Uiteindelijk heb ik hem van miserie achtergelaten… de auto, voor alle duidelijkheid.
De aangekondigde ‘bevrijde’ Noorderlaan, langs waar ik de stad in moest, bleek dat enkel ‘on line’ te zijn.
Het blauw- wit lint dwars over de weg, een politiemotard en een cirkelende helikopter boven mijn hoofd: geen doorkomen aan…
Het alternatief via een ommetje langs Kinepolis, voorbij ‘Villa des Roses’, 
Straatsburgdok, Kattendijkdok, rustig en goed mikkend over de smalle Mexicobrug via de Londenstraat den Boulevard op…
Niet dus, want ook hier een agent om wie links wilde, rechts op te sturen.
Om hem te kunnen gehoorzamen, moet ik keren, terwijl inmiddels rood op groen springt voor de andere kant. Omdat de agent ongeduldig wordt -wie weet hoe lang staat die man daar inmiddels al- vraag ik hem even te helpen de 180° rond te maken. Het lontje is duidelijk fel ingekort als hij boos roept ‘ge kunt toch rijden, he’… en ik mag hopen dat het alleen maar een indruk is…dat hij mijn nummerplaat noteert…
Een attente automobilist merkt het probleem, flikkert even met zijn lichten en gunt me de ruimte te keren… bedankt daarvoor.
En weer keer ik noodgedwongen den Boulevard de rug toe en begin een stapvoetse citytrip van een paar uur over een paar kilometer. Mag dat eigenlijk wel zoooooooo traag?
Over de Londenbrug richting Scheldekaaien om vervolgens langs de Ankerrui alsnog de Italiëlei te bereiken… was al plan C…
Eens voorbij de indrukwekkende 'stand by' kolonne politiewagens, worden de drie voorsorteervakken aan het eind van de Ankerrui tot één vlecht geritst. Dan gaat het kronkelend door de kleine eenrichtingsstraatjes over de Stadswaag, via Academie en stadscampus van de UA, om onverbiddelijk te stranden op het pleintje van de Ossenmarkt. Voetgangerszone ! Hier laat ik hem (de auto) achter, haast symbolisch voor de deur van de voormalige materniteit, nu bejaardenhome, waar onze twee dochters geboren werden.... d
Van hier zet ik dan mijn 'kruistocht' naar de Italiëlei te voet verder... 
Een lege Boulevard is eens wat anders, rustig en stil, al laten blauwe zwaailichten in de verte vermoeden dat het nog niet ‘game over’ is…
Als ik een uurtje later de vroege nacht instap richting auto, ben ik vertederd bij de aanblik van twee stoere motards die broederlijk op het zadel van hun moto een frietje steken… duidelijk tevreden over het verloop van deze dag die al om 5 uur begon …
Een pluim voor al wie vandaag met fatsoen zijn grieven kond deed en voor de geruststellende aanwezigheid van de Antwerpse politie.
Hangen stakingen het beeld op van instabiliteit, moordend voor het noodzakelijke investeringsklimaat en werkgelegenheid, dan was het optreden van de niet-optredende politie een duidelijk positief signaal dat Antwerpen doortastend en vastberaden aan de toekomst werkt.
Nu nog even de oproep lanceren om bij een volgend recht op staken, respectvol te ritsen met het recht op werken. Dat betekent beroep kunnen doen op gemeenschapsvoorzieningen waarop niemand het alleenrecht heeft... 
