Met iemands (of je eigen) voeten spelen. Het lijkt wel bezigheid nummer één, op het marktplein in Bornem een paar uur voor de grote Mars…
Er wordt getalkt (nee geen schrijffout, noch anglicisme), gepleisterd, geëxperimenteerd met wollen of katoenen sokken… en net zoals het opleggen van de juiste banden in de formule 1 of de Tour, staan sommigen voor een vergelijkbaar dilemma qua schoeisel. De soepele loopschoen met luchtvering, of de bottin met versterkte tip en diep profiel…
Met enig gevoel voor dramatiek klinkt de afscheidsgroet van vrouw/man, kinderen en anderen als “morituri te salutant”om dan geduldig aan te schuiven voor de start in een file, de Antwerpse Ring waardig…
In de aanloop naar de start is het ook erg druk in het ‘a touch of Rose’- huis, waar de lopers die hun beste beentje willen voorzetten voor de stichting en ook gesponsord aan de start komen, uitgerust worden met van ver herkenbare attributen: roze ballon die boven hen uitsteekt, het super petje (inmiddels een gegeerd collectors item), praktische extra’s als het oproepnummer voor de vliegende brigade en adressen langs het parcours met een ‘roze’ toiletbril… niet onbelangrijk… Dat ook de volgende generatie super gemotiveerd wil meewerken in dit vrijwilligersteam, zoals ook op de foto's te zien, waarvan er ook nog veel op de fb- pagina van atouchofrose zelf staan, is méér dan een goed voorteken...
Ondanks het weinig goeds voorspellende weerbericht is de aanwezigheid van Sabine Hagedoren gehuld in een dun in T- shirt 
een opstekertje… tenzij ze een performance in wet T-shirt in mind heeft...het is immers nog aangenaam zomers warm en al is de hemel dicht, hij is ook nog licht.
Fier dragen de deelnemers hun inschrijvingskaart op de borst met in ’t groot het identificatienummer, tussen 1 en 11 987…en specifieke streepjescode voor de stille scans onderweg… dus niet even een sluipwegeltje inslaan...
De smalle straat voor de startplaats lijkt wel een hoge bokaal die zich gestaag vult met een bonte mengeling van wiebelende mensen. Alles verloopt gemoedelijk en rustig, met uitzondering van de voorste gelederen… Die staan letterlijk te trappelen van ongeduld om te starten.
Klokslag 21 uur is het dan zover.
Een aantal deelnemers in rolstoelen krijgen met een kleine voorsprong de ruimte en gaan de grote massa onder luid applaus vooraf door de Boomstraat. Wat een doorzettingsvermogen, wat een wilskracht… toch ook even een extra hartje onder de riem gestoken bij de doortocht van Joyce uit Schoten…
Stevig omarmd vormt een rij stoere organisatoren een dam om met man en macht de eerste rijen in bedwang te houden. ‘Die hards’ die zoals trappelende renpaarden in de hekken staan om een vliegende start te nemen.
Een staaltje vakmanschap van het menselijk hekkensysteem om tijdig weg te zijn op het moment dat de volbloeden als pijlen uit een boog de dubbele marathon inzetten.
Met een binnenpretje bedenk ik dat ze met hun vliegende start misschien denken nog voor de regenvlaag aan te komen. Maar ze zijn al bij voorbaat te laat. Klokslag negen gaan als ‘origineel’ startsein, de hemelsluizen helemaal open en valt het water met bakken neer…
Vluchten kan niet meer, zelfs schuilen zit er niet meer in en onder het gekletter van bijna 24000 voeten spat het water hoog op.
Bij de supporters langs de weg is meer medelijdend gejammer te horen dan in het peleton, dat de eerste lange baan met sportief masochisme en natte doodsverachting afwerkt onder handgeklap en aanmoedigingen… zij het van ‘onder moeders paraplu’…
Een bijna twee uur lang durende processie trekt zich tussen een massa kijklustigen op gang…vergelijkbaar met een immense school vissen in een winkelwaterstraat…op weg naar … nog meer water. Goedgeluimde sportievelingen, vastberaden de weergoden te trotseren, ook al accelereren die een paar keer extra fel en voelt het ongeveer alsof een blusvliegtuig zijn lading bluswater over Bornem loost.
De eerder gemaakte vergelijking met files op de Ring … roept ook het beeld op van een mogelijke overkapping …hmmm, daar is, ook in deze context, iets voor te zeggen... 
Als uiteindelijk de Boomstraat letterlijk en figuurlijk schoongeveegd is en alle lopers de groene wandelpaden richting Temse en Scheldedijk inlopen, is het even welletjes geweest en worden de hemelsluizen dichtgedraaid.
Tijd om T- shirts uit te wringen, schoenen uit te gieten en het natte lijf over te leveren aan de natuurlijke mobiele droogkast, gezien de temperatuur op dit uur van de dag, nog altijd zomers is…
Terwijl de lopers even uit het zicht zijn, worden met man en macht de VIP-tentjes voor ‘a touch of Rose’ opgezet om de lopers als ze de opwarmingslus van 15 km in de benen hebben en zullen opdoemen uit de nu- nog- begaanbare dreef van het kasteel van Marnix (!) van Sint- Aledonde terug in het centrum passeren, te vergasten op ‘a touch of Rose’.
Meter Dina Tersago en het animatieteam ontpoppen zich als heuse GO’s die net op tijd opgewarmd zijn om na minder dan één uur de eerste loper met voorsprong te zien voorbij'stomen'. Zelfs iets te vroeg aan de eerste controlepost... even geduld, het is geen snelheidsproef... al is 15/h aardig gepresteerd in de gegeven omstandigheden en kan je best als eerste je eigen spoor trekken in de modder...
Lang duurt het niet of de eerste groepjes doemen op en worden vergast op een muzikale, roosgetinte doortocht, applaus, een dansende en zingende crew… het lijkt er op een eigengereid stukje ‘Bornem zingt’… meetbaar aan de lachende gezichten, opgestoken duimen en invallende zangers…
YMCA, Knegge Deng Oehoe, Bamba en zoveel meer bekende deuntjes… over de nationaliteiten heen…
Doemt echter een roze ballon op uit de donkere kasteeldreef, dan trekt meteen een treintje roze GO’s zich op gang om de wandelaar (toch even) de zevende hemel in te loodsen…
Als de bezemwagen na uren passeert en een politiewagen voorzien van ‘a touch of Rose’ de stappers in de rug dekt voor hun lange nacht… maakt de mobiele brigade van ‘a touch of Rose’ zich klaar om op verschillende plaatsen langs het parcours present te zijn en aan te moedigen. 
Voor (Oma en) tante Fawie… op wiens aankomsttijd zelfs gegokt kon worden voor een magnum Duvel… zit dan de n8 met de kr8 van 8 erop. Op de terugweg is het niet alleen voor traantjes, maar voor een nieuw regenoffensief dat de ruitenwissers heen en weer zwiepen.
Geraakt door zoveel prestigieuse herdenkingen van de Groote Oorlog, zie ik soldaten in modderpoelen, vluchtelingen met schamel hebben en houden, moe en hongerig, eenzaam en verdrietig... meegesleurd in een verhaal dat vaak niet eens het hunne is…
Voor mij smaken vieringen op overdekte tribunes, in haute- couture outfits, op naaldhakken, in uniformen die nooit nat worden, versierd met klatergoud van niet-verdiende eretekens …wrang.
Misschien eens vervangen door een barre tocht door regen en ontij, langs drassige, donkere wegen, met de angst van opgejaagd wild… dan krijgen strategie en oorlog een andere betekenis…
Geloof, hoop en liefde… met z’n allen en ‘a touch of Rose’ kan het iets worden…
En warempel: zaterdagmorgen komt “1st Sun” als een warm welkom aan de moedige overwinnaars van de nacht “up out of the underground.” En al bij al mag het nog een geluk heten dat de Dodentocht zaterdag haar beslag kreeg, want zondag was hij wellicht compleet verzopen... Het kan blijkbaar altijd erger... 
Voor editie 2014 is, voor mij althans, het plaatje rond… een laatste plaatje met ons Ann- Marie en ons Rose, sorry met Dina... geven even het gevoel dat... met dank aan al wie dit blijvend mogelijk maakt want 'leven' aan de tijd toevoegen, is a 'real' touch of Rose...
