Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

We schrijven 25 juli 2010, als een brand in studio 6 op de 2de verdieping, letterlijk roet in ’t eten komt gooien….

Zoals in hoofdstuk 32 beschreven, wordt om vijf uur in de namiddag, het gebouw terug vrijgegeven en kan de schoonmaak beginnen…niet in twee lijnen te vertellen. Daarom maakte ik een volgende afspraak en met een weekje vertraging… dan hier het vervolg.

Op de tweede verdieping waar de studio uitbrandde, waren de gevolgen het meest in ’t oog springend, al is dat niet meteen de juiste woordkeuze, vermits ook de verlichting én de noodverlichting gesmolten waren. Pas toen een halogeen bouwlamp op staander werd geplaatst, konden we gepast huiveren bij de hallucinante aanblik van de zwart geblakerde lange gang, vol vreemde schaduwen.  

Uit de kleine studio, aansteker van alle zwarte doffe ellende, had de brandweer de nog smeulende inboedel beneden op het plat dak van de parking gekieperd, onder het toeziend oog van de geveltoeristen die via de brandtrappen naar datzelfde plat dak verhuisden. Via de studio’s van de eerste verdieping, maar ook via de B&B ‘De Baron’, in de Osystraat, werden de mensen veilig en snel ontzet.

De uitslaande vlammen en de rookpluim die recht naar boven ging om vandaar het ijle luchtruim te kiezen, was zoals eerder gezegd van ver zichtbaar en alhoewel de brand zelf zeer snel geblust was, gingen rook en roet er niet zo snel vandoor.

Voor de deur aan de gangzijde, was de trapleuning weggesmolten, de bepleistering van de muur gevallen, lag een zielig hoopje smurrie en as. In de studio was ook het schuifraam bezweken onder de hitte en was het dubbel glas gesprongen. Ook de studiodeur was er aan voor de moeite en vanuit de gang keek men door een groot zwart gat, naar buiten door een nog rechtopstaande reuze scherf van wat raam was geweest.

Om ramptoeristen buiten te houden en ook langs de achterzijde geen indringers in het gebouw binnen te laten, werd de uitgebrande studio vakkundig dichtgetimmerd langs zowel de gang als de terraszijde.

Dat pompiers in volle uitrusting gefocust zijn op blussen en geen rekening kunnen houden met ‘voeten vegen’… wie neemt het die redders in nood kwalijk, betekent wel dat naast het verdienen van hun sporen, ze er ook flink wat nalaten… Het smurriespoor van de spuitdarmen die zich als slangen een weg baanden door de trappenhal naar de tweede verdieping, zou menig spoorzoeker verblijden… En dan denk je, nog een geluk dat het MAAR op de 2^de verdieping was. Muren, trappen, hall...

Verzekeringsmarathon van start:

Het is heel laat als ik die avond naar huis terugkeer en met een laatste krachtinspanning mezelf onder de douche dwing. Het wordt letterlijk ook even heel zwart voor mijn ogen. Een dag zonder eten of drinken druk in de weer zijn, mag me dan al op het lijf geschreven zijn… onder het stromend water van de douche lijken alle emoties van de dag aan de oppervlakte te komen en is het een hele opdracht ze proberen af te spoelen. Liggen was noodzaak, slapen een onmogelijke opdracht...

Maandagmorgen, 24 uur na de feiten, volgen afspraken met alle mogelijke divisies van het verzekeringswezen. Tal van experten maken hun opwachting, met in hun kielzog een “witte tornado”. Een gespecialiseerde schoonmaakketen voor opkuis na een brand, strijkt neer en start meteen met het afwassen van de gangen. Opnieuw opgelicht, krijg je even terug dat gevoel: ‘het komt weer goed’… Volgende stap is dan het aanbrengen van een speciale fixatie op de wanden, noodzaak blijkt, wil er nog ooit een lik verf hechten, dixit de specialisten…

Als een van de eerste wordt ook Ora, onze liftenleverancier opgeroepen, die zowat de hele liftconstructie ontmantelt om roetvrij te maken.

De verlichtingsbakken met spaarlampen, die nog maar enkele jaren in de gangen waren geplaatst, lijken de rook opgezogen te hebben. Mijn voorstel ze schoon te maken, wordt door de experten van tafel geveegd, omdat de contacten aangetast zijn door de rook en het binnen de kortste keren zouden laten afweten. Derhalve opteren we dan meteen voor de nieuwe generatie LED lampen, die na het herschilderen van de gangen een milieu- en energievriendelijk licht zullen verspreiden.

Beroep te kunnen doen op het potentieel aan know how dat in grote maten bij vele mede- eigenaars aanwezig is, is een ongekende rijkdom, waar we dan ook geregeld beroep op kunnen doen. Hun kennis van materiaal, weten wat, waar het interessants kan aangeschaft worden, goede onderhandelingen …. maken dat we méér met minder kunnen, dat geen cent verloren gaat die integraal geïnvesteerd kan worden in dit gezamenlijk project: ik denk dat we een unicum zijn in eht wereldje van mede- eigendom.    

Een mede-eigenaar architect stelt zijn kennis ten dienste om de ideale verlichting te kiezen. Een andere mede- eigenaar brengt ons in contact met een bedrijf van brandvertragende deuren, die 30 minuten weerstand bieden en die we mits gezamenlijke aanschaf interessant kunnen aanschaffen. Dan is het zaak om te maken dat de werken gestroomlijnd verlopen. Een hele onderneming om alle studio’s toegankelijk te maken op het juiste moment, zodat zonder onderbreken kan verder gewerkt worden en nog eens dezelfde oefening om de schilderwerken te organiseren.

Intussen wordt er geregeld vergaderd met de verzekeringsexperten. Dat kan dan telkens in onze studio op de 9^de verdieping, waar heel wat potten koffie en/of frisdranken de revue passeren. Hoeft het gezegd… maar toch voor alle duidelijkheid, altijd on the house…  

Zo wordt voortdurend de stand der werken opgemaakt, de vooruitgang, de planning om de continuïteit te garanderen, de budgetten die ter beschikking gesteld worden en de eerlijke besteding ervan.  Voor ons is het kwestie van de zaken goed op te volgen maar anderzijds er evenzeer over te waken dat geen misbruik wordt gemaakt van verzekeringsgeld.

Ter informatie toch wel vermelden dat wie naast de blokpolis zijn eigendom ook nog eens persoonlijk verzekert, een streep voor heeft bij de afwikkeling van zijn dossier. Zo zagen we dat in dat geval de persoonlijke maatschappij de schoonmaak meteen regelt en nadien onderhandelt met de blokpolis. Dat hebben we duidelijk geleerd.

Nog tot de helft van het volgende jaar heeft het geduurd, eer de laatste loodjes gelegd waren, poetsen, de uitgebrande studio herbouwd, gangen en studio’s herschilderd, gordijnen en draperies gewassen, deuren vervangen alle herstelwerken uitgevoerd… elke dag gaf ik present… om alles te coördineren, toegang te verlenen, te waken over de privacy en de bescherming van de goederen van elke bewoonde studio waar werkzaamheden plaats vonden.  

Het resultaat mag er zijn. Alle deuren zijn nu brandvertragend, overal in de publieke delen is er brandalarm. De noodverlichting is perfect in orde gebracht, de brandblussers allemaal gecheckt, de gangen prachtig herschilderd, nieuwe Led- verlichting, de deuren –op één na- allemaal netjes gelakt, nieuwe klinken, nieuwe deurbelletjes, vernieuwde gedigitaliseerde parlofonie…

Eerlijkheidshalve beken ik mijn teleurstelling dat er toen geen voorstel kwam tot -zelfs een tijdelijke- overname van de fakkel, gezien de nood in mijn gezin zo hoog was. Wellicht daarom dat ik terugdenkend aan die slopende maanden, altijd weer eindig bij ons Roosje. Hoe vaak heb ik doodvermoeid toch nog een tandje bijgestoken, hopend of zelfs overtuigd dat hoe harder ik mijn best deed, haar kansen verhoogden… Helaas…

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar de Phoenix is herrezen. Centerbuilding is een mooi, veilig en gezellig ‘dorp in de stad’.

Een titel die we danken aan het ‘Festival van Vlaanderen’. Ook een mooi verhaal, dat beslist in een komende bijdrage aan bod zal komen…