Jaren geleden, bij de moeizame start van een door de gemeenschap gedragen leefbaarheids pact in één van de vele kwetsbare woonprojecten in Antwerpen,werden we voor het eerst geconfronteerd met de discrepantie tussen droom en daad, waar geen praktische- maar juridische bezwaren samenlevingsopbouw in de weg staan.
Het overgeorganiseerde juridisch systeem kreunt en kraakt onder bergen nodeloze dossiers die, buiten tewerkstelling van een leger juristen, geen enkele toegevoegde waarde opleveren aan een betere samenleving, in tegendeel.
Politiek en justitie, gescheiden machten, zijn toch gedoemd om elkaar te bevruchten. Het is uiteraard de politiek, democratisch verkozen, die de samenlevingsmodaliteiten opstelt en het is justitie die de naleving ervan moet helpen waarmaken. Uiteraard binnen de deontologische regels van de grondwet, waarvan tot nader order: ‘iedereen gelijk voor de wet’, de enig verdedigbare is, zelfs in het achterhaalde wij- zij- verhaal.
De wereld globaliseert, open grenzen met vrij verkeer van- en naar-, nopen tot duidelijke afspraken, om spook- en aanrijden te voorkomen… Deelnemen is aanvaarden en wederzijds vertrouwen blijft enkel overeind in standvastigheid, met resultaatsverbinding.
Na deze algemene beschouwing, verwijs ik naar een recent voorbeeld.
Verloederd, vervallen, herleid tot een bidonville, op de grote noord- zuid verbinding, dwars door de stad, werden de handen in elkaar geslagen om een studio- complex uit handen van meedogenloze huisjesmelkers, notoire pooiers en malafide beheerders aan te pakken en er een levensvatbare respectvolle samenleving op poten te zetten. Eénkamer studio’s herbergen bij uitstek mensen voor korte periodes, vaak op doorreis, onbekend in een nieuwe stad of wie genoeg heeft met hier en nu, zonder kelder en/of zolder vol overtollig ballast…
Het maakt dergelijke grote wooneenheden tot een bonte verzameling van mensen die in hun diepste binnenste alvast één ding gemeen hebben: thuis komen. Alleen mogelijk als iedereen dat van iedereen respecteert.
Een belangeloze onderneming waar veel goede wil, uitputtend veel energie en volgehouden daadkracht door mensen van goede wil, de strijd aanbond en na meer dan 12 jaar inmiddels, het pleit dagelijks wint. Het betekent nooit versagen om de wisselende bewoning altijd weer te motiveren en consequent de gelijkberechtiging te hanteren. Die rechtszekerheid is de beste vorm voor integratie en vertrouwen en mensen ervaren dagelijks dat het werkt...
Doorgedreven communicatie, blijvend overleg, onophoudelijk volgehouden belangeloze inzet van bewoners en vrijwilligers, duidelijke en gerespecteerde afspraken… resulteren in een ‘dorp in de stad’ waar normen en waarden ieders privacy waarborgen en waar ieder individu in zijn waardigheid bevestigd wordt om zich als deel van het geheel, gedragen en verantwoordelijk te weten.
Voor alle duidelijkheid, even de praktische zaak uit 'het dorp in de stad" voorstellen, waar u met velen de 'verhalen uit de builk van Antwerpen' mee op de voet volgde in het gelijknamige boek...
Een woonblok waar het beheer door mede- eigenaars volledig transparant en gratis wordt gedaan, waar 2 keer per jaar enkel de gemeenschappelijke meterstanden van water, gemeenschappelijke elektriciteit, gas, onderhoudscontract liften en verzekering, gedeeld worden door het aantal studio’s. Dat bedrag wordt door de mede- eigenaars gestort op rekening van de vereniging van mede- eigenaars, van waaruit de facturen correct en tijdig betaald worden. Geen nalatigheids intresten, geen erelonen, geen bonussen, geen percenten… de som gedeeld door het aantal mede- eigenaars en al het administratief werk door mensen die kennen aan kunnen koppelen.
Zo eenvoudig is dat. Elk jaar ligt het facturenboek open en bloot op tafel van de algemene vergadering en iedere eigenaar kan optellen en delen om te weten wat een fantastisch, kostenbesparend systeem dit wel is.
Om dergelijk efficiënt systeem uit te bouwen, zijn er duidelijk afspraken nodig, conform de richtlijnen van de overheid; zoals de registratie van bewoning, het aanbrengen van namen op bellen en bussen, het correct gesorteerd aanbieden van huisvuil dat door de stadsreiniging wordt opgehaald mits de betaling van de contributies voor container ophaling.
Twaalf jaar inmiddels wordt gestaag en met groeiend succes verder gewerkt.
Inmiddels werden de krachten verenigd, de aanwezige kennis bij de tientallen eigenaars gebundeld, wat resulteert in een vakkundig degelijk gerenoveerd gebouw. Een huis wordt een thuis door er te leven en daarvoor zijn alle ingrediënten geïntegreerd. De goede bewoning bleef niet uit. Mensen op zoek naar een thuis en bereid daar zelf loyaal toe bij te dragen. Win-win in de letterlijke betekenis.
Valse noot als een paar maand geleden een nieuwe partner van een vruchtgebruikster van twee studio’s een opgemerkte intrede maakt en het geoliede systeem van tafel probeert te blazen. Registreert huurders onder valse namen, draagt niet bij in de vaste gemeenschappelijke kosten, ontvangt handje- contantje de huur van bewoners die hem betalen voor- en gebruik maken van de gemeenschappelijke voorzieningen als water, verwarming, electriciteit... en niet doorbetaalt aan de leveranciers.
De basisakte van het gebouw, anno eind jaren ’60, voorziet dat in geval eigenaars in gebreke blijven van betaling van de gemeenschappelijke kosten, de vereniging van mede-eigenaars de huur kan innen ten bedrage van het verschuldigde bedrag. Alleen nauwelijks uit te leggen aan wie er verblijft, maar niet de aangegeven bewoner blijkt te zijn en bovendien taal onmachtig is.
Dan rest de vereniging van mede- eigenaars enkel de omslachtige weg via advocaat en rechtbank.
Pijnlijk voor het vele vrijwilligerswerk om een provisie te moeten betalen en alweer een onzinnig dossier op het bureau van de ‘overbelaste rechter’ te deponeren.
De "vrede"rechter, opmerkelijk dat een in het circuit gecontesteerde naam in dergelijke materie hier andermaal opdoemt, vindt het registreren van bewoners inbreuk op de privacy. Controle op het verplicht sorteren van huisvuil, inbreuk op de privacy is. Dat de unaniem genomen beslissing van de Algemene Vergadering om wie de regels niet respecteert, een bijdrage aan de gemeenschap op te leggen, inbreuk op de privacy is.
Ter verduidelijking: voor de 1100 liter containers koopt de VVM jaarlijks voor 1400 euro taksstickers bij de Stad Antwerpen waarvoor één keer per week de container wordt opgehaald door de stedelijke reinigingsdienst, echter op voorwaarde dat er correct gesorteerd werd. Zo niet blijft hij volgeladen staan. Met 118 wooneenheden hoeft er zeker geen tekening bij wat niet- leegmaken betekent… Een gemeenschapsdienst ter ondersteuning van het stedelijk beleid ter zake.
Met een indrukwekkende sensibilisatie, duidelijke affichering via ‘uit het leven gegrepen pictogrammen’, in meerdere talen sorteerfolders van de Stad zelf… en hulp voor iedere pas aangekomene… diverse sorteerafvalbakjes in de studio, wordt iedereen ook via het huurcontract en het huisreglement afdoend op de hoogte gebracht dat niet- naleving van deze spelregel, die bewaakt wordt door een door de privacy commissie goedgekeurde camera… leidt tot een forfaitaire schadevergoeding van 100 euro aan de vereniging van mede- eigenaars.
Als een rechter nu eens zou oordelen met kennis van zaken en zich zou vergewissen van de realiteit vooraleer de regels van de democratie gelegaliseerd te laten overtreden. Wat bezielt haar om in een stad die steen en been klaagt over sluikstort, over onbewoonbare, onveilige, geterroriseerde woonblokken, die handenvol geld moet investeren om de boel in sommige buurten te saneren… door een domme, niet gefundeerde uitspraak, malafide huisjesmelkers een alibi te verschaffen om de inzet van mensen die er samen werk van maken, te ondermijnen. Dat de beslissing zelfs door betrokkene als een zoveelste 'Belgenmop' wordt gecatalogeerd, bewijst de idiotie ervan.
Bij deze nodig ik de vrederechter uit om eerst eens te komen zien en dan te geloven… want wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil en daarmee alle inspanningen voor goed beheer van een Stad, "illegaliseert". Zijn we dan goed bezig...
is niet hetzelfde als zot 'zijn'... en opgeven is géén optie ... 
