Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Summer in the city
.
Een groot aantal buitenlandse studenten strijkt eind augustus, begin september neer in Antwerpen. Het nieuwe academiejaar start traditiegetrouw met een aanbod taalcursussen en initiatie projecten, wat hen de kans geeft nog wat late graantjes van de zomer van Antwerpen mee te pikken en als het ware ondergedompeld te worden in de roes van bevrijdingsfeesten. Niet dat ze met deze wetenschap toekomen, maar het als een aangename verrassing ervaren. Temeer omdat het activiteiten zijn waarvoor ze niet/of alleszins niet diep in hun geldbeugel hoeven te tasten, het meestal nog zomert en alle toeristische mogelijkheden nog binnen bereik zijn.
Ad valvas hangen we dan ook een aan aantal weetjes uit, naast de Antwerpenaar die in de hall ter beschikking ligt.
Nu duiken er ook wel eens vreemde toestanden op. Enkele jaren geleden op een super zonnige septemberzondag, zitten warempel twee toffe Nederlandse meisjes een beetje verweesd in hun studio. Verwonderd vraag ik hen waarom ze de stad eens niet intrekken, er is zoveel attractiefs te beleven.
Groot was mijn verbazing te horen dat hun geloof dat niet toeliet. Geen gesluierde moslimvrouwen, geen oosterse zentoestanden
niks van dat alles. Gewoon oerdegelijke Hollandse meiden, die hier stage lopen. Geen taalverwarring, al zijn er wel eens woorden die door Noord en Zuid een andere interpretatie kunnen krijgen, maar ook daar niks van.
Uitgenodigd bij hen te komen zitten, is mijn verbazing zo groot, dat ik dat ook effectief doe en een boeiende babbel heb.
Dat bepaalde activiteiten niet in hun belangstellingsveld liggen, daar kan ik inkomen, maar het aanbod is dermate groot, dat ik even probeer de cultuurmarkt op de Groenplaats aan te prijzen
Daar kan niks mis mee zijn, denk ik luidop. Leuke theatervoorstellingen in open lucht, proevertjes van wat op de culturele agenda staat
moet zon ernstige jonge vrouwen wel interesseren, toch?
Nee, mag niet, want dat is commercieel en op zondag mogen we niets te maken hebben met commercie, was hun heel open antwoord. Maar het is allemaal gratis, hoor en in open lucht, voor iedereen vrij toegankelijk, dat is toch geen commercie?
Toch, je zal er zeker versnaperingen of drank kunnen kopen? En wij zijn gereformeerd en dan mogen we daaraan niet deelnemen.
Ergens dacht ik: ver genoeg van huis om het vermeende alomtegenwoordig oog van ouderlijk gezag te ontlopen, zou je vermoeden dat jonge mensen tussen pakweg 19 en 22
de wereld toch wel willen verkennen, eens met eigen ogen aanschouwen en pas dan concluderen. Nee, dus.
Een andere hersenkwab vocht met de gedachte of dat nu voor de ouders in ons buurland notabene, geruststellend zou zijn, kinderen ongeketend, aan de leiband te weten.
Lang duurde die strijd in mijn hoofd niet. Nee, die vermeende veiligheid loerde op termijn als een vervaarlijke vijand
Jonge mensen moeten de waarheid zoeken, weliswaar geholpen door morele en culturele waarden, maar verstandig kritisch aftoetsen wat zij als waarden in hun bagage stoppen. Het lange gesprek met die twee bekwame en gemotiveerde jong volwassenen, herinnerde mij aan dat ideale beeld dat ook ik, en nadien mijn kinderen, aanvankelijk koesterden. Maar door het te leven, wisten bij te spijkeren
De meisjes waren best leergierig en wilden weten hoe ik daar over dacht en of het waar te maken was. Ik was ontroerd door hun vertrouwen en hoop dat ik dat ook niet beschaamd heb, door mijn eerlijk antwoord op hun vragen, met respect voor de tradities die ze van thuis als waardevol meekregen, maar ook met verantwoordelijkheid voor de wereld die morgen van hen is
Met vallen en opstaan heb ik uiteraard uit het leven zelf geleerd en daarover eerlijk communiceren heeft kans om bij te dragen tot
Drugs uit de stad.
Eerder kon u hier lezen dat de vereniging van mede- eigenaars een charter tegen drugs opstelde. Dat zoiets niet uit de lucht komt vallen, kon u eerder ook al lezen. Dit verhaal is van een ander kaliber. Dit is er een met a touch of Rose
dat opgeven geen optie is
.
Wie de buik van Antwerpen reeds hoofdstukken lang volgt, weet dat in de beginperiode naast prostitutie ook drugs voor problemen zorgden. Mag dealen de hoogste prioriteit hebben voor politie en gerecht
de drugsverslaafde is een mens in nood.
Soms wordt een klein kreetje geslaakt in de hoop dat iemand het opvangt en er zich niet vanaf maakt door te beamen dat het erg is. Alleen als iemand zijn nek voor je uitsteekt, en het vertrouwen wederzijds is, is er een beginnen aan en kan het tij keren.
Over dat echt gebeurde wonder uit de eerste jaren van dit dagboek, volgende verhaal.
Een jonge dertiger die duidelijk geregeld even zweefde, werd meegetrokken naar de hall, waar aan de gezamenlijke adventskrans werd gewerkt
Met ogen als theeschoteltjes zo groot, zette een losse opmerking dat het toch niet verstandig was om met dat spul om te gaan, de eerste stap naar wat een heel verhaal werd. De opmerking lokte een snel antwoord uit dat eens je daar mee bezig bent, er niet vanaf te komen viel.
De ganse nacht hield die opmerking me uit de slaap en niet langer dan de volgende dag belde ik aan met de vraag of hij er dan écht van af wilde komen. JA, maar hoe
lokte mijn belofte uit dat ik hem zou helpen, al wist ik op dat moment niet eens hoe. Dus startte mijn info toer.
En ja, het kon. Voorwaarde was het zelf willen. Het was tenslotte een volwassen man. Dat hij zich maar aanmeldde, dan zouden ze het met hem bespreken en de motivatie aftoetsen.
Uiteraard vertelde ik hem dat goede nieuws
hij zou erover nadenken maar vreesde toch wel de drugsdealers, die niet makkelijk loslieten, hem opwachtten, onder druk zetten en bedreigden
Mijn enthousiasme was dan wel groot, maar uiteraard niet erg professioneel en ik pleitte ervoor dat hij de behandeling in Stuivenberg zou aannemen, zodat ook zijn weerbaarheid zou verhogen
Het ijzer smeden als het heet is, probeerde ik hem in de daaropvolgende week tevergeefs te bereiken. Omdat hij vertelde gevolgd te zijn geweest, werd ik ongerust en nam contact met zijn werkgever, waar hij intussen zonder verwittigen ook al 2 weken niet meer was opgedaagd. En ja, men had daar ook gemerkt dat er toch wel een probleem was
jammer, voor zon harde meewerker, die goed zijn brood verdiende, maar blijkbaar niets overhield
Die conclusie was niet bepaald van aard om mijn ongerustheid te doen afnemen. Ik verwittigde de politie en we gingen poolshoogte nemen in zijn studio. Onaangeroerde, intussen bedorven etenswaren, voedden een vrees. Maar ik was geen familie en met het van hem gekende profiel, mocht ik verwachten dat hij wel weer zou opduiken
vermits hij ook niet bij een ongeval betrokken was
Ik voelde mij ellendig machteloos
Niemand miste die gast, ik moeide mij met iets wat me niet aanging, en maakte ik me niet wijs dat hij gehlolpen wilde worden?
Een maand later loop ik hem toch wel tegen het lijf zeker niet ver van het gebouw
Als een boze schoonmoeder, pakte ik hem beet om tussen blij en heel kwaad hem te vragen waarom hij zomaar van de aardbol was verdwenen
Toen ik zag hoe nerveus en schichtig hij was en gejaagd zei dat hij niet kon praten omdat hij in t oog werd gehouden en een week in een kelder opgesloten had gezeten zonder gsm, beloofde ik hem een uurtje later te bellen.
Thuis kreeg ik de wind van voor
waar hield ik me mee bezig, dat was gevaarlijk
toch belde ik hem en kreeg een onwaarschijnlijk verhaal te horen, dat ik hier niet blog
wegens te erg om geloofwaardig te zijn, maar deed mijn burgerplicht.
Hij zocht en vond een andere baan en hij zou het nog even alleen proberen
Weer gingen er enkele weken over en hij verhuisde uit de stad naar de rand. Maar het bedreigend stalken ging verder en we zouden er nu eindelijk komaf mee maken en naar Stuivenberg gaan, als ik de week daarop zou terug zijn uit China, een zakentrip waar ik mijn man vergezelde. Tot dan in Zaventem
een sms die niet veel aan de verbeelding overliet, en wij die moesten vertrekken.... ik kon niet terug
Het enige was ik kon, was de politie om hulp vragen. Een onmogelijk, wellicht ook onsamenhangend telefoongesprek dat gelukkig de juiste man aan de andere kant van de lijn kreeg
die mijn vraag in te grijpen voor het te laat zou zijn, ernstig nam
geen sinecure als je niet eens het juist adres kan opgeven, ik herinnerde zelfs de straatnaam niet
ik kon de politie enkel leiden, voortgaand op mijn visueel geheugen
en verlamd van angst
Het duurde en duurde
wat er allemaal door mijn hoofd en hart ging tot de officier het bevrijdend nieuws meldde dat ze net op tijd waren gearriveerd
ik weet alleen nog dat ik schreiend dank, dank, dank zei...
Men had hem meteen voor de keuze gesteld: direct meegaan naar Stuivenberg of verloren zijn
Heel emotioneel had hij ja gezegd toen de agenten het als zijn morel(e) plicht hadden voorgesteld, als een ongelooflijke kans
en zo geschiedde. Hij onderwierp zich vrijwillig aan een half jaar therapie, gevolgd door begeleid opnieuw leren functioneren in de maatschappij, assertief en eerlijk met zichzelf.
In een eerste fase mocht er geen contact met de buitenwereld zijn, al was hij nauwelijks uit ons gedacht en beseften we hoe hard en eenzaam het voor hem zou zijn. Toen de isolatie tijd voorbij was, bezocht ik hem geregeld en ook hij keek uit naar onze afspraakjes in de cafetaria
het deed deugd te zien dat het steeds beter ging en dat ondanks de zeer zware sessies, hij dankbaar was dat hij geholpen werd. Het wederzijds vertrouwen groeide. Wij uit respect voor de moeilijke weg die hij, uit respect voor ons die in hem durfden geloven, wilde gaan.
Eerdere onverwerkte traumas (!) speelden de man parten en de wijze waarop hij ermee was omgegaan, hadden ook voor een breuk met de familie gezorgd. Overtuigd van het belang van die band, probeerde ik die link terug te leggen, wat ondanks weinig aanknopingspunten, lukte om hen op te sporen en voorzichtig te benaderen in zijn naam. Het leidde tot aftasten
en langzame heropbouw. Voornaamste was dat de kans was gecreëerd.
Toen de man met zichzelf in het reine was, kon hij zijn nieuwe leven beginnen. Hij vond terug een goede job, want ook werken is therapeutisch en na een paar omzwervingen, ook een eigen stekje. Ver van de stad, in de natuur. Met veel plezier konden we hem een duwtje in de rug geven en al is het maar af en toe
we keep in touch en we weten dat het goed gaat.
