg, kreeg ik een knuffel: "Het is niet ons Roosje, mama, haar steentje staat in het midden"... Op geen enkel moment kwam de gedachte bij me op dat het jouw- of Ann- Marie haar steentje was... al zeker niet meer toen ik het ook nog eens terugvond en het voelde of ik je weer alle drie dicht bij me had.
Met dat nooit aflatende 'opgeven is geen optie', heb ik je vaak de bomen ingejaagd, dat besef ik nu. Anderzijds hoor ik steeds weer je boodschap terug, al was het soms van heel hoog uit de kruin van je boom ... 'you know, I love you mams...' Ben nog steeds ontroerd en dankbaar dat ik telkenmale zei: 'dat weet ik toch, kerel...' Duizend keer zal wel een overdrijving zijn, zeker? Maar het troost me dat het ALTIJD was...
Lieveling, met ons Rose, Vake en Moeke rekenen we op jullie om vanuit 'als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten' de juiste energie op te wekken om mensen te inspireren recht te doen geschieden. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk... Dient dit immens offer om de strijd voor recht aan te zwengelen, om leugens en bedrog bloot te leggen en zo kwetsbare mensen er voor te beschermen? Zou kunnen...
Kinderen daarboven, weet dat we jullie in ons hart meedragen, elk moment van ons leven. Dat jullie niet los te denken zijn van al wat we hier beneden nog moeten afhandelen voor het ook voor ons volbracht zal zijn. Help ons geloof, hoop en liefde levend te houden om het door te geven aan wie het nodig zal hebben...
Met deze foto van jou en onze knappe kleindochter Amélie, denken we terug aan de tedere momenten, speciaal nu onze oudste lieveling op 26 februari, 16 kaarsjes mag uitblazen...
Met 'a sound of Chris' en 'a touch of Rose' zetten we allen samen haar heerlijke stap naar 'sweet sixteen'... en we dromen er haar twee neefjes voorlopig gewoon bij...
En duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal.
Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan …”
Bijna een halve eeuw geleden leerde ik mijn klas dit gedicht voordragen, ‘declameren’ op de beklijvende toon van de toenmalige radio sportjournalisten.
Klank die beeld én beleving teweegbracht. ‘Je papa moet de match ZIEN zonder beeld… was het criterium”.
En of ze hun best deden… een a-typisch presentje voor Vaderdag 19 maart, positieve anti-rookactie, de gangbare opgesmukte asbakken, luciferdoosjes, sigarethouders of het gebreide kleedje voor de ‘fles’, een hak zettend. Preventie in tempore non suspecto???
Bijna een halve eeuw sinds toen … borrelen de woorden van het gedichtje op, terwijl ik warm ingeduffeld bij valavond aan het voetbalterrein sta waar de mini- miniemen van Ossmi hun langverwachte competitiematch spelen.
Nauwelijks opgelapt na de week ziekenhuis, wil ik dit heerlijke moment voor de ploeg waarin ook onze oudste kleinzoon aantreedt, niet missen. Voor opa in zijn rolstoel jammer genoeg geen haalbare locatie. Bij mijn vertrek moet ik hem verzekeren bestand te zijn tegen mogelijke emotionele ravage… Of mijn glimlach volstaat als geruststelling, betwijfel ik… en heb alle begrip voor zijn bekommernis. Voor je mobiliteit afhankelijk zijn, is voor een man van zijn kaliber die de wereld zijn dorp kon noemen, méér dan een opdracht. Bovendien beseffen we dat de kwantiteit van ons gezin, omgekeerd evenredig is aan de verantwoordelijkheid er voor elkaar te zijn…
Maar ik ben er en mijn adem vermengt zich met de vele kleine warme wolkjes in de koude buitenlucht en het voelt goed samen te zijn met supporters van al dat jeugdig sportief geweld. Prettig de ouders en grootouders waar ik tussen sta, te horen vertellen hoe ze allemaal naar deze competitie toeleefden en luidop dromen van kwalificatie voor de kwartfinale. Ik kan het me levendig voorstellen en het stemt me intens gelukkig voor hen. Dat is kind zijn, mogen dromen en geloven dat ze uitkomen.
En dan eindelijk.
De scheidsrechter geeft de jonge trappelende veulens in rood en blauw het startsein en
‘daar gaat de bal en (minder dan) duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal. Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt (gelukkig g)een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan … ‘
Vibes van vrijgemaakte gezonde spanning laten ook de supporters aan de zijlijn niet onberoerd en een ontlading van engagement, empathie en voelbare liefde stroomt het veld rond.
Met mij supportert een gelijkgezinde opa, die monkelend bekent dat zijn kleinzoon niet opgesteld is (door overaanbod aan talent hanteert de ploeg een beurtrol) maar die getuigt hoe belangrijk hij het vindt dat ook als bankzitter, zijn kleinzoon er moet zijn en het team aanmoedigen. Normen en waarden… een opa naar mijn hart. Met veel respect bewonderen we de inzet van trainers en scheidsrechters die ‘het toch maar doen’, zo’n ploeg jonge spelertjes op sleeptouw nemen en leren dat leven en spelen veel gemeen hebben….
Vele jaren lang, stonden we als supporters wekelijks langs de zijlijnen , zelfs in het buitenland toen onze ‘goalgetter’ in de nationale jeugdploeg van het KSV meedraaide.
De ‘mini- microbekens’, zoals de trainer ze lachend noemde, doorgroeiden de hele hiërarchie, terwijl de wasmama’s de maten van de shirts zagen meegroeien…
Maar nooit meer was voetbal zo vertederend als toen onze Chris als klein manneke in zijn eentje op de goal in onze tuin afstevende, in de onbemande goal zijn zoveelste doelpunt scoorde om dan geknield al glijdend een spoor in het gazon te trekken en het denkbeeldig stadion met opgeheven armen te danken voor het gejuich.
Hoe vaak heb ik hem in stilte vanachter mijn keukenraam gadegeslagen… mijn Enzo Scifo…
Zalig hoe diezelfde warme gloed door me heen gaat, als ik dat frêle kereltje, ons Roosje haar oudste prinske, zijn goal zie verdedigen als zijn burcht.
Mooi sportief spel, met relatief weinig werk voor doel, perfect gepakt als nodig, hoop ik dat hij het toch niet te koud heeft.
De wedstrijd gaat gelijk op, de eerste helft neemt rood de bovenhand, na het half-time appelsientje… is dat nog wel steeds een half appelsientje- belagen de blauwen meer de goal. Maar mijn kleine held laat er geen één binnen.
Maar dan, of het nu een wereldclub of mini- miniemen zijn, wordt het pleit beslecht door strafschoppen. Als uitgesproken TEAMsport geven penalties, man tegen man, een wrang gevoel. Het is altijd zo’n klein beetje sterven. ‘In uwkeeperhandschoenenbeveel ik mijn geest’.
Om beurten houdt elke keeper het leder buiten, tot …keihard op de paal botsend de bal bij de ene keeper besluit buiten neer te vallen en bij de andere, mijn keeperke, binnenkant doel kiest…
Het pleit is beslecht. Het verschil tussen winnen en verliezen is mini- miniem…
Is tot het winnend kamp behoren zeker leuker, de keerzijde leert misschien meer waar je een leven lang wat aan hebt.
“Ja, jammer van die ene, maar toch schitterend gekept, lieveling… eervol verliezen is geen schande, hoor. Het was een sportieve wedstrijd. Niet getreurd, volgende keer staat ook dat tikkeltje ‘geluk’ aan jullie kant… Kom, we gaan een lekker warme chocomelk drinken, oma trakteert, een opwarmertje met de ploegmaats zal deugd doen…”
Dat zou ik zeker allemaal gezegd hebben, had ik de kans gekregen.
Terwijl alle spelertjes verbroederen, de overwinning vieren, de teleurstelling samen verteren, de essentie van TEAMSPIRIT… wordt ons keepertje te velde door de vader opgepakt. Horend zonder klank, zien we hoe hij links en rechts speurend bevestiging zoekt van de boodschap die hem in allerijl gegeven wordt … voor hij onverwijld in de auto verdwijnt…
Ja, lieveling, oma staat wel degelijk aan het veld… Of je mijn liefde kon voelen, of in mijn ogen kon lezen, kan ik enkel hopen, maar weet dat ik je té graag zie om voor een dilemma te plaatsen. Het is goed als kind loyaal te zijn, dat hebben we ook altijd zo voorgehouden en voorgeleefd. Kritisch mag je worden als je er ook iets mee aankan. Tot zolang willen we je vooral ‘a touch of Rose’ doorgeven…
Als opa weer eens van een topmatch op groot scherm snoept, samen met nonkel Guy een Saint Omerke ceremonieel degusterend…droom ik dat ze ooit samen, elk met hun twee kleinzonen het nog kunnen overdoen…
Bij die hoopvolle gedachte, ‘voel ik op mijn (gehavende) lippen, die goedheid lijk een avondzoen… ’t is goed in ’t eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen…’ (A. Nahon)
PS: sorry voor de mini-minieme 'kwaliteit' van de foto, schril contrast met die van de gelijknamige spelertjes
Terwijl ik opa’s avondmaal bereid, staat het TV- scherm in de keuken, mijn trouwe niets eisende compagnon in eenzame momenten, aan.
Sinds papa afwisselend liggend en zittend moet leven, om doorlig- en/of doorzitwonden als gevolg van de verlamming van zijn onderlichaam te vermijden, stemmen we ’s avonds af op hetzelfde programma op twee schermen. Zo valt het nauwelijks op dat ik permanent pendel tussen zijn op- maat- ingerichte en optimaal- uitgeruste kamer, zijn bureau en de keuken.
Of opa, meestal verdiept in één van zijn dossiers of naslagwerken, een aandachtig kijker kan genoemd worden, durf ik betwijfelen, maar niettemin geeft het –zij het met enkele seconden tijdsverschil tussen beide schermen- het gevoel ‘samen’ met hetzelfde bezig te zijn.
Terwijl ik de boodschappentassen uitlaad en een paar borrelhapjes zonder borrel, het souper laat voorafgaan, word ik geveld door het ‘oma- format’ bij ‘Iedereen beroemd’ op Eén.
Een fiere, verzorgde tachtigjarige oma, met een cameraploeg in haar kielzog, verrast haar kleinzoon aan de universiteit en eet met hem op kot …
Mijn hart bonst en mijn ogen branden door niet terug te dringen tranen… wat een heerlijk moment voor beiden.
Super als oma haar kleinzoon schalks vraagt of hij niet liever zijn ‘Merel’ had verwelkomd… en hij beaamt oma’s bezoek super te vinden.
De omhelzing ter bezegeling doet me even naar adem happen en zo stil mogelijk -opa wil geen opwinding want slecht voor mijn zona- kan ik niet anders dan mijn tranen de vrije loop laten.
“Merel”, Roosjes nickname in Leuven, heerlijke herinneringen aan de keren dat ik haar op kot verraste met een blitsbezoekje en ze me altijd 'dringend' iets moest laten zien in de stad… meestal bij een of andere antiquair…
Diverse keren resulteerde dat in een extra rit de dag erop met mijn vader en een aanhangwagentje om weer een van haar ‘ontdekkingen’ op te halen…
Een heel moeilijke dag vandaag.
Die niet- aflatende zeurende pijn van de gordelROOS, synoniem voor zona in mijn aangezicht, flakkert bij elke nervositeit of emotie terug op als een vlam die mijn aangezicht pijnlijk likt.
Een geladen dag waarin ik me de vooravond van die laatste dag van ons Roosje midden ons, als de dag van vandaag herinner. 8 februari, al vier jaar geleden. Hoe vaak heb ik getr8, kr8 te putten om de pr8 van 'a touch of Rose' mee te delen, ondanks de onm8 om onrecht, pijn en lijden halt toe te roepen. "Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar..." het klinkt soms fatalistisch, maar biedt troost...
Dat ervaren we dezer dagen alweer, want we zijn niet de enigen die eraan denken, hoe goed we het voor mekaar ook proberen te verhullen… Een massa berichtjes, kaarten, bloempjes... bedoeld als troost en bewijs dat Roosje leeft in de harten van velen. Het voelt aan als één grote warme gloed van alles waar die prachtdochter voor stond: levenslust, wijsheid, inzet, schoonheid naar lichaam en ziel, doorzettingsvermogen en bovenal een ongelooflijke liefde voor het leven, belichaamd in haar twee aanbeden prinsjes. Het is dan ook met een grote dankbaarheid dat die troost ons gegund wordt en die we van ganser harte delen met al wie hem kan gebruiken... de velen die we voor altijd in ons hart meedragen.
Bij haar urne en die van onze Chris, brandt het eeuwige kaarsje naast de foto van Alexander en Marnix, inmiddels al anderhalf jaar sinds ze de laatste keer hier konden zijn. Een schandvlek op het juridisch blazoen, waar zonder enig ernstig onderzoek naar de manipulaties en de gevolgen ervan, meedogenloze “ouders” twee kinderen ongestoord kunnen gijzelen en onthouden van de basisingrediënten om gelukkig te worden: geloof, hoop en liefde. De kans ontzeggen om emotioneel in het reine te komen met het ergste wat een kind kan overkomen: mama verliezen... en dat verlies om te zetten in liefedevolle kr8, om 'mens' te zijn...
Dat iedereen het hiaat ziet, weet en ook –zij het voorzichtig- laat weten, vergemakkelijkt niet de manier waarop ingrijpen zonder bijkomende ontreddering kan, het Salomonsoordeel indachtig… ‘wijze’ Salomon, met niet- vertroebeld inzicht in de menselijke psyche. De witte raaf?
Bewust en ter goeder trouw, lieten we -zowel Roosje als heel onze familie- de gelegenheden voorbij gaan om ook maar met één negatief woord over hun vader en zijn entourage tegenover de kinderen te reppen, toen bleek dat het huwelijk onherstelbaar ontwricht was. Zo anders ging het er aan de andere kant aan toe. Zolang de wisselweken er waren bleef de pogingen tot destructie zonder succes, gezien de wekelijks desintoxicatie en de overvloed aan positieve input.
Toen echter het hoera- geroep om Roosjes dood luid weerklonk en de contacten met onze familie geboycot werden, was het lot voor de kinderen beslecht. Verschrikkelijk te zien hoe elk gelukkig moment hier, dat ze vol enthousiasme mee naar hun vader namen, de grond werd ingeboord. Het ging zelfs zover dat ze vroegen in het begin van de straat even halt te houden om afscheid te nemen, zodat elke blijk van hartelijkheid niet zou gezien worden en hen daarna parten zou spelen…
Duidelijk dat zoals ze hier in volle vertrouwen over de gang van zaken in de Valkenlaan vertelden, dat ook in omgekeerde richting gebeurde.
Onze waardering voor al wat ze daar leuk vonden, bleek in schril contrast te staan met de appreciatie voor hun gelukkige momenten hier beleefd… Gevaarlijke voedingsbodem om spontaniteit en eerlijkheid te fnuiken. Je ziet het met lede ogen. Iets wat spontaan verteld werd, werd met een klets op elkaars mond, geknipt.
Blijkbaar konden velen de toekomst voorspellen, nu de geschiedenis wordt geschreven, maar feit is dat de vele verhalen over iedereen uit zijn nabijheid, waarmee hij zich zo graag in de belangstelling vertelde, nu bedreigend zijn voor de nieuwe versies. Alleen zijn eerder beproefde contactstop kon in theorie, die dreiging afwenden.
Wij hebben totaal geen behoefte om moeder, broers of zusters te verdrieten met zijn openbaringen. Of ze kloppen, is relatief onbelangrijk, al moet me van het hart dat de karikatuur die hij jaren ten tonele voerde van Denise en haar gezin, zijn latere advocaat, bangelijk levensecht bleek, toen we haar op de rechtbank bezig zagen. Of zoals de politie bij de bekeuring opmerkte “mijnheer, er is een rasechte komediant aan u teloor gegaan…”
Een ‘toevallige’ ontmoeting op straat, waarbij in één beweging de hartelijke groet en aankomende knuffel verstomt, omdat mijn kleinzoon van 10, met panische angst in de ogen verwittigt dat ‘oma’ daar niet mag zijn van de rechter… vreselijk...
In lijn met de aantijging door hun vader, dat twee jongetjes, toen 3 en 6, die –tussen haakjes- nog niet eens konden lezen, getormenteerd werden door het lezen van oma’s blog. Die blog vertelde hoe geprobeerd werd het verlies van die onmisbare mama een plaats te geven in een evenwichtig rouwproces…en hoe op meedogenloze, barbaarse wijze, dat mooie beeld van mama als fonkelende ster aan de hemel, die we ’s avonds een avondzoentje konden toewerpen, werd neergehaald. 'Oma, papa zegt dat je een leugenaar bent, want sterren zijn hemellichamen en er hangen geen doden in de lucht’…
Het zou niet bij die ene, van- alle- empathie- ontdane ontluistering blijven. Elke avond als ik even de blik te hemel richt, zeg ik er nog steeds 'sorry, lieveling' voor... Die blogs zijn nu de beste garantie dat alles door hen kan geconsulteerd worden als ze op zoek gaan... en de vraag ze in boekvorm uit te geven, is brandend actueel.
Waar we als familie toen de moed bleven halen om zonder hem in diskrediet te brengen, de kinderen gerust te stellen, ‘dat ze het niet juist verstaan hadden, dat papa zoiets niet zegt’… is ons nu een raadsel. Zouden we het opnieuw doen? Waarschijnlijk wel, uit liefde voor hen.
Bedoeld als hart onder de riem, lieten enkele ‘oude’ vrienden van weleer weten met hoeveel respect en bewondering ze opkeken naar de wijze waarop we de pesterijen van het duo Schellemans- Kegels doorstonden, sommigen zelfs het niet begrepen en zeker niet zouden nadoen…
Het voelt niet als balsem te vernemen hoe de zelfdestructie zich voltrekt, hoe de luchtbel waarin ze zichzelf oplaten, keer op keer stuk springt en de kinderen opgroeien met het verwijt dat het altijd de anderen zijn….Hoe graag zouden we het anders gezien hebben. Maar het is de realiteit. Iets dat we dachten te kunnen keren.
Het doet zo’n pijn Roosjes prinsen onvoldoende het geloof, de hoop en de liefde te kunnen aanreiken. Hen de rijkdom van eerlijk, waardig, trouw, toegewijd en moedig… als bagage te kunnen meegeven.
Maar misschien, héél misschien komt ooit de dag, dat de prinsjes met voldoende aanmoediging en herwonnen zelfvertrouwen, in staat zijn het onderscheid te maken, belust zullen zijn op kennen door leren, door onderzoeken, om door deductie de essentie te filteren en dan tot grote vreugde ontdekken dat de liefde geen moment week. Dat ze aldoor de stille kracht bleef, door de stormen heen, die we uit liefde voor hen trotseerden. Dat geen mogelijkheid onbenut werd gelaten om de onkunde van wie geacht wordt kundig te zijn, aan te kaarten. Dat geen geweten onberoerd werd gelaten te getuigen van wat oorzaak en gevolg was, de waarheid bloot te leggen. Dat de pijn van die ontdekking later, misschien, heel misschien plaats maakt voor een immens vertrouwd gevoel van liefde en warmte die tijd en ruimte trotseert… als oma van 80 (?) zij het zonder cameraman, aan de aula op hen wacht met ‘a touch of Rose’…
Daarom droom ik dat ze me dan in hun armen nemen en laten voelen wat ik nu geloof en hoop: “diep van binnen hebben we het altijd geweten, oma….idem dito voor opa … " : we love you... we too...
Jaren geleden, bij de moeizame start van een door de gemeenschap gedragen leefbaarheids pact in één van de vele kwetsbare woonprojecten in Antwerpen,werden we voor het eerst geconfronteerd met de discrepantie tussen droom en daad, waar geen praktische- maar juridische bezwaren samenlevingsopbouw in de weg staan.
Het overgeorganiseerde juridisch systeem kreunt en kraakt onder bergen nodeloze dossiers die, buiten tewerkstelling van een leger juristen, geen enkele toegevoegde waarde opleveren aan een betere samenleving, in tegendeel.
Politiek en justitie, gescheiden machten, zijn toch gedoemd om elkaar te bevruchten. Het is uiteraard de politiek, democratisch verkozen, die de samenlevingsmodaliteiten opstelt en het is justitie die de naleving ervan moet helpen waarmaken. Uiteraard binnen de deontologische regels van de grondwet, waarvan tot nader order: ‘iedereen gelijk voor de wet’, de enig verdedigbare is, zelfs in het achterhaalde wij- zij- verhaal.
De wereld globaliseert, open grenzen met vrij verkeer van- en naar-, nopen tot duidelijke afspraken, om spook- en aanrijden te voorkomen… Deelnemen is aanvaarden en wederzijds vertrouwen blijft enkel overeind in standvastigheid, met resultaatsverbinding.
Na deze algemene beschouwing, verwijs ik naar een recent voorbeeld.
Verloederd, vervallen, herleid tot een bidonville, op de grote noord- zuid verbinding, dwars door de stad, werden de handen in elkaar geslagen om een studio- complex uit handen van meedogenloze huisjesmelkers, notoire pooiers en malafide beheerders aan te pakken en er een levensvatbare respectvolle samenleving op poten te zetten. Eénkamer studio’s herbergen bij uitstek mensen voor korte periodes, vaak op doorreis, onbekend in een nieuwe stad of wie genoeg heeft met hier en nu, zonder kelder en/of zolder vol overtollig ballast…
Het maakt dergelijke grote wooneenheden tot een bonte verzameling van mensen die in hun diepste binnenste alvast één ding gemeen hebben: thuis komen. Alleen mogelijk als iedereen dat van iedereen respecteert.
Een belangeloze onderneming waar veel goede wil, uitputtend veel energie en volgehouden daadkracht door mensen van goede wil, de strijd aanbond en na meer dan 12 jaar inmiddels, het pleit dagelijks wint. Het betekent nooit versagen om de wisselende bewoning altijd weer te motiveren en consequent de gelijkberechtiging te hanteren. Die rechtszekerheid is de beste vorm voor integratie en vertrouwen en mensen ervaren dagelijks dat het werkt...
Doorgedreven communicatie, blijvend overleg, onophoudelijk volgehouden belangeloze inzet van bewoners en vrijwilligers, duidelijke en gerespecteerde afspraken… resulteren in een ‘dorp in de stad’ waar normen en waarden ieders privacy waarborgen en waar ieder individu in zijn waardigheid bevestigd wordt om zich als deel van het geheel, gedragen en verantwoordelijk te weten.
Voor alle duidelijkheid, even de praktische zaak uit 'het dorp in de stad" voorstellen, waar u met velen de 'verhalen uit de builk van Antwerpen' mee op de voet volgde in het gelijknamige boek...
Een woonblok waar het beheer door mede- eigenaars volledig transparant en gratis wordt gedaan, waar 2 keer per jaar enkel de gemeenschappelijke meterstanden van water, gemeenschappelijke elektriciteit, gas, onderhoudscontract liften en verzekering, gedeeld worden door het aantal studio’s. Dat bedrag wordt door de mede- eigenaars gestort op rekening van de vereniging van mede- eigenaars, van waaruit de facturen correct en tijdig betaald worden. Geen nalatigheids intresten, geen erelonen, geen bonussen, geen percenten… de som gedeeld door het aantal mede- eigenaars en al het administratief werk door mensen die kennen aan kunnen koppelen.
Zo eenvoudig is dat. Elk jaar ligt het facturenboek open en bloot op tafel van de algemene vergadering en iedere eigenaar kan optellen en delen om te weten wat een fantastisch, kostenbesparend systeem dit wel is.
Om dergelijk efficiënt systeem uit te bouwen, zijn er duidelijk afspraken nodig, conform de richtlijnen van de overheid; zoals de registratie van bewoning, het aanbrengen van namen op bellen en bussen, het correct gesorteerd aanbieden van huisvuil dat door de stadsreiniging wordt opgehaald mits de betaling van de contributies voor container ophaling.
Twaalf jaar inmiddels wordt gestaag en met groeiend succes verder gewerkt.
Inmiddels werden de krachten verenigd, de aanwezige kennis bij de tientallen eigenaars gebundeld, wat resulteert in een vakkundig degelijk gerenoveerd gebouw. Een huis wordt een thuis door er te leven en daarvoor zijn alle ingrediënten geïntegreerd. De goede bewoning bleef niet uit. Mensen op zoek naar een thuis en bereid daar zelf loyaal toe bij te dragen. Win-win in de letterlijke betekenis.
Valse noot als een paar maand geleden een nieuwe partner van een vruchtgebruikster van twee studio’s een opgemerkte intrede maakt en het geoliede systeem van tafel probeert te blazen. Registreert huurders onder valse namen, draagt niet bij in de vaste gemeenschappelijke kosten, ontvangt handje- contantje de huur van bewoners die hem betalen voor- en gebruik maken van de gemeenschappelijke voorzieningen als water, verwarming, electriciteit... en niet doorbetaalt aan de leveranciers.
De basisakte van het gebouw, anno eind jaren ’60, voorziet dat in geval eigenaars in gebreke blijven van betaling van de gemeenschappelijke kosten, de vereniging van mede-eigenaars de huur kan innen ten bedrage van het verschuldigde bedrag. Alleen nauwelijks uit te leggen aan wie er verblijft, maar niet de aangegeven bewoner blijkt te zijn en bovendien taal onmachtig is.
Dan rest de vereniging van mede- eigenaars enkel de omslachtige weg via advocaat en rechtbank.
Pijnlijk voor het vele vrijwilligerswerk om een provisie te moeten betalen en alweer een onzinnig dossier op het bureau van de ‘overbelaste rechter’ te deponeren.
De "vrede"rechter, opmerkelijk dat een in het circuit gecontesteerde naam in dergelijke materie hier andermaal opdoemt, vindt het registreren van bewoners inbreuk op de privacy. Controle op het verplicht sorteren van huisvuil, inbreuk op de privacy is. Dat de unaniem genomen beslissing van de Algemene Vergadering om wie de regels niet respecteert, een bijdrage aan de gemeenschap op te leggen, inbreuk op de privacy is.
Ter verduidelijking: voor de 1100 liter containers koopt de VVM jaarlijks voor 1400 euro taksstickers bij de Stad Antwerpen waarvoor één keer per week de container wordt opgehaald door de stedelijke reinigingsdienst, echter op voorwaarde dat er correct gesorteerd werd. Zo niet blijft hij volgeladen staan. Met 118 wooneenheden hoeft er zeker geen tekening bij wat niet- leegmaken betekent… Een gemeenschapsdienst ter ondersteuning van het stedelijk beleid ter zake.
Met een indrukwekkende sensibilisatie, duidelijke affichering via ‘uit het leven gegrepen pictogrammen’, in meerdere talen sorteerfolders van de Stad zelf… en hulp voor iedere pas aangekomene… diverse sorteerafvalbakjes in de studio, wordt iedereen ook via het huurcontract en het huisreglement afdoend op de hoogte gebracht dat niet- naleving van deze spelregel, die bewaakt wordt door een door de privacy commissie goedgekeurde camera… leidt tot een forfaitaire schadevergoeding van 100 euro aan de vereniging van mede- eigenaars.
Als een rechter nu eens zou oordelen met kennis van zaken en zich zou vergewissen van de realiteit vooraleer de regels van de democratie gelegaliseerd te laten overtreden. Wat bezielt haar om in een stad die steen en been klaagt over sluikstort, over onbewoonbare, onveilige, geterroriseerde woonblokken, die handenvol geld moet investeren om de boel in sommige buurten te saneren… door een domme, niet gefundeerde uitspraak, malafide huisjesmelkers een alibi te verschaffen om de inzet van mensen die er samen werk van maken, te ondermijnen. Dat de beslissing zelfs door betrokkene als een zoveelste 'Belgenmop' wordt gecatalogeerd, bewijst de idiotie ervan.
Bij deze nodig ik de vrederechter uit om eerst eens te komen zien en dan te geloven… want wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil en daarmee alle inspanningen voor goed beheer van een Stad, "illegaliseert". Zijn we dan goed bezig...
is niet hetzelfde als zot 'zijn'... en opgeven is géén optie ...
Een in recordtempo zwellende hand bracht de verlossing na 6 dagen eenzame- in dank aanvaarde- geketende opsluiting. Infusen afgekoppeld.
Een ziekenhuisopname, confronterend bewijs dat het illusie is te denken dat energie onuitputtelijk is. Zeker de menselijke. Kon ik altijd al beroep doen op mijn sterke herlaadbare batterijen, met een parasiterende virus verstekeling aan boord, sputterde de laadpaal. En daar had ik niet op gerekend, juist nu, alsof er ooit een geschikt moment is waarop het wel goed uitkomt....
Maar voor alles is een eerste keer. Dat lieten onze ‘twee daarboven’ en die ene hier beneden, vorige week in een gezamenlijk offensief weten. Als opgeven geen optie is, tenzij je erbij neervalt, dan is neervallen géén optie. En dus werd even op de rem getrapt.
Heeft een boodschap op de spiegel iets Hollywoodiaans, op de mijne verscheen een horrorbeeld, toen ik zaterdagochtend oog in oog stond met mijn verwrongen spiegelbeeld. Eufemistisch zou je van een “schoon attackske” kunnen gewagen. Maar dat een dagenlange zeurende oor- en/of tandpijn op één nacht tijd in staat blijkt een griezel als deze te reflecteren in het spiegeltje aan de wand, deed opa naar de telefoon grijpen: ons Ann-Marie…
Doortastend als steeds toetst ze haar diagnose aan die van de bevriende specialist ter zake en mijn vonnis is beslecht. Opname voor intraveneuze behandeling … de tijd dringt om blijvende schade te voorkomen, heet het en dus is roespeteren tijdverlies.
‘Gordelroos’ manifesteert zich toch rond de gordel, wil ik mijn zeer beperkte kennis op dat vlak, even etaleren… Wel degelijk 'beperkte' kennis, want mijn alarm ging af, recht in mijn aangezicht.
GordelROOS… a touch of Rose???
Als puber gespaard van ontsierende puistjes lacht mijn tweede- of is het derde jeugd me toe vanuit een behoorlijk gehavend 'smoeltje' en ik zucht: 'Wat waren die rimpels van gisteren toch mooi !'
De accurate haarscherpe diagnose en de doortastendheid waarmee ik met enkel een pijama, peignoir en pantoffels wordt ‘ontvoerd’, maakt dat ik nu al lijd aan het Stockholm syndroom.
Mijn agenda wordt dichtgeklapt, het ‘tante Fawie-nonkel Guy’- team stormt toe en het mag een mirakel heten dat ik er in de rush alsnog in slaag de farde van het gebouw en mijn PC uit mijn beroemde ‘Louis Vuitton’ mee te ritsen.
Snelle interventie en behandeling bieden de beste kans om blijvende verlamming van de aangezichtspieren te voorkomen, klinkt het en was mijn gezwollen gelaat niet zo pijnlijk, ik zou lachen om de ernst van mijn buddy’s. Het verwijt dat zo diep en lang je reserves aanspreken dit soort tijdbommen activeert, had de klank van een smeekbede...
Binnen de kortste keren ben ik aangesloten op een wirwar van doorschijnende slangen, drupt vocht in mijn aderen, om wat mij onder het mom van virus belaagt, een lesje te leren.
Nacht. Ziekenhuisgangen. Zoveel deuren waar sluipende drama’s los doorheen gaan, wegebbende stappen van vertwijfeling over de afwikkeling van het medisch dossier, waaruit bloed, noch tranen druipen maar de hele wereld van mensen op z’n kop zet. De zalvende, troostende handen en harten van verpleging, de technische vaardigheid van de ene die het gouden hart van de ander aanvult, stralen geen witte woede-, maar witte kracht uit. Voor elkaar op de bres... hartverwarmend.
In de schaduw van het lieflijke touch of Rose huis, een uit mijn dochters kabinet geïmporteerd schemerlampje en het dagelijks na- schoolse bezoekje van twee supermeiden, maken er ondanks alles een heel bijzondere tijd van … met ontbijt op bed en opa aan de lijn.
Toch duurt het een kleine week eer die virusmormels de eerste tekenen van verslagen vijand vertonen, al kan de zenuwpijn in het gezicht me nog lang parten spelen. Beslist niet toevallig dat mijn ‘super georganiseerde’ dochter pas dan haar handtasspiegeltje terugvindt, waar ik al dagen om vraag…
Na een ‘luisterbezoek’ wordt ‘s namiddags een rolletje met roze strik afgegeven: met de pakkende zin: “Als de jongens diep vanbinnen de fijngevoeligheid hebben van hun mama, dan komt het goed… “
Vergezeld van dat prachtig gedicht van Henriette- Roland Holst (1869-1952)
De zachte krachten zullen zeker winnen in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, dan kan de groote zaligheid beginnen die w’als onze harten aandachtig luistren
in alle teederheden ruischen hooren als in kleine schelpen de groote zee. Liefde is de zin van ’t leven der planeten
en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen ’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten: naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
Aandoenlijke apotheose van gedichtendag.
De gezwollen, scheefgetrokken en tot verlamming uitgedaagde lippen, plooien alweer gemakkelijk tot een glimlach… en daarvan moet ik 'glimlachen'... Geloof, hoop en liefde.
Facebook
Met een indrukwekkende sensibilisatie, duidelijke affichering via ‘uit het leven gegrepen pictogrammen’, in meerdere talen sorteerfolders van de Stad zelf… en hulp voor iedere pas aangekomene… diverse sorteerafvalbakjes in de studio, wordt iedereen ook via het huurcontract en het huisreglement afdoend op de hoogte gebracht dat niet- naleving van deze spelregel, die bewaakt wordt door een door de privacy commissie goedgekeurde camera… leidt tot een forfaitaire schadevergoeding van 100 euro aan de vereniging van mede- eigenaars.
