Terwijl ik opa’s avondmaal bereid, staat het TV- scherm in de keuken, mijn trouwe niets eisende compagnon in eenzame momenten, aan.

Sinds papa afwisselend liggend en zittend moet leven, om doorlig- en/of doorzitwonden als gevolg van de verlamming van zijn onderlichaam te vermijden, stemmen we ’s avonds af op hetzelfde programma op twee schermen. Zo valt het nauwelijks op dat ik permanent pendel tussen zijn op- maat- ingerichte en optimaal- uitgeruste kamer, zijn bureau en de keuken.

Of opa, meestal verdiept in één van zijn dossiers of naslagwerken, een aandachtig kijker kan genoemd worden, durf ik betwijfelen, maar niettemin geeft het –zij het met enkele seconden tijdsverschil tussen beide schermen- het gevoel ‘samen’ met hetzelfde bezig te zijn.

Terwijl ik de boodschappentassen uitlaad en een paar borrelhapjes zonder borrel, het souper laat voorafgaan, word ik geveld door het ‘oma- format’ bij ‘Iedereen beroemd’ op Eén.

Een fiere, verzorgde tachtigjarige oma, met een cameraploeg in haar kielzog, verrast haar  kleinzoon aan de universiteit en eet met hem op kot …

Mijn hart bonst en mijn ogen branden door niet terug te dringen tranen… wat een heerlijk moment voor beiden.

Super als oma haar kleinzoon schalks vraagt of hij niet liever zijn ‘Merel’ had verwelkomd… en hij beaamt oma’s bezoek super te vinden.

De omhelzing ter bezegeling doet me even naar adem happen en zo stil mogelijk -opa wil geen opwinding want slecht voor mijn zona- kan ik niet anders dan mijn tranen de vrije loop laten.

“Merel”, Roosjes nickname in Leuven, heerlijke herinneringen aan de keren dat ik haar op kot verraste met een blitsbezoekje en ze me altijd 'dringend' iets moest laten zien in de stad… meestal bij een of andere antiquair…

Diverse keren resulteerde dat in een extra rit de dag erop met mijn vader en een aanhangwagentje om weer een van haar ‘ontdekkingen’ op te halen… 

Een heel moeilijke dag vandaag.

Die niet- aflatende zeurende pijn van de gordelROOS, synoniem voor zona in mijn aangezicht, flakkert bij elke nervositeit of emotie terug op als een vlam die mijn aangezicht pijnlijk likt.

Een geladen dag waarin ik me de vooravond van die laatste dag van ons Roosje midden ons, als de dag van vandaag herinner.  8 februari, al vier jaar geleden. Hoe vaak heb ik getr8, kr8 te putten om de pr8 van 'a touch of Rose' mee te delen, ondanks de onm8 om onrecht, pijn en lijden halt toe te roepen. "Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar..." het klinkt soms fatalistisch, maar biedt troost...

Dat ervaren we dezer dagen alweer, want we zijn niet de enigen die eraan denken, hoe goed we het voor mekaar ook proberen te verhullen… Een massa berichtjes, kaarten, bloempjes... bedoeld als troost en bewijs dat Roosje leeft in de harten van velen. Het voelt aan als één grote warme gloed van alles waar die prachtdochter voor stond: levenslust, wijsheid, inzet, schoonheid naar lichaam en ziel, doorzettingsvermogen en bovenal een ongelooflijke liefde voor het leven, belichaamd in haar twee aanbeden prinsjes. Het is dan ook met een grote dankbaarheid dat die troost ons gegund wordt en die we van ganser harte delen met al wie hem kan gebruiken... de velen die we voor altijd in ons hart meedragen.                                                                                                                     

Bij haar urne en die van onze Chris, brandt het eeuwige kaarsje naast de foto van Alexander en Marnix, inmiddels al anderhalf jaar sinds ze de laatste keer hier konden zijn. Een schandvlek op het juridisch blazoen, waar zonder enig ernstig onderzoek naar de manipulaties en de gevolgen ervan, meedogenloze “ouders” twee kinderen ongestoord kunnen gijzelen en onthouden van de basisingrediënten om gelukkig te worden: geloof, hoop en liefde. De kans ontzeggen om emotioneel in het reine te komen met het ergste wat een kind kan overkomen: mama verliezen... en dat verlies om te zetten in liefedevolle kr8, om 'mens' te zijn...

Dat iedereen het hiaat ziet, weet en ook –zij het voorzichtig-  laat weten, vergemakkelijkt niet de manier waarop ingrijpen zonder bijkomende ontreddering kan, het Salomonsoordeel indachtig… ‘wijze’ Salomon, met niet- vertroebeld inzicht in de menselijke psyche. De witte raaf?

Bewust en ter goeder trouw, lieten we -zowel Roosje als heel onze familie- de gelegenheden voorbij gaan om ook maar met één negatief woord over hun vader en zijn entourage tegenover de kinderen te reppen, toen bleek dat het huwelijk onherstelbaar ontwricht was. Zo anders ging het er aan de andere kant aan toe. Zolang de wisselweken er waren bleef de pogingen tot destructie zonder succes, gezien de wekelijks desintoxicatie en de overvloed aan positieve input.

Toen echter het hoera- geroep om Roosjes dood luid weerklonk en de contacten met onze familie geboycot werden, was het lot voor de kinderen beslecht. Verschrikkelijk te zien hoe elk gelukkig moment hier, dat ze vol enthousiasme mee naar hun vader namen, de grond werd ingeboord. Het ging zelfs zover dat ze vroegen in het begin van de straat even halt te houden om afscheid te nemen, zodat elke blijk van hartelijkheid niet zou gezien worden en hen daarna parten zou spelen…

Duidelijk dat zoals ze hier in volle vertrouwen over de gang van zaken in de Valkenlaan vertelden, dat ook in omgekeerde richting gebeurde.

Onze waardering voor al wat ze daar leuk vonden, bleek in schril contrast te staan met de appreciatie voor hun gelukkige momenten hier beleefd… Gevaarlijke voedingsbodem om spontaniteit en eerlijkheid te fnuiken. Je ziet het met lede ogen. Iets wat spontaan verteld werd, werd met een klets op elkaars mond, geknipt.   

Blijkbaar konden velen de toekomst voorspellen, nu de geschiedenis wordt geschreven, maar feit is dat de vele verhalen over iedereen uit zijn nabijheid, waarmee hij zich zo graag in de belangstelling vertelde, nu bedreigend zijn voor de nieuwe versies. Alleen zijn eerder beproefde contactstop kon in theorie, die dreiging afwenden.

Wij hebben totaal geen behoefte om moeder, broers of zusters te verdrieten met zijn openbaringen. Of ze kloppen, is relatief onbelangrijk, al moet me van het hart dat de karikatuur die hij jaren ten tonele voerde van Denise en haar gezin, zijn latere advocaat, bangelijk levensecht bleek, toen we haar op de rechtbank bezig zagen. Of zoals de politie bij de bekeuring opmerkte “mijnheer, er is een rasechte komediant aan u teloor gegaan…”

Een ‘toevallige’ ontmoeting op straat, waarbij in één beweging de hartelijke groet en aankomende knuffel verstomt, omdat mijn kleinzoon van 10, met panische angst in de ogen verwittigt dat ‘oma’ daar niet mag zijn van de rechter… vreselijk...

In lijn met de aantijging door hun vader, dat twee jongetjes, toen 3 en 6, die –tussen haakjes-  nog niet eens konden lezen, getormenteerd werden door het lezen van oma’s blog.  Die blog vertelde hoe geprobeerd werd het verlies van die onmisbare mama een plaats te geven in een evenwichtig rouwproces…en hoe op meedogenloze, barbaarse wijze, dat mooie beeld van mama als fonkelende ster aan de hemel, die we ’s avonds een avondzoentje konden toewerpen, werd neergehaald.  'Oma, papa zegt dat je een leugenaar bent, want sterren zijn hemellichamen en er hangen geen doden in de lucht’…

Het zou niet bij die ene, van- alle- empathie- ontdane ontluistering blijven. Elke avond als ik even de blik te hemel richt, zeg ik er nog steeds 'sorry, lieveling' voor... Die blogs zijn nu de beste garantie dat alles door hen kan geconsulteerd worden als ze op zoek gaan... en de vraag ze in boekvorm uit te geven, is brandend actueel.

Waar we als familie toen de moed bleven halen om zonder hem in diskrediet te brengen, de kinderen gerust te stellen, ‘dat ze het niet juist verstaan hadden, dat papa zoiets niet zegt’… is ons nu een raadsel.  Zouden we het opnieuw doen? Waarschijnlijk wel, uit liefde voor hen.

Bedoeld als hart onder de riem, lieten enkele ‘oude’ vrienden van weleer weten met hoeveel respect en bewondering ze opkeken naar de wijze waarop we de pesterijen van het duo Schellemans- Kegels doorstonden, sommigen zelfs het niet begrepen en zeker niet zouden nadoen…

Het voelt niet als balsem te vernemen hoe de zelfdestructie zich voltrekt, hoe de luchtbel waarin ze zichzelf oplaten, keer op keer stuk springt en de kinderen opgroeien met het verwijt dat het altijd de anderen zijn….Hoe graag zouden we het anders gezien hebben. Maar het is de realiteit. Iets dat we dachten te kunnen keren.

Het doet zo’n pijn Roosjes prinsen onvoldoende het geloof, de hoop en de liefde  te kunnen aanreiken. Hen de rijkdom van eerlijk, waardig, trouw, toegewijd en moedig… als bagage te kunnen meegeven.

Maar misschien, héél misschien komt ooit de dag, dat de prinsjes met voldoende aanmoediging en herwonnen zelfvertrouwen, in staat zijn het onderscheid te maken, belust zullen zijn op kennen door leren, door onderzoeken, om door deductie de essentie te filteren en dan tot grote vreugde ontdekken dat de liefde geen moment week. Dat ze aldoor de stille kracht bleef, door de stormen heen, die we uit liefde voor hen trotseerden. Dat geen mogelijkheid onbenut werd gelaten om de onkunde van wie geacht wordt kundig te zijn, aan te kaarten. Dat geen geweten onberoerd werd gelaten te getuigen van wat oorzaak en gevolg was, de waarheid bloot te leggen. Dat de pijn van die ontdekking later, misschien, heel misschien plaats maakt voor een immens vertrouwd gevoel van liefde en warmte die tijd en ruimte trotseert… als oma van 80 (?) zij het zonder cameraman, aan de aula op hen wacht met ‘a touch of Rose’…

Daarom droom ik dat ze me dan in hun armen nemen en laten voelen wat ik nu geloof en hoop: “diep van binnen hebben we het altijd geweten, oma….idem dito voor opa … " : we love you...  we too...