Tot het laatste moment hebben we geduldig gewacht.

De advocaten hebben getracht hen tot redelijkheid te overhalen.

Tevergeefs.

Op het moment dat dit stukje op mijn blogje verschijnt, gaat onze Marnix de kerk binnen voor zijn eerste communie.

Niemand van ons is er ‘fysisch’ bij.

Uit mateloos grote liefde voor Marnix, die dat ooit zal beseffen.

Toch zijn we allen met heel ons hart heel innig met hem en Alexander verbonden. Mama en nonkel Chris vanuit de hemel, opa, oma, tante Amieke en peter Kris, Amélie, Eline, tante Fawie, nonkel Guy, nonkel Bak… 

Onze afwezigheid tijdens de viering is ingegeven door de herinnering aan het pijnlijk vertrokken onbegrijpende gezichtje van de achterom kijkende Alexander toen die twee jaar geleden de kerk verliet tussen vader en stiefmoeder en meegetrokken werd zodat geen enkel contact mogelijk was. Vreemd na een christelijke dienst...

Gelukkig was er toen nog ons weekend per maand, waar liefde voor een stukje kon helen…  

Nu het sinds oktober 2013 geleden is dat er nog écht contact met de jongens was en we weten hoe vakkundig de familieband wordt uitgerafeld, kan alleen tijd het tij keren.

Jongens worden mannen en zullen willen weten… 

Daarom liefste Marnix, wensen we je vandaag een dag waarin je de hemel heel nabij mag voelen.

De échte touch of Rose van jouw prachtmama je hartje inpalmt en gelukkig maakt.

Haar briefje voor jou op deze dag, lezen we op een dag samen, zodat het niet zoals bij je broer, kan geridiculiseerd worden.

Uit respect voor de eindeloos warme liefde in een van pijn verscheurd hart, waarmee het voor je geschreven werd. Biddend en hopend dat het niet nodig zou zijn...  

Dit briefje wacht hier op je, in je ‘koffertje vol dromen’ samen met alles waar je later het geloof, de hoop en de liefde van ons allemaal zal in vinden. 

Opgeven is géén optie, hoogstens even uitstel… tot je kritisch denkvermogen zich openbaart.

Bij jouw foto, dicht bij je mama, flikkeren op jouw feestelijke dag, kaarsjes van ieder van ons en zijn zo heel dicht bij jou.

We wensen je een heel fijne dag en houden méér van je dan je als kind kan vermoeden… dat zal je later tot steun zijn... Dikke knuffel voor jou en grote broer van ons allen die mee met je bidden.... 

Het roze vogelhuisje aan de dikke den voor het keukenraam is intussen meer dan ‘a touch of Rose’ in onze tuin.

Toen begin april een koppel koolmeesjes geregeld rond het zonnige huisje fladderden, konden we enkel hopen dat het hen zou bevallen en inspireren er hun nestje te bouwen. Toen dat ook effectief zo was en ze druk doend waren met de inrichting.. vermoedden we dat nieuw leven op komst was.

In mei leggen alle vogels een ei… maar dat was blijkbaar al in april gebeurd, vaststellend dat mannetje en vrouwtje om beurten een langere tijd in het huisje verbleven. Aanvankelijk een eerlijk verdeelde wissel van de wacht, verdween het kleinere vrouwtje een tijdje van het toneel, terwijl het mannetje zich ontpopte als ‘hofleverancier’.

Alles gebeurde in zo’n snelvaart, dat ze van geluk mochten spreken dat onze tuin flitsvrij is.

Na een paar weken kwam ook het vrouwtje terug in de running en bereikte de frequentie op de aan- en afvliegroute, recordhoogtes.  

Wekenlang waren we bevoorrechte getuigen.  Een paar mezenbolletjes in de nabijheid van het nestkastje, fungeerden als drukbezochte buurtwinkels. Makkelijk en na een tijdje onmisbaar, zoals bleek, toen onder druk van oorverdovende decibels ze nauwelijks tijd kregen om een pierke te verschalken in het gras. De mezenbolletjes wiebelden heen en weer van de heftigheid waarmee de 'drive in' werd bevlogen... 

Een stralende zaterdagochtend twee weken geleden, steekt er plots een klein kopje met wijd opengesperde bek door de kleine opening en produceert een door merg en been snerpende hongerkreet…  

Om beurten vliegen ma en pa voor het deurgat en snoeren de dwingeland het bekje door het vol te proppen.

Prachtig hoe ze zich uitsloven, terwijl wij ons afvragen hoe dat kleine lawaaismoeltje zich naar boven kon hebben gewerkt... 

Maar dan gebeurt het…  de voedselbedeling gaat duidelijk niet snel genoeg en het krijsende jong helt plots helemaal voorover uit de kleine opening. “Seffens valt hij uit het nest”, kan ik nog net uitbrengen, terwijl het in één klap de vleugeltjes spreidt en de boom infladdert.  Volleerd.

Nauwelijks van onze verbazing bekomen, verschijnen al een tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende jong… en vliegen in recordtempo de boom in, vergelijkbaar met parachutisten die de een na de ander uit een vliegtuig springen.  We tellen en enkel het 8^ste lijkt even te aarzelen.  "Als die helemaal onderaan stak, dan moet die eerst zijn veren gladstrijken", lachen we terwijl hij ogenschijnlijk controleert of op de druk bezette takken nog een landingsplaatsje vrij is...

8 in zo’n klein vogelhuisje? Nauwelijks te geloven. En allemaal goed doorvoed, geen naakte prematuurtjes, nee helemaal af, prachtige gekleurde vogeltjes, bijna kopies van elkaar…  De wonderen van de natuur. 

Van op hun uitkijkposten in de grote den, gooien ze zich massaal op de mezenbolletjes, waar ze soms in trossen aanhangen. Bijna lachwekkend… de mezenbolletjes verzwinden als sneeuw voor de zon.  Hier en daar springen de ouders bij als er eentje luidkeels zijn bek openspert om te worden bijgevoederd...

Nu ruim twee weken later, verblijden ze ons nog dagelijks met hun aanwezigheid, en die zullen we geweten hebben…  de ‘fastfoodketen’ die we geregeld bijvullen, is daar wellicht niet vreemd aan.

Omdat het best mogelijk is dat nog een tweede nestje volgt, hebben we alvast de accomodatie verdubbeld met een tweede nestkastje.

We zien wel... 

Intussen scheren ze met F16- snelheden door ons Aards Paradijs dat het een lieve lust is. En Choukie is in de hoogste staat van paraatheid, permanent speurend naar sluipende poezen om ze meteen achterna te spurten...

Leven en laten leven...  'a touch of Rose' met 'a sound of Chris' ...