Een plensbui om ‘U’ te zeggen, wanneer ik als een van de laatsten de winkel op de Antwerpse Meir buitenstap,  pijnlijk bewust dat een van de vele parapalu’s die een mens in zijn leven verzamelt… in de autokoffer ligt…

Haast gelijktijdig stapt ook een mooie jonge vrouw uit dezelfde winkel de avond in, mét paralu…

Even kruisen onze blikken en hoor ik me vragen of ze misschien ook DIE kant op gaat…

Zo gebeurt het dat, gearmd om met twee onder die ene paraplu te blijven, we met gelijke tred op het ritme van de regen respectievelijk naar bushalte- en parking stappen.

Heel bijzonder, even alleen op de wereld met twee… 'onder moeders paraplu, liepen eens twee GROTE kindjes, Boushra en Myriammeke, waren zelfs geen vriendjes...   

Zo maar, welden tranen tranen op en biggelden over mijn wangen. De bezorgde blik van mijn compagnon de route noopte me haar te zeggen dat het plots heel even voelde of ik daar gearmd met ons Roosje liep, de dochter die inmiddels al drie jaar van de wereld is. Als begreep ze het meteen, trok ze me nog wat dichter naar haar toe… en glimlachte vertederend...

Een paar honderd stappen verder kon de paraplu dicht en scheidden onze wegen onder een schitterende ‘echte’ regenboog. Geen breking van het licht in mijn betraande ogen- maar een prachtexemplaar boven onze hoofden ten afscheid.

Spontaan wisselden we een gemeende ‘hug’ en ging ieder zijn weg.

Pas in de auto op weg naar huis, het autodak opengeschoven en dus onder de blote hemel, borrelde het lang vergeten bijbels verhaal van de Emmaüsgangers op.

Een onverwachte ontmoeting met een onbekende onderweg, die zo vertrouwd en warm aanvoelt, herinnert aan de Emmaüsgangers die zich pas na het afscheid, realiseerden wie aan hun zijde had gewandeld… 

And so did I…

A touch of Rose…