Eigenlijk ben ik inmiddels aan de Côte d' Azur ... Het had gekund als ik de kilometers aan elkaar had geregen die ik als leverancier vrat tijdens het paasweekend.
Het eerste jaar in ons (groot)ouderleven dat we 'kinder- en/of kleinkinderloos' Pasen celebreerden. Het lag zeker niet aan al wat Pasen kleurt, zoals de uitbundig bloeiende Paasbloemen in de tuin en de verleidelijke snoepklare paaseitjes, met zelfs een heel bijzonder zakje, gekocht van scoutsjes waar een van de verkopertjes 'Roosje' heette en het jongetje dat herkenbaar groen petje droeg, zoals ik er in onze Chris zijn kleerkast een bewaar... Dan weet je 't wel zeker?
Dus voor het eerst geen Paasbrunch in het Ganzenhof en derhalve extra time om 'een vleugje Rose' te verspreiden.
Het begon al op stille zaterdag. Vrijgesteld van de obligate voorbereidingen voor de traditionele feesttafel, kon ik het aantal 'overzeese' pakketten gaan afgeven en werd prompt geconfronteerd met de overigens charmante en correcte security check. Of het wel degelijk boek- en geen 'boem' pakketten waren.
Terug naar onze bergplaats thuis om de volgende reeksen dozen op de achterbank te laden en maar weer de baan op naar hunkerende liefhebbers. Opvallende leuke ontmoetingen, altijd zéér kort want met één oog op de volle dozen die boek per boek, en steeds kilometers uit elkaar, geleverd werden, met mondjesmaat dus, dringt de tijd.
Opvallend hoe klein de gleuf van Antwerpse brievenbussen is. Of ligt het aan de omvang van het boek? Handig dat af en toe een brievenbus achteraan open kan. Lukt het niet, dan is het over naar de buren. Opvallend hoe bereidwillig mensen zijn om 'ons Roosje' binnen te laten ... Dan wordt een mailtje naar de rechtmatige eigenaar verstuurd met de melding van de tussenstop. Bedoeling was om zoveel mogelijk boeken nog in het Paasweekend op de juiste bestemming te krijgen. Een vorm van mijn bijna obsessieve drang om dat ook waar te maken. Op Berchem/ Wilrijk/ Edegem/ Kontich ... na, scheelt het geen haar of dat was gelukt.
Geen paniek voor wie het boek nog niet ontving, er staan nog enkele dozen op de achterbank van de auto die wellicht morgen terecht komen.
Dat het leveren in en rond Antwerpen- toch beter bekend terrein- vlugger zou gaan, is inmiddels een achterhaalde illusie.
Nochtans waren de elementen om goed gezind van te worden, present. Een grondige gratis carwash met bakken hemelwater, een ritje door een heftige natuurlijke droogtunnel, na dat alles de zon en een 'dubbele' regenboog. Even stoppen en een selfietje nemen... oh, nee, dan moet je er zelf opstaan zeker. Dubbele regenboog. Een mens wordt van minder blij.
Leuke muziek aan met af en toe een meezinger van formaat... (I will survive) koos ik maar resoluut voor de verste bestemming eerst, zodat de volgenden als reeds 'op de terugweg naar huis' zouden voelen. En zo kwam ik een beetje thuis, al was ik er nooit eerder fysiek geweest, waar de zielsverwantschap tastbaar was. Duizenden boeken, evenveel verhalen en warme herinneringen. Even deelden we dezelfde passie en voelde het als 'kennen'. Txs.
Taxi- chauffeur. Dat leek me destijds als 18- jarige met de autosleutels van een 'kevertje' op zak, een droomjob... Later evolueerde die 'drive' meer naar lange- afstanden, liefst met open dak op eenzame Amerikaanse highways met gelimiteerde en gerespecteerde snelheidslimiet... Een beetje 'veel' anders en minder poëtisch is het voor wie de Antwerpse- en/of Brusselse Ring frequenteert of in de binnenstad- al dan niet opengereten- zijn weg zoekt. En nu na enkele dagen koerier activiteit heb ik mateloos respect voor pakjesbezorgers. Het spoorzoeken in onmogelijke verkavelingen, die me thans nopen onze GPS te laten updaten, het in- en uitstappen ook als het stortregent want time is money..., afwezige bewoners, onooglijk kleine brievenbusgleuven, een hond aan de omheining die je rauw lijkt te lusten... en dan de koele, toonloze stem van 'Helga' die maar volhoudt dat je moet keren, terwijl je doel bereikt is. Bijna gesprekspartner, want ik hoor me antwoorden "och gij, ik ben er... "
Voor gesloten deuren staan is niet leuk, al heeft het ook wel een lucratieve kant. Je leert behulpzame en opvallend vriendelijke buren kennen, die 'een vleugje Rose' wel smaken... En mensen zien tegen geen moeite op, komen helemaal naar beneden en zullen in 't oog houden wanneer de buur thuiskomt en het pakje geven. Trouwens in een hopeloze verkaveling wachten op een andere wagen om de weg te vragen en dan een 'voorrijder' meekrijgen omdat uitleggen niet evident is... ook dat zijn "wij".
Het boek verpakken in doorschijnend micca heeft een onvermoed voordeel: mensen herkennen de cover en zeggen spontaan dat ze Roosje in hun hart dragen. Dat doet wat met een 'groot' moederhart.
Intussen enkele tientallen boeken later, valt- ook al blijft het langer licht- de avond. Thuis wacht een enthousiaste echtgenoot die meteen wil weten hoeveel dozen er leeg zijn... en de balans opmaakt hoeveel dus nog te doen.
Maar hij heeft nu toch wel een beetje honger ook... Aardappeltjes zijn gaar en de gegarneerde zuurkool met rookworst smaakt als een veredeld paaslam. Dus is het toch nog een beetje feest. Inmiddels sijpelen alweer heel wat berichtjes binnen, waarbij eentje in het oog springt omdat het wijst naar de initiatiefnemer om mijn dagboekblogs te bundelen: "Ik lees op de achterkaft dat het idee van mijn vroegere baas komt en dan kan je ervan op aan dat het zoals steeds, een goed idee is..."
Zou ik lang geleden bij dergelijke verklaring me afvragen of ik me zorgen hoefde te maken, nu doet deze uiting van waardering jaren na zijn actieve loopbaan ons beiden deugd... want geloof het op niet: papa en mama zijn één...
Aardappeltjes zijn gaar en de gegarneerde zuurkool met rookworst smaakt als een veredeld paaslam. Dus is het toch nog een beetje feest. Inmiddels sijpelen alweer heel wat berichtjes binnen, waarbij eentje in het oog springt omdat het wijst naar de initiatiefnemer om mijn dagboekblogs te bundelen: "Ik lees op de achterkaft dat het idee van mijn vroegere baas komt en dan kan je ervan op aan dat het zoals steeds, een goed idee is..."
