Half augustus, op een warme zomerse dag, belt een mooie, tengere vrouw aan. Een beetje bleek voor de tijd van het jaar, stapt ze zichtbaar moeizaam op me toe en veiligheidshalve geef ik haar een arm. Oei, denk ik...
Ze komt me bekend voor, maar toch ben ik dankbaar voor de hint, dat ze na Roosjes overlijden hier al eens was en zelf kankerpatiënt zijnde, moed putte uit Roosjes dagboeken. Nu weet ik het weer...
Onze papa is in zijn bureau aan het werk en we zetten ons bij hem, want ik voel dat er geen goed nieuws komt.
- "ik was hervallen en kom net van het ziekenhuis met de verpletterende boodschap ‘dat alle middelen zijn uitgeput’… ik ben nu een palliatieve patiënt… fluistert ze. Ze weten niet hoelang ik nog heb, maar ze hebben geen medicatie of chemo meer die kan helpen..."
We kunnen geen woord uitbrengen, onze stem stokt en tranen wellen op…Wat te zeggen…Een orkaan van herinneringen stormt op ons af en we staan machteloos. In een onhandig maar goed bedoeld gebaar leg ik mijn arm om haar heen en fluister: 'wat erg'... Ze verontschuldigt zich voor het onaangekondigd bezoekje en wat het bij ons losmaakt. Maar ze MOEST komen, want zonder gedachtenisprentje met de foto van Roosje en haar prinsjes, wil ze dat laatste stuk weg niet op. Roosjes foto stond op de fototafel maar de voorbije week drongen inbrekers binnen en stalen ook alle zilveren fotokaders, dus ook die met Roosje. Dan hebben mensen al zoveel miserie en dan voegen onverlaten daar nog een portie ellende aan toe, kook ik vanbinnen...
Dat ze haar lieve man en hun twee jonge kinderen, zoontje en dochtertje, ooit de vervulde koningswens en dezelfde leeftijd als Roosjes prinsjes, zo jong moet achterlaten, maakt haar verdriet ook opstandig. Ze heeft zo lang alles gedaan, alle behandelingen ondergaan, pijn doorstaan om er voor hen te kunnen blijven… Maar het is haar niet gegund. Uit Roosjes dagboeken puurde ze keer op keer weer het geloof, de hoop en de liefde om vol te houden. Voor hen. Ze zijn nog zo jong. Zo herkenbaar. Zo triest, zo heldhaftig.
"Opa en oma zijn vandaag met hen naar Bokrijk', glimlacht ze vertederd en windt zich zichtbaar op dat het Roosjes jongens ontzegd wordt. Ons hart bloedt.
We praten, zwijgen, kijken, verbijten en slikken … maar prijzen haar kinderen gelukkig met een vader die zo van hun moeder houdt en grootouders die met hen de mooie herinneringen zullen koesteren.
Ze is vooral droevig om zo moe te zijn, voelt zich schuldig voor het ontbreken van de noodzakelijke energie die ze als echtgenote, moeder, dochter zou moeten kunnen opbrengen. Maar ze is uitgeput… hoeveel meer kan ze nog? We zeggen haar wat ze al weet: dat het eigen is aan die zware behandelingen en dat niemand haar ook maar iets verwijt. Integendeel. Ze kijkt zo lief en teder en zo breekbaar, zo waarachtig bedroefd... en wij voelen ons zo machteloos.
We halen het prentje van Roosje dat ze teder tegen haar hart drukt. Ons gemoed schiet vol als ze zegt dat ze nu met veel meer moed en minder angst tegen de laatste fase aankijkt. 'a touch of Rose'.
Haar arm in de mijne gehaakt, wandelen we naar de auto. Haar man wacht haar geduldig op en zij en wij zijn hem dankbaar dat hij die omweg wilde maken voor wat ze nu zo belangrijk vindt. Mooi.
Ze geraakt met moeite in de auto en zegt hoe verschrikkelijk triest ze het vindt dat Roosjes jongens ons moeten missen. Vlug keren we de vaststelling om en zeggen dat zij alleszins gerust kan zijn te weten dat haar kinderen daar wel op kunnen terugvallen. Dat de waarden, de eigenschappen en de herinneringen die ze in hun genen meedragen, gestimuleerd zullen worden en zij in opa en oma een groot stuk mama zullen blijven vinden. Het doet haar zichtbaar goed dat verwoord te horen en met een liefdevol gebaar bevestigd te zien door haar echtgenoot, die met moeite de emotie nauwelijks kan verbergen.
Veel meer dan aanbieden er te willen zijn als we hulp kunnen bieden, zit er niet in. Een laatste lieve lach en haar wuivende hand, zijn het laatste dat we ons herinneren. Even was alles weer tastbaar nabij. De frêle mooie vrouw, herleid tot de essentie van het mens- en moeder zijn. Bekommerd om voor wie ze niet meer kan zorgen: ‘a touch of Rose’.
Het bericht ...
Vanmiddag stak het overlijdensbericht in de brievenbus. We hebben beiden geweend om haar, om haar kindjes, haar echtgenoot, haar ouders, zus... de wereld stond opnieuw even stil. Verwonderd dat die uiteindelijk blijft draaien, met altijd weer ergens die misschien wel aangekondigde, maar steeds onverwachte en verrassende dood die haar lam legt.
Lieve echtgenoot en kinderen,van het uitgeputte lichaam neem je afscheid, maar wie ze is en wat ze voor u allen betekent, zit voor altijd veilig opgeborgen in uw hart. Laat het er verder leven als onlosmakelijk stuk van jullie zijn. Een mooier eerbetoon bestaat niet.
We bidden voor haar en voor wie nu achterblijft, dat de band ongeschonden blijft tot hij weer verankerd wordt. De lichtbakens zijn alvast uitgezet, zoals zo prachtig verwoord op het overlijdensbericht:
Ik ga alvast want ik ben zo moe,
Maar weet je wat ik doe…
Ik laat hier en daar een lichtje aan,
Dan moet jij straks als je komt
Niet door het donker gaan…
Rust zacht, lieve Bea Rombauts- Van den Branden, sterkte papa en kindjes, opa's en oma's en
familie... wees er voor elkaar: het leven na de dood.....
De laatste van de twaalf slagen verbreekt de betovering.
In sprookjesland laat de mooie Assepoester een glazen schoentje achter als bewijs dat ze geen zinsbegoocheling was en geeft de spoorzoeker een link om haar te volgen…
Doch het leven is geen sprookje en de denkbeeldige trap naar onze geliefden is gewoon een nieuwe dag, die zich aankondigt als één uit dertien in een dozijn…
Maar de voorbije dag gaf extra kr8. Dank zij U, bedankt daarvoor.
Duizenden blijken van sympathie stroomden toe en dat gaf op deze kille, natte dag, waarbij het leek of zelfs de hemel weende, een heel warm gevoel van verbondenheid.
Zoveel pijn, verdriet, geweld, oorlog… dat mensen dat elkaar kunnen aandoen…
En dan hoor ik op de radio dat er in Israël een bestand is. Broos maar bemoedigend. In de vernielde huizen wordt hopelijk de kinderen een nacht zonder 'lelijk' vuurwerk gegund en kunnen ook de moeders en vaders even de ogen sluiten en rusten. Als het bestand stand houdt, wacht de zware klus van heropbouw. Een verjaardagscadeautje uit de hemel??? Laat het stand houden...
Anderzijds voel je zo’n grote onderstroom van solidariteit, kunnen mensen mekaar zoveel genegenheid en steun bieden, dat we die zo graag delen als ‘a touch of Rose’ en misschien pijn, verdriet en eenzaamheid een beetje kunnen verzachten.
Verjaren is feesten: de ‘gekroonde’ jarige een ‘lang’ leven toewensen, gevolgd door het aantal hoera’s dat al vlug hoog kan oplopen…
Voor ons Roosje werden ze abrupt ingekort… feesten is nu meer ingetogen, veeleer een dankbaar herinneren.
Kaarten, berichtjes, kusjes, geschenkjes, vervulde hartenwensjes, taart met kaarsjes … maar bovenal samen zijn, kenmerken een geslaagd verjaardagsfeest.
Marie-Rose kende als geen ander daarvoor het recept, zowel in de eigen familie- en of vriendenkring als professioneel… Zalige momenten die we zelfs zonder de foto’s in de hand, levendig herinneren en nog nasmaken.
Op aarde tellen we de jaren dan wel op, in heaven is Rose for ever young, idem dito onze junior… Ze zouden er wel een gepast grapje over maken…
De dag is voorbij, het taartje heeft gesmaakt, het kaarsje voor de urne uitgebrand.
En Louis Neefs zaliger wist het ook al:
“de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer,
Door je tranen heen, zul je weer lachen,
Net zoals die laatste keer… “
Onvermoeibare dochter, terwijl jij hoog boven de wolken een nacht lang schittert, kruipen wij onder het dons, want morgen is another day en blaast Oma Emma 94 kaarsjes uit. Er is wind beloofd en dus zal dat wel lukken…
De tweede van de drie prachtdagen die papa en ik mochten beleven: de geboorte van ons tweede dochtertje, een zusje voor Ann- Marie…
Met in ons hoofd een paar jongens- en meisjesnamen -in die tijd was het nog wachten tot het moment suprême om te weten of je een jongen of een meisje verwachtte- volstond één blik en de bewondering van zuster Célestine: ‘nooit zo’n prachtig pasgeboren kindje gezien’ om de juiste naam te kiezen. Een Roosje...
Zoals ook in onze namen allemaal Marie voorkomt, werd die traditie ook bij onze kinderen verder gezet met het geloof en de hoop hen onder de bijzondere bescherming van de Moeder Gods te stellen… Marie-Rose... de vlag die de lading dekt...
Wonderkind, zondagskind -hoewel geboren op een zaterdag- bron van vreugde, trots, warmte, genegenheid, verbondenheid voor velen, zelfs over de dood heen…
Zoals niemand haar onberoerd liet en ze voor elk onrecht op de bres sprong, heeft ze zelf weinigen die haar leerden kennen, onberoerd gelaten…
'Happy Birthday to you'... 'Lang zal ze leven... nu letterlijk 'in de gloria'...
38 keer konden we het voor je zingen... evenveel keren straalde je... waren we getuige van ons heerlijk kind dat opgroeide tot een verstandige, zelfbewuste, ondernemende jonge vrouw en last but not least een moeder uit de duizend... dank u voor die heerlijke herinneringen die de meest pijnlijke in de schaduw zetten...
Vandaag 42 jaar na die wondermooie dag, voelen we nog meer dan alle andere dagen, ‘a touch of Rose’.
Gelukkige verjaardag, lieveling. We rekenen erop dat onze Chris achter de virtuele draaitafel plaats neemt en 'let's dance' aanraadt... PLH...
Geen zelfgemaakte kroon meer van je prinsjes vandaag, maar één blik in hun ogen verraadt de onmiskenbare 'touch of Rose' ... je mooiste kroontje...
Eigen recente foto's van hen, zijn er voorlopig niet meer... maar dank aan de updates van begripvolle mensen, zien we onze prinsjes, kereltjes worden en de gelijkenis met beiden is treffend. Bijna een jaar sinds de laatste keer dat we hen nog in ons midden mochten hebben, maar nog geen moment uit ons hart!
"ik ben blij dat ik je niet vergeten ben, dat ik nog zoveel kleine dingen van je ken, omdat ik steeds ben blijven hopen, dat het ooit zover zou komen, ben ik blij dat ik je niet vergeten ben... "
"Zonder geheugen, geen toekomst" ... en dat geheugen is overal... !
Gelukkige verjaardag, mama, in naam van je twee prinsjes die het ooit van de daken zullen schreeuwen...
Een plensbui om ‘U’ te zeggen, wanneer ik als een van de laatsten de winkel op de Antwerpse Meir buitenstap, pijnlijk bewust dat een van de vele parapalu’s die een mens in zijn leven verzamelt… in de autokoffer ligt…
Haast gelijktijdig stapt ook een mooie jonge vrouw uit dezelfde winkel de avond in, mét paralu…
Even kruisen onze blikken en hoor ik me vragen of ze misschien ook DIE kant op gaat…
Zo gebeurt het dat, gearmd om met twee onder die ene paraplu te blijven, we met gelijke tred op het ritme van de regen respectievelijk naar bushalte- en parking stappen.
Heel bijzonder, even alleen op de wereld met twee… 'onder moeders paraplu, liepen eens twee GROTE kindjes, Boushra en Myriammeke, waren zelfs geen vriendjes...
Zo maar, welden tranen tranen op en biggelden over mijn wangen. De bezorgde blik van mijn compagnon de route noopte me haar te zeggen dat het plots heel even voelde of ik daar gearmd met ons Roosje liep, de dochter die inmiddels al drie jaar van de wereld is. Als begreep ze het meteen, trok ze me nog wat dichter naar haar toe… en glimlachte vertederend...
Een paar honderd stappen verder kon de paraplu dicht en scheidden onze wegen onder een schitterende ‘echte’ regenboog. Geen breking van het licht in mijn betraande ogen- maar een prachtexemplaar boven onze hoofden ten afscheid.
Spontaan wisselden we een gemeende ‘hug’ en ging ieder zijn weg.
Pas in de auto op weg naar huis, het autodak opengeschoven en dus onder de blote hemel, borrelde het lang vergeten bijbels verhaal van de Emmaüsgangers op.
Een onverwachte ontmoeting met een onbekende onderweg, die zo vertrouwd en warm aanvoelt, herinnert aan de Emmaüsgangers die zich pas na het afscheid, realiseerden wie aan hun zijde had gewandeld…
Met iemands (of je eigen) voeten spelen. Het lijkt wel bezigheid nummer één, op het marktplein in Bornem een paar uur voor de grote Mars…
Er wordt getalkt (nee geen schrijffout, noch anglicisme), gepleisterd, geëxperimenteerd met wollen of katoenen sokken… en net zoals het opleggen van de juiste banden in de formule 1 of de Tour, staan sommigen voor een vergelijkbaar dilemma qua schoeisel. De soepele loopschoen met luchtvering, of de bottin met versterkte tip en diep profiel…
Met enig gevoel voor dramatiek klinkt de afscheidsgroet van vrouw/man, kinderen en anderen als “morituri te salutant”om dan geduldig aan te schuiven voor de start in een file, de Antwerpse Ring waardig…
In de aanloop naar de start is het ook erg druk in het ‘a touch of Rose’- huis, waar de lopers die hun beste beentje willen voorzetten voor de stichting en ook gesponsord aan de start komen, uitgerust worden met van ver herkenbare attributen: roze ballon die boven hen uitsteekt, het super petje (inmiddels een gegeerd collectors item), praktische extra’s als het oproepnummer voor de vliegende brigade en adressen langs het parcours met een ‘roze’ toiletbril… niet onbelangrijk… Dat ook de volgende generatie super gemotiveerd wil meewerken in dit vrijwilligersteam, zoals ook op de foto's te zien, waarvan er ook nog veel op de fb- pagina van atouchofrose zelf staan, is méér dan een goed voorteken...
Ondanks het weinig goeds voorspellende weerbericht is de aanwezigheid van Sabine Hagedoren gehuld in een dun in T- shirt een opstekertje… tenzij ze een performance in wet T-shirt in mind heeft...het is immers nog aangenaam zomers warm en al is de hemel dicht, hij is ook nog licht.
Fier dragen de deelnemers hun inschrijvingskaart op de borst met in ’t groot het identificatienummer, tussen 1 en 11 987…en specifieke streepjescode voor de stille scans onderweg… dus niet even een sluipwegeltje inslaan...
De smalle straat voor de startplaats lijkt wel een hoge bokaal die zich gestaag vult met een bonte mengeling van wiebelende mensen. Alles verloopt gemoedelijk en rustig, met uitzondering van de voorste gelederen… Die staan letterlijk te trappelen van ongeduld om te starten.
Klokslag 21 uur is het dan zover.
Een aantal deelnemers in rolstoelen krijgen met een kleine voorsprong de ruimte en gaan de grote massa onder luid applaus vooraf door de Boomstraat. Wat een doorzettingsvermogen, wat een wilskracht… toch ook even een extra hartje onder de riem gestoken bij de doortocht van Joyce uit Schoten…
Stevig omarmd vormt een rij stoere organisatoren een dam om met man en macht de eerste rijen in bedwang te houden. ‘Die hards’ die zoals trappelende renpaarden in de hekken staan om een vliegende start te nemen.
Een staaltje vakmanschap van het menselijk hekkensysteem om tijdig weg te zijn op het moment dat de volbloeden als pijlen uit een boog de dubbele marathon inzetten.
Met een binnenpretje bedenk ik dat ze met hun vliegende start misschien denken nog voor de regenvlaag aan te komen. Maar ze zijn al bij voorbaat te laat. Klokslag negen gaan als ‘origineel’ startsein, de hemelsluizen helemaal open en valt het water met bakken neer…
Vluchten kan niet meer, zelfs schuilen zit er niet meer in en onder het gekletter van bijna 24000 voeten spat het water hoog op.
Bij de supporters langs de weg is meer medelijdend gejammer te horen dan in het peleton, dat de eerste lange baan met sportief masochisme en natte doodsverachting afwerkt onder handgeklap en aanmoedigingen… zij het van ‘onder moeders paraplu’…
Een bijna twee uur lang durende processie trekt zich tussen een massa kijklustigen op gang…vergelijkbaar met een immense school vissen in een winkelwaterstraat…op weg naar … nog meer water. Goedgeluimde sportievelingen, vastberaden de weergoden te trotseren, ook al accelereren die een paar keer extra fel en voelt het ongeveer alsof een blusvliegtuig zijn lading bluswater over Bornem loost.
De eerder gemaakte vergelijking met files op de Ring … roept ook het beeld op van een mogelijke overkapping …hmmm, daar is, ook in deze context, iets voor te zeggen...
Als uiteindelijk de Boomstraat letterlijk en figuurlijk schoongeveegd is en alle lopers de groene wandelpaden richting Temse en Scheldedijk inlopen, is het even welletjes geweest en worden de hemelsluizen dichtgedraaid.
Tijd om T- shirts uit te wringen, schoenen uit te gieten en het natte lijf over te leveren aan de natuurlijke mobiele droogkast, gezien de temperatuur op dit uur van de dag, nog altijd zomers is…
Terwijl de lopers even uit het zicht zijn, worden met man en macht de VIP-tentjes voor ‘a touch of Rose’ opgezet om de lopers als ze de opwarmingslus van 15 km in de benen hebben en zullen opdoemen uit de nu- nog- begaanbare dreef van het kasteel van Marnix (!) van Sint- Aledonde terug in het centrum passeren, te vergasten op ‘a touch of Rose’.
Meter Dina Tersago en het animatieteam ontpoppen zich als heuse GO’s die net op tijd opgewarmd zijn om na minder dan één uur de eerste loper met voorsprong te zien voorbij'stomen'. Zelfs iets te vroeg aan de eerste controlepost... even geduld, het is geen snelheidsproef... al is 15/h aardig gepresteerd in de gegeven omstandigheden en kan je best als eerste je eigen spoor trekken in de modder...
Lang duurt het niet of de eerste groepjes doemen op en worden vergast op een muzikale, roosgetinte doortocht, applaus, een dansende en zingende crew… het lijkt er op een eigengereid stukje ‘Bornem zingt’… meetbaar aan de lachende gezichten, opgestoken duimen en invallende zangers…
YMCA, Knegge Deng Oehoe, Bamba en zoveel meer bekende deuntjes… over de nationaliteiten heen…
Doemt echter een roze ballon op uit de donkere kasteeldreef, dan trekt meteen een treintje roze GO’s zich op gang om de wandelaar (toch even) de zevende hemel in te loodsen…
Als de bezemwagen na uren passeert en een politiewagen voorzien van ‘a touch of Rose’ de stappers in de rug dekt voor hun lange nacht… maakt de mobiele brigade van ‘a touch of Rose’ zich klaar om op verschillende plaatsen langs het parcours present te zijn en aan te moedigen.
Voor (Oma en) tante Fawie… op wiens aankomsttijd zelfs gegokt kon worden voor een magnum Duvel… zit dan de n8 met de kr8 van 8 erop. Op de terugweg is het niet alleen voor traantjes, maar voor een nieuw regenoffensief dat de ruitenwissers heen en weer zwiepen.
Geraakt door zoveel prestigieuse herdenkingen van de Groote Oorlog, zie ik soldaten in modderpoelen, vluchtelingen met schamel hebben en houden, moe en hongerig, eenzaam en verdrietig... meegesleurd in een verhaal dat vaak niet eens het hunne is…
Voor mij smaken vieringen op overdekte tribunes, in haute- couture outfits, op naaldhakken, in uniformen die nooit nat worden, versierd met klatergoud van niet-verdiende eretekens …wrang.
Misschien eens vervangen door een barre tocht door regen en ontij, langs drassige, donkere wegen, met de angst van opgejaagd wild… dan krijgen strategie en oorlog een andere betekenis…
Geloof, hoop en liefde… met z’n allen en ‘a touch of Rose’ kan het iets worden…
En warempel: zaterdagmorgen komt “1st Sun” als een warm welkom aan de moedige overwinnaars van de nacht “up out of the underground.” En al bij al mag het nog een geluk heten dat de Dodentocht zaterdag haar beslag kreeg, want zondag was hij wellicht compleet verzopen... Het kan blijkbaar altijd erger...
Voor editie 2014 is, voor mij althans, het plaatje rond… een laatste plaatje met ons Ann- Marie en ons Rose, sorry met Dina... geven even het gevoel dat... met dank aan al wie dit blijvend mogelijk maakt want 'leven' aan de tijd toevoegen, is a 'real' touch of Rose...
Bij velen prijkt hij met stip op het verlanglijstje om ooit nog to do:… de DODENTOCHT, DoTo van Bornem.
Morgenavond de 8stevan de 8stemaand wordt het startsein gegeven voor een (helse) wandeltocht van 100 km, te ronden binnen een tijd van minimum 10 en maximum 24 uur. Geen wedstrijd tegen de tijd dus, eerder een strijd met jezelf, met een bovenmatige voldoening en eeuwige roem tot volgende editie.
Een gemotiveerde groep deelnemers stapt morgen onder het teken van de roos voor ‘a touch of Rose’ en krijgen de kr8 van 8, als een tastbare ‘touch' mee op hun tocht.
Net deze bijzondere cijfercombinatie inspireert me tot dit blogje…
Morgen, 3 en een half jaar na die droevige 8stefebruari… zullen we enthousiast de vele stappers aanmoedigen die voor het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum ‘a touch of Rose’ (www.atouchofrose.be) lijf en leden in de strijd gooien.
Midden de duizenden stappers die wiegend in één grote mensenzee, onvervaard, bejubeld, genietend door de startstraten trekken voor de 45ste editie van de Dodentocht, zullen zij getuigen van ‘a touch of Rose’, met een herkenbaar vleugje roze… Op vele plaatsen zullen roze ballons de balkons sieren en zullen sympathisanten hen luidkeels een hart onder de riem steken, zoals de stichting kankerpatiënten en hun families, misschien geen tijd aan hun leven-, maar leven aan de tijd toevoegt… die de moeite waard is.
Na de impressionante start met klokkengelui, fanfare, applaus en midden een enthousiaste menigte supporters, wordt het zo’n 17 km verder en een paar duizend lumen donkerder: stil, kil, moeilijker, eenzamer… en komt men zichzelf tegen.
Met of zonder zichtbare sterren aan de hemel, gaat het dan 93 km tussen jij en jou…
Beslommeringen, pods en pads op OFF. De eigen grenzen opzoeken en stevig doorbijten omdat opgeven geen optie is… nu ja, ook niet té letterlijk interpreteren natuurlijik...
Voor velen een leuk avontuur, een uitdaging om 'U' tegen te zeggen met aan de aankomst: de medaille als trofee om te koesteren.
De dodentocht, de sportieve, veilige, goed georganiseerde tocht, zonder bermbommen, artillerie, luchtaanvallen, sluipschutters, sirenes; geen doden en gewonden langs de weg, hoogstens een hulppost met vakkundige verzorging van blaren en het laven van dorstigen… schril contrast met gedwongen dodentochten van mensen op de vlucht voor oorlog en terreur.
En dan bedenk ik dat respectvolle herinneringen aan ‘oude’ oorlogen, nooit een alibi zijn voor oorlog nu…
Even bij stilstaan, al doorstappend…
Aan iedereen morgen, en zeker de stappers voor ‘a touch of Rose’ wensen we 'goede benen'...
En tegen de ochtend voor de dappersten onder de stappers een deugddoende "First Sun coming up out of the underground..."
Op de foto:Marie-Rose, een jaar lang wekelijks gefotografeerd door bekende fotografen, bij het oorlogsmonument voor gesneuvelden.
"Het was een nacht, die je normaal alleen in films/ boekskes ziet..." Gisteren was het er zo een. Op Ladies Night in een prachtig uitgerust zorgcentrum in Willebroek, het 'touch of Rose' -standje opgezet met stilaan de slinkende voorraad dagboeken van Roosje. Die vonden gretig de weg naar vele harten, waar ze nog vaak dat vonkje zullen geven dat 'opgeven géén optie is'... Mensen vervolledigden hun reeks of kochten ze als geschenkje voor mensen die net als zij er een hart onder de riem in zullen vinden. En met integrale opbrengst naar ' a touch of Rose' ook letterlijk een schot in de roos...
Vele ontroerende en warme verhalen gehoord, veel 'genezen' mensen ontmoet, mensen met eelt op het hart, mensen die missen...maar ook kunnen vertellen over- en uitgenodigd om kennis te maken met het psycho-sociale oncologische welzijnscentrum in Bornem: 'A touch of Rose' waar kankerpatiënten en hun families gratis kunnen ervaren dat alles terug méér dan de moeite waard is, als je geloof, hoop en liefde behoudt.www.touchofrose.be
Het werd nacht, de zwoele avond trok open boven de sfeervolle binnenkoer waar maan en sterren hoog aan de hemel hun opwachting maakten. De flikkerende kaarsjes op de uitverkochte boekentafel getuigend van zoveel warme genegenheid, werd het even muisstil toen de DJ van dienst 'First Sun' van Vince Hilton aankondigde. De CD die broer Chris voor de stichting maakte, en die uitkwam nadat hijzelf na amper 10 dagen ziekte, Roosje volgde.
Werd het me dan toch even te machtig, gelovend dat 'de zon altijd weer opkomt uit de ondergrond'... werd ik flink vastgepakt door een 'kleindochter' uit Dubai, zelfde leeftijd als mijn oudste kleinzoon. Let's dance' was de ontwapenende boodschap ... en ik wist dat het goed was... Dank aan al wie Roosjes nagedachtenis levendig houdt, tot de tijd rijp is..
Marnix, zoontje van Marie-Rose Morel doet eerste communie zonder grootouders.
29-05-14
Marnix, eerste communie...
Tot het laatste moment hebben we geduldig gewacht.
De advocaten hebben getracht hen tot redelijkheid te overhalen.
Tevergeefs.
Op het moment dat dit stukje op mijn blogje verschijnt, gaat onze Marnix de kerk binnen voor zijn eerste communie.
Niemand van ons is er ‘fysisch’ bij.
Uit mateloos grote liefde voor Marnix, die dat ooit zal beseffen.
Toch zijn we allen met heel ons hart heel innig met hem en Alexander verbonden. Mama en nonkel Chris vanuit de hemel, opa, oma, tante Amieke en peter Kris, Amélie, Eline, tante Fawie, nonkel Guy, nonkel Bak…
Onze afwezigheid tijdens de viering is ingegeven door de herinnering aan het pijnlijk vertrokken onbegrijpende gezichtje van de achterom kijkende Alexander toen die twee jaar geleden de kerk verliet tussen vader en stiefmoeder en meegetrokken werd zodat geen enkel contact mogelijk was. Vreemd na een christelijke dienst...
Gelukkig was er toen nog ons weekend per maand, waar liefde voor een stukje kon helen…
Nu het sinds oktober 2013 geleden is dat er nog écht contact met de jongens was en we weten hoe vakkundig de familieband wordt uitgerafeld, kan alleen tijd het tij keren.
Jongens worden mannen en zullen willen weten…
Daarom liefste Marnix, wensen we je vandaag een dag waarin je de hemel heel nabij mag voelen.
De échte touch of Rose van jouw prachtmama je hartje inpalmt en gelukkig maakt.
Haar briefje voor jou op deze dag, lezen we op een dag samen, zodat het niet zoals bij je broer, kan geridiculiseerd worden.
Uit respect voor de eindeloos warme liefde in een van pijn verscheurd hart, waarmee het voor je geschreven werd. Biddend en hopend dat het niet nodig zou zijn...
Dit briefje wacht hier op je, in je ‘koffertje vol dromen’ samen met alles waar je later het geloof, de hoop en de liefde van ons allemaal zal in vinden.
Opgeven is géén optie, hoogstens even uitstel… tot je kritisch denkvermogen zich openbaart.
Bij jouw foto, dicht bij je mama, flikkeren op jouw feestelijke dag, kaarsjes van ieder van ons en zijn zo heel dicht bij jou.
We wensen je een heel fijne dag en houden méér van je dan je als kind kan vermoeden… dat zal je later tot steun zijn... Dikke knuffel voor jou en grote broer van ons allen die mee met je bidden....
Het roze vogelhuisje aan de dikke den voor het keukenraam is intussen meer dan ‘a touch of Rose’ in onze tuin.
Toen begin april een koppel koolmeesjes geregeld rond het zonnige huisje fladderden, konden we enkel hopen dat het hen zou bevallen en inspireren er hun nestje te bouwen. Toen dat ook effectief zo was en ze druk doend waren met de inrichting.. vermoedden we dat nieuw leven op komst was.
In mei leggen alle vogels een ei… maar dat was blijkbaar al in april gebeurd, vaststellend dat mannetje en vrouwtje om beurten een langere tijd in het huisje verbleven. Aanvankelijk een eerlijk verdeelde wissel van de wacht, verdween het kleinere vrouwtje een tijdje van het toneel, terwijl het mannetje zich ontpopte als ‘hofleverancier’.
Alles gebeurde in zo’n snelvaart, dat ze van geluk mochten spreken dat onze tuin flitsvrij is.
Na een paar weken kwam ook het vrouwtje terug in de running en bereikte de frequentie op de aan- en afvliegroute, recordhoogtes.
Wekenlang waren we bevoorrechte getuigen. Een paar mezenbolletjes in de nabijheid van het nestkastje, fungeerden als drukbezochte buurtwinkels. Makkelijk en na een tijdje onmisbaar, zoals bleek, toen onder druk van oorverdovende decibels ze nauwelijks tijd kregen om een pierke te verschalken in het gras. De mezenbolletjes wiebelden heen en weer van de heftigheid waarmee de 'drive in' werd bevlogen...
Een stralende zaterdagochtend twee weken geleden, steekt er plots een klein kopje met wijd opengesperde bek door de kleine opening en produceert een door merg en been snerpende hongerkreet…
Om beurten vliegen ma en pa voor het deurgat en snoeren de dwingeland het bekje door het vol te proppen.
Prachtig hoe ze zich uitsloven, terwijl wij ons afvragen hoe dat kleine lawaaismoeltje zich naar boven kon hebben gewerkt...
Maar dan gebeurt het… de voedselbedeling gaat duidelijk niet snel genoeg en het krijsende jong helt plots helemaal voorover uit de kleine opening. “Seffens valt hij uit het nest”, kan ik nog net uitbrengen, terwijl het in één klap de vleugeltjes spreidt en de boom infladdert. Volleerd.
Nauwelijks van onze verbazing bekomen, verschijnen al een tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende jong… en vliegen in recordtempo de boom in, vergelijkbaar met parachutisten die de een na de ander uit een vliegtuig springen. We tellen en enkel het 8ste lijkt even te aarzelen. "Als die helemaal onderaan stak, dan moet die eerst zijn veren gladstrijken", lachen we terwijl hij ogenschijnlijk controleert of op de druk bezette takken nog een landingsplaatsje vrij is...
8 in zo’n klein vogelhuisje? Nauwelijks te geloven. En allemaal goed doorvoed, geen naakte prematuurtjes, nee helemaal af, prachtige gekleurde vogeltjes, bijna kopies van elkaar… De wonderen van de natuur.
Van op hun uitkijkposten in de grote den, gooien ze zich massaal op de mezenbolletjes, waar ze soms in trossen aanhangen. Bijna lachwekkend… de mezenbolletjes verzwinden als sneeuw voor de zon. Hier en daar springen de ouders bij als er eentje luidkeels zijn bek openspert om te worden bijgevoederd...
Nu ruim twee weken later, verblijden ze ons nog dagelijks met hun aanwezigheid, en die zullen we geweten hebben… de ‘fastfoodketen’ die we geregeld bijvullen, is daar wellicht niet vreemd aan.
Omdat het best mogelijk is dat nog een tweede nestje volgt, hebben we alvast de accomodatie verdubbeld met een tweede nestkastje.
We zien wel...
Intussen scheren ze met F16- snelheden door ons Aards Paradijs dat het een lieve lust is. En Choukie is in de hoogste staat van paraatheid, permanent speurend naar sluipende poezen om ze meteen achterna te spurten...
Leven en laten leven... 'a touch of Rose' met 'a sound of Chris' ...
‘UITVERKOCHT’ blokletterde de website van de jonge Lions Boom, voor hun ‘fundraisingnachtje’ van 10 mei in de Carré.
In alle drukte, heb ik dus te lang gewacht en nu is het te laat!
Jammer… en mijn schuld dat tante Fawie en ikzelf dit speciale avondje- uit missen.
Toen ik enkele weken geleden de aankondiging van de Leo’s op fb deelde en gewaagde dat 2 oma’s alsnog de weg naar de Carré zouden inslaan… werd er niet alleen bijzonder leuk op gereageerd, maar werden zelfs virtuele afspraakjes ter plaatse, in het vooruitzicht gesteld.
We hadden dan ook het perfecte excuus om zo’n uitstap te verantwoorden, ondanks onze voormalige ontradingspolitiek ten tijde van onze fuivenminnende kroost…
Ten eerste: ‘a touch of Rose’ was één van de goede (zoniet het beste) doel dat gesteund werd en
Ten tweede: de Carré eens ‘beleven’, sprak tot onze verbeelding… nu er toch geen kwaad meer kon van komen…
Jammer, maar helaas, het pretje zou niet doorgaan… want nu was de ganse handel uitverkocht. Goed voor de goede doelen, jammer voor ons…tot amper 24 uur van tevoren, compleet onverwacht en één rinkel later, 2 kaarten alsnog de onze waren.
Dé avond…..
Het was lang geleden dat ik nog eens met volle licht voor de spiegel stond en onwillekeurig dacht ik aan een gepersonaliseerde versie van Toon Hermans’ “zit mijn jasje goed, zit mijn sjaaltje goed, moeder gaat op stap…”
Het voelde een beetje als de wereld op z’n kop, toen mijn schoonbroer en mijn man, ons uitwuifden op weg naar de Carré en tante Fawie en ikzelf min of meer opgetut, vertrokken. Later in dit verhaal zal duidelijk worden dat we ons die moeite hadden kunnen besparen…
De A12 op zaterdagavond is in tegenstelling tot de vele keren dat ik er nauwelijks de toegestane snelheid haal, een super rustige baan... Geen kat.
Nooit eerder viel het op hoever je door moet rijden om te kunnen keren en het voormalig Expo ’58- paviljoen, ‘de Carré, dat links van de baan ligt, te bereiken althans vanuit Antwerpen. We hadden net getankt en dus geen gevaar dat ons reservelichtje benzine zou knipperen, dus we sjeesden gezwind richting Meise toen we eindelijk konden keren en de parking opreden. We konden kiezen: vlak voor de deur bewaakt achter een lint en de autosleutels afgeven, of wat verderop een plaatsje zoeken.
We kozen het laatste, ondanks de best vriendelijke parkingwachter en ‘waaiden’ letterlijk, maar gelukkig droog, naar binnen.
Even vreesden we dat een selectieve electriciteitspanne roet in het eten strooide, want pikdonker binnen, maar wel luide muziek. Het aangeboden glaasje champagne aan de inkom interpreteerden we als zoenoffer, dat licht in de duisternis moest brengen. En effectief, eens ‘het vierkant’ binnen, stonden we in de spotlights op een mini-podium… voor de foto!
-“Om bij een ontruiming nadien te verifiëren wie er ‘vermist’ is… gekscheert mijn zus… waarbij de helft van haar glaasje sprankelend vocht, zijn uitwerking niet bleek te missen. De toon was gezet.
In het kielzog van onze super- gastvrouw Marianne, maakten we kennis met de vrienden van de vrienden… en stelden proefondervindelijk vast hoe klein de wereld is… mét en zelfs zonder de ‘touch of Rose’ en ‘sound of Chris’ –connectie, die tastbaar was. Een gezellige bedoening, veel herinneringen en plannen, veel ‘levenservaring’ en dito wijsheden en veel positieve energie, de vibes die er écht toe doen.
Hoe er ooit kennismakings- en/of intieme gesprekken konden plaatsvinden in dancings -vÓÓr de maximale decibelquota… blijft een raadsel, want zelfs nu is dat een ‘oor to oor’- activiteit. Maar hoe later op de avond hoe bedrevener we er in groeien. Hartverwarmend te ervaren hoe dat ‘vleugje Rose’ de harten blijft beroeren. Ook ons bevestigd weten in het volgehouden ‘doen wat moet’, doet deugd en geeft meer dan extra kr8.
Maar bovenal werd het een feestelijke avond met smakelijke gerechtjes tijdens het wandelend diner, terwijl de ‘jonge Lions’ zich ontpopten als volleerde marketeers en dikke pakken lotjes ‘voor de goede doelen’ aan de man/vrouw brachten.
Als uitgerekend ook nog eens de hoofdprijs tussen de dikke pakken gekochte lotjes aan onze tafel blijkt te zitten, voelt dat als de spreekwoordelijke kers op de taart. Super!
Eenmaal versast naar de balkons waar onze gastvrouw een champagnetafel reserveerde, werd de ‘kuip’ beneden het toneel voor een massale shake-sessie… à la Vince Hilton?
“Zou een petitie vanop de balkons de Dj tot een slowke kunnen bewegen, tot een Adamoke, Clo-Clo, Elvis, Bamba of zelfs een rock and roll ???”
Met eenparigheid van stemmen werd beslist dat het geen haalbare suggestie was… geen vintage- fuif vanavond en als flexibele grijze duiven, wiegen we gewillig mee op de bassen.
Het loopt tegen middernacht als we besluiten om 'in alle stilte' de aftocht te blazen om de sfeer niet te breken, want het is duidelijk dat het feest goed op dreef was…
Veilig thuis vergastten we onze gewillig luisterende echtgenoten op een uitvoerig verhaal van ons wedervaren, zij het met een beetje baard in de stem… iets waar ze na de finale van het Songfestival… zelfs geen opmerking over maakten…
Een heerlijke gedachte dat een memorabel avondje- uit, straks bij ‘a touch of Rose’ voor anderen een belangrijk verschil zal helpen maken… waarvoor dank aan de organisatoren die in de toekomst wellicht geregeld een kijkje zullen nemen op www.atouchofrose.be.
1978, na 9 maanden liefdevol ‘verwachten’, was hij er. Onze junior.
9 maanden hoopvol uitkijken. In blijde verwachting zijn…
Het woord ‘zwanger’ was toen niet de gangbare taal als er over je ‘positie’ gesproken werd en je werd ook niet uitgerekend in weken.
Ons gezinnetje telde twee prachtige dochtertjes van 8 en 6.
Met hen werd, zij het met meer schroom dan de voorlichting nu gebeurt, uitgekeken naar de gezinsuitbreiding.
Hoogtepunten in dat driekwart jaar waren alvast de tomeloze energie als de eerste verzetspogingen van het lichaam tegen een ‘indringertje’ voorbij waren…, het stil genieten van het zich manifesterend leven in je, de praktische voorbereidingen als het optuigen van de familiewieg en het in orde brengen van de kindskorf, waar het hele gezin, zelfs de hele familie bij betrokken was.
Zo veroverde het kindje zijn plaats, lang voor het zijn plaats innam…
De spannende oplijsting van potentiële mooie namen, in twee kolommen, want weten of het een jongetje of een meisje was, hoorde bij het wonder van de geboorte.
Allerlei speculaties ten spijt –de stand van je ogen, de glans van je haar, de vorm van je bolle buik- bleef het spannend tot het moment van de waarheid.
Mijn ‘moederhuisvaliesje’ stond al een hele tijd klaar, toen uiteindelijk Moeder natuur op die 5de januari een handje geholpen werd…
Een geboorte werd ‘verlossing’ geheten. Puur natuur. Je stond ervoor en moest erdoor. In de wetenschap dat miljoenen moeders voor jou, hun kind op diezelfde wijze ter wereld brachten, maakte je moedig en sterk.
Niets herinnerde nog aan wat voorafging, toen ik voor het eerst mijn zoneke in mijn armen voelde…
Overweldigend.
Een prachtkind.
Mijn hart liep over van dankbaarheid en trots.
4,5 kg, 56 cm, een hoofdje met prachtig haar… de belofte van een super zoon was werkelijkheid.
Een zeer intens gevoel na het verdriet drie jaar eerder om het verlies van het onvoldragen zoontje na 6 maanden zwangerschap.
De zussen die hun broertje vol tederheid aanraakten, vonden hem zo klein... in tegenstelling tot familie en vrienden die er een kind van een paar weken in herkenden…
Vandaag is het 9 maanden na die 15de juni… toen het voor onze knappe zoon ‘volbracht’ bleek… Amper 1 maand tussen een vervelende hoest en de fatale diagnose die meteen de laatste 10 dagen van zijn leven inluidden. De alfa en de omega van het bestaan… de Griekse lettertekens die ook gegraveerd staan in onze trouwringen en de plechtige belofte symboliseren zorg dragen voor de kinderen die ons zouden geschonken worden…van ontnomen worden was geen sprake…
Die 15de juni keerde ik ‘s avonds laat terug om in de stilte van de rouwkapel mijn zoneke net als in onze eerste nacht samen, opnieuw voorzichtig in mijn armen te nemen en dat witte gave gezicht met ‘de baard van anderhalve dag’… op mijn netvlies te printen.
Hier lag vredig uitgeteld de levensgenieter, de man die snedig en ad rem charmerend rebelleerde, de advocaat waarvoor recht rechtvaardig moest zijn en dus voor muziek koos, die van 56 cm een 1m 95 wist te maken en 35 jaar lang ons leven trots, pit, glans én grijs haar bezorgde…
Peace, love and happiness… my 1st Sun, coming up out of the underground… For ever and a day…
1978, na 9 maanden liefdevol ‘verwachten’, was hij er. Onze junior.
9 maanden hoopvol uitkijken. In blijde verwachting zijn…
Het woord ‘zwanger’ was toen niet de gangbare taal als er over je ‘positie’ gesproken werd en je werd ook niet uitgerekend in weken.
Ons gezinnetje telde twee prachtige dochtertjes van 8 en 6.
Met hen werd, zij het met meer schroom dan de voorlichting nu gebeurt, uitgekeken naar de gezinsuitbreiding.
Hoogtepunten in dat driekwart jaar waren alvast de tomeloze energie als de eerste verzetspogingen van het lichaam tegen een ‘indringertje’ voorbij waren…, het stil genieten van het zich manifesterend leven in je, de praktische voorbereidingen als het optuigen van de familiewieg en het in orde brengen van de kindskorf, waar het hele gezin, zelfs de hele familie bij betrokken was.
Zo veroverde het kindje zijn plaats, lang voor het zijn plaats innam…
De spannende oplijsting van potentiële mooie namen, in twee kolommen, want weten of het een jongetje of een meisje was, hoorde bij het wonder van de geboorte.
Allerlei speculaties ten spijt –de stand van je ogen, de glans van je haar, de vorm van je bolle buik- bleef het spannend tot het moment van de waarheid.
Mijn ‘moederhuisvaliesje’ stond al een hele tijd klaar, toen uiteindelijk Moeder natuur op die 5de januari een handje geholpen werd…
Een geboorte werd ‘verlossing’ geheten. Puur natuur. Je stond ervoor en moest erdoor. In de wetenschap dat miljoenen moeders voor jou, hun kind op diezelfde wijze ter wereld brachten, maakte je moedig en sterk.
Niets herinnerde nog aan wat voorafging, toen ik voor het eerst mijn zoneke in mijn armen voelde…
Overweldigend.
Een prachtkind.
Mijn hart liep over van dankbaarheid en trots.
4,5 kg, 56 cm, een hoofdje met prachtig haar… de belofte van een super zoon was werkelijkheid.
Een zeer intens gevoel na het verdriet drie jaar eerder om het verlies van het onvoldragen zoontje na 6 maanden zwangerschap.
De zussen die hun broertje vol tederheid aanraakten, vonden hem zo klein... in tegenstelling tot familie en vrienden die er een kind van een paar weken in herkenden…
Vandaag is het 9 maanden na die 15de juni… toen het voor onze knappe zoon ‘volbracht’ bleek… Amper 1 maand tussen een vervelende hoest en de fatale diagnose die meteen de laatste 10 dagen van zijn leven inluidden. De alfa en de omega van het bestaan… de Griekse lettertekens die ook gegraveerd staan in onze trouwringen en de plechtige belofte symboliseren zorg dragen voor de kinderen die ons zouden geschonken worden…van ontnomen worden was geen sprake…
Die 15de juni keerde ik ‘s avonds laat terug om in de stilte van de rouwkapel mijn zoneke net als in onze eerste nacht samen, opnieuw voorzichtig in mijn armen te nemen en dat witte gave gezicht met ‘de baard van anderhalve dag’… op mijn netvlies te printen.
Hier lag vredig uitgeteld de levensgenieter, de man die snedig en ad rem charmerend rebelleerde, de advocaat waarvoor recht rechtvaardig moest zijn en dus voor muziek koos, die van 56 cm een 1m 95 wist te maken en 35 jaar lang ons leven trots, pit, glans én grijs haar bezorgde…
Peace, love and happiness… my 1st Sun, coming up out of the underground… For ever and a day…
Deze pr8ige 'kersverse' foto postte mijn zus vanmorgen in onze mailbox. Met haar vakantiegangertjes: kleinzoontjes Louiske en Jeff, bewonderde ze haar pr8ige roos voor tante Rose...
De pr8 van de pioenroos, die bij mijn zus een maand later bloeit in de volle grond, herinnert ons vandaag z8 maar in volle pr8 aan de kr8 van 8... voor velen is die 8ste februari 2011 misschien lang geleden, voor ons en al die van haar houden een moment dat we niet loslaten tot waar ze voor stond zal zijn volbr8. In elk woord van haar dagboeken voelen we wat geloof, hoop en liefde mogelijk maakt en laat dat 'a touch of Rose' zijn die een wereld van verschil kan maken. Hopelijk ook voor haar zonen later...
Na alweer veel eenzame, bange dagen, vol verdriet en onvermogen om te doen wat moet, is het weer de 8ste… Niet de maandelijkse, maar de jaarlijkse. 8 februari, de dag dat de wereld even stilstond. Wat niet kon of mocht, gebeurde. Opgeven was geen optie, leve het leven… En dat bleef zo. Je bent nog geen dag uit ons leven geweest en blijkbaar bij heel veel mensen voor wie je een inspiratiebron blijft…
De levensvreugde, dat geloof, die hoop en de liefde van, voor en door ons Roosje, verstomde in zoveel huiskamers toen het nieuws die 8stefebruari 2011 bekend raakte. Een verdriet dat geschraagd werd door duizenden mensen die meegeleefd hadden, zich mee optrokken aan de kr8 en de gedrevenheid van een vrouw met een mateloos charisma, gedreven in de strijd voor rechtvaardigheid, die geen obstakel uit de weg ging, maar het uit de weg ruimde.
Vanavond sta ik, bij het buitenkomen, weer alleen in een koude nacht, de maan helder aan de hemel. De ster die ik moet vinden is present en omhoog blikkend, kijk ik in een afgeladen sterrenfirmament. Hoe langer ik kijk, hoe meer ik er zie… zoals de schittering in de ogen van je prinsjes toen we op een avond laat in de tuin stonden op zoek naar de mooiste ster. Wat een heerlijk gevoel van liefde en verbondenheid daar met ons drietjes verstrengeld te staan, het hoofd achterover naar boven starend en wijzend… Een mooi beeld voor troost en houvast voor avonden als het gemis zich laat voelen.
Wat een opdoffer toen ze bij het volgende bezoek een maand later, ontsteld vertelden dat papa mij een leugenaar had genoemd omdat ‘sterren hemellichamen zijn en geen dode moeders’… Psychotherapeuten en auteurs van boeken over rouwverwerking bij kinderen, nu weet je ’t hé… in het belang van het kind, heet dat.
Nog even voor het slapengaan (of wat daar zal voor doorgaan) dus via de spoed bij mijn man langs geweest. Een ziekenhuis bij nacht heeft iets aangrijpends. Terugdenkend aan de zondagavonden, op de terugweg van de grootouders in West- Vlaanderen, passeerden we steeds het UZGent. Bij het zien van de verlichte ramen bad ik altijd stilletjes een weesgegroetje voor de mensen die daarbinnen pijn en verdriet hadden, terwijl wij, gezond, gelukkig en zorgeloos voorbijflitsten, de kinderen al dan niet soezend op de achterbank. We dachten dat het nooit voorbij zou gaan.
Inmiddels weten we beter.
Voorzichtig, op mijn tenen, liep ik daarnet door de hel verlichte eindeloze gangen van het hospitaal, geen levende ziel te bespeuren. Op de afdeling staan de deuren op een 45° kier. Uit de donkere kamers borrelen akelige geluiden op, vermengd met luidruchtige ademhalingen of is het gewoon gesnurk. Een eind verderop hoest iemand zich de longen uit het lijf en vlak naast me springt een nachtlichtje op rood mét geluid… Eén enkele jonge vrouw houdt hier de vinger aan de pols.
De weg terug in omgekeerde richting, sta ik zoals gezegd in de koude heldere n8 en het is inmiddels na middern8 en dus 8 februari. Ik zoek ze en ze staan er, allebei, vlak bij elkaar en ik wil ze in de ogen kijken, maar het beeld vertroebelt altijd weer omdat mijn tranen blijven komen, terwijl ik door mijn voorraad papieren zakdoekjes heen ben… wat kan ik anders doen dan naar huis gaan en dit neerschrijven.
En ik voel opnieuw die dunne breekbare armpjes rond mij van een vertwijfeld kind, waaraan mama én oma beloofden er altijd te zijn en aan den lijve ondervinden dat tussen droom en daad, idiote wetten en bezwaren staan….
En ik herinner opnieuw de zachte druk waarmee we hen na het afscheid van mama, in onze armen sloten en verzekerden dat het de kanker was die dood was, maar mama verder leefde, zo dicht als maar kon: IN onze harten.
En ik denk teder terug aan de avonden op de bedrand, waar ze telkens weer vroegen van mama te vertellen, van toen ze klein waren. De blijheid in de fonkelende oogjes als ik voordeed hoe lief en gezellig ze het altijd maakte en hun schaterlach als ik vertelde welke leuke grapjes ze samen uithaalden…
En ik roep de zaterdag- en zondagmorgen in het grote bed voor mijn geest, waar zoveel diep verborgen vragen in het rozige schemer opbrorrelden en altijd weer een afdoend antwoord kregen. Waar we ook de angst voelden om ‘iets’ te vertellen dat ‘geheim’ moest blijven. En dan die opluchting dat ze ons alles mochten vertellen en niet bang moesten zijn, want we het niet zouden verder vertellen… wat ook écht zo is. Meteen de reden dat het contact moest verbroken worden…
Maar ik herinner me morgenochtend, let op, ik zeg niet morgenvroeg, met plezier ook het einde van de ochtendconfidenties in het grote bed door plots op te springen en ‘om ter eerst’ naar beneden… de ene voor het eitje, de andere voor spek in de pan… en altijd weer bleek de koster ‘een lekkere man’…
Misschien komt ooit de dag dat ik met 2 volwassen kerels samen ontbijt en we ons vrolijk maken over wat we wel nog zullen hebben. Roosje-lief, opgeven is geen optie en dat doen we helemaal niet... maar wees jij met onze Chris onze gps van bovenuit, om geen half werk af te leveren nu honderden grootouders en gepeste scheidenden op ons rekenen. Als niets 'zomaar' gebeurt, is dit misschien wel de reden van wat ons overkomt… vanzelf gaat het niet over… maar de kr8 van 8 geeft m8 …
Morgen is weer een dag om samen te zijn met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris', jullie in ons midden… dus eigenlijk een dag zoals alle andere...
Een verslag van de overhandiging van de ING- award voor ‘A touch of Rose’, maak ik een van de volgende nachten… daar is wat afgelachen tijdens die wedloop. Voor wie de hilarische nacht mee beleefde: de mannen die telkens de benen insmeerden om weer een voorsprong te nemen, waren ook op de prijsuitreiking en wees gerust, het klikte… maar dat is voor een volgende keer…
Grootouders en kleinkinderen mag men niet scheiden...
TELEFACTS : Leven zonder kleinkinderen
Ouders in conflictsituaties onderschatten soms het belang van de veilige constante, die grootouders in het leven van hun kinderen zijn. Vanaf het eerste vermoeden van hun ontstaan veroveren ze een unieke plaats in hun hart en leven. Als het huwelijk van hun ouders echter spaak loopt, zijn grootouders vaak een belangrijke veilige haven, waar de hoge baren minder geweldig aankomen. Zij zijn degenen waar de kinderen vertrouwd blijven thuiskomen, waar -in ons specifiek geval- ze ook hun mama blijvend geliefd weten, ze nooit echt helemaal weg hoeft te zijn. Waar ze heerlijke momenten met haar beleefden en waar het verdriet om haar verheven werd tot een warm gevoel van dankbaarheid, bij iedere knuffel van oma die aan haar herinnert.
In onze honderden contacten met grootouders in vergelijkbare situaties met zoveel verdriet en wanhoop, wordt de de stille hoop verwoord, dat dit 'gekend en gevolgd' verhaal, de aandacht vestigt op dat stille vernietigende hartzeer en er iets ten goede zal veranderen.
Door het doordachte manipuleren van een achterhaalde wetgeving, werden wij als grootouders voorlopig helemaal buiten spel gezet. Onder het mom van een volledige omerta moet het deksel op de doofpot blijven, terwijl men anderzijds massaal oproept de ogen niet te sluiten voor misbruik en pesten.
Ons rest voorlopig enkel de kr8 en de m8 van geloof, hoop en liefde bij duizenden grootouders om samen te ijveren de bestaande wetgeving aan te passen aan de reële situaties vandaag. Kinderen hebben recht op hun grootouders, misschien zelfs meer dan vice versa, om de noodzakelijke brug tussen verleden en toekomst te leggen. De basis van elke identiteit. Een ijk- en vergelijkpunt voor normen en waarden. In het ergste scenario, als mama overlijdt, blijven de kinderen toch onlosmakelijk deel van haar familie uitmaken....
Dat een duidingsprogramma als Telefacts dit maatschappelijk debat wil aanzwengelen, is een belangrijke stap naar een écht debat 'in het belang van de kinderen'...
Een aanrader, die hopelijk veel zal losmaken en tot veranderingen ten goede zal leiden... En dat op de vooravond dat onze oudste kleinzoon 'tiener' wordt... weldra gaat hij kritisch zelf op zoek naar de dingen zoals ze zijn... niet zoals ze zeggen dat ze zijn... en dan zal hij opnieuw sterk voelen wat hij weet: dat we hen doodgraag zien...
Contactverbod, het ultieme wapen voor vervreemding...
Contactverbod, het ultieme wapen voor vervreemding...
Kerstmis…
Het kippenvelmoment op de sociale media deze week, van de moeder die via een tv- station postuum een brief aan haar echtgenoot laat bezorgen… en naar zijn mogelijk nieuwe vrouw die haar kinderen verder mee zal opvoeden… heeft me heel diep getroffen. Het herinnert me aan de brieven die Roosje naliet voor ‘bijzondere dagen’ in het leven van haar prinsjes, voor het geval ze er misschien niet zou kunnen bijzijn…
Na de communie misviering van Alexander (2011), die we met heel onze familie bijwoonden, wilden we Alexander zo graag, maar tevergeefs feliciteren.
Toen hij dan op de eerste bezoekdag na zijn communie mama’s brief kreeg en las, voelde dat voor iedereen als een gewijd moment. Hij ging ermee apart zitten, in zijn eentje, drukte hem even tegen zich aan en kwam naar mij gelopen voor de warmste knuffel ooit… Weer een maand later, luisterde ik verbijsterd naar zijn 'verwijt' dat die brief helemaal niet van mama was… Ik nam hem stevig vast en bevestigde dat we zelfs een TV- interview hadden opgenomen waarin mama zélf over die brieven voor bijzondere dagen vertelde.
-“Is er dan voor mij als ik mijn communie doe, ook één”, vroeg Marnix.
-“Natuurlijk, als mama dat gezegd heeft”, stelde de oudste de jongste gerust.
-“Ok dan”, zei hij… Momenten met ‘a touch of Rose’…
Ons Roosje en onze Chris waren er vannacht zoals altijd, bij.
Op de voorgrond in de achtergrond… in ons hart, op onze lippen. Het ‘zalig Kerstfeest’ is omgedoopt tot de wens: Peace, love and happiness. En ook dat laatste proberen we ondanks het verdriet te beleven. Voor Amélie en Eline, de hoge waarde van wat je wél nog hebt.
Dat realiseerden we ons tijdens de solidariteitsactie Music for Live, dabbend in het slijk van voormalig Tomorrow land, met de meegereisde swingende tieners…Met flikkerende roze toetsen, een fikse muzikale 1st Sun, getekend Vince Hilton, stelde Ann- Marie ‘a touch of Rose’ als goed doel voor aan een aandachtig luisterende Linde… die daarop de Music for Live- vlam volle kracht de hoogte injoeg. Ook al waren door het dik wolkendek geen sterren te bespeuren, ze waren er en ‘minstens’ twee glunderden, terwijl beneden de koude avond omsloeg in een warme nacht.
Het ‘grote’ familiefeest van Kerstavond, de ‘vele’ pakjes onder de kerstboom, tafelen met gezellige en warme verhalen…het is allemaal kleinschaliger, eenvoudiger, intenser geworden. Het artikel in Het Laatste Nieuws van 24 december, werd blijkbaar onder heel veel kerstbomen gedeeld. Reacties bleven dan ook niet uit. Dat een ex- schoonzoon met een volgeboekte kerfstok over zijn ex- schoonmoeder verklaart dat “wie zijn gat verbrandt op de blaren moet zitten” is andermaal een bewijs van zijn arrogante manipulatie van alles en iedereen, familiaal en professioneel… terwijl hij het is die afspraken niet naleeft.
Maar gevat in het keurslijf van een jeugdrechtbank heeft hun mama en bij uitbreiding haar familie, geen stem meer. De jeugdrechter houdt enkel contact met de langstlevende ouder. En dit zonder risico op zelfs maar het in twijfel trekken van wat die als waarheid verkondigt. Wij leefden alle voorwaarden perfect na, schrapten zelfs de blog, ondanks het recht van vrijheid van meningsuiting…Het was enkel een vrijgeleide voor de ex- om zijn vernielingswerk van de mooie herinneringen aan Roosje vakkundig en met een nooit geziene boosaardigheid te wissen. Intussen verliepen maanden zonder het minste verweer tegen de indoctrinatie van de kinderen. Honderden mensen zullen dit gepest en getreiter herkennen van (v)echtscheidingen. Een heel moeilijk te bestrijden onrecht, het ene woord tegen het andere, maar als beide ouders leven is er voor de kinderen als die eenmaal de jaren van eigen mening en onderzoek bereiken, een keuze. Maar mama is er hier niet meer en wij beloofden niet te laten gebeuren met haar kinderen, wat ze zelf had moeten doorstaan met hun vader.
Intussen leidt de ongenaakbaarheid tot een nooit gezien machtsvertoon zelfs op openbaar terrein, als het voetbalveld. Na de training, in het bijzijn van andere ouders en grootouders, daagt de broer van Julie op en verspert me de weg naar mijn kleinzoon. Als de voorzitter van de club die omwille van de gevaarlijk dreigende houding die hij aanneemt, er door andere ouders wordt bijgehaald en vraagt waarom oma geen goeiedag mag zeggen, antwoordt hij met dezelfde arrogantie als zijn neef- schoonbroer: “dan zal ze harder haar best moeten doen. “ Ruzie maken in het bijzijn van mijn kleinzoon, is geen optie en ik vertrek met bloedend hart. De volgende match laat Julie Alexander zich achter haar verschuilen als ze voorbij mij stappen. Op mijn “dag lieveling”, verschuilt ze hem achter haar. “Dat is toch niet beleefd, hé Alexander, geen goeiedag terug zeggen aan oma” probeer ik nog lief, maar het gelukte verschalken wordt op gegiechel onthaald… "Het is het soort pijn dat die Schellemansen moeten doen", troost een oude bekende van de familie…
Terug naar Kerstavond. Het had wel wat eufemistische ‘voeten in de aarde’ om opa naar de living te verhuizen. Na zijn decubitusoperatie in Leuven, heeft hij dan wel een prachtig groot hart ‘geborduurd’ gekregen op zijn bips… het verbiedt hem wel vier weken zitten….Zijn tot ‘liggend bureel omgetoverd computercentrum’, mag dan best ook een aangenaam bezoekgedeelte bevatten, kerstavond hoort rond de kerstboom bij het haardvuur… Gelukkig een heel bijzondere Canadese kerstman gevonden die 'ho ho ho' op één avond/nacht een waterbed in de living wist te installeren. Op een brancard, begeleid door onze twee knappe verpleegstertjes…werd hij voor het haardvuur gereden om daar ‘te water te worden gelaten’…Als een Maharadja op een verwarmd zacht golvend waterbed, geflankeerd door zijn twee lievelingsprinsesjes genoot opa zichtbaar van zijn first class- behandeling.
Intussen werden we van alle kanten op de hoogte gebracht van de tsunami aan reacties op het artikel over het contactverbod dat blijkbaar ook 'on line' stond.
Opgeven is geen optie en dat doen we ook niet. Nooit. Maar we zien onze kleinzoontjes veel te graag om hen in deze strijd mee te nemen. Maar omdat ze later hun ware mama en alles wat met haar verbonden is, zouden kunnen ontdekken, blijven we alle middelen inzetten om dit soort legale misdrijven en 'mis'bruiken van het rechtssysteem in de toekomst te detecteren en te verijdelen.
Miljoenen overheidsgeld om aan te sporen pesterijen en mishandeling niet onder de mat te vegen, om vervolgens de klokkenluiders de mond te snoeren… is hypocriet. En dan maar kritiek geven over hoe elders in de wereld met kinder- en mensenrechten wordt omgegaan.
Peace, love and happiness begint bij eerlijkheid en daar hoort duidelijke communicatie bij. Teveel tactisch gedoe, is het failliet van de samenleving. Altijd zijn de kinderen de dupe...
Via deze link komt u op de startpagina en kiest: stem voor uw favoriete vereniging. Vervolgens vraagt men de provincie: ANTWERPEN en vervolgens categorie GEZONDHEID. Klik op de roos van 'a touch of Rose' vzw Antwerpen en het blauw vakje eronder: stem voor deze vereniging en vul uw e-mailadres in. Hartelijk dank om het geloof, de hoop en de liefde met velen te delen voor dit prachtig initiatief... in memory of Marie-Rose waarvoor opgeven géén optie was... en we dat ook niet doen, zolang kanker levens verwoest.
Turend in de mist naar het achterlichtje van een voorligger was ik zaterdagavond op de terugweg na de speciale herdenkingsdienst in het college voor overledenen van het voorbije jaar, waaronder onze Chris.
Zijn 1st Sun in de CD- speler op luid, drong de betekenis van de originele symbolische handeling tijdens de dienst pas goed door. Een mand met witte stenen waarop ieder de naam van zijn overleden geliefde kon schrijven, stond tijdens de dienst voor het altaar, als waren ze nog bij ons. Stenen verwijzend naar sterke rots, bouwsteen van een veilige plek, hoek- of siersteen, steun, kleur en klank. Of mortel die een samenleving verbindt. Puur als natuursteen of kleine kiezels die de weg wijzen
Op een mooie, grote egale steen, schreef ik ontroerd naast zijn naam ook de drie magische woorden 'peace, love and happiness' waarmee hij voortaan ook binnen de collegemuren zal herinnerd worden.
Het is vermoeiend autorijden, donker, mist en met ogen die al zoveel hebben geschreid de laatste maanden Maar ik word verwacht en teleurstellen wil ik niet.
Tijdens elke zinvolle dienst herrijst steeds weer een sprankel geloof en hoop dat uiteindelijk het goede zal zegevieren. Mijn adem stokte bij de woorden van het zuiver gezongen lied voor jou bedwing ik elk groot gevaar, k wil alles voor je doen, zo zie je maar, hoeveel ik van je hou Lieve lievelingen, alle vier voor altijd in onze onvoorwaardelijke liefde, we zouden er ons leven voor geven.
Doordrongen van de plicht onze belofte aan Roosje na te komen, volgen we de professionele-, juridische- en psychologische raad haar zonen nabij te blijven. Ondanks de onwaarschijnlijke manipulaties om mama's background te wissen, willen we haar in hun leven de plaats geven die ze verdient. Hoeveel pijn het ons nu ook doet, welke risicos het ook meebrengt, nu of later zullen ze weten dat we er altijd, vanaf het eerste verlangen naar hun komst, voor hen zijn. Ook al raakt hun geremde spontaniteit, angst, ingeprente vooringenomenheid, gemanipuleerde onverschilligheid ons diep, onze liefde is véél groter en opgeven is geen optie.
God weet hoeveel morele kracht en moed het kost om de voortdurende agressieve dreiging te negeren, het onrecht te incasseren, en te blijven proberen het om te buigen.
Na tien jaar staan we ouder en grijzer, misschien ook wijzer, maar zeker nog liefdevoller, opnieuw aan de zijlijn van een voetbalterrein Het blauw- wit van de Olvac outfit van onze Chris (foto: de grootste op de 2de rij miniemen met de kapiteinsband) is nu het rood- witte van Ossmi waar onze kleinzonen hopelijk leren omgaan met sportiviteit, teamspirit en fair play. Het enthousiasme, de inzet van trainers en verantwoordelijken is er gelukkig duidelijk nog altijd. En ook de identificatie met de 'hedendaagse' helden van de grasmat zorgt voor een groot zelfvertrouwen
boven: emotie bij Ludo Coeck, onder: trotse kapitein bij Great Old helden Cisse Severeyns en Alex Czernyatinski
En 't graf van duizend soldaten Altijd iemands vader, altijd iemands kind Duizend en duizend soldaten...
W.Vermandere
Hoe wreedaardig en heftig de natuur huishoudt aan de andere kant van de wereld, zo rustig vreedzaam oogt het hier. Hoogstens een beetje kil, waterzonnetje op de roestige tuin... Zacht knisperend, gloeiend hout in de haard...
Hoe pijnlijk ook het gemis van hen die ons leven klank en kleur gaven, het verbleekt in vergelijking met wat tienduizenden mensen in het pas geteisterde rampgebied op de Fillipijnen NU meemaken. Met de moed der wanhoop, angst, verdriet... aankijken tegen zoveel overmacht, verandert de Aziatische eeuwige glimlach, tot pijnlijke grimas. Hun zee, rustig kabbelende minnares van witte stranden met wuivende palmen, ontaardde onder het boosaardige gepest van stormwinden in een niets ontziende vernietigende Tyfoon. Geen kruid tegen gewassen.
Memories: Amper een jaar of 13, in een Zwitserse berghut, luisterend naar de nogal luidruchtige adembenemende verhalen van een groep volwassen studenten, was er eentje die het over de zee had. Zoon van een Portugese reder, kapitein in opleiding, die de zee zijn grote liefde noemde. Het maakte zon diepe indruk op de puber die ik was, dat tot op heden en ondanks mijn jeugddementie zijn ellenlange Portugese naam Fernando Sachetti Fernandos de Passos nooit gewist werd... Als de zee hem niet tot zich heeft genomen, dist hij als oude zeebonk, wellicht nog straffere verhalen op. De herinnering brengt me in gedachten terug naar de vakanties als kind aan zee. Hoe ontroostbaar boos ik op de zee was als na een storm en de melding van een gezonken vissersboot iedereen de dag nadien zijn strandstoel weer opzette en de golfjes strelend onschuldig aanrolden. Gewoon doen of er niets was gebeurd, lukte mij niet en menig uur heb ik aan het uiteinde van de pier gezeten, tevergeefs hopend het waarom uit de branding te kunnen afleiden.
Vernieling door onbeheersbare natuur is nog iets heel anders dan oorlog. oorlog is des mensen. Tijdens de live- uitzending vanmiddag die hier thuis op de achtergrond speelt, zijn intussen de 70 zakjes multiculturele aarde uit Flanders Field op de afuit geladen om over zee naar het Eiland te reizen. 100 jaar geleden kwamen ze met honderdduizenden in legeruniformen van over zee hier in de loopgraven hun leven geven voor onze toekomst. For your tomorrow, we gave our today. Nu gaat grond van de slagvelden en begraafplaatsen, met ongedefinieerd DNA van vriend en vijand de weg terug, als voedingsbodem voor bloemen naast het koninklijk paleis
Hopelijk leefde er daar in die modder en het bloed, tussen verminkte mensen naar ziel en lichaam, nog iets anders dan honger en pijn. Eenzaam in koude, natte loopgraven, onder het oorverdovend kanongebulder zal ook vriendschap, geloof, hoop en liefde een sprankel troost geboden hebben op de grens van leven en dood. Groot is daarom de symbolische waarde om met grond uit Flanders Fields, doordrongen met het bloed van zoveel jonge mannen, in Engeland een herdenkingsperk aan te leggen. Alleen, het biedt geen garantie op een vreedzame samenleving... daar is meer voor nodig. Het werd nog eens met zoveel woorden gezegd vanmiddag bij de herdenking, met honderduizenden namen, gekerfd in de witte steen van het memorial als getuigen...
Het verdriet om Roosje en Chris, de onrechtvaardige wijze waarmee onze kleinzoontjes een prachtig stuk jeugd wordt ontnomen en onze grootouderrol herleid wordt tot juridische strijd, zijn naast zoveel bekend en onbekend leed overal op deze aardbol.... uiteindelijk maar druppels in de oceanen van tranen en verdriet door de eeuwen heen Zoveel plaatsen op deze tijdelijke verblijfplaats, waar mensen elkaar naar het leven staan. De kans misgunnen om nog een beetje geluk te proeven. Intriest.
Mensen die ontroering durven toelaten, wiens hart geen moordkuil is, die willen werken aan een betere wereld, geloven, hopen en liefhebben... kunnen dat enkel door hun drijvende innerlijke krachten in de strijd te werpen om de vrede te bewapenen met rechtvaardigheid. Hoe meer mensen hieraan willen werken, hoe groter de hoop dat het ooit kan lukken.
Nee, het zijn niet mijn woorden, maar vanmiddag opgevangen tijdens de officiële huldiging onder de Menenpoort waar duizenden poppies over de Grooten Oorlog neerdwarrelden.
De sleutel tot vrede is haar bewapenen met rechtvaardigheid en in dat perspectief is opgeven dus géén optie....
In de aanloop naar de start is het ook erg druk in het ‘a touch of Rose’- huis, waar de lopers die hun beste beentje willen voorzetten voor de stichting en ook gesponsord aan de start komen, uitgerust worden met van ver herkenbare attributen: roze ballon die boven hen uitsteekt, het super petje (inmiddels een gegeerd collectors item), praktische extra’s als het oproepnummer voor de vliegende brigade en adressen langs het parcours met een ‘roze’ toiletbril… niet onbelangrijk… Dat ook de volgende generatie super gemotiveerd wil meewerken in dit vrijwilligersteam, zoals ook op de foto's te zien, waarvan er ook nog veel op de fb- pagina van atouchofrose zelf staan, is méér dan een goed voorteken...
Een staaltje vakmanschap van het menselijk hekkensysteem om tijdig weg te zijn op het moment dat de volbloeden als pijlen uit een boog de dubbele marathon inzetten.
Lang duurt het niet of de eerste groepjes doemen op en worden vergast op een muzikale, roosgetinte doortocht, applaus, een dansende en zingende crew… het lijkt er op een eigengereid stukje ‘Bornem zingt’… meetbaar aan de lachende gezichten, opgestoken duimen en invallende zangers…
Geraakt door zoveel prestigieuse herdenkingen van de Groote Oorlog, zie ik soldaten in modderpoelen, vluchtelingen met schamel hebben en houden, moe en hongerig, eenzaam en verdrietig... meegesleurd in een verhaal dat vaak niet eens het hunne is… 
"Het was een nacht, die je normaal alleen in films/ boekskes ziet..."
Facebook
Deze pr8ige 'kersverse' foto postte mijn zus vanmorgen in onze mailbox. Met haar vakantiegangertjes: kleinzoontjes Louiske en Jeff, bewonderde ze haar pr8ige roos voor tante Rose... 
