In alle drukte, heb ik dus te lang gewacht en nu is het te laat!

Jammer… en mijn schuld dat tante Fawie en ikzelf dit speciale avondje- uit missen.

Toen ik enkele weken geleden de aankondiging van de Leo’s op fb deelde en gewaagde dat 2 oma’s alsnog de weg naar de Carré zouden inslaan… werd er niet alleen bijzonder leuk op gereageerd, maar werden zelfs virtuele afspraakjes ter plaatse, in het vooruitzicht gesteld.

We hadden dan ook het perfecte excuus om zo’n uitstap te verantwoorden, ondanks onze voormalige ontradingspolitiek ten tijde van onze fuivenminnende kroost…  

Ten eerste: ‘a touch of Rose’ was één van de goede (zoniet het beste) doel dat gesteund werd en

Ten tweede: de Carré eens ‘beleven’, sprak tot onze verbeelding… nu er toch geen kwaad meer kon van komen…

Jammer, maar helaas, het pretje zou niet doorgaan… want nu was de ganse handel uitverkocht. Goed voor de goede doelen, jammer voor ons…tot amper 24 uur van tevoren, compleet onverwacht en één rinkel later, 2 kaarten alsnog de onze waren.

Dé avond…..

Het was lang geleden dat ik nog eens met volle licht voor de spiegel stond en onwillekeurig dacht ik aan een gepersonaliseerde versie van Toon Hermans’ “zit mijn jasje goed, zit mijn sjaaltje goed, moeder gaat op stap…”

Het voelde een beetje als de wereld op z’n kop, toen mijn schoonbroer en mijn man, ons uitwuifden op weg naar de Carré en tante Fawie en ikzelf min of meer opgetut, vertrokken. Later in dit verhaal zal duidelijk worden dat we ons die moeite hadden kunnen besparen…

De A12 op zaterdagavond is in tegenstelling tot de vele keren dat ik er nauwelijks de toegestane snelheid haal, een super rustige baan... Geen kat.

Nooit eerder viel het op hoever je door moet rijden om te kunnen keren en het voormalig Expo ’58- paviljoen, ‘de Carré, dat links van de baan ligt, te bereiken althans vanuit Antwerpen. We hadden net getankt en dus geen gevaar dat ons reservelichtje benzine zou knipperen, dus we sjeesden gezwind richting Meise toen we eindelijk konden keren en de parking opreden. We konden kiezen: vlak voor de deur bewaakt achter een lint en de autosleutels afgeven, of wat verderop een plaatsje zoeken.

We kozen het laatste, ondanks de best vriendelijke parkingwachter en ‘waaiden’ letterlijk, maar gelukkig droog, naar binnen.

Even vreesden we dat een selectieve electriciteitspanne roet in het eten strooide, want pikdonker binnen, maar wel luide muziek. Het aangeboden glaasje champagne aan de inkom interpreteerden we als zoenoffer, dat licht in de duisternis moest brengen. En effectief, eens ‘het vierkant’ binnen, stonden we in de spotlights op een mini-podium… voor de foto!  

-“Om bij een ontruiming nadien te verifiëren wie er ‘vermist’ is… gekscheert mijn zus… waarbij de helft van haar glaasje sprankelend vocht, zijn uitwerking niet bleek te missen. De toon was gezet.

In het kielzog van onze super- gastvrouw Marianne, maakten we kennis met de vrienden van de vrienden… en stelden proefondervindelijk vast hoe klein de wereld is… mét en zelfs zonder de ‘touch of Rose’ en ‘sound of Chris’ –connectie, die tastbaar was. Een gezellige bedoening, veel herinneringen en plannen, veel ‘levenservaring’ en dito wijsheden en veel positieve energie, de vibes die er écht toe doen.

Hoe er ooit kennismakings- en/of intieme gesprekken konden plaatsvinden in dancings -vÓÓr de maximale decibelquota… blijft een raadsel, want zelfs nu is dat een ‘oor to oor’- activiteit. Maar hoe later op de avond hoe bedrevener we er in groeien. Hartverwarmend te ervaren hoe dat ‘vleugje Rose’ de harten blijft beroeren. Ook ons bevestigd weten in het volgehouden ‘doen wat moet’,  doet deugd en geeft meer dan extra kr8.

 Maar bovenal werd het een feestelijke avond met smakelijke gerechtjes tijdens het wandelend diner, terwijl de ‘jonge Lions’ zich ontpopten als volleerde marketeers en dikke pakken lotjes ‘voor de goede doelen’ aan de man/vrouw brachten.

Als uitgerekend ook nog eens de hoofdprijs tussen de dikke pakken gekochte lotjes aan onze tafel blijkt te zitten, voelt dat als de spreekwoordelijke kers op de taart. Super!

Eenmaal versast naar de balkons waar onze gastvrouw een champagnetafel reserveerde, werd de ‘kuip’ beneden het toneel voor een massale shake-sessie… à la Vince Hilton?

 “Zou een petitie vanop de balkons de Dj tot een slowke kunnen bewegen, tot een Adamoke, Clo-Clo, Elvis, Bamba of zelfs een rock and roll ???” 

Met eenparigheid van stemmen werd beslist dat het geen haalbare suggestie was… geen vintage- fuif vanavond en als flexibele grijze duiven, wiegen we gewillig mee op de bassen.   

Het loopt tegen middernacht als we besluiten om 'in alle stilte' de aftocht te blazen om de sfeer niet te breken, want het is duidelijk dat het feest goed op dreef was…

Veilig thuis vergastten we onze gewillig luisterende echtgenoten op een uitvoerig verhaal van  ons wedervaren, zij het met een beetje baard in de stem… iets waar ze na de finale van het Songfestival… zelfs geen opmerking over maakten…

Een heerlijke gedachte dat een memorabel avondje- uit, straks bij ‘a touch of Rose’ voor anderen een belangrijk verschil zal helpen maken… waarvoor dank aan de organisatoren die in de toekomst wellicht geregeld een kijkje zullen nemen op www.atouchofrose.be.