Bij velen prijkt hij met stip op het verlanglijstje om ooit nog to do:… de DODENTOCHT, DoTo van Bornem.
Morgenavond de 8ste van de 8ste maand wordt het startsein gegeven voor een (helse) wandeltocht van 100 km, te ronden binnen een tijd van minimum 10 en maximum 24 uur. Geen wedstrijd tegen de tijd dus, eerder een strijd met jezelf, met een bovenmatige voldoening en eeuwige roem tot volgende editie.
Een gemotiveerde groep deelnemers stapt morgen onder het teken van de roos voor ‘a touch of Rose’ en krijgen de kr8 van 8, als een tastbare ‘touch' mee op hun tocht.
Net deze bijzondere cijfercombinatie inspireert me tot dit blogje…
Morgen, 3 en een half jaar na die droevige 8ste februari… zullen we enthousiast de vele stappers aanmoedigen die voor het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum ‘a touch of Rose’ (www.atouchofrose.be) lijf en leden in de strijd gooien.
Midden de duizenden stappers die wiegend in één grote mensenzee, onvervaard, bejubeld, genietend door de startstraten trekken voor de 45ste editie van de Dodentocht, zullen zij getuigen van ‘a touch of Rose’, met een herkenbaar vleugje roze… Op vele plaatsen zullen roze ballons de balkons sieren en zullen sympathisanten hen luidkeels een hart onder de riem steken, zoals de stichting kankerpatiënten en hun families, misschien geen tijd aan hun leven-, maar leven aan de tijd toevoegt… die de moeite waard is.
Na de impressionante start met klokkengelui, fanfare, applaus en midden een enthousiaste menigte supporters, wordt het zo’n 17 km verder en een paar duizend lumen donkerder: stil, kil, moeilijker, eenzamer… en komt men zichzelf tegen.
Met of zonder zichtbare sterren aan de hemel, gaat het dan 93 km tussen jij en jou… 
Beslommeringen, pods en pads op OFF. De eigen grenzen opzoeken en stevig doorbijten omdat opgeven geen optie is… nu ja, ook niet té letterlijk interpreteren natuurlijik... 
Voor velen een leuk avontuur, een uitdaging om 'U' tegen te zeggen met aan de aankomst: de medaille als trofee om te koesteren.
De dodentocht, de sportieve, veilige, goed georganiseerde tocht, zonder bermbommen, artillerie, luchtaanvallen, sluipschutters, sirenes; geen doden en gewonden langs de weg, hoogstens een hulppost met vakkundige verzorging van blaren en het laven van dorstigen… schril contrast met gedwongen dodentochten van mensen op de vlucht voor oorlog en terreur.
En dan bedenk ik dat respectvolle herinneringen aan ‘oude’ oorlogen, nooit een alibi zijn voor oorlog nu…
Even bij stilstaan, al doorstappend…
Aan iedereen morgen, en zeker de stappers voor ‘a touch of Rose’ wensen we 'goede benen'... 
En tegen de ochtend voor de dappersten onder de stappers een deugddoende "First Sun coming up out of the underground..."
Op de foto: Marie-Rose, een jaar lang wekelijks gefotografeerd door bekende fotografen, bij het oorlogsmonument voor gesneuvelden.
