Jezuke, liefste vriend,
Waar heb ik het toch verdiend,
Dat Gij in mijn hartje komt wonen,
Gij die in de hemel moet tronen
Welkom, welkom, Jezuke zoet
Kom toch alle dagen.
Zie eens hoe vurig en welgemoed,
Al uwe kindjes het vragen.
Dit liedje was vermoedelijk op de preek na- het enige Vlaams dat gesproken werd toen ik mijn eerste communie deed en de missen nog eentalig latijn waren.
Dat het decennia later nog intact herinnerd wordt, is beslist de verdienste van zuster Marie Sylvie, het door de hemel gezonden nonnetje van het eerste leerjaar, dat generaties communicantjes klaarstoomde voor die eerste keer.
Het was de heroïsche tijd van de Sint- Rumoldusparochie met de onnavolgbare pastoor Vinck. De nu dubbeltorige witte kerk op de Deurnese Ter Rivierenlaan is in niets nog te vergelijken met het noodkerkje van toen, naast het gelijknamige schooltje. En dat werd het levenswerk van Pastoor Vinck, een grote dynamische pastoor met karakteristiek rechtopstaande bros
Hij preekte zijn noodkerkje om tot een Godstempel met paleisallures. Elke eerste zondag van de maand was het bouwpreek. Honderden gelovigen zaten dan in de 5 missen die er toen nog opgedragen werden, op het puntje van hun kerkstoel om geen woord te missen van de paaiende en dan weer bulderende herder die met speciale collecteschalen dreigde, waarbij de muntjes letterlijk door de mand zouden vallen. Het resultaat: een stapel bankbiljetten
Sint- Rumoldus werd de schrik van elke pastoor met een baksteen in de maag. Het toenmalige Domus Dei subsidieerde parochies met bouwprojecten, in verhouding tot wat ze zelf wisten te verwerven en dat leidde wel eens tot een vorm van onchristelijke jaloezie bij andere bouwlustige pastoors.
Mijn eerste communie vond dus plaats in het bescheiden noodkerkje naast de school. Hoe ik ook naar die eerste keer was toegegroeid, de dag zelf herinner ik me nauwelijks. Gloeiend van de koorts met een pijnlijke oorontsteking was het een krachttoer de ganse dienst overeind te blijven, zodat de groepsfoto meteen ook de laatste feestelijke daad van de dag was. De rest van de dag passeerde horizontaal
en derhalve schitter ik door afwezigheid op de paar familiekiekjes van het feest
Gelukkig kan ik genoeg herinneren van de voorbereidingen zoals het wit parelmoeren kerkboekje dat ik zou dragen, gewikkeld in een kanten stoeferke (zakdoekje met een kanten versiering). Maar amper een uurtje nadat ik het kreeg, was het uitgelezen en sloeg de angst rond mijn moeders hart, dat ik me dan in de mis zou vervelen
groot was mijn geluk nog voor de grote dag, een nieuw, dikker exemplaar te krijgen. Een echte lederen missaal met in gouddruk mijn naam
Die eerste communie van toen, was de aanzet voor decennia trouw aan de zondagsmis. Jarenlang die van 9 uur, waar we telkens aan het eind van de dienst onze miskaart dienden te laten afstempelen
er waren toen tenminste nog zekerheden
Twee jaar vroeger dan normaal -ons pienter oudste dochtertje voelde zich als vierjarige super in het eerste leerjaar- hadden we dan zelf een eerste eerste communicantje, al was het vinden van een communiekleedje maatje 104 niet evident
Een heerlijke dag met als apotheose het ijslammetje mét grosseille ... gevolgd door het traditionele familieverhaal van de eerste zonde van mijn zus, nu tante Fawie, amper een paar uur na haar eerste communie
Toen het ijslammetje op tafel kwam, bleek de helft van de kop weg
en had het communicantje een extra vanillering rond haar mondje
Ik heb het nog een kusje gegeven voor het kopje gaat bloeden
En drie jaar later: eerste communie van Roosje.
Daaraan denken we ontroerd en liefdevol terug nu morgen haar oudste zoontje voor het eerst Jezus in zijn hartje komt wonen met mama als engel aan zijn zijde heel nabij zal zijn, hem vervullend met a touch of Rose.
Bij Roosjes eerste communie had ik een kroontje van échte bloempjes beloofd. Maar bij gebrek aan korenbloempjes, waarmee ik vlechtervaring had, week ik noodgedwongen uit naar fresias.
Die weliswaar lange en beweeglijke steeltjes leken ondanks hun broosheid, best geschikt. 
Maar buiten het feit dat ons Roosje heerlijk naar fresias geurde, was het geen succes. De fresiakelkjes, aanvankelijk rond haar hoofdje glooiend, lieten het stuk voor stuk afweten en hingen tegen het eind van de mis, als een droef bloemengordijn haar voor de ogen.
Daarmee werd een fragmentje aan de communiale familieverhalen toegevoegd
De eerste communie van onze zoon begon met een knaller van formaat... op het moment dat we vertrokken naar de college kerk werden we opgeschrikt door de luide knal van een gasontploffing in de buurt. Even bolden de ramen van de living, rinkelde het porselein en kristal op de gedekte feesttafels, maar liep het althans voor ons, zonder scherven af. We wisten in de kerk voor wie bidden, die morgen...
Aan alle communicantjes, van harte proficiat en aan alle juffen en meesters die hen voorbereidden, dank u.
