Kijkend naar de samenvattingen in de media over de gebeurtenissen van de voorbije week... en zeker met de beelden van de indrukwekkende mars in Parijs vandaag... hoop ik morgen te ontwaken in een wereld, bewuster van de waarde van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid.

“Imagine” dat arm in arm en voorop lopend, voor het oog van miljoenen, zich het wonder van de openbaring en de verlichting voltrekt. Het diepe besef dat waar ook ter wereld, geloof, hoop en liefde een fundamenteel mensenrecht is en terreur tegen die vrijheid, géén optie is.

Moesten ‘Charlies Angels’ sneuvelen om dit bewustzijn dat in ieder normaal mens schuilgaat, uit de coma te halen? Magere troost voor wie hierbij geliefden verloor, maar wel een ongelooflijk signaal. En om alle misverstand te vermijden, voor wie de verhoopte hemel vol maagden zoekt, martelaren worden gedood voor principes, wie doodt voor principes is een gewetenloze moordenaar.

Vrije meningsuiting koesteren en verdedigen. Gesproken, geschreven, getekend. Vrijblijvend of in dienst van een doel, het recht van iedereen met evenredig vrijblijvend recht ernaar te luisteren, het te lezen of te bekijken of net niet.

De relevantie van een geschreven-, gesproken- of getekende boodschap wordt voor een groot stuk bepaald door wie er zich door aangesproken voelt.

De journalistieke vrijheid om te communiceren rond wat maatschappelijk relevant is, is net die vorm van communicatie die de maatschappij kritisch ‘on speaking terms’ houdt. De debatcultuur, het van mening mogen verschillen, luisteren naar andere  meningen en de vrijheid hebben eigen conclusies te trekken, is een kostbaar goed dat we moeten koesteren.

Taal noch teken wordt door iedereen op dezelfde manier voortgebracht, noch geïnterpreteerd… Journalisten hanteren woord, foto of tekening als middel om te informeren. Verslag, duiding, nabeschouwing…  koel en emotieloos, met passie, humoristisch of satirisch. Maar altijd nauw verbonden met wat in de samenleving groeit en bloeit.  

Precies in het blootleggen van bestaande onderstromen wordt de kans gecreëerd het gesprek op gang te trekken, de discussie van stof te voorzien, waardoor mensen elkaar leren zoeken en vinden. Communicatie is het sleutelwoord. Als die uitvalt is de kans verkeken.  

Die vrijheid kan nooit meer ter discussie staan. Nooit. Dat bewezen miljoenen mensen vandaag. 

De vastberadenheid mag niet wijken voor dreiging en angst, wat geen synoniem is voor roekeloosheid. De dreiging en angst werd vandaag door miljoenen getrotseerd. Hartverwarmend en hoopgevend.  

De persoonlijke link met ‘a touch of Rose’…

Met schroom, maar vastberaden, gesteund en gesterkt door een leger harten onder de riem, uit professionele hoeken en er zijn er meerdere: media, medische, families en voor onszelf de belangrijkste: kinderen met vergelijkbare ervaringen, heb ik met overtuiging mijn perskaart op mijn blog ingescand.

In vervlogen tijd geraakt door J.F. Kennedy die ‘ein Berliner’ werd en zijn oproep om niet te vragen wat je land voor je kan doen, maar wat jij voor je land kan doen… klim ik ‘als strijdvaardige journalist’ terug op de bres.

Misschien dat niet alle lezers nog weten hoe het begon, maar voortaan laat ik me door niemand meer de mond snoeren.

Toen ik na het overlijden van ons Roosje haar mama-blog verder zette als oma-blog, werd me dat recht ontzegd met valse beloften over contactmomenten. “De prinsjes waren ontredderd bij het lezen van oma’s blog op internet…” Ter informatie: toen 3 en 6 jaar !!!

We kunnen helaas de tijd niet terugschroeven, maar de waarheid staat geschreven en gedrukt.  Het is enkel hopen dat het rechtvaardigheidsgevoel dat hun mama hen zeker in het DNA meegaf, sterk genoeg zal blijken… Maar niemand zal oma nog weerhouden te ijveren dat geen enkel minderjarig kind van gescheiden ouders, waarvan een ouder overlijdt, ook nog eens de familie waar een sterke band mee is, kan worden afgenomen…

Diurnarius in aeternum. Mijn eerbetoon aan Charlie… in het belang van het kind en de prinsjes van ons Marie- Rose.