Unchained, 

Een in recordtempo zwellende hand bracht de verlossing na 6 dagen eenzame- in dank aanvaarde- geketende opsluiting. Infusen afgekoppeld.

Een ziekenhuisopname, confronterend bewijs dat het illusie is te denken dat energie onuitputtelijk is. Zeker de menselijke. Kon ik altijd al beroep doen op mijn sterke herlaadbare batterijen, met een parasiterende virus verstekeling aan boord, sputterde de laadpaal. En daar had ik niet op gerekend, juist nu, alsof er ooit een geschikt moment is waarop het wel goed uitkomt.... 

Maar voor alles is een eerste keer. Dat lieten onze ‘twee daarboven’ en die ene hier beneden, vorige week in een gezamenlijk offensief weten. Als opgeven geen optie is, tenzij je erbij neervalt, dan is neervallen géén optie. En dus werd even op de rem getrapt. 

Heeft een boodschap op de spiegel iets Hollywoodiaans, op de mijne verscheen een horrorbeeld, toen ik zaterdagochtend oog in oog stond met mijn verwrongen spiegelbeeld. Eufemistisch zou je van een “schoon attackske” kunnen gewagen. Maar dat een dagenlange zeurende oor- en/of tandpijn op één nacht tijd in staat blijkt een griezel als deze te reflecteren in het spiegeltje aan de wand, deed opa naar de telefoon grijpen: ons Ann-Marie…

Doortastend als steeds toetst ze haar diagnose aan die van de bevriende specialist ter zake en mijn vonnis is beslecht. Opname voor intraveneuze behandeling … de tijd dringt om blijvende schade te voorkomen, heet het en dus is roespeteren tijdverlies.  

‘Gordelroos’ manifesteert zich toch rond de gordel, wil ik mijn zeer beperkte kennis op dat vlak, even etaleren… Wel degelijk 'beperkte' kennis, want mijn alarm ging af, recht in mijn aangezicht.

GordelROOS… a touch of Rose???

Als puber gespaard van ontsierende puistjes lacht mijn tweede- of is het derde jeugd me toe vanuit een behoorlijk gehavend 'smoeltje' en ik zucht: 'Wat waren die rimpels van gisteren toch mooi !' 

De accurate haarscherpe diagnose en de doortastendheid waarmee ik met enkel een pijama, peignoir en pantoffels wordt ‘ontvoerd’, maakt dat ik nu al lijd aan het Stockholm syndroom.

Mijn agenda wordt dichtgeklapt, het ‘tante Fawie-nonkel Guy’- team stormt toe en het mag een mirakel heten dat ik er in de rush alsnog in slaag de farde van het gebouw en mijn PC uit mijn beroemde ‘Louis Vuitton’ mee te ritsen. 

Snelle interventie en behandeling bieden de beste kans om blijvende verlamming van de aangezichtspieren te voorkomen, klinkt het en was mijn gezwollen gelaat niet zo pijnlijk, ik zou lachen om de ernst van mijn buddy’s. Het verwijt dat zo diep en lang je reserves aanspreken dit soort tijdbommen activeert, had de klank van een smeekbede...

Binnen de kortste keren ben ik aangesloten op een wirwar van doorschijnende slangen, drupt vocht in mijn aderen, om wat mij onder het mom van virus belaagt, een lesje te leren. 

Nacht. Ziekenhuisgangen. Zoveel deuren waar sluipende drama’s los doorheen gaan, wegebbende stappen van vertwijfeling over de afwikkeling van het medisch dossier, waaruit bloed, noch tranen druipen maar de hele wereld van mensen op z’n kop zet.  De zalvende, troostende handen en harten van verpleging, de technische vaardigheid van de ene die het gouden hart van de ander aanvult, stralen geen witte woede-, maar witte kracht uit. Voor elkaar op de bres... hartverwarmend.  

In de schaduw van het lieflijke touch of Rose huis, een uit mijn dochters kabinet geïmporteerd schemerlampje en het dagelijks na- schoolse bezoekje van twee supermeiden, maken er ondanks alles een heel bijzondere tijd van … met ontbijt op bed en opa aan de lijn.    

Toch duurt het een kleine week eer die virusmormels de eerste tekenen van verslagen vijand vertonen, al kan de zenuwpijn in het gezicht me nog lang parten spelen. Beslist niet toevallig dat mijn ‘super georganiseerde’ dochter pas dan haar handtasspiegeltje terugvindt, waar ik al dagen om vraag…  

Na een ‘luisterbezoek’ wordt ‘s namiddags een rolletje met roze strik afgegeven: met de pakkende zin: “Als de jongens diep vanbinnen de fijngevoeligheid hebben van hun mama, dan komt het goed… “

Vergezeld van dat prachtig gedicht van Henriette- Roland Holst (1869-1952)

De zachte krachten zullen zeker winnen 
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren 
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren 
alle warmte zou verstarren van binnen.

De machten die de liefde nog omkluistren 
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, 
dan kan de groote zaligheid beginnen 
die w’als onze harten aandachtig luistren

in alle teederheden ruischen hooren 
als in kleine schelpen de groote zee. 
Liefde is de zin van ’t leven der planeten

en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen 
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten: 
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.

Aandoenlijke apotheose van gedichtendag. 

De gezwollen, scheefgetrokken en tot verlamming uitgedaagde lippen, plooien alweer gemakkelijk tot een glimlach… en daarvan moet ik 'glimlachen'... Geloof, hoop en liefde. 

Een in recordtempo zwellende hand bracht de verlossing na 6 dagen eenzame- in dank aanvaarde- geketende opsluiting. Infusen afgekoppeld.

Een ziekenhuisopname, confronterend bewijs dat het illusie is te denken dat energie onuitputtelijk is. Zeker de menselijke. Kon ik altijd al beroep doen op mijn sterke herlaadbare batterijen, met een parasiterende virus verstekeling aan boord, sputterde de laadpaal. En daar had ik niet op gerekend, juist nu, alsof er ooit een geschikt moment is waarop het wel goed uitkomt.... 

Maar voor alles is een eerste keer. Dat lieten onze ‘twee daarboven’ en die ene hier beneden, vorige week in een gezamenlijk offensief weten. Als opgeven geen optie is, tenzij je erbij neervalt, dan is neervallen géén optie. En dus werd even op de rem getrapt. 

Heeft een boodschap op de spiegel iets Hollywoodiaans, op de mijne verscheen een horrorbeeld, toen ik zaterdagochtend oog in oog stond met mijn verwrongen spiegelbeeld. Eufemistisch zou je van een “schoon attackske” kunnen gewagen. Maar dat een dagenlange zeurende oor- en/of tandpijn op één nacht tijd in staat blijkt een griezel als deze te reflecteren in het spiegeltje aan de wand, deed opa naar de telefoon grijpen: ons Ann-Marie…

Doortastend als steeds toetst ze haar diagnose aan die van de bevriende specialist ter zake en mijn vonnis is beslecht. Opname voor intraveneuze behandeling … de tijd dringt om blijvende schade te voorkomen, heet het en dus is roespeteren tijdverlies.  

‘Gordelroos’ manifesteert zich toch rond de gordel, wil ik mijn zeer beperkte kennis op dat vlak, even etaleren… Wel degelijk 'beperkte' kennis, want mijn alarm ging af, recht in mijn aangezicht.

GordelROOS… a touch of Rose???

Als puber gespaard van ontsierende puistjes lacht mijn tweede- of is het derde jeugd me toe vanuit een behoorlijk gehavend 'smoeltje' en ik zucht: 'Wat waren die rimpels van gisteren toch mooi !' 

De accurate haarscherpe diagnose en de doortastendheid waarmee ik met enkel een pijama, peignoir en pantoffels wordt ‘ontvoerd’, maakt dat ik nu al lijd aan het Stockholm syndroom.

Mijn agenda wordt dichtgeklapt, het ‘tante Fawie-nonkel Guy’- team stormt toe en het mag een mirakel heten dat ik er in de rush alsnog in slaag de farde van het gebouw en mijn PC uit mijn beroemde ‘Louis Vuitton’ mee te ritsen. 

Snelle interventie en behandeling bieden de beste kans om blijvende verlamming van de aangezichtspieren te voorkomen, klinkt het en was mijn gewollen gelaat niet zo pijnlijk, ik zou lachen om de ernst van mijn buddy’s. Het verwijt dat zo diep en lang je reserves aanspreken dit soort tijdbommen activeert, had de klank van een smeekbede...

Binnen de kortste keren ben ik aangesloten op een wirwar van doorschijnende slangen, drupt vocht in mijn aderen, om wat mij onder het mom van virus belaagt, een lesje te leren. 

Nacht. Ziekenhuisgangen. Zoveel deuren waar sluipende drama’s los doorheen gaan, wegebbende stappen van vertwijfeling over de afwikkeling van het medisch dossier, waaruit bloed, noch tranen druipen maar de hele wereld van mensen op z’n kop zet.  De zalvende, troostende handen en harten van verpleging, de technische vaardigheid van de ene die het gouden hart van de ander aanvult, stralen geen witte woede-, maar witte kracht uit. Voor elkaar op de bres... hartverwarmend.  

In de schaduw van het lieflijke touch of Rose huis, een uit mijn dochters kabinet geïmporteerd schemerlampje en het dagelijks na- schoolse bezoekje van twee supermeiden, maken er ondanks alles een heel bijzondere tijd van … met ontbijt op bed en opa aan de lijn.    

Toch duurt het een kleine week eer die virusmormels de eerste tekenen van verslagen vijand vertonen, al kan de zenuwpijn in het gezicht me nog lang parten spelen. Beslist niet toevallig dat mijn ‘super georganiseerde’ dochter pas dan haar handtasspiegeltje terugvindt, waar ik al dagen om vraag…  

Na een ‘luisterbezoek’ wordt ‘s namiddags een rolletje met roze strik afgegeven: met de pakkende zin: “Als de jongens diep vanbinnen de fijngevoeligheid hebben van hun mama, dan komt het goed… “

Vergezeld van dat prachtig gedicht van Henriette- Roland Holst (1869-1952)

De zachte krachten zullen zeker winnen 
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren 
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren 
alle warmte zou verstarren van binnen.

De machten die de liefde nog omkluistren 
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, 
dan kan de groote zaligheid beginnen 
die w’als onze harten aandachtig luistren

in alle teederheden ruischen hooren 
als in kleine schelpen de groote zee. 
Liefde is de zin van ’t leven der planeten

en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen 
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten: 
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.

Aandoenlijke apotheose van gedichtendag. 

De gezwollen, scheefgetrokken en tot verlamming uitgedaagde lippen, plooien alweer gemakkelijk tot een glimlach… en daarvan moet ik 'glimlachen'... Geloof, hoop en liefde. 

“als ik later op de vraag van mijn kleinkind ‘opa wat heb jij gedaan voor de wereld’ kan vertellen over mijn leven en zeggen dat ik een steentje in de rivier heb verlegd… dan is het goed geweest.”

Bij die woorden van Wouter Torfs in ‘Reyers laat’ vanavond, kreeg deze opa hier naast mij,  méér dan een krop in de keel.

De kleinkinderen met mondjesmaat deelgenoot maken aan zijn belevenissen, hen boeien met verhalen uit andere werelden en zonder belerend te zijn, hen inzicht geven in de wereldorde, vertrouwd maken met andere culturen…  het is de wijze waarop opa zijn kleinkinderen een onbetaalbare kostbare erfenis zou meegeven.

foto: Opa vertellend over verre reizen voor een duidelijk enthousiast kleinzoontje. 

De traditie –dankbaar overgenomen van Moeke en Vake- om ’s zondags met kinderen en kleinkinderen samen te komen in de ouderlijke thuis was het wekelijkse hartelijk moment er te zijn voor elkaar.

Na het overlijden van Roosje werd dat samenzijn voor de kinderen door de rechtbank herleid tot één weekend per maand. Ook dan nog was het voor de vier kleinkinderen heerlijk elkaar terug te vinden en hun hartje op te halen. Samen blijven slapen, samen ontbijten… feest ! 

Toen de afspraak enkele keren werd geboycot veranderde het dossier in een ‘problematisch opvoedingsdossier’ en werden de jongens onder toezicht van de jeugdrechtbank geplaatst. Daar zijn grootouders ‘geen partij’ meer. Opgeruimd staat netjes, wat ook de consequenties zijn voor de jonge kinderen zijn en hoe een evenwichtig verwerkingsproces kansloos wordt.  

Kleinkinderen Morel onder toezicht van de jeugdrechter... het moest de ultieme vernedering worden, ongeacht wat het voor het cv van de kinderen betekent. Intriest.  

De plannen van opa en oma om na het hectisch leven en ondanks het voortijdig afscheid van een dochter en zoon, toch voor quality time borg te staan voor en met de kleinkinderen, werd zo op een meedogenloze wijze in de kiem gesmoord. 

Gekluisterd aan zijn rolstoel, maar nog steeds gedreven om zijn kennis en ervaring in te zetten voor algemeen welzijn, getuigt opa nog elke dag van de enorme wilskracht die hem al een leven lang tekent. De handicap, de fysische ongemakken en beperkingen zijn niets in vergelijking met de pijn om dit verschrikkelijk onrecht dat onze kleinzonen wordt aangedaan door de uitdrukkelijke wens van hun mama hen ook haar normen en waarden mee te geven, niet te kunnen nakomen.

Het was voor opa hard om als jonge manager altijd klaar te staan op zoek naar contracten die werk voor duizenden gezinnen genereerden en daardoor zoveel missend van het eigen gezinsleven hier. Altijd weer afscheid nemen, vertrekken naar landen waar geen hotelaccomodatie bestond zoals de wereldreizigers die nu kennen, terwijl in zijn Ganzenhof zijn drie kinderen snel opgroeiden tot bekwame verstandige universitair gevormde volwassenen. Zijn trots.

Dat ze later vaststelden nooit het gevoel te hebben gehad ‘zonder papa’ op te groeien, voelt toch wel als erkenning van mijn pedagogische kwaliteit. In al wat we deden of zeiden, kwam papa voor en was hij met ons verbonden, ondanks dat skype, sms of internet niet bestonden…

Na het overlijden van Roosje bleven we voor de jongens de gezelligheid van de zondagse samenkomst –zij het beperkt tot dat ene weekend per maand- garanderen. Dat mama daardoor in hun leven een vooraanstaande plaats bleef innemen, was een doorn in het oog van stiefmoeder en vader.

Alle vier onze kleinkinderen, want ook voor Amélie en Eline was die leuke familie met tante Rose plots verdwenen-  wisten zich op te trekken aan die paar dagen per maand samen.

Om de overdracht op zondagavond, waar de jongens zo tegen opzagen, draaglijk voor hen te maken, werden ze daar vanaf de late namiddag heel positief zonder enige negatieve bijklank, op voorbereid zodat verdriet omgezet werd in blijde verwachting. Wellicht deden de enthousiaste verhalen hen de das om...

De niet- aflatende knuffel en smekende oogjes toch zeker terug te mogen komen, zijn in ons hart gegrift en onze drijfveer om de wereld plat te 'lopen', opdat geen enkel kind dit nog ooit zal moeten doormaken. 

Terwijl ik hier naast het bed van opa dit blogje maak, hoop ik dat zijn kleinzonen alsnog de kans krijgen levende herinneringen aan deze formidabele man op te bouwen… en niet later met spijt op internet of waar dan ook ontdekken welke kans hen werd onthouden…   

Wouter Torfs wensen we 'a touch of Rose' bij zijn algeheel herstel, om later als trotse opa zijn boeiend verhaal aan zijn kleinkinderen te vertellen. 

Je suis Charlie….

Parijs, op amper 3 uur rijden, een raid op de voltallige redactieraad van een weekblad en bij uitbreiding op ieders recht op vrijheid van meningsuiting.

Decennia lang poseren duizenden op la Place du tertre in Montmartre voor een karikaturaal portret. Haakneus, grote puist, lodderoog, hanglip of brede smile…  je beeltenis door het oog van de tekenaar. Jaren later vertelt de bewaarde tekening van le temps ailleurs…    

De journalist- cartoonist is nog meer dan een goed tekenaar. Hij verstaat de kunst, beheerst het vakmanschap om 1000 woorden in een paar weloverwogen pennentrekken te vatten.

“Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat, wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… is wat de hele vrije wereld uitschreeuwt.

Terreur in naam van een profeet… al verkondigde die dat het doden van een mens, de mensheid doden is, roept zoveel vragen op. Wie of wat indoctrineert die jongeren? Hoe kan een samenleving afwijkend gedrag detecteren of voorkomen? Waar zitten ouders en opvoeders of geestelijke leiders in dit proces? Is geloof oorzaak of drogreden?

Welke cartoonist kan, nu de meesters geliquideerd zijn, al deze vragen in een cartoon ver’woorden’?

Een dag van internationale rouw, vele zware minuten stilte om het recht op ‘spreken’ te vrijwaren, het recht op vrijheid van meningsuiting te garanderen.

Pen ten overstaan van kalasjnikov… wie is de moordenaar?

En morgen?  

Als katholieken afhaken door wangedrag en hypocrisie binnen het instituut kerk…stel ik mij de vraag of moslims zich nu over de relatie tot hun godsdienst en de beleving ervan, beraden?

Zullen moslima- moeders de kans krijgen of het lef hebben om in het gezin over de invulling van het geloof te praten, hun kinderen te wijzen op oorzaken en gevolgen van hun daden.  

Misschien kunnen cartoons zelfs bijdragen om in één oogopslag te voelen waar het schoentje wringt. Wie zijn kinderen geïntegreerd wil weten, kansen wil zien grijpen en slagen in gelukkig zijn, die weet dat een plaats in de samenleving ‘verdiend’ wordt… en niet enkel materieel of financieel. Er zijn gelukkig zoveel meer waarden om aan mee te werken.

Je suis Charlie

Al was het niet onder een kogelregen uit een kalasjnikov, toch wilde men mijn pen ook breken en de vrijheid van meningsuiting aan de ketting leggen, omdat ik feiten op papier zette ter bescherming van wat ons het liefst is.  

Ook mijn pen wilde men breken en feiten doen vergeten. En dat op zo’n moment uitgerekend justitie dan maar zwicht voor de letter van de wet, gelijkt in niets op rechtvaardigheid.

Als vals het haalt op echt dan kan alleen een omerta het systeem overeind houden en wordt de vrijheid van meningsuiting gefnuikt… 

Even ben ik toen gezwicht, wat in het licht van deze dag, laf voelt en me terug kr8 geeft te doen wat hoort, in het besef: 'noblesse oblige'.

Met alle journalisten beaam ik: “Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… en dat zal ook...  het zij met humor, met een lach en een traan, altijd waarheidsgetrouw, check, check, dubbelcheck. Zwijgen is misdaad een alibi geven...

Opgeven is geen optie en ik laat de gloed van die vele kaarsen overal ter wereld, ontstoken voor de vrijheid van meningsuiting, mijn pad verder verlichten met ‘a touch of Rose’ en ‘a sound of Chris’…   als eerbetoon aan wie zijn leven liet voor een rechtvaardig recht. 

Met heel mijn hart bij al wie door dit verdriet moet overleven, omdat opgeven geen optie is. 

Kijkend naar de samenvattingen in de media over de gebeurtenissen van de voorbije week... en zeker met de beelden van de indrukwekkende mars in Parijs vandaag... hoop ik morgen te ontwaken in een wereld, bewuster van de waarde van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid.

“Imagine” dat arm in arm en voorop lopend, voor het oog van miljoenen, zich het wonder van de openbaring en de verlichting voltrekt. Het diepe besef dat waar ook ter wereld, geloof, hoop en liefde een fundamenteel mensenrecht is en terreur tegen die vrijheid, géén optie is.

Moesten ‘Charlies Angels’ sneuvelen om dit bewustzijn dat in ieder normaal mens schuilgaat, uit de coma te halen? Magere troost voor wie hierbij geliefden verloor, maar wel een ongelooflijk signaal. En om alle misverstand te vermijden, voor wie de verhoopte hemel vol maagden zoekt, martelaren worden gedood voor principes, wie doodt voor principes is een gewetenloze moordenaar.

Vrije meningsuiting koesteren en verdedigen. Gesproken, geschreven, getekend. Vrijblijvend of in dienst van een doel, het recht van iedereen met evenredig vrijblijvend recht ernaar te luisteren, het te lezen of te bekijken of net niet.

De relevantie van een geschreven-, gesproken- of getekende boodschap wordt voor een groot stuk bepaald door wie er zich door aangesproken voelt.

De journalistieke vrijheid om te communiceren rond wat maatschappelijk relevant is, is net die vorm van communicatie die de maatschappij kritisch ‘on speaking terms’ houdt. De debatcultuur, het van mening mogen verschillen, luisteren naar andere  meningen en de vrijheid hebben eigen conclusies te trekken, is een kostbaar goed dat we moeten koesteren.

Taal noch teken wordt door iedereen op dezelfde manier voortgebracht, noch geïnterpreteerd… Journalisten hanteren woord, foto of tekening als middel om te informeren. Verslag, duiding, nabeschouwing…  koel en emotieloos, met passie, humoristisch of satirisch. Maar altijd nauw verbonden met wat in de samenleving groeit en bloeit.  

Precies in het blootleggen van bestaande onderstromen wordt de kans gecreëerd het gesprek op gang te trekken, de discussie van stof te voorzien, waardoor mensen elkaar leren zoeken en vinden. Communicatie is het sleutelwoord. Als die uitvalt is de kans verkeken.  

Die vrijheid kan nooit meer ter discussie staan. Nooit. Dat bewezen miljoenen mensen vandaag. 

De vastberadenheid mag niet wijken voor dreiging en angst, wat geen synoniem is voor roekeloosheid. De dreiging en angst werd vandaag door miljoenen getrotseerd. Hartverwarmend en hoopgevend.  

De persoonlijke link met ‘a touch of Rose’…

Met schroom, maar vastberaden, gesteund en gesterkt door een leger harten onder de riem, uit professionele hoeken en er zijn er meerdere: media, medische, families en voor onszelf de belangrijkste: kinderen met vergelijkbare ervaringen, heb ik met overtuiging mijn perskaart op mijn blog ingescand.

In vervlogen tijd geraakt door J.F. Kennedy die ‘ein Berliner’ werd en zijn oproep om niet te vragen wat je land voor je kan doen, maar wat jij voor je land kan doen… klim ik ‘als strijdvaardige journalist’ terug op de bres.

Misschien dat niet alle lezers nog weten hoe het begon, maar voortaan laat ik me door niemand meer de mond snoeren.

Toen ik na het overlijden van ons Roosje haar mama-blog verder zette als oma-blog, werd me dat recht ontzegd met valse beloften over contactmomenten. “De prinsjes waren ontredderd bij het lezen van oma’s blog op internet…” Ter informatie: toen 3 en 6 jaar !!!

We kunnen helaas de tijd niet terugschroeven, maar de waarheid staat geschreven en gedrukt.  Het is enkel hopen dat het rechtvaardigheidsgevoel dat hun mama hen zeker in het DNA meegaf, sterk genoeg zal blijken… Maar niemand zal oma nog weerhouden te ijveren dat geen enkel minderjarig kind van gescheiden ouders, waarvan een ouder overlijdt, ook nog eens de familie waar een sterke band mee is, kan worden afgenomen…

Diurnarius in aeternum. Mijn eerbetoon aan Charlie… in het belang van het kind en de prinsjes van ons Marie- Rose.  

Mijmerend in de vlammen van de open haard, bekruipt me een schuldgevoel…

Tegelijk met de hartverwarmende wensen voor Kerst en Nieuwjaar wordt door vele lieve mensen fijntjes verwezen naar hun geregeld bezoek aan deze blog… die nu -shame on me-  alweer meer dan twee weken onbeschreven blijft. Dit in tegenstelling tot de lijvige familiekroniek die in mijn hoofd en hart vorm krijgt om, misschien wel postuum, bewijs te leveren van het jammerlijke grote gelijk… 

Het zou getuigen van valse bescheidenheid te ontkennen dat gelezen worden, wezenlijk deel uitmaakt van de dwingelandij van het schrijven. Delen, mee-delen, informeren, raken, helpen op één of andere manier op zoek te gaan naar de glimlach die het ‘half leeg’ glas, vult tot ‘half vol’. 

Elke dag maakt deel uit van ieders levensverhaal. In de mate van betrokkenheid is het boeiend, mooi of droevig of  schreeuwt het om interactie. Misschien té sterk om van 'roeping' te gewagen, maar toch staan er mensen overal op de barricades om de vinger op zere plekken te leggen, om de menselijkheid te bewaken, om te ageren, te beroeren en wellicht ook aan te zetten tot actie.

Het credo van journalistiek: relevant nieuws, beschouwingen, facts and figures en altijd check, check, dubbelcheck… het fundamenteel verschil, de morel(e) plicht... to say that every word is true.. (Evita)

Communiceren, communicatie... samen aan tafel, gedachten-, woorden-, plannen delen, intermenselijke acties, zo belangrijk en toch al te vaak gedegradeerd tot de klank van holle vaten. Maar het kan ook een o zo positief verhaal worden, zoals ik dagelijks mag ervaren in ‘ons dorp in de stad’. Een blijvend samenwerkingspact waaraan permanent met veel geduld gesleuteld wordt. Daarom blijft het voor mij zo vreemd hoe een individu soms alle realiteitszin verliest en zonder gewetensbezwaar de kudde volgt in een destructief parcours. Het getuigt van weinig empathie, de kwaal van deze tijd. Emotionele armoede. 

Maar hoopvol is dat voor velen opgeven geen optie is. Dat altijd weer mensen opstaan om met geloof, hoop en liefde werk te maken van wat krom is, recht te trekken. Het zijn zegeningen die ik koester, mensen die ik bewonder, resultaten die de wereld beter en schoner maken. God zij dank, van welk geloof ook.   

Hoe zit het nu met de keuze tussen een oudejaars- dan wel de nieuwjaarsblog?

De vraag is niet eens een vraag meer. De overgang is op natuurlijke wijze gerealiseerd… en het voelt of ik hier een jaar aan sleutelde… van ‘14 tot ’15…  

Getraind om met 60 aanslagen, 45 lijnen en sprekende kop de deadline te halen, geniet ik thans van de luxe uit vrije-, zij het niet minder dwingende wil, te commentariëren, op gelijke voet met de lezer, die ook de vrijheid heeft te lezen of niet te lezen… niet voor te betalen. 

En toch blijft mijn schermpje soms dagen woordeloos, niet alleen omdat de storm in mijn hart niet- of nauwelijks te verwoorden valt, maar ook omdat het leven zelf erg veeleisend werd, de taken veelvuldig en complex, de jaren wegen.

Nochtans is opgeven géén optie.   

Een massa grootouders (en ouders… ) geconfronteerd met relatieproblemen tussen de generaties maar ook tussen oude en nieuwe families, kijken uit naar- en rekenen op mijn inspanningen om het juridisch machtskluwen bij grootouders- kind conflict écht in het belang van het kind te beslechten, niet pro forma.

De ernst waarmee dit thans op het juiste niveau onderzocht wordt, blijft niet zonder resultaat en zal de al te makkelijke manipulatie van het bestaande apparaat ontmantelen.

Hoe verschrikkelijk het voor onze twee kleinzonen en onze familie is, het ons opgedrongen offer zal niet waardeloos zijn. De bewondering die soms geuit wordt over onze sterke schouders, ontlokt me in een zwak moment wel eens de doemgedachte of misschien die vermeende sterke schouders zelf, de oorzaak zijn voor de zware vracht. En dan krijg je zo’n ondersteunende quote uit onverwachte hoek: “Met ieder leven is er een plan. Dat uitgerekend jullie dit allemaal meemaken is omdat jullie de moed en de kracht hebben niet op te geven tot deze schandelijke onrechtvaardigheid en psychische kindermishandeling niet langer onder het mom van‘wettelijk’ zal kunnen gebeuren”.

De ernst waarmee de man dit zei -als gold het een profetie-, sterkt me en in combinatie met de stelling dat je journalist bent voor het leven, heb ik naast de vrijheid zelfs de plicht om dit schrijnend epos neer te schrijven. Hard en hartverscheurend, maar noodzakelijk.

Maar altijd weer komt “the Sun out of the underground” met nieuwe moed en kr8, niet eens te vergelijken met de moed die niet enkel onze kinderen, maar ontelbaar velen met of zonder ‘a touch of Rose’, met of zonder ‘a sound of Chris’, overal in de wereld opbrengen in hun confrontatie met ‘the evil… ‘  

Elke dag begint een nieuw jaar… zonder het helse lawaai van geldverkwistend en gevaarlijk vuurwerk, (bijgaande foto als bewijs wat het met hondenoortjes doet) maar met de belofte die in mijn nieuwjaarsbrief staat: from oma with love….   

“Voor alle goedwilligen onder ons mee, een boodschap van vrede, van heldere kracht, een boodschap van licht in de donkere nacht… “ 

Klasse

Ze bestaat wel degelijk… al dekt die vlag sinds kort een andere- dan de gekende lading. Lintjes, kleren, noch geld zijn de eretekens van de nieuwe ongekroonde adel... 't Zit van binnen... 

Dat werd de laatste weken duidelijk in de manier waarop mensen bereid zijn werk te maken van de toekomst. 

Mensen met verantwoordelijkheidsgevoel, overtuigd dat destructief handelen, nooit constructief werkt, mensen die met respect voor het recht op staken, hun recht op werken verdedigen, die terecht niet aanvaarden dat het openbaar weefsel, het vervoer te land, ter zee of in de lucht geclaimd wordt… met welk recht de opgebouwde samenlving ontwrichten? 

De nieuwe klasse die beseft dat brokken maken, chaos creëren, vernielen en saboteren géén optie zijn om orde op zaken te stellen.

Dat op sommige plaatsen enkele leerkrachten de reactie op de besparingen aan kinderen eenzijdig en fout gekleurd voorstellen, is betreurenswaardig. Kinderen voorlichten is een goede zaak, maar als leerkracht doe je dat educatief, correct en sereen. Dat een openbare omroep mét overheidsgeld, in zijn ‘neutraal’ journaal kiest voor de ludieke amusementswaarde van de boodschap zoals die in 1 school wordt gegeven, zet aan het denken…  Nee, kindjes, de meester moet niet tot z’n 90 jaar voor de klas staan… en met alle respect… zelfs niet ter compensatie voor de uren die ze minder dan de normale werkweek van de moeders en vaders presteren. De eerlijkheid gebiedt te erkennen dat hun "roeping" in combinatie met een gezin: een luxe- statuut is. Ze genieten ons aller respect, blijf het dan ook waardig... 

Die nieuwe ‘high society’ telt vele honderdduizenden die meer vertrouwen hebben in het eigen gezond verstand en inzicht om te beseffen dat de wereld voortdurend verandert en daarnaar dient gehandeld te worden, wat hier en nu betekent: meer doen met minder…

Spectaculaire bevolkingsaangroei, migratie, globalisering… opportuniteit in hoogconjunctuur, waar iedereen beter van werd, hield het gevaar in dat in de euforie the sky the limit leek, de toekomst uit het oog werd verloren.

Nooit eerder als in de voorbije decennia werd zoveel gereisd, auto’s verkocht, op restaurant gegaan, concerten, festivals en pretparken gefrequenteerd, het steeds meer- gevoel gepromoot, waaronder alsmaar meer verdienen voor minder lang werken. Hier en daar een aalmoes aan wie niet mee op de draaimolen zat, suste het geweten. 

Leuk, want we worden –de meesten toch-  alsmaar ouder. Pensioen als midlife geschenk, een zee van tijd, gratis trein, tram, bus… en voor de verre toekomst zorg… het leek vanzelfsprekend. 

Maar de tijd haalde ons in. "Ogenschijnlijk" leek geluk hier voor het rapen en goud zoeken doe je waar het blinkt...  Maar zoals alle schijn bedriegt, ook hier, als de verhouding niet langer blijkt te kloppen. De bevolkingspiramide op z'n kop staat…  kwieke 'bejaarden' aan de top acrobatische toeren uithalen om de smalle basis in evenwicht te houden. En dat terwijl de wereld onafgebroken draait... 

Het lot is bezegeld. 

Langer leven betekent langer werken. In de veronderstelling dat je nog werk hebt, dan toch. Niet eens onderwerp voor een keuze, als jong sterven het alternatief is…

Een wispelturig, onberekenbaar werkklimaat is beslist niet het klimaat waarin ondernemingen gedijen, voor meer werkgelegenheid borg staan en derhalve mee bepalend zijn voor de perceptie van 'geluk', blijkbaar gelinkt aan koopkracht... 

Bij ontstentenis daarvan, gaat de economische motor sputteren, valt uiteindelijk stil en raakt de portemonnee leeg…

Dat gebeurt niet van de ene dag op de andere. Maar als het beleid jarenlang de moed mist om de tering naar de nering te zetten in het oog van een tanende economie, gaapt het zwarte gat alsmaar dreigender.

Het systeem heeft gefaald. Decennia lang werd gesust, de schijn opgehouden om toch maar politiek aan zet te blijven, dé garantie om het potje gedekt te houden. 

De politieke tsunami van 25 mei deed de zeepbel uiteen spatten… kasten werden geopend en met eerbied voor de doden, weten we inmiddels wat daar allemaal uitviel...

Privileges uit glorietijden verliezen hun bestaansrecht in crisis. Niets is eeuwig… het is altijd roeien met de beschikbare riemen. Eerst om te overleven, later misschien opnieuw de teugels een beetje te vieren en vooruit te kijken naar de demografische veranderingen die in recordvaart op ons afkomen. 

Natuurlijk sluit men de ogen niet voor onaanvaardbare excessen. En die zijn er. Zelfs letterlijk volkomen legaal en wettelijk. Dus opgezet of ten minste mogelijk gemaakt door ex- beleid. Akkoord dat de volgelingen daarvoor de schuld niet dragen, maar laat hun hart dan van vreugde opspringen om ze ongedaan te maken.

De bankencrisis bracht de sneeuwbal aan het rollen, de lawine volgde en maakte veel slachtoffers. Exuberante ‘contractuele’ uittredingsvergoedingen leunt dicht aan bij onethisch ondernemen, ook al werd de wet wellicht letterlijk gerespecteerd. 

Maar al die verwerpelijke uitwassen als alibi hanteren, is te kort door de bocht om er collectief het bijltje bij neer te leggen alles op de helling zettend.

Laten we samen de kr8 van verandering de ruimte geven om vooruitgang te creëren en de wedloop tussen Europa en de wereld daarbuiten niet bij voorbaat te verliezen. "Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwgheid mee..."

Terecht bezorgd over de toekomst van elke pasgeborene, zelf ON- schuldig aan hun gigantische schuld, is er geen andere keus dan zo snel mogelijk te zorgen dat hun lei wordt schoon geveegd. 

In afwachting dat bestaande lucratieve contracten uitgeleefd zijn, de zichzelf- bediende begunstigden de veerman betaald hebben en de kaaimanplaneten fictie zijn, kunnen we maar beter de hand aan de ploeg houden en ons van onze constructieve kant tonen. 

'De boer, hij ploegde voort', is nog altijd de beste garantie voor het dagelijks brood... 

“Voor alle goedwilligen onder ons mee, een boodschap van vrede, van heldere kracht, een boodschap van licht in de donkere nacht… “ 

Bij het afscheid van koningin Fabiola, dit kort fragmentje uit de biografie van Marie- Rose. 'Al bij al heb ik gelukkig geleefd'...

Echter met die nuance in het onderschrift, dat het de koningin was die aan Marie-Rose vroeg "of ze ook vogeltjes in de tuin had" en in één adem een fraaie opsomming gaf van de elite gevederde bezoekers in de tuin van Laken.

Ontwapenend spontaan knikte Rose bevestigend, met de vaststelling dat in haar tuin vooral spreeuwen neerstreken. Een wending in het gesprek waar protocol het moest afleggen tegen algehele hilariteit. Als Fabiola haar dan lachend tegen zich aantrok, gaf Roosje haar complexloos een zoen...

Hopelijk voelde het als 'a touch of Rose'... 

Zappend tussen de herhalingen op de stakende zenders, word ik als door een bliksem getroffen als een volwassen man wenend vaststelt: “mijn oma leeft nog? “ 

35 jaar geleden werd hem als kind zijn familie ontzegd.

Het bleef een knagend, onbestemd gemis.

Tot échte liefde zijn pad kruist en het ontbrekende gezocht wordt… met de hulp van VTM… 

En dan …

Heeft u het niet gezien, ga dan zeker naar 'ooit gemist'…

Dat uitgerekend deze 8^ste vandaag, zoveel méér betekent voor al waarin we zijn blijven geloven en hopen, voelt als ‘a touch of Rose’.

Bij de omhelzing van de oude oma, stroomt liefde als gloeiende lava door mijn ganse lichaam. 

Nooit meer zal kinderen hetzelfde aangedaan kunnen worden, zowaar ik oma Morel heet… in the name of Rose…

Als het klopt dat cultuur de samenleving een spiegel voorhoudt dan zien we daar de laatste tijd opvallend vaak het beeld van een wereld waar Recht moet gedijen, maar onrecht welig tiert.

Een enorme uitdaging voor scenaristen om dat verhaal gestalte te geven, zij het veilig ingedekt door de mededeling dat elke herkenbare gelijkenis, absoluut ‘toevallig’ is…

Dé beveiligingsmodus om na hartkloppingen en onderdrukte woede, de eindgeneriek met een gRimlach door te spoelen…

Als cultuur dus bijdraagt aan de vorming- en het schoppen- van een geweten van de samenleving, dan hebben Clara Cleymans en Louis Talpe en de ganse cast van ‘De Ridder’ daar de voorbije maanden in hoge mate toe bijgedragen.  

Scènes die niet alleen door hun locatie herkenbaar zijn…   

Een ‘zeer bescheiden’ kijkje achter de schermen van een aantal maatschappelijke “apparaten” zoals justitie, politiek, medische wereld… zijn onderwerp van een ongebreideld aantal reeksen, die onder het mom van ‘fictie’ de harde realiteit projecteren.

Of bestaat de fictie er juist in, dat speurders, rechters, politici, pathologen … niet rusten voor Recht geschiedt…

Wellicht is de massaproductie van juristen niet vreemd aan de exponentiële toename van onverzoenbare twisten. Initieel is de academische opleiding anders geconcipieerd, maar tussen droom en daad… staan wetten in de weg en praktische bezwaren.

Rechtvaardig oordelen is de eenvoudigste manier juridische achterstanden weg te werken, om geen torenhoge stapels papier te produceren en reproduceren, om dossiers een dodelijk BMI aan te meten om in archiefkasten te vergelen.

Geldverslindende procedures tussen rivaliserende kantoren, op zoek om elkaar vliegen af te vangen… en vooral niet overhaast te werk gaan, want time is money, maar dan in de omgekeerde betekenis…     

Beschaving is een evolutie waarin rechten en plichten evenwichtig op elkaar afgestemd worden, rekening houdend met het individu ‘mens’, in al zijn facetten, al schitteren die niet altijd als in een ‘geslepen’ diamant…

Maar laat nu net dat bijvoeglijk naamwoord, het licht in de duisternis zijn om nooit op te geven, om te ontmaskeren.

We hebben een belofte gedaan die we voorlopig niet kunnen waarmaken, maar gesterkt door geloof, hoop en liefde putten we dagelijks kr8 om verder te doen wat moet. Voor onze kleinkinderen, maar ook voor de vele honderden families die vol vertrouwen uitkijken naar de noodzakelijke aanpassing van de wet. Nu verstopt zich, wie het aan moed of oordeelkundige vaardigheid ontbreekt, achter de letter van de wet, daarmee de geest ervan verkrachtend.

Met ‘a touch of Rose’ zal het tij keren en zal ik tot mijn laatste adem –haar smeekbede indachtig- me blijven inzetten, om de wet aan te passen aan de veranderde samenleving.

Het mag niet kunnen, dat als minderjarige kinderen van gescheiden ouders, een ouder verliezen, de bestaande innige en sterke band met de familie van de overleden ouder, kan verbroken worden.  

Roosje, met de kr8 van 8… hoop dat je het weet, ziet en voelt… 

Uiteindelijk heb ik hem van miserie achtergelaten… de auto, voor alle duidelijkheid. 

De aangekondigde ‘bevrijde’ Noorderlaan, langs waar ik de stad in moest, bleek dat enkel ‘on line’ te zijn.

Het blauw- wit lint dwars over de weg, een politiemotard en een cirkelende helikopter boven mijn hoofd: geen doorkomen aan…    

Het alternatief via een ommetje langs Kinepolis, voorbij ‘Villa des Roses’,  Straatsburgdok,  Kattendijkdok, rustig en goed mikkend over de smalle Mexicobrug via de Londenstraat den Boulevard op… 

Niet dus, want ook hier een agent om wie links wilde, rechts op te sturen.

Om hem te kunnen gehoorzamen, moet ik keren, terwijl inmiddels rood op groen springt voor de andere kant. Omdat de agent ongeduldig wordt -wie weet hoe lang staat die man daar inmiddels al- vraag ik hem even te helpen de 180° rond te maken. Het lontje is duidelijk fel ingekort als hij boos roept ‘ge kunt toch rijden, he’… en ik mag hopen dat het alleen maar een indruk is…dat hij mijn nummerplaat noteert…

Een attente automobilist merkt het probleem, flikkert even met zijn lichten en gunt me de ruimte te keren… bedankt daarvoor.  

En weer keer ik noodgedwongen den Boulevard de rug toe en begin een stapvoetse citytrip van een paar uur over een paar kilometer. Mag dat eigenlijk wel zoooooooo traag?

Over de Londenbrug richting Scheldekaaien om vervolgens langs de Ankerrui alsnog de Italiëlei te bereiken… was al plan C…

Eens voorbij de indrukwekkende 'stand by' kolonne politiewagens, worden de drie voorsorteervakken aan het eind van de Ankerrui tot één vlecht geritst. Dan gaat het kronkelend door de kleine eenrichtingsstraatjes over de Stadswaag, via Academie en stadscampus van de UA, om onverbiddelijk te stranden op het pleintje van de Ossenmarkt. Voetgangerszone ! Hier laat ik hem (de auto) achter, haast symbolisch voor de deur van de voormalige materniteit, nu bejaardenhome, waar onze twee dochters geboren werden.... d

Van hier zet ik dan mijn 'kruistocht' naar de Italiëlei te voet verder... 

Een lege Boulevard is eens wat anders, rustig en stil, al laten blauwe zwaailichten in de verte vermoeden dat het nog niet ‘game over’ is…

Als ik een uurtje later de vroege nacht instap richting auto, ben ik vertederd bij de aanblik van twee stoere motards die broederlijk op het zadel van hun moto een frietje steken… duidelijk tevreden over het verloop van deze dag die al om 5 uur begon …

Een pluim voor al wie vandaag met fatsoen zijn grieven kond deed en voor de geruststellende aanwezigheid van de Antwerpse politie.

Hangen stakingen het beeld op van instabiliteit, moordend voor het noodzakelijke investeringsklimaat en werkgelegenheid, dan was het optreden van de niet-optredende politie een duidelijk positief signaal dat Antwerpen doortastend en vastberaden aan de toekomst werkt. 

Nu nog even de oproep lanceren om bij een volgend recht op staken, respectvol te ritsen met het recht op werken. Dat betekent beroep kunnen doen op gemeenschapsvoorzieningen waarop niemand het alleenrecht heeft...  

Daar moet ik even van bekomen. Gewoon op straat de vraag krijgen waarom het zo lang geleden is dat er nog een blogje verscheen ?

Geen idee wie die man is, maar blijkbaar weet hij wel wie ik ben als hij verder gaat en bijna een beetje verwijtend zegt: “twee keer per dag ga ik kijken en al meer dan een maand blijft het stil. U mag niet opgeven, beseft u eigenlijk wel wat het voor veel mensen betekent.”

Snel ben ik niet uit mijn lood geslagen, maar hier sta ik perplex van… Tijd om te vragen met wie ik de eer heb, is er niet, want hij stapt gelijk de parking af.

Hoe ik er ook mijn hoofd over breek, ik kan me niet herinneren de man al ooit eerder gezien-, laat staan gesproken te hebben en tevergeefs doorloop ik de profielen van mijn fb- vrienden.

Met een ommetje naar mijn blog, stel ik wel tot mijn eigen verbazing vast dat sinds 17 oktober er inderdaad niets meer gepost is. En dat terwijl er zo verschrikkelijk veel de revue passeerde… 

-"Geachte heer op de parking, als u het inmiddels niet opgaf, neem ik uw opmerking ernstig en probeer me er terug aan te zetten." Het ‘grotere’ werk (!) vergt momenteel veel van mijn schrijfenergie… maar ik heb nog wel wat reserve.

Zondagmiddag in de voorspelde hete herfst... met 16° op een 23ste november, die naam waardig... 

De lage novemberzon aangenaam warmend door het grote raam stelt me voor een dilemma: spons en zeemvel of Word?

Dit blogje verraadt hoe de teerling viel…

Morgen staken? Nee, dank u, niet goed bezig… 

Keuzes dienen zich permanent aan en diep in mij groeit de drang om tegenwind te geven aan de oproep die onophoudelijk, met hoog marketinggehalte weerklinkt, om morgen maandag de boel te saboteren.

Een verpletterende verantwoordelijkheid, die vakbonden ‘zonder rechtspersoonlijkheid’ relatief losjes op de schouders dragen. Vakbondsbonzen zijn geen naïeve jongens, weten verdomd goed dat hervormen onvermijdelijk is, wil er nog IETS van de welvaarts-, verzorgingsstaat overeind blijven. Tegelijk behoren ze tot een onaantastbare, geprivilegieerde groep mét werkzekerheid en dito inkomen, beheerders van een fortuin, in staat het begrotingstekort meteen flink in te dijken. Maar maken daar nauwelijks gewag van. 

Ik vraag mij af hoe ze het klaarspelen om in het bewustzijn van de noodzaak van grondige hervormingen, de achterban zo overtuigend te misleiden en voor een achteruitrijdende kar te spannen. Dat terwijl het gezond boerenverstand van de ‘gewone’ mens, zoals ze ons graag denigrerend oplijsten, overtuigd is dat het ‘op’ is… het gratis verhaal op sterven na dood is… de gouden jaren van hoogconjunctuur achter ons liggen. Maar ook dat crisissen opportuniteiten bieden, uitdagingen zijn voor veerkracht en creativiteit, die in de geglobaliseerde wereld troeven zijn die het verschil zullen uitmaken. 

De wereld wordt steeds kleiner terwijl de mensen erop exponentieel toenemen. Dan blijft niets bij het oude...  

Wars van politieke overwegingen, is het zaak na te denken over debedoeling, het nut en de gevolgen van ‘staken’. Ongenoegen uiten, ja maar dan rijst de vraag waarover, wie is daar verantwoordelijk voor en wat is er aan te doen. Hoe kan het werk neerleggen de eis voor meer werk, kracht bijzetten. Tering naar de nering zetten is het meest vanzelfsprekende principe om orde op zaken te stellen en leven op de poef leidt altijd naar de afgrond. Gevolgen laten nauwelijks op zich wachten. Te hoge loonkost, sociale spanning … creëren  een bedenkelijk ondernemingsklimaat en hoe vreemd is het dan, dat bedrijven rustiger vaarwater opzoeken?  En wie is daarvan de klos? Juist, ja... 

Natuurlijk zijn er kromgegroeide toestanden die moeten aangepakt worden. De realiteit overtreft hier zelfs de illusie en het slopen van heilige huisjes is maar een begin. En ja, er zijn sterke burchten die langer overeind blijven dan kaartenhuisjes, maar niets is voor eeuwig, ook niet die privileges.

Langzaam maar zeker onze maatschappij terug op rails zetten, rijmt niet met ze lamleggen. Dat gelag betaalt uiteindelijk toch de ‘gewone’ man, wij samen dus, en belast de toekomst van de volgende generaties … terwijl de vorige generaties in véél penibeler omstandigheden, zelfs nog vangnetten weefden voor nu… 

Hét antwoord op al die vragen heb ik niet, maar wél vertrouwen in de visie die nu ontwikkeld wordt met het oog op herstel van een leefbare gemeenschap en daar wil ik aan meewerken, niet aan meestaken...

Staker of niet, ik wens iedereen een constructieve maandag zonder brokken…  en ik? Ik ga die ruiten morgen onder handen nemen, want ook morgen komt the Sun up out of the underground ook voor U... slaapwel! 

Weet niet of het nu al dan niet de bedoeling was van de nieuwe regering om met haar State of the Union de openbare omroep tegelijk met de aangekondigde besparingen ook een alternatief te bieden, feit is dat met de integrale uitzending ervan, de zender al drie dagen lang zoet is.

Naast een goed  gestoffeerde cursus Frans, waarvoor dank, kon wie daar tijd en zin in had, genieten van - weliswaar statisch- theater, door twee totaal verschillende gezelschappen, die een gezamenlijke theaterzaal delen.   

In tegenstelling tot de indruk die zou kunnen gewekt worden, gaat het hier niet om ‘gratis’ theater. Want ondanks de al evenzeer voorspelde besparingen in de cultuursector, is deze performance er een van de best betaalde gezelschappen van dit land, gefinancierd door U en mij. Toegegeven, de boodschap 'langer werken' werd alvast in de praktijk toegepast. 

Na verkiezingen, die in het verleden weinig veranderden aan het politieke landschap, is dat na de vorige stembusgang een ander verhaal.

Na alle trucs van de foor te hebben toegepast, verliezers zichzelf tot winnaars doopten, tegenwind aangewakkerd- en aversie gevoed werden, kon uiteindelijk toch een V- formatie gevormd worden en kan de vlucht vooruit, van de grond gaan.

Via verandering vooruitgang boeken in een land waar met twee snelheden één enkel spoor gefrequenteerd wordt, vereist ‘creatieve’ stuurlui, die weten hoe die permanent opgetrokken noodrem, toch te ontkoppelen.

Beweren dat we de voorbije drie dagen getuige waren van hoogstaand theater, doet de waarheid geweld aan. Maar verhelderend voor ons collectief psychologisch inzicht was het dan weer wel. Boeiend te kijken naar de metamorfose van een vrouw die haar scepter moest inleveren en naar de oppositiebanken verhuisde.

Who's still afraid of Virginia Woolf, nu ze veranderde in een wild om zich heen slaande ‘Laurette mitraillette’.  Geen zweem van waardigheid en/of respect voor het instituut en de collega’s meer te bespeuren, waarvan zelfs confraters uit de oppositie het ‘erover’ vonden…

Spetterende vonken en veel lawaai als stuiptrekkingen van iemand die weet dat haar pleidooi niet strookt met de werkelijkheid, gewoon oneerlijk is en het nog slechts een kwestie van tijd is voor de laatste luchtballonnen doorprikt zijn. 

Aan de nieuwe ploeg de opdracht op alle terreinen te bewijzen het vertrouwen te verdienen, eerlijk en transparant te communiceren en moedig doen wat moet, in woord en daad.

Eén letter verschil tussen stoken en staken, maar een wereld van verschil: ‘o’ heeft er belang bij en ’a’ betaalt het gelag… laten we daar maar eens over doordenken, voor we onszelf de das omdoen.

12 minuten….welgeteld 12 minuten om linker- en rechteroever van de Schelde in Antwerpen, met mekaar te verbinden…. Een boulevard op het water.

Dan fronst een mens toch de wenkbrauwen waarom men al decennia lang de hersens pijnigt over een nieuwe Schelde- oeververbinding, als die er in 12 minuten ligt… 

In het kielzog van de koning, -ook een historische herhaling van de geschiedenis, want in 1914 trok Koning Albert I vanuit de belegerde stad Antwerpen spoorslags de toenmalige pontonbrug over, richting Ijzervlakte- trokken duizend kinderen uit het 5^de leerjaar en dus ook de klas van onze lieveling Alexander, het voorbije weekend over het water van rechter- naar linkeroever. Apotheose van werken in klasverband rond oorlog en vrede. Een gegeven dat de eeuwen trotseert…

Vrijdag 3 oktober. Een uitgelezen zalig zachte herfstavond. Duizenden wandelaars overrompelen de Grote Markt, Suikerrui, Kaaien, terwijl de beiaard zijn klanken over hen uitstrooit. Niets dan ontspannen lachende gezichten.…Gezellig met de kinderen en de (helft van onze vier) kleinkinderen, genietend op een van de vele terrasjes, de stroom kijklustigen volgen die de wandelterrassen boven de Schelde innemen.

Met zicht op de mooiste toren van het land en de ‘lichtjes van de Schelde’ weerkaatst in onze ogen, hebben we die avond de voorzitter van het vredescentrum in ons midden en luisteren geboeid naar het verhaal hoe met alle mogelijke instanties samen gewerkt werd om opnieuw een pontonbrug over de Schelde te leggen zoals 100 jaar geleden. Toen de weg tussen dood en leven. Deze pontonbrug in de herdenkingen rond ’14-’18 was de droom van wijlen Marleen Van Ouytsel, voormalig directeur van het vredescentrum. Geen sinecure, de Schelde laat zich niet makkelijk bevaren, laat staan overlopen. Maar opgeven was ook voor haar geen optie en zie, uitgerekend dag op dag 3 maanden nadat Marleen haar persoonlijke ‘great war’ eervol verloor, is haar droom realiteit. Marleen, moeder van 2 kinderen, overleed 3 juli en was 52 jaar. Met heel veel warmte en respect heb ik mijn overtocht in stilte aan haar opgedragen…daarbij elk woord herinnerend waarmee ze teder over ons Roosje sprak, toen die overleed. Ik ben overtuigd dat ze samen hoog boven de wolken een prachtig uitzicht hadden en samen met onze Chris, Antwerpens hoogdagen mee beleefden.    

Feestelijke overrompeling van de stad tijdens deze été Indien, is toch in niets te vergelijken met wat we van 100 jaar geleden herdenken.Vluchten uit een belegerde stad, die in puin geschoten wordt en quasi in brand staat. Gewond, stervend langs de weg, wegduikend voor kanoninslagen, proberen zo snel mogelijk over die pontonbrug geraken. De koning aan het hoofd van een deel van zijn troepen was als eerste de Schelde overgestoken richting Ijzerfront. En dan was het de beurt aan de burgers die zich verdrongen om toch maar de andere oever te bereiken. Moeders met maar twee handen en twee keer zoveel kinderen en nauwelijks nog mannen in de stad, tenzij garnizoenen in de forten en de vijandelijke soldaten… De vaders, zonen en broers vochten elders. Vluchten, het water over, richting Zeeuws Vlaanderen  en Nederland is het enige alternatief voor de burgers: word ik gered of niet gered.

Tijdens het aanschuiven komt een oude roeping die je nooit verleert, weer boven en haast ongemerkt krijg ik een paar jengelende ongeduldige kinderen in de ban van het verhaal. Ja, ze weten dat de mensen langs het water vluchtten, want de Duitsers waren de vijand… maar als ik dan vertel dat het toen helemaal niet zo leuk was, het wachten veel langer duurde, de kinderen moe waren, honger hadden, luisteren ze met grote oogjes. Kijk maar eens achterom hoe mooi de kathedraal verlicht is, kijk eens naar de mensen, ze hebben allemaal lekker gegeten, ze hoeven niet bang te zijn, de hele stad feest. Maar honderd jaar geleden was het die avond helemaal donker, mensen mochten geen licht maken, want dan zou de vijand hen zien… Toen stonden er nog veel langere rijen mensen te wachten om zo vlug mogelijk over die brug te geraken. Veel meenemen als je vlucht, kan niet. Sommige mensen laadden wat gerief op een fiets of in een kinderwagen, anderen reden er met kar en paard tussen. Het moest allemaal heel snel gaan, want het was zeker dat de vijand de brug zou opblazen en dus wilden de mensen er zo snel mogelijk over zijn…

En dan gebeurt het. Dikke Bertha, zo noemde men de zware kanonnen van de Duitsers, schoten de brug stuk… Wie niet weg was, was gezien. Maar niet zo leuk als bij verstoppertje spelen…

Ze hingen –althans voor even, maar lang genoeg om weer een eind door te schuiven- aan mijn lippen. Net toen we dan de brug zouden opgaan en opa in de rolstoel ons kon vervoegen, werd Eline gevraagd aan een of andere micro van een journalist. Met haar hoog tante Rose- gehalte, vertelde ze met de glimlach welk gevoel deze herdenking bij haar opriep. En ja, ze wist heel goed hoe verschrikkelijk oorlog wel is, want ze speelt al meer dan 30 keer als figurantje mee in de musical ’14-’18, die een diepe indruk naliet.

Zo vlot het die vrijdag ging, zo moeizaam kwam het blijkbaar zaterdag op gang. Afspraken werden geannuleerd, om uiteenlopende redenen, die zeker op voorspelbaarheid zullen getest worden. Heel erg jammer voor wie er had naar uitgekeken, maar oorlogstaal hanteren, is het doel voorbijschieten. De reacties van de gedupeerden gingen van begrijpelijke teleurstelling tot arrogante en absoluut misplaatste aanvallen tegen de verkeerde mensen: de vrijwilligers, de stad, in hoofde van haar burgemeester. Laat net die laatste voor zijn aanwezigheid in de frontlijn een oprechte pluim verdienen. Hoewel hij er geen zier aan kon doen- de logistieke organisatie berustte immers bij Landsverdediging- en zijn eigen gezin zelfs toevallig deelde in de klappen, schuwde hij de confrontatie niet. Uiteraard zal men als stad het hoe en waarom van de misrekening onder de loep nemen en natuurlijk verzekert een terugbetaald kaartje geen overtocht meer.

Ondanks de teleurstelling beleefden net deze gedupeerden de realistische herinnering aan de oorlog zoals de andere helft van de bevolking die in de oktoberdagen 1914 ook ondervonden…en niet over de brug konden.

Met dat immense verschil dat de kathedraal bleef baden in zachte gloed, de terrasjes er gezellig uitnodigend bijlagen, het naar vers gebakken frietjes rook en bij het thuiskomen…na een fikse nachtelijke wandeling onder water, via de voetgangerstunnel, de woonst  niet in puin lag en een veilig zacht bed tot dromen uitnodigt. 

Met dank voor het dringend telefoontje met de melding: “vanavond zeker op één afstemmen voor Café Corsari met kinderpsychiater Adriaenssens en journaliste/blogster Duval”. “U op het lijf geschreven materie”, lacht de beller….

En dat doe ik. Even tijd nemen om opnieuw te genieten van HD-tv na de heftige worsteling in een slangenkuil kabels om onze digirecorder netjes ingebouwd terug on line te krijgen.

Ruimschoots op tijd, zie ik ook nog de herkenbare kamikaze toeren van de jonge rolstoelgebruiker om te anticiperen aan ‘leven’. Intussen meer dan een decennium zijn we er in ons gezin mee ‘vertrouwd’: eufemisme voor wat een enorm belastende belemmering is. De oproep om allen de handen in elkaar te slaan om een soort inventaris/vademecum op te stellen waar/wat, wel/niet rolstoeltoegankelijk is, doet een belletje rinkelen eerder zo’n oproep gehoord te hebben vanwege een politieker uit Oostende. Geen nood, herhalen maar die oproep, tot woorden , daden zijn….     

En dan gaan de deuren van Café Corsari open. De ‘s’oete gastheer van dienst, geflankeerd door oud-Wiking Michaël Van Peel stelt in de aanloop naar Allerheiligen, lees Boekenbeurs, twee nieuwe boeken voor.

‘

Kinderdromen’ bundelt de peiling naar dromen van duizenden kinderen. De bekende kinderpsychiater trapt een open deur in door te stellen dat de grondvesten van een heel verder leven, gelegd worden voor hun 12^e.  Wie waakt echter over de kwaliteit van het beton van de fundamenten, als opdrachtgever, toezichter en aannemer dezelfden zijn?  

Ondanks de hoopgevende woorden van diverse kinderpsychiaters dat jongeren altijd op zoek gaan naar hun roots, als de tijd daar rijp voor is, vrees ik voor de stabiliteit van een fundering op drijfzand… Tal van signalen uit de jongerenmaatschappij moeten tot nadenken stemmen.

Ieder zinnig mens begrijpt het verdriet van- en voor jonge kinderen die hun mama verliezen. Maar meer nog walgt iedereen van een rechtssysteem dat zich leent om die kinderen ook nog eens te laten vervreemden van de vertrouwde omgeving van de familie waarin ze opgroeiden. En dan hoor je een man van het vak zeggen dat tussen de vele dromen van kinderen er zitten als, en ik citeer:  ‘dat oma uit de hemel zou terugkomen…’. Een koude rilling…veel warme tranen. Zo vlakbij en toch onbereikbaar en dat in een wereld waar de draadloze verbindingen haast tastbaar zijn.

Dit roept om een blogje en hoort thuis in het ‘koffertje vol dromen’ dat voor hen met heel veel liefde hier bewaard wordt… voor later, als ze hun roots zoeken…  

Dat in dezelfde uitzending uitgerekend een boek over Bloggen wordt voorgesteld, voelt als méér dan toeval… Stéphanie Duval, zelf ook journaliste, schrijft het succes van een blog toe aan authenticiteit… én relevantie. Hoop dat het niet als ijdel overkomt als ik durf hopen dat het een van de redenen is waarom bijna 400 000 keren mijn atouchofrose.skynetblogs.be gelezen is. Daar ben ik vooral dankbaar voor in het besef dat een maatschappelijk gedragen wil tot verbetering van een bestaand systeem, een eerste stap is om een log voorbijgestreefd gevaarte als justitie, tot zelfreflectie aan te zetten. Dat ook van binnenuit die roep steeds luider weerklinkt, zij het achter de coulissen, bewijst de hoge nood.

Mijn blog laat wie dat wil en er iets aan heeft, bewust meekijken door mijn open vizier naar de normen en waarden waarmee wij eerst zelf, vervolgens onze kinderen en nu de kinderen van onze kinderen opgevoed zijn en hopelijk worden.

Geen verantwoordelijke vader of moeder, met het hart op de juiste plaats, die niet beseft hoe belangrijk de band met mama’s familie voor jonge kinderen is en blijft, zeker als zij er niet meer is. Het aanreiken en helpen ontwikkelen van het meegegeven erfelijk materiaal, moet  haar kinderen keuzemogelijkheden bieden. Dat is een morele plicht.

Pogingen om deze band te verbreken werkt manipulatie en geestelijke kindermishandeling in de hand, zonder dat er een haan naar kraait, dankzij ingebrande loyauteit, kinderen eigen.  

Dat ons juridisch systeem zich zo makkelijk in de luren laat leggen door een voorspelde manipulatie, noopt tot onderzoek van de methodiek.

Met het intussen geregeld beproefde ‘sorry’ wast elke Pontius Pilatus post factum de handen in onschuld. Afgenomen kinderrechten zijn niet recupereerbaar.

Teruggeven wat onze kleinkinderen werd ontnomen, kunnen we niet, maar andere kinderen hier tegen beschermen, wel. 

Daarvoor zullen we met het verkregen inzicht, moed en volharding, gedreven door het geloof en de hoop van duizenden, de strijd aangaan om recht, rechtvaardiger te maken en misschien zo bijdragen aan een ‘roos’kleuriger toekomst voor anderen.

Kinderen maken onlosmakelijk deel uit van verleden en toekomst van de families van beide ouders. Minderjarige kinderen van gescheiden ouders, die het ongeluk hebben een van hen te verliezen, moeten de veilige vertrouwde plek binnen de familie van de overleden ouder blijven behouden.

Geen enkele rekening houden met wat ‘voorafging’ zal nog menig gepeste en gekwetste ziel tot wanhoop drijven… Het geduchte onderschatte pestgedrag… dat zich dagelijks onder onze neus voltrekt. Geblinddoekt is het moeilijk waarnemen voor vrouwe Justitia.

Complete waanzin om een paar uur contact per maand ‘toe te staan’ om de familiebanden intact te houden. De ogen sluiten voor de 720 uren ‘voorbereidend’ werk om die te ondermijnen, maken dat we niet kiezen voor dit Salomons oordeel. De onmogelijkheid inbouwen om kinderen tot één kamp te laten veroordelen, zal bijdragen tot heel wat minder strijdlust… broodadvocaten ten spijt.  

Zoals auteur Duval in haar ‘hoe succesvol bloggen’- boek  stelt, is de impact van een authentieke blog wel degelijk zeer groot. 

In ons specifiek geval hebben we met vertrouwen de suggestie van de rechters in eerste aanleg gevolgd, om de EIS van hun vader in te willigen: de blog stoppen en alles wissen met terugwerkende kracht, want de jongetjes (toen kleuter en eerste leerjaar) lazen die blog!!!

Hoop deed ons toen tevergeefs leven. Alle gesjoemel onder de mat geveegd en de kust vrij om zonder tegenspraak drie jaar na het overlijden van de moeder van zijn kinderen, een intussen tot ‘arts’ gepromoveerde veertiger, zich verlaagt zélf een interview in Dag Allemaal  aan te vragen met de eigen witwasversie. Tekenend.

De herhaalde vragen om een reactie hebben we ondanks de sympathie voor de geschreven pers en haar noden, negatief beantwoord. Nochtans is Roosjes naam op de cover nog steeds lucratief blijkbaar.  

Honderden reacties van evenveel mensen, vaak kroongetuigen van op de eerste rij, gaven uiting aan de verbolgenheid dat het tijdschrift de beweringen door C. Schellemans als waarheid verkocht, zomaar zonder controle publiceerde. Jammer voor de geloofwaardigheid en dat terwijl via de persbibliotheken met één klik ook buitenlandse media te raadplegen zijn.

Het doet ons vooral pijn te beseffen dat zonder enig alternatief, Roosjes kinderen in dit nieuw samengesteld gezin dat twee keer uit hetzelfde vaatje tapt … opgroeien. Vooral voor hen een gemiste kans, waarvan de gevolgen niet uitblijven.

Ondanks dat die gedachte ons hart breekt, werkt ze ook inspirerend op onze gedrevenheid om te overleven. En inmiddels over de wettelijke drie jaar.   

VOLT :  Studentenkoten onder de loep… 

Wie het boek “Met de kracht van Marie-Rose, verhalen uit de buik van Antwerpen” las, (nog steeds te bestellen bij- en met integrale opbrengst voor 'a touch of Rose') dat kort na haar overlijden verscheen, weet dat wij ons reeds een aantal jaren inzetten in ‘het gebouw’. Zo doopte ons Rose het, tegelijk met mijn rijdend bureau dat door het leven gaat als mijn 'Louis Vuitton'…  een materiaalkoffer op wielen. 

Bij het kijken naar Volt vanavond en het item over studentenkamers is het eigenlijk een beetje jammer dat men eens geen kijkje nam in 'ons dorp in de stad' aan de Italiëlei 227.

Studenten huisvesten in ruime, mooie studio’s, proper en net, het voelt als een leuke plicht.

Het zet Antwerpen Universiteitsstad stijlvol op de kaart. Elke keer weer mogen horen: 'waaw, zo ruim, mooi en proper, bij aankomst, maakt me nog elke keer gelukkig.

Ik weet wat ze bedoelen, vaak na het bezoek aan een reeks koten... zelf ben ik met elk van onze drie kinderen op kotjacht geweest: Antwerpen, Leuven en Gent... je staat versteld wat soms als studeerruimte wordt aangeboden. Daar wilde ik voor Antwerpen wat aan doen, nadat we voor de jongste een eigen plek kochten, zoals ik in het boek beschrijf.

Hier heeft elke studio een eigen modern geïnstalleerd keukentje en een eigen badkamer, een ruime kamer met terras, grote schuiframen voor veel licht ... dubbele beglazing, brandvertragende deuren, brandblussers, rookalarm, camerabewaking, toegangscontrole, fietsenberging... Een veilige omgeving waar ouders hun studenten graag gehuisvest weten.

De voorbije dagen waren druk met de aankomst en installatie van het nieuwe contingent studenten dat super enthousiast was bij het zien van de gereserveerde plek in 'real time'. Voor hen, maar ook voor ons steeds een warm gevoel...   

Er wordt dan ook geen moeite gespaard om de leefbaarheid in dit ‘dorp in de stad’ voor iedereen zo kwalitatief mogelijk te maken. Daar staan een paar duidelijke afspraken tegenover, en zo floreert hier een multiculturele gemeenschap waar rechten en plichten als vanzelfsprekend door iedereen gerespecteerd worden en voor een ontspannend klimaat borg staan. 

Antwerpen Universiteitsstad. Absoluut. Onze amc-studios@skynet.be(de eerste letters van de namen van onze kinderen) staan trouwens ook op Kotweb. 

Wie het boek las, weet dat het inmiddels 14 jaar geleden begon met de aankoop van een studentenstudio voor onze zoon en mijn voorstel om gedurende een jaar de mistoestanden die toen het leven verzuurden, te onderzoeken en aan te pakken.

Het werd een ongelooflijke leerrijke ervaring. Een verloederde 'probleemblok' is nu een gerenoveerd, gerespecteerd en uitverkoren complex, hartje stad. Een gezamenlijk project van vele tientallen eigenaars, die van huisbazen, soms zelfs huisjesmelkers, échte Landlords werden...    

Bovenop dure promotionele acties van stad en universiteit, is de boodschap die mee naar huis wordt genomen, door wie hier kort of langer verbleef, de beste aanbeveling voor Antwerpen: gastvrij, veilig en netjes, vriendelijke bewoners, waar rechten en plichten evenwichtig op elkaar zijn afgesteld en waar iedereen telt…

Dat jonge mensen vaak na hun studies ook kiezen op een studio te blijven wonen, maakt dat ouders die het zich kunnen permitteren, aan het begin van de universitaire carrière 'aankopen'. Een haalbare kaart waardoor de jongeren meteen ook over een eerste eigen stek beschikken...  Zo zien we in ons gebouw met veel plezier de groep jonge, gemotiveerde eigenaars aangroeien. Zeker met het fiscaal voordeel dat nog geboden wordt, is het voor velen een buitenkans. 

Wie interesse mocht hebben, of mede- eigenaar wil worden...laat maar horen... 

amc-studios@skynet.be

Emblem, al lang niet meer het Kempisch dorp van de ansichtkaart, ligt er op deze zaterdagse septemberochtend mistig gesluierd bij, nu de zon forfait geeft.

De klanken uit de klokkentoren van de Sint- Gummaruskerk onderlijnen de tristesse die elk afscheid tekent, zeker als het om een jonge mama met kindjes gaat…

Met al haar kracht en moed heeft ze de strijd tegen dit doemscenario geleverd, dit mocht en kon niet en toch: het gebeurt alweer. 

Zich pijnlijk bewust van de onbarmhartig wegtikkende tijd, schoof Bea steeds weer nieuwe bakens vooruit, zette ze te halen doelen uit…  Moedig en volhardend. Voor David, Benjamin en Eveline, voor haar ouders, familie, vrienden …   

En dan plots… het verschil tussen fracties van een seconde… “to be or not be”…. Onwezenlijk.

Wennen? Nooit.

Alleen onwrikbaar geloof, hoop en alles overlevende liefde dat ooit, eens… geven de kracht om door te gaan.

Zoals elke avond zoek ik straks de sterren… ook al zie ik ze misschien even niet, ik weet het zeker: ze zijn er. mille cherubini in coro….   

Lieve Bea, schitter voortaan met ons Roosje, onze Chris en die vele andere gemiste, onmisbare geliefden hier op aarde, hoog aan de hemel als een baken van besef, dat het hier maar voor even is… maar bepalend voor wat eeuwig heet…

“Alleluja” . Gabriel Rios zong het live, speciaal voor jou … prachtig... dank voor dit mooie moment, waarmee jij vandaag troost en hoop voor iedereen achterliet...  

Half augustus, op een warme zomerse dag, belt een mooie, tengere vrouw aan. Een beetje bleek voor de tijd van het jaar, stapt ze zichtbaar moeizaam op me toe en veiligheidshalve geef ik haar een arm. Oei, denk ik...

Ze komt me bekend voor, maar toch ben ik dankbaar voor de hint, dat ze na Roosjes overlijden hier al eens was en zelf kankerpatiënt zijnde, moed putte uit Roosjes dagboeken.  Nu weet ik het weer... 

Onze papa is in zijn bureau aan het werk en we zetten ons bij hem, want ik voel dat er geen goed nieuws komt. 

- "ik was hervallen en kom net van het ziekenhuis met de verpletterende boodschap ‘dat alle middelen zijn uitgeput’… ik ben nu een palliatieve patiënt… fluistert ze. Ze weten niet hoelang ik nog heb, maar ze hebben geen medicatie of chemo meer die kan helpen..."

We kunnen geen woord uitbrengen, onze stem stokt en tranen wellen op…Wat te zeggen…Een orkaan van herinneringen stormt op ons af en we staan machteloos. In een onhandig maar goed bedoeld gebaar leg ik mijn arm om haar heen en fluister: 'wat erg'...  Ze verontschuldigt zich voor het onaangekondigd bezoekje en wat het bij ons losmaakt. Maar ze MOEST komen, want zonder gedachtenisprentje met de foto van Roosje en haar prinsjes, wil ze dat laatste stuk weg niet op. Roosjes foto stond op de fototafel maar de voorbije week drongen inbrekers binnen en stalen ook alle zilveren fotokaders, dus ook die met Roosje. Dan hebben mensen al zoveel miserie en dan voegen onverlaten daar nog een portie ellende aan toe, kook ik vanbinnen...

Dat ze haar lieve man en hun twee jonge kinderen, zoontje en dochtertje, ooit de vervulde koningswens en dezelfde leeftijd als Roosjes prinsjes, zo jong moet achterlaten, maakt haar verdriet ook opstandig.  Ze heeft zo lang alles gedaan, alle behandelingen ondergaan, pijn doorstaan om er voor hen te kunnen blijven… Maar het is haar niet gegund. Uit Roosjes dagboeken puurde ze keer op keer weer het geloof, de hoop en de liefde om vol te houden. Voor hen. Ze zijn nog zo jong. Zo herkenbaar. Zo triest, zo heldhaftig. 

"Opa en oma zijn vandaag met hen naar Bokrijk', glimlacht ze vertederd en windt zich zichtbaar op dat het Roosjes jongens ontzegd wordt.  Ons hart bloedt.

We praten, zwijgen, kijken, verbijten en slikken … maar prijzen haar kinderen gelukkig met een vader die zo van hun moeder houdt en grootouders die met hen de mooie herinneringen zullen koesteren.  

Ze is vooral droevig om zo moe te zijn, voelt zich schuldig voor het ontbreken van de noodzakelijke energie die ze als echtgenote, moeder, dochter zou moeten kunnen opbrengen. Maar ze is uitgeput… hoeveel meer kan ze nog? We zeggen haar wat ze al weet: dat het eigen is aan die zware behandelingen en dat niemand haar ook maar iets verwijt. Integendeel. Ze kijkt zo lief en teder en zo breekbaar, zo waarachtig bedroefd... en wij voelen ons zo machteloos.

We halen het prentje van Roosje dat ze teder tegen haar hart drukt. Ons gemoed schiet vol als ze zegt dat ze nu met veel meer moed en minder angst tegen de laatste fase aankijkt. 'a touch of Rose'.

Haar arm in de mijne gehaakt, wandelen we naar de auto. Haar man wacht haar geduldig op en zij en wij zijn hem dankbaar dat hij die omweg wilde maken voor wat ze nu zo belangrijk vindt. Mooi. 

Ze geraakt met moeite in de auto en zegt hoe verschrikkelijk triest ze het vindt dat Roosjes jongens ons moeten missen. Vlug keren we de vaststelling om en zeggen dat zij alleszins gerust kan zijn te weten dat haar kinderen daar wel op kunnen terugvallen. Dat de waarden, de eigenschappen en de herinneringen die ze in hun genen meedragen, gestimuleerd zullen worden en zij in opa en oma een groot stuk mama zullen blijven vinden. Het doet haar zichtbaar goed dat verwoord te horen en met een liefdevol gebaar bevestigd te zien door haar echtgenoot, die met moeite de emotie nauwelijks kan verbergen. 

Veel meer dan aanbieden er te willen zijn als we hulp kunnen bieden, zit er niet in. Een laatste lieve lach en haar wuivende hand, zijn het laatste dat we ons herinneren. Even was alles weer tastbaar nabij. De frêle mooie vrouw, herleid tot de essentie van het mens- en moeder zijn. Bekommerd om voor wie ze niet meer kan zorgen: ‘a touch of Rose’.

Het bericht ...

Vanmiddag stak het overlijdensbericht in de brievenbus. We hebben beiden geweend om haar, om haar kindjes, haar echtgenoot, haar ouders, zus...  de wereld stond opnieuw even stil. Verwonderd dat die uiteindelijk blijft draaien, met altijd weer ergens die misschien wel aangekondigde, maar steeds onverwachte en verrassende dood die haar lam legt.

Lieve echtgenoot en kinderen,van het uitgeputte lichaam neem je afscheid, maar wie ze is en wat ze voor u allen betekent, zit voor altijd veilig opgeborgen in uw hart. Laat het er verder leven als onlosmakelijk stuk van jullie zijn. Een mooier eerbetoon bestaat niet. 

We bidden voor haar en voor wie nu achterblijft, dat de band ongeschonden blijft tot hij weer verankerd wordt. De lichtbakens zijn alvast uitgezet, zoals zo prachtig verwoord op het overlijdensbericht:

Ik ga alvast want ik ben zo moe,

Maar weet je wat ik doe…

Ik laat hier en daar een lichtje aan,

Dan moet jij straks als je komt

Niet door het donker gaan…

Rust zacht, lieve Bea Rombauts- Van den Branden, sterkte papa en kindjes, opa's en oma's en

familie... wees er voor elkaar: het leven na de dood.....