Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Summer in the city….

Een groot aantal buitenlandse studenten strijkt eind augustus, begin september neer in Antwerpen.  Het nieuwe academiejaar start traditiegetrouw met een aanbod taalcursussen en initiatie projecten, wat hen de kans geeft nog wat late graantjes van de “zomer van Antwerpen” mee te pikken en als het ware ondergedompeld te worden in de roes van ‘bevrijdingsfeesten’. Niet dat ze met deze wetenschap toekomen, maar het als een aangename verrassing ervaren. Temeer omdat het activiteiten zijn waarvoor ze niet/of alleszins niet diep in hun geldbeugel hoeven te tasten, het meestal nog zomert en alle toeristische mogelijkheden nog binnen bereik zijn.

Ad valvas hangen we dan ook een aan aantal weetjes uit, naast de ‘Antwerpenaar’ die in de hall ter beschikking ligt.

Nu duiken er ook wel eens vreemde toestanden op. Enkele jaren geleden op een super zonnige septemberzondag, zitten warempel twee toffe Nederlandse meisjes een beetje verweesd in hun studio. Verwonderd vraag ik hen waarom ze de stad eens niet intrekken, er is zoveel attractiefs te beleven.

Groot was mijn verbazing te horen dat hun geloof dat niet toeliet. Geen gesluierde moslimvrouwen, geen oosterse zentoestanden… niks van dat alles. Gewoon oerdegelijke Hollandse meiden, die hier stage lopen. Geen taalverwarring, al zijn er wel eens woorden die door Noord en Zuid een andere interpretatie kunnen krijgen, maar ook daar niks van.

Uitgenodigd bij hen te komen zitten, is mijn verbazing zo groot, dat ik dat ook effectief doe en een boeiende babbel heb.

Dat bepaalde activiteiten niet in hun belangstellingsveld liggen, daar kan ik inkomen, maar het aanbod is dermate groot, dat ik even probeer de cultuurmarkt op de Groenplaats aan te prijzen… Daar kan niks mis mee zijn, denk ik luidop. Leuke theatervoorstellingen in open lucht, proevertjes van wat op de culturele agenda staat… moet zo’n ernstige jonge vrouwen wel interesseren, toch?

“Nee, mag niet, want dat is commercieel en op zondag mogen we niets te maken hebben met commercie”, was hun heel open antwoord.  “Maar het is allemaal gratis, hoor en in open lucht, voor iedereen vrij toegankelijk, dat is toch geen commercie?”

“Toch, je zal er zeker versnaperingen of drank kunnen kopen? En wij zijn gereformeerd en dan mogen we daaraan niet deelnemen”.

Ergens dacht ik: “ver genoeg van huis om het vermeende alomtegenwoordig oog van ouderlijk gezag  te ontlopen, zou je vermoeden dat jonge mensen tussen pakweg 19 en 22… de wereld toch wel willen verkennen, eens met eigen ogen aanschouwen en pas dan concluderen”. Nee, dus.

Een andere hersenkwab vocht met de gedachte of dat nu voor de ouders in ons buurland notabene, geruststellend zou zijn, kinderen ongeketend, aan de leiband te weten.

Lang duurde die strijd in mijn hoofd niet. Nee, die vermeende veiligheid loerde op termijn als een vervaarlijke vijand…Jonge mensen moeten de waarheid zoeken, weliswaar geholpen door morele en culturele waarden, maar verstandig kritisch aftoetsen wat zij als waarden in hun bagage stoppen. Het lange gesprek met die twee bekwame en gemotiveerde jong volwassenen, herinnerde mij aan dat ideale beeld dat ook ik, en nadien mijn kinderen, aanvankelijk koesterden. Maar door het te leven, wisten bij te spijkeren…

De meisjes waren best leergierig en wilden weten hoe ik daar over dacht en of het waar te maken was. Ik was ontroerd door hun vertrouwen en hoop dat ik dat ook niet beschaamd heb, door mijn eerlijk antwoord op hun vragen, met respect voor de tradities die ze van thuis als waardevol meekregen, maar ook met verantwoordelijkheid voor de wereld die morgen van hen is… Met vallen en opstaan heb ik uiteraard uit het leven zelf geleerd en daarover eerlijk communiceren heeft kans om bij te dragen tot …

“Drugs uit de stad”.

Eerder kon u hier lezen dat de vereniging van mede- eigenaars een charter tegen drugs opstelde. Dat zoiets niet uit de lucht komt vallen, kon u eerder ook al lezen.‘ Dit verhaal is van een ander kaliber. Dit is er een met ‘a touch of Rose’… dat opgeven geen optie is….

Wie ‘de buik van Antwerpen’ reeds hoofdstukken lang volgt, weet dat in de beginperiode naast prostitutie ook drugs voor problemen zorgden. Mag dealen de hoogste prioriteit hebben voor politie en gerecht… de drugsverslaafde is een mens in nood.

Soms wordt een klein kreetje geslaakt in de hoop dat iemand het opvangt en er zich niet vanaf maakt door te beamen dat het erg is. Alleen als iemand zijn nek voor je uitsteekt, en het vertrouwen wederzijds is, is er een beginnen aan en kan het tij keren.

Over dat echt gebeurde wonder uit de eerste jaren van dit dagboek, volgende verhaal.

Een jonge dertiger die duidelijk geregeld even zweefde, werd meegetrokken naar de hall, waar aan de gezamenlijke adventskrans werd gewerkt…

Met ogen als theeschoteltjes zo groot, zette een losse opmerking dat het toch niet verstandig was om met dat spul om te gaan, de eerste stap naar wat een heel verhaal werd. De opmerking lokte een snel antwoord uit dat ‘eens je daar mee bezig bent, er niet vanaf te komen viel.

De ganse nacht hield die opmerking me uit de slaap en niet langer dan de volgende dag belde ik aan met de vraag of hij er dan écht van af wilde komen. “JA”, maar hoe… lokte mijn belofte uit dat ik hem zou helpen, al wist ik op dat moment niet eens hoe.  Dus startte mijn info toer.

En ja, het kon. Voorwaarde was het zelf willen. Het was tenslotte een volwassen man. Dat hij zich maar aanmeldde, dan zouden ze het met hem bespreken en de motivatie aftoetsen.

Uiteraard vertelde ik hem dat ‘goede nieuws’ … hij zou erover nadenken maar vreesde toch wel de “drugsdealers”, die niet makkelijk loslieten, hem opwachtten, onder druk zetten en bedreigden…

Mijn enthousiasme was dan wel groot, maar uiteraard niet erg professioneel en ik pleitte ervoor dat hij de behandeling in Stuivenberg zou aannemen, zodat ook zijn weerbaarheid zou verhogen…

Het ijzer smeden als het heet is, probeerde ik hem in de daaropvolgende week tevergeefs te bereiken. Omdat hij vertelde gevolgd te zijn geweest, werd ik ongerust en nam contact met zijn werkgever, waar hij intussen zonder verwittigen ook al 2 weken niet meer was opgedaagd. En ja, men had daar ook gemerkt dat er toch wel een probleem was … jammer, voor zo’n harde meewerker, die goed zijn brood verdiende, maar blijkbaar niets overhield… 

Die conclusie was niet bepaald van aard om mijn ongerustheid te doen afnemen. Ik verwittigde de politie en we gingen poolshoogte nemen in zijn studio. Onaangeroerde, intussen bedorven etenswaren, voedden een vrees. Maar ik was geen familie en met het van hem gekende profiel, mocht ik verwachten dat hij wel weer zou opduiken…vermits hij ook niet bij een ongeval betrokken was…Ik voelde mij ellendig machteloos… Niemand miste die gast, ik moeide mij met iets wat me niet aanging, en maakte ik me niet wijs dat hij gehlolpen wilde worden?

Een maand later loop ik hem toch wel tegen het lijf zeker niet ver van het gebouw… Als een boze schoonmoeder, pakte ik hem beet om tussen blij en heel kwaad hem te vragen waarom hij zomaar van de aardbol was verdwenen…

Toen ik zag hoe nerveus en schichtig hij was en gejaagd zei dat hij niet kon praten omdat hij in ’t oog werd gehouden en een week in een kelder opgesloten had gezeten zonder gsm, beloofde ik hem een uurtje later te bellen.

Thuis kreeg ik de wind van voor… waar hield ik me mee bezig, dat was gevaarlijk… toch belde ik hem en kreeg een onwaarschijnlijk verhaal te horen, dat ik hier niet blog… wegens te erg om geloofwaardig te zijn, maar deed mijn burgerplicht.

Hij zocht en vond een andere baan en hij zou het nog even alleen proberen… Weer gingen er enkele weken over en hij verhuisde uit de stad naar de rand. Maar het bedreigend stalken ging verder en we zouden er nu eindelijk komaf mee maken en naar Stuivenberg gaan, als ik de week daarop zou terug zijn uit China, een zakentrip waar ik mijn man vergezelde. Tot dan in Zaventem… een sms die niet veel aan de verbeelding overliet, en wij die moesten vertrekken.... ik kon niet terug…

Het enige was ik kon, was de politie om hulp vragen. Een onmogelijk, wellicht ook onsamenhangend telefoongesprek dat gelukkig de juiste man aan de andere kant van de lijn kreeg… die mijn vraag in te grijpen voor het te laat zou zijn, ernstig nam… geen sinecure als je niet eens het juist adres kan opgeven, ik herinnerde zelfs de straatnaam niet… ik kon de politie enkel leiden, voortgaand  op mijn visueel geheugen … en verlamd van angst…

Het duurde en duurde… wat er allemaal door mijn hoofd en hart ging tot de officier het bevrijdend nieuws meldde dat ze net op tijd waren gearriveerd… ik weet alleen nog dat ik schreiend dank, dank, dank zei...

Men had hem meteen voor de keuze gesteld: direct meegaan naar Stuivenberg of verloren zijn… …Heel emotioneel had hij ‘ja’ gezegd toen de agenten het als zijn morel(e) plicht hadden voorgesteld, als een ongelooflijke kans …en zo geschiedde. Hij onderwierp zich vrijwillig aan een half jaar therapie, gevolgd door begeleid opnieuw leren functioneren in de maatschappij, assertief en eerlijk met zichzelf.

In een eerste fase mocht er geen contact met de buitenwereld zijn, al was hij nauwelijks uit ons gedacht en beseften we hoe hard en eenzaam het voor hem zou zijn. Toen de isolatie tijd voorbij was, bezocht ik hem geregeld en ook hij keek uit naar onze afspraakjes in de cafetaria… het deed deugd te zien dat het steeds beter ging en dat ondanks de zeer zware sessies, hij dankbaar was dat hij geholpen werd.  Het wederzijds vertrouwen groeide. Wij uit respect voor de moeilijke weg die hij, uit respect voor ons die in hem durfden geloven, wilde gaan.  

Eerdere onverwerkte trauma’s (!) speelden de man parten en de wijze waarop hij ermee was omgegaan, hadden ook voor een breuk met de familie gezorgd. Overtuigd van het belang van die band, probeerde ik die link terug te leggen, wat ondanks weinig aanknopingspunten, lukte om hen op te sporen en voorzichtig te benaderen in zijn naam.  Het leidde tot aftasten … en langzame heropbouw. Voornaamste was dat de kans was gecreëerd.  

Toen de man met zichzelf in het reine was, kon hij zijn nieuwe leven beginnen. Hij vond terug een goede job, want ook werken is therapeutisch en na een paar omzwervingen, ook een eigen stekje. Ver van de stad, in de natuur. Met veel plezier konden we hem een duwtje in de rug geven en al is het maar af en toe… we keep in touch en we weten dat het ‘goed’ gaat.

Dit liedje was vermoedelijk –op de preek na-  het enige Vlaams dat gesproken werd toen ik mijn eerste communie deed en de missen nog eentalig latijn waren.

Dat het decennia later nog intact herinnerd wordt, is beslist de verdienste van zuster Marie Sylvie, het door de hemel gezonden nonnetje van het eerste leerjaar, dat generaties communicantjes klaarstoomde voor die ‘eerste keer’.

Het was de heroïsche tijd van de Sint- Rumoldusparochie met de onnavolgbare pastoor Vinck. De nu dubbeltorige witte kerk op de Deurnese Ter Rivierenlaan is in niets nog te vergelijken met het noodkerkje van toen, naast het gelijknamige schooltje. En dat werd het levenswerk van  Pastoor Vinck, een grote dynamische pastoor met karakteristiek rechtopstaande bros… Hij ‘preekte’ zijn noodkerkje om tot een Godstempel met paleisallures. Elke eerste zondag van de maand was het ‘bouwpreek’. Honderden gelovigen zaten dan in de 5 missen die er toen nog opgedragen werden, op het puntje van hun kerkstoel om geen woord te missen van de paaiende en dan weer bulderende herder die met speciale collecteschalen dreigde, waarbij de ‘muntjes’ letterlijk ‘door de mand zouden vallen.’ Het resultaat: een stapel bankbiljetten…

Sint- Rumoldus werd de schrik van elke pastoor met een baksteen in de maag. Het toenmalige Domus Dei subsidieerde parochies met bouwprojecten, in verhouding tot wat ze zelf wisten te verwerven en dat leidde wel eens tot een vorm van onchristelijke jaloezie bij andere bouwlustige pastoors.

Mijn eerste communie vond dus plaats in het bescheiden noodkerkje naast de school. Hoe ik ook naar die eerste keer was toegegroeid, de dag zelf herinner ik me nauwelijks. Gloeiend van de koorts met een pijnlijke oorontsteking was het een krachttoer de ganse dienst  overeind te blijven, zodat de groepsfoto meteen ook de laatste feestelijke daad van de dag was. De rest van de dag passeerde horizontaal…en derhalve schitter ik door afwezigheid op de paar familiekiekjes van het feest…

Gelukkig kan ik genoeg herinneren van de voorbereidingen zoals het wit parelmoeren kerkboekje dat ik zou dragen, gewikkeld in een kanten stoeferke (zakdoekje met een kanten versiering). Maar amper een uurtje nadat ik het kreeg, was het uitgelezen en sloeg de angst rond mijn moeders hart, dat ik me dan in de mis zou vervelen… groot was mijn geluk nog voor de grote dag, een nieuw, dikker exemplaar te krijgen. Een echte lederen missaal met in gouddruk mijn naam…

Die eerste communie van toen, was de aanzet voor decennia trouw aan de zondagsmis. Jarenlang die van 9 uur, waar we telkens aan het eind van de dienst onze miskaart dienden te laten afstempelen… er waren toen tenminste nog zekerheden…

Twee jaar vroeger dan normaal -ons pienter oudste dochtertje voelde zich als vierjarige super in het eerste leerjaar- hadden we dan zelf een eerste “eerste communicantje”, al was het vinden van een communiekleedje maatje 104 niet evident…

Een heerlijke dag met als apotheose het ijslammetje mét grosseille ... gevolgd door het traditionele familieverhaal van de eerste zonde van mijn zus, nu tante Fawie, amper een paar uur na haar eerste communie…

Toen het ijslammetje op tafel kwam, bleek de helft van de kop weg…en had het communicantje een extra vanillering rond haar mondje… “Ik heb het nog een kusje gegeven voor het kopje gaat bloeden…”

En drie jaar later: eerste communie van Roosje.

Daaraan denken we ontroerd en liefdevol terug nu morgen haar oudste zoontje voor het eerst “Jezus in zijn hartje komt wonen” met mama als engel aan zijn zijde heel nabij zal zijn, hem vervullend met ‘a touch of Rose”.

Bij Roosjes eerste communie had ik een kroontje van échte bloempjes beloofd. Maar bij gebrek aan korenbloempjes, waarmee ik vlechtervaring had, week ik noodgedwongen uit naar fresia’s.

Die weliswaar lange en beweeglijke steeltjes leken ondanks hun broosheid, best geschikt.

Maar buiten het feit dat ons Roosje heerlijk naar fresia’s geurde, was het geen succes. De fresiakelkjes, aanvankelijk rond haar hoofdje glooiend, lieten het stuk voor stuk afweten en hingen tegen het eind van de mis, als een droef bloemengordijn haar voor de ogen.

Daarmee werd een fragmentje aan de communiale familieverhalen toegevoegd… 

De eerste communie van onze zoon begon met een knaller van formaat... op het moment dat we vertrokken naar de college kerk werden we opgeschrikt door de luide knal van een gasontploffing in de buurt. Even bolden de ramen van de living, rinkelde het porselein en kristal op de gedekte feesttafels, maar liep het althans voor ons, zonder scherven af. We wisten in de kerk voor wie bidden, die morgen...   

Aan alle communicantjes, van harte proficiat en aan alle juffen en meesters die hen voorbereidden, dank u.

Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

We schrijven 25 juli 2010, als een brand in studio 6 op de 2de verdieping, letterlijk roet in ’t eten komt gooien….

Zoals in hoofdstuk 32 beschreven, wordt om vijf uur in de namiddag, het gebouw terug vrijgegeven en kan de schoonmaak beginnen…niet in twee lijnen te vertellen. Daarom maakte ik een volgende afspraak en met een weekje vertraging… dan hier het vervolg.

Op de tweede verdieping waar de studio uitbrandde, waren de gevolgen het meest in ’t oog springend, al is dat niet meteen de juiste woordkeuze, vermits ook de verlichting én de noodverlichting gesmolten waren. Pas toen een halogeen bouwlamp op staander werd geplaatst, konden we gepast huiveren bij de hallucinante aanblik van de zwart geblakerde lange gang, vol vreemde schaduwen.  

Uit de kleine studio, aansteker van alle zwarte doffe ellende, had de brandweer de nog smeulende inboedel beneden op het plat dak van de parking gekieperd, onder het toeziend oog van de geveltoeristen die via de brandtrappen naar datzelfde plat dak verhuisden. Via de studio’s van de eerste verdieping, maar ook via de B&B ‘De Baron’, in de Osystraat, werden de mensen veilig en snel ontzet.

De uitslaande vlammen en de rookpluim die recht naar boven ging om vandaar het ijle luchtruim te kiezen, was zoals eerder gezegd van ver zichtbaar en alhoewel de brand zelf zeer snel geblust was, gingen rook en roet er niet zo snel vandoor.

Voor de deur aan de gangzijde, was de trapleuning weggesmolten, de bepleistering van de muur gevallen, lag een zielig hoopje smurrie en as. In de studio was ook het schuifraam bezweken onder de hitte en was het dubbel glas gesprongen. Ook de studiodeur was er aan voor de moeite en vanuit de gang keek men door een groot zwart gat, naar buiten door een nog rechtopstaande reuze scherf van wat raam was geweest.

Om ramptoeristen buiten te houden en ook langs de achterzijde geen indringers in het gebouw binnen te laten, werd de uitgebrande studio vakkundig dichtgetimmerd langs zowel de gang als de terraszijde.

Dat pompiers in volle uitrusting gefocust zijn op blussen en geen rekening kunnen houden met ‘voeten vegen’… wie neemt het die redders in nood kwalijk, betekent wel dat naast het verdienen van hun sporen, ze er ook flink wat nalaten… Het smurriespoor van de spuitdarmen die zich als slangen een weg baanden door de trappenhal naar de tweede verdieping, zou menig spoorzoeker verblijden… En dan denk je, nog een geluk dat het MAAR op de 2^de verdieping was. Muren, trappen, hall...

Verzekeringsmarathon van start:

Het is heel laat als ik die avond naar huis terugkeer en met een laatste krachtinspanning mezelf onder de douche dwing. Het wordt letterlijk ook even heel zwart voor mijn ogen. Een dag zonder eten of drinken druk in de weer zijn, mag me dan al op het lijf geschreven zijn… onder het stromend water van de douche lijken alle emoties van de dag aan de oppervlakte te komen en is het een hele opdracht ze proberen af te spoelen. Liggen was noodzaak, slapen een onmogelijke opdracht...

Maandagmorgen, 24 uur na de feiten, volgen afspraken met alle mogelijke divisies van het verzekeringswezen. Tal van experten maken hun opwachting, met in hun kielzog een “witte tornado”. Een gespecialiseerde schoonmaakketen voor opkuis na een brand, strijkt neer en start meteen met het afwassen van de gangen. Opnieuw opgelicht, krijg je even terug dat gevoel: ‘het komt weer goed’… Volgende stap is dan het aanbrengen van een speciale fixatie op de wanden, noodzaak blijkt, wil er nog ooit een lik verf hechten, dixit de specialisten…

Als een van de eerste wordt ook Ora, onze liftenleverancier opgeroepen, die zowat de hele liftconstructie ontmantelt om roetvrij te maken.

De verlichtingsbakken met spaarlampen, die nog maar enkele jaren in de gangen waren geplaatst, lijken de rook opgezogen te hebben. Mijn voorstel ze schoon te maken, wordt door de experten van tafel geveegd, omdat de contacten aangetast zijn door de rook en het binnen de kortste keren zouden laten afweten. Derhalve opteren we dan meteen voor de nieuwe generatie LED lampen, die na het herschilderen van de gangen een milieu- en energievriendelijk licht zullen verspreiden.

Beroep te kunnen doen op het potentieel aan know how dat in grote maten bij vele mede- eigenaars aanwezig is, is een ongekende rijkdom, waar we dan ook geregeld beroep op kunnen doen. Hun kennis van materiaal, weten wat, waar het interessants kan aangeschaft worden, goede onderhandelingen …. maken dat we méér met minder kunnen, dat geen cent verloren gaat die integraal geïnvesteerd kan worden in dit gezamenlijk project: ik denk dat we een unicum zijn in eht wereldje van mede- eigendom.    

Een mede-eigenaar architect stelt zijn kennis ten dienste om de ideale verlichting te kiezen. Een andere mede- eigenaar brengt ons in contact met een bedrijf van brandvertragende deuren, die 30 minuten weerstand bieden en die we mits gezamenlijke aanschaf interessant kunnen aanschaffen. Dan is het zaak om te maken dat de werken gestroomlijnd verlopen. Een hele onderneming om alle studio’s toegankelijk te maken op het juiste moment, zodat zonder onderbreken kan verder gewerkt worden en nog eens dezelfde oefening om de schilderwerken te organiseren.

Intussen wordt er geregeld vergaderd met de verzekeringsexperten. Dat kan dan telkens in onze studio op de 9^de verdieping, waar heel wat potten koffie en/of frisdranken de revue passeren. Hoeft het gezegd… maar toch voor alle duidelijkheid, altijd on the house…  

Zo wordt voortdurend de stand der werken opgemaakt, de vooruitgang, de planning om de continuïteit te garanderen, de budgetten die ter beschikking gesteld worden en de eerlijke besteding ervan.  Voor ons is het kwestie van de zaken goed op te volgen maar anderzijds er evenzeer over te waken dat geen misbruik wordt gemaakt van verzekeringsgeld.

Ter informatie toch wel vermelden dat wie naast de blokpolis zijn eigendom ook nog eens persoonlijk verzekert, een streep voor heeft bij de afwikkeling van zijn dossier. Zo zagen we dat in dat geval de persoonlijke maatschappij de schoonmaak meteen regelt en nadien onderhandelt met de blokpolis. Dat hebben we duidelijk geleerd.

Nog tot de helft van het volgende jaar heeft het geduurd, eer de laatste loodjes gelegd waren, poetsen, de uitgebrande studio herbouwd, gangen en studio’s herschilderd, gordijnen en draperies gewassen, deuren vervangen alle herstelwerken uitgevoerd… elke dag gaf ik present… om alles te coördineren, toegang te verlenen, te waken over de privacy en de bescherming van de goederen van elke bewoonde studio waar werkzaamheden plaats vonden.  

Het resultaat mag er zijn. Alle deuren zijn nu brandvertragend, overal in de publieke delen is er brandalarm. De noodverlichting is perfect in orde gebracht, de brandblussers allemaal gecheckt, de gangen prachtig herschilderd, nieuwe Led- verlichting, de deuren –op één na- allemaal netjes gelakt, nieuwe klinken, nieuwe deurbelletjes, vernieuwde gedigitaliseerde parlofonie…

Eerlijkheidshalve beken ik mijn teleurstelling dat er toen geen voorstel kwam tot -zelfs een tijdelijke- overname van de fakkel, gezien de nood in mijn gezin zo hoog was. Wellicht daarom dat ik terugdenkend aan die slopende maanden, altijd weer eindig bij ons Roosje. Hoe vaak heb ik doodvermoeid toch nog een tandje bijgestoken, hopend of zelfs overtuigd dat hoe harder ik mijn best deed, haar kansen verhoogden… Helaas…

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar de Phoenix is herrezen. Centerbuilding is een mooi, veilig en gezellig ‘dorp in de stad’.

Een titel die we danken aan het ‘Festival van Vlaanderen’. Ook een mooi verhaal, dat beslist in een komende bijdrage aan bod zal komen…