Half augustus, op een warme zomerse dag, belt een mooie, tengere vrouw aan. Een beetje bleek voor de tijd van het jaar, stapt ze zichtbaar moeizaam op me toe en veiligheidshalve geef ik haar een arm. Oei, denk ik...
Ze komt me bekend voor, maar toch ben ik dankbaar voor de hint, dat ze na Roosjes overlijden hier al eens was en zelf kankerpatiënt zijnde, moed putte uit Roosjes dagboeken. Nu weet ik het weer...
Onze papa is in zijn bureau aan het werk en we zetten ons bij hem, want ik voel dat er geen goed nieuws komt.
- "ik was hervallen en kom net van het ziekenhuis met de verpletterende boodschap ‘dat alle middelen zijn uitgeput’… ik ben nu een palliatieve patiënt… fluistert ze. Ze weten niet hoelang ik nog heb, maar ze hebben geen medicatie of chemo meer die kan helpen..."
We kunnen geen woord uitbrengen, onze stem stokt en tranen wellen op…Wat te zeggen…Een orkaan van herinneringen stormt op ons af en we staan machteloos. In een onhandig maar goed bedoeld gebaar leg ik mijn arm om haar heen en fluister: 'wat erg'... Ze verontschuldigt zich voor het onaangekondigd bezoekje en wat het bij ons losmaakt. Maar ze MOEST komen, want zonder gedachtenisprentje met de foto van Roosje en haar prinsjes, wil ze dat laatste stuk weg niet op. Roosjes foto stond op de fototafel maar de voorbije week drongen inbrekers binnen en stalen ook alle zilveren fotokaders, dus ook die met Roosje. Dan hebben mensen al zoveel miserie en dan voegen onverlaten daar nog een portie ellende aan toe, kook ik vanbinnen...
Dat ze haar lieve man en hun twee jonge kinderen, zoontje en dochtertje, ooit de vervulde koningswens en dezelfde leeftijd als Roosjes prinsjes, zo jong moet achterlaten, maakt haar verdriet ook opstandig. Ze heeft zo lang alles gedaan, alle behandelingen ondergaan, pijn doorstaan om er voor hen te kunnen blijven… Maar het is haar niet gegund. Uit Roosjes dagboeken puurde ze keer op keer weer het geloof, de hoop en de liefde om vol te houden. Voor hen. Ze zijn nog zo jong. Zo herkenbaar. Zo triest, zo heldhaftig.
"Opa en oma zijn vandaag met hen naar Bokrijk', glimlacht ze vertederd en windt zich zichtbaar op dat het Roosjes jongens ontzegd wordt. Ons hart bloedt.
We praten, zwijgen, kijken, verbijten en slikken … maar prijzen haar kinderen gelukkig met een vader die zo van hun moeder houdt en grootouders die met hen de mooie herinneringen zullen koesteren.
Ze is vooral droevig om zo moe te zijn, voelt zich schuldig voor het ontbreken van de noodzakelijke energie die ze als echtgenote, moeder, dochter zou moeten kunnen opbrengen. Maar ze is uitgeput… hoeveel meer kan ze nog? We zeggen haar wat ze al weet: dat het eigen is aan die zware behandelingen en dat niemand haar ook maar iets verwijt. Integendeel. Ze kijkt zo lief en teder en zo breekbaar, zo waarachtig bedroefd... en wij voelen ons zo machteloos.
We halen het prentje van Roosje dat ze teder tegen haar hart drukt. Ons gemoed schiet vol als ze zegt dat ze nu met veel meer moed en minder angst tegen de laatste fase aankijkt. 'a touch of Rose'.
Haar arm in de mijne gehaakt, wandelen we naar de auto. Haar man wacht haar geduldig op en zij en wij zijn hem dankbaar dat hij die omweg wilde maken voor wat ze nu zo belangrijk vindt. Mooi.
Ze geraakt met moeite in de auto en zegt hoe verschrikkelijk triest ze het vindt dat Roosjes jongens ons moeten missen. Vlug keren we de vaststelling om en zeggen dat zij alleszins gerust kan zijn te weten dat haar kinderen daar wel op kunnen terugvallen. Dat de waarden, de eigenschappen en de herinneringen die ze in hun genen meedragen, gestimuleerd zullen worden en zij in opa en oma een groot stuk mama zullen blijven vinden. Het doet haar zichtbaar goed dat verwoord te horen en met een liefdevol gebaar bevestigd te zien door haar echtgenoot, die met moeite de emotie nauwelijks kan verbergen.
Veel meer dan aanbieden er te willen zijn als we hulp kunnen bieden, zit er niet in. Een laatste lieve lach en haar wuivende hand, zijn het laatste dat we ons herinneren. Even was alles weer tastbaar nabij. De frêle mooie vrouw, herleid tot de essentie van het mens- en moeder zijn. Bekommerd om voor wie ze niet meer kan zorgen: ‘a touch of Rose’.
Het bericht ...
Vanmiddag stak het overlijdensbericht in de brievenbus. We hebben beiden geweend om haar, om haar kindjes, haar echtgenoot, haar ouders, zus... de wereld stond opnieuw even stil. Verwonderd dat die uiteindelijk blijft draaien, met altijd weer ergens die misschien wel aangekondigde, maar steeds onverwachte en verrassende dood die haar lam legt.
Lieve echtgenoot en kinderen,van het uitgeputte lichaam neem je afscheid, maar wie ze is en wat ze voor u allen betekent, zit voor altijd veilig opgeborgen in uw hart. Laat het er verder leven als onlosmakelijk stuk van jullie zijn. Een mooier eerbetoon bestaat niet.
We bidden voor haar en voor wie nu achterblijft, dat de band ongeschonden blijft tot hij weer verankerd wordt. De lichtbakens zijn alvast uitgezet, zoals zo prachtig verwoord op het overlijdensbericht:
Ik ga alvast want ik ben zo moe,
Maar weet je wat ik doe…
Ik laat hier en daar een lichtje aan,
Dan moet jij straks als je komt
Niet door het donker gaan…
Rust zacht, lieve Bea Rombauts- Van den Branden, sterkte papa en kindjes, opa's en oma's en
familie... wees er voor elkaar: het leven na de dood.....
