Je suis Charlie….

Parijs, op amper 3 uur rijden, een raid op de voltallige redactieraad van een weekblad en bij uitbreiding op ieders recht op vrijheid van meningsuiting.

Decennia lang poseren duizenden op la Place du tertre in Montmartre voor een karikaturaal portret. Haakneus, grote puist, lodderoog, hanglip of brede smile…  je beeltenis door het oog van de tekenaar. Jaren later vertelt de bewaarde tekening van le temps ailleurs…    

De journalist- cartoonist is nog meer dan een goed tekenaar. Hij verstaat de kunst, beheerst het vakmanschap om 1000 woorden in een paar weloverwogen pennentrekken te vatten.

“Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat, wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… is wat de hele vrije wereld uitschreeuwt.

Terreur in naam van een profeet… al verkondigde die dat het doden van een mens, de mensheid doden is, roept zoveel vragen op. Wie of wat indoctrineert die jongeren? Hoe kan een samenleving afwijkend gedrag detecteren of voorkomen? Waar zitten ouders en opvoeders of geestelijke leiders in dit proces? Is geloof oorzaak of drogreden?

Welke cartoonist kan, nu de meesters geliquideerd zijn, al deze vragen in een cartoon ver’woorden’?

Een dag van internationale rouw, vele zware minuten stilte om het recht op ‘spreken’ te vrijwaren, het recht op vrijheid van meningsuiting te garanderen.

Pen ten overstaan van kalasjnikov… wie is de moordenaar?

En morgen?  

Als katholieken afhaken door wangedrag en hypocrisie binnen het instituut kerk…stel ik mij de vraag of moslims zich nu over de relatie tot hun godsdienst en de beleving ervan, beraden?

Zullen moslima- moeders de kans krijgen of het lef hebben om in het gezin over de invulling van het geloof te praten, hun kinderen te wijzen op oorzaken en gevolgen van hun daden.  

Misschien kunnen cartoons zelfs bijdragen om in één oogopslag te voelen waar het schoentje wringt. Wie zijn kinderen geïntegreerd wil weten, kansen wil zien grijpen en slagen in gelukkig zijn, die weet dat een plaats in de samenleving ‘verdiend’ wordt… en niet enkel materieel of financieel. Er zijn gelukkig zoveel meer waarden om aan mee te werken.

Je suis Charlie

Al was het niet onder een kogelregen uit een kalasjnikov, toch wilde men mijn pen ook breken en de vrijheid van meningsuiting aan de ketting leggen, omdat ik feiten op papier zette ter bescherming van wat ons het liefst is.  

Ook mijn pen wilde men breken en feiten doen vergeten. En dat op zo’n moment uitgerekend justitie dan maar zwicht voor de letter van de wet, gelijkt in niets op rechtvaardigheid.

Als vals het haalt op echt dan kan alleen een omerta het systeem overeind houden en wordt de vrijheid van meningsuiting gefnuikt… 

Even ben ik toen gezwicht, wat in het licht van deze dag, laf voelt en me terug kr8 geeft te doen wat hoort, in het besef: 'noblesse oblige'.

Met alle journalisten beaam ik: “Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… en dat zal ook...  het zij met humor, met een lach en een traan, altijd waarheidsgetrouw, check, check, dubbelcheck. Zwijgen is misdaad een alibi geven...

Opgeven is geen optie en ik laat de gloed van die vele kaarsen overal ter wereld, ontstoken voor de vrijheid van meningsuiting, mijn pad verder verlichten met ‘a touch of Rose’ en ‘a sound of Chris’…   als eerbetoon aan wie zijn leven liet voor een rechtvaardig recht. 

Met heel mijn hart bij al wie door dit verdriet moet overleven, omdat opgeven geen optie is.